헬라어 문장 검색 - Ηομερ́Οδψσσεψ́10́

(호메로스, 오디세이아, Book 10)

"Αἰολίην δ’ ἐσ νῆσον ἀφικόμεθ’· ἔνθα δ’ ἔναιεν Αἰόλοσ Ἱπποτάδησ, φίλοσ ἀθανάτοισι θεοῖσιν, πλωτῇ ἐνὶ νήσῳ· πᾶσαν δέ τέ μιν πέρι τεῖχοσ χάλκεον ἄρρηκτον, λισσὴ δ’ ἀναδέδρομε πέτρη. τοῦ καὶ δώδεκα παῖδεσ ἐνὶ μεγάροισ γεγάασιν, ἓξ μὲν θυγατέρεσ, ἓξ δ’ υἱέεσ ἡβώοντεσ· ἔνθ’ ὅ γε θυγατέρασ πόρεν υἱάσιν εἶναι ἀκοίτισ. οἱ δ’ αἰεὶ παρὰ πατρὶ φίλῳ καὶ μητέρι κεδνῇ δαίνυνται, παρὰ δέ σφιν ὀνείατα μυρία κεῖται, κνισῆεν δέ τε δῶμα περιστεναχίζεται αὐλῇ ἤματα· νύκτασ δ’ αὖτε παρ’ αἰδοίῃσ ἀλόχοισιν εὕδουσ’ ἔν τε τάπησι καὶ ἐν τρητοῖσι λέχεσσι. καὶ μὲν τῶν ἱκόμεσθα πόλιν καὶ δώματα καλά. μῆνα δὲ πάντα φίλει με καὶ ἐξερέεινεν ἕκαστα, Ἴλιον Ἀργείων τε νέασ καὶ νόστον Ἀχαιῶν· καὶ μὲν ἐγὼ τῷ πάντα κατὰ μοῖραν κατέλεξα. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ ἐγὼν ὁδὸν ᾔτεον ἠδ’ ἐκέλευον πεμπέμεν, οὐδέ τι κεῖνοσ ἀνήνατο, τεῦχε δὲ πομπήν. δῶκε δέ μ’ ἐκδείρασ ἀσκὸν βοὸσ ἐννεώροιο, ἔνθα δὲ βυκτάων ἀνέμων κατέδησε κέλευθα· κεῖνον γὰρ ταμίην ἀνέμων ποίησε Κρονίων, ἠμὲν παυέμεναι ἠδ’ ὀρνύμεν, ὅν κ’ ἐθέλῃσι. νηὶ δ’ ἐνὶ γλαφυρῇ κατέδει μέρμιθι φαεινῇ ἀργυρέῃ, ἵνα μή τι παραπνεύσῃ ὀλίγον περ· αὐτὰρ ἐμοὶ πνοιὴν Ζεφύρου προέηκεν ἀῆναι, ὄφρα φέροι νῆάσ τε καὶ αὐτούσ· οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλεν ἐκτελέειν· αὐτῶν γὰρ ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃσιν. "ἐννῆμαρ μὲν ὁμῶσ πλέομεν νύκτασ τε καὶ ἦμαρ, τῇ δεκάτῃ δ’ ἤδη ἀνεφαίνετο πατρὶσ ἄρουρα, καὶ δὴ πυρπολέοντασ ἐλεύσσομεν ἐγγὺσ ἐόντεσ·

ἔνθ’ ἐμὲ μὲν γλυκὺσ ὕπνοσ ἐπήλυθε κεκμηῶτα, αἰεὶ γὰρ πόδα νηὸσ ἐνώμων, οὐδέ τῳ ἄλλῳ δῶχ’ ἑτάρων, ἵνα θᾶσσον ἱκοίμεθα πατρίδα γαῖαν· οἱ δ’ ἕταροι ἐπέεσσι πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, καί μ’ ἔφασαν χρυσόν τε καὶ ἄργυρον οἴκαδ’ ἄγεσθαι δῶρα παρ’ Αἰόλου μεγαλήτοροσ Ἱπποτάδαο. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· "ὦ πόποι, ὡσ ὅδε πᾶσι φίλοσ καὶ τίμιόσ ἐστιν ἀνθρώποισ, ὅτεών τε πόλιν καὶ γαῖαν ἵκηται.

πολλὰ μὲν ἐκ Τροίησ ἄγεται κειμήλια καλὰ ληίδοσ, ἡμεῖσ δ’ αὖτε ὁμὴν ὁδὸν ἐκτελέσαντεσ οἴκαδε νισσόμεθα κενεὰσ σὺν χεῖρασ ἔχοντεσ· καὶ νῦν οἱ τάδ’ ἔδωκε χαριζόμενοσ φιλότητι Αἰόλοσ. ἀλλ’ ἄγε θᾶσσον ἰδώμεθα ὅττι τάδ’ ἐστίν, ὅσσοσ τισ χρυσόσ τε καὶ ἄργυροσ ἀσκῷ ἔνεστιν. "ὣσ ἔφασαν, βουλὴ δὲ κακὴ νίκησεν ἑταίρων·

ἀσκὸν μὲν λῦσαν, ἄνεμοι δ’ ἐκ πάντεσ ὄρουσαν. τοὺσ δ’ αἶψ’ ἁρπάξασα φέρεν πόντονδε θύελλα κλαίοντασ, γαίησ ἄπο πατρίδοσ. αὐτὰρ ἐγώ γε ἐγρόμενοσ κατὰ θυμὸν ἀμύμονα μερμήριξα, ἠὲ πεσὼν ἐκ νηὸσ ἀποφθίμην ἐνὶ πόντῳ, ἦ ἀκέων τλαίην καὶ ἔτι ζωοῖσι μετείην. ἀλλ’ ἔτλην καὶ ἔμεινα, καλυψάμενοσ δ’ ἐνὶ νηὶ κείμην. αἱ δ’ ἐφέροντο κακῇ ἀνέμοιο θυέλλῃ αὖτισ ἐπ’ Αἰολίην νῆσον, στενάχοντο δ’ ἑταῖροι. "ἔνθα δ’ ἐπ’ ἠπείρου βῆμεν καὶ ἀφυσσάμεθ’ ὕδωρ, αἶψα δὲ δεῖπνον ἕλοντο θοῇσ παρὰ νηυσὶν ἑταῖροι.

αὐτὰρ ἐπεὶ σίτοιό τ’ ἐπασσάμεθ’ ἠδὲ ποτῆτοσ, δὴ τότ’ ἐγὼ κήρυκά τ’ ὀπασσάμενοσ καὶ ἑταῖρον βῆν εἰσ Αἰόλου κλυτὰ δώματα· τὸν δ’ ἐκίχανον δαινύμενον παρὰ ᾗ τ’ ἀλόχῳ καὶ οἷσι τέκεσσιν. ἐλθόντεσ δ’ ἐσ δῶμα παρὰ σταθμοῖσιν ἐπ’ οὐδοῦ ἑζόμεθ’· οἱ δ’ ἀνὰ θυμὸν ἐθάμβεον ἔκ τ’ ἐρέοντο· "πῶσ ἦλθεσ, Ὀδυσεῦ;

τίσ τοι κακὸσ ἔχραε δαίμων; ἦ μέν σ’ ἐνδυκέωσ ἀπεπέμπομεν, ὄφρ’ ἀφίκοιο πατρίδα σὴν καὶ δῶμα καὶ εἴ πού τοι φίλον ἐστίν. "ὣσ φάσαν, αὐτὰρ ἐγὼ μετεφώνεον ἀχνύμενοσ κῆρ·

"ἀάσάν μ’ ἕταροί τε κακοὶ πρὸσ τοῖσί τε ὕπνοσ σχέτλιοσ. ἀλλ’ ἀκέσασθε, φίλοι· δύναμισ γὰρ ἐν ὑμῖν. "ὣσ ἐφάμην μαλακοῖσι καθαπτόμενοσ ἐπέεσσιν, οἱ δ’ ἄνεῳ ἐγένοντο·

πατὴρ δ’ ἠμείβετο μύθῳ· "ἔρρ’ ἐκ νήσου θᾶσσον, ἐλέγχιστε ζωόντων·

οὐ γάρ μοι θέμισ ἐστὶ κομιζέμεν οὐδ’ ἀποπέμπειν ἄνδρα τόν, ὅσ κε θεοῖσιν ἀπέχθηται μακάρεσσιν· ἔρρε, ἐπεὶ ἄρα θεοῖσιν ἀπεχθόμενοσ τόδ’ ἱκάνεισ. "ὣσ εἰπὼν ἀπέπεμπε δόμων βαρέα στενάχοντα.

ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ. τείρετο δ’ ἀνδρῶν θυμὸσ ὑπ’ εἰρεσίησ ἀλεγεινῆσ ἡμετέρῃ ματίῃ, ἐπεὶ οὐκέτι φαίνετο πομπή. ἑξῆμαρ μὲν ὁμῶσ πλέομεν νύκτασ τε καὶ ἦμαρ, ἑβδομάτῃ δ’ ἱκόμεσθα Λάμου αἰπὺ πτολίεθρον, Τηλέπυλον Λαιστρυγονίην, ὅθι ποιμένα ποιμὴν ἠπύει εἰσελάων, ὁ δέ τ’ ἐξελάων ὑπακούει. ἔνθα κ’ ἀύπνοσ ἀνὴρ δοιοὺσ ἐξήρατο μισθούσ, τὸν μὲν βουκολέων, τὸν δ’ ἄργυφα μῆλα νομεύων· ἐγγὺσ γὰρ νυκτόσ τε καὶ ἤματόσ εἰσι κέλευθοι. ἔνθ’ ἐπεὶ ἐσ λιμένα κλυτὸν ἤλθομεν, ὃν πέρι πέτρη ἠλίβατοσ τετύχηκε διαμπερὲσ ἀμφοτέρωθεν, ἀκταὶ δὲ προβλῆτεσ ἐναντίαι ἀλλήλῃσιν ἐν στόματι προύχουσιν, ἀραιὴ δ’ εἴσοδόσ ἐστιν, ἔνθ’ οἵ γ’ εἴσω πάντεσ ἔχον νέασ ἀμφιελίσσασ.

αἱ μὲν ἄρ’ ἔντοσθεν λιμένοσ κοίλοιο δέδεντο πλησίαι· οὐ μὲν γάρ ποτ’ ἀέξετο κῦμά γ’ ἐν αὐτῷ, οὔτε μέγ’ οὔτ’ ὀλίγον, λευκὴ δ’ ἦν ἀμφὶ γαλήνη· αὐτὰρ ἐγὼν οἰο͂σ σχέθον ἔξω νῆα μέλαιναν, αὐτοῦ ἐπ’ ἐσχατιῇ, πέτρησ ἐκ πείσματα δήσασ· ἔστην δὲ σκοπιὴν ἐσ παιπαλόεσσαν ἀνελθών. ἔνθα μὲν οὔτε βοῶν οὔτ’ ἀνδρῶν φαίνετο ἔργα, καπνὸν δ’ οἰο͂ν ὁρῶμεν ἀπὸ χθονὸσ ἀίσσοντα. δὴ τότ’ ἐγὼν ἑτάρουσ προί̈ειν πεύθεσθαι ἰόντασ, οἵ τινεσ ἀνέρεσ εἰε͂ν ἐπὶ χθονὶ σῖτον ἔδοντεσ, ἄνδρε δύω κρίνασ, τρίτατον κήρυχ’ ἅμ’ ὀπάσσασ. οἱ δ’ ἴσαν ἐκβάντεσ λείην ὁδόν, ᾗ περ ἄμαξαι ἄστυδ’ ἀφ’ ὑψηλῶν ὀρέων καταγίνεον ὕλην, κούρῃ δὲ ξύμβληντο πρὸ ἄστεοσ ὑδρευούσῃ, θυγατέρ’ ἰφθίμῃ Λαιστρυγόνοσ Ἀντιφάταο. ἡ μὲν ἄρ’ ἐσ κρήνην κατεβήσετο καλλιρέεθρον Ἀρτακίην· ἔνθεν γὰρ ὕδωρ προτὶ ἄστυ φέρεσκον· οἱ δὲ παριστάμενοι προσεφώνεον ἔκ τ’ ἐρέοντο ὅσ τισ τῶνδ’ εἰή βασιλεὺσ καὶ οἷσιν ἀνάσσοι· ἡ δὲ μάλ’ αὐτίκα πατρὸσ ἐπέφραδεν ὑψερεφὲσ δῶ. οἱ δ’ ἐπεὶ εἰσῆλθον κλυτὰ δώματα, τὴν δὲ γυναῖκα εὑρ͂ον, ὅσην τ’ ὄρεοσ κορυφήν, κατὰ δ’ ἔστυγον αὐτήν. ἡ δ’ αἶψ’ ἐξ ἀγορῆσ ἐκάλει κλυτὸν Ἀντιφατῆα, ὃν πόσιν, ὃσ δὴ τοῖσιν ἐμήσατο λυγρὸν ὄλεθρον. αὐτίχ’ ἕνα μάρψασ ἑτάρων ὡπλίσσατο δεῖπνον· τὼ δὲ δύ’ ἀίξαντε φυγῇ ἐπὶ νῆασ ἱκέσθην. αὐτὰρ ὁ τεῦχε βοὴν διὰ ἄστεοσ· οἱ δ’ ἀίοντεσ φοίτων ἴφθιμοι Λαιστρυγόνεσ ἄλλοθεν ἄλλοσ, μυρίοι, οὐκ ἄνδρεσσιν ἐοικότεσ, ἀλλὰ Γίγασιν. οἵ ῥ’ ἀπὸ πετράων ἀνδραχθέσι χερμαδίοισιν βάλλον· ἄφαρ δὲ κακὸσ κόναβοσ κατὰ νῆασ ὀρώρει ἀνδρῶν τ’ ὀλλυμένων νηῶν θ’ ἅμα ἀγνυμενάων· ἰχθῦσ δ’ ὣσ πείροντεσ ἀτερπέα δαῖτα φέροντο. ὄφρ’ οἱ τοὺσ ὄλεκον λιμένοσ πολυβενθέοσ ἐντόσ, τόφρα δ’ ἐγὼ ξίφοσ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ τῷ ἀπὸ πείσματ’ ἔκοψα νεὸσ κυανοπρῴροιο. αἶψα δ’ ἐμοῖσ ἑτάροισιν ἐποτρύνασ ἐκέλευσα ἐμβαλέειν κώπῃσ, ἵν’ ὑπὲκ κακότητα φύγοιμεν· οἱ δ’ ἅλα πάντεσ ἀνέρριψαν, δείσαντεσ ὄλεθρον. ἀσπασίωσ δ’ ἐσ πόντον ἐπηρεφέασ φύγε πέτρασ νηῦσ ἐμή· αὐτὰρ αἱ ἄλλαι ἀολλέεσ αὐτόθ’ ὄλοντο. "ἔνθεν δὲ προτέρω πλέομεν ἀκαχήμενοι ἦτορ, ἄσμενοι ἐκ θανάτοιο, φίλουσ ὀλέσαντεσ ἑταίρουσ.

Αἰαίην δ’ ἐσ νῆσον ἀφικόμεθ’· ἔνθα δ’ ἔναιε Κίρκη ἐυπλόκαμοσ, δεινὴ θεὸσ αὐδήεσσα, αὐτοκασιγνήτη ὀλοόφρονοσ Αἰήταο· ἄμφω δ’ ἐκγεγάτην φαεσιμβρότου Ηἐλίοιο μητρόσ τ’ ἐκ Πέρσησ, τὴν Ὠκεανὸσ τέκε παῖδα. ἔνθα δ’ ἐπ’ ἀκτῆσ νηὶ κατηγαγόμεσθα σιωπῇ ναύλοχον ἐσ λιμένα, καί τισ θεὸσ ἡγεμόνευεν. ἔνθα τότ’ ἐκβάντεσ δύο τ’ ἤματα καὶ δύο νύκτασ κείμεθ’ ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἔδοντεσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐυπλόκαμοσ τέλεσ’ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἐγὼν ἐμὸν ἔγχοσ ἑλὼν καὶ φάσγανον ὀξὺ καρπαλίμωσ παρὰ νηὸσ ἀνήιον ἐσ περιωπήν, εἴ πωσ ἔργα ἴδοιμι βροτῶν ἐνοπήν τε πυθοίμην. ἔστην δὲ σκοπιὴν ἐσ παιπαλόεσσαν ἀνελθών, καί μοι ἐείσατο καπνὸσ ἀπὸ χθονὸσ εὐρυοδείησ, Κίρκησ ἐν μεγάροισι, διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην. μερμήριξα δ’ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν ἐλθεῖν ἠδὲ πυθέσθαι, ἐπεὶ ἴδον αἴθοπα καπνόν. ὧδε δέ μοι φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, πρῶτ’ ἐλθόντ’ ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ δεῖπνον ἑταίροισιν δόμεναι προέμεν τε πυθέσθαι. ἀλλ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἠᾶ κιὼν νεὸσ ἀμφιελίσσησ, καὶ τότε τίσ με θεῶν ὀλοφύρατο μοῦνον ἐόντα, ὅσ ῥά μοι ὑψίκερων ἔλαφον μέγαν εἰσ ὁδὸν αὐτὴν ἧκεν. ὁ μὲν ποταμόνδε κατήιεν ἐκ νομοῦ ὕλησ πιόμενοσ· δὴ γάρ μιν ἔχεν μένοσ ἠελίοιο. τὸν δ’ ἐγὼ ἐκβαίνοντα κατ’ ἄκνηστιν μέσα νῶτα πλῆξα· τὸ δ’ ἀντικρὺ δόρυ χάλκεον ἐξεπέρησε, κὰδ δ’ ἔπεσ’ ἐν κονίῃσι μακών, ἀπὸ δ’ ἔπτατο θυμόσ. τῷ δ’ ἐγὼ ἐμβαίνων δόρυ χάλκεον ἐξ ὠτειλῆσ εἰρυσάμην· τὸ μὲν αὖθι κατακλίνασ ἐπὶ γαίῃ εἰάσ’· αὐτὰρ ἐγὼ σπασάμην ῥῶπάσ τε λύγουσ τε, πεῖσμα δ’, ὅσον τ’ ὄργυιαν, ἐυστρεφὲσ ἀμφοτέρωθεν πλεξάμενοσ συνέδησα πόδασ δεινοῖο πελώρου, βῆν δὲ καταλοφάδεια φέρων ἐπὶ νῆα μέλαιναν ἔγχει ἐρειδόμενοσ, ἐπεὶ οὔ πωσ ἠε͂ν ἐπ’ ὤμου χειρὶ φέρειν ἑτέρῃ· μάλα γὰρ μέγα θηρίον ἠε͂ν. κὰδ’ δ’ ἔβαλον προπάροιθε νεόσ, ἀνέγειρα δ’ ἑταίρουσ μειλιχίοισ ἐπέεσσι παρασταδὸν ἄνδρα ἕκαστον· "ὦ φίλοι, οὐ γάρ πω καταδυσόμεθ’ ἀχνύμενοί περ εἰσ Αἴδαο δόμουσ, πρὶν μόρσιμον ἦμαρ ἐπέλθῃ·

ἀλλ’ ἄγετ’, ὄφρ’ ἐν νηὶ θοῇ βρῶσίσ τε πόσισ τε, μνησόμεθα βρώμησ, μηδὲ τρυχώμεθα λιμῷ. "ὣσ ἐφάμην, οἱ δ’ ὦκα ἐμοῖσ ἐπέεσσι πίθοντο, ἐκ δὲ καλυψάμενοι παρὰ θῖν’ ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο θηήσαντ’ ἔλαφον·

μάλα γὰρ μέγα θηρίον ἠε͂ν. αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ὁρώμενοι ὀφθαλμοῖσιν, χεῖρασ νιψάμενοι τεύχοντ’ ἐρικυδέα δαῖτα. ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ· ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθε, δὴ τότε κοιμήθημεν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καὶ τότ’ ἐγὼν ἀγορὴν θέμενοσ μετὰ πᾶσιν ἐείπον· "κέκλυτέ μευ μύθων, κακά περ πάσχοντεσ ἑταῖροι·

ὦ φίλοι, οὐ γάρ τ’ ἴδμεν, ὅπῃ ζόφοσ οὐδ’ ὅπῃ ἠώσ, οὐδ’ ὅπῃ ἠέλιοσ φαεσίμβροτοσ εἶσ’ ὑπὸ γαῖαν, οὐδ’ ὅπῃ ἀννεῖται· ἀλλὰ φραζώμεθα θᾶσσον εἴ τισ ἔτ’ ἔσται μῆτισ. ἐγὼ δ’ οὔκ οἰόμαι εἶναι. εἶδον γὰρ σκοπιὴν ἐσ παιπαλόεσσαν ἀνελθὼν νῆσον, τὴν πέρι πόντοσ ἀπείριτοσ ἐστεφάνωται· αὐτὴ δὲ χθαμαλὴ κεῖται· καπνὸν δ’ ἐνὶ μέσσῃ ἔδρακον ὀφθαλμοῖσι διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δὲ κατεκλάσθη φίλον ἦτορ μνησαμένοισ ἔργων Λαιστρυγόνοσ Ἀντιφάταο Κύκλωπόσ τε βίησ μεγαλήτοροσ, ἀνδροφάγοιο.

κλαῖον δὲ λιγέωσ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντεσ· ἀλλ’ οὐ γάρ τισ πρῆξισ ἐγίγνετο μυρομένοισιν. "αὐτὰρ ἐγὼ δίχα πάντασ ἐυκνήμιδασ ἑταίρουσ ἠρίθμεον, ἀρχὸν δὲ μετ’ ἀμφοτέροισιν ὄπασσα·

τῶν μὲν ἐγὼν ἦρχον, τῶν δ’ Εὐρύλοχοσ θεοειδήσ. κλήρουσ δ’ ἐν κυνέῃ χαλκήρεϊ πάλλομεν ὦκα· ἐκ δ’ ἔθορε κλῆροσ μεγαλήτοροσ Εὐρυλόχοιο. βῆ δ’ ἰέναι, ἅμα τῷ γε δύω καὶ εἴκοσ’ ἑταῖροι κλαίοντεσ·

κατὰ δ’ ἄμμε λίπον γοόωντασ ὄπισθεν. εὑρ͂ον δ’ ἐν βήσσῃσι τετυγμένα δώματα Κίρκησ ξεστοῖσιν λάεσσι, περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ· ἀμφὶ δέ μιν λύκοι ἦσαν ὀρέστεροι ἠδὲ λέοντεσ, τοὺσ αὐτὴ κατέθελξεν, ἐπεὶ κακὰ φάρμακ’ ἔδωκεν. οὐδ’ οἵ γ’ ὡρμήθησαν ἐπ’ ἀνδράσιν, ἀλλ’ ἄρα τοί γε οὐρῇσιν μακρῇσι περισσαίνοντεσ ἀνέσταν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀμφὶ ἄνακτα κύνεσ δαίτηθεν ἰόντα σαίνωσ’, αἰεὶ γάρ τε φέρει μειλίγματα θυμοῦ, ὣσ τοὺσ ἀμφὶ λύκοι κρατερώνυχεσ ἠδὲ λέοντεσ σαῖνον· τοὶ δ’ ἔδεισαν, ἐπεὶ ἴδον αἰνὰ πέλωρα. ἔσταν δ’ ἐν προθύροισι θεᾶσ καλλιπλοκάμοιο, Κίρκησ δ’ ἔνδον ἄκουον ἀειδούσησ ὀπὶ καλῇ, ἱστὸν ἐποιχομένησ μέγαν ἄμβροτον, οἱᾶ θεάων λεπτά τε καὶ χαρίεντα καὶ ἀγλαὰ ἔργα πέλονται. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Πολίτησ ὄρχαμοσ ἀνδρῶν, ὅσ μοι κήδιστοσ ἑτάρων ἦν κεδνότατόσ τε· "ὦ φίλοι, ἔνδον γάρ τισ ἐποιχομένη μέγαν ἱστὸν καλὸν ἀοιδιάει, δάπεδον δ’ ἅπαν ἀμφιμέμυκεν, ἢ θεὸσ ἠὲ γυνή·

ἀλλὰ φθεγγώμεθα θᾶσσον. "ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, τοὶ δὲ φθέγγοντο καλεῦντεσ.

ἡ δ’ αἶψ’ ἐξελθοῦσα θύρασ ὠίξε φαεινὰσ καὶ κάλει· οἱ δ’ ἅμα πάντεσ ἀιδρείῃσιν ἕποντο· Εὐρύλοχοσ δ’ ὑπέμεινεν, ὀισάμενοσ δόλον εἶναι. εἷσεν δ’ εἰσαγαγοῦσα κατὰ κλισμούσ τε θρόνουσ τε, ἐν δέ σφιν τυρόν τε καὶ ἄλφιτα καὶ μέλι χλωρὸν οἴνῳ Πραμνείῳ ἐκύκα· ἀνέμισγε δὲ σίτῳ φάρμακα λύγρ’, ἵνα πάγχυ λαθοίατο πατρίδοσ αἰήσ. αὐτὰρ ἐπεὶ δῶκέν τε καὶ ἔκπιον, αὐτίκ’ ἔπειτα ῥάβδῳ πεπληγυῖα κατὰ συφεοῖσιν ἐέργνυ. οἱ δὲ συῶν μὲν ἔχον κεφαλὰσ φωνήν τε τρίχασ τε καὶ δέμασ, αὐτὰρ νοῦσ ἦν ἔμπεδοσ, ὡσ τὸ πάροσ περ. ὣσ οἱ μὲν κλαίοντεσ ἐέρχατο, τοῖσι δὲ Κίρκη πάρ ῥ’ ἄκυλον βάλανόν τε βάλεν καρπόν τε κρανείησ ἔδμεναι, οἱᾶ σύεσ χαμαιευνάδεσ αἰὲν ἔδουσιν. "Εὐρύλοχοσ δ’ αἶψ’ ἦλθε θοὴν ἐπὶ νῆα μέλαιναν ἀγγελίην ἑτάρων ἐρέων καὶ ἀδευκέα πότμον.

οὐδέ τι ἐκφάσθαι δύνατο ἔποσ ἱέμενόσ περ, κῆρ ἄχεϊ μεγάλῳ βεβολημένοσ· ἐν δέ οἱ ὄσσε δακρυόφιν πίμπλαντο, γόον δ’ ὠίετο θυμόσ. ἀλλ’ ὅτε δή μιν πάντεσ ἀγασσάμεθ’ ἐξερέοντεσ, καὶ τότε τῶν ἄλλων ἑτάρων κατέλεξεν ὄλεθρον· "ἠιόμεν, ὡσ ἐκέλευεσ, ἀνὰ δρυμά, φαίδιμ’ Ὀδυσσεῦ·

εὑρ́ομεν ἐν βήσσῃσι τετυγμένα δώματα καλὰ ξεστοῖσιν λάεσσι, περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ. ἔνθα δέ τισ μέγαν ἱστὸν ἐποιχομένη λίγ’ ἀείδεν, ἢ θεὸσ ἠὲ γυνή· τοὶ δὲ φθέγγοντο καλεῦντεσ. ἡ δ’ αἶψ’ ἐξελθοῦσα θύρασ ὠίξε φαεινὰσ καὶ κάλει· οἱ δ’ ἅμα πάντεσ ἀιδρείῃσιν ἕποντο· αὐτὰρ ἐγὼν ὑπέμεινα, ὀισάμενοσ δόλον εἶναι. οἱ δ’ ἅμ’ ἀιστώθησαν ἀολλέεσ, οὐδέ τισ αὐτῶν ἐξεφάνη· δηρὸν δὲ καθήμενοσ ἐσκοπίαζον. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγὼ περὶ μὲν ξίφοσ ἀργυρόηλον ὤμοιιν βαλόμην, μέγα χάλκεον, ἀμφὶ δὲ τόξα·

τὸν δ’ ἂψ ἠνώγεα αὐτὴν ὁδὸν ἡγήσασθαι. αὐτὰρ ὅ γ’ ἀμφοτέρῃσι λαβὼν ἐλλίσσετο γούνων καί μ’ ὀλοφυρόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "μή μ’ ἄγε κεῖσ’ ἀέκοντα, διοτρεφέσ, ἀλλὰ λίπ’ αὐτοῦ.

οἶδα γάρ, ὡσ οὔτ’ αὐτὸσ ἐλεύσεαι οὔτε τιν’ ἄλλον ἄξεισ σῶν ἑτάρων. ἀλλὰ ξὺν τοίσδεσι θᾶσσον φεύγωμεν· ἔτι γάρ κεν ἀλύξαιμεν κακὸν ἦμαρ. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

Εὐρύλοχ’, ἦ τοι μὲν σὺ μέν’ αὐτοῦ τῷδ’ ἐνὶ χώρῳ ἔσθων καὶ πίνων κοίλῃ παρὰ νηὶ μελαίνῃ· αὐτὰρ ἐγὼν εἶμι, κρατερὴ δέ μοι ἔπλετ’ ἀνάγκη. "ὣσ εἰπὼν παρὰ νηὸσ ἀνήιον ἠδὲ θαλάσσησ.

ἀλλ’ ὅτε δὴ ἄρ’ ἔμελλον ἰὼν ἱερὰσ ἀνὰ βήσσασ Κίρκησ ἵξεσθαι πολυφαρμάκου ἐσ μέγα δῶμα, ἔνθα μοι Ἑρμείασ χρυσόρραπισ ἀντεβόλησεν ἐρχομένῳ πρὸσ δῶμα, νεηνίῃ ἀνδρὶ ἐοικώσ, πρῶτον ὑπηνήτῃ, τοῦ περ χαριεστάτη ἥβη· ἔν τ’ ἄρα μοι φῦ χειρί, ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· "πῇ δὴ αὖτ’, ὦ δύστηνε, δι’ ἄκριασ ἔρχεαι οἰο͂σ, χώρου ἀίδρισ ἐών;

ἕταροι δέ τοι οἵδ’ ἐνὶ Κίρκησ ἔρχαται ὥσ τε σύεσ πυκινοὺσ κευθμῶνασ ἔχοντεσ. ἦ τοὺσ λυσόμενοσ δεῦρ’ ἔρχεαι; οὐδέ σέ φημι αὐτὸν νοστήσειν, μενέεισ δὲ σύ γ’, ἔνθα περ ἄλλοι. ἀλλ’ ἄγε δή σε κακῶν ἐκλύσομαι ἠδὲ σαώσω. τῆ, τόδε φάρμακον ἐσθλὸν ἔχων ἐσ δώματα Κίρκησ ἔρχευ, ὅ κέν τοι κρατὸσ ἀλάλκῃσιν κακὸν ἦμαρ. πάντα δέ τοι ἐρέω ὀλοφώια δήνεα Κίρκησ. τεύξει τοι κυκεῶ, βαλέει δ’ ἐν φάρμακα σίτῳ. ἀλλ’ οὐδ’ ὣσ θέλξαι σε δυνήσεται· οὐ γὰρ ἐάσει φάρμακον ἐσθλόν, ὅ τοι δώσω, ἐρέω δὲ ἕκαστα. ὁππότε κεν Κίρκη σ’ ἐλάσῃ περιμήκεϊ ῥάβδῳ, δὴ τότε σὺ ξίφοσ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ Κίρκῃ ἐπαῖξαι, ὥσ τε κτάμεναι μενεαίνων. ἡ δέ σ’ ὑποδείσασα κελήσεται εὐνηθῆναι· ἔνθα σὺ μηκέτ’ ἔπειτ’ ἀπανήνασθαι θεοῦ εὐνήν, ὄφρα κέ τοι λύσῃ θ’ ἑτάρουσ αὐτόν τε κομίσσῃ· ἀλλὰ κέλεσθαί μιν μακάρων μέγαν ὁρ́κον ὀμόσσαι, μή τί τοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο, μή σ’ ἀπογυμνωθέντα κακὸν καὶ ἀνήνορα θήῃ. "ὣσ ἄρα φωνήσασ πόρε φάρμακον ἀργεϊφόντησ ἐκ γαίησ ἐρύσασ, καί μοι φύσιν αὐτοῦ ἔδειξε.

ῥίζῃ μὲν μέλαν ἔσκε, γάλακτι δὲ εἴκελον ἄνθοσ· μῶλυ δέ μιν καλέουσι θεοί· χαλεπὸν δέ τ’ ὀρύσσειν ἀνδράσι γε θνητοῖσι, θεοὶ δέ τε πάντα δύνανται. Ἑρμείασ μὲν ἔπειτ’ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον νῆσον ἀν’ ὑλήεσσαν, ἐγὼ δ’ ἐσ δώματα Κίρκησ ἠιά, πολλὰ δέ μοι κραδίη πόρφυρε κιόντι. ἔστην δ’ εἰνὶ θύρῃσι θεᾶσ καλλιπλοκάμοιο· ἔνθα στὰσ ἐβόησα, θεὰ δέ μευ ἔκλυεν αὐδῆσ. ἡ δ’ αἶψ’ ἐξελθοῦσα θύρασ ὠίξε φαεινὰσ καὶ κάλει· αὐτὰρ ἐγὼν ἑπόμην ἀκαχήμενοσ ἦτορ. εἷσε δέ μ’ εἰσαγαγοῦσα ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου καλοῦ δαιδαλέου· ὑπὸ δὲ θρῆνυσ ποσὶν ἠε͂ν· τεῦχε δέ μοι κυκεῶ χρυσέῳ δέπαι, ὄφρα πίοιμι, ἐν δέ τε φάρμακον ἧκε, κακὰ φρονέουσ’ ἐνὶ θυμῷ. αὐτὰρ ἐπεὶ δῶκέν τε καὶ ἔκπιον, οὐδέ μ’ ἔθελξε, ῥάβδῳ πεπληγυῖα ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· ἔρχεο νῦν συφεόνδε, μετ’ ἄλλων λέξο ἑταίρων. "ὣσ φάτ’, ἐγὼ δ’ ἀόρ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ Κίρκῃ ἐπήιξα ὥσ τε κτάμεναι μενεαίνων.

ἡ δὲ μέγα ἰάχουσα ὑπέδραμε καὶ λάβε γούνων, καί μ’ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "τίσ πόθεν εἰσ ἀνδρῶν;

πόθι τοι πόλισ ἠδὲ τοκῆεσ; θαῦμά μ’ ἔχει ὡσ οὔ τι πιὼν τάδε φάρμακ’ ἐθέλχθησ· οὐδὲ γὰρ οὐδέ τισ ἄλλοσ ἀνὴρ τάδε φάρμακ’ ἀνέτλη, ὅσ κε πίῃ καὶ πρῶτον ἀμείψεται ἑρ́κοσ ὀδόντων. σοὶ δέ τισ ἐν στήθεσσιν ἀκήλητοσ νόοσ ἐστίν. ἦ σύ γ’ Ὀδυσσεύσ ἐσσι πολύτροποσ, ὅν τέ μοι αἰεὶ φάσκεν ἐλεύσεσθαι χρυσόρραπισ ἀργεϊφόντησ, ἐκ Τροίησ ἀνιόντα θοῇ σὺν νηὶ μελαίνῃ. ἀλλ’ ἄγε δὴ κολεῷ μὲν ἀόρ θέο, νῶι δ’ ἔπειτα εὐνῆσ ἡμετέρησ ἐπιβείομεν, ὄφρα μιγέντε εὐνῇ καὶ φιλότητι πεποίθομεν ἀλλήλοισιν. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

ὦ Κίρκη, πῶσ γάρ με κέλεαι σοὶ ἤπιον εἶναι, ἥ μοι σῦσ μὲν ἔθηκασ ἐνὶ μεγάροισιν ἑταίρουσ, αὐτὸν δ’ ἐνθάδ’ ἔχουσα δολοφρονέουσα κελεύεισ ἐσ θάλαμόν τ’ ἰέναι καὶ σῆσ ἐπιβήμεναι εὐνῆσ, ὄφρα με γυμνωθέντα κακὸν καὶ ἀνήνορα θήῃσ. οὐδ’ ἂν ἐγώ γ’ ἐθέλοιμι τεῆσ ἐπιβήμεναι εὐνῆσ, εἰ μή μοι τλαίησ γε, θεά, μέγαν ὁρ́κον ὀμόσσαι μή τί μοι αὐτῷ πῆμα κακὸν βουλευσέμεν ἄλλο. "ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀπώμνυεν, ὡσ ἐκέλευον.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσέν τε τελεύτησέν τε τὸν ὁρ́κον, καὶ τότ’ ἐγὼ Κίρκησ ἐπέβην περικαλλέοσ εὐνῆσ. "ἀμφίπολοι δ’ ἄρα τέωσ μὲν ἐνὶ μεγάροισι πένοντο τέσσαρεσ, αἵ οἱ δῶμα κάτα δρήστειραι ἐάσι·

γίγνονται δ’ ἄρα ταί γ’ ἔκ τε κρηνέων ἀπό τ’ ἀλσέων ἔκ θ’ ἱερῶν ποταμῶν, οἵ τ’ εἰσ ἅλαδε προρέουσι. τάων ἡ μὲν ἔβαλλε θρόνοισ ἔνι ῥήγεα καλὰ πορφύρεα καθύπερθ’, ὑπένερθε δὲ λῖθ’ ὑπέβαλλεν· ἡ δ’ ἑτέρη προπάροιθε θρόνων ἐτίταινε τραπέζασ ἀργυρέασ, ἐπὶ δέ σφι τίθει χρύσεια κάνεια· ἡ δὲ τρίτη κρητῆρι μελίφρονα οἶνον ἐκίρνα ἡδὺν ἐν ἀργυρέῳ, νέμε δὲ χρύσεια κύπελλα· ἡ δὲ τετάρτη ὕδωρ ἐφόρει καὶ πῦρ ἀνέκαιε πολλὸν ὑπὸ τρίποδι μεγάλῳ· ἰαίνετο δ’ ὕδωρ. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ ζέσσεν ὕδωρ ἐνὶ ἤνοπι χαλκῷ, ἔσ ῥ’ ἀσάμινθον ἕσασα λό’ ἐκ τρίποδοσ μεγάλοιο, θυμῆρεσ κεράσασα, κατὰ κρατόσ τε καὶ ὤμων, ὄφρα μοι ἐκ κάματον θυμοφθόρον εἵλετο γυίων. αὐτὰρ ἐπεὶ λοῦσέν τε καὶ ἔχρισεν λίπ’ ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ με χλαῖναν καλὴν βάλεν ἠδὲ χιτῶνα, εἷσε δέ μ’ εἰσαγαγοῦσα ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου καλοῦ δαιδαλέου, ὑπὸ δὲ θρῆνυσ ποσὶν ἠε͂ν· χέρνιβα δ’ ἀμφίπολοσ προχόῳ ἐπέχευε φέρουσα καλῇ χρυσείῃ, ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητοσ, νίψασθαι· παρὰ δὲ ξεστὴν ἐτάνυσσε τράπεζαν. σῖτον δ’ αἰδοίη ταμίη παρέθηκε φέρουσα, εἴδατα πόλλ’ ἐπιθεῖσα, χαριζομένη παρεόντων. ἐσθέμεναι δ’ ἐκέλευεν· ἐμῷ δ’ οὐχ ἥνδανε θυμῷ, ἀλλ’ ἥμην ἀλλοφρονέων, κακὰ δ’ ὄσσετο θυμόσ. "Κίρκη δ’ ὡσ ἐνόησεν ἔμ’ ἥμενον οὐδ’ ἐπὶ σίτῳ χεῖρασ ἰάλλοντα, κρατερὸν δέ με πένθοσ ἔχοντα, ἄγχι παρισταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

" τίφθ’ οὕτωσ, Ὀδυσεῦ, κατ’ ἄρ’ ἕζεαι ἶσοσ ἀναύδῳ, θυμὸν ἔδων, βρώμησ δ’ οὐχ ἅπτεαι οὐδὲ ποτῆτοσ;

ἦ τινά που δόλον ἄλλον ὀίεαι· οὐδέ τί σε χρὴ δειδίμεν· ἤδη γάρ τοι ἀπώμοσα καρτερὸν ὁρ́κον. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ μιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον·

ὦ Κίρκη, τίσ γάρ κεν ἀνήρ, ὃσ ἐναίσιμοσ εἰή, πρὶν τλαίη πάσσασθαι ἐδητύοσ ἠδὲ ποτῆτοσ, πρὶν λύσασθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι; ἀλλ’ εἰ δὴ πρόφρασσα πιεῖν φαγέμεν τε κελεύεισ, λῦσον, ἵν’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδω ἐρίηρασ ἑταίρουσ. "ὣσ ἐφάμην, Κίρκη δὲ διὲκ μεγάροιο βεβήκει ῥάβδον ἔχουσ’ ἐν χειρί, θύρασ δ’ ἀνέῳξε συφειοῦ, ἐκ δ’ ἔλασεν σιάλοισιν ἐοικότασ ἐννεώροισιν.

οἱ μὲν ἔπειτ’ ἔστησαν ἐναντίοι, ἡ δὲ δι’ αὐτῶν ἐρχομένη προσάλειφεν ἑκάστῳ φάρμακον ἄλλο. τῶν δ’ ἐκ μὲν μελέων τρίχεσ ἔρρεον, ἃσ πρὶν ἔφυσε φάρμακον οὐλόμενον, τό σφιν πόρε πότνια Κίρκη· ἄνδρεσ δ’ ἂψ ἐγένοντο νεώτεροι ἢ πάροσ ἦσαν, καὶ πολὺ καλλίονεσ καὶ μείζονεσ εἰσοράασθαι. ἔγνωσαν δέ μ’ ἐκεῖνοι ἔφυν τ’ ἐν χερσὶν ἕκαστοσ. πᾶσιν δ’ ἱμερόεισ ὑπέδυ γόοσ, ἀμφὶ δὲ δῶμα σμερδαλέον κονάβιζε· θεὰ δ’ ἐλέαιρε καὶ αὐτή. "ἡ δέ μευ ἄγχι στᾶσα προσηύδα δῖα θεάων·

διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, ἔρχεο νῦν ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ. νῆα μὲν ἂρ πάμπρωτον ἐρύσσατε ἤπειρόνδε, κτήματα δ’ ἐν σπήεσσι πελάσσατε ὅπλα τε πάντα· αὐτὸσ δ’ ἂψ ἰέναι καὶ ἄγειν ἐρίηρασ ἑταίρουσ. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐμοί γ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ, βῆν δ’ ἰέναι ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ.

εὑρ͂ον ἔπειτ’ ἐπὶ νηὶ θοῇ ἐρίηρασ ἑταίρουσ οἴκτρ’ ὀλοφυρομένουσ, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντασ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἄγραυλοι πόριεσ περὶ βοῦσ ἀγελαίασ, ἐλθούσασ ἐσ κόπρον, ἐπὴν βοτάνησ κορέσωνται, πᾶσαι ἅμα σκαίρουσιν ἐναντίαι· οὐδ’ ἔτι σηκοὶ ἴσχουσ’, ἀλλ’ ἁδινὸν μυκώμεναι ἀμφιθέουσι· μητέρασ· ὣσ ἔμ’ ἐκεῖνοι ἐπεὶ ἴδον ὀφθαλμοῖσι, δακρυόεντεσ ἔχυντο· δόκησε δ’ ἄρα σφίσι θυμὸσ ὣσ ἔμεν, ὡσ εἰ πατρίδ’ ἱκοίατο καὶ πόλιν αὐτὴν τρηχείησ Ἰθάκησ, ἵνα τ’ ἔτραφεν ἠδ’ ἐγένοντο. καί μ’ ὀλοφυρόμενοι ἔπεα πτερόεντα προσηύδων· " σοὶ μὲν νοστήσαντι, διοτρεφέσ, ὣσ ἐχάρημεν, ὡσ εἴ τ’ εἰσ Ἰθάκην ἀφικοίμεθα πατρίδα γαῖαν·

ἀλλ’ ἄγε, τῶν ἄλλων ἑτάρων κατάλεξον ὄλεθρον. "ὣσ ἔφαν, αὐτὰρ ἐγὼ προσέφην μαλακοῖσ ἐπέεσσι·

νῆα μὲν ἂρ πάμπρωτον ἐρύσσομεν ἤπειρόνδε, κτήματα δ’ ἐν σπήεσσι πελάσσομεν ὅπλα τε πάντα· αὐτοὶ δ’ ὀτρύνεσθε ἐμοὶ ἅμα πάντεσ ἕπεσθαι, ὄφρα ἴδηθ’ ἑτάρουσ ἱεροῖσ ἐν δώμασι Κίρκησ πίνοντασ καὶ ἔδοντασ· ἐπηετανὸν γὰρ ἔχουσιν. "ὣσ ἐφάμην, οἱ δ’ ὦκα ἐμοῖσ ἐπέεσσι πίθοντο.

Εὐρύλοχοσ δέ μοι οἰο͂σ ἐρύκανε πάντασ ἑταίρουσ· καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· "ἆ δειλοί, πόσ’ ἴμεν;

τί κακῶν ἱμείρετε τούτων; Κίρκησ ἐσ μέγαρον καταβήμεναι, ἥ κεν ἅπαντασ ἢ σῦσ ἠὲ λύκουσ ποιήσεται ἠὲ λέοντασ, οἵ κέν οἱ μέγα δῶμα φυλάσσοιμεν καὶ ἀνάγκῃ, ὥσ περ Κύκλωψ ἔρξ’, ὅτε οἱ μέσσαυλον ἵκοντο ἡμέτεροι ἕταροι, σὺν δ’ ὁ θρασὺσ εἵπετ’ Ὀδυσσεύσ· τούτου γὰρ καὶ κεῖνοι ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐγώ γε μετὰ φρεσὶ μερμήριξα, σπασσάμενοσ τανύηκεσ ἀόρ παχέοσ παρὰ μηροῦ, τῷ οἱ ἀποπλήξασ κεφαλὴν οὖδάσδε πελάσσαι, καὶ πηῷ περ ἐόντι μάλα σχεδόν·

ἀλλά μ’ ἑταῖροι μειλιχίοισ ἐπέεσσιν ἐρήτυον ἄλλοθεν ἄλλοσ· "διογενέσ, τοῦτον μὲν ἐάσομεν, εἰ σὺ κελεύεισ, αὐτοῦ πὰρ νηί τε μένειν καὶ νῆα ἔρυσθαι·

ἡμῖν δ’ ἡγεμόνευ’ ἱερὰ πρὸσ δώματα Κίρκησ. "ὣσ φάμενοι παρὰ νηὸσ ἀνήιον ἠδὲ θαλάσσησ.

οὐδὲ μὲν Εὐρύλοχοσ κοίλῃ παρὰ νηὶ λέλειπτο, ἀλλ’ ἕπετ’· ἔδεισεν γὰρ ἐμὴν ἔκπαγλον ἐνιπήν. "τόφρα δὲ τοὺσ ἄλλουσ ἑτάρουσ ἐν δώμασι Κίρκη ἐνδυκέωσ λοῦσέν τε καὶ ἔχρισεν λίπ’ ἐλαίῳ, ἀμφὶ δ’ ἄρα χλαίνασ οὔλασ βάλεν ἠδὲ χιτῶνασ·

δαινυμένουσ δ’ ἐὺ πάντασ ἐφεύρομεν ἐν μεγάροισιν. οἱ δ’ ἐπεὶ ἀλλήλουσ εἶδον φράσσαντό τ’ ἐσάντα, κλαῖον ὀδυρόμενοι, περὶ δὲ στεναχίζετο δῶμα. ἡ δέ μευ ἄγχι στᾶσα προσηύδα δῖα θεάων· "μηκέτι νῦν θαλερὸν γόον ὄρνυτε·

οἶδα καὶ αὐτὴ ἠμὲν ὅσ’ ἐν πόντῳ πάθετ’ ἄλγεα ἰχθυόεντι, ἠδ’ ὅσ’ ἀνάρσιοι ἄνδρεσ ἐδηλήσαντ’ ἐπὶ χέρσου. ἀλλ’ ἄγετ’ ἐσθίετε βρώμην καὶ πίνετε οἶνον, εἰσ ὅ κεν αὖτισ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι λάβητε, οἱο͂ν ὅτε πρώτιστον ἐλείπετε πατρίδα γαῖαν τρηχείησ Ἰθάκησ. νῦν δ’ ἀσκελέεσ καὶ ἄθυμοι, αἰὲν ἄλησ χαλεπῆσ μεμνημένοι, οὐδέ ποθ’ ὕμιν θυμὸσ ἐν εὐφροσύνῃ, ἐπεὶ ἦ μάλα πολλὰ πέποσθε. "ὣσ ἔφαθ’, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

ἔνθα μὲν ἤματα πάντα τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτὸν ἥμεθα δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ· ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐνιαυτὸσ ἐήν, περὶ δ’ ἔτραπον ὡρ͂αι μηνῶν φθινόντων, περὶ δ’ ἤματα μακρὰ τελέσθη, καὶ τότε μ’ ἐκκαλέσαντεσ ἔφαν ἐρίηρεσ ἑταῖροι· "δαιμόνι’, ἤδη νῦν μιμνήσκεο πατρίδοσ αἰήσ, εἴ τοι θέσφατόν ἐστι σαωθῆναι καὶ ἱκέσθαι οἶκον ἐσ ὑψόροφον καὶ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν.

"ὣσ ἔφαν, αὐτὰρ ἐμοί γ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

ὣσ τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἥμεθα, δαινύμενοι κρέα τ’ ἄσπετα καὶ μέθυ ἡδύ· ἦμοσ δ’ ἠέλιοσ κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἦλθεν, οἱ μὲν κοιμήσαντο κατὰ μέγαρα σκιόεντα. αὐτὰρ ἐγὼ Κίρκησ ἐπιβὰσ περικαλλέοσ εὐνῆσ γούνων ἐλλιτάνευσα, θεὰ δέ μευ ἔκλυεν αὐδῆσ· καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδων· "ὢ Κίρκη, τέλεσόν μοι ὑπόσχεσιν ἥν περ ὑπέστησ, οἴκαδε πεμψέμεναι·

θυμὸσ δέ μοι ἔσσυται ἤδη, ἠδ’ ἄλλων ἑτάρων, οἵ μευ φθινύθουσι φίλον κῆρ ἀμφ’ ἔμ’ ὀδυρόμενοι, ὅτε που σύ γε νόσφι γένηαι. "ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο δῖα θεάων·

διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, μηκέτι νῦν ἀέκοντεσ ἐμῷ ἐνὶ μίμνετε οἴκῳ. ἀλλ’ ἄλλην χρὴ πρῶτον ὁδὸν τελέσαι καὶ ἱκέσθαι εἰσ Αἴδαο δόμουσ καὶ ἐπαινῆσ Περσεφονείησ, ψυχῇ χρησομένουσ Θηβαίου Τειρεσίαο, μάντηοσ ἀλαοῦ, τοῦ τε φρένεσ ἔμπεδοί εἰσι· τῷ καὶ τεθνηῶτι νόον πόρε Περσεφόνεια, οἰῴ πεπνῦσθαι, τοὶ δὲ σκιαὶ ἀίσσουσιν. "ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ ἐμοί γε κατεκλάσθη φίλον ἦτορ·

κλαῖον δ’ ἐν λεχέεσσι καθήμενοσ, οὐδέ νύ μοι κῆρ ἤθελ’ ἔτι ζώειν καὶ ὁρᾶν φάοσ ἠελίοιο. αὐτὰρ ἐπεὶ κλαίων τε κυλινδόμενοσ τ’ ἐκορέσθην, καὶ τότε δή μιν ἔπεσσιν ἀμειβόμενοσ προσέειπον· "ὢ Κίρκη, τίσ γὰρ ταύτην ὁδὸν ἡγεμονεύσει;

εἰσ Αἴ̈δοσ δ’ οὔ πώ τισ ἀφίκετο νηὶ μελαίνῃ. "ὣσ ἐφάμην, ἡ δ’ αὐτίκ’ ἀμείβετο δῖα θεάων·

διογενὲσ Λαερτιάδη, πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ, μή τί τοι ἡγεμόνοσ γε ποθὴ παρὰ νηὶ μελέσθω, ἱστὸν δὲ στήσασ, ἀνά θ’ ἱστία λευκὰ πετάσσασ ἧσθαι· τὴν δέ κέ τοι πνοιὴ Βορέαο φέρῃσιν. ἀλλ’ ὁπότ’ ἂν δὴ νηὶ δι’ Ὠκεανοῖο περήσῃσ, ἔνθ’ ἀκτή τε λάχεια καὶ ἄλσεα Περσεφονείησ, μακραί τ’ αἴγειροι καὶ ἰτέαι ὠλεσίκαρποι, νῆα μὲν αὐτοῦ κέλσαι ἐπ’ Ὠκεανῷ βαθυδίνῃ, αὐτὸσ δ’ εἰσ Αἴδεω ἰέναι δόμον εὐρώεντα. ἔνθα μὲν εἰσ Ἀχέροντα Πυριφλεγέθων τε ῥέουσιν Κώκυτόσ θ’, ὃσ δὴ Στυγὸσ ὕδατόσ ἐστιν ἀπορρώξ, πέτρη τε ξύνεσίσ τε δύω ποταμῶν ἐριδούπων· ἔνθα δ’ ἔπειθ’, ἡρ́ωσ, χριμφθεὶσ πέλασ, ὥσ σε κελεύω, βόθρον ὀρύξαι, ὅσον τε πυγούσιον ἔνθα καὶ ἔνθα, ἀμφ’ αὐτῷ δὲ χοὴν χεῖσθαι πᾶσιν νεκύεσσιν, πρῶτα μελικρήτῳ, μετέπειτα δὲ ἡδέι οἴνῳ, τὸ τρίτον αὖθ’ ὕδατι· ἐπὶ δ’ ἄλφιτα λευκὰ παλύνειν. πολλὰ δὲ γουνοῦσθαι νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα, ἐλθὼν εἰσ Ἰθάκην στεῖραν βοῦν, ἥ τισ ἀρίστη, ῥέξειν ἐν μεγάροισι πυρήν τ’ ἐμπλησέμεν ἐσθλῶν, Τειρεσίῃ δ’ ἀπάνευθεν ὀίν ἱερευσέμεν οἰῴ παμμέλαν’, ὃσ μήλοισι μεταπρέπει ὑμετέροισιν. αὐτὰρ ἐπὴν εὐχῇσι λίσῃ κλυτὰ ἔθνεα νεκρῶν, ἔνθ’ ὀίν ἀρνειὸν ῥέζειν θῆλύν τε μέλαιναν εἰσ Ἔρεβοσ στρέψασ, αὐτὸσ δ’ ἀπονόσφι τραπέσθαι ἱέμενοσ ποταμοῖο ῥοάων· ἔνθα δὲ πολλαὶ ψυχαὶ ἐλεύσονται νεκύων κατατεθνηώτων. δὴ τότ’ ἔπειθ’ ἑτάροισιν ἐποτρῦναι καὶ ἀνῶξαι μῆλα, τὰ δὴ κατάκειτ’ ἐσφαγμένα νηλέι χαλκῷ, δείραντασ κατακῆαι, ἐπεύξασθαι δὲ θεοῖσιν, ἰφθίμῳ τ’ Αἴδῃ καὶ ἐπαινῇ Περσεφονείῃ· αὐτὸσ δὲ ξίφοσ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ ἧσθαι, μηδὲ ἐᾶν νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα αἵματοσ ἆσσον ἴμεν, πρὶν Τειρεσίαο πυθέσθαι. ἔνθα τοι αὐτίκα μάντισ ἐλεύσεται, ὄρχαμε λαῶν, ὅσ κέν τοι εἴπῃσιν ὁδὸν καὶ μέτρα κελεύθου νόστον θ’, ὡσ ἐπὶ πόντον ἐλεύσεαι ἰχθυόεντα. "ὣσ ἔφατ’, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονοσ ἤλυθεν Ηὤσ.

ἀμφὶ δέ με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε εἵματα ἕσσεν· αὐτὴ δ’ ἀργύφεον φᾶροσ μέγα ἕννυτο νύμφη, λεπτὸν καὶ χαρίεν, περὶ δὲ ζώνην βάλετ’ ἰξυῖ καλὴν χρυσείην, κεφαλῇ δ’ ἐπέθηκε καλύπτρην. αὐτὰρ ἐγὼ διὰ δώματ’ ἰὼν ὤτρυνον ἑταίρουσ μειλιχίοισ ἐπέεσσι παρασταδὸν ἄνδρα ἕκαστον·

"μηκέτι νῦν εὕδοντεσ ἀωτεῖτε γλυκὺν ὕπνον, ἀλλ’ ἰόμεν·

δὴ γάρ μοι ἐπέφραδε πότνια Κίρκη. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δ’ ἐπεπείθετο θυμὸσ ἀγήνωρ.

οὐδὲ μὲν οὐδ’ ἔνθεν περ ἀπήμονασ ἦγον ἑταίρουσ. Ἐλπήνωρ δέ τισ ἔσκε νεώτατοσ, οὔτε τι λίην ἄλκιμοσ ἐν πολέμῳ οὔτε φρεσὶν ᾗσιν ἀρηρώσ· ὅσ μοι ἄνευθ’ ἑτάρων ἱεροῖσ ἐν δώμασι Κίρκησ, ψύχεοσ ἱμείρων, κατελέξατο οἰνοβαρείων. κινυμένων δ’ ἑτάρων ὅμαδον καὶ δοῦπον ἀκούσασ ἐξαπίνησ ἀνόρουσε καὶ ἐκλάθετο φρεσὶν ᾗσιν ἄψορρον καταβῆναι ἰὼν ἐσ κλίμακα μακρήν, ἀλλὰ καταντικρὺ τέγεοσ πέσεν· ἐκ δέ οἱ αὐχὴν ἀστραγάλων ἐάγη, ψυχὴ δ’ Αἴ̈δόσδε κατῆλθεν. "ἐρχομένοισι δὲ τοῖσιν ἐγὼ μετὰ μῦθον ἐείπον·

φάσθε νύ που οἶκόνδε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν ἔρχεσθ’· ἄλλην δ’ ἧμιν ὁδὸν τεκμήρατο Κίρκη, εἰσ Αἴδαο δόμουσ καὶ ἐπαινῆσ Περσεφονείησ ψυχῇ χρησομένουσ Θηβαίου Τειρεσίαο. "ὣσ ἐφάμην, τοῖσιν δὲ κατεκλάσθη φίλον ἦτορ, ἑζόμενοι δὲ κατ’ αὖθι γόων τίλλοντό τε χαίτασ·

ἀλλ’ οὐ γάρ τισ πρῆξισ ἐγίγνετο μυρομένοισιν. "ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσησ ᾔομεν ἀχνύμενοι θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντεσ, τόφρα δ’ ἄρ’ οἰχομένη Κίρκη παρὰ νηὶ μελαίνῃ ἀρνειὸν κατέδησεν ὀίν θῆλύν τε μέλαιναν, ῥεῖα παρεξελθοῦσα·

τίσ ἂν θεὸν οὐκ ἐθέλοντα ὀφθαλμοῖσιν ἴδοιτ’ ἢ ἔνθ’ ἢ ἔνθα κιόντα;

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Odyssey, Book 10

(호메로스, 오디세이아, Book 10)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION