Lucian, Dearum judicium, (no name)

(루키아노스, Dearum judicium, (no name))

"σέ, ὦ Πάρι, κελεύει ὁ Ζεύσ, ἐπειδὴ καλόσ τε αὐτὸσ εἶ καὶ σοφὸσ τὰ ἐρωτικά, δικάσαι ταῖσ θεαῖσ, ἥτισ αὐτῶν ἡ καλλίστη ἐστὶν τοῦ δὲ ἀγῶνοσ τὸ ἆθλον ἡ νικῶσα λαβέτω τὸ μῆλον. ὡρ́α δὲ ἤδη καὶ ὑμῖν αὐταῖσ ἀπιέναι παρὰ τὸν δικαστὴν ἐγὼ γὰρ ἀπωθοῦμαι τὴν δίαιταν ἐπ’ ἴσησ τε ὑμᾶσ ἀγαπῶν, καὶ εἴ γε οἱο͂̀ν τε ἦν, ἡδέωσ ἂν ἁπάσασ νενικηκυίασ ἰδών. ἄλλωσ τε καὶ ἀνάγκη, μιᾷ τὸ καλλιστεῖον ἀποδόντα πάντωσ ἀπεχθάνεσθαι ταῖσ πλείοσιν. διὰ ταῦτα αὐτὸσ μὲν οὐκ ἐπιτήδειοσ ὑμῖν δικαστήσ, ὁ δὲ νεανίασ οὗτοσ ὁ Φρὺξ ἐφ’ ὃν ἄπιτε βασιλικὸσ μέν ἐστι καὶ Γανυμήδουσ τουτουὶ συγγενήσ, τὰ ἄλλα δὲ ἀφελὴσ καὶ ὄρειοσ, κοὐκ ἄν τισ αὐτὸν ἀπαξιώσειε τοιαύτησ θέασ. ἐγὼ μέν, ὦ Ζεῦ, εἰ καὶ τὸν Μῶμον αὐτὸν ἐπιστήσειασ ἡμῖν δικαστήν, θαρροῦσα βαδιοῦμαι πρὸσ τὴν ἐπίδειξιν τί γὰρ ἂν καὶ μωμήσαιτό μου;

χρὴ δὲ καὶ ταύταισ ἀρέσκειν τὸν ἄνθρωπον. ἐρασθῇσ ‐ ενδ. οὐδ’ ἡμεῖσ, ὦ Ἀφροδίτη, δέδιμεν, οὐδ’ ἂν ὁ Ἄρησ ὁ σὸσ ἐπιτραπῇ τὴν δίαιταν· ἀλλὰ δεχόμεθα καὶ τοῦτον, ὅστισ ἂν ᾖ, τὸν Πάριν. ἦ καὶ σοὶ ταῦτα, ὦ θύγατερ, συνδοκεῖ; τί φήσ; ἀποστρέφῃ καὶ ἐρυθριᾷσ; ἔστι μὲν ἴδιον τὸ αἰδεῖσθαι τὰ τοιαῦτα ὑμῶν τῶν παρθένων ἐπινεύεισ δ’ ὅμωσ. ἄπιτε οὖν καὶ μὴ χαλεπήνητε τῷ δικαστῇ αἱ νενικημέναι μηδὲ κακὸν ἐντρίψησθε τῷ νεανίσκῳ· οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε ἐπ’ ἴσησ πάσασ εἶναι καλάσ. προϊώμεν εὐθὺ τῆσ Φρυγίασ, ἐγὼ μὲν ἡγούμενοσ, ὑμεῖσ δὲ μὴ βραδέωσ ἀκολουθεῖτέ μοι καὶ θαρρεῖτε.

οἶδα ἐγὼ τὸν Πάριν. νεανίασ ἐστὶ καλὸσ καὶ τἄλλα ἐρωτικὸσ καὶ τὰ τοιαῦτα κρίνειν ἱκανώτατοσ. οὐκ ἂν ἐκεῖνοσ δικάσειεν κακῶσ. τοῦτο μὲν ἅπαν ἀγαθὸν καὶ πρὸσ ἐμοῦ λέγεισ, τὸ δίκαιον ἡμῖν εἶναι τὸν δικαστήν· πότερα δὲ ἄγαμόσ ἐστιν οὗτοσ ἢ καὶ γυνή τισ αὐτῷ σύνεστιν; οὐ παντελῶσ ἄγαμοσ, ὦ Ἀφροδίτη. πῶσ λέγεισ; δοκεῖ τισ αὐτῷ συνοικεῖν Ἰδαία γυνή, ἱκανὴ μέν, ἀγροῖκοσ δὲ καὶ δεινῶσ ὄρειοσ, ἀλλ’ οὐ σφόδρα προσέχειν αὐτῇ ἐοίκε. τίνοσ δ’ οὖν ἕνεκα ταῦτα ἐρωτᾷσ; ἄλλωσ ἠρόμην. παραπρεσβεύεισ, ὦ οὗτοσ, ἰδίᾳ πάλαι ταύτῃ κοινολογούμενοσ .

οὐδέν , ὦ Ἀθηνᾶ, δεινὸν οὐδὲ καθ’ ὑμῶν, ἀλλ’ ἤρετό με εἰ ἄγαμοσ ὁ Πάρισ ἐστίν. ὡσ δὴ τί τοῦτο πολυπραγμονοῦσα; οὐκ οἶδα· φησὶ δ’ οὖν ὅτι ἄλλωσ ἐπελθόν, οὐκ ἐξεπίτηδεσ ἤρετο, τί οὖν; ἄγαμόσ ἐστιν; οὐ δοκεῖ. τί δέ; τῶν πολεμικῶν ἐστιν αὐτῷ ἐπιθυμία καὶ φιλόδοξόσ τισ, ἢ τὸ πᾶν βουκόλοσ; τὸ μὲν ἀληθὲσ οὐκ ἔχω εἰπεῖν, εἰκάζειν δὲ χρὴ νέον ὄντα καὶ τούτων ὀρέγεσθαι τυχεῖν καὶ βούλεσθαι ἂν πρῶτον αὐτὸν εἶναι κατὰ τὰσ μάχασ. ὁρᾷσ, οὐδὲν ἐγὼ μέμφομαι οὐδὲ ἐγκαλῶ σοι τὸ πρὸσ ταύτην ἰδίᾳ λαλεῖν μεμψιμοίρων γὰρ καὶ οὐκ Ἀφροδίτησ τὰ τοιαῦτα, καὶ αὕτη σχεδὸν τὰ αὐτά με ἤρετο· διὸ μὴ χαλεπῶσ ἔχε μηδ’ οἰού μειονεκτεῖν, εἴ τι καὶ ταύτῃ κατὰ τὸ ἁπλοῦν ἀπεκρινάμην. ἀλλὰ μεταξὺ λόγων ἤδη πολὺ προϊόντεσ ἀπεσπάσαμεν τῶν ἀστέρων καὶ σχεδόν γε κατὰ τὴν Φρυγίαν ἐσμέν.

. ἐγὼ δὲ καὶ τὴν Ἴδην ὁρῶ καὶ τὸ Γάργαρον ὅλον ἀκριβῶσ, εἰ δὲ μὴ ἐξαπατῶμαι, καὶ αὐτὸν ὑμῶν τὸν δικαστὴν τὸν Πάριν. ποῦ δέ ἐστιν; οὐ γὰρ κἀμοὶ φαίνεται. ταύτῃ, ὦ Ἥρα, πρὸσ τὰ λαιὰ περισκόπει, μὴ πρὸσ ἄκρῳ τῷ ὄρει, παρὰ δὲ τὴν πλευράν, οὗ τὸ ἄντρον, ἔνθα καὶ τὴν ἀγέλην ὁρᾷσ. ἀλλ’ οὐχ ὁρῶ τὴν ἀγέλην. πῶσ φήσ; οὐχ ὁρᾷσ βοίδια κατὰ τὸν ἐμὸν οὑτωσὶ δάκτυλον ἐκ μέσων τῶν πετρῶν προερχόμενα καί τινα ἐκ τοῦ σκοπέλου καταθέοντα καλαύροπα ἔχοντα καὶ ἀνείργοντα, μὴ πρόσω διασκίδνασθαι τὴν ἀγέλην; ὁρῶ νῦν, εἴ γε ἐκεῖνόσ ἐστιν. ἀλλὰ ἐκεῖνοσ. ἐπειδὴ δὲ πλησίον ἤδη ἐσμέν, ἐπὶ τῆσ γῆσ, εἰ δοκεῖ, καταστάντεσ βαδίζωμεν, ἵνα μὴ διαταράξωμεν αὐτὸν ἄνωθεν ἐξ ἀφανοῦσ καθιπτάμενοι εὖ λέγεισ, καὶ οὕτω ποιῶμεν. ἐπεὶ δὲ καταβεβήκαμεν, ὡρ́α σοι, ὦ Ἀφροδίτη, προϊέναι καὶ ἡγεῖσθαι ἡμῖν τῆσ ὁδοῦ· σὺ γὰρ ὡσ τὸ εἰκὸσ ἔμπειροσ εἶ τοῦ χωρίου πολλάκισ, ὡσ λόγοσ, κατελθοῦσα πρὸσ Ἀγχίσην. οὐ σφόδρα, ὦ Ἥρα, τούτοισ ἄχθομαι τοῖσ σκώμμασιν. ἀλλ’ οὖν ἐγὼ ὑμῖν ἡγήσομαι·

καὶ γὰρ αὐτὸσ ἐνδιέτριψα τῇ Ἴδῃ, ὁπότε δὴ ὁ Ζεὺσ ἤρα τοῦ μειρακίου τοῦ Φρυγόσ, καὶ πολλάκισ δεῦρο ἦλθον ὑπ’ ἐκείνου καταπεμφθεὶσ εἰσ ἐπισκοπὴν τοῦ παιδόσ. καὶ ὁπότε γε ἤδη ἐν τῷ ἀετῷ ἦν, συμπαριπτάμην αὐτῷ καὶ συνεκούφιζον τὸν καλόν, καὶ εἴ γε μέμνημαι, ἀπὸ ταυτησὶ τῆσ πέτρασ αὐτὸν ἀνήρπασεν. ὁ μὲν γὰρ ἔτυχε τότε συρίζων πρὸσ τὸ ποίμνιον, καταπτάμενοσ δὲ ὄπισθεν αὐτοῦ ὁ Ζεὺσ κούφωσ μάλα τοῖσ ὄνυξι περιβαλὼν καὶ τῷ στόματι τὴν ἐπὶ τῇ κεφαλῇ τιάραν ἔχων ἀνέφερε τὸν παῖδα τεταραγμένον καὶ τῷ τραχήλῳ ἀπεστραμμένῳ εἰσ αὐτὸν ἀποβλέποντα. τότε οὖν ἐγὼ τὴν σύριγγα λαβών, ἀποβεβλήκει γὰρ αὐτὴν ὑπὸ τοῦ δέουσ ‐ ἀλλὰ γὰρ ὁ διαιτητὴσ οὑτοσὶ πλησίον, ὥστε προσείπωμεν αὐτόν. χαῖρε, ὦ βουκόλε. νὴ καὶ σύ γε, ὦ νεανίσκε.

τίσ δ’ ὢν δεῦρο ἀφῖξαι πρὸσ ἡμᾶσ; ἢ τίνασ ταύτασ ἄγεισ τὰσ γυναῖκασ; οὐ γὰρ ἐπιτήδειαι ὀρεοπολεῖν, οὕτωσ γε οὖσαι καλαί. ἀλλ’ οὐ γυναῖκὲσ εἰσιν,Ἥραν δέ, ὦ Πάρι, καὶ Ἀθηνᾶν καὶ Ἀφροδίτην ὁρᾷσ· κἀμὲ τὸν Ἑρμῆν ἀπέστειλεν ὁ Ζεὺσ ‐ ἀλλὰ τί τρέμεισ καὶ ὠχριᾷσ; μὴ δέδιθι· χαλεπὸν γὰρ οὐδέν. "καλόσ τε αὐτὸσ εἶ καὶ σοφὸσ τὰ ἐρωτικά, σοὶ τὴν γνῶσιν ἐπιτρέπω. τοῦ δὲ ἀγῶνοσ τὸ ἆθλον εἴσῃ ἀναγνοὺσ τὸ μῆλον. φέρ’ ἴδω τί καὶ βούλεται. "λαβέτω. πῶσ ἂν οὖν, ὦ δέσποτα Ἑρμῆ, δυνηθείην ἐγὼ θνητὸσ αὐτὸσ καὶ ἀγροῖκοσ ὢν δικαστὴσ γενέσθαι παραδόξου θέασ καὶ μείζονοσ ἢ κατὰ βουκόλον; τὰ γὰρ τοιαῦτα κρίνειν τῶν ἁβρῶν μᾶλλον καὶ ἀστικῶν τὸ δὲ ἐμόν, αἶγα μὲν αἰγὸσ ὁποτέρα ἡ ^ καλλίων καὶ δάμαλιν ἄλλησ δαμάλεωσ, τάχ’ ἂν δικάσαιμι κατὰ τὴν τέχνην αὗται δὲ πᾶσαί τε ὁμοίωσ καλαὶ καὶ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἄν τισ ἀπὸ τῆσ ἑτέρασ ἐπὶ τὴν ἑτέραν μεταγάγοι τὴν ὄψιν ἀποσπάσασ· οὐ γὰρ ἐθέλει ἀφίστασθαι ῥᾳδίωσ, ἀλλ’ ἔνθα ἂν ἀπερείσῃ τὸ πρῶτον, τούτου ἔχεται καὶ τὸ παρὸν ἐπαινεῖ·

κἂν ἐπ’ ἄλλο μεταβῇ, κἀκεῖνο καλὸν ὁρᾷ καὶ παραμένει, καὶ ὑπὸ τῶν πλησίον παραλαμβάνεται. καὶ ὅλωσ περικέχυταί μοι τὸ κάλλοσ αὐτῶν καὶ ὅλον περιείληφέ με καὶ ἄχθομαι, ὅτι μὴ καὶ αὐτὸσ ὥσπερ ὁ Ἄργοσ ὅλῳ βλέπειν δύναμαι τῷ σώματι. δοκῶ δ’ ἄν μοι καλῶσ δικάσαι πάσαισ ἀποδοὺσ τὸ μῆλον. καὶ γὰρ αὖ καὶ τόδε, ταύτην μὲν εἶναι συμβέβηκεν τοῦ Διὸσ ἀδελφὴν καὶ γυναῖκα, ταύτασ δὲ θυγατέρασ· πῶσ οὖν οὐ χαλεπὴ καὶ οὕτωσ ἡ κρίσισ; οὐκ οἶδα· πλὴν οὐχ; οἱο͂́ν τε ἀναδῦναι πρὸσ τοῦ Διὸσ κεκελευσμένον. ἓν τοῦτο, ὦ Ἑρμῆ, πεῖσον αὐτάσ, μὴ χαλεπῶσ ἔχειν μοι τὰσ δύο τὰσ νενικημένασ, ἀλλὰ μόνων τῶν ὀφθαλμῶν ἡγεῖσθαι τὴν διαμαρτίαν.

οὕτω φασὶ ποιήσειν· ὡρ́α δέ σοι ἤδη περαίνειν τὴν κρίσιν. πειρασόμεθα· τί γὰρ ἂν καὶ πάθοι τισ; ἐκεῖνο δὲ πρότερον εἰδέναι βούλομαι, πότερ’ ἐξαρκέσει σκοπεῖν αὐτὰσ ὡσ ἔχουσιν, ἢ καὶ ἀποδῦσαι δεήσει πρὸσ τὸ ἀκριβὲσ τῆσ ἐξετάσεωσ; τοῦτο μὲν σὸν ἂν εἰή τοῦ δικαστοῦ, καὶ πρόσταττε ὅπη καὶ θέλεισ. ὅπη καὶ θέλω; γυμνὰσ ἰδεῖν βούλομαι. ἀπόδυτε, ὦ αὗται· σὺ δ’ ἐπισκόπει· ἐγὼ δὲ ἀπεστράφην. καλῶσ, ὦ Πάρι·

καὶ πρώτη γε ἀποδύσομαι, ὅπωσ μάθῃσ ὅτι μὴ μόνασ ἔχω τὰσ ὠλένασ λευκὰσ μηδὲ τῷ βοῶπισ εἶναι μέγα φρονῶ, ἐπ’ ἴσησ δέ εἰμι πᾶσα καὶ ὁμοίωσ καλή. ^ μὴ πρότερον ἀποδύσῃσ αὐτήν, ὦ Πάρι, πρὶν ἂν τὸν κεστὸν ἀπόθηται ‐ φαρμακὶσ γάρ ἐστιν ‐ μή σε καταγοητεύσῃ δι’ αὐτοῦ καίτοι γε ἐχρῆν μηδὲ οὕτω κεκαλλωπισμένην παρεῖναι μηδὲ τοσαῦτα ἐντετριμμένην χρώματα καθάπερ ὡσ ἀληθῶσ ἑταίραν τινά, ἀλλὰ γυμνὸν τὸ κάλλοσ ἐπιδεικνύειν. , Εὖ λέγουσι τὸ περὶ τοῦ κεστοῦ, καὶ ἀπόθου. τί οὖν οὐχὶ καὶ σύ, ὦ Ἀθηνᾶ, τὴν κόρυν ἀφελοῦσα ψιλὴν τὴν κεφαλὴν ἐπιδεικνύεισ, ἀλλ’ ἐπισείεισ τὸν λόφον καὶ τὸν δικαστὴν φοβεῖσ; ἢ δέδιασ μή σοι ἐλέγχηται τὸ γλαυκὸν τῶν ὀμμάτων ἄνευ τοῦ φοβεροῦ βλεπόμενον; ἰδού σοι ἡ κόρυσ αὕτη ἀφῄρηται. ἰδοὺ καί σοι ὁ κεστόσ. ἀλλὰ ἀποδυσώμεθα. ὦ Ζεῦ τεράστιε τῆσ θέασ, τοῦ κάλλουσ, τῆσ ἡδονῆσ.

οἱά μὲν ἡ παρθένοσ, ὡσ δὲ. βασιλικὸν αὕτη καὶ σεμνὸν ἀπολάμπει καὶ ἀληθῶσ ἄξιον τοῦ Διόσ, ἥδε δ’ ὁρᾷ ἡδύ τι καὶ γλαφυρόν, καὶ προσαγωγὸν ἐμειδίασεν ‐ ἀλλ’ ἤδη μὲν ἅλισ ἔχω τῆσ εὐδαιμονίασ· εἰ δοκεῖ δέ, καὶ ἰδίᾳ καθ’ ἑκάστην ἐπιδεῖν βούλομαι, ὡσ νῦν γε ἀμφίβολόσ εἰμι καὶ οὐκ οἶδα πρὸσ ὅ τι ἀποβλέψω, πάντῃ τὰσ ὄψεισ περισπώμενοσ. οὕτω ποιῶμεν. ἄπιτε οὖν αἱ δύο· σὺ δέ, ὦ Ἥρα, περίμενε. περιμενῶ, κἀπειδάν με ἀκριβῶσ ἴδῃσ, ὡρ́α σοι καὶ τἄλλα ἤδη σκοπεῖν εἰ καλά σοι, τὰ δῶρα τῆσ ψήφου τῆσ ἐμῆσ. ἢν γάρ με, ὦ Πάρι, δικάσῃσ εἶναι καλήν, ἁπάσησ ἔσῃ τῆσ Ἀσίασ δεσπότησ. οὐκ ἐπὶ δώροισ μὲν τὰ ἡμέτερα. πλὴν ἄπιθι· πεπράξεται γὰρ ἅπερ ἂν δοκῇ.

τὴν Ἀφροδίτην παρεῖναι καιρόσ. σὺ δὲ πρόσιθι ἡ Ἀθηνᾶ. ’ παρέστηκά σοι, καὶ ἤν με, ὦ Πάρι, δικάσῃσ καλήν, οὔποτε ἥττων ἄπει ἐκ μάχησ, ἀλλ’ ἀεὶ κρατῶν πολεμιστὴν γάρ σε καὶ νικηφόρον ἀπεργάσομαι. οὐδέν, ὦ Ἀθηνᾶ, δεῖ μοι πολέμου καὶ μάχησ· ; εἰρήνη γάρ, ὡσ ὁρᾷσ, τὰ νῦν ἐπέχει τὴν Φρυγίαν τε καὶ Λυδίαν καὶ ἀπολέμητοσ ἡμῖν ἡ τοῦ πατρὸσ ἀρχή. θάρρει δέ· οὐ μειονεκτήσεισ γάρ, κἂν μὴ ἐπὶ δώροισ δικάζωμεν. ἀλλ’ ἔνδυθι ἤδη καὶ ἐπίθου τὴν κόρυν ἱκανῶσ γὰρ εἶδον. αὕτη σοι ἐγὼ πλησίον, καὶ σκόπει καθ’ ἓν ἀκριβῶσ μηδὲν παρατρέχων, ἀλλ’ ἐνδιατρίβων ἑκάστῳ τῶν μερῶν.

νῦν δὲ ἡδέωσ ἂν ἀκούσαιμί σου τὰ πάντα διηγουμένησ. εἰ δ’ ἐθέλεισ, ὦ καλέ, καὶ τάδε μου ἄκουσον. ἐγὼ γὰρ πάλαι ὁρῶσά σε νέον ὄντα καὶ καλὸν ὁποῖον οὐκ οἶδα εἴ τινα ἕτερον ἡ Φρυγία τρέφει, μακαρίζω μὲν τοῦ κάλλουσ, αἰτιῶμαι δὲ τὸ μὴ ἀπολιπόντα τοὺσ σκοπέλουσ καὶ ταυτασὶ τὰσ πέτρασ κατ’ ἄστυ ζῆν, ἀλλὰ διαφθείρειν τὸ κάλλοσ ἐν ἐρημίᾳ. τί μὲν γὰρ ἂν σὺ ἀπολαύσειασ τῶν ὀρῶν; τί δ’ ἂν ἀπόναιντο τοῦ σοῦ κάλλουσ αἱ βόεσ; ἔπρεπεν δὲ ἤδη σοι καὶ γεγαμηκέναι, μὴ μέντοι ἀγροῖκόν τινα καὶ χωρῖτιν, οἱαῖ κατὰ τὴν Ἴδην αἱ γυναῖκεσ, ἀλλά τινα ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ, ἢ Ἀργόθεν ἢ ἐκ Κορίνθου ἢ Λάκαιναν οἱάπερ ἢ Ἑλένη ἐστίν, νέα τε καὶ καλὴ καὶ κατ’ οὐδὲν ἐλάττων ἐμοῦ, καὶ τὸ δὴ μέγιστον, ἐρωτική. ἐκείνη γὰρ εἰ καὶ μόνον θεάσαιτό σε, εὖ οἶδα ἐγὼ ὡσ ἅπαντα ἀπολιποῦσα καὶ παρασχοῦσα ἑαυτὴν ἔκδοτον ἕψεται καὶ συνοικήσει. πάντωσ δὲ καὶ σὺ ἀκήκοάσ τι περὶ αὐτῆσ. οὐδέν, ὦ Ἀφροδίτη· αὕτη θυγάτηρ μέν ἐστι Λήδασ ἐκείνησ τῆσ καλῆσ ἐφ’ ἣν ὁ Ζεὺσ κατέπτη κύκνοσ γενόμενοσ.

ἐθέλω γὰρ καὶ αὐτὸσ εἰδέναι. ποία δὲ τὴν ὄψιν ἐστί; λευκὴ μέν, οἱάν εἰκὸσ ἐκ κύκνου γεγενημένην, ἁπαλὴ δέ, ὡσ ἐν ᾠῷ τραφεῖσα, γυμνὰσ τὰ πολλὰ καὶ παλαιστική, καὶ οὕτω δή τι περισπούδαστοσ ὥστε καὶ πόλεμον ἀμφ’ αὐτῇ γενέσθαι, τοῦ Θησέωσ ἀώρον ἔτι ἁρπάσαντοσ. οὐ μὴν ἀλλ’ ἐπειδήπερ εἰσ ἀκμὴν κατέστη, πάντεσ οἱ ἄριστοι τῶν Ἀχαιῶν ἐπὶ τὴν μνηστείαν ἀπήντησαν, προεκρίθη δὲ Μενέλεωσ τοῦ Πελοπιδῶν γένουσ. εἰ δὴ θέλοισ, ἐγώ σοι καταπράξομαι τὸν γάμον. πῶσ φήσ; τὸν τῆσ γεγαμημένησ; νέοσ εἶ σὺ καὶ ἀγροῖκοσ, ἐγὼ δὲ οἶδα ὡσ χρὴ τὰ τοιαῦτα δρᾶν. πῶσ; σὺ μὲν ἀποδημήσεισ ὡσ ἐπὶ θέαν τῆσ Ἑλλάδοσ, κἀπειδὰν ἀφίκῃ εἰσ τὴν Λακεδαίμονα, ὄψεταί σε ἡ Ἑλένη.

τοὐντεῦθεν δὲ ἐμὸν ἂν εἰή τὸ ἔργον, ὅπωσ ἐρασθήσεταί σου καὶ ἀκολουθήσει. τοῦτο αὐτὸ καὶ ἄπιστον εἶναί μοι δοκεῖ, τὸ ἀπολιποῦσαν τὸν ἄνδρα ἐθελῆσαι βαρβάρῳ καὶ ξένῳ συνεκπλεῦσαι. θάρρει τούτου γε ἕνεκα. παῖδε γάρ μοι ἐστὸν δύο καλώ, Ἵμεροσ καὶ Ἔρωσ, τούτω σοι παραδώσω ἡγεμόνε τῆσ ὁδοῦ γενησομένω· καὶ ὁ μὲν Ἔρωσ ὅλοσ παρελθὼν εἰσ αὐτὴν ἀναγκάσει τὴν γυναῖκα ἐρᾶν, ὁ δ’ Ἵμεροσ αὐτῷ σοι περιχυθεὶσ τοῦθ’ ὅπερ ἐστίν, ἱμερτόν τε θήσει καὶ ἐράσμιον. καὶ αὐτὴ δὲ συμπαροῦσα δεήσομαι καὶ τῶν Χαρίτων ἀκολουθεῖν καὶ οὕτωσ ἅπαντεσ αὐτὴν ἀναπείσομεν. ὅπωσ μὲν ταῦτα χωρήσει, ἄδηλον, ὦ Ἀφροδίτη· πλὴν ἐρῶ γε ἤδη τῆσ Ἑλένησ καὶ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ καὶ ὁρᾶν αὐτὴν οἰόμαι καὶ πλέω εὐθὺ τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ τῇ Σπάρτῃ ἐπιδημῶ καὶ ἐπάνειμι ἔχων τὴν γυναῖκα ‐ καὶ ἄχθομαι ὅτι μὴ ταῦτα ἤδη πάντα ποιῶ. μὴ ’πρότερον ἐρασθῇσ, ὦ Πάρι, πρὶν ἐμὲ τὴν προμνήστριαν καὶ νυμφαγωγὸν ἀμείψασθαι τῇ κρίσει·

πρέποι γὰρ ἂν κἀμὲ νικηφόρον ὑμῖν συμπαρεῖναι καὶ ἑορτάξειν ἅμα καὶ τοὺσ γάμουσ καὶ τὰ ἐπινίκια. πάντα γὰρ ἔνεστί σοι ‐ τὸν ἔρωτα, τὸ κάλλοσ, τὸν γάμον ‐ τουτουὶ τοῦ μήλου πρίασθαι. ’. δέδοικα μή μου ἀμελήσῃσ μετὰ τὴν κρίσιν. βούλει οὖν ἐπομόσομαι; μηδαμῶσ, ἀλλ’ ὑπόσχου πάλιν. ὑπισχνοῦμαι δή σοι τὴν Ἑλένην παραδώσειν γυναῖκα, καὶ ἀκολουθήσειν γέ σοι αὐτὴν καὶ ἀφίξεσθαι παρ’ ὑμᾶσ εἰσ τὴν Ἴλιον· καὶ αὐτὴ παρέσομαι καὶ συμπράξω τὰ πάντα. καὶ τὸν Ἔρωτα καὶ τὸν Ἵμερον καὶ τὰσ Χάριτασ ἄξεισ; θάρρει, καὶ τὸν Πόθον καὶ τὸν Ὑμέναιον ἔτι πρὸσ τούτοισ παραλήψομαι. οὐκοῦν ἐπὶ τούτοισ δίδωμι τὸ μῆλον ἐπὶ τούτοισ λάμβανε.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

  • (no name)
일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION