헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́16́

(호메로스, 오디세이아, Book 16)

τὼ δ’ αὖτ’ ἐν κλισίῃ Ὀδυσεὺσ καὶ δῖοσ ὑφορβὸσ ἐντύνοντο ἄριστον ἅμ’ ἠοῖ, κηαμένω πῦρ, ἔκπεμψάν τε νομῆασ ἅμ’ ἀγρομένοισι σύεσσι· Τηλέμαχον δὲ περίσσαινον κύνεσ ὑλακόμωροι, οὐδ’ ὕλαον προσιόντα. νόησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ σαίνοντάσ τε κύνασ, περί τε κτύποσ ἦλθε ποδοῖϊν. αἶψα δ’ ἄρ’ Εὔμαιον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "Εὔμαι’, ἦ μάλα τίσ τοι ἐλεύσεται ἐνθάδ’ ἑταῖροσ ἢ καὶ γνώριμοσ ἄλλοσ, ἐπεὶ κύνεσ οὐχ ὑλάουσιν, ἀλλὰ περισσαίνουσι·

ποδῶν δ’ ὑπὸ δοῦπον ἀκούω. οὔ πω πᾶν εἴρητο ἔποσ, ὅτε οἱ φίλοσ υἱὸσ ἔστη ἐνὶ προθύροισι.

ταφὼν δ’ ἀνόρουσε συβώτησ, ἐκ δ’ ἄρα οἱ χειρῶν πέσον ἄγγεα, τοῖσ ἐπονεῖτο, κιρνὰσ αἴθοπα οἶνον. ὁ δ’ ἀντίοσ ἦλθεν ἄνακτοσ, κύσσε δέ μιν κεφαλήν τε καὶ ἄμφω φάεα καλὰ χεῖράσ τ’ ἀμφοτέρασ· θαλερὸν δέ οἱ ἔκπεσε δάκρυ. ὡσ δὲ πατὴρ ὃν παῖδα φίλα φρονέων ἀγαπάζῃ ἐλθόντ’ ἐξ ἀπίησ γαίησ δεκάτῳ ἐνιαυτῷ, μοῦνον τηλύγετον, τῷ ἔπ’ ἄλγεα πολλὰ μογήσῃ, ὣσ τότε Τηλέμαχον θεοειδέα δῖοσ ὑφορβὸσ πάντα κύσεν περιφύσ, ὡσ ἐκ θανάτοιο φυγόντα· καί ῥ’ ὀλοφυρόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ἦλθεσ, Τηλέμαχε, γλυκερὸν φάοσ.

οὔ σ’ ἔτ’ ἐγώ γε ὄψεσθαι ἐφάμην, ἐπεὶ ᾤχεο νηὶ̈ Πύλονδε. ἀλλ’ ἄγε νῦν εἴσελθε, φίλον τέκοσ, ὄφρα σε θυμῷ τέρψομαι εἰσορόων νέον ἄλλοθεν ἔνδον ἐόντα. οὐ μὲν γάρ τι θάμ’ ἀγρὸν ἐπέρχεαι οὐδὲ νομῆασ, ἀλλ’ ἐπιδημεύεισ· ὣσ γάρ νύ τοι εὐάδε θυμῷ, ἀνδρῶν μνηστήρων ἐσορᾶν ἀί̈δηλον ὅμιλον. " τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· "ἔσσεται οὕτωσ, ἄττα· σέθεν δ’ ἕνεκ’ ἐνθάδ’ ἱκάνω, ὄφρα σέ τ’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδω καὶ μῦθον ἀκούσω, ἤ μοι ἔτ’ ἐν μεγάροισ μήτηρ μένει, ἠε͂́ τισ ἤδη ἀνδρῶν ἄλλοσ ἔγημεν, Ὀδυσσῆοσ δέ που εὐνὴ χήτει ἐνευναίων κάκ’ ἀράχνια κεῖται ἔχουσα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν·

"καὶ λίην κείνη γε μένει τετληότι θυμῷ σοῖσιν ἐνὶ μεγάροισιν· ὀϊζυραὶ δέ οἱ αἰεὶ φθίνουσιν νύκτεσ τε καὶ ἤματα δάκρυ χεούσῃ. " ὣσ ἄρα φωνήσασ οἱ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχοσ· αὐτὰρ ὅ γ’ εἴσω ἰέν καὶ ὑπέρβη λάϊνον οὐδόν. τῷ δ’ ἕδρησ ἐπιόντι πατὴρ ὑπόειξεν Ὀδυσσεύσ· Τηλέμαχοσ δ’ ἑτέρωθεν ἐρήτυε φώνησέν τε· "ἧσ’, ὦ ξεῖν’·

ἡμεῖσ δὲ καὶ ἄλλοθι δήομεν ἕδρην σταθμῷ ἐν ἡμετέρῳ· πάρα δ’ ἀνὴρ ὃσ καταθήσει. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ αὖτισ ἰὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο·

τῷ δὲ συβώτησ. χεῦεν ὕπο χλωρὰσ ῥῶπασ καὶ κῶασ ὕπερθεν· ἔνθα καθέζετ’ ἔπειτα Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ. τοῖσιν δ’ αὖ κρειῶν πίνακασ παρέθηκε συβώτησ ὀπταλέων, ἅ ῥα τῇ προτέρῃ ὑπέλειπον ἔδοντεσ, σῖτον δ’ ἐσσυμένωσ παρενήνεεν ἐν κανέοισιν, ἐν δ’ ἄρα κισσυβίῳ κίρνη μελιηδέα οἶνον· αὐτὸσ δ’ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆοσ θείοιο. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, δὴ τότε Τηλέμαχοσ προσεφώνεε δῖον ὑφορβόν· "ἄττα, πόθεν τοι ξεῖνοσ ὅδ’ ἵκετο;

πῶσ δέ ἑ ναῦται ἤγαγον εἰσ Ἰθάκην; τίνεσ ἔμμεναι εὐχετόωντο; οὐ μὲν γάρ τί ἑ πεζὸν ὀί̈ομαι ἐνθάδ’ ἱκέσθαι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, τέκνον, ἀληθέα πάντ’ ἀγορεύσω. ἐκ μὲν Κρητάων γένοσ εὔχεται εὐρειάων, φησὶ δὲ πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστεα δινηθῆναι πλαζόμενοσ· ὣσ γάρ οἱ ἐπέκλωσεν τά γε δαίμων. νῦν αὖ Θεσπρωτῶν ἀνδρῶν ἐκ νηὸσ ἀποδρὰσ ἤλυθ’ ἐμὸν πρὸσ σταθμόν, ἐγὼ δέ τοι ἐγγυαλίξω· ἔρξον ὅπωσ ἐθέλεισ· ἱκέτησ δέ τοι εὔχεται εἶναι. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Εὔμαι’, ἦ μάλα τοῦτο ἔποσ θυμαλγὲσ ἐείπεσ· πῶσ γὰρ δὴ τὸν ξεῖνον ἐγὼν ὑποδέξομαι οἴκῳ; αὐτὸσ μὲν νέοσ εἰμὶ καὶ οὔ πω χερσὶ πέποιθα ἄνδρ’ ἀπαμύνασθαι, ὅτε τισ πρότεροσ χαλεπήνῃ· μητρὶ δ’ ἐμῇ δίχα θυμὸσ ἐνὶ φρεσὶ μερμηρίζει, ἢ αὐτοῦ παρ’ ἐμοί τε μένῃ καὶ δῶμα κομίζῃ, εὐνήν τ’ αἰδομένη πόσιοσ δήμοιό τε φῆμιν, ἦ ἤδη ἅμ’ ἕπηται Ἀχαιῶν ὅσ τισ ἄριστοσ μνᾶται ἐνὶ μεγάροισιν ἀνὴρ καὶ πλεῖστα πόρῃσιν. ἀλλ’ ἦ τοὶ τὸν ξεῖνον, ἐπεὶ τεὸν ἵκετο δῶμα, ἕσσω μιν χλαῖνάν τε χιτῶνά τε, εἵματα καλά, δώσω δὲ ξίφοσ ἄμφηκεσ καὶ ποσσὶ πέδιλα, πέμψω δ’ ὅππη μιν κραδίη θυμόσ τε κελεύει. εἰ δ’ ἐθέλεισ, σὺ κόμισσον ἐνὶ σταθμοῖσιν ἐρύξασ· εἵματα δ’ ἐνθάδ’ ἐγὼ πέμψω καὶ σῖτον ἅπαντα ἔδμεναι, ὡσ ἂν μή σε κατατρύχῃ καὶ ἑταίρουσ. κεῖσε δ’ ἂν οὔ μιν ἐγώ γε μετὰ μνηστῆρασ ἐῷμι ἔρχεσθαι· λίην γὰρ ἀτάσθαλον ὕβριν ἔχουσι· μή μιν κερτομέωσιν, ἐμοὶ δ’ ἄχοσ ἔσσεται αἰνόν. πρῆξαι δ’ ἀργαλέον τι μετὰ πλεόνεσσιν ἐόντα ἄνδρα καὶ ἴφθιμον, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰσι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ φίλ’, ἐπεί θήν μοι καὶ ἀμείψασθαι θέμισ ἐστίν, ἦ μάλα μευ καταδάπτετ’ ἀκούοντοσ φίλον ἦτορ, οἱᾶ́ φατε μνηστῆρασ ἀτάσθαλα μηχανάασθαι ἐν μεγάροισ, ἀέκητι σέθεν τοιούτου ἐόντοσ. εἰπέ μοι ἠὲ ἑκὼν ὑποδάμνασαι, ἦ σέ γε λαοὶ ἐχθαίρουσ’ ἀνὰ δῆμον, ἐπισπόμενοι θεοῦ ὀμφῇ, ἦ τι κασιγνήτοισ ἐπιμέμφεαι, οἷσί περ ἀνὴρ μαρναμένοισι πέποιθε, καὶ εἰ μέγα νεῖκοσ ὄρηται. αἲ γάρ ἐγὼν οὕτω νέοσ εἰήν τῷδ’ ἐπὶ θυμῷ, ἢ παῖσ ἐξ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ ἠὲ καὶ αὐτόσ· αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἀπ’ ἐμεῖο κάρη τάμοι ἀλλότριοσ φώσ, εἰ μὴ ἐγὼ κείνοισι κακὸν πάντεσσι γενοίμην, ἐλθὼν ἐσ μέγαρον Λαερτιάδεω Ὀδυσῆοσ. εἰ δ’ αὖ με πληθυῖ δαμασαίατο μοῦνον ἐόντα, βουλοίμην κ’ ἐν ἐμοῖσι κατακτάμενοσ μεγάροισι τεθνάμεν ἢ τάδε γ’ αἰὲν ἀεικέα ἔργ’ ὁράασθαι, ξείνουσ τε στυφελιζομένουσ δμῳάσ τε γυναῖκασ ῥυστάζοντασ ἀεικελίωσ κατὰ δώματα καλά, καὶ οἶνον διαφυσσόμενον, καὶ σῖτον ἔδοντασ μὰψ αὔτωσ, ἀτέλεστον, ἀνηνύστῳ ἐπὶ ἔργῳ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. οὔτε τί μοι πᾶσ δῆμοσ ἀπεχθόμενοσ χαλεπαίνει, οὔτε κασιγνήτοισ ἐπιμέμφομαι, οἷσί περ ἀνὴρ μαρναμένοισι πέποιθε, καὶ εἰ μέγα νεῖκοσ ὄρηται. ὧδε γὰρ ἡμετέρην γενεὴν μούνωσε Κρονίων· μοῦνον Λαέρτην Ἀρκείσιοσ υἱὸν ἔτικτε, μοῦνον δ’ αὖτ’ Ὀδυσῆα πατὴρ τέκεν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ μοῦνον ἔμ’ ἐν μεγάροισι τεκὼν λίπεν οὐδ’ ἀπόνητο. τῷ νῦν δυσμενέεσ μάλα μυρίοι εἴσ’ ἐνὶ οἴκῳ. ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, ἠδ’ ὅσσοι κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσι, τόσσοι μητέρ’ ἐμὴν μνῶνται, τρύχουσι δὲ οἶκον. ἡ δ’ οὔτ’ ἀρνεῖται στυγερὸν γάμον οὔτε τελευτὴν ποιῆσαι δύναται· τοὶ δὲ φθινύθουσιν ἔδοντεσ οἶκον ἐμόν· τάχα δή με διαρραίσουσι καὶ αὐτόν. ἀλλ’ ἦ τοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται· ἄττα, σὺ δ’ ἔρχεο θᾶσσον, ἐχέφρονι Πηνελοπείῃ εἴφ’ ὅτι οἱ σῶσ εἰμὶ καὶ ἐκ Πύλου εἰλήλουθα. αὐτὰρ ἐγὼν αὐτοῦ μενέω, σὺ δὲ δεῦρο νέεσθαι, οἰῄ ἀπαγγείλασ· τῶν δ’ ἄλλων μή τισ Ἀχαιῶν πευθέσθω· πολλοὶ γὰρ ἐμοὶ κακὰ μηχανόωνται. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"γιγνώσκω, φρονέω· τά γε δὴ νοέοντι κελεύεισ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ἦ καὶ Λαέρτῃ αὐτὴν ὁδὸν ἄγγελοσ ἔλθω δυσμόρῳ, ὃσ τῆοσ μὲν Ὀδυσσῆοσ μέγ’ ἀχεύων ἔργα τ’ ἐποπτεύεσκε μετὰ δμώων τ’ ἐνὶ οἴκῳ πῖνε καὶ ἦσθ’, ὅτε θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀνώγοι· αὐτὰρ νῦν, ἐξ οὗ σύ γε ᾤχεο νηὶ̈ Πύλονδε, οὔ πω μίν φασιν φαγέμεν καὶ πιέμεν αὔτωσ, οὐδ’ ἐπὶ ἔργα ἰδεῖν, ἀλλὰ στοναχῇ τε γόῳ τε ἧσται ὀδυρόμενοσ, φθινύθει δ’ ἀμφ’ ὀστεόφι χρώσ. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ἄλγιον, ἀλλ’ ἔμπησ μιν ἐάσομεν, ἀχνύμενοί περ· εἰ γὰρ πωσ εἰή αὐτάγρετα πάντα βροτοῖσι, πρῶτόν κεν τοῦ πατρὸσ ἑλοίμεθα νόστιμον ἦμαρ. ἀλλὰ σύ γ’ ἀγγείλασ ὀπίσω κίε, μηδὲ κατ’ ἀγροὺσ πλάζεσθαι μετ’ ἐκεῖνον· ἀτὰρ πρὸσ μητέρα εἰπεῖν ἀμφίπολον ταμίην ὀτρυνέμεν ὅττι τάχιστα κρύβδην· κείνη γὰρ κεν ἀπαγγείλειε γέροντι. ἦ ῥα καὶ ὦρσε συφορβόν·

ὁ δ’ εἵλετο χερσὶ πέδιλα, δησάμενοσ δ’ ὑπὸ ποσσὶ πόλινδ’ ἰέν. οὐδ’ ἄρ’ Ἀθήνην λῆθεν ἀπὸ σταθμοῖο κιὼν Εὔμαιοσ ὑφορβόσ, ἀλλ’ ἥ γε σχεδὸν ἦλθε· δέμασ δ’ ἠί̈κτο γυναικὶ καλῇ τε μεγάλῃ τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυίῃ. στῆ δὲ κατ’ ἀντίθυρον κλισίησ Ὀδυσῆϊ φανεῖσα· οὐδ’ ἄρα Τηλέμαχοσ ἴδεν ἀντίον οὐδ’ ἐνόησεν, οὐ γὰρ πω πάντεσσι θεοὶ φαίνονται ἐναργεῖσ, ἀλλ’ Ὀδυσεύσ τε κύνεσ τε ἴδον, καί ῥ’ οὐχ ὑλάοντο κνυζηθμῷ δ’ ἑτέρωσε διὰ σταθμοῖο φόβηθεν. ἡ δ’ ἄρ’ ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσε· νόησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἐκ δ’ ἦλθεν μεγάροιο παρὲκ μέγα τειχίον αὐλῆσ, στῆ δὲ πάροιθ’ αὐτῆσ· τὸν δὲ προσέειπεν Ἀθήνη· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ.

ἤδη νῦν σῷ παιδὶ ἔποσ φάο μηδ’ ἐπίκευθε, ὡσ ἄν μνηστῆρσιν θάνατον καὶ κῆρ’ ἀραρόντε ἔρχησθον προτὶ ἄστυ περικλυτόν· οὐδ’ ἐγὼ αὐτὴ δηρὸν ἀπὸ σφῶϊν ἔσομαι μεμαυῖα μάχεσθαι. ἦ καὶ χρυσείῃ ῥάβδῳ ἐπεμάσσατ’ Ἀθήνη.

φᾶροσ μέν οἱ πρῶτον ἐϋπλυνὲσ ἠδὲ χιτῶνα θῆκ’ ἀμφὶ στήθεσσι, δέμασ δ’ ὤφελλε καὶ ἥβην. ἂψ δὲ μελαγχροιὴσ γένετο, γναθμοὶ δὲ τάνυσθεν, κυάνεαι δ’ ἐγένοντο γενειάδεσ ἀμφὶ γένειον. ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ ἔρξασα πάλιν κίεν· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἠί̈εν ἐσ κλισίην· θάμβησε δέ μιν φίλοσ υἱόσ, ταρβήσασ δ’ ἑτέρωσε βάλ’ ὄμματα, μὴ θεὸσ εἰή, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ἀλλοῖόσ μοι, ξεῖνε, φάνησ νέον ἠὲ πάροιθεν, ἄλλα δὲ εἵματ’ ἔχεισ, καί τοι χρὼσ οὐκέθ’ ὁμοῖοσ.

ἦ μάλα τισ θεόσ ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν· ἀλλ’ ἵληθ’, ἵνα τοι κεχαρισμένα δώομεν ἱρὰ ἠδὲ χρύσεα δῶρα, τετυγμένα· φείδεο δ’ ἡμέων" τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ· "οὔ τίσ τοι θεόσ εἰμι·

τί μ’ ἀθανάτοισιν ἐί̈σκεισ; ἀλλὰ πατὴρ τεόσ εἰμι, τοῦ εἵνεκα σὺ στεναχίζων πάσχεισ ἄλγεα πολλά, βίασ ὑποδέγμενοσ ἀνδρῶν. ὣσ ἄρα φωνήσασ υἱὸν κύσε, κὰδ δὲ παρειῶν δάκρυον ἧκε χαμᾶζε·

πάροσ δ’ ἔχε νωλεμὲσ αἰεί. Τηλέμαχοσ δ’, οὐ γάρ πω ἐπείθετο ὃν πατέρ’ εἶναι, ἐξαῦτίσ μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· "οὐ σύ γ’ Ὀδυσσεύσ ἐσσι, πατὴρ ἐμόσ, ἀλλά με δαίμων θέλγει, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενοσ στεναχίζω.

οὐ γάρ πωσ ἂν θνητὸσ ἀνὴρ τάδε μηχανόῳτο ᾧ αὐτοῦ γε νόῳ, ὅτε μὴ θεὸσ αὐτὸσ ἐπελθὼν ῥηϊδίωσ ἐθέλων θείη νέον ἠὲ γέροντα. ἦ γάρ τοι νέον ἦσθα γέρων καὶ ἀεικέα ἕσσο· νῦν δὲ θεοῖσιν ἐοίκασ, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"Τηλέμαχ’, οὔ σε ἐοίκε φίλον πατέρ ἔνδον ἐόντα οὔτε τι θαυμάζειν περιώσιον οὔτ’ ἀγάασθαι· οὐ μὲν γάρ τοι ἔτ’ ἄλλοσ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ, ἀλλ’ ὅδ’ ἐγὼ τοιόσδε, παθὼν κακά, πολλὰ δ’ ἀληθείσ, ἤλυθον εἰκοστῷ ἔτεϊ ἐσ πατρίδα γαῖαν. αὐτάρ τοι τόδε ἔργον Ἀθηναίησ ἀγελείησ, ἥ τέ με τοῖον ἔθηκεν, ὅπωσ ἐθέλει, δύναται γὰρ, ἄλλοτε μὲν πτωχῷ ἐναλίγκιον, ἄλλοτε δ’ αὖτε ἀνδρὶ νέῳ καὶ καλὰ περὶ χροὶ̈ εἵματ’ ἔχοντι. ῥηί̈διον δὲ θεοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν, ἠμὲν κυδῆναι θνητὸν βροτὸν ἠδὲ κακῶσαι. ὣσ ἄρα φωνήσασ κατ’ ἄρ’ ἕζετο, Τηλέμαχοσ δὲ ἀμφιχυθεὶσ πατέρ’ ἐσθλὸν ὀδύρετο, δάκρυα λείβων, ἀμφοτέροισι δὲ τοῖσιν ὑφ’ ἵμεροσ ὦρτο γόοιο·

κλαῖον δὲ λιγέωσ, ἀδινώτερον ἤ τ’ οἰωνοί, φῆναι ἢ αἰγυπιοὶ γαμψώνυχεσ, οἷσί τε τέκνα ἀγρόται ἐξείλοντο πάροσ πετεηνὰ γενέσθαι· ὣσ ἄρα τοί γ’ ἐλεεινὸν ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυον εἶβον. καί νύ κ’ ὀδυρομένοισιν ἔδυ φάοσ ἠελίοιο, εἰ μὴ Τηλέμαχοσ προσεφώνεεν ὃν πατέρ’ αἶψα· "ποίῃ γὰρ νῦν δεῦρο, πάτερ φίλε, νηί̈ σε ναῦται ἤγαγον εἰσ Ἰθάκην;

τίνεσ ἔμμεναι εὐχετόωντο; οὐ μὲν γάρ τί σε πεζὸν ὀί̈ομαι ἐνθάδ’ ἱκέσθαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, τέκνον, ἀληθείην καταλέξω. Φαίηκέσ μ’ ἄγαγον ναυσίκλυτοι, οἵ τε καὶ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ πέμπουσιν, ὅτισ σφέασ εἰσαφίκηται· καί μ’ εὕδοντ’ ἐν νηὶ̈ θοῇ ἐπὶ πόντον ἄγοντεσ κάτθεσαν εἰσ Ἰθάκην, ἔπορον δέ μοι ἀγλαὰ δῶρα, χαλκόν τε χρυσόν τε ἅλισ ἐσθῆτά θ’ ὑφαντήν. καὶ τὰ μὲν ἐν σπήεσσι θεῶν ἰότητι κέονται· νῦν αὖ δεῦρ’ ἱκόμην ὑποθημοσύνῃσιν Ἀθήνησ, ὄφρα κε δυσμενέεσσι φόνου πέρι βουλεύσωμεν. ἀλλ’ ἄγε μοι μνηστῆρασ ἀριθμήσασ κατάλεξον, ὄφρ’ εἰδέω ὅσσοι τε καὶ οἵ τινεσ ἀνέρεσ εἰσί· καί κεν ἐμὸν κατὰ θυμὸν ἀμύμονα μερμηρίξασ φράσσομαι, ἤ κεν νῶϊ δυνησόμεθ’ ἀντιφέρεσθαι μούνω ἄνευθ’ ἄλλων, ἦ καὶ διζησόμεθ’ ἄλλουσ. " τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· "ὦ πάτερ, ἦ τοι σεῖο μέγα κλέοσ αἰὲν ἄκουον, χεῖράσ τ’ αἰχμητὴν ἔμεναι καὶ ἐπίφρονα βουλήν· ἀλλὰ λίην μέγα εἶπεσ· ἄγη μ’ ἔχει· οὐδέ κεν εἰή ἄνδρε δύω πολλοῖσι καὶ ἰφθίμοισι μάχεσθαι. μνηστήρων δ’ οὔτ’ ἂρ δεκὰσ ἀτρεκὲσ οὔτε δύ’ οἰαῖ, ἀλλὰ πολὺ πλέονεσ· τάχα δ’ εἴσεαι ἐνθάδ’ ἀριθμόν. ἐκ μὲν Δουλιχίοιο δύω καὶ πεντήκοντα κοῦροι κεκριμένοι, ἓξ δὲ δρηστῆρεσ ἕπονται· ἐκ δὲ Σάμησ πίσυρέσ τε καὶ εἴκοσι φῶτεσ ἐάσιν, ἐκ δὲ Ζακύνθου ἐάσιν ἐείκοσι κοῦροι Ἀχαιῶν, ἐκ δ’ αὐτῆσ Ἰθάκησ δυοκαίδεκα πάντεσ ἄριστοι, καί σφιν ἅμ’ ἐστὶ Μέδων κῆρυξ καὶ θεῖοσ ἀοιδὸσ καὶ δοιὼ θεράποντε, δαήμονε δαιτροσυνάων. τῶν εἴ κεν πάντων ἀντήσομεν ἔνδον ἐόντων, μὴ πολύπικρα καὶ αἰνὰ βίασ ἀποτίσεαι ἐλθών. ἀλλὰ σύ γ’, εἰ δύνασαί τιν’ ἀμύντορα μερμηρίξαι, φράζευ, ὅ κέν τισ νῶϊν ἀμύνοι πρόφρονι θυμῷ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"τοιγὰρ ἐγὼν ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον· καὶ φράσαι ἤ κεν νῶϊν Ἀθήνη σὺν Διὶ πατρὶ ἀρκέσει, ἠε͂́ τιν’ ἄλλον ἀμύντορα μερμηρίξω. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ἐσθλώ τοι τούτω γ’ ἐπαμύντορε, τοὺσ ἀγορεύεισ, ὕψι περ ἐν νεφέεσσι καθημένω· ὥ τε καὶ ἄλλοισ ἀνδράσι τε κρατέουσι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"οὐ μέν τοι κείνω γε πολὺν χρόνον ἀμφὶσ ἔσεσθον φυλόπιδοσ κρατερῆσ, ὁπότε μνηστῆρσι καὶ ἡμῖν ἐν μεγάροισιν ἐμοῖσι μένοσ κρίνηται Ἄρηοσ. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν ἔρχευ ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφιν οἴκαδε, καὶ μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισιν ὁμίλει· αὐτὰρ ἐμὲ προτὶ ἄστυ συβώτησ ὕστερον ἄξει, πτωχῷ λευγαλέῳ ἐναλίγκιον ἠδὲ γέροντι. εἰ δέ μ’ ἀτιμήσουσι δόμον κάτα, σὸν δὲ φίλον κῆρ τετλάτω ἐν στήθεσσι κακῶσ πάσχοντοσ ἐμεῖο, ἤν περ καὶ διὰ δῶμα ποδῶν ἕλκωσι θύραζε ἢ βέλεσι βάλλωσι· σὺ δ’ εἰσορόων ἀνέχεσθαι. ἀλλ’ ἦ τοι παύεσθαι ἀνωγέμεν ἀφροσυνάων, μειλιχίοισ ἐπέεσσι παραυδῶν· οἱ δέ τοι οὔ τι πείσονται· δὴ γάρ σφι παρίσταται αἴσιμον ἦμαρ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· ὁππότε κεν πολύβουλοσ ἐνὶ φρεσὶ θῇσιν Ἀθήνη, νεύσω μέν τοι ἐγὼ κεφαλῇ, σὺ δ’ ἔπειτα νοήσασ ὅσσα τοι ἐν μεγάροισιν Ἀρήϊα τεύχεα κεῖται ἐσ μυχὸν ὑψηλοῦ θαλάμου καταθεῖναι ἀείρασ πάντα μάλ’· αὐτὰρ μνηστῆρασ μαλακοῖσ ἐπέεσσι παρφάσθαι, ὅτε κέν σε μεταλλῶσιν ποθέοντεσ· "ἐκ καπνοῦ κατέθηκ’, ἐπεὶ οὐκέτι τοῖσιν ἐῴκει οἱᾶ́ ποτε Τροίηνδε κιὼν κατέλειπεν Ὀδυσσεύσ, ἀλλὰ κατῄκισται, ὅσσον πυρὸσ ἵκετ’ ἀϋτμή.

πρὸσ δ’ ἔτι καὶ τόδε μεῖζον ἐνὶ φρεσὶ θῆκε Κρονίων, μή πωσ οἰνωθέντεσ, ἔριν στήσαντεσ ἐν ὑμῖν, ἀλλήλουσ τρώσητε καταισχύνητέ τε δαῖτα καὶ μνηστύν· αὐτὸσ γὰρ ἐφέλκεται ἄνδρα σίδηροσ. " "νῶϊν δ’ οἰοίσιν δύο φάσγανα καὶ δύο δοῦρε καλλιπέειν καὶ δοιὰ βοάγρια χερσὶν ἑλέσθαι, ὡσ ἂν ἐπιθύσαντεσ ἑλοίμεθα· τοὺσ δέ κ’ ἔπειτα Παλλὰσ Ἀθηναίη θέλξει καὶ μητίετα Ζεύσ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· εἰ ἐτεόν γ’ ἐμόσ ἐσσι καὶ αἵματοσ ἡμετέροιο, μή τισ ἔπειτ’ Ὀδυσῆοσ ἀκουσάτω ἔνδον ἐόντοσ, μήτ’ οὖν Λαέρτησ ἴστω τό γε μήτε συβώτησ μήτε τισ οἰκήων μήτ’ αὐτὴ Πηνελόπεια, ἀλλ’ οἰοῖ σύ τ’ ἐγώ τε γυναικῶν γνώομεν ἰθύν· καί κέ τεο δμώων ἀνδρῶν ἔτι πειρηθεῖμεν, ἠμὲν ὅπου τισ νῶϊ τίει καὶ δείδιε θυμῷ, ἠδ’ ὅτισ οὐκ ἀλέγει, σὲ δ’ ἀτιμᾷ τοῖον ἐόντα. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε φαίδιμοσ υἱόσ "ὦ πάτερ, ἦ τοι ἐμὸν θυμὸν καὶ ἔπειτά γ’, ὀί̈ω, γνώσεαι·

οὐ μὲν γάρ τι χαλιφροσύναι γέ μ’ ἔχουσιν· ἀλλ’ οὔ τοι τόδε κέρδοσ ἐγὼν ἔσσεσθαι ὀί̈ω ἡμῖν ἀμφοτέροισι· σὲ δὲ φράζεσθαι ἄνωγα. δηθὰ γὰρ αὔτωσ εἴσῃ ἑκάστου πειρητίζων, ἔργα μετερχόμενοσ· τοὶ δ’ ἐν μεγάροισιν ἕκηλοι χρήματα δαρδάπτουσιν ὑπέρβιον οὐδ’ ἔπι φειδώ. ἀλλ’ ἦ τοί σε γυναῖκασ ἐγὼ δεδάασθαι ἄνωγα, αἵ τέ σ’ ἀτιμάζουσι καὶ αἳ νηλείτιδέσ εἰσιν· ἀνδρῶν δ’ οὐκ ἂν ἐγώ γε κατὰ σταθμοὺσ ἐθέλοιμι ἡμέασ πειράζειν, ἀλλ’ ὕστερα ταῦτα πένεσθαι, εἰ ἐτεόν γέ τι οἶσθα Διὸσ τέρασ αἰγιόχοιο. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἡ δ’ ἄρ’ ἔπειτ’ Ἰθάκηνδε κατήγετο νηῦσ εὐεργήσ, ἣ φέρε Τηλέμαχον Πυλόθεν καὶ πάντασ ἑταίρουσ.

οἱ δ’ ὅτε δὴ λιμένοσ πολυβενθέοσ ἐντὸσ ἵκοντο, νῆα μὲν οἵ γε μέλαιναν ἐπ’ ἠπείροιο ἔρυσσαν, τεύχεα δέ σφ’ ἀπένεικαν ὑπέρθυμοι θεράποντεσ, αὐτίκα δ’ ἐσ Κλυτίοιο φέρον περικαλλέα δῶρα. αὐτὰρ κήρυκα πρόεσαν δόμον εἰσ Ὀδυσῆοσ, ἀγγελίην ἐρέοντα περίφρονι Πηνελοπείῃ, οὕνεκα Τηλέμαχοσ μὲν ἐπ’ ἀγροῦ, νῆα δ’ ἀνώγει ἄστυδ’ ἀποπλείειν, ἵνα μὴ δείσασ’ ἐνὶ θυμῷ ἰφθίμη βασίλεια τέρεν κατὰ δάκρυον εἴβοι τὼ δὲ συναντήτην κῆρυξ καὶ δῖοσ ὑφορβὸσ τῆσ αὐτῆσ ἕνεκ’ ἀγγελίησ, ἐρέοντε γυναικί. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκοντο δόμον θείου βασιλῆοσ, κῆρυξ μέν ῥα μέσῃσι μετὰ δμῳῇσιν ἐείπεν· "ἤδη τοι, βασίλεια, φίλοσ πάϊσ εἰλήλουθε. Πηνελοπείῃ δ’ εἶπε συβώτησ ἄγχι παραστὰσ πάνθ’ ὅσα οἱ φίλοσ υἱὸσ ἀνώγει μυθήσασθαι.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πᾶσαν ἐφημοσύνην ἀπέειπε, βῆ ῥ’ ἴμεναι μεθ’ ὑάσ, λίπε δ’ ἑρ́κεά τε μέγαρόν τε. μνηστῆρεσ δ’ ἀκάχοντο κατήφησάν τ’ ἐνὶ θυμῷ, ἐκ δ’ ἦλθον μεγάροιο παρὲκ μέγα τειχίον αὐλῆσ, αὐτοῦ δὲ προπάροιθε θυράων ἑδριόωντο.

τοῖσιν δ’ Εὐρύμαχοσ, Πολύβου πάϊσ, ἦρχ’ ἀγορεύειν· "ὦ φίλοι, ἦ μέγα ἔργον ὑπερφιάλωσ τετέλεσται Τηλεμάχῳ ὁδὸσ ἥδε·

φάμεν δέ οἱ οὐ τελέεσθαι. ἀλλ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν ἥ τισ ἀρίστη, ἐσ δ’ ἐρέτασ ἁλιῆασ ἀγείρομεν, οἵ κε τάχιστα κείνοισ ἀγγείλωσι θοῶσ οἶκόνδε νέεσθαι. οὔ πω πᾶν εἴρηθ’, ὅτ’ ἄρ’ Ἀμφίνομοσ ἴδε νῆα, στρεφθεὶσ ἐκ χώρησ, λιμένοσ πολυβενθέοσ ἐντόσ, ἱστία τε στέλλοντασ ἐρετμά τε χερσὶν ἔχοντασ.

ἡδὺ δ’ ἄρ’ ἐκγελάσασ μετεφώνεεν οἷσ ἑτάροισι· "μή τιν’ ἔτ’ ἀγγελίην ὀτρύνομεν·

οἵδε γὰρ ἔνδον. ἤ τίσ σφιν τόδ’ ἐείπε θεῶν, ἢ εἴσιδον αὐτοὶ νῆα παρερχομένην, τὴν δ’ οὐκ ἐδύναντο κιχῆναι. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἀνστάντεσ ἔβαν ἐπὶ θῖνα θαλάσσησ, αἶψα δὲ νῆα μέλαιναν ἐπ’ ἠπείροιο ἔρυσσαν, τεύχεα δέ σφ’ ἀπένεικαν ὑπέρθυμοι θεράποντεσ.

αὐτοὶ δ’ εἰσ ἀγορὴν κίον ἀθρόοι, οὐδέ τιν’ ἄλλον εἰών οὔτε νέων μεταί̈ζειν οὔτε γερόντων. τοῖσιν δ’ Ἀντίνοοσ μετέφη, Εὐπείθεοσ υἱόσ· "ὢ πόποι, ὡσ τόνδ’ ἄνδρα θεοὶ κακότητοσ ἔλυσαν.

ἤματα μὲν σκοποὶ ἷζον ἐπ’ ἄκριασ ἠνεμοέσσασ αἰὲν ἐπασσύτεροι· ἅμα δ’ ἠελίῳ καταδύντι οὔ ποτ’ ἐπ’ ἠπείρου νύκτ’ ἄσαμεν, ἀλλ’ ἐνὶ πόντῳ νηὶ̈ θοῇ πλείοντεσ ἐμίμνομεν Ηὦ δῖαν, Τηλέμαχον λοχόωντεσ, ἵνα φθίσωμεν ἑλόντεσ αὐτόν· τὸν δ’ ἄρα τῆοσ ἀπήγαγεν οἴκαδε δαίμων, ἡμεῖσ δ’ ἐνθάδε οἱ φραζώμεθα λυγρὸν ὄλεθρον Τηλεμάχῳ, μηδ’ ἧμασ ὑπεκφύγοι· οὐ γὰρ ὀί̈ω τούτου γε ζώοντοσ ἀνύσσεσθαι τάδε ἔργα. αὐτὸσ μὲν γὰρ ἐπιστήμων βουλῇ τε νόῳ τε, λαοὶ δ’ οὐκέτι πάμπαν ἐφ’ ἡμῖν ἦρα φέρουσιν. ἀλλ’ ἄγετε, πρὶν κεῖνον ὁμηγυρίσασθαι Ἀχαιοὺσ εἰσ ἀγορήν ‐ οὐ γάρ τι μεθησέμεναί μιν ὀί̈ω, ἀλλ’ ἀπομηνίσει, ἐρέει δ’ ἐν πᾶσιν ἀναστὰσ οὕνεκά οἱ φόνον αἰπὺν ἐράπτομεν οὐδ’ ἐκίχημεν· οἱ δ’ οὐκ αἰνήσουσιν ἀκούοντεσ κακὰ ἔργα· μή τι κακὸν ῥέξωσι καὶ ἡμέασ ἐξελάσωσι γαίησ ἡμετέρησ, ἄλλων δ’ ἀφικώμεθα δῆμον· ἀλλὰ φθέωμεν ἑλόντεσ ἐπ’ ἀγροῦ νόσφι πόληοσ ἢ ἐν ὁδῷ· βίοτον δ’ αὐτοὶ καὶ κτήματ’ ἔχωμεν, δασσάμενοι κατὰ μοῖραν ἐφ’ ἡμέασ, οἰκία δ’ αὖτε κείνου μητέρι δοῖμεν ἔχειν ἠδ’ ὅστισ ὀπυίοι. εἰ δ’ ὑμῖν ὅδε μῦθοσ ἀφανδάνει, ἀλλὰ βόλεσθε αὐτόν τε ζώειν καὶ ἔχειν πατρώϊα πάντα, μή οἱ χρήματ’ ἔπειτα ἅλισ θυμηδέ’ ἔδωμεν ἐνθάδ’ ἀγειρόμενοι, ἀλλ’ ἐκ μεγάροιο ἕκαστοσ μνάσθω ἐέδνοισιν διζήμενοσ· ἡ δέ κ’ ἔπειτα γήμαιθ’ ὅσ κε πλεῖστα πόροι καὶ μόρσιμοσ ἔλθοι. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

τοῖσιν δ’ Ἀμφίνομοσ ἀγορήσατο καὶ μετέειπε, Νίσου φαίδιμοσ υἱόσ, Ἀρητιάδαο ἄνακτοσ, ὅσ ῥ’ ἐκ Δουλιχίου πολυπύρου, ποιήεντοσ, ἡγεῖτο μνηστῆρσι, μάλιστα δὲ Πηνελοπείῃ ἥνδανε μύθοισι· φρεσὶ γὰρ κέχρητ’ ἀγαθῇσιν· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· "ὦ φίλοι, οὐκ ἂν ἐγώ γε κατακτείνειν ἐθέλοιμι Τηλέμαχον·

δεινὸν δὲ γένοσ βασιλήϊόν ἐστιν κτείνειν· ἀλλὰ πρῶτα θεῶν εἰρώμεθα βουλάσ. εἰ μέν κ’ αἰνήσωσι Διὸσ μεγάλοιο θέμιστεσ, αὐτόσ τε κτενέω τούσ τ’ ἄλλουσ πάντασ ἀνώξω· εἰ δέ κ’ ἀποτρωπῶσι θεοί, παύσασθαι ἄνωγα. ὣσ ἔφατ’ Ἀμφίνομοσ, τοῖσιν δ’ ἐπιήνδανε μῦθοσ.

αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἀνστάντεσ ἔβαν δόμον εἰσ Ὀδυσῆοσ, ἐλθόντεσ δὲ καθῖζον ἐπὶ ξεστοῖσι θρόνοισιν. ἡ δ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε περίφρων Πηνελόπεια, μνηστήρεσσι φανῆναι ὑπέρβιον ὕβριν ἔχουσι.

πεύθετο γὰρ οὗ παιδὸσ ἐνὶ μεγάροισιν ὄλεθρον· κῆρυξ γὰρ οἱ ἐείπε Μέδων, ὃσ ἐπεύθετο βουλάσ. βῆ δ’ ἰέναι μέγαρόνδε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν. ἀλλ’ ὅτε δὴ μνηστῆρασ ἀφίκετο δῖα γυναικῶν, στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, ἄντα παρειάων σχομένη λιπαρὰ κρήδεμνα, Ἀντίνοον δ’ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "Ἀντίνο’, ὕβριν ἔχων, κακομήχανε, καὶ δέ σέ φασιν ἐν δήμῳ Ἰθάκησ μεθ’ ὁμήλικασ ἔμμεν ἄριστον βουλῇ καὶ μύθοισι·

σὺ δ’ οὐκ ἄρα τοῖοσ ἐήσθα. μάργε, τίη δὲ σὺ Τηλεμάχῳ θάνατόν τε μόρον τε ῥάπτεισ, οὐδ’ ἱκέτασ ἐμπάζεαι, οἷσιν ἄρα Ζεὺσ μάρτυροσ; οὐδ’ ὁσίη κακὰ ῥάπτειν ἀλλήλοισιν. ἦ οὐκ οἶσθ’ ὅτε δεῦρο πατὴρ τεὸσ ἵκετο φεύγων, δῆμον ὑποδείσασ; δὴ γὰρ κεχολώατο λίην, οὕνεκα ληϊστῆρσιν ἐπισπόμενοσ Ταφίοισιν ἤκαχε Θεσπρωτούσ· οἱ δ’ ἡμῖν ἄρθμιοι ἦσαν· τόν ῥ’ ἔθελον φθῖσαι καὶ ἀπορραῖσαι φίλον ἦτορ ἠδὲ κατὰ ζωὴν φαγέειν μενοεικέα πολλήν· ἀλλ’ Ὀδυσεὺσ κατέρυκε καὶ ἔσχεθεν ἱεμένουσ περ. τοῦ νῦν οἶκον ἄτιμον ἔδεισ, μνάᾳ δὲ γυναῖκα παῖδά τ’ ἀποκτείνεισ, ἐμὲ δὲ μεγάλωσ ἀκαχίζεισ· ἀλλά σε παύσασθαι κέλομαι καὶ ἀνωγέμεν ἄλλουσ. τὴν δ’ αὖτ’ Εὐρύμαχοσ, Πολύβου πάϊσ, ἀντίον ηὔδα·

"κούρη Ἰκαρίοιο, περίφρον Πηνελόπεια, θάρσει· μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων. οὐκ ἔσθ’ οὗτοσ ἀνὴρ οὐδ’ ἔσσεται οὐδὲ γένηται, ὅσ κεν Τηλεμάχῳ σῷ υἱέϊ χεῖρασ ἐποίσει ζώοντόσ γ’ ἐμέθεν καὶ ἐπὶ χθονὶ δερκομένοιο. ὧδε γὰρ ἐξερέω, καὶ μὴν τετελεσμένον ἔσται· αἶψά οἱ αἷμα κελαινὸν ἐρωήσει περὶ δουρὶ ἡμετέρῳ, ἐπεὶ ἦ καὶ ἐμὲ πτολίπορθοσ Ὀδυσσεὺσ πολλάκι γούνασιν οἷσιν ἐφεσσάμενοσ κρέασ ὀπτὸν ἐν χείρεσσιν ἔθηκεν, ἐπέσχε τε οἶνον ἐρυθρόν. τῷ μοι Τηλέμαχοσ πάντων πολὺ φίλτατόσ ἐστιν ἀνδρῶν, οὐδέ τί μιν θάνατον τρομέεσθαι ἄνωγα ἔκ γε μνηστήρων· θεόθεν δ’ οὐκ ἔστ’ ἀλέασθαι. ὣσ φάτο θαρσύνων, τῷ δ’ ἤρτυεν αὐτὸσ ὄλεθρον.

ἡ μὲν ἄρ’ εἰσαναβᾶσ’ ὑπερώϊα σιγαλόεντα κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν, ὄφρα οἱ ὕπνον ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. ἑσπέριοσ δ’ Ὀδυσῆϊ καὶ υἱέϊ δῖοσ ὑφορβὸσ ἤλυθεν·

οἱ δ’ ἄρα δόρπον ἐπισταδὸν ὡπλίζοντο, σῦν ἱερεύσαντεσ ἐνιαύσιον. αὐτὰρ Ἀθήνη, ἄγχι παρισταμένη, Λαερτιάδην Ὀδυσῆα ῥάβδῳ πεπληγυῖα πάλιν ποίησε γέροντα, λυγρὰ δὲ εἵματα ἕσσε περὶ χροί̈, μή ἑ συβώτησ γνοίη ἐσάντα ἰδὼν καὶ ἐχέφρονι Πηνελοπείῃ ἔλθοι ἀπαγγέλλων μηδὲ φρεσὶν εἰρύσσαιτο. τὸν καὶ Τηλέμαχοσ πρότεροσ πρὸσ μῦθον ἐείπεν· "ἦλθεσ, δῖ’ Εὔμαιε. τί δὴ κλέοσ ἔστ’ ἀνὰ ἄστυ; ἦ ῥ’ ἤδη μνηστῆρεσ ἀγήνορεσ ἔνδον ἐάσιν ἐκ λόχου, ἦ ἔτι μ’ αὖτ’ εἰρύαται οἴκαδ’ ἰόντα; τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"οὐκ ἔμελέν μοι ταῦτα μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι ἄστυ καταβλώσκοντα· τάχιστά με θυμὸσ ἀνώγει ἀγγελίην εἰπόντα πάλιν δεῦρ’ ἀπονέεσθαι. ὡμήρησε δέ μοι παρ’ ἑταίρων ἄγγελοσ ὠκύσ, κῆρυξ, ὃσ δὴ πρῶτοσ ἔποσ σῇ μητρὶ ἐείπεν. ἄλλο δέ τοι τό γε οἶδα· τὸ γὰρ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν. ἤδη ὑπὲρ πόλιοσ, ὅθι θ’ Ἕρμαιοσ λόφοσ ἐστίν, ἠᾶ κιών, ὅτε νῆα θοὴν ἰδόμην κατιοῦσαν ἐσ λιμέν’ ἡμέτερον· πολλοὶ δ’ ἔσαν ἄνδρεσ ἐν αὐτῇ, βεβρίθει δὲ σάκεσσι καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι· καὶ σφέασ ὠί̈σθην τοὺσ ἔμμεναι, οὐδέ τι οἶδα. ὣσ φάτο, μείδησεν δ’ ἱερὴ ἲσ Τηλεμάχοιο ἐσ πατέρ’ ὀφθαλμοῖσιν ἰδών, ἀλέεινε δ’ ὑφορβόν.

οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα, δαίνυντ’, οὐδέ τι θυμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ.

αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, κοίτου τε μνήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Odyssey, Book 16

(호메로스, 오디세이아, Book 16)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION