헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́22́

(호메로스, 일리아스, Book 22)

ὣσ οἳ μὲν κατὰ ἄστυ πεφυζότεσ ἠύ̈τε νεβροὶ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο πίον τ’ ἀκέοντό τε δίψαν κεκλιμένοι καλῇσιν ἐπάλξεσιν· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ τείχεοσ ἆσσον ἴσαν σάκε’ ὤμοισι κλίναντεσ. Ἕκτορα δ’ αὐτοῦ μεῖναι ὀλοιὴ μοῖρα πέδησεν Ἰλίου προπάροιθε πυλάων τε Σκαιάων. αὐτὰρ Πηλείωνα προσηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· τίπτέ με Πηλέοσ υἱὲ ποσὶν ταχέεσσι διώκεισ αὐτὸσ θνητὸσ ἐὼν θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ με ἔγνωσ ὡσ θεόσ εἰμι, σὺ δ’ ἀσπερχὲσ μενεαίνεισ. ἦ νύ τοι οὔ τι μέλει Τρώων πόνοσ, οὓσ ἐφόβησασ, οἳ δή τοι εἰσ ἄστυ ἄλεν, σὺ δὲ δεῦρο λιάσθησ. οὐ μέν με κτενέεισ, ἐπεὶ οὔ τοι μόρσιμόσ εἰμι. τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

ἔβλαψάσ μ’ ἑκάεργε θεῶν ὀλοώτατε πάντων ἐνθάδε νῦν τρέψασ ἀπὸ τείχεοσ· ἦ κ’ ἔτι πολλοὶ γαῖαν ὀδὰξ εἷλον πρὶν Ἴλιον εἰσαφικέσθαι. νῦν δ’ ἐμὲ μὲν μέγα κῦδοσ ἀφείλεο, τοὺσ δὲ σάωσασ ῥηϊδίωσ, ἐπεὶ οὔ τι τίσιν γ’ ἔδεισασ ὀπίσσω. ἦ σ’ ἂν τισαίμην, εἴ μοι δύναμίσ γε παρείη. ὣσ εἰπὼν προτὶ ἄστυ μέγα φρονέων ἐβεβήκει, σευάμενοσ ὥσ θ’ ἵπποσ ἀεθλοφόροσ σὺν ὄχεσφιν, ὅσ ῥά τε ῥεῖα θέῃσι τιταινόμενοσ πεδίοιο·

ὣσ Ἀχιλεὺσ λαιψηρὰ πόδασ καὶ γούνατ’ ἐνώμα. τὸν δ’ ὃ γέρων Πρίαμοσ πρῶτοσ ἴδεν ὀφθαλμοῖσι παμφαίνονθ’ ὥσ τ’ ἀστέρ’ ἐπεσσύμενον πεδίοιο, ὅσ ῥά τ’ ὀπώρησ εἶσιν, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαὶ φαίνονται πολλοῖσι μετ’ ἀστράσι νυκτὸσ ἀμολγῷ, ὅν τε κύν’ Ὠρίωνοσ ἐπίκλησιν καλέουσι.

λαμπρότατοσ μὲν ὅ γ’ ἐστί, κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται, καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν· ὣσ τοῦ χαλκὸσ ἔλαμπε περὶ στήθεσσι θέοντοσ. ᾤμωξεν δ’ ὃ γέρων, κεφαλὴν δ’ ὅ γε κόψατο χερσὶν ὑψόσ’ ἀνασχόμενοσ, μέγα δ’ οἰμώξασ ἐγεγώνει λισσόμενοσ φίλον υἱόν· ὃ δὲ προπάροιθε πυλάων ἑστήκει ἄμοτον μεμαὼσ Ἀχιλῆϊ μάχεσθαι· τὸν δ’ ὃ γέρων ἐλεεινὰ προσηύδα χεῖρασ ὀρεγνύσ· Ἕκτορ μή μοι μίμνε φίλον τέκοσ ἀνέρα τοῦτον οἰο͂σ ἄνευθ’ ἄλλων, ἵνα μὴ τάχα πότμον ἐπίσπῃσ Πηλεί̈ωνι δαμείσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐστι σχέτλιοσ·

αἴθε θεοῖσι φίλοσ τοσσόνδε γένοιτο ὅσσον ἐμοί· τάχα κέν ἑ κύνεσ καὶ γῦπεσ ἔδοιεν κείμενον· ἦ κέ μοι αἰνὸν ἀπὸ πραπίδων ἄχοσ ἔλθοι· ὅσ μ’ υἱῶν πολλῶν τε καὶ ἐσθλῶν εὖνιν ἔθηκε κτείνων καὶ περνὰσ νήσων ἔπι τηλεδαπάων. καὶ γὰρ νῦν δύο παῖδε Λυκάονα καὶ Πολύδωρον οὐ δύναμαι ἰδέειν Τρώων εἰσ ἄστυ ἀλέντων, τούσ μοι Λαοθόη τέκετο κρείουσα γυναικῶν. ἀλλ’ εἰ μὲν ζώουσι μετὰ στρατῷ, ἦ τ’ ἂν ἔπειτα χαλκοῦ τε χρυσοῦ τ’ ἀπολυσόμεθ’, ἔστι γὰρ ἔνδον· πολλὰ γὰρ ὤπασε παιδὶ γέρων ὀνομάκλυτοσ Ἄλτησ. εἰ δ’ ἤδη τεθνᾶσι καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισιν, ἄλγοσ ἐμῷ θυμῷ καὶ μητέρι τοὶ τεκόμεσθα· λαοῖσιν δ’ ἄλλοισι μινυνθαδιώτερον ἄλγοσ ἔσσεται, ἢν μὴ καὶ σὺ θάνῃσ Ἀχιλῆϊ δαμασθείσ. ἀλλ’ εἰσέρχεο τεῖχοσ ἐμὸν τέκοσ, ὄφρα σαώσῃσ Τρῶασ καὶ Τρῳάσ, μὴ δὲ μέγα κῦδοσ ὀρέξῃσ Πηλεί̈δῃ, αὐτὸσ δὲ φίλησ αἰῶνοσ ἀμερθῇσ. πρὸσ δ’ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἔτι φρονέοντ’ ἐλέησον δύσμορον, ὅν ῥα πατὴρ Κρονίδησ ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ αἴσῃ ἐν ἀργαλέῃ φθίσει κακὰ πόλλ’ ἐπιδόντα υἱᾶ́σ τ’ ὀλλυμένουσ ἑλκηθείσασ τε θύγατρασ, καὶ θαλάμουσ κεραϊζομένουσ, καὶ νήπια τέκνα βαλλόμενα προτὶ γαίῃ ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι, ἑλκομένασ τε νυοὺσ ὀλοῇσ ὑπὸ χερσὶν Ἀχαιῶν. αὐτὸν δ’ ἂν πύματόν με κύνεσ πρώτῃσι θύρῃσιν ὠμησταὶ ἐρύουσιν, ἐπεί κέ τισ ὀξέϊ χαλκῷ τύψασ ἠὲ βαλὼν ῥεθέων ἐκ θυμὸν ἕληται, οὓσ τρέφον ἐν μεγάροισι τραπεζῆασ θυραωρούσ, οἵ κ’ ἐμὸν αἷμα πιόντεσ ἀλύσσοντεσ περὶ θυμῷ κείσοντ’ ἐν προθύροισι. νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικεν ἄρηϊ κταμένῳ δεδαϊγμένῳ ὀξέϊ χαλκῷ κεῖσθαι· πάντα δὲ καλὰ θανόντι περ ὅττι φανήῃ· ἀλλ’ ὅτε δὴ πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον αἰδῶ τ’ αἰσχύνωσι κύνεσ κταμένοιο γέροντοσ, τοῦτο δὴ οἴκτιστον πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν. ἦ ῥ’ ὃ γέρων, πολιὰσ δ’ ἄρ’ ἀνὰ τρίχασ ἕλκετο χερσὶ τίλλων ἐκ κεφαλῆσ·

οὐδ’ Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθε. μήτηρ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ὀδύρετο δάκρυ χέουσα κόλπον ἀνιεμένη, ἑτέρηφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε· καί μιν δάκρυ χέουσ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἕκτορ τέκνον ἐμὸν τάδε τ’ αἴδεο καί μ’ ἐλέησον αὐτήν, εἴ ποτέ τοι λαθικηδέα μαζὸν ἐπέσχον· τῶν μνῆσαι φίλε τέκνον ἄμυνε δὲ δήϊον ἄνδρα τείχεοσ ἐντὸσ ἐών, μὴ δὲ πρόμοσ ἵστασο τούτῳ σχέτλιοσ· εἴ περ γάρ σε κατακτάνῃ, οὔ σ’ ἔτ’ ἔγωγε κλαύσομαι ἐν λεχέεσσι φίλον θάλοσ, ὃν τέκον αὐτή, οὐδ’ ἄλοχοσ πολύδωροσ· ἄνευθε δέ σε μέγα νῶϊν Ἀργείων παρὰ νηυσὶ κύνεσ ταχέεσ κατέδονται. ὣσ τώ γε κλαίοντε προσαυδήτην φίλον υἱὸν πολλὰ λισσομένω·

οὐδ’ Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθον, ἀλλ’ ὅ γε μίμν’ Ἀχιλῆα πελώριον ἆσσον ἰόντα. ὡσ δὲ δράκων ἐπὶ χειῇ ὀρέστεροσ ἄνδρα μένῃσι βεβρωκὼσ κακὰ φάρμακ’, ἔδυ δέ τέ μιν χόλοσ αἰνόσ, σμερδαλέον δὲ δέδορκεν ἑλισσόμενοσ περὶ χειῇ· ὣσ Ἕκτωρ ἄσβεστον ἔχων μένοσ οὐχ ὑπεχώρει πύργῳ ἔπι προὔχοντι φαεινὴν ἀσπίδ’ ἐρείσασ· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγών, εἰ μέν κε πύλασ καὶ τείχεα δύω, Πουλυδάμασ μοι πρῶτοσ ἐλεγχείην ἀναθήσει, ὅσ μ’ ἐκέλευε Τρωσὶ ποτὶ πτόλιν ἡγήσασθαι νύχθ’ ὕπο τήνδ’ ὀλοὴν ὅτε τ’ ὤρετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην· ἦ τ’ ἂν πολὺ κέρδιον ἠε͂ν. νῦν δ’ ἐπεὶ ὤλεσα λαὸν ἀτασθαλίῃσιν ἐμῇσιν, αἰδέομαι Τρῶασ καὶ Τρῳάδασ ἑλκεσιπέπλουσ, μή ποτέ τισ εἴπῃσι κακώτεροσ ἄλλοσ ἐμεῖο· Ἕκτωρ ἧφι βίηφι πιθήσασ ὤλεσε λαόν. ὣσ ἐρέουσιν· ἐμοὶ δὲ τότ’ ἂν πολὺ κέρδιον εἰή ἄντην ἢ Ἀχιλῆα κατακτείναντα νέεσθαι, ἠέ κεν αὐτῷ ὀλέσθαι ἐϋκλειῶσ πρὸ πόληοσ. εἰ δέ κεν ἀσπίδα μὲν καταθείομαι ὀμφαλόεσσαν καὶ κόρυθα βριαρήν, δόρυ δὲ πρὸσ τεῖχοσ ἐρείσασ αὐτὸσ ἰὼν Ἀχιλῆοσ ἀμύμονοσ ἀντίοσ ἔλθω καί οἱ ὑπόσχωμαι Ἑλένην καὶ κτήμαθ’ ἅμ’ αὐτῇ, πάντα μάλ’ ὅσσά τ’ Ἀλέξανδροσ κοίλῃσ ἐνὶ νηυσὶν ἠγάγετο Τροίηνδ’, ἥ τ’ ἔπλετο νείκεοσ ἀρχή, δωσέμεν Ἀτρεί̈δῃσιν ἄγειν, ἅμα δ’ ἀμφὶσ Ἀχαιοῖσ ἄλλ’ ἀποδάσσεσθαι ὅσα τε πτόλισ ἥδε κέκευθε·

Τρωσὶν δ’ αὖ μετόπισθε γερούσιον ὁρ́κον ἕλωμαι μή τι κατακρύψειν, ἀλλ’ ἄνδιχα πάντα δάσασθαι κτῆσιν ὅσην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸσ ἐέργει· ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; μή μιν ἐγὼ μὲν ἵκωμαι ἰών, ὃ δέ μ’ οὐκ ἐλεήσει οὐδέ τί μ’ αἰδέσεται, κτενέει δέ με γυμνὸν ἐόντα αὔτωσ ὥσ τε γυναῖκα, ἐπεί κ’ ἀπὸ τεύχεα δύω. οὐ μέν πωσ νῦν ἔστιν ἀπὸ δρυὸσ οὐδ’ ἀπὸ πέτρησ τῷ ὀαριζέμεναι, ἅ τε παρθένοσ ἠί̈θεόσ τε παρθένοσ ἠί̈θεόσ τ’ ὀαρίζετον ἀλλήλοιιν. βέλτερον αὖτ’ ἔριδι ξυνελαυνέμεν ὅττι τάχιστα· εἴδομεν ὁπποτέρῳ κεν Ὀλύμπιοσ εὖχοσ ὀρέξῃ. ὣσ ὁρ́μαινε μένων, ὃ δέ οἱ σχεδὸν ἦλθεν Ἀχιλλεὺσ ἶσοσ Ἐνυαλίῳ κορυθάϊκι πτολεμιστῇ σείων Πηλιάδα μελίην κατὰ δεξιὸν ὦμον δεινήν·

ἀμφὶ δὲ χαλκὸσ ἐλάμπετο εἴκελοσ αὐγῇ ἢ πυρὸσ αἰθομένου ἢ ἠελίου ἀνιόντοσ. Ἕκτορα δ’, ὡσ ἐνόησεν, ἕλε τρόμοσ· οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ ἔτλη αὖθι μένειν, ὀπίσω δὲ πύλασ λίπε, βῆ δὲ φοβηθείσ· Πηλεί̈δησ δ’ ἐπόρουσε ποσὶ κραιπνοῖσι πεποιθώσ. ἠύ̈τε κίρκοσ ὄρεσφιν ἐλαφρότατοσ πετεηνῶν ῥηϊδίωσ οἴμησε μετὰ τρήρωνα πέλειαν, ἣ δέ θ’ ὕπαιθα φοβεῖται, ὃ δ’ ἐγγύθεν ὀξὺ λεληκὼσ ταρφέ’ ἐπαί̈σσει, ἑλέειν τέ ἑ θυμὸσ ἀνώγει· ὣσ ἄρ’ ὅ γ’ ἐμμεμαὼσ ἰθὺσ πέτετο, τρέσε δ’ Ἕκτωρ τεῖχοσ ὕπο Τρώων, λαιψηρὰ δὲ γούνατ’ ἐνώμα. οἳ δὲ παρὰ σκοπιὴν καὶ ἐρινεὸν ἠνεμόεντα τείχεοσ αἰὲν ὑπ’ ἐκ κατ’ ἀμαξιτὸν ἐσσεύοντο, κρουνὼ δ’ ἵκανον καλλιρρόω· ἔνθα δὲ πηγαὶ δοιαὶ ἀναί̈σσουσι Σκαμάνδρου δινήεντοσ. ἣ μὲν γάρ θ’ ὕδατι λιαρῷ ῥέει, ἀμφὶ δὲ καπνὸσ γίγνεται ἐξ αὐτῆσ ὡσ εἰ πυρὸσ αἰθομένοιο· ἣ δ’ ἑτέρη θέρεϊ προρέει ἐϊκυῖα χαλάζῃ, ἢ χιόνι ψυχρῇ ἢ ἐξ ὕδατοσ κρυστάλλῳ. ἔνθα δ’ ἐπ’ αὐτάων πλυνοὶ εὐρέεσ ἐγγὺσ ἐάσι καλοὶ λαί̈νεοι, ὅθι εἵματα σιγαλόεντα πλύνεσκον Τρώων ἄλοχοι καλαί τε θύγατρεσ τὸ πρὶν ἐπ’ εἰρήνησ πρὶν ἐλθεῖν υἱᾶσ Ἀχαιῶν. τῇ ῥα παραδραμέτην φεύγων ὃ δ’ ὄπισθε διώκων· πρόσθε μὲν ἐσθλὸσ ἔφευγε, δίωκε δέ μιν μέγ’ ἀμείνων καρπαλίμωσ, ἐπεὶ οὐχ ἱερήϊον οὐδὲ βοείην ἀρνύσθην, ἅ τε ποσσὶν ἀέθλια γίγνεται ἀνδρῶν, ἀλλὰ περὶ ψυχῆσ θέον Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀεθλοφόροι περὶ τέρματα μώνυχεσ ἵπποι ῥίμφα μάλα τρωχῶσι· τὸ δὲ μέγα κεῖται ἀέθλον ἢ τρίποσ ἠὲ γυνὴ ἀνδρὸσ κατατεθνηῶτοσ· ὣσ τὼ τρὶσ Πριάμοιο πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι· θεοὶ δ’ ἐσ πάντεσ ὁρῶντο· τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· ὢ πόποι ἦ φίλον ἄνδρα διωκόμενον περὶ τεῖχοσ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι· ἐμὸν δ’ ὀλοφύρεται ἦτορ Ἕκτοροσ, ὅσ μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί’ ἔκηεν Ἴδησ ἐν κορυφῇσι πολυπτύχου, ἄλλοτε δ’ αὖτε ἐν πόλει ἀκροτάτῃ· νῦν αὖτέ ἑ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἄστυ πέρι Πριάμοιο ποσὶν ταχέεσσι διώκει. ἀλλ’ ἄγετε φράζεσθε θεοὶ καὶ μητιάασθε ἠέ μιν ἐκ θανάτοιο σαώσομεν, ἠε͂́ μιν ἤδη Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ δαμάσσομεν ἐσθλὸν ἐόντα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

ὦ πάτερ ἀργικέραυνε κελαινεφὲσ οἱο͂ν ἐείπεσ· ἄνδρα θνητὸν ἐόντα πάλαι πεπρωμένον αἴσῃ ἂψ ἐθέλεισ θανάτοιο δυσηχέοσ ἐξαναλῦσαι; ἔρδ’· ἀτὰρ οὔ τοι πάντεσ ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

θάρσει Τριτογένεια φίλον τέκοσ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοσ εἶναι· ἔρξον ὅπῃ δή τοι νόοσ ἔπλετο, μὴ δ’ ἔτ’ ἐρώει. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε πάροσ μεμαυῖαν Ἀθήνην·

βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα. Ἕκτορα δ’ ἀσπερχὲσ κλονέων ἔφεπ’ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ.

ὡσ δ’ ὅτε νεβρὸν ὄρεσφι κύων ἐλάφοιο δίηται ὄρσασ ἐξ εὐνῆσ διά τ’ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσασ· τὸν δ’ εἴ πέρ τε λάθῃσι καταπτήξασ ὑπὸ θάμνῳ, ἀλλά τ’ ἀνιχνεύων θέει ἔμπεδον ὄφρά κεν εὑρ́ῃ· ὣσ Ἕκτωρ οὐ λῆθε ποδώκεα Πηλεί̈ωνα. ὁσσάκι δ’ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων ἀντίον ἀί̈ξασθαι ἐϋδμήτουσ ὑπὸ πύργουσ, εἴ πωσ οἷ καθύπερθεν ἀλάλκοιεν βελέεσσι, τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε παραφθὰσ πρὸσ πεδίον· αὐτὸσ δὲ ποτὶ πτόλιοσ πέτετ’ αἰεί. ὡσ δ’ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν· οὔτ’ ἄρ’ ὃ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθ’ ὃ διώκειν· ὣσ ὃ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν, οὐδ’ ὃσ ἀλύξαι. πῶσ δέ κεν Ἕκτωρ κῆρασ ὑπεξέφυγεν θανάτοιο, εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετ’ Ἀπόλλων ἐγγύθεν, ὅσ οἱ ἐπῶρσε μένοσ λαιψηρά τε γοῦνα; λαοῖσιν δ’ ἀνένευε καρήατι δῖοσ Ἀχιλλεύσ, οὐδ’ ἐά ἱέμεναι ἐπὶ Ἕκτορι πικρὰ βέλεμνα, μή τισ κῦδοσ ἄροιτο βαλών, ὃ δὲ δεύτεροσ ἔλθοι. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺσ ἀφίκοντο, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα, ἐν δ’ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέοσ θανάτοιο, τὴν μὲν Ἀχιλλῆοσ, τὴν δ’ Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ’ Ἕκτοροσ αἴσιμον ἦμαρ, ᾤχετο δ’ εἰσ Αἴ̈δαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβοσ Ἀπόλλων. Πηλεί̈ωνα δ’ ἵκανε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· νῦν δὴ νῶι ἐόλπα Διὶ̈ φίλε φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ οἴσεσθαι μέγα κῦδοσ Ἀχαιοῖσι προτὶ νῆασ Ἕκτορα δῃώσαντε μάχησ ἀάτόν περ ἐόντα. οὔ οἱ νῦν ἔτι γ’ ἔστι πεφυγμένον ἄμμε γενέσθαι, οὐδ’ εἴ κεν μάλα πολλὰ πάθοι ἑκάεργοσ Ἀπόλλων προπροκυλινδόμενοσ πατρὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν στῆθι καὶ ἄμπνυε, τόνδε δ’ ἐγώ τοι οἰχομένη πεπιθήσω ἐναντίβιον μαχέσασθαι. ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, ὃ δ’ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ, στῆ δ’ ἄρ’ ἐπὶ μελίησ χαλκογλώχινοσ ἐρεισθείσ.

ἣ δ’ ἄρα τὸν μὲν ἔλειπε, κιχήσατο δ’ Ἕκτορα δῖον Δηϊφόβῳ ἐϊκυῖα δέμασ καὶ ἀτειρέα φωνήν· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἠθεῖ’ ἦ μάλα δή σε βιάζεται ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ ἄστυ πέρι Πριάμοιο ποσὶν ταχέεσσι διώκων· ἀλλ’ ἄγε δὴ στέωμεν καὶ ἀλεξώμεσθα μένοντεσ. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

Δηί̈φοβ’ ἦ μέν μοι τὸ πάροσ πολὺ φίλτατοσ ἦσθα γνωτῶν οὓσ Ἑκάβη ἠδὲ Πρίαμοσ τέκε παῖδασ· νῦν δ’ ἔτι καὶ μᾶλλον νοέω φρεσὶ τιμήσασθαι, ὃσ ἔτλησ ἐμεῦ εἵνεκ’, ἐπεὶ ἴδεσ ὀφθαλμοῖσι, τείχεοσ ἐξελθεῖν, ἄλλοι δ’ ἔντοσθε μένουσι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

ἠθεῖ’ ἦ μὲν πολλὰ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ λίσσονθ’ ἑξείησ γουνούμενοι, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι, αὖθι μένειν· τοῖον γὰρ ὑποτρομέουσιν ἅπαντεσ· ἀλλ’ ἐμὸσ ἔνδοθι θυμὸσ ἐτείρετο πένθεϊ λυγρῷ. νῦν δ’ ἰθὺσ μεμαῶτε μαχώμεθα, μὴ δέ τι δούρων ἔστω φειδωλή, ἵνα εἴδομεν εἴ κεν Ἀχιλλεὺσ νῶϊ κατακτείνασ ἔναρα βροτόεντα φέρηται νῆασ ἔπι γλαφυράσ, ἦ κεν σῷ δουρὶ δαμήῃ. ὣσ φαμένη καὶ κερδοσύνῃ ἡγήσατ’ Ἀθήνη·

ὣσ δὲ σὺ ῥέζειν. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, τὸν πρότεροσ προσέειπε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ· οὔ σ’ ἔτι Πηλέοσ υἱὲ φοβήσομαι, ὡσ τὸ πάροσ περ τρὶσ περὶ ἄστυ μέγα Πριάμου δίον, οὐδέ ποτ’ ἔτλην μεῖναι ἐπερχόμενον· νῦν αὖτέ με θυμὸσ ἀνῆκε στήμεναι ἀντία σεῖο· ἕλοιμί κεν ἤ κεν ἁλοίην. ἀλλ’ ἄγε δεῦρο θεοὺσ ἐπιδώμεθα· τοὶ γὰρ ἄριστοι μάρτυροι ἔσσονται καὶ ἐπίσκοποι ἁρμονιάων· οὐ γὰρ ἐγώ σ’ ἔκπαγλον ἀεικιῶ, αἴ κεν ἐμοὶ Ζεὺσ δώῃ καμμονίην, σὴν δὲ ψυχὴν ἀφέλωμαι· ἀλλ’ ἐπεὶ ἄρ κέ σε συλήσω κλυτὰ τεύχε’ Ἀχιλλεῦ νεκρὸν Ἀχαιοῖσιν δώσω πάλιν· τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

Ἕκτορ μή μοι ἄλαστε συνημοσύνασ ἀγόρευε· ὡσ οὐκ ἔστι λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὁρ́κια πιστά, οὐδὲ λύκοι τε καὶ ἄρνεσ ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσιν, ἀλλὰ κακὰ φρονέουσι διαμπερὲσ ἀλλήλοισιν, ὣσ οὐκ ἔστ’ ἐμὲ καὶ σὲ φιλήμεναι, οὐδέ τι νῶϊν ὁρ́κια ἔσσονται, πρίν γ’ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα αἵματοσ ἆσαι Ἄρηα ταλαύρινον πολεμιστήν. παντοίησ ἀρετῆσ μιμνήσκεο· νῦν σε μάλα χρὴ αἰχμητήν τ’ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον πολεμιστήν. οὔ τοι ἔτ’ ἔσθ’ ὑπάλυξισ, ἄφαρ δέ σε Παλλὰσ Ἀθήνη ἔγχει ἐμῷ δαμάᾳ· νῦν δ’ ἀθρόα πάντ’ ἀποτίσεισ κήδε’ ἐμῶν ἑτάρων οὓσ ἔκτανεσ ἔγχεϊ θύων. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ·

καὶ τὸ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο φαίδιμοσ Ἕκτωρ· ἕζετο γὰρ προϊδών, τὸ δ’ ὑπέρπτατο χάλκεον ἔγχοσ, ἐν γαίῃ δ’ ἐπάγη· ἀνὰ δ’ ἡρ́πασε Παλλὰσ Ἀθήνη, ἂψ δ’ Ἀχιλῆϊ δίδου, λάθε δ’ Ἕκτορα ποιμένα λαῶν. Ἕκτωρ δὲ προσέειπεν ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα· ἤμβροτεσ, οὐδ’ ἄρα πώ τι θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ ἐκ Διὸσ ἠείδησ τὸν ἐμὸν μόρον, ἦ τοι ἔφησ γε· ἀλλά τισ ἀρτιεπὴσ καὶ ἐπίκλοποσ ἔπλεο μύθων, ὄφρά σ’ ὑποδείσασ μένεοσ ἀλκῆσ τε λάθωμαι. οὐ μέν μοι φεύγοντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πήξεισ, ἀλλ’ ἰθὺσ μεμαῶτι διὰ στήθεσφιν ἔλασσον εἴ τοι ἔδωκε θεόσ· νῦν αὖτ’ ἐμὸν ἔγχοσ ἄλευαι χάλκεον· ὡσ δή μιν σῷ ἐν χροὶ̈ πᾶν κομίσαιο. καί κεν ἐλαφρότεροσ πόλεμοσ Τρώεσσι γένοιτο σεῖο καταφθιμένοιο· σὺ γάρ σφισι πῆμα μέγιστον. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλε Πηλεί̈δαο μέσον σάκοσ οὐδ’ ἀφάμαρτε·

τῆλε δ’ ἀπεπλάγχθη σάκεοσ δόρυ· χώσατο δ’ Ἕκτωρ ὅττί ῥά οἱ βέλοσ ὠκὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρόσ, στῆ δὲ κατηφήσασ, οὐδ’ ἄλλ’ ἔχε μείλινον ἔγχοσ. Δηί̈φοβον δ’ ἐκάλει λευκάσπιδα μακρὸν ἀύ̈σασ· ᾔτεέ μιν δόρυ μακρόν· ὃ δ’ οὔ τί οἱ ἐγγύθεν ἠε͂ν. Ἕκτωρ δ’ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· ὢ πόποι ἦ μάλα δή με θεοὶ θάνατον δὲ κάλεσσαν· Δηί̈φοβον γὰρ ἔγωγ’ ἐφάμην ἡρ́ωα παρεῖναι· ἀλλ’ ὃ μὲν ἐν τείχει, ἐμὲ δ’ ἐξαπάτησεν Ἀθήνη. νῦν δὲ δὴ ἐγγύθι μοι θάνατοσ κακόσ, οὐδ’ ἔτ’ ἄνευθεν, οὐδ’ ἀλέη· ἦ γάρ ῥα πάλαι τό γε φίλτερον ἠε͂ν Ζηνί τε καὶ Διὸσ υἱῖ ἑκηβόλῳ, οἵ με πάροσ γε πρόφρονεσ εἰρύατο· νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει. μὴ μὰν ἀσπουδί γε καὶ ἀκλειῶσ ἀπολοίμην, ἀλλὰ μέγα ῥέξασ τι καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι. ὣσ ἄρα φωνήσασ εἰρύσσατο φάσγανον ὀξύ, τό οἱ ὑπὸ λαπάρην τέτατο μέγα τε στιβαρόν τε, οἴμησεν δὲ ἀλεὶσ ὥσ τ’ αἰετὸσ ὑψιπετήεισ, ὅσ τ’ εἶσιν πεδίον δὲ διὰ νεφέων ἐρεβεννῶν ἁρπάξων ἢ ἄρν’ ἀμαλὴν ἤ πτῶκα λαγωόν·

ὣσ Ἕκτωρ οἴμησε τινάσσων φάσγανον ὀξύ. ὁρμήθη δ’ Ἀχιλεύσ, μένεοσ δ’ ἐμπλήσατο θυμὸν ἀγρίου, πρόσθεν δὲ σάκοσ στέρνοιο κάλυψε καλὸν δαιδάλεον, κόρυθι δ’ ἐπένευε φαεινῇ τετραφάλῳ· καλαὶ δὲ περισσείοντο ἔθειραι χρύσεαι, ἃσ Ἥφαιστοσ ἱεί λόφον ἀμφὶ θαμειάσ. οἱο͂σ δ’ ἀστὴρ εἶσι μετ’ ἀστράσι νυκτὸσ ἀμολγῷ ἕσπεροσ, ὃσ κάλλιστοσ ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ, ὣσ αἰχμῆσ ἀπέλαμπ’ εὐήκεοσ, ἣν ἄρ’ Ἀχιλλεὺσ πάλλεν δεξιτερῇ φρονέων κακὸν Ἕκτορι δίῳ εἰσορόων χρόα καλόν, ὅπῃ εἴξειε μάλιστα. τοῦ δὲ καὶ ἄλλο τόσον μὲν ἔχε χρόα χάλκεα τεύχεα καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξε κατακτάσ· φαίνετο δ’ ᾗ κληῖ̈δεσ ἀπ’ ὤμων αὐχέν’ ἔχουσι λαυκανίην, ἵνα τε ψυχῆσ ὤκιστοσ ὄλεθροσ· τῇ ῥ’ ἐπὶ οἷ μεμαῶτ’ ἔλασ’ ἔγχεϊ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένοσ ἤλυθ’ ἀκωκή· οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀσφάραγον μελίη τάμε χαλκοβάρεια, ὄφρά τί μιν προτιείποι ἀμειβόμενοσ ἐπέεσσιν. ἤριπε δ’ ἐν κονίῃσ· ὃ δ’ ἐπεύξατο δῖοσ Ἀχιλλεύσ· Ἕκτορ ἀτάρ που ἔφησ Πατροκλῆ’ ἐξεναρίζων σῶσ ἔσσεσθ’, ἐμὲ δ’ οὐδὲν ὀπίζεο νόσφιν ἐόντα νήπιε· τοῖο δ’ ἄνευθεν ἀοσσητὴρ μέγ’ ἀμείνων νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγὼ μετόπισθε λελείμμην, ὅσ τοι γούνατ’ ἔλυσα· σὲ μὲν κύνεσ ἠδ’ οἰωνοὶ ἑλκήσουσ’ ἀϊκῶσ, τὸν δὲ κτεριοῦσιν Ἀχαιοί. τὸν δ’ ὀλιγοδρανέων προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

λίσσομ’ ὑπὲρ ψυχῆσ καὶ γούνων σῶν τε τοκήων μή με ἐά παρὰ νηυσὶ κύνασ καταδάψαι Ἀχαιῶν, ἀλλὰ σὺ μὲν χαλκόν τε ἅλισ χρυσόν τε δέδεξο δῶρα τά τοι δώσουσι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ, σῶμα δὲ οἴκαδ’ ἐμὸν δόμεναι πάλιν, ὄφρα πυρόσ με Τρῶεσ καὶ Τρώων ἄλοχοι λελάχωσι θανόντα. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ·

μή με κύον γούνων γουνάζεο μὴ δὲ τοκήων· αἲ γάρ πωσ αὐτόν με μένοσ καὶ θυμὸσ ἀνήη ὤμ’ ἀποταμνόμενον κρέα ἔδμεναι, οἱᾶ ἐόργασ, ὡσ οὐκ ἔσθ’ ὃσ σῆσ γε κύνασ κεφαλῆσ ἀπαλάλκοι, οὐδ’ εἴ κεν δεκάκισ τε καὶ εἰκοσινήριτ’ ἄποινα στήσωσ’ ἐνθάδ’ ἄγοντεσ, ὑπόσχωνται δὲ καὶ ἄλλα, οὐδ’ εἴ κέν σ’ αὐτὸν χρυσῷ ἐρύσασθαι ἀνώγοι Δαρδανίδησ Πρίαμοσ· οὐδ’ ὧσ σέ γε πότνια μήτηρ ἐνθεμένη λεχέεσσι γοήσεται ὃν τέκεν αὐτή, ἀλλὰ κύνεσ τε καὶ οἰωνοὶ κατὰ πάντα δάσονται. τὸν δὲ καταθνῄσκων προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

ἦ σ’ εὖ γιγνώσκων προτιόσσομαι, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλον πείσειν· ἦ γὰρ σοί γε σιδήρεοσ ἐν φρεσὶ θυμόσ. φράζεο νῦν, μή τοί τι θεῶν μήνιμα γένωμαι ἤματι τῷ ὅτε κέν σε Πάρισ καὶ Φοῖβοσ Ἀπόλλων ἐσθλὸν ἐόντ’ ὀλέσωσιν ἐνὶ Σκαιῇσι πύλῃσιν. ὣσ ἄρα μιν εἰπόντα τέλοσ θανάτοιο κάλυψε, ψυχὴ δ’ ἐκ ῥεθέων πταμένη Αἴ̈δοσ δὲ βεβήκει ὃν πότμον γοόωσα λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην.

τὸν καὶ τεθνηῶτα προσηύδα δῖοσ Ἀχιλλεύσ· τέθναθι· κῆρα δ’ ἐγὼ τότε δέξομαι ὁππότε κεν δὴ Ζεὺσ ἐθέλῃ τελέσαι ἠδ’ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι. ἦ ῥα, καὶ ἐκ νεκροῖο ἐρύσσατο χάλκεον ἔγχοσ, καὶ τό γ’ ἄνευθεν ἔθηχ’, ὃ δ’ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα αἱματόεντ’·

ἄλλοι δὲ περίδραμον υἱε͂σ Ἀχαιῶν, οἳ καὶ θηήσαντο φυὴν καὶ εἶδοσ ἀγητὸν Ἕκτοροσ· οὐδ’ ἄρα οἵ τισ ἀνουτητί γε παρέστη. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ μαλακώτεροσ ἀμφαφάασθαι Ἕκτωρ ἢ ὅτε νῆασ ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέῳ. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκε καὶ οὐτήσασκε παραστάσ.

ἐπέφνομεν Ἕκτορα δῖον, ᾧ Τρῶεσ κατὰ ἄστυ θεῷ ὣσ εὐχετόωντο. τὸν δ’ ἐπεὶ ἐξενάριξε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, στὰσ ἐν Ἀχαιοῖσιν ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευεν· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ἐπεὶ δὴ τόνδ’ ἄνδρα θεοὶ δαμάσασθαι ἔδωκαν, ὃσ κακὰ πόλλ’ ἔρρεξεν ὅσ’ οὐ σύμπαντεσ οἱ ἄλλοι, εἰ δ’ ἄγετ’ ἀμφὶ πόλιν σὺν τεύχεσι πειρηθῶμεν, ὄφρά κ’ ἔτι γνῶμεν Τρώων νόον ὅν τιν’ ἔχουσιν, ἢ καταλείψουσιν πόλιν ἄκρην τοῦδε πεσόντοσ, ἠε͂ μένειν μεμάασι καὶ Ἕκτοροσ οὐκέτ’ ἐόντοσ. ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; κεῖται πὰρ νήεσσι νέκυσ ἄκλαυτοσ ἄθαπτοσ Πάτροκλοσ· τοῦ δ’ οὐκ ἐπιλήσομαι, ὄφρ’ ἂν ἔγωγε ζωοῖσιν μετέω καί μοι φίλα γούνατ’ ὀρώρῃ· εἰ δὲ θανόντων περ καταλήθοντ’ εἰν Αἴ̈δαο αὐτὰρ ἐγὼ καὶ κεῖθι φίλου μεμνήσομ’ ἑταίρου. νῦν δ’ ἄγ’ ἀείδοντεσ παιήονα κοῦροι Ἀχαιῶν νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι νεώμεθα, τόνδε δ’ ἄγωμεν. ἠράμεθα μέγα κῦδοσ· ἦ ῥα, καὶ Ἕκτορα δῖον ἀεικέα μήδετο ἔργα.

ἀμφοτέρων μετόπισθε ποδῶν τέτρηνε τένοντε ἐσ σφυρὸν ἐκ πτέρνησ, βοέουσ δ’ ἐξῆπτεν ἱμάντασ, ἐκ δίφροιο δ’ ἔδησε, κάρη δ’ ἕλκεσθαι ἐάσεν· ἐσ δίφρον δ’ ἀναβὰσ ἀνά τε κλυτὰ τεύχε’ ἀείρασ μάστιξέν ῥ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. τοῦ δ’ ἦν ἑλκομένοιο κονίσαλοσ, ἀμφὶ δὲ χαῖται κυάνεαι πίτναντο, κάρη δ’ ἅπαν ἐν κονίῃσι κεῖτο πάροσ χαρίεν· τότε δὲ Ζεὺσ δυσμενέεσσι δῶκεν ἀεικίσσασθαι ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ. ὣσ τοῦ μὲν κεκόνιτο κάρη ἅπαν·

ἣ δέ νυ μήτηρ τίλλε κόμην, ἀπὸ δὲ λιπαρὴν ἔρριψε καλύπτρην τηλόσε, κώκυσεν δὲ μάλα μέγα παῖδ’ ἐσιδοῦσα· ᾤμωξεν δ’ ἐλεεινὰ πατὴρ φίλοσ, ἀμφὶ δὲ λαοὶ κωκυτῷ τ’ εἴχοντο καὶ οἰμωγῇ κατὰ ἄστυ. τῷ δὲ μάλιστ’ ἄρ’ ἐήν ἐναλίγκιον ὡσ εἰ ἅπασα Ἴλιοσ ὀφρυόεσσα πυρὶ σμύχοιτο κατ’ ἄκρησ. λαοὶ μέν ῥα γέροντα μόγισ ἔχον ἀσχαλόωντα ἐξελθεῖν μεμαῶτα πυλάων Δαρδανιάων. πάντασ δ’ ἐλλιτάνευε κυλινδόμενοσ κατὰ κόπρον, ἐξονομακλήδην ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαστον· σχέσθε φίλοι, καί μ’ οἰο͂ν ἐάσατε κηδόμενοί περ ἐξελθόντα πόληοσ ἱκέσθ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. λίσσωμ’ ἀνέρα τοῦτον ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόν, ἤν πωσ ἡλικίην αἰδέσσεται ἠδ’ ἐλεήσῃ γῆρασ· καὶ δέ νυ τῷ γε πατὴρ τοιόσδε τέτυκται Πηλεύσ, ὅσ μιν ἔτικτε καὶ ἔτρεφε πῆμα γενέσθαι Τρωσί· μάλιστα δ’ ἐμοὶ περὶ πάντων ἄλγε’ ἔθηκε. τόσσουσ γάρ μοι παῖδασ ἀπέκτανε τηλεθάοντασ· τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ἀχνύμενόσ περ ὡσ ἑνόσ, οὗ μ’ ἄχοσ ὀξὺ κατοίσεται Αἴ̈δοσ εἴσω, Ἕκτοροσ· ὡσ ὄφελεν θανέειν ἐν χερσὶν ἐμῇσι· τώ κε κορεσσάμεθα κλαίοντέ τε μυρομένω τε μήτηρ θ’, ἥ μιν ἔτικτε δυσάμμοροσ, ἠδ’ ἐγὼ αὐτόσ. ὣσ ἔφατο κλαίων, ἐπὶ δὲ στενάχοντο πολῖται·

Τρῳῇσιν δ’ Ἑκάβη ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο· τέκνον ἐγὼ δειλή· τί νυ βείομαι αἰνὰ παθοῦσα σεῦ ἀποτεθνηῶτοσ; ὅ μοι νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ εὐχωλὴ κατὰ ἄστυ πελέσκεο, πᾶσί τ’ ὄνειαρ Τρωσί τε καὶ Τρῳῇσι κατὰ πτόλιν, οἵ σε θεὸν ὣσ δειδέχατ’· ἦ γὰρ καί σφι μάλα μέγα κῦδοσ ἐήσθα ζωὸσ ἐών· νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἄλοχοσ δ’ οὔ πώ τι πέπυστο Ἕκτοροσ·

οὐ γάρ οἵ τισ ἐτήτυμοσ ἄγγελοσ ἐλθὼν ἤγγειλ’ ὅττί ῥά οἱ πόσισ ἔκτοθι μίμνε πυλάων, ἀλλ’ ἥ γ’ ἱστὸν ὕφαινε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο δίπλακα πορφυρέην, ἐν δὲ θρόνα ποικίλ’ ἔπασσε. κέκλετο δ’ ἀμφιπόλοισιν ἐϋπλοκάμοισ κατὰ δῶμα ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν, ὄφρα πέλοιτο Ἕκτορι θερμὰ λοετρὰ μάχησ ἐκ νοστήσαντι νηπίη, οὐδ’ ἐνόησεν ὅ μιν μάλα τῆλε λοετρῶν χερσὶν Ἀχιλλῆοσ δάμασε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. κωκυτοῦ δ’ ἤκουσε καὶ οἰμωγῆσ ἀπὸ πύργου· τῆσ δ’ ἐλελίχθη γυῖα, χαμαὶ δέ οἱ ἔκπεσε κερκίσ· ἣ δ’ αὖτισ δμῳῇσιν ἐϋπλοκάμοισι μετηύδα· δεῦτε δύω μοι ἕπεσθον, ἴδωμ’ ὅτιν’ ἔργα τέτυκται. αἰδοίησ ἑκυρῆσ ὀπὸσ ἔκλυον, ἐν δ’ ἐμοὶ αὐτῇ στήθεσι πάλλεται ἦτορ ἀνὰ στόμα, νέρθε δὲ γοῦνα πήγνυται· ἐγγὺσ δή τι κακὸν Πριάμοιο τέκεσσιν. αἲ γὰρ ἀπ’ οὐάτοσ εἰή ἐμεῦ ἔποσ· ἀλλὰ μάλ’ αἰνῶσ δείδω μὴ δή μοι θρασὺν Ἕκτορα δῖοσ Ἀχιλλεὺσ μοῦνον ἀποτμήξασ πόλιοσ πεδίον δὲ δίηται, καὶ δή μιν καταπαύσῃ ἀγηνορίησ ἀλεγεινῆσ ἥ μιν ἔχεσκ’, ἐπεὶ οὔ ποτ’ ἐνὶ πληθυῖ μένεν ἀνδρῶν, ἀλλὰ πολὺ προθέεσκε, τὸ ὃν μένοσ οὐδενὶ εἴκων. ὣσ φαμένη μεγάροιο διέσσυτο μαινάδι ἴση παλλομένη κραδίην·

ἅμα δ’ ἀμφίπολοι κίον αὐτῇ αὐτὰρ ἐπεὶ πύργόν τε καὶ ἀνδρῶν ἷξεν ὅμιλον ἔστη παπτήνασ’ ἐπὶ τείχεϊ, τὸν δὲ νόησεν ἑλκόμενον πρόσθεν πόλιοσ· ταχέεσ δέ μιν ἵπποι ἕλκον ἀκηδέστωσ κοίλασ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. τὴν δὲ κατ’ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψεν, ἤριπε δ’ ἐξοπίσω, ἀπὸ δὲ ψυχὴν ἐκάπυσσε. τῆλε δ’ ἀπὸ κρατὸσ βάλε δέσματα σιγαλόεντα, ἄμπυκα κεκρύφαλόν τε ἰδὲ πλεκτὴν ἀναδέσμην κρήδεμνόν θ’, ὅ ῥά οἱ δῶκε χρυσῆ Ἀφροδίτη ἤματι τῷ ὅτε μιν κορυθαίολοσ ἠγάγεθ’ Ἕκτωρ ἐκ δόμου Ηἐτίωνοσ, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα. ἀμφὶ δέ μιν γαλόῳ τε καὶ εἰνατέρεσ ἅλισ ἔσταν, αἵ ἑ μετὰ σφίσιν εἶχον ἀτυζομένην ἀπολέσθαι.

ἣ δ’ ἐπεὶ οὖν ἔμπνυτο καὶ ἐσ φρένα θυμὸσ ἀγέρθη ἀμβλήδην γοόωσα μετὰ Τρῳῇσιν ἐείπεν· Ἕκτορ ἐγὼ δύστηνοσ· ἰῇ ἄρα γεινόμεθ’ αἴσῃ ἀμφότεροι, σὺ μὲν ἐν Τροίῃ Πριάμου κατὰ δῶμα, αὐτὰρ ἐγὼ Θήβῃσιν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ ἐν δόμῳ Ηἐτίωνοσ, ὅ μ’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐοῦσαν δύσμοροσ αἰνόμορον· ὡσ μὴ ὤφελλε τεκέσθαι. νῦν δὲ σὺ μὲν Αἴ̈δαο δόμουσ ὑπὸ κεύθεσι γαίησ ἔρχεαι, αὐτὰρ ἐμὲ στυγερῷ ἐνὶ πένθεϊ λείπεισ χήρην ἐν μεγάροισι· πάϊσ δ’ ἔτι νήπιοσ αὔτωσ, ὃν τέκομεν σύ τ’ ἐγώ τε δυσάμμοροι· οὔτε σὺ τούτῳ ἔσσεαι Ἕκτορ ὄνειαρ ἐπεὶ θάνεσ, οὔτε σοὶ οὗτοσ. ἤν περ γὰρ πόλεμόν γε φύγῃ πολύδακρυν Ἀχαιῶν, αἰεί τοι τούτῳ γε πόνοσ καὶ κήδε’ ὀπίσσω ἔσσοντ’· ἄλλοι γάρ οἱ ἀπουρίσσουσιν ἀρούρασ. ἦμαρ δ’ ὀρφανικὸν παναφήλικα παῖδα τίθησι· πάντα δ’ ὑπεμνήμυκε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί, δευόμενοσ δέ τ’ ἄνεισι πάϊσ ἐσ πατρὸσ ἑταίρουσ, ἄλλον μὲν χλαίνησ ἐρύων, ἄλλον δὲ χιτῶνοσ· τῶν δ’ ἐλεησάντων κοτύλην τισ τυτθὸν ἐπέσχε· χείλεα μέν τ’ ἐδίην’, ὑπερῴην δ’ οὐκ ἐδίηνε. τὸν δὲ καὶ ἀμφιθαλὴσ ἐκ δαιτύοσ ἐστυφέλιξε χερσὶν πεπλήγων καὶ ὀνειδείοισιν ἐνίσσων· ἔρρ’ οὕτωσ· οὐ σόσ γε πατὴρ μεταδαίνυται ἡμῖν. δακρυόεισ δέ τ’ ἄνεισι πάϊσ ἐσ μητέρα χήρην Ἀστυάναξ, ὃσ πρὶν μὲν ἑοῦ ἐπὶ γούνασι πατρὸσ μυελὸν οἰο͂ν ἔδεσκε καὶ οἰῶν πίονα δημόν· αὐτὰρ ὅθ’ ὕπνοσ ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων, εὕδεσκ’ ἐν λέκτροισιν ἐν ἀγκαλίδεσσι τιθήνησ εὐνῇ ἔνι μαλακῇ θαλέων ἐμπλησάμενοσ κῆρ· νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι φίλου ἀπὸ πατρὸσ ἁμαρτὼν Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶεσ ἐπίκλησιν καλέουσιν· οἰο͂σ γάρ σφιν ἔρυσο πύλασ καὶ τείχεα μακρά. νῦν δὲ σὲ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι νόσφι τοκήων αἰόλαι εὐλαὶ ἔδονται, ἐπεί κε κύνεσ κορέσωνται γυμνόν· ἀτάρ τοι εἵματ’ ἐνὶ μεγάροισι κέονται λεπτά τε καὶ χαρίεντα τετυγμένα χερσὶ γυναικῶν. ἀλλ’ ἤτοι τάδε πάντα καταφλέξω πυρὶ κηλέῳ οὐδὲν σοί γ’ ὄφελοσ, ἐπεὶ οὐκ ἐγκείσεαι αὐτοῖσ, ἀλλὰ πρὸσ Τρώων καὶ Τρωϊάδων κλέοσ εἶναι. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 22

(호메로스, 일리아스, Book 22)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION