Homer, Odyssey, Book 14

(호메로스, 오디세이아, Book 14)

αὐτὰρ ὁ ἐκ λιμένοσ προσέβη τρηχεῖαν ἀταρπὸν χῶρον ἀν’ ὑλήεντα δι’ ἄκριασ, ᾗ οἱ Ἀθήνη πέφραδε δῖον ὑφορβόν, ὅ οἱ βιότοιο μάλιστα κήδετο οἰκήων, οὓσ κτήσατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ. τὸν δ’ ἄρ’ ἐνὶ προδόμῳ εὑρ͂’ ἥμενον, ἔνθα οἱ αὐλὴ ὑψηλὴ δέδμητο, περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ, καλή τε μεγάλη τε, περίδρομοσ·

ἥν ῥα συβώτησ αὐτὸσ δείμαθ’ ὑέσσιν ἀποιχομένοιο ἄνακτοσ, νόσφιν δεσποίνησ καὶ Λαέρταο γέροντοσ, ῥυτοῖσιν λάεσσι καὶ ἐθρίγκωσεν ἀχέρδῳ· σταυροὺσ δ’ ἐκτὸσ ἔλασσε διαμπερὲσ ἔνθα καὶ ἔνθα, πυκνοὺσ καὶ θαμέασ, τὸ μέλαν δρυὸσ ἀμφικεάσσασ· ἔντοσθεν δ’ αὐλῆσ συφεοὺσ δυοκαίδεκα ποίει πλησίον ἀλλήλων, εὐνὰσ συσίν· ἐν δὲ ἑκάστῳ πεντήκοντα σύεσ χαμαιευνάδεσ ἐρχατόωντο, θήλειαι τοκάδεσ· τοὶ δ’ ἄρσενεσ ἐκτὸσ ἰαυόν, πολλὸν παυρότεροι· τοὺσ γὰρ μινύθεσκον ἔδοντεσ ἀντίθεοι μνηστῆρεσ, ἐπεὶ προί̈αλλε συβώτησ αἰεὶ ζατρεφέων σιάλων τὸν ἄριστον ἁπάντων· οἱ δὲ τριηκόσιοί τε καὶ ἑξήκοντα πέλοντο. πὰρ δὲ κύνεσ, θήρεσσιν ἐοικότεσ αἰὲν ἰαυόν τέσσαρεσ, οὓσ ἔθρεψε συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν. αὐτὸσ δ’ ἀμφὶ πόδεσσιν ἑοῖσ ἀράρισκε πέδιλα, τάμνων δέρμα βόειον ἐϋχροέσ· οἱ δὲ δὴ ἄλλοι ᾤχοντ’ ἄλλυδισ ἄλλοσ ἅμ’ ἀγρομένοισι σύεσσιν, οἱ τρεῖσ· τὸν δὲ τέταρτον ἀποπροέηκε πόλινδε σῦν ἀγέμεν μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισιν ἀνάγκῃ, ὄφρ’ ἱερεύσαντεσ κρειῶν κορεσαίατο θυμόν. ἐξαπίνησ δ’ Ὀδυσῆα ἴδον κύνεσ ὑλακόμωροι.

οἱ μὲν κεκλήγοντεσ ἐπέδραμον· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἕζετο κερδοσύνη, σκῆπτρον δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. ἔνθα κεν ᾧ πὰρ σταθμῷ ἀεικέλιον πάθεν ἄλγοσ· ἀλλὰ συβώτησ ὦκα ποσὶ κραιπνοῖσι μετασπὼν ἔσσυτ’ ἀνὰ πρόθυρον, σκῦτοσ δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. τοὺσ μὲν ὁμοκλήσασ σεῦεν κύνασ ἄλλυδισ ἄλλον πυκνῇσιν λιθάδεσσιν· ὁ δὲ προσέειπεν ἄνακτα· "ὦ γέρον, ἦ ὀλίγου σε κύνεσ διεδηλήσαντο ἐξαπίνησ, καί κέν μοι ἐλεγχείην κατέχευασ.

καὶ δέ μοι ἄλλα θεοὶ δόσαν ἄλγεά τε στοναχάσ τε· ἀντιθέου γὰρ ἄνακτοσ ὀδυρόμενοσ καὶ ἀχεύων ἧμαι, ἄλλοισιν δὲ σύασ σιάλουσ ἀτιτάλλω ἔδμεναι· αὐτὰρ κεῖνοσ ἐελδόμενόσ που ἐδωδῆσ πλάζετ’ ἐπ’ ἀλλοθρόων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε, εἴ που ἔτι ζώει καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο. ἀλλ’ ἕπεο, κλισίηνδ’ ἰόμεν, γέρον, ὄφρα καὶ αὐτόσ, σίτου καὶ οἴνοιο κορεσσάμενοσ κατὰ θυμόν, εἴπῃσ ὁππόθεν ἐσσὶ καὶ ὁππόσα κήδε’ ἀνέτλησ. ὣσ εἰπὼν κλισίηνδ’ ἡγήσατο δῖοσ ὑφορβόσ, εἷσεν δ’ εἰσαγαγών, ῥῶπασ δ’ ὑπέχευε δασείασ, ἐστόρεσεν δ’ ἐπὶ δέρμα ἰονθάδοσ ἀγρίου αἰγόσ, αὐτοῦ ἐνεύναιον, μέγα καὶ δασύ.

χαῖρε δ’ Ὀδυσσεὺσ ὅττι μιν ὣσ ὑπέδεκτο, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· "Ζεύσ τοι δοίη, ξεῖνε, καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι ὅττι μάλιστ’ ἐθέλεισ, ὅτι με πρόφρων ὑπέδεξο.

καὶ γὰρ κεῖνοσ ἔβη Ἀγαμέμνονοσ εἵνεκα τιμῆσ Ἴλιον εἰσ εὔπωλον, ἵνα Τρώεσσι μάχοιτο. " τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα· "ξεῖν’, οὔ μοι θέμισ ἔστ’, οὐδ’ εἰ κακίων σέθεν ἔλθοι, ξεῖνον ἀτιμῆσαι· πρὸσ γὰρ Διόσ εἰσιν ἅπαντεσ ξεῖνοί τε πτωχοί τε· δόσισ δ’ ὀλίγη τε φίλη τε γίγνεται ἡμετέρη· ἡ γὰρ δμώων δίκη ἐστὶν αἰεὶ δειδιότων, ὅτ’ ἐπικρατέωσιν ἄνακτεσ οἱ νέοι. ἦ γὰρ τοῦ γε θεοὶ κατὰ νόστον ἔδησαν, ὅσ κεν ἔμ’ ἐνδυκέωσ ἐφίλει καὶ κτῆσιν ὄπασσεν, οἶκόν τε κλῆρόν τε πολυμνήστην τε γυναῖκα, οἱᾶ́ τε ᾧ οἰκῆϊ ἄναξ εὔθυμοσ ἔδωκεν, ὅσ οἱ πολλὰ κάμῃσι, θεὸσ δ’ ἐπὶ ἔργον ἀέξῃ, ὡσ καὶ ἐμοὶ τόδε ἔργον ἀέξεται, ᾧ ἐπιμίμνω. τῷ κέ με πόλλ’ ὤνησεν ἄναξ, εἰ αὐτόθ’ ἐγήρα· ἀλλ’ ὄλεθ’ ‐ ὡσ ὤφελλ’ Ἑλένησ ἀπὸ φῦλον ὀλέσθαι πρόχνυ, ἐπεὶ πολλῶν ἀνδρῶν ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσε· ὣσ εἰπὼν ζωστῆρι θοῶσ συνέεργε χιτῶνα, βῆ δ’ ἴμεν ἐσ συφεούσ, ὅθι ἔθνεα ἔρχατο χοίρων.

ἔνθεν ἑλὼν δύ’ ἔνεικε καὶ ἀμφοτέρουσ ἱέρευσεν, εὗσέ τε μίστυλλέν τε καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειρεν. ὀπτήσασ δ’ ἄρα πάντα φέρων παρέθηκ’ Ὀδυσῆϊ θέρμ’ αὐτοῖσ ὀβελοῖσιν· ὁ δ’ ἄλφιτα λευκὰ πάλυνεν· ἐν δ’ ἄρα κισσυβίῳ κίρνη μελιηδέα οἶνον, αὐτὸσ δ’ ἀντίον ἷζεν, ἐποτρύνων δὲ προσηύδα· "ἔσθιε νῦν, ὦ ξεῖνε, τά τε δμώεσσι πάρεστι, χοίρε’·

ἀτὰρ σιάλουσ γε σύασ μνηστῆρεσ ἔδουσιν, οὐκ ὄπιδα φρονέοντεσ ἐνὶ φρεσὶν οὐδ’ ἐλεητύν. οὐ μὲν σχέτλια ἔργα θεοὶ μάκαρεσ φιλέουσιν, ἀλλὰ δίκην τίουσι καὶ αἴσιμα ἔργ’ ἀνθρώπων. καὶ μὲν δυσμενέεσ καὶ ἀνάρσιοι, οἵ τ’ ἐπὶ γαίησ ἀλλοτρίησ βῶσιν καί σφι Ζεὺσ ληί̈δα δώῃ, πλησάμενοι δέ τε νῆασ ἔβαν οἶκόνδε νέεσθαι, καὶ μὲν τοῖσ ὄπιδοσ κρατερὸν δέοσ ἐν φρεσὶ πίπτει. οἵδε δὲ καί τι ἴσασι, θεοῦ δέ τιν’ ἔκλυον αὐδήν, κείνου λυγρὸν ὄλεθρον, ὅτ’ οὐκ ἐθέλουσι δικαίωσ μνᾶσθαι οὐδὲ νέεσθαι ἐπὶ σφέτερ’, ἀλλὰ ἕκηλοι κτήματα δαρδάπτουσιν ὑπέρβιον, οὐδ’ ἔπι φειδώ. ὅσσαι γὰρ νύκτεσ τε καὶ ἡμέραι ἐκ Διόσ εἰσιν, οὔ ποθ’ ἓν ἱρεύουσ’ ἱερήϊον, οὐδὲ δύ’ οἰώ· οἶνον δὲ φθινύθουσιν ὑπέρβιον ἐξαφύοντεσ. ἦ γάρ οἱ ζωή γ’ ἦν ἄσπετοσ· οὔ τινι τόσση ἀνδρῶν ἡρώων, οὔτ’ ἠπείροιο μελαίνησ οὔτ’ αὐτῆσ Ἰθάκησ· οὐδὲ ξυνεείκοσι φωτῶν ἔστ’ ἄφενοσ τοσσοῦτον· ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω. δώδεκ’ ἐν ἠπείρῳ ἀγέλαι· τόσα πώεα οἰῶν, τόσσα συῶν συβόσια, τόσ’ αἰπόλια πλατέ’ αἰγῶν βόσκουσι ξεῖνοί τε καὶ αὐτοῦ βώτορεσ ἄνδρεσ. ἐνθάδε δ’ αἰπόλια πλατέ’ αἰγῶν ἕνδεκα πάντα ἐσχατιῇ βόσκοντ’, ἐπὶ δ’ ἀνέρεσ ἐσθλοὶ ὄρονται. τῶν αἰεί σφιν ἕκαστοσ ἐπ’ ἤματι μῆλον ἀγινεῖ, ζατρεφέων αἰγῶν ὅσ τισ φαίνηται ἄριστοσ. αὐτὰρ ἐγὼ σῦσ τάσδε φυλάσσω τε ῥύομαί τε, καί σφι συῶν τὸν ἄριστον ἐὺ̈ κρίνασ ἀποπέμπω. ὣσ φάθ’, ὁ δ’ ἐνδυκέωσ κρέα τ’ ἤσθιε πῖνέ τε οἶνον ἁρπαλέωσ ἀκέων, κακὰ δὲ μνηστῆρσι φύτευεν.

αὐτὰρ ἐπεὶ δείπνησε καὶ ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ, καί οἱ πλησάμενοσ δῶκε σκύφον, ᾧ περ ἔπινεν, οἴνου ἐνίπλειον· ὁ δ’ ἐδέξατο, χαῖρε δὲ θυμῷ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ὦ φίλε, τίσ γάρ σε πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν, ὧδε μάλ’ ἀφνειὸσ καὶ καρτερὸσ ὡσ ἀγορεύεισ;

φῆσ δ’ αὐτὸν φθίσθαι Ἀγαμέμνονοσ εἵνεκα τιμῆσ. εἰπέ μοι, αἴ κέ ποθι γνώω τοιοῦτον ἐόντα. Ζεὺσ γάρ που τό γε οἶδε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι, εἴ κέ μιν ἀγγείλαιμι ἰδών· ἐπὶ πολλὰ δ’ ἀλήθην. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα συβώτησ, ὄρχαμοσ ἀνδρῶν·

"ὦ γέρον, οὔ τισ κεῖνον ἀνὴρ ἀλαλήμενοσ ἐλθὼν ἀγγέλλων πείσειε γυναῖκά τε καὶ φίλον υἱόν, ἀλλ’ ἄλλωσ κομιδῆσ κεχρημένοι ἄνδρεσ ἀλῆται ψεύδοντ’, οὐδ’ ἐθέλουσιν ἀληθέα μυθήσασθαι. ὃσ δέ κ’ ἀλητεύων Ἰθάκησ ἐσ δῆμον ἵκηται, ἐλθὼν ἐσ δέσποιναν ἐμὴν ἀπατήλια βάζει· ἡ δ’ εὖ δεξαμένη φιλέει καὶ ἕκαστα μεταλλᾷ, καί οἱ ὀδυρομένῃ βλεφάρων ἄπο δάκρυα πίπτει, ἣ θέμισ ἐστὶ γυναικόσ, ἐπὴν πόσισ ἄλλοθ’ ὄληται. αἶψά κε καὶ σύ, γεραιέ, ἔποσ παρατεκτήναιο. εἴ τίσ τοι χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα δοίη. τοῦ δ’ ἤδη μέλλουσι κύνεσ ταχέεσ τ’ οἰωνοὶ ῥινὸν ἀπ’ ὀστεόφιν ἐρύσαι, ψυχὴ δὲ λέλοιπεν· ἢ τόν γ’ ἐν πόντῳ φάγον ἰχθύεσ, ὀστέα δ’ αὐτοῦ κεῖται ἐπ’ ἠπείρου ψαμάθῳ εἰλυμένα πολλῇ. ὣσ ὁ μὲν ἔνθ’ ἀπόλωλε, φίλοισι δὲ κήδε’ ὀπίσσω πᾶσιν, ἐμοὶ δὲ μάλιστα, τετεύχαται· οὐ γὰρ ἔτ’ ἄλλον ἤπιον ὧδε ἄνακτα κιχήσομαι, ὁππόσ’ ἐπέλθω, οὐδ’ εἴ κεν πατρὸσ καὶ μητέροσ αὖτισ ἵκωμαι οἶκον, ὅθι πρῶτον γενόμην καί μ’ ἔτρεφον αὐτοί. οὐδέ νυ τῶν ἔτι τόσσον ὀδύρομαι, ἱέμενόσ περ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι ἐὼν ἐν πατρίδι γαίῃ· ἀλλά μ’ Ὀδυσσῆοσ πόθοσ αἴνυται οἰχομένοιο. τὸν μὲν ἐγών, ὦ ξεῖνε, καὶ οὐ παρεόντ’ ὀνομάζειν αἰδέομαι· πέρι γάρ μ’ ἐφίλει καὶ κήδετο θυμῷ· ἀλλά μιν ἠθεῖον καλέω καὶ νόσφιν ἐόντα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

"ὦ φίλ’, ἐπειδὴ πάμπαν ἀναίνεαι, οὐδ’ ἔτι φῇσθα κεῖνον ἐλεύσεσθαι, θυμὸσ δέ τοι αἰὲν ἄπιστοσ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ αὔτωσ μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὁρ́κῳ, ὡσ νεῖται Ὀδυσεύσ· εὐαγγέλιον δέ μοι ἔστω αὐτίκ’, ἐπεί κεν κεῖνοσ ἰὼν τὰ ἃ δώμαθ’ ἵκηται· ἕσσαι με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε, εἵματα καλά· πρὶν δέ κε, καὶ μάλα περ κεχρημένοσ, οὔ τι δεχοίμην. ἐχθρὸσ γάρ μοι κεῖνοσ ὁμῶσ Αἴ̈δαο πύλῃσι γίγνεται, ὃσ πενίῃ εἴκων ἀπατήλια βάζει. ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα θεῶν, ξενίη τε τράπεζα, ἱστίη τ’ Ὀδυσῆοσ ἀμύμονοσ, ἣν ἀφικάνω· ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται ὡσ ἀγορεύω. τοῦδ’ αὐτοῦ λυκάβαντοσ ἐλεύσεται ἐνθάδ’ Ὀδυσσεύσ. τοῦ μὲν φθίνοντοσ μηνόσ, τοῦ δ’ ἱσταμένοιο, οἴκαδε νοστήσει, καὶ τίσεται ὅσ τισ ἐκείνου ἐνθάδ’ ἀτιμάζει ἄλοχον καὶ φαίδιμον υἱόν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ὦ γέρον, οὔτ’ ἄρ’ ἐγὼν εὐαγγέλιον τόδε τίσω, οὔτ’ Ὀδυσεὺσ ἔτι οἶκον ἐλεύσεται· ἀλλὰ ἕκηλοσ πῖνε, καὶ ἄλλα παρὲξ μεμνώμεθα, μηδέ με τούτων μίμνησκ’· ἦ γὰρ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐμοῖσιν ἄχνυται, ὁππότε τισ μνήσῃ κεδνοῖο ἄνακτοσ. ἀλλ’ ἦ τοι ὁρ́κον μὲν ἐάσομεν, αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἔλθοι ὅπωσ μιν ἐγώ γ’ ἐθέλω καὶ Πηνελόπεια Λαέρτησ θ’ ὁ γέρων καὶ Τηλέμαχοσ θεοειδήσ. νῦν αὖ παιδὸσ ἄλαστον ὀδύρομαι, ὃν τέκ’ Ὀδυσσεύσ, Τηλεμάχου· τὸν ἐπεὶ θρέψαν θεοὶ ἔρνεϊ ἶσον, καί μιν ἔφην ἔσσεσθαι ἐν ἀνδράσιν οὔ τι χέρηα πατρὸσ ἑοῖο φίλοιο, δέμασ καὶ εἶδοσ ἀγητόν, τὸν δέ τισ ἀθανάτων βλάψε φρένασ ἔνδον ἐί̈σασ ἠέ τισ ἀνθρώπων· ὁ δ’ ἔβη μετὰ πατρὸσ ἀκουὴν ἐσ Πύλον ἠγαθέην· τὸν δὲ μνηστῆρεσ ἀγαυοὶ οἴκαδ’ ἰόντα λοχῶσιν, ὅπωσ ἀπὸ φῦλον ὄληται νώνυμον ἐξ Ἰθάκησ Ἀρκεισίου ἀντιθέοιο. ἀλλ’ ἦ τοι κεῖνον μὲν ἐάσομεν, ἤ κεν ἁλώῃ ἦ κε φύγῃ καί κέν οἱ ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων. ἀλλ’ ἄγε μοι σύ, γεραιέ, τὰ σ’ αὐτοῦ κήδε’ ἐνίσπεσ καί μοι τοῦτ’ ἀγόρευσον ἐτήτυμον, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῶ· τίσ πόθεν εἶσ ἀνδρῶν; πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; ὁπποίησ τ’ ἐπὶ νηὸσ ἀφίκεο· πῶσ δέ σε ναῦται ἤγαγον εἰσ Ἰθάκην; τίνεσ ἔμμεναι εὐχετόωντο; οὐ μὲν γάρ τί σε πεζὸν ὀί̈ομαι ἐνθάδ’ ἱκέσθαι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλ’ ἀτρεκέωσ ἀγορεύσω.

εἰή μὲν νῦν νῶϊν ἐπὶ χρόνον ἠμὲν ἐδωδὴ ἠδὲ μέθυ γλυκερὸν κλισίησ ἔντοσθεν ἐοῦσι, δαίνυσθαι ἀκέοντ’, ἄλλοι δ’ ἐπὶ ἔργον ἕποιεν· ῥηϊδίωσ κεν ἔπειτα καὶ εἰσ ἐνιαυτὸν ἅπαντα οὔ τι διαπρήξαιμι λέγων ἐμὰ κήδεα θυμοῦ, ὅσσα γε δὴ ξύμπαντα θεῶν ἰότητι μόγησα. "ἐκ μὲν Κρητάων γένοσ εὔχομαι εὐρειάων, ἀνέροσ ἀφνειοῖο πάϊσ·

πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι υἱέεσ ἐν μεγάρῳ ἠμὲν τράφεν ἠδ’ ἐγένοντο γνήσιοι ἐξ ἀλόχου· ἐμὲ δ’ ὠνητὴ τέκε μήτηρ παλλακίσ, ἀλλά με ἶσον ἰθαιγενέεσσιν ἐτίμα Κάστωρ Ὑλακίδησ, τοῦ ἐγὼ γένοσ εὔχομαι εἶναι ὃσ τότ’ ἐνὶ Κρήτεσσι θεὸσ ὣσ τίετο δήμῳ ὄλβῳ τε πλούτῳ τε καὶ υἱάσι κυδαλίμοισιν. ἀλλ’ ἦ τοι τὸν κῆρεσ ἔβαν θανάτοιο φέρουσαι εἰσ Αἴ̈δαο δόμουσ· τοὶ δὲ ζωὴν ἐδύσαντο παῖδεσ ὑπέρθυμοι καὶ ἐπὶ κλήρουσ ἐβάλοντο, αὐτὰρ ἐμοὶ μάλα παῦρα δόσαν καὶ οἰκί’ ἔνειμαν. ἠγαγόμην δὲ γυναῖκα πολυκλήρων ἀνθρώπων εἵνεκ’ ἐμῆσ ἀρετῆσ, ἐπεὶ οὐκ ἀποφώλιοσ ἠᾶ οὐδὲ φυγοπτόλεμοσ· νῦν δ’ ἤδη πάντα λέλοιπεν ἀλλ’ ἔμπησ καλάμην γέ σ’ ὀί̈ομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν· ἦ γάρ με δύη ἔχει ἤλιθα πολλή. ἦ μὲν δὴ θάρσοσ μοι Ἄρησ τ’ ἔδοσαν καὶ Ἀθήνη καὶ ῥηξηνορίην· ὁπότε κρίνοιμι λόχονδε ἄνδρασ ἀριστῆασ, κακὰ δυσμενέεσσι φυτεύων, οὔ ποτέ μοι θάνατον προτιόσσετο θυμὸσ ἀγήνωρ, ἀλλὰ πολὺ πρώτιστοσ ἐπάλμενοσ ἔγχει ἕλεσκον ἀνδρῶν δυσμενέων ὅ τέ μοι εἴξειε πόδεσσιν. τοῖοσ ἐά ἐν πολέμῳ· ἔργον δέ μοι οὐ φίλον ἔσκεν οὐδ’ οἰκωφελίη, ἥ τε τρέφει ἀγλαὰ τέκνα, ἀλλά μοι αἰεὶ νῆεσ ἐπήρετμοι φίλαι ἦσαν καὶ πόλεμοι καὶ ἄκοντεσ ἐύ̈ξεστοι καὶ ὀϊστοί, λυγρά, τά τ’ ἄλλοισίν γε καταριγηλὰ πέλονται. αὐτὰρ ἐμοὶ τὰ φίλ’ ἔσκε τά που θεὸσ ἐν φρεσὶ θῆκεν· ἄλλοσ γάρ τ’ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοισ. πρὶν μὲν γὰρ Τροίησ ἐπιβήμεναι υἱᾶσ Ἀχαιῶν εἰνάκισ ἀνδράσιν ἦρξα καὶ ὠκυπόροισι νέεσσιν ἄνδρασ ἐσ ἀλλοδαπούσ, καί μοι μάλα τύγχανε πολλά. τῶν ἐξαιρεύμην μενοεικέα, πολλὰ δ’ ὀπίσσω λάγχανον· αἶψα δὲ οἶκοσ ὀφέλλετο, καί ῥα ἔπειτα δεινόσ τ’ αἰδοῖόσ τε μετὰ Κρήτεσσι τετύγμην. "ἀλλ’ ὅτε δὴ τήν γε στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺσ ἐφράσαθ’, ἣ πολλῶν ἀνδρῶν ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσε, δὴ τότ’ ἔμ’ ἤνωγον καὶ ἀγακλυτὸν Ἰδομενῆα νήεσσ’ ἡγήσασθαι ἐσ Ἴλιον·

οὐδέ τι μῆχοσ ἠε͂ν ἀνήνασθαι, χαλεπὴ δ’ ἔχε δήμου φῆμισ. ἔνθα μὲν εἰνάετεσ πολεμίζομεν υἱε͂σ Ἀχαιῶν, τῷ δεκάτῳ δὲ πόλιν Πριάμου πέρσαντεσ ἔβημεν οἴκαδε σὺν νήεσσι, θεὸσ δ’ ἐκέδασσεν Ἀχαιούσ. αὐτὰρ ἐμοὶ δειλῷ κακὰ μήδετο μητίετα Ζεύσ· μῆνα γὰρ οἰο͂ν ἔμεινα τεταρπόμενοσ τεκέεσσιν κουριδίῃ τ’ ἀλόχῳ καὶ κτήμασιν· αὐτὰρ ἔπειτα Αἴγυπτόνδε με θυμὸσ ἀνώγει ναυτίλλεσθαι, νῆασ ἐὺ̈ στείλαντα σὺν ἀντιθέοισ ἑτάροισιν. ἐννέα νῆασ στεῖλα, θοῶσ δ’ ἐσαγείρατο λαόσ. ἑξῆμαρ μὲν ἔπειτα ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι δαίνυντ’· αὐτὰρ ἐγὼν ἱερήϊα πολλὰ παρεῖχον θεοῖσίν τε ῥέζειν αὐτοῖσί τε δαῖτα πένεσθαι. ἑβδομάτῃ δ’ ἀναβάντεσ ἀπὸ Κρήτησ εὐρείησ ἐπλέομεν Βορέῃ ἀνέμῳ ἀκραέϊ καλῷ ῥηϊδίωσ, ὡσ εἴ τε κατὰ ῥόον· οὐδέ τισ οὖν μοι νηῶν πημάνθη, ἀλλ’ ἀσκηθέεσ καὶ ἄνουσοι ἥμεθα, τὰσ δ’ ἄνεμόσ τε κυβερνῆταί τ’ ἴθυνον. "πεμπταῖοι δ’ Αἴγυπτον ἐϋρρείτην ἱκόμεσθα, στῆσα δ’ ἐν Αἰγύπτῳ ποταμῷ νέασ ἀμφιελίσσασ.

ἔνθ’ ἦ τοι μὲν ἐγὼ κελόμην ἐρίηρασ ἑταίρουσ αὐτοῦ πὰρ νήεσσι μένειν καὶ νῆασ ἔρυσθαι, ὀπτῆρασ δὲ κατὰ σκοπιὰσ ὤτρυνα νέεσθαι· οἱ δ’ ὕβρει εἴξαντεσ, ἐπισπόμενοι μένεϊ σφῷ, αἶψα μάλ’ Αἰγυπτίων ἀνδρῶν περικαλλέασ ἀγροὺσ πόρθεον, ἐκ δὲ γυναῖκασ ἄγον καὶ νήπια τέκνα, αὐτούσ τ’ ἔκτεινον· τάχα δ’ ἐσ πόλιν ἵκετ’ ἀϋτή. οἱ δὲ βοῆσ ἀί̈οντεσ ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφιν ἦλθον· πλῆτο δὲ πᾶν πεδίον πεζῶν τε καὶ ἵππων χαλκοῦ τε στεροπῆσ· ἐν δὲ Ζεὺσ τερπικέραυνοσ φύζαν ἐμοῖσ ἑτάροισι κακὴν βάλεν, οὐδέ τισ ἔτλη μεῖναι ἐναντίβιον· περὶ γὰρ κακὰ πάντοθεν ἔστη. ἔνθ’ ἡμέων πολλοὺσ μὲν ἀπέκτανον ὀξέϊ χαλκῷ, τοὺσ δ’ ἄναγον ζωούσ, σφίσιν ἐργάζεσθαι ἀνάγκῃ. αὐτὰρ ἐμοὶ Ζεὺσ αὐτὸσ ἐνὶ φρεσὶν ὧδε νόημα ποίησ’ ‐ ὡσ ὄφελον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν αὐτοῦ ἐν Αἰγύπτῳ· ἔτι γάρ νύ με πῆμ’ ὑπέδεκτο ‐ αὐτίκ’ ἀπὸ κρατὸσ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκα καὶ σάκοσ ὤμοιϊν, δόρυ δ’ ἔκβαλον ἔκτοσε χειρόσ· αὐτὰρ ἐγὼ βασιλῆοσ ἐναντίον ἤλυθον ἵππων καὶ κύσα γούναθ’ ἑλών· ὁδ’ ἐρύσατο καί μ’ ἐλέησεν, ἐσ δίφρον δέ μ’ ἕσασ ἄγεν οἴκαδε δάκρυ χέοντα. ἦ μέν μοι μάλα πολλοὶ ἐπήϊσσον μελίῃσιν, ἱέμενοι κτεῖναι ‐ δὴ γὰρ κεχολώατο λίην ‐ ἀλλ’ ἀπὸ κεῖνοσ ἔρυκε, Διὸσ δ’ ὠπίζετο μῆνιν ξεινίου, ὅσ τε μάλιστα νεμεσσᾶται κακὰ ἔργα. "ἔνθα μὲν ἑπτάετεσ μένον αὐτόθι, πολλὰ δ’ ἄγειρα χρήματ’ ἀν’ Αἰγυπτίουσ ἄνδρασ·

δίδοσαν γὰρ ἅπαντεσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄγδοόν μοι ἐπιπλόμενον ἔτοσ ἦλθεν, δὴ τότε Φοῖνιξ ἦλθεν ἀνὴρ ἀπατήλια εἰδώσ, τρώκτησ, ὃσ δὴ πολλὰ κάκ’ ἀνθρώποισιν ἐώργει· ὅσ μ’ ἄγε παρπεπιθὼν ᾗσι φρεσίν, ὄφρ’ ἱκόμεσθα Φοινίκην, ὅθι τοῦ γε δόμοι καὶ κτήματ’ ἔκειτο. ἔνθα παρ’ αὐτῷ μεῖνα τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτόν. ἀλλ’ ὅτε δὴ μῆνέσ τε καὶ ἡμέραι ἐξετελεῦντο ἄψ περιτελλομένου ἔτεοσ καὶ ἐπήλυθον ὡρ͂αι, ἐσ Λιβύην μ’ ἐπὶ νηὸσ ἐέσσατο ποντοπόροιο ψεύδεα βουλεύσασ, ἵνα οἱ σὺν φόρτον ἄγοιμι, κεῖθι δέ μ’ ὡσ περάσειε καὶ ἄσπετον ὦνον ἕλοιτο. τῷ ἑπόμην ἐπὶ νηόσ, ὀϊόμενόσ περ, ἀνάγκῃ. ἡ δ’ ἔθεεν Βορέῃ ἀνέμῳ ἀκραέϊ καλῷ, μέσσον ὑπὲρ Κρήτησ· Ζεὺσ δέ σφισι μήδετ’ ὄλεθρον. ἀλλ’ ὅτε δὴ Κρήτην μὲν ἐλείπομεν, οὐδέ τισ ἄλλη φαίνετο γαιάων, ἀλλ’ οὐρανὸσ ἠδὲ θάλασσα, δὴ τότε κυανέην νεφέλην ἔστησε Κρονίων νηὸσ ὕπερ γλαφυρῆσ, ἤχλυσε δὲ πόντοσ ὑπ’ αὐτῆσ. Ζεὺσ δ’ ἄμυδισ βρόντησε καὶ ἔμβαλε νηὶ̈ κεραυνόν· ἡ δ’ ἐλελίχθη πᾶσα Διὸσ πληγεῖσα κεραυνῷ, ἐν δὲ θεείου πλῆτο· πέσον δ’ ἐκ νηὸσ ἅπαντεσ. οἱ δὲ κορώνῃσιν ἴκελοι περὶ νῆα μέλαιναν κύμασιν ἐμφορέοντο· θεὸσ δ’ ἀποαίνυτο νόστον. αὐτὰρ ἐμοὶ Ζεὺσ αὐτόσ, ἔχοντί περ ἄλγεα θυμῷ, ἱστὸν ἀμαιμάκετον νηὸσ κυανοπρῴροιο ἐν χείρεσσιν ἔθηκεν, ὅπωσ ἔτι πῆμα φύγοιμι. τῷ ῥα περιπλεχθεὶσ φερόμην ὀλοοῖσ ἀνέμοισιν. ἐννῆμαρ φερόμην, δεκάτῃ δέ με νυκτὶ μελαίνῃ γαίῃ Θεσπρωτῶν πέλασεν μέγα κῦμα κυλίνδον. ἔνθα με Θεσπρωτῶν βασιλεὺσ ἐκομίσσατο Φείδων ἡρ́ωσ ἀπριάτην· τοῦ γὰρ φίλοσ υἱὸσ ἐπελθὼν αἴθρῳ καὶ καμάτῳ δεδμημένον ἦγεν ἐσ οἶκον, χειρὸσ ἀναστήσασ, ὄφρ’ ἵκετο δώματα πατρόσ· ἀμφὶ δέ με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα ἕσσεν. "ἔνθ’ Ὀδυσῆοσ ἐγὼ πυθόμην·

κεῖνοσ γὰρ ἔφασκε ξεινίσαι ἠδὲ φιλῆσαι ἰόντ’ ἐσ πατρίδα γαῖαν, καί μοι κτήματ’ ἔδειξεν ὅσα ξυναγείρατ’ Ὀδυσσεύσ, χαλκόν τε χρυσόν τε πολύκμητόν τε σίδηρον. καί νύ ἐσ δεκάτην γενεὴν ἕτερόν γ’ ἔτι βόσκοι· τόσσα οἱ ἐν μεγάροισ κειμήλια κεῖτο ἄνακτοσ. τὸν δ’ ἐσ Δωδώνην φάτο βήμεναι, ὄφρα θεοῖο ἐκ δρυὸσ ὑψικόμοιο Διὸσ βουλὴν ἐπακούσαι, ὅππωσ νοστήσει’ Ἰθάκησ ἐσ πίονα δῆμον ἤδη δὴν ἀπεών, ἢ ἀμφαδὸν ἠε͂ κρυφηδόν. ὤμοσε δὲ πρὸσ ἔμ’ αὐτόν, ἀποσπένδων ἐνὶ οἴκῳ, νῆα κατειρύσθαι καὶ ἐπαρτέασ ἔμμεν ἑταίρουσ, οἳ δή μιν πέμψουσι φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. ἀλλ’ ἐμὲ πρὶν ἀπέπεμψε· τύχησε γὰρ ἐρχομένη νηῦσ ἀνδρῶν Θεσπρωτῶν ἐσ Δουλίχιον πολύπυρον. ἔνθ’ ὅ γέ μ’ ἠνώγει πέμψαι βασιλῆϊ Ἀκάστῳ ἐνδυκέωσ· τοῖσιν δὲ κακὴ φρεσὶν ἥνδανε βουλὴ ἀμφ’ ἐμοί, ὄφρ’ ἔτι πάγχυ δύησ ἐπὶ πῆμα γενοίμην. ἀλλ’ ὅτε γαίησ πολλὸν ἀπέπλω ποντοπόροσ νηῦσ, αὐτίκα δούλιον ἦμαρ ἐμοὶ περιμηχανόωντο. ἐκ μέν με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματ’ ἔδυσαν, ἀμφὶ δέ μοι ῥάκοσ ἄλλο κακὸν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ῥωγαλέα, τὰ καὶ αὐτὸσ ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρ́ηαι· ἑσπέριοι δ’ Ἰθάκησ εὐδειέλου ἔργ’ ἀφίκοντο. ἔνθ’ ἐμὲ μὲν κατέδησαν ἐϋσσέλμῳ ἐνὶ νηὶ̈ ὅπλῳ ἐϋστρεφέϊ στερεῶσ, αὐτοὶ δ’ ἀποβάντεσ ἐσσυμένωσ παρὰ θῖνα θαλάσσησ δόρπον ἕλοντο. αὐτὰρ ἐμοὶ δεσμὸν μὲν ἀνέγναμψαν θεοὶ αὐτοὶ ῥηϊδίωσ· κεφαλῇ δὲ κατὰ ῥάκοσ ἀμφικαλύψασ, ξεστὸν ἐφόλκαιον καταβὰσ ἐπέλασσα θαλάσσῃ στῆθοσ, ἔπειτα δὲ χερσὶ διήρεσσ’ ἀμφοτέρῃσι νηχόμενοσ, μάλα δ’ ὦκα θύρηθ’ ἐά ἀμφὶσ ἐκείνων. ἔνθ’ ἀναβάσ, ὅθι τε δρίοσ ἦν πολυανθέοσ ὕλησ, κείμην πεπτηώσ. οἱ δὲ μεγάλα στενάχοντεσ φοίτων· ἀλλ’ οὐ γάρ σφιν ἐφαίνετο κέρδιον εἶναι μαίεσθαι προτέρω, τοὶ μὲν πάλιν αὖτισ ἔβαινον νηὸσ ἔπι γλαφυρῆσ· ἐμὲ δ’ ἔκρυψαν θεοὶ αὐτοὶ ῥηϊδίωσ, καί με σταθμῷ ἐπέλασσαν ἄγοντεσ ἀνδρὸσ ἐπισταμένου· ἔτι γάρ νύ μοι αἶσα βιῶναι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ἆ δειλὲ ξείνων, ἦ μοι μάλα θυμὸν ὄρινασ ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθεσ ἠδ’ ὅσ’ ἀλήθησ. ἀλλὰ τά γ’ οὐ κατὰ κόσμον ὀί̈ομαι, οὐδέ με πείσεισ εἰπὼν ἀμφ’ Ὀδυσῆϊ· τί σε χρὴ τοῖον ἐόντα μαψιδίωσ ψεύδεσθαι; ἐγὼ δ’ εὖ οἶδα καὶ αὐτὸσ νόστον ἐμοῖο ἄνακτοσ, ὅ τ’ ἤχθετο πᾶσι θεοῖσι πάγχυ μάλ’, ὅττι μιν οὔ τι μετὰ Τρώεσσι δάμασσαν ἠὲ φίλων ἐν χερσίν, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσε. τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί, ἠδέ κε καὶ ᾧ παιδὶ μέγα κλέοσ ἤρατ’ ὀπίσσω νῦν δέ μιν ἀκλειῶσ ἁρ́πυιαι ἀνηρείψαντο. αὐτὰρ ἐγὼ παρ’ ὑέσσιν ἀπότροποσ· οὐδὲ πόλινδε ἔρχομαι, εἰ μή πού τι περίφρων Πηνελόπεια ἐλθέμεν ὀτρύνῃσιν, ὅτ’ ἀγγελίη ποθὲν ἔλθῃ. ἀλλ’ οἱ μὲν τὰ ἕκαστα παρήμενοι ἐξερέουσιν, ἠμὲν οἳ ἄχνυνται δὴν οἰχομένοιο ἄνακτοσ, ἠδ’ οἳ χαίρουσιν βίοτον νήποινον ἔδοντεσ· ἀλλ’ ἐμοὶ οὐ φίλον ἐστὶ μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι, ἐξ οὗ δή μ’ Αἰτωλὸσ ἀνὴρ ἐξήπαφε μύθῳ, ὅσ ῥ’ ἄνδρα κτείνασ, πολλὴν ἐπὶ γαῖαν ἀληθείσ, ἦλθεν ἐμὰ πρὸσ δώματ’· ἐγὼ δέ μιν ἀμφαγάπαζον. φῆ δέ μιν ἐν Κρήτεσσι παρ’ Ἰδομενῆϊ ἰδέσθαι νῆασ ἀκειόμενον, τάσ οἱ ξυνέαξαν ἀέλλαι· καὶ φάτ’ ἐλεύσεσθαι ἢ ἐσ θέροσ ἢ ἐσ ὀπώρην, πολλὰ χρήματ’ ἄγοντα, σὺν ἀντιθέοισ ἑτάροισι. καὶ σύ, γέρον πολυπενθέσ, ἐπεί σέ μοι ἤγαγε δαίμων, μήτε τί μοι ψεύδεσσι χαρίζεο μήτε τι θέλγε· οὐ γὰρ τοὔνεκ’ ἐγώ σ’ αἰδέσσομαι οὐδὲ φιλήσω, ἀλλὰ Δία ξένιον δείσασ αὐτόν τ’ ἐλεαίρων. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ "ἦ μάλα τίσ τοι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἄπιστοσ, οἱο͂́ν σ’ οὐδ’ ὀμόσασ περ ἐπήγαγον οὐδέ σε πείθω.

ἀλλ’ ἄγε νῦν ῥήτρην ποιησόμεθ’· αὐτὰρ ὄπισθε μάρτυροι ἀμφοτέροισι θεοί, τοὶ Ὄλυμπον ἔχουσιν. εἰ μέν κεν νοστήσῃ ἄναξ τεὸσ ἐσ τόδε δῶμα, ἕσσασ με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα πέμψαι Δουλίχιόνδ’ ἰέναι, ὅθι μοι φίλον ἔπλετο θυμῷ· εἰ δέ κε μὴ ἔλθῃσιν ἄναξ τεὸσ ὡσ ἀγορεύω, δμῶασ ἐπισσεύασ βαλέειν μεγάλησ κατὰ πέτρησ, ὄφρα καὶ ἄλλοσ πτωχὸσ ἀλεύεται ἠπεροπεύειν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε δῖοσ ὑφορβόσ·

"ξεῖν’, οὕτω γάρ κέν μοι ἐϋκλείη τ’ ἀρετή τε εἰή ἐπ’ ἀνθρώπουσ ἅμα τ’ αὐτίκα καὶ μετέπειτα, ὅσ σ’ ἐπεὶ ἐσ κλισίην ἄγαγον καὶ ξείνια δῶκα, αὖτισ δὲ κτείναιμι φίλον τ’ ἀπὸ θυμὸν ἑλοίμην· πρόφρων κεν δὴ ἔπειτα Δία Κρονίωνα λιτοίμην. νῦν δ’ ὡρ́η δόρποιο· τάχιστά μοι ἔνδον ἑταῖροι εἰε͂ν, ἵν’ ἐν κλισίῃ λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον. ὣσ οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, ἀγχίμολον δὲ σύεσ τε καὶ ἀνέρεσ ἦλθον ὑφορβοί.

τὰσ μὲν ἄρα ἔρξαν κατὰ ἤθεα κοιμηθῆναι, κλαγγὴ δ’ ἄσπετοσ ὦρτο συῶν αὐλιζομενάων αὐτὰρ ὁ οἷσ ἑτάροισιν ἐκέκλετο δῖοσ ὑφορβόσ· "ἄξεθ’ ὑῶν τὸν ἄριστον, ἵνα ξείνῳ ἱερεύσω τηλεδαπῷ·

πρὸσ δ’ αὐτοὶ ὀνησόμεθ’, οἵ περ ὀϊζὺν δὴν ἔχομεν πάσχοντεσ ὑῶν ἕνεκ’ ἀργιοδόντων· ἄλλοι δ’ ἡμέτερον κάματον νήποινον ἔδουσιν. ὣσ ἄρα φωνήσασ κέασε ξύλα νηλέϊ χαλκῷ, οἱ δ’ ὗν εἰσῆγον μάλα πίονα πενταέτηρον.

τὸν μὲν ἔπειτ’ ἔστησαν ἐπ’ ἐσχάρῃ· οὐδὲ συβώτησ λήθετ’ ἄρ’ ἀθανάτων· φρεσὶ γὰρ κέχρητ’ ἀγαθῇσιν· ἀλλ’ ὅγ’ ἀπαρχόμενοσ κεφαλῆσ τρίχασ ἐν πυρὶ βάλλεν ἀργιόδοντοσ ὑόσ, καὶ ἐπεύχετο πᾶσι θεοῖσιν νοστῆσαι Ὀδυσῆα πολύφρονα ὅνδε δόμονδε. κόψε δ’ ἀνασχόμενοσ σχίζῃ δρυόσ, ἣν λίπε κείων· τὸν δ’ ἔλιπε ψυχή. τοὶ δ’ ἔσφαξάν τε καὶ εὗσαν· αἶψα δέ μιν διέχευαν· ὁ δ’ ὠμοθετεῖτο συβώτησ, πάντων ἀρχόμενοσ μελέων, ἐσ πίονα δημόν, καὶ τὰ μὲν ἐν πυρὶ βάλλε, παλύνασ ἀλφίτου ἀκτῇ, μίστυλλόν τ’ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειραν, ὤπτησάν τε περιφραδέωσ ἐρύσαντό τε πάντα, βάλλον δ’ εἰν ἐλεοῖσιν ἀολλέα· ἂν δὲ συβώτησ ἵστατο δαιτρεύσων· περὶ γὰρ φρεσὶν αἴσιμα ᾔδη. καὶ τὰ μὲν ἕπταχα πάντα διεμοιρᾶτο δαί̈ζων· τὴν μὲν ἰάν νύμφῃσι καὶ Ἑρμῇ, Μαιάδοσ υἱεῖ, θῆκεν ἐπευξάμενοσ, τὰσ δ’ ἄλλασ νεῖμεν ἑκάστῳ· νώτοισιν δ’ Ὀδυσῆα διηνεκέεσσι γέραιρεν ἀργιόδοντοσ ὑόσ, κύδαινε δὲ θυμὸν ἄνακτοσ· καί μιν φωνήσασ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ· "αἴθ’ οὕτωσ, Εὔμαιε, φίλοσ Διὶ πατρὶ γένοιο ὡσ ἐμοί, ὅττι τε τοῖον ἐόντ’ ἀγαθοῖσι γεραίρεισ.

τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ἔσθιε, δαιμόνιε ξείνων, καὶ τέρπεο τοῖσδε, οἱᾶ πάρεστι· θεὸσ δὲ τὸ μὲν δώσει, τὸ δ’ ἐάσει, ὅττι κεν ᾧ θυμῷ ἐθέλῃ· δύναται γὰρ ἅπαντα. ἦ ῥα καὶ ἄργματα θῦσε θεοῖσ αἰειγενέτῃσι, σπείσασ δ’ αἴθοπα οἶνον Ὀδυσσῆϊ πτολιπόρθῳ ἐν χείρεσσιν ἔθηκεν·

ὁ δ’ ἕζετο ᾗ παρὰ μοίρῃ. σῖτον δέ σφιν ἔνειμε Μεσαύλιοσ, ὅν ῥα συβώτησ αὐτὸσ κτήσατο οἰο͂σ ἀποιχομένοιο ἄνακτοσ, νόσφιν δεσποίνησ καὶ Λαέρταο γέροντοσ· πὰρ δ’ ἄρα μιν Ταφίων πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν. οἱ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, σῖτον μέν σφιν ἀφεῖλε Μεσαύλιοσ, οἱ δ’ ἐπὶ κοῖτον σίτου καὶ κρειῶν κεκορημένοι ἐσσεύοντο. νὺξ δ’ ἄρ’ ἐπῆλθε κακὴ σκοτομήνιοσ, ὑε͂ δ’ ἄρα Ζεὺσ πάννυχοσ, αὐτὰρ ἀή Ζέφυροσ μέγασ αἰὲν ἔφυδροσ.

τοῖσ δ’ Ὀδυσεὺσ μετέειπε, συβώτεω πειρητίζων, εἴ πώσ οἱ ἐκδὺσ χλαῖναν πόροι, ἤ τιν’ ἑταίρων ἄλλον ἐποτρύνειεν, ἐπεί ἑο κήδετο λίην· "κέκλυθι νῦν, Εὔμαιε καὶ ἄλλοι πάντεσ ἑταῖροι, εὐξάμενόσ τι ἔποσ ἐρέω·

οἶνοσ γὰρ ἀνώγει ἠλεόσ, ὅσ τ’ ἐφέηκε πολύφρονά περ μάλ’ ἀεῖσαι καί θ’ ἁπαλὸν γελάσαι, καί τ’ ὀρχήσασθαι ἀνῆκε, καί τι ἔποσ προέηκεν ὅ περ τ’ ἄρρητον ἄμεινον. ἀλλ’ ἐπεὶ οὖν τὸ πρῶτον ἀνέκραγον, οὐκ ἐπικεύσω. εἴθ’ ὣσ ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδοσ εἰή, ὡσ ὅθ’ ὑπὸ Τροίην λόχον ἤγομεν ἀρτύναντεσ. ἡγείσθην δ’ Ὀδυσεύσ τε καὶ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ, τοῖσι δ’ ἅμα τρίτοσ ἄρχον ἐγών· αὐτοὶ γὰρ ἄνωγον. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἱκόμεσθα ποτὶ πτόλιν αἰπύ τε τεῖχοσ, ἡμεῖσ μὲν περὶ ἄστυ κατὰ ῥωπήϊα πυκνά, ἂν δόνακασ καὶ ἕλοσ, ὑπὸ τεύχεσι πεπτηῶτεσ κείμεθα. νὺξ δ’ ἄρ’ ἐπῆλθε κακὴ Βορέαο πεσόντοσ, πηγυλίσ· αὐτὰρ ὕπερθε χιὼν γένετ’ ἠύ̈τε πάχνη, ψυχρή, καὶ σακέεσσι περιτρέφετο κρύσταλλοσ. ἔνθ’ ἄλλοι πάντεσ χλαίνασ ἔχον ἠδὲ χιτῶνασ, εὗδον δ’ εὔκηλοι, σάκεσιν εἰλυμένοι ὤμουσ· αὐτὰρ ἐγὼ χλαῖναν μὲν ἰὼν ἑτάροισιν ἔλειπον ἀφραδίῃσ, ἐπεὶ οὐκ ἐφάμην ῥιγωσέμεν ἔμπησ, ἀλλ’ ἑπόμην σάκοσ οἰο͂ν ἔχων καὶ ζῶμα φαεινόν. ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίχα νυκτὸσ ἐήν, μετὰ δ’ ἄστρα βεβήκει, καὶ τότ’ ἐγὼν Ὀδυσῆα προσηύδων ἐγγὺσ ἐόντα ἀγκῶνι νύξασ· ὁ δ’ ἄρ’ ἐμμαπέωσ ὑπάκουσε· "διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, οὔ τοι ἔτι ζωοῖσι μετέσσομαι, ἀλλά με χεῖμα δάμναται·

οὐ γὰρ ἔχω χλαῖναν· παρά μ’ ἤπαφε δαίμων οἰοχίτων’ ἔμεναι· νῦν δ’ οὐκέτι φυκτὰ πέλονται. "ὣσ ἐφάμην, ὁ δ’ ἔπειτα νόον σχέθε τόνδ’ ἐνὶ θυμῷ, οἱο͂σ κεῖνοσ ἐήν βουλευέμεν ἠδὲ μάχεσθαι·

φθεγξάμενοσ δ’ ὀλίγῃ ὀπί με πρὸσ μῦθον ἐείπε· "σίγα νῦν, μή τίσ σευ Ἀχαιῶν ἄλλοσ ἀκούσῃ. "ἦ καὶ ἐπ’ ἀγκῶνοσ κεφαλὴν σχέθεν εἶπέ τε μῦθον·

κλῦτε, φίλοι· θεῖόσ μοι ἐνύπνιον ἦλθεν ὄνειροσ. λίην γὰρ νηῶν ἑκὰσ ἤλθομεν· ἀλλά τισ εἰή εἰπεῖν Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι, ποιμένι λαῶν, εἰ πλέονασ παρὰ ναῦφιν ἐποτρύνειε νέεσθαι. "ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα Θόασ, Ἀνδραίμονοσ υἱόσ, καρπαλίμωσ, ἀπὸ δὲ χλαῖναν θέτο φοινικόεσσαν, βῆ δὲ θέειν ἐπὶ νῆασ·

ἐγὼ δ’ ἐνὶ εἵματι κείνου κείμην ἀσπασίωσ, φάε δὲ χρυσόθρονοσ Ηὤσ. ὣσ νῦν ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδοσ εἰή· δοίη κέν τισ χλαῖναν ἐνὶ σταθμοῖσι συφορβῶν, ἀμφότερον, φιλότητι καὶ αἰδοῖ φωτὸσ ἑῆοσ· νῦν δέ μ’ ἀτιμάζουσι κακὰ χροὶ̈ εἵματ’ ἔχοντα. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφησ, Εὔμαιε συβῶτα·

"ὦ γέρον, αἶνοσ μέν τοι ἀμύμων, ὃν κατέλεξασ, οὐδέ τί πω παρὰ μοῖραν ἔποσ νηκερδὲσ ἐείπεσ· τῷ οὔτ’ ἐσθῆτοσ δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου, ὧν ἐπέοιχ’ ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα, νῦν· ἀτὰρ ἠῶθέν γε τὰ σὰ ῥάκεα δνοπαλίξεισ. οὐ γὰρ πολλαὶ χλαῖναι ἐπημοιβοί τε χιτῶνεσ ἐνθάδε ἕννυσθαι, μία δ’ οἰή φωτὶ ἑκάστῳ. αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσιν Ὀδυσσῆοσ φίλοσ υἱόσ, αὐτόσ τοι χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα δώσει, πέμψει δ’ ὅππῃ σε κραδίη θυμόσ τε κελεύει. "ὣσ εἰπὼν ἀνόρουσε, τίθει δ’ ἄρα οἱ πυρὸσ ἐγγὺσ εὐνήν, ἐν δ’ ὀί̈ων τε καὶ αἰγῶν δέρματ’ ἔβαλλεν.

ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ κατέλεκτ’· ἐπὶ δὲ χλαῖναν βάλεν αὐτῷ πυκνὴν καὶ μεγάλην, ἥ οἱ παρεκέσκετ’ ἀμοιβάσ, ἕννυσθαι ὅτε τισ χειμὼν ἔκπαγλοσ ὄροιτο. "ὣσ ὁ μὲν ἔνθ’ Ὀδυσεὺσ κοιμήσατο, τοὶ δὲ παρ’ αὐτὸν ἄνδρεσ κοιμήσαντο νεηνίαι·

οὐδὲ συβώτῃ ἥνδανεν αὐτόθι κοῖτοσ, ὑῶν ἄπο κοιμηθῆναι, ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ ἔξω ἰὼν ὡπλίζετο· χαῖρε δ’ Ὀδυσσεύσ, ὅττι ῥά οἱ βιότου περικήδετο νόσφιν ἐόντοσ. πρῶτον μὲν ξίφοσ ὀξὺ περὶ στιβαροῖσ βάλετ’ ὤμοισ, ἀμφὶ δὲ χλαῖναν ἑέσσατ’ ἀλεξάνεμον, μάλα πυκνήν, ἂν δὲ νάκην ἕλετ’ αἰγὸσ ἐϋτρεφέοσ μεγάλοιο, εἵλετο δ’ ὀξὺν ἄκοντα, κυνῶν ἀλκτῆρα καὶ ἀνδρῶν. βῆ δ’ ἴμεναι κείων ὅθι περ σύεσ ἀργιόδοντεσ πέτρῃ ὕπο γλαφυρῇ εὗδον, Βορέω ὑπ’ ἰωγῇ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION