Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ.)

Ἄγε, ὦ Γανύμηδεσ ‐ ἥκομεν γὰρ ἔνθα ἐχρῆν ‐ φίλησόν με ἤδη, ὅπωσ εἰδῇσ οὐκέτι ῥάμφοσ ἀγκύλον ἔχοντα οὐδ̓ ὄνυχασ ὀξεῖσ οὐδὲ πτερά, οἱο͂σ ἐφαινόμην σοι πτηνὸσ εἶναι δοκῶν. Ἄνθρωπε, οὐκ αἰετὸσ ἄρτι ἦσθα καὶ καταπτάμενοσ ἡρ́πασάσ με ἀπὸ μέσου τοῦ ποιμνίου; πῶσ οὖν τὰ μὲν πτερά σοι ἐκεῖνα ἐξερρύηκε, σὺ δὲ ἄλλοσ ἤδη ἀναπέφηνασ; Ἀλλ̓ οὔτε ἄνθρωπον ὁρᾷσ, ὦ μειράκιον, οὔτε αἰετόν, ὁ δὲ πάντων βασιλεὺσ τῶν θεῶν οὗτόσ εἰμι πρὸσ τὸν καιρὸν ἀλλάξασ ἐμαυτόν.

Τί φήσ; σὺ γὰρ εἶ ὁ Πὰν ἐκεῖνοσ; εἶτα πῶσ σύριγγα οὐκ ἔχεισ οὐδὲ κέρατα οὐδὲ λάσιοσ εἶ τὰ σκέλη; Μόνον γὰρ ἐκεῖνον ἡγῇ θεόν; Ναί· καὶ θύομέν γε αὐτῷ ἔνορχιν τράγον ἐπὶ τὸ σπήλαιον ἄγοντεσ, ἔνθα ἕστηκε· σὺ δὲ ἀνδραποδιστήσ τισ εἶναί μοι δοκεῖσ. Εἰπέ μοι, Διὸσ δὲ οὐκ ἤκουσασ ὄνομα οὐδὲ βωμὸν εἶδεσ ἐν τῷ Γαργάρῳ τοῦ ὑόντοσ καὶ βροντῶντοσ καὶ ἀστραπὰσ ποιοῦντοσ;

Σύ, ὦ βέλτιστε, φὴσ εἶναι, ὃσ πρῴην κατέχεασ ἡμῖν τὴν πολλὴν χάλαζαν, ὁ οἰκεῖν ὑπεράνω λεγόμενοσ, ὁ ποιῶν τὸν ψόφον, ᾧ τὸν κριὸν ὁ πατὴρ ἔθυσεν; εἶτα τί ἀδικήσαντά με ἀνήρπασασ, ὦ βασιλεῦ τῶν θεῶν;

τὰ δὲ πρόβατα ἴσωσ οἱ λύκοι διαρπάσονται ἤδη ἐρήμοισ ἐπιπεσόντεσ. Ἔτι γὰρ μέλει σοι τῶν προβάτων ἀθανάτῳ γεγενημένῳ καὶ ἐνταῦθα συνεσομένῳ μεθ̓ ἡμῶν; Τί λέγεισ; οὐ γὰρ κατάξεισ με ἤδη ἐσ τὴν Ἴδην τήμερον; Οὐδαμῶσ· ἐπεὶ μάτην αἰετὸσ ἂν εἰήν ἀντὶ θεοῦ γεγενημένοσ. Οὐκοῦν ἐπιζητήσει με ὁ πατὴρ καὶ ἀγανακτήσει μὴ εὑρίσκων, καὶ πληγὰσ ὕστερον λήψομαι καταλιπων τὸ ποίμνιον. Ποῦ γὰρ ἐκεῖνοσ ὄψεταί σε; Μηδαμῶσ· ποθῶ γὰρ ἤδη αὐτόν. εἰ δὲ ἀπάξεισ με, ὑπισχνοῦμαί σοι καὶ ἄλλον παῤ αὐτοῦ κριὸν τυθήσεσθαι λύτρα ὑπὲρ ἐμοῦ. ἔχομεν δὲ τὸν τριετῆ, τὸν μέγαν, ὃσ ἡγεῖται πρὸσ τὴν νομήν. Ὡσ ἀφελὴσ ὁ παῖσ ἐστι καὶ ἁπλοϊκὸσ καὶ αὐτὸ δὴ τοῦτο παῖσ ἔτι.

‐ ἀλλ̓, ὦ Γανύμηδεσ, ἐκεῖνα μὲν πάντα χαίρειν ἐά καὶ ἐπιλάθου αὐτῶν, τοῦ τε ποιμνίου καὶ τῆσ Ἴδησ. σὺ δὲ ‐ ἤδη γὰρ ἐπουράνιοσ εἶ ‐ πολλὰ εὖ ποιήσεισ ἐντεῦθεν καὶ τὸν πατέρα καὶ πατρίδα, καὶ ἀντὶ μὲν τυροῦ καὶ γάλακτοσ ἀμβροσίαν ἔδῃ καὶ νέκταρ πίῃ· τοῦτο μέντοι καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἡμῖν αὐτὸσ παρέξεισ ἐγχέων·

τὸ δὲ μέγιστον, οὐκέτι ἄνθρωποσ, ἀλλ̓ ἀθάνατοσ γενήσῃ, καὶ ἀστέρα σου φαίνεσθαι ποιήσω κάλλιστον, καὶ ὅλωσ εὐδαίμων ἔσῃ. Ἢν δὲ παίζειν ἐπιθυμήσω, τίσ συμπαίξεταί μοι; ἐν γὰρ τῇ Ἴδῃ πολλοὶ ἡλικιῶται ἦμεν. Ἔχεισ κἀνταῦθα τὸν συμπαιξόμενόν σοι τουτονὶ τὸν Ἔρωτα καὶ ἀστραγάλουσ μάλα πολλούσ. θάρρει μόνον καὶ φαιδρὸσ ἴσθι καὶ μηδὲν ἐπιπόθει τῶν κάτω Τί δαὶ ὑμῖν χρήσιμοσ ἂν γενοίμην; ἢ ποιμαίνειν δεήσει κἀνταῦθα;

Οὔκ, ἀλλ̓ οἰνοχοήσεισ καὶ ἐπὶ τοῦ νέκταροσ τετάξῃ καὶ ἐπιμελήσῃ τοῦ συμποσίου. Τοῦτο μὲν οὐ χαλεπόν· οἶδα γὰρ ὡσ χρὴ ἐγχέαι τὸ γάλα καὶ ἀναδοῦναι τὸ κισσύβιον. Ἰδού, πάλιν οὗτοσ γάλακτοσ μνημονεύει καὶ ἀνθρώποισ διακονήσεσθαι οἰέται· ταυτὶ δ̓ ὁ οὐρανόσ ἐστι, καὶ πίνομεν, ὥσπερ ἔφην, τὸ νέκταρ. Ἥδιον, ὦ Ζεῦ, τοῦ γάλακτοσ; Εἴσῃ μετ̓ ὀλίγον καὶ γευσάμενοσ οὐκέτι ποθήσεισ τὸ γάλα. Κοιμήσομαι δὲ ποῦ τῆσ νυκτόσ; ἢ μετὰ τοῦ ἡλικιώτου Ἔρωτοσ; Οὔκ, ἀλλὰ διὰ τοῦτό σε ἀνήρπασα, ὡσ ἅμα καθεύδοιμεν. Μόνοσ γὰρ οὐκ ἂν δύναιο, ἀλλὰ ἥδιόν σοι καθεύθειν μετ̓ ἐμοῦ; Ναί, μετά γε τοιούτου οἱο͂σ εἶ σύ, Γανύμηδεσ, οὕτω καλόσ.

Τί γάρ σε πρὸσ τὸν ὕπνον ὀνήσει τὸ κάλλοσ;

Ἔχει τι θέλγητρον ἡδὺ καὶ μαλακώτερον ἐπάγει αὐτόν. Καὶ μὴν ὅ γε πατὴρ ἤχθετό μοι συγκαθευδοντι καὶ διηγεῖτο ἑώθεν, ὡσ ἀφεῖλον αὐτοῦ τὸν ὕπνον στρεφόμενοσ καὶ λακτίζων καί τι φθεγγόμενοσ μεταξὺ ὁπότε καθεύδοιμι· ὥστε παρὰ τὴν μητέρα ἔπεμπέ με κοιμησόμενον ὡσ τὰ πολλά. ὡρ́α δή σοι, εἰ διὰ τοῦτο, ὡσ φήσ, ἀνήρπασάσ με, καταθεῖναι αὖθισ ἐσ τὴν γῆν, ἢ πράγματα ἕξεισ ἀγρυπνῶν· ἐνοχλήσω γάρ σε συνεχῶσ στρεφόμενοσ. Τοῦτ̓ αὐτό μοι τὸ ἥδιστον ποιήσεισ, εἰ ἀγρυπνήσαιμι μετὰ σοῦ φιλῶν πολλάκισ καὶ περιπτύσσων. Αὐτὸσ ἂν εἰδείησ· ἐγὼ δὲ κοιμήσομαι σοῦ καταφιλοῦντοσ. Εἰσόμεθα τότε ὃ πρακτέον. νῦν δὲ ἄπαγε αὐτόν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ πιόντα τῆσ ἀθανασίασ ἄγε οἰνοχοήσοντα ἡμῖν διδάξασ πρότερον ὡσ χρὴ ὀρέγειν τὸν σκύφον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION