Homer, Odyssey, Book 15

(호메로스, 오디세이아, Book 15)

ἡ δ’ εἰσ εὐρύχορον Λακεδαίμονα Παλλὰσ Ἀθήνη ᾤχετ’, Ὀδυσσῆοσ μεγαθύμου φαίδιμον υἱὸν νόστου ὑπομνήσουσα καὶ ὀτρυνέουσα νέεσθαι. εὑρ͂ε δὲ Τηλέμαχον καὶ Νέστοροσ ἀγλαὸν υἱὸν εὕδοντ’ ἐν προδόμῳ Μενελάου κυδαλίμοιο, ἦ τοι Νεστορίδην μαλακῷ δεδμημένον ὕπνῳ· Τηλέμαχον δ’ οὐχ ὕπνοσ ἔχε γλυκύσ, ἀλλ’ ἐνὶ θυμῷ νύκτα δι’ ἀμβροσίην μελεδήματα πατρὸσ ἔγειρεν. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη γλαυκῶπισ Ἀθήνη· "Τηλέμαχ’, οὐκέτι καλὰ δόμων ἄπο τῆλ’ ἀλάλησαι, κτήματά τε προλιπὼν ἄνδρασ τ’ ἐν σοῖσι δόμοισιν οὕτω ὑπερφιάλουσ·

μή τοι κατὰ πάντα φάγωσι κτήματα δασσάμενοι, σὺ δὲ τηϋσίην ὁδὸν ἔλθῃσ. ἀλλ’ ὄτρυνε τάχιστα βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον πεμπέμεν, ὄφρ’ ἔτι οἴκοι ἀμύμονα μητέρα τέτμῃσ. ἤδη γάρ ῥα πατήρ τε κασίγνητοί τε κέλονται Εὐρυμάχῳ γήμασθαι· ὁ γὰρ περιβάλλει ἅπαντασ μνηστῆρασ δώροισι καὶ ἐξώφελλεν ἐέδνα· μή νύ τι σεῦ ἀέκητι δόμων ἐκ κτῆμα φέρηται. οἶσθα γὰρ οἱο͂σ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι γυναικόσ· κείνου βούλεται οἶκον ὀφέλλειν ὅσ κεν ὀπυίῃ, παίδων δὲ προτέρων καὶ κουριδίοιο φίλοιο οὐκέτι μέμνηται τεθνηκότοσ οὐδὲ μεταλλᾷ. ἀλλὰ σύ γ’ ἐλθὼν αὐτὸσ ἐπιτρέψειασ ἕκαστα δμῳάων ἥ τίσ τοι ἀρίστη φαίνεται εἶναι, εἰσ ὅ κέ τοι φήνωσι θεοὶ κυδρὴν παράκοιτιν. ἄλλο δέ τοί τι ἔποσ ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο θυμῷ. μνηστήρων σ’ ἐπιτηδὲσ ἀριστῆεσ λοχόωσιν ἐν πορθμῷ Ἰθάκησ τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσησ. ἱέμενοι κτεῖναι, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι. ἀλλὰ τά γ’ οὐκ ὀί̈ω· πρὶν καί τινα γαῖα καθέξει ἀνδρῶν μνηστήρων, οἵ τοι βίοτον κατέδουσιν. ἀλλὰ ἑκὰσ νήσων ἀπέχειν εὐεργέα νῆα, νυκτὶ δ’ ὁμῶσ πλείειν· πέμψει δέ τοι οὖρον ὄπισθεν ἀθανάτων ὅσ τίσ σε φυλάσσει τε ῥύεταί τε. αὐτὰρ ἐπὴν πρώτην ἀκτὴν Ἰθάκησ ἀφίκηαι, νῆα μὲν ἐσ πόλιν ὀτρῦναι καὶ πάντασ ἑταίρουσ, αὐτὸσ δὲ πρώτιστα συβώτην εἰσαφικέσθαι, ὅσ τοι ὑῶν ἐπίουροσ, ὁμῶσ δέ τοι ἤπια οἶδεν. ἔνθα δὲ νύκτ’ ἀέσαι· τὸν δ’ ὀτρῦναι πόλιν εἴσω ἀγγελίην ἐρέοντα περίφρονι Πηνελοπείῃ, οὕνεκά οἱ σῶσ ἐσσὶ καὶ ἐκ Πύλου εἰλήλουθασ. ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον, αὐτὰρ ὁ Νεστορίδην ἐξ ἡδέοσ ὕπνου ἔγειρεν λὰξ ποδὶ κινήσασ, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

"ἔγρεο, Νεστορίδη Πεισίστρατε, μώνυχασ ἵππουσ ζεῦξον ὑφ’ ἁρ́ματ’ ἄγων, ὄφρα πρήσσωμεν ὁδοῖο.

τὸν δ’ αὖ Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ ἀντίον ηὔδα·

"Τηλέμαχ’, οὔ πωσ ἔστιν ἐπειγομένουσ περ ὁδοῖο νύκτα διὰ δνοφερὴν ἐλάαν· τάχα δ’ ἔσσεται ἠώσ. ἀλλὰ μέν’ εἰσ ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θήῃ ἡρ́ωσ Ἀτρείδησ, δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ, καὶ μύθοισ ἀγανοῖσι παραυδήσασ ἀποπέμψῃ. τοῦ γάρ τε ξεῖνοσ μιμνήσκεται ἤματα πάντα ἀνδρὸσ ξεινοδόκου, ὅσ κεν φιλότητα παράσχῃ. ὣσ ἔφατ’, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονοσ ἤλυθεν Ηὤσ.

ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, ἀνστὰσ ἐξ εὐνῆσ, Ἑλένησ πάρα καλλικόμοιο. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησεν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, σπερχόμενόσ ῥα χιτῶνα περὶ χροὶ̈ σιγαλόεντα δῦνεν, καὶ μέγα φᾶροσ ἐπὶ στιβαροῖσ βάλετ’ ὤμοισ ἡρ́ωσ, βῆ δὲ θύραζε, παριστάμενοσ δὲ προσηύδα Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο· "Ἀτρεί̈δη Μενέλαε διοτρεφέσ, ὄρχαμε λαῶν, ἤδη νῦν μ’ ἀπόπεμπε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν·

ἤδη γάρ μοι θυμὸσ ἐέλδεται οἴκαδ’ ἱκέσθαι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ·

οὐδέ τισ ἡμέασ αὔτωσ ἀππέμψει, δώσει δέ τι ἕν γε φέρεσθαι, ἠέ τινα τριπόδων εὐχάλκων ἠὲ λεβήτων, ἠὲ δύ’ ἡμιόνουσ ἠὲ χρύσειον ἄλεισον. "Τηλέμαχ’, οὔ τί σ’ ἐγώ γε πολὺν χρόνον ἐνθάδ’ ἐρύξω ἱέμενον νόστοιο· νεμεσσῶμαι δὲ καὶ ἄλλῳ ἀνδρὶ ξεινοδόκῳ, ὅσ κ’ ἔξοχα μὲν φιλέῃσιν, ἔξοχα δ’ ἐχθαίρῃσιν· ἀμείνω δ’ αἴσιμα πάντα. ἶσόν τοι κακόν ἐσθ’, ὅσ τ’ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι ξεῖνον ἐποτρύνει καὶ ὃσ ἐσσύμενον κατερύκει. χρὴ ξεῖνον παρεόντα φιλεῖν, ἐθέλοντα δὲ πέμπειν. ἀλλὰ μέν’ εἰσ ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θείω καλά, σὺ δ’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδῃσ, εἴπω δὲ γυναιξὶ δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισ τετυκεῖν ἅλισ ἔνδον ἐόντων. ἀμφότερον, κῦδόσ τε καὶ ἀγλαί̈η καὶ ὄνειαρ, δειπνήσαντασ ἴμεν πολλὴν ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν. εἰ δ’ ἐθέλεισ τραφθῆναι ἀν’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργοσ, ὄφρα τοι αὐτὸσ ἕπωμαι, ὑποζεύξω δέ τοι ἵππουσ, ἄστεα δ’ ἀνθρώπων ἡγήσομαι· τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"Ἀτρεί̈δη Μενέλαε διοτρεφέσ, ὄρχαμε λαῶν, βούλομαι ἤδη νεῖσθαι ἐφ’ ἡμέτερ’· οὐ γὰρ ὄπισθεν οὖρον ἰὼν κατέλειπον ἐπὶ κτεάτεσσιν ἐμοῖσιν· μὴ πατέρ’ ἀντίθεον διζήμενοσ αὐτὸσ ὄλωμαι, ἤ τί μοι ἐκ μεγάρων κειμήλιον ἐσθλὸν ὄληται. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, αὐτίκ’ ἄρ’ ᾗ ἀλόχῳ ἠδὲ δμῳῇσι κέλευσε δεῖπνον ἐνὶ μεγάροισ τετυκεῖν ἅλισ ἔνδον ἐόντων.

ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Βοηθοί̈δησ Ἐτεωνεύσ, ἀνστὰσ ἐξ εὐνῆσ, ἐπεὶ οὐ πολὺ ναῖεν ἀπ’ αὐτοῦ· τὸν πῦρ κῆαι ἄνωγε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ ὀπτῆσαί τε κρεῶν· ὁ δ’ ἄρ’ οὐκ ἀπίθησεν ἀκούσασ. αὐτὸσ δ’ ἐσ θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα, οὐκ οἰο͂σ, ἅμα τῷ γ’ Ἑλένη κίε καὶ Μεγαπένθησ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι κειμήλια κεῖτο, Ἀτρεί̈δησ μὲν ἔπειτα δέπασ λάβεν ἀμφικύπελλον, υἱὸν δὲ κρητῆρα φέρειν Μεγαπένθε’ ἄνωγεν ἀργύρεον· Ἑλένη δὲ παρίστατο φωριαμοῖσιν, ἔνθ’ ἔσαν οἱ πέπλοι παμποίκιλοι, οὓσ κάμεν αὐτή. τῶν ἕν’ ἀειραμένη Ἑλένη φέρε, δῖα γυναικῶν, ὃσ κάλλιστοσ ἐήν ποικίλμασιν ἠδὲ μέγιστοσ, ἀστὴρ δ’ ὣσ ἀπέλαμπεν· ἔκειτο δὲ νείατοσ ἄλλων. βὰν δ’ ἰέναι προτέρω διὰ δώματοσ, ἡο͂σ ἵκοντο Τηλέμαχον· τὸν δὲ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ· "Τηλέμαχ’, ἦ τοι νόστον, ὅπωσ φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ, ὥσ τοι Ζεὺσ τελέσειεν, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ. δώρων δ’, ὅσσ’ ἐν ἐμῷ οἴκῳ κειμήλια κεῖται, δώσω ὃ κάλλιστον καὶ τιμηέστατόν ἐστι. δώσω τοι κρητῆρα τετυγμένον· ἀργύρεοσ δὲ ἐστὶν ἅπασ, χρυσῷ δ’ ἐπὶ χείλεα κεκράανται, ἔργον δ’ Ἡφαίστοιο· πόρεν δέ ἑ Φαίδιμοσ ἡρ́ωσ, Σιδονίων βασιλεύσ, ὅθ’ ἑὸσ δόμοσ ἀμφεκάλυψε κεῖσέ με νοστήσαντα· τεὶ̈ν δ’ ἐθέλω τόδ’ ὀπάσσαι. " ὣσ εἰπὼν ἐν χειρὶ τίθει δέπασ ἀμφικύπελλον ἡρ́ωσ Ἀτρεί̈δησ· ὁ δ’ ἄρα κρητῆρα φαεινὸν θῆκ’ αὐτοῦ προπάροιθε φέρων κρατερὸσ Μεγαπένθησ, ἀργύρεον· Ἑλένη δὲ παρίστατο καλλιπάρῃοσ πέπλον ἔχουσ’ ἐν χερσίν, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "δῶρόν τοι καὶ ἐγώ, τέκνον φίλε, τοῦτο δίδωμι, μνῆμ’ Ἑλένησ χειρῶν, πολυηράτου ἐσ γάμου ὡρ́ην, σῇ ἀλόχῳ φορέειν·

τῆοσ δὲ φίλῃ παρὰ μητρὶ κείσθω ἐνὶ μεγάρῳ. σὺ δέ μοι χαίρων ἀφίκοιο οἶκον ἐϋκτίμενον καὶ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ εἰποῦσ’ ἐν χερσὶ τίθει, ὁ δ’ ἐδέξατο χαίρων.

καὶ τὰ μὲν ἐσ πείρινθα τίθει Πεισίστρατοσ ἡρ́ωσ δεξάμενοσ, καὶ πάντα ἑῷ θηήσατο θυμῷ· τοὺσ δ’ ἦγε πρὸσ δῶμα κάρη ξανθὸσ Μενέλαοσ. ἑζέσθην δ’ ἄρ’ ἔπειτα κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε. χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοσ προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα καλῇ χρυσείῃ, ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητοσ, νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. σῖτον δ’ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα· εἴδατα πόλλ’ ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων· πὰρ δὲ Βοηθοί̈δησ κρέα δαίετο καὶ νέμε μοίρασ· οἰνοχόει δ’ υἱὸσ Μενελάου κυδαλίμοιο. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, δὴ τότε Τηλέμαχοσ καὶ Νέστοροσ ἀγλαὸσ υἱὸσ ἵππουσ τε ζεύγνυντ’ ἀνά θ’ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔβαινον, ἐκ δ’ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου. τοὺσ δὲ μετ’ Ἀτρεί̈δησ ἔκιε ξανθὸσ Μενέλαοσ, οἶνον ἔχων ἐν χειρὶ μελίφρονα δεξιτερῆφι, ἐν δέπαϊ χρυσέῳ, ὄφρα λείψαντε κιοίτην. στῆ δ’ ἵππων προπάροιθε, δεδισκόμενοσ δὲ προσηύδα· "χαίρετον, ὦ κούρω, καὶ Νέστορι ποιμένι λαῶν εἰπεῖν·

ἦ γὰρ ἐμοί γε πατὴρ ὣσ ἤπιοσ ἠε͂ν, ἡο͂σ ἐνὶ Τροίῃ πολεμίζομεν υἱε͂σ Ἀχαιῶν. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"καὶ λίην κείνῳ γε, διοτρεφέσ, ὡσ ἀγορεύεισ, πάντα τάδ’ ἐλθόντεσ καταλέξομεν· αἲ γὰρ ἐγὼν ὣσ νοστήσασ Ἰθάκηνδε, κιχὼν Ὀδυσῆ’ ἐνὶ οἴκῳ, εἴποιμ’ ὡσ παρὰ σεῖο τυχὼν φιλότητοσ ἁπάσησ ἔρχομαι, αὐτὰρ ἄγω κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλά. ὣσ ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸσ ὄρνισ, αἰετὸσ ἀργὴν χῆνα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον, ἥμερον ἐξ αὐλῆσ·

οἱ δ’ ἰύ̈ζοντεσ ἕποντο ἀνέρεσ ἠδὲ γυναῖκεσ· ὁ δέ σφισιν ἐγγύθεν ἐλθὼν δεξιὸσ ἠί̈ξε πρόσθ’ ἵππων· οἱ δὲ ἰδόντεσ γήθησαν, καὶ πᾶσιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸσ ἰάνθη. τοῖσι δὲ Νεστορίδησ Πεισίστρατοσ ἤρχετο μύθων· "φράζεο δή, Μενέλαε διοτρεφέσ, ὄρχαμε λαῶν, ἢ νῶϊν τόδ’ ἔφηνε θεὸσ τέρασ ἠε͂ σοὶ αὐτῷ.

ὣσ φάτο, μερμήριξε δ’ ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ, ὅππωσ οἱ κατὰ μοῖραν ὑποκρίναιτο νοήσασ.

τὸν δ’ Ἑλένη τανύπεπλοσ ὑποφθαμένη φάτο μῦθον· "κλῦτέ μευ·

αὐτὰρ ἐγὼ μαντεύσομαι, ὡσ ἐνὶ θυμῷ ἀθάνατοι βάλλουσι καὶ ὡσ τελέεσθαι ὀί̈ω. ὡσ ὅδε χῆν’ ἡρ́παξ’ ἀτιταλλομένην ἐνὶ οἴκῳ ἐλθὼν ἐξ ὄρεοσ, ὅθι οἱ γενεή τε τόκοσ τε, ὣσ Ὀδυσεὺσ κακὰ πολλὰ παθὼν καὶ πόλλ’ ἐπαληθεὶσ οἴκαδε νοστήσει καὶ τίσεται· ἠὲ καὶ ἤδη οἴκοι, ἀτὰρ μνηστῆρσι κακὸν πάντεσσι φυτεύει. τὴν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"οὕτω νῦν Ζεὺσ θείη, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ· τῷ κέν τοι καὶ κεῖθι θεῷ ὣσ εὐχετοῴμην. ἦ καὶ ἐφ’ ἵπποιϊν μάστιν βάλεν·

οἱ δὲ μάλ’ ὦκα ἠί̈ξαν πεδίονδε διὰ πτόλιοσ μεμαῶτεσ. οἱ δὲ πανημέριοι σεῖον ζυγὸν ἀμφὶσ ἔχοντεσ. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί· ἐσ Φηρὰσ δ’ ἵκοντο Διοκλῆοσ ποτὶ δῶμα, υἱέοσ Ὀρτιλόχοιο, τὸν Ἀλφειὸσ τέκε παῖδα. ἔνθα δὲ νύκτ’ ἀέσαν ὁ δὲ τοῖσ πὰρ ξείνια θῆκεν. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, ἵππουσ τε ζεύγνυντ’ ἀνά θ’ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔβαινον, ἐκ δ’ ἔλασαν προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου·

μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἄκοντε πετέσθην. αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκοντο Πύλου αἰπὺ πτολίεθρον· καὶ τότε Τηλέμαχοσ προσεφώνεε Νέστοροσ υἱόν· "Νεστορίδη, πῶσ κέν μοι ὑποσχόμενοσ τελέσειασ μῦθον ἐμόν;

ξεῖνοι δὲ διαμπερὲσ εὐχόμεθ’ εἶναι ἐκ πατέρων φιλότητοσ, ἀτὰρ καὶ ὁμήλικέσ εἰμεν· ἥδε δ’ ὁδὸσ καὶ μᾶλλον ὁμοφροσύνῃσιν ἐνήσει. μή με παρὲξ ἄγε νῆα, διοτρεφέσ, ἀλλὰ λίπ’ αὐτοῦ, μή μ’ ὁ γέρων ἀέκοντα κατάσχῃ ᾧ ἐνὶ οἴκῳ ἱέμενοσ φιλέειν· ἐμὲ δὲ χρεὼ θᾶσσον ἱκέσθαι. "ὣσ φάτο, Νεστορίδησ δ’ ἄρ’ ἑῷ συμφράσσατο θυμῷ, ὅππωσ οἱ κατὰ μοῖραν ὑποσχόμενοσ τελέσειεν.

ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι· στρέψ’ ἵππουσ ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ, νηὶ̈ δ’ ἐνὶ πρύμνῃ ἐξαίνυτο κάλλιμα δῶρα, ἐσθῆτα χρυσόν τε, τά οἱ Μενέλαοσ ἔδωκε· καί μιν ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "σπουδῇ νῦν ἀνάβαινε κέλευέ τε πάντασ ἑταίρουσ, πρὶν ἐμὲ οἴκαδ’ ἱκέσθαι ἀπαγγεῖλαί τε γέροντι.

εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· οἱο͂σ κείνου θυμὸσ ὑπέρβιοσ, οὔ σε μεθήσει, ἀλλ’ αὐτὸσ καλέων δεῦρ’ εἴσεται, οὐδέ ἕ φημι ἂψ ἰέναι κενεόν· μάλα γὰρ κεχολώσεται ἔμπησ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἔλασεν καλλίτριχασ ἵππουσ ἂψ Πυλίων εἰσ ἄστυ, θοῶσ δ’ ἄρα δώμαθ’ ἵκανε.

Τηλέμαχοσ δ’ ἑτάροισιν ἐποτρύνων ἐκέλευσεν· "ἐγκοσμεῖτε τὰ τεύχε’, ἑταῖροι, νηὶ̈ μελαίνῃ, αὐτοί τ’ ἀμβαίνωμεν, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο. "ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ’ ἐπίθοντο, αἶψα δ’ ἄρ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖ̈σι καθῖζον.

ἦ τοι ὁ μὲν τὰ πονεῖτο καὶ εὔχετο, θῦε δ’ Ἀθήνῃ νηὶ̈ πάρα πρυμνῇ·

σχεδόθεν δέ οἱ ἤλυθεν ἀνὴρ τηλεδαπόσ, φεύγων ἐξ Ἄργεοσ ἄνδρα κατακτάσ, μάντισ· ἀτὰρ γενεήν γε Μελάμποδοσ ἔκγονοσ ἠε͂ν, ὃσ πρὶν μέν ποτ’ ἔναιε Πύλῳ ἔνι, μητέρι μήλων, ἀφνειὸσ Πυλίοισι μέγ’ ἔξοχα δώματα ναίων· δὴ τότε γ’ ἄλλων δῆμον ἀφίκετο, πατρίδα φεύγων Νηλέα τε μεγάθυμον, ἀγαυότατον ζωόντων, ὅσ οἱ χρήματα πολλὰ τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτὸν εἶχε βίῃ. ὁ δὲ τῆοσ ἐνὶ μεγάροισ Φυλάκοιο δεσμῷ ἐν ἀργαλέῳ δέδετο, κρατέρ’ ἄλγεα πάσχων εἵνεκα Νηλῆοσ κούρησ ἄτησ τε βαρείησ, τήν οἱ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ δασπλῆτισ Ἐρινύσ. ἀλλ’ ὁ μὲν ἔκφυγε κῆρα καὶ ἤλασε βοῦσ ἐριμύκουσ ἐσ Πύλον ἐκ Φυλάκησ καὶ ἐτίσατο ἔργον ἀεικὲσ ἀντίθεον Νηλῆα, κασιγνήτῳ δὲ γυναῖκα ἠγάγετο πρὸσ δώμαθ’. ὁ δ’ ἄλλων ἵκετο δῆμον, Ἄργοσ ἐσ ἱππόβοτον· τόθι γάρ νύ οἱ αἴσιμον ἠε͂ν ναιέμεναι πολλοῖσιν ἀνάσσοντ’ Ἀργείοισιν ἔνθα δ’ ἔγημε γυναῖκα καὶ ὑψερεφὲσ θέτο δῶμα, γείνατο δ’ Ἀντιφάτην καὶ Μάντιον, υἱε͂ κραταιώ. Ἀντιφάτησ μὲν ἔτικτεν Οἰ̈κλῆα μεγάθυμον, αὐτὰρ Οἰ̈κλείησ λαοσσόον Ἀμφιάραον, ὃν περὶ κῆρι φίλει Ζεύσ τ’ αἰγίοχοσ καὶ Ἀπόλλων παντοίην φιλότητ’· οὐδ’ ἵκετο γήραοσ οὐδόν, ἀλλ’ ὄλετ’ ἐν Θήβῃσι γυναίων εἵνεκα δώρων. τοῦ δ’ υἱεῖσ ἐγένοντ’ Ἀλκμαίων Ἀμφίλοχόσ τε. Μάντιοσ αὖ τέκετο Πολυφείδεά τε Κλεῖτόν τε· ἀλλ’ ἦ τοι Κλεῖτον χρυσόθρονοσ ἡρ́πασεν Ηὢσ κάλλεοσ εἵνεκα οἱο͂, ἵν’ ἀθανάτοισι μετείη· αὐτὰρ ὑπέρθυμον Πολυφείδεα μάντιν Ἀπόλλων θῆκε βροτῶν ὄχ’ ἄριστον, ἐπεὶ θάνεν Ἀμφιάραοσ· ὅσ ῥ’ Ὑπερησίηνδ’ ἀπενάσσατο πατρὶ χολωθείσ, ἔνθ’ ὅ γε ναιετάων μαντεύετο πᾶσι βροτοῖσιν. τοῦ μὲν ἄρ’ υἱὸσ ἐπῆλθε, Θεοκλύμενοσ δ’ ὄνομ’ ἠε͂ν, ὃσ τότε Τηλεμάχου πέλασ ἵστατο·

τὸν δ’ ἐκίχανεν σπένδοντ’ εὐχόμενόν τε θοῇ παρὰ νηὶ̈ μελαίνῃ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ φίλ’, ἐπεί σε θύοντα κιχάνω τῷδ’ ἐνὶ χώρῳ, λίσσομ’ ὑπὲρ θυέων καὶ δαίμονοσ, αὐτὰρ ἔπειτα σῆσ τ’ αὐτοῦ κεφαλῆσ καὶ ἑταίρων, οἵ τοι ἕπονται, εἰπέ μοι εἰρομένῳ νημερτέα μηδ’ ἐπικεύσῃσ·

τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. ἐξ Ἰθάκησ γένοσ εἰμί, πατὴρ δέ μοί ἐστιν Ὀδυσσεύσ, εἴ ποτ’ ἐήν· νῦν δ’ ἤδη ἀπέφθιτο λυγρῷ ὀλέθρῳ. τοὔνεκα νῦν ἑτάρουσ τε λαβὼν καὶ νῆα μέλαιναν ἦλθον πευσόμενοσ πατρὸσ δὴν οἰχομένοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ·

"οὕτω τοι καὶ ἐγὼν ἐκ πατρίδοσ, ἄνδρα κατακτὰσ ἔμφυλον· πολλοὶ δὲ κασίγνητοί τε ἔται τε Ἄργοσ ἀν’ ἱππόβοτον, μέγα δὲ κρατέουσιν Ἀχαιῶν. τῶν ὑπαλευάμενοσ θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν φεύγω, ἐπεί νύ μοι αἶσα κατ’ ἀνθρώπουσ ἀλάλησθαι. ἀλλά με νηὸσ ἔφεσσαι, ἐπεί σε φυγὼν ἱκέτευσα, μή με κατακτείνωσι· διωκέμεναι γὰρ ὀί̈ω. τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"οὐ μὲν δή σ’ ἐθέλοντά γ’ ἀπώσω νηὸσ ἐί̈σησ, ἀλλ’ ἕπευ· αὐτὰρ κεῖθι φιλήσεαι, οἱᾶ́ κ’ ἔχωμεν. ὣσ ἄρα φωνήσασ οἱ ἐδέξατο χάλκεον ἔγχοσ, καὶ τό γ’ ἐπ’ ἰκριόφιν τάνυσεν νεὸσ ἀμφιελίσσησ·

ἂν δὲ καὶ αὐτὸσ νηὸσ ἐβήσετο ποντοπόροιο. ἐν πρύμνῃ δ’ ἄρ’ ἔπειτα καθέζετο, πὰρ δὲ οἷ αὐτῷ εἷσε Θεοκλύμενον· τοὶ δὲ πρυμνήσι’ ἔλυσαν. Τηλέμαχοσ δ’ ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσεν ὅπλων ἅπτεσθαι· τοὶ δ’ ἐσσυμένωσ ἐπίθοντο. ἱστὸν δ’ εἰλάτινον κοίλησ ἔντοσθε μεσόδμησ στῆσαν ἀείραντεσ, κατὰ δὲ προτόνοισιν ἔδησαν, ἕλκον δ’ ἱστία λευκὰ ἐϋστρέπτοισι βοεῦσι. τοῖσιν δ’ ἴκμενον οὖρον ἱεί γλαυκῶπισ Ἀθήνη, λάβρον ἐπαιγίζοντα δι’ αἰθέροσ, ὄφρα τάχιστα νηῦσ ἀνύσειε θέουσα θαλάσσησ ἁλμυρὸν ὕδωρ. βὰν δὲ παρὰ Κρουνοὺσ καὶ Χαλκίδα καλλιρέεθρον. δύσετό τ’ ἠέλιοσ σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί·

ἡ δὲ Φεὰσ ἐπέβαλλεν ἐπειγομένη Διὸσ οὔρῳ ἠδὲ παρ’ Ἤλιδα δῖαν, ὅθι κρατέουσιν Ἐπειοί. ἔνθεν δ’ αὖ νήσοισιν ἐπιπροέηκε θοῇσιν, ὁρμαίνων ἤ κεν θάνατον φύγοι ἦ κεν ἁλώῃ. τὼ δ’ αὖτ’ ἐν κλισίῃ Ὀδυσεὺσ καὶ δῖοσ ὑφορβὸσ δορπείτην·

παρὰ δέ σφιν ἐδόρπεον ἀνέρεσ ἄλλοι. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσ δ’ Ὀδυσεὺσ μετέειπε, συβώτεω πειρητίζων, ἤ μιν ἔτ’ ἐνδυκέωσ φιλέοι μεῖναί τε κελεύοι αὐτοῦ ἐνὶ σταθμῷ, ἦ ὀτρύνειε πόλινδε· "κέκλυθι νῦν, Εὔμαιε, καὶ ἄλλοι πάντεσ ἑταῖροι·

ἠῶθεν προτὶ ἄστυ λιλαίομαι ἀπονέεσθαι πτωχεύσων, ἵνα μή σε κατατρύχω καὶ ἑταίρουσ. ἀλλά μοι εὖ θ’ ὑπόθευ καὶ ἅμ’ ἡγεμόν’ ἐσθλὸν ὄπασσον ὅσ κέ με κεῖσ’ ἀγάγῃ· κατὰ δὲ πτόλιν αὐτὸσ ἀνάγκῃ πλάγξομαι, αἴ κέν τισ κοτύλην καὶ πύρνον ὀρέξῃ. καί κ’ ἐλθὼν πρὸσ δώματ’ Ὀδυσσῆοσ θείοιο ἀγγελίην εἴποιμι περίφρονι Πηνελοπείῃ, καί κε μνηστήρεσσιν ὑπερφιάλοισι μιγείην, εἴ μοι δεῖπνον δοῖεν ὀνείατα μυρί’ ἔχοντεσ. αἶψά κεν εὖ δρώοιμι μετὰ σφίσιν ἅσσ’ ἐθέλοιεν. ἐκ γάρ τοι ἐρέω, σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον· Ἑρμείαο ἕκητι διακτόρου, ὅσ ῥά τε πάντων ἀνθρώπων ἔργοισι χάριν καὶ κῦδοσ ὀπάζει, δρηστοσύνῃ οὐκ ἄν μοι ἐρίσσειε βροτὸσ ἄλλοσ, πῦρ τ’ εὖ νηῆσαι διά τε ξύλα δανὰ κεάσσαι, δαιτρεῦσαί τε καὶ ὀπτῆσαι καὶ οἰνοχοῆσαι, οἱᾶ́ τε τοῖσ ἀγαθοῖσι παραδρώωσι χέρηεσ. τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ὤ μοι, ξεῖνε, τίη τοι ἐνὶ φρεσὶ τοῦτο νόημα ἔπλετο; ἦ σύ γε πάγχυ λιλαίεαι αὐτόθ’ ὀλέσθαι. εἰ δὴ μνηστήρων ἐθέλεισ καταδῦναι ὅμιλον, τῶν ὕβρισ τε βίη τε σιδήρεον οὐρανὸν ἵκει. οὔ τοι τοιοίδ’ εἰσὶν ὑποδρηστῆρεσ ἐκείνων, ἀλλὰ νέοι, χλαίνασ εὖ εἱμένοι ἠδὲ χιτῶνασ, αἰεὶ δὲ λιπαροὶ κεφαλὰσ καὶ καλὰ πρόσωπα, οἵ σφιν ὑποδρώωσιν· ἐύ̈ξεστοι δὲ τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν ἠδ’ οἴνου βεβρίθασιν. ἀλλὰ μέν’· οὐ γάρ τίσ τοι ἀνιᾶται παρεόντι, οὔτ’ ἐγὼ οὔτε τισ ἄλλοσ ἑταίρων, οἵ μοι ἐάσιν. αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσιν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, κεῖνόσ σε χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα ἕσσει, πέμψει δ’ ὅππη σε κραδίη θυμόσ τε κελεύει. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"αἴθ’ οὕτωσ, Εὔμαιε, φίλοσ Διὶ πατρὶ γένοιο ὡσ ἐμοί, ὅττι μ’ ἔπαυσασ ἄλησ καὶ ὀϊζύοσ αἰνῆσ. πλαγκτοσύνησ δ’ οὐκ ἔστι κακώτερον ἄλλο βροτοῖσιν· ἀλλ’ ἕνεκ’ οὐλομένησ γαστρὸσ κακὰ κήδε’ ἔχουσιν ἀνέρεσ, ὅν τιν’ ἵκηται ἄλη καὶ πῆμα καὶ ἄλγοσ. νῦν δ’ ἐπεὶ ἰσχανάᾳσ μεῖναι τέ με κεῖνον ἄνωγασ, εἴπ’ ἄγε μοι περὶ μητρὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο πατρόσ θ’, ὃν κατέλειπεν ἰὼν ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ, ἤ που ἔτι ζώουσιν ὑπ’ αὐγὰσ ἠελίοιο, ἦ ἤδη τεθνᾶσι καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρὼν·

"τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε, μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω. Λαέρτησ μὲν ἔτι ζώει, Διὶ δ’ εὔχεται αἰεὶ θυμὸν ἀπὸ μελέων φθίσθαι οἷσ ἐν μεγάροισιν· ἐκπάγλωσ γὰρ παιδὸσ ὀδύρεται οἰχομένοιο κουριδίησ τ’ ἀλόχοιο δαί̈φρονοσ, ἥ ἑ μάλιστα ἤκαχ’ ἀποφθιμένη καὶ ἐν ὠμῷ γήραϊ θῆκεν. ἡ δ’ ἄχεϊ οὗ παιδὸσ ἀπέφθιτο κυδαλίμοιο, λευγαλέῳ θανάτῳ, ὡσ μὴ θάνοι ὅσ τισ ἐμοί γε ἐνθάδε ναιετάων φίλοσ εἰή καὶ φίλα ἔρδοι. ὄφρα μὲν οὖν δὴ κείνη ἐήν, ἀχέουσά περ ἔμπησ, τόφρα τί μοι φίλον ἔσκε μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι, οὕνεκά μ’ αὐτὴ θρέψεν ἅμα Κτιμένῃ τανυπέπλῳ, θυγατέρ’ ἰφθίμῃ, τὴν ὁπλοτάτην τέκε παίδων· τῇ ὁμοῦ ἐτρεφόμην, ὀλίγον δέ τί μ’ ἧσσον ἐτίμα. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἥβην πολυήρατον ἱκόμεθ’ ἄμφω, τὴν μὲν ἔπειτα Σάμηνδ’ ἔδοσαν καὶ μυρί’ ἕλοντο, αὐτὰρ ἐμὲ χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἐκείνη καλὰ μάλ’ ἀμφιέσασα, ποσὶν δ’ ὑποδήματα δοῦσα ἀγρόνδε προί̈αλλε· φίλει δέ με κηρόθι μᾶλλον. νῦν δ’ ἤδη τούτων ἐπιδεύομαι· ἀλλά μοι αὐτῷ ἔργον ἀέξουσιν μάκαρεσ θεοὶ ᾧ ἐπιμίμνω· τῶν ἔφαγόν τ’ ἔπιόν τε καὶ αἰδοίοισιν ἔδωκα. ἐκ δ’ ἄρα δεσποίνησ οὐ μείλιχον ἔστιν ἀκοῦσαι οὔτ’ ἔποσ οὔτε τι ἔργον, ἐπεὶ κακὸν ἔμπεσεν οἴκῳ, ἄνδρεσ ὑπερφίαλοι· μέγα δὲ δμῶεσ χατέουσιν ἀντία δεσποίνησ φάσθαι καὶ ἕκαστα πυθέσθαι καὶ φαγέμεν πιέμεν τε, ἔπειτα δὲ καί τι φέρεσθαι ἀγρόνδ’, οἱᾶ́ τε θυμὸν ἀεὶ δμώεσσιν ἰαίνει. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

"ὢ πόποι, ὡσ ἄρα τυτθὸσ ἐών, Εὔμαιε συβῶτα, πολλὸν ἀπεπλάγχθησ σῆσ πατρίδοσ ἠδὲ τοκήων. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ἠὲ διεπράθετο πτόλισ ἀνδρῶν εὐρυάγυια, ᾗ ἔνι ναιετάασκε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ, ἦ σέ γε μουνωθέντα παρ’ οἰέσιν ἢ παρὰ βουσὶν ἄνδρεσ δυσμενέεσ νηυσὶν λάβον ἠδ’ ἐπέρασσαν τοῦδ’ ἀνδρὸσ πρὸσ δώμαθ’, ὁ δ’ ἄξιον ὦνον ἔδωκε. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν·

"ξεῖν’, ἐπεὶ ἂρ δὴ ταῦτά μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ, σιγῇ νῦν ξυνίει καὶ τέρπεο, πῖνέ τε οἶνον ἥμενοσ. αἵδε δὲ νύκτεσ ἀθέσφατοι· ἔστι μὲν εὕδειν, ἔστι δὲ τερπομένοισιν ἀκούειν· οὐδέ τί σε χρή, πρὶν ὡρ́η, καταλέχθαι· ἀνίη καὶ πολὺσ ὕπνοσ. τῶν δ’ ἄλλων ὅτινα κραδίη καὶ θυμὸσ ἀνώγει, εὑδέτω ἐξελθών· ἅμα δ’ ἠοῖ φαινομένηφι δειπνήσασ ἅμ’ ὑέσσιν ἀνακτορίῃσιν ἑπέσθω. νῶϊ δ’ ἐνὶ κλισίῃ πίνοντέ τε δαινυμένω τε κήδεσιν ἀλλήλων τερπώμεθα λευγαλέοισι, μνωομένω· μετὰ γάρ τε καὶ ἄλγεσι τέρπεται ἀνήρ, ὅσ τισ δὴ μάλα πολλὰ πάθῃ καὶ πόλλ’ ἐπαληθῇ. τοῦτο δέ τοι ἐρέω ὅ μ’ ἀνείρεαι ἠδὲ μεταλλᾷσ. "νῆσόσ τισ Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεισ, Ὀρτυγίησ καθύπερθεν, ὅθι τροπαὶ ἠελίοιο, οὔ τι περιπληθὴσ λίην τόσον, ἀλλ’ ἀγαθὴ μέν, εὔβοτοσ, εὔμηλοσ, οἰνοπληθήσ, πολύπυροσ.

πείνη δ’ οὔ ποτε δῆμον ἐσέρχεται, οὐδέ τισ ἄλλη νοῦσοσ ἐπὶ στυγερὴ πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν· ἀλλ’ ὅτε γηράσκωσι πόλιν κάτα φῦλ’ ἀνθρώπων, ἐλθὼν ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων Ἀρτέμιδι ξὺν οἷσ ἀγανοῖσ βελέεσσιν ἐποιχόμενοσ κατέπεφνεν. ἔνθα δύω πόλιεσ, δίχα δέ σφισι πάντα δέδασται· τῇσιν δ’ ἀμφοτέρῃσι πατὴρ ἐμὸσ ἐμβασίλευε, Κτήσιοσ Ὀρμενίδησ, ἐπιείκελοσ ἀθανάτοισιν. "ἔνθα δὲ Φοίνικεσ ναυσίκλυτοι ἤλυθον ἄνδρεσ, τρῶκται, μυρί’ ἄγοντεσ ἀθύρματα νηὶ̈ μελαίνῃ.

ἔσκε δὲ πατρὸσ ἐμοῖο γυνὴ Φοίνισσ’ ἐνὶ οἴκῳ, καλή τε μεγάλη τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυῖα· τὴν δ’ ἄρα Φοίνικεσ πολυπαίπαλοι ἠπερόπευον. πλυνούσῃ τισ πρῶτα μίγη κοίλῃ παρὰ νηὶ̈ εὐνῇ καὶ φιλότητι, τά τε φρένασ ἠπεροπεύει θηλυτέρῃσι γυναιξί, καὶ ἥ κ’ εὐεργὸσ ἐῄσιν. εἰρώτα δὴ ἔπειτα τίσ εἰή καὶ πόθεν ἔλθοι· ἡ δὲ μάλ’ αὐτίκα πατρὸσ ἐπέφραδεν ὑψερεφὲσ δῶ· "ἐκ μὲν Σιδῶνοσ πολυχάλκου εὔχομαι εἶναι, κούρη δ’ εἴμ’ Ἀρύβαντοσ ἐγὼ ῥυδὸν ἀφνειοῖο·

ἀλλά μ’ ἀνήρπαξαν Τάφιοι ληί̈στορεσ ἄνδρεσ ἀγρόθεν ἐρχομένην, πέρασαν δέ τε δεῦρ’ ἀγαγόντεσ τοῦδ’ ἀνδρὸσ πρὸσ δώμαθ’· ὁ δ’ ἄξιον ὦνον ἔδωκε. "τὴν δ’ αὖτε προσέειπεν ἀνήρ, ὃσ ἐμίσγετο λάθρη·

ἦ ῥά κε νῦν πάλιν αὖτισ ἅμ’ ἡμῖν οἴκαδ’ ἕποιο, ὄφρα ἴδῃ πατρὸσ καὶ μητέροσ ὑψερεφὲσ δῶ αὐτούσ τ’; ἦ γὰρ ἔτ’ εἰσὶ καὶ ἀφνειοὶ καλέονται. "τὸν δ’ αὖτε προσέειπε γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ·

εἰή κεν καὶ τοῦτ’, εἴ μοι ἐθέλοιτέ γε, ναῦται, ὁρ́κῳ πιστωθῆναι ἀπήμονά μ’ οἴκαδ’ ἀπάξειν. "ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπώμνυον ὡσ ἐκέλευεν.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσάν τε τελεύτησάν τε τὸν ὁρ́κον, τοῖσ δ’ αὖτισ μετέειπε γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ· "σιγῇ νῦν, μή τίσ με προσαυδάτω ἐπέεσσιν ὑμετέρων ἑτάρων, ξυμβλήμενοσ ἢ ἐν ἀγυιῇ, ἤ που ἐπὶ κρήνῃ·

μή τισ ποτὶ δῶμα γέροντι ἐλθὼν ἐξείπῃ, ὁ δ’ ὀϊσάμενοσ καταδήσῃ δεσμῷ ἐν ἀργαλέῳ, ὑμῖν δ’ ἐπιφράσσετ’ ὄλεθρον. ἀλλ’ ἔχετ’ ἐν φρεσὶ μῦθον, ἐπείγετε δ’ ὦνον ὁδαίων. ἀλλ’ ὅτε κεν δὴ νηῦσ πλείη βιότοιο γένηται, ἀγγελίη μοι ἔπειτα θοῶσ ἐσ δώμαθ’ ἱκέσθω· οἴσω γὰρ καὶ χρυσόν, ὅτισ χ’ ὑποχείριοσ ἔλθῃ· καὶ δέ κεν ἄλλ’ ἐπίβαθρον ἐγὼν ἐθέλουσά γε δοίην. παῖδα γὰρ ἀνδρὸσ ἑῆοσ ἐνὶ μεγάροισ ἀτιτάλλω, κερδαλέον δὴ τοῖον, ἅμα τροχόωντα θύραζε· τόν κεν ἄγοιμ’ ἐπὶ νηόσ, ὁ δ’ ὑμῖν μυρίον ὦνον ἄλφοι, ὅπῃ περάσητε κατ’ ἀλλοθρόουσ ἀνθρώπουσ. "ἡ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πρὸσ δώματα καλά, οἱ δ’ ἐνιαυτὸν ἅπαντα παρ’ ἡμῖν αὖθι μένοντεσ ἐν νηὶ̈ γλαφυρῇ βίοτον πολὺν ἐμπολόωντο.

ἀλλ’ ὅτε δὴ κοίλη νηῦσ ἤχθετο τοῖσι νέεσθαι, καὶ τότ’ ἄρ’ ἄγγελον ἧκαν, ὃσ ἀγγείλειε γυναικί. ἤλυθ’ ἀνὴρ πολύϊδρισ ἐμοῦ πρὸσ δώματα πατρὸσ χρύσεον ὁρ́μον ἔχων, μετὰ δ’ ἠλέκτροισιν ἐέρτο. τὸν μὲν ἄρ’ ἐν μεγάρῳ δμῳαὶ καὶ πότνια μήτηρ χερσίν τ’ ἀμφαφόωντο καὶ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶντο, ὦνον ὑπισχόμεναι· ὁ δὲ τῇ κατένευσε σιωπῇ. ἦ τοι ὁ καννεύσασ κοίλην ἐπὶ νῆα βεβήκει, ἡ δ’ ἐμὲ χειρὸσ ἑλοῦσα δόμων ἐξῆγε θύραζε. εὑρ͂ε δ’ ἐνὶ προδόμῳ ἠμὲν δέπα ἠδὲ τραπέζασ ἀνδρῶν δαιτυμόνων, οἵ μευ πατέρ’ ἀμφεπένοντο. οἱ μὲν ἄρ’ ἐσ θῶκον πρόμολον, δήμοιό τε φῆμιν, ἡ δ’ αἶψα τρί’ ἄλεισα κατακρύψασ’ ὑπὸ κόλπῳ ἔκφερεν· αὐτὰρ ἐγὼν ἑπόμην ἀεσιφροσύνῃσι. δύσετό τ’ ἠέλιοσ, σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί· ἡμεῖσ δ’ ἐσ λιμένα κλυτὸν ἤλθομεν ὦκα κιόντεσ, ἔνθ’ ἄρα Φοινίκων ἀνδρῶν ἦν ὠκύαλοσ νηῦσ. οἱ μὲν ἔπειτ’ ἀναβάντεσ ἐπέπλεον ὑγρὰ κέλευθα, νὼ ἀναβησάμενοι· ἐπὶ δὲ Ζεὺσ οὖρον ἰάλλεν. ἑξῆμαρ μὲν ὁμῶσ πλέομεν νύκτασ τε καὶ ἦμαρ· ἀλλ’ ὅτε δὴ ἕβδομον ἦμαρ ἐπὶ Ζεὺσ θῆκε Κρονίων, τὴν μὲν ἔπειτα γυναῖκα βάλ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα, ἄντλῳ δ’ ἐνδούπησε πεσοῦσ’ ὡσ εἰναλίη κήξ. καὶ τὴν μὲν φώκῃσι καὶ ἰχθύσι κύρμα γενέσθαι ἔκβαλον· αὐτὰρ ἐγὼ λιπόμην ἀκαχήμενοσ ἦτορ· τοὺσ δ’ Ἰθάκῃ ἐπέλασσε φέρων ἄνεμόσ τε καὶ ὕδωρ, ἔνθα με Λαέρτησ πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν. οὕτω τήνδε τε γαῖαν ἐγὼν ἴδον ὀφθαλμοῖσι. " τὸν δ’ αὖ διογενὴσ Ὀδυσεὺσ ἠμείβετο μύθῳ· "Εὔμαι’, ἦ μάλα δή μοι ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν ὄρινασ ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθεσ ἄλγεα θυμῷ. ἀλλ’ ἦ τοι σοὶ μὲν παρὰ καὶ κακῷ ἐσθλὸν ἔθηκε Ζεύσ, ἐπεὶ ἀνδρὸσ δώματ’ ἀφίκεο πολλὰ μογήσασ ἠπίου, ὃσ δή τοι παρέχει βρῶσίν τε πόσιν τε ἐνδυκέωσ, ζώεισ δ’ ἀγαθὸν βίον· αὐτὰρ ἐγώ γε πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστε’ ἀλώμενοσ ἐνθάδ’ ἱκάνω. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, καδδραθέτην δ’ οὐ πολλὸν ἐπὶ χρόνον, ἀλλὰ μίνυνθα·

αἶψα γὰρ Ηὢσ ἦλθεν ἐύ̈θρονοσ. οἱ δ’ ἐπὶ χέρσου Τηλεμάχου ἕταροι λύον ἱστία, κὰδ δ’ ἕλον ἱστὸν καρπαλίμωσ, τὴν δ’ εἰσ ὁρ́μον προέρυσσαν ἐρετμοῖσ· ἐκ δ’ εὐνὰσ ἔβαλον, κατὰ δὲ πρυμνήσι’ ἔδησαν· ἐκ δὲ καὶ αὐτοὶ βαῖνον ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ, δεῖπνόν τ’ ἐντύνοντο κερῶντό τε αἴθοπα οἶνον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσι δὲ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἤρχετο μύθων· "ὑμεῖσ μὲν νῦν ἄστυδ’ ἐλαύνετε νῆα μέλαιναν, αὐτὰρ ἐγὼν ἀγροὺσ ἐπιείσομαι ἠδὲ βοτῆρασ·

ἑσπέριοσ δ’ εἰσ ἄστυ ἰδὼν ἐμὰ ἔργα κάτειμι. ἠῶθεν δέ κεν ὔμμιν ὁδοιπόριον παραθείμην, δαῖτ’ ἀγαθὴν κρειῶν τε καὶ οἴνου ἡδυπότοιο. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θεοκλύμενοσ θεοειδήσ·

"πῆ γὰρ ἐγώ, φίλε τέκνον, ἰώ; τεῦ δώμαθ’ ἵκωμαι ἀνδρῶν οἳ κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσιν; ἦ ἰθὺσ σῆσ μητρὸσ ἰώ καὶ σοῖο δόμοιο; τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

"ἄλλωσ μέν σ’ ἂν ἐγώ γε καὶ ἡμέτερόνδε κελοίμην ἔρχεσθ’· οὐ γάρ τι ξενίων ποθή· ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ χεῖρον, ἐπεί τοι ἐγὼ μὲν ἀπέσσομαι, οὐδέ σε μήτηρ ὄψεται· οὐ μὲν γάρ τι θαμὰ μνηστῆρσ’ ἐνὶ οἴκῳ φαίνεται, ἀλλ’ ἀπὸ τῶν ὑπερωί̈ῳ ἱστὸν ὑφαίνει. ἀλλά τοι ἄλλον φῶτα πιφαύσκομαι ὅν κεν ἵκοιο, Εὐρύμαχον, Πολύβοιο δαί̈φρονοσ ἀγλαὸν υἱόν, τὸν νῦν ἶσα θεῷ Ἰθακήσιοι εἰσορόωσι· καὶ γὰρ πολλὸν ἄριστοσ ἀνὴρ μέμονέν τε μάλιστα μητέρ’ ἐμὴν γαμέειν καὶ Ὀδυσσῆοσ γέρασ ἕξειν. ἀλλὰ τά γε Ζεὺσ οἶδεν Ὀλύμπιοσ, αἰθέρι ναίων, εἴ κέ σφι πρὸ γάμοιο τελευτήσει κακὸν ἦμαρ. ὣσ ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸσ ὄρνισ, κίρκοσ, Ἀπόλλωνοσ ταχὺσ ἄγγελοσ·

ἐν δὲ πόδεσσι τίλλε πέλειαν ἔχων, κατὰ δὲ πτερὰ χεῦεν ἔραζε μεσσηγὺσ νηόσ τε καὶ αὐτοῦ Τηλεμάχοιο. τὸν δὲ Θεοκλύμενοσ ἑτάρων ἀπονόσφι καλέσσασ ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "Τηλέμαχ’, οὔ τοι ἄνευ θεοῦ ἔπτατο δεξιὸσ ὄρνισ ἔγνων γάρ μιν ἐσάντα ἰδὼν οἰωνὸν ἐόντα.

ὑμετέρου δ’ οὐκ ἔστι γένοσ βασιλεύτερον ἄλλο ἐν δήμῳ Ἰθάκησ, ἀλλ’ ὑμεῖσ καρτεροὶ αἰεί. " τὸν δ’ αὖ Τηλέμαχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· "αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔποσ τετελεσμένον εἰή· τῷ κε τάχα γνοίησ φιλότητά τε πολλά τε δῶρα ἐξ ἐμεῦ, ὡσ ἄν τίσ σε συναντόμενοσ μακαρίζοι. ἦ καὶ Πείραιον προσεφώνεε, πιστὸν ἑταῖρον·

"Πείραιε Κλυτίδη, σὺ δέ μοι τά περ ἄλλα μάλιστα πείθῃ ἐμῶν ἑτάρων, οἵ μοι Πύλον εἰσ ἅμ’ ἕποντο· καὶ νῦν μοι τὸν ξεῖνον ἄγων ἐν δώμασι σοῖσιν ἐνδυκέωσ φιλέειν καὶ τιέμεν, εἰσ ὅ κεν ἔλθω. τὸν δ’ αὖ Πείραιοσ δουρικλυτὸσ ἀντίον ηὔδα·

"Τηλέμαχ’, εἰ γάρ κεν σὺ πολὺν χρόνον ἐνθάδε μίμνοι, τόνδε τ’ ἐγὼ κομιῶ, ξενίων δέ οἱ οὐ ποθὴ ἔσται. ὣσ εἰπὼν ἐπὶ νηὸσ ἔβη, ἐκέλευσε δ’ ἑταίρουσ αὐτούσ τ’ ἀμβαίνειν ἀνά τε πρυμνήσια λῦσαι.

οἱ δ’ αἶψ’ εἴσβαινον καὶ ἐπὶ κληῖ̈σι καθῖζον. Τηλέμαχοσ δ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ, ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, νηὸσ ἀπ’ ἰκριόφιν· τοὶ δὲ πρυμνήσι’ ἔλυσαν. οἱ μὲν ἀνώσαντεσ πλέον ἐσ πόλιν, ὡσ ἐκέλευσε Τηλέμαχοσ, φίλοσ υἱὸσ Ὀδυσσῆοσ θείοιο·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION