헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́20́

(호메로스, 일리아스, Book 20)

ὣσ οἳ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι θωρήσσοντο ἀμφὶ σὲ Πηλέοσ υἱὲ μάχησ ἀκόρητον Ἀχαιοί, Τρῶεσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο· Ζεὺσ δὲ Θέμιστα κέλευσε θεοὺσ ἀγορὴν δὲ καλέσσαι κρατὸσ ἀπ’ Οὐλύμποιο πολυπτύχου· ἣ δ’ ἄρα πάντῃ φοιτήσασα κέλευσε Διὸσ πρὸσ δῶμα νέεσθαι. οὔτέ τισ οὖν ποταμῶν ἀπέην νόσφ’ Ὠκεανοῖο, οὔτ’ ἄρα νυμφάων αἵ τ’ ἄλσεα καλὰ νέμονται καὶ πηγὰσ ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα. ἐλθόντεσ δ’ ἐσ δῶμα Διὸσ νεφεληγερέταο ξεστῇσ αἰθούσῃσιν ἐνίζανον, ἃσ Διὶ πατρὶ Ἥφαιστοσ ποίησεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσιν. ὣσ οἳ μὲν Διὸσ ἔνδον ἀγηγέρατ’·

οὐδ’ ἐνοσίχθων νηκούστησε θεᾶσ, ἀλλ’ ἐξ ἁλὸσ ἦλθε μετ’ αὐτούσ, ἷζε δ’ ἄρ’ ἐν μέσσοισι, Διὸσ δ’ ἐξείρετο βουλήν· τίπτ’ αὖτ’ ἀργικέραυνε θεοὺσ ἀγορὴν δὲ κάλεσσασ; ἦ τι περὶ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν μερμηρίζεισ; τῶν γὰρ νῦν ἄγχιστα μάχη πόλεμόσ τε δέδηε. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἔγνωσ ἐννοσίγαιε ἐμὴν ἐν στήθεσι βουλὴν ὧν ἕνεκα ξυνάγειρα· μέλουσί μοι ὀλλύμενοί περ. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ μενέω πτυχὶ Οὐλύμποιο ἥμενοσ, ἔνθ’ ὁρόων φρένα τέρψομαι· οἳ δὲ δὴ ἄλλοι ἔρχεσθ’ ὄφρ’ ἂν ἵκησθε μετὰ Τρῶασ καὶ Ἀχαιούσ, ἀμφοτέροισι δ’ ἀρήγεθ’ ὅπῃ νόοσ ἐστὶν ἑκάστου. εἰ γὰρ Ἀχιλλεὺσ οἰο͂σ ἐπὶ Τρώεσσι μαχεῖται οὐδὲ μίνυνθ’ ἕξουσι ποδώκεα Πηλεί̈ωνα. καὶ δέ τί μιν καὶ πρόσθεν ὑποτρομέεσκον ὁρῶντεσ· νῦν δ’ ὅτε δὴ καὶ θυμὸν ἑταίρου χώεται αἰνῶσ δείδω μὴ καὶ τεῖχοσ ὑπέρμορον ἐξαλαπάξῃ. ὣσ ἔφατο Κρονίδησ, πόλεμον δ’ ἀλίαστον ἔγειρε.

βὰν δ’ ἴμεναι πόλεμον δὲ θεοὶ δίχα θυμὸν ἔχοντεσ· Ἥρη μὲν μετ’ ἀγῶνα νεῶν καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη ἠδὲ Ποσειδάων γαιήοχοσ ἠδ’ ἐριούνησ Ἑρμείασ, ὃσ ἐπὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσι κέκασται· Ἥφαιστοσ δ’ ἅμα τοῖσι κίε σθένεϊ βλεμεαίνων χωλεύων, ὑπὸ δὲ κνῆμαι ῥώοντο ἀραιαί. ἐσ δὲ Τρῶασ Ἄρησ κορυθαίολοσ, αὐτὰρ ἅμ’ αὐτῷ Φοῖβοσ ἀκερσεκόμησ ἠδ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα Λητώ τε Ξάνθόσ τε φιλομειδήσ τ’ Ἀφροδίτη. εἱο͂σ μέν ῥ’ ἀπάνευθε θεοὶ θνητῶν ἔσαν ἀνδρῶν, τεῖοσ Ἀχαιοὶ μὲν μέγα κύδανον, οὕνεκ’ Ἀχιλλεὺσ ἐξεφάνη, δηρὸν δὲ μάχησ ἐπέπαυτ’ ἀλεγεινῆσ·

Τρῶασ δὲ τρόμοσ αἰνὸσ ὑπήλυθε γυῖα ἕκαστον δειδιότασ, ὅθ’ ὁρῶντο ποδώκεα Πηλεί̈ωνα τεύχεσι λαμπόμενον βροτολοιγῷ ἶσον Ἄρηϊ. αὐτὰρ ἐπεὶ μεθ’ ὅμιλον Ὀλύμπιοι ἤλυθον ἀνδρῶν, ὦρτο δ’ Ἔρισ κρατερὴ λαοσσόοσ, αὐε͂ δ’ Ἀθήνη στᾶσ’ ὁτὲ μὲν παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεοσ ἐκτόσ, ἄλλοτ’ ἐπ’ ἀκτάων ἐριδούπων μακρὸν ἀύ̈τει. αὐε͂ δ’ Ἄρησ ἑτέρωθεν ἐρεμνῇ λαίλαπι ἶσοσ ὀξὺ κατ’ ἀκροτάτησ πόλιοσ Τρώεσσι κελεύων, ἄλλοτε πὰρ Σιμόεντι θέων ἐπὶ Καλλικολώνῃ. ὣσ τοὺσ ἀμφοτέρουσ μάκαρεσ θεοὶ ὀτρύνοντεσ σύμβαλον, ἐν δ’ αὐτοῖσ ἔριδα ῥήγνυντο βαρεῖαν·

δεινὸν δὲ βρόντησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ὑψόθεν· αὐτὰρ νέρθε Ποσειδάων ἐτίναξε γαῖαν ἀπειρεσίην ὀρέων τ’ αἰπεινὰ κάρηνα. πάντεσ δ’ ἐσσείοντο πόδεσ πολυπίδακοσ Ἴδησ καὶ κορυφαί, Τρώων τε πόλισ καὶ νῆεσ Ἀχαιῶν. ἔδεισεν δ’ ὑπένερθεν ἄναξ ἐνέρων Αἰ̈δωνεύσ, δείσασ δ’ ἐκ θρόνου ἆλτο καὶ ἰάχε, μή οἱ ὕπερθε γαῖαν ἀναρρήξειε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, οἰκία δὲ θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισι φανείη σμερδαλέ’ εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ· τόσσοσ ἄρα κτύποσ ὦρτο θεῶν ἔριδι ξυνιόντων. ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάωνοσ ἄνακτοσ ἵστατ’ Ἀπόλλων Φοῖβοσ ἔχων ἰὰ πτερόεντα, ἄντα δ’ Ἐνυαλίοιο θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· Ἥρῃ δ’ ἀντέστη χρυσηλάκατοσ κελαδεινὴ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα κασιγνήτη ἑκάτοιο· Λητοῖ δ’ ἀντέστη σῶκοσ ἐριούνιοσ Ἑρμῆσ, ἄντα δ’ ἄρ’ Ἡφαίστοιο μέγασ ποταμὸσ βαθυδίνησ, ὃν Ξάνθον καλέουσι θεοί, ἄνδρεσ δὲ Σκάμανδρον. ὣσ οἳ μὲν θεοὶ ἄντα θεῶν ἴσαν·

αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ Ἕκτοροσ ἄντα μάλιστα λιλαίετο δῦναι ὅμιλον Πριαμίδεω· τοῦ γάρ ῥα μάλιστά ἑ θυμὸσ ἀνώγει αἵματοσ ἆσαι Ἄρηα ταλαύρινον πολεμιστήν. Αἰνείαν δ’ ἰθὺσ λαοσσόοσ ὦρσεν Ἀπόλλων ἀντία Πηλεί̈ωνοσ, ἐνῆκε δέ οἱ μένοσ ἠύ̈· υἱέϊ δὲ Πριάμοιο Λυκάονι εἴσατο φωνήν· τῷ μιν ἐεισάμενοσ προσέφη Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων· Αἰνεία Τρώων βουληφόρε ποῦ τοι ἀπειλαὶ ἃσ Τρώων βασιλεῦσιν ὑπίσχεο οἰνοποτάζων Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ ἐναντίβιον πολεμίξειν; τὸν δ’ αὖτ’ Αἰνείασ ἀπαμειβόμενοσ προσέειπε·

Πριαμίδη τί με ταῦτα καὶ οὐκ ἐθέλοντα κελεύεισ ἀντία Πηλεί̈ωνοσ ὑπερθύμοιο μάχεσθαι; οὐ μὲν γὰρ νῦν πρῶτα ποδώκεοσ ἄντ’ Ἀχιλῆοσ στήσομαι, ἀλλ’ ἤδη με καὶ ἄλλοτε δουρὶ φόβησεν ἐξ Ἴδησ, ὅτε βουσὶν ἐπήλυθεν ἡμετέρῃσι, πέρσε δὲ Λυρνησσὸν καὶ Πήδασον· αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺσ εἰρύσαθ’, ὅσ μοι ἐπῶρσε μένοσ λαιψηρά τε γοῦνα. ἦ κ’ ἐδάμην ὑπὸ χερσὶν Ἀχιλλῆοσ καὶ Ἀθήνησ, ἥ οἱ πρόσθεν ἰοῦσα τίθει φάοσ ἠδ’ ἐκέλευεν ἔγχεϊ χαλκείῳ Λέλεγασ καὶ Τρῶασ ἐναίρειν. τὼ οὐκ ἔστ’ Ἀχιλῆοσ ἐναντίον ἄνδρα μάχεσθαι· αἰεὶ γὰρ πάρα εἷσ γε θεῶν ὃσ λοιγὸν ἀμύνει. καὶ δ’ ἄλλωσ τοῦ γ’ ἰθὺ βέλοσ πέτετ’, οὐδ’ ἀπολήγει πρὶν χροὸσ ἀνδρομέοιο διελθέμεν. εἰ δὲ θεόσ περ ἶσον τείνειεν πολέμου τέλοσ, οὔ κε μάλα ῥέα νικήσει’, οὐδ’ εἰ παγχάλκεοσ εὔχεται εἶναι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων·

ἡρ́ωσ ἀλλ’ ἄγε καὶ σὺ θεοῖσ αἰειγενέτῃσιν εὔχεο· καὶ δὲ σέ φασι Διὸσ κούρησ Ἀφροδίτησ ἐκγεγάμεν, κεῖνοσ δὲ χερείονοσ ἐκ θεοῦ ἐστίν· ἣ μὲν γὰρ Διόσ ἐσθ’, ἣ δ’ ἐξ ἁλίοιο γέροντοσ. ἀλλ’ ἰθὺσ φέρε χαλκὸν ἀτειρέα, μηδέ σε πάμπαν λευγαλέοισ ἐπέεσσιν ἀποτρεπέτω καὶ ἀρειῇ. ὣσ εἰπὼν ἔμπνευσε μένοσ μέγα ποιμένι λαῶν, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ.

χαλεποὶ δὲ θεοὶ φαίνεσθαι ἐναργεῖσ. οὐδ’ ἔλαθ’ Ἀγχίσαο πάϊσ λευκώλενον Ἥρην ἀντία Πηλεί̈ωνοσ ἰὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν· ἣ δ’ ἄμυδισ στήσασα θεοὺσ μετὰ μῦθον ἐείπε· φράζεσθον δὴ σφῶϊ Ποσείδαον καὶ Ἀθήνη ἐν φρεσὶν ὑμετέρῃσιν, ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα. Αἰνείασ ὅδ’ ἔβη κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ ἀντία Πηλεί̈ωνοσ, ἀνῆκε δὲ Φοῖβοσ Ἀπόλλων. ἀλλ’ ἄγεθ’, ἡμεῖσ πέρ μιν ἀποτρωπῶμεν ὀπίσσω αὐτόθεν, ἤ τισ ἔπειτα καὶ ἡμείων Ἀχιλῆϊ παρσταίη, δοίη δὲ κράτοσ μέγα, μηδέ τι θυμῷ δευέσθω, ἵνα εἰδῇ ὅ μιν φιλέουσιν ἄριστοι ἀθανάτων, οἳ δ’ αὖτ’ ἀνεμώλιοι οἳ τὸ πάροσ περ Τρωσὶν ἀμύνουσιν πόλεμον καὶ δηϊοτῆτα. πάντεσ δ’ Οὐλύμποιο κατήλθομεν ἀντιόωντεσ τῆσδε μάχησ, ἵνα μή τι μετὰ Τρώεσσι πάθῃσι σήμερον· ὕστερον αὖτε τὰ πείσεται ἅσσά οἱ αἶσα γιγνομένῳ ἐπένησε λίνῳ ὅτε μιν τέκε μήτηρ. εἰ δ’ Ἀχιλεὺσ οὐ ταῦτα θεῶν ἐκ πεύσεται ὀμφῆσ δείσετ’ ἔπειθ’, ὅτε κέν τισ ἐναντίβιον θεὸσ ἔλθῃ ἐν πολέμῳ· τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

Ἥρη μὴ χαλέπαινε παρ’ ἐκ νόον· οὐδέ τί σε χρή. οὐκ ἂν ἔγωγ’ ἐθέλοιμι θεοὺσ ἔριδι ξυνελάσσαι ἡμέασ τοὺσ ἄλλουσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν· ἀλλ’ ἡμεῖσ μὲν ἔπειτα καθεζώμεσθα κιόντεσ ἐκ πάτου ἐσ σκοπιήν, πόλεμοσ δ’ ἄνδρεσσι μελήσει. εἰ δέ κ’ Ἄρησ ἄρχωσι μάχησ ἢ Φοῖβοσ Ἀπόλλων, ἢ Ἀχιλῆ’ ἴσχωσι καὶ οὐκ εἰῶσι μάχεσθαι, αὐτίκ’ ἔπειτα καὶ ἄμμι παρ’ αὐτόθι νεῖκοσ ὀρεῖται φυλόπιδοσ· μάλα δ’ ὦκα διακρινθέντασ ὀί̈ω ἂψ ἴμεν Οὔλυμπον δὲ θεῶν μεθ’ ὁμήγυριν ἄλλων ἡμετέρῃσ ὑπὸ χερσὶν ἀναγκαίηφι δαμέντασ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο κυανοχαίτησ τεῖχοσ ἐσ ἀμφίχυτον Ἡρακλῆοσ θείοιο ὑψηλόν, τό ῥά οἱ Τρῶεσ καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη ποίεον, ὄφρα τὸ κῆτοσ ὑπεκπροφυγὼν ἀλέαιτο, ὁππότε μιν σεύαιτο ἀπ’ ἠϊόνοσ πεδίον δέ.

ἔνθα Ποσειδάων κατ’ ἄρ’ ἕζετο καὶ θεοὶ ἄλλοι, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἄρρηκτον νεφέλην ὤμοισιν ἕσαντο· οἳ δ’ ἑτέρωσε καθῖζον ἐπ’ ὀφρύσι Καλλικολώνησ ἀμφὶ σὲ ἠί̈ε Φοῖβε καὶ Ἄρηα πτολίπορθον. ὣσ οἳ μέν ῥ’ ἑκάτερθε καθήατο μητιόωντεσ βουλάσ·

ἀρχέμεναι δὲ δυσηλεγέοσ πολέμοιο ὄκνεον ἀμφότεροι, Ζεὺσ δ’ ἥμενοσ ὕψι κέλευε. τῶν δ’ ἅπαν ἐπλήσθη πεδίον καὶ λάμπετο χαλκῷ ἀνδρῶν ἠδ’ ἵππων·

κάρκαιρε δὲ γαῖα πόδεσσιν ὀρνυμένων ἄμυδισ. δύο δ’ ἀνέρεσ ἔξοχ’ ἄριστοι ἐσ μέσον ἀμφοτέρων συνίτην μεμαῶτε μάχεσθαι Αἰνείασ τ’ Ἀγχισιάδησ καὶ δῖοσ Ἀχιλλεύσ. Αἰνείασ δὲ πρῶτοσ ἀπειλήσασ ἐβεβήκει νευστάζων κόρυθι βριαρῇ· ἀτὰρ ἀσπίδα θοῦριν πρόσθεν ἔχε στέρνοιο, τίνασσε δὲ χάλκεον ἔγχοσ. Πηλεί̈δησ δ’ ἑτέρωθεν ἐναντίον ὦρτο λέων ὣσ σίντησ, ὅν τε καὶ ἄνδρεσ ἀποκτάμεναι μεμάασιν ἀγρόμενοι πᾶσ δῆμοσ· ὃ δὲ πρῶτον μὲν ἀτίζων ἔρχεται, ἀλλ’ ὅτε κέν τισ ἀρηϊθόων αἰζηῶν δουρὶ βάλῃ ἐάλη τε χανών, περί τ’ ἀφρὸσ ὀδόντασ γίγνεται, ἐν δέ τέ οἱ κραδίῃ στένει ἄλκιμον ἦτορ, οὐρῇ δὲ πλευράσ τε καὶ ἰσχία ἀμφοτέρωθεν μαστίεται, ἑὲ δ’ αὐτὸν ἐποτρύνει μαχέσασθαι, γλαυκιόων δ’ ἰθὺσ φέρεται μένει, ἤν τινα πέφνῃ ἀνδρῶν, ἢ αὐτὸσ φθίεται πρώτῳ ἐν ὁμίλῳ· ὣσ Ἀχιλῆ’ ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸσ ἀγήνωρ ἀντίον ἐλθέμεναι μεγαλήτοροσ Αἰνείαο. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, τὸν πρότεροσ προσέειπε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ·

Αἰνεία τί σὺ τόσσον ὁμίλου πολλὸν ἐπελθὼν ἔστησ; ἦ σέ γε θυμὸσ ἐμοὶ μαχέσασθαι ἀνώγει ἐλπόμενον Τρώεσσιν ἀνάξειν ἱπποδάμοισι τιμῆσ τῆσ Πριάμου; ἀτὰρ εἴ κεν ἔμ’ ἐξεναρίξῃσ, οὔ τοι τοὔνεκά γε Πρίαμοσ γέρασ ἐν χερὶ θήσει· εἰσὶν γάρ οἱ παῖδεσ, ὃ δ’ ἔμπεδοσ οὐδ’ ἀεσίφρων. ἦ νύ τί τοι Τρῶεσ τέμενοσ τάμον ἔξοχον ἄλλων καλὸν φυταλιῆσ καὶ ἀρούρησ, ὄφρα νέμηαι αἴ κεν ἐμὲ κτείνῃσ; χαλεπῶσ δέ σ’ ἐόλπα τὸ ῥέξειν. ἤδη μὲν σέ γέ φημι καὶ ἄλλοτε δουρὶ φοβῆσαι. ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε πέρ σε βοῶν ἄπο μοῦνον ἐόντα σεῦα κατ’ Ἰδαίων ὀρέων ταχέεσσι πόδεσσι καρπαλίμωσ; τότε δ’ οὔ τι μετατροπαλίζεο φεύγων. ἔνθεν δ’ ἐσ Λυρνησσὸν ὑπέκφυγεσ· αὐτὰρ ἐγὼ τὴν πέρσα μεθορμηθεὶσ σὺν Ἀθήνῃ καὶ Διὶ πατρί, ληϊάδασ δὲ γυναῖκασ ἐλεύθερον ἦμαρ ἀπούρασ ἦγον· ἀτὰρ σὲ Ζεὺσ ἐρρύσατο καὶ θεοὶ ἄλλοι. ἀλλ’ οὐ νῦν ἐρύεσθαι ὀί̈ομαι, ὡσ ἐνὶ θυμῷ βάλλεαι· ἀλλά σ’ ἔγωγ’ ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐσ πληθὺν ἰέναι, μηδ’ ἀντίοσ ἵστασ’ ἐμεῖο, πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιοσ ἔγνω. τὸν δ’ αὖτ’ Αἰνείασ ἀπαμείβετο φώνησέν τε·

Πηλεί̈δη μὴ δὴ ἐπέεσσί με νηπύτιον ὣσ ἔλπεο δειδίξεσθαι, ἐπεὶ σάφα οἶδα καὶ αὐτὸσ ἠμὲν κερτομίασ ἠδ’ αἴσυλα μυθήσασθαι. ἴδμεν δ’ ἀλλήλων γενεήν, ἴδμεν δὲ τοκῆασ πρόκλυτ’ ἀκούοντεσ ἔπεα θνητῶν ἀνθρώπων· ὄψει δ’ οὔτ’ ἄρ πω σὺ ἐμοὺσ ἴδεσ οὔτ’ ἄρ’ ἐγὼ σούσ. φασὶ σὲ μὲν Πηλῆοσ ἀμύμονοσ ἔκγονον εἶναι, μητρὸσ δ’ ἐκ Θέτιδοσ καλλιπλοκάμου ἁλοσύδνησ· αὐτὰρ ἐγὼν υἱὸσ μεγαλήτοροσ Ἀγχίσαο εὔχομαι ἐκγεγάμεν, μήτηρ δέ μοί ἐστ’ Ἀφροδίτη· τῶν δὴ νῦν ἕτεροί γε φίλον παῖδα κλαύσονται σήμερον· οὐ γάρ φημ’ ἐπέεσσί γε νηπυτίοισιν ὧδε διακρινθέντε μάχησ ἐξαπονέεσθαι. εἰ δ’ ἐθέλεισ καὶ ταῦτα δαήμεναι, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῇσ ἡμετέρην γενεήν, πολλοὶ δέ μιν ἄνδρεσ ἴσασι· Δάρδανον αὖ πρῶτον τέκετο νεφεληγερέτα Ζεύσ, κτίσσε δὲ Δαρδανίην, ἐπεὶ οὔ πω Ἴλιοσ ἱρὴ ἐν πεδίῳ πεπόλιστο πόλισ μερόπων ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἔθ’ ὑπωρείασ ᾤκεον πολυπίδακοσ Ἴδησ. Δάρδανοσ αὖ τέκεθ’ υἱὸν Ἐριχθόνιον βασιλῆα, ὃσ δὴ ἀφνειότατοσ γένετο θνητῶν ἀνθρώπων· τοῦ τρισχίλιαι ἵπποι ἕλοσ κάτα βουκολέοντο θήλειαι, πώλοισιν ἀγαλλόμεναι ἀταλῇσι. τάων καὶ Βορέησ ἠράσσατο βοσκομενάων, ἵππῳ δ’ εἰσάμενοσ παρελέξατο κυανοχαίτῃ· αἳ δ’ ὑποκυσάμεναι ἔτεκον δυοκαίδεκα πώλουσ. αἳ δ’ ὅτε μὲν σκιρτῷεν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν, ἄκρον ἐπ’ ἀνθερίκων καρπὸν θέον οὐδὲ κατέκλων· ἀλλ’ ὅτε δὴ σκιρτῷεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ, ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνοσ ἁλὸσ πολιοῖο θέεσκον. Τρῶα δ’ Ἐριχθόνιοσ τέκετο Τρώεσσιν ἄνακτα· Τρωὸσ δ’ αὖ τρεῖσ παῖδεσ ἀμύμονεσ ἐξεγένοντο Ἶλόσ τ’ Ἀσσάρακόσ τε καὶ ἀντίθεοσ Γανυμήδησ, ὃσ δὴ κάλλιστοσ γένετο θνητῶν ἀνθρώπων· τὸν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν κάλλεοσ εἵνεκα οἱο͂ ἵν’ ἀθανάτοισι μετείη. Ἶλοσ δ’ αὖ τέκεθ’ υἱὸν ἀμύμονα Λαομέδοντα· Λαομέδων δ’ ἄρα Τιθωνὸν τέκετο Πρίαμόν τε Λάμπόν τε Κλυτίον θ’ Ἱκετάονά τ’ ὄζον Ἄρηοσ· Ἀσσάρακοσ δὲ Κάπυν, ὃ δ’ ἄρ’ Ἀγχίσην τέκε παῖδα· αὐτὰρ ἔμ’ Ἀγχίσησ, Πρίαμοσ δ’ ἔτεχ’ Ἕκτορα δῖον. ταύτησ τοι γενεῆσ τε καὶ αἵματοσ εὔχομαι εἶναι. Ζεὺσ δ’ ἀρετὴν ἄνδρεσσιν ὀφέλλει τε μινύθει τε ὅππωσ κεν ἐθέλῃσιν·

ἀλλ’ ἄγε θᾶσσον γευσόμεθ’ ἀλλήλων χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. ὃ γὰρ κάρτιστοσ ἁπάντων. ἀλλ’ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα νηπύτιοι ὣσ ἑσταότ’ ἐν μέσσῃ ὑσμίνῃ δηϊοτῆτοσ. ἔστι γὰρ ἀμφοτέροισιν ὀνείδεα μυθήσασθαι πολλὰ μάλ’, οὐδ’ ἂν νηῦσ ἑκατόζυγοσ ἄχθοσ ἄροιτο. στρεπτὴ δὲ γλῶσσ’ ἐστὶ βροτῶν, πολέεσ δ’ ἔνι μῦθοι παντοῖοι, ἐπέων δὲ πολὺσ νομὸσ ἔνθα καὶ ἔνθα. ὁπποῖόν κ’ εἴπῃσθα ἔποσ, τοῖόν κ’ ἐπακούσαισ. ἀλλὰ τί ἢ ἔριδασ καὶ νείκεα νῶϊν ἀνάγκη νεικεῖν ἀλλήλοισιν ἐναντίον ὥσ τε γυναῖκασ, αἵ τε χολωσάμεναι ἔριδοσ πέρι θυμοβόροιο νεικεῦσ’ ἀλλήλῃσι μέσην ἐσ ἄγυιαν ἰοῦσαι πόλλ’ ἐτεά τε καὶ οὐκί· χόλοσ δέ τε καὶ τὰ κελεύει. ἀλκῆσ δ’ οὔ μ’ ἐπέεσσιν ἀποτρέψεισ μεμαῶτα πρὶν χαλκῷ μαχέσασθαι ἐναντίον· ἦ ῥα καὶ ἐν δεινῷ σάκει ἤλασεν ὄβριμον ἔγχοσ σμερδαλέῳ·

μέγα δ’ ἀμφὶ σάκοσ μύκε δουρὸσ ἀκωκῇ. Πηλεί̈δησ δὲ σάκοσ μὲν ἀπὸ ἑό χειρὶ παχείῃ ἔσχετο ταρβήσασ· φάτο γὰρ δολιχόσκιον ἔγχοσ ῥέα διελεύσεσθαι μεγαλήτοροσ Αἰνείαο νήπιοσ, οὐδ’ ἐνόησε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν ὡσ οὐ ῥηί̈δι’ ἐστὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶρα ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι οὐδ’ ὑποείκειν. οὐδὲ τότ’ Αἰνείαο δαί̈φρονοσ ὄβριμον ἔγχοσ ῥῆξε σάκοσ· χρυσὸσ γὰρ ἐρύκακε, δῶρα θεοῖο· ἀλλὰ δύω μὲν ἔλασσε διὰ πτύχασ, αἳ δ’ ἄρ’ ἔτι τρεῖσ ἦσαν, ἐπεὶ πέντε πτύχασ ἤλασε κυλλοποδίων, τὰσ δύο χαλκείασ, δύο δ’ ἔνδοθι κασσιτέροιο, τὴν δὲ μίαν χρυσῆν, τῇ ῥ’ ἔσχετο μείλινον ἔγχοσ. δεύτεροσ αὖτ’ Ἀχιλεὺσ προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλεν Αἰνείαο κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην ἄντυγ’ ὕπο πρώτην, ᾗ λεπτότατοσ θέε χαλκόσ, λεπτοτάτη δ’ ἐπέην ῥινὸσ βοόσ·

ἣ δὲ διὰ πρὸ Πηλιὰσ ἠί̈ξεν μελίη, λάκε δ’ ἀσπὶσ ὑπ’ αὐτῆσ. Αἰνείασ δ’ ἐάλη καὶ ἀπὸ ἕθεν ἀσπίδ’ ἀνέσχε δείσασ· ἐγχείη δ’ ἄρ’ ὑπὲρ νώτου ἐνὶ γαίῃ ἔστη ἱεμένη, διὰ δ’ ἀμφοτέρουσ ἕλε κύκλουσ ἀσπίδοσ ἀμφιβρότησ· ὃ δ’ ἀλευάμενοσ δόρυ μακρὸν ἔστη, κὰδ δ’ ἄχοσ οἱ χύτο μυρίον ὀφθαλμοῖσι, ταρβήσασ ὅ οἱ ἄγχι πάγη βέλοσ. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ἐμμεμαὼσ ἐπόρουσεν ἐρυσσάμενοσ ξίφοσ ὀξὺ σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρὶ Αἰνείασ, μέγα ἔργον, ὃ οὐ δύο γ’ ἄνδρε φέροιεν, οἱοῖ νῦν βροτοί εἰσ’· ὃ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἰο͂σ. ἔνθά κεν Αἰνείασ μὲν ἐπεσσύμενον βάλε πέτρῳ ἢ κόρυθ’ ἠὲ σάκοσ, τό οἱ ἤρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον, τὸν δέ κε Πηλεί̈δησ σχεδὸν ἀόρι θυμὸν ἀπηύρα, εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε Ποσειδάων ἐνοσίχθων· αὐτίκα δ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ μετὰ μῦθον ἐείπεν· ὢ πόποι ἦ μοι ἄχοσ μεγαλήτοροσ Αἰνείαο, ὃσ τάχα Πηλεί̈ωνι δαμεὶσ Αἴ̈δοσ δὲ κάτεισι πειθόμενοσ μύθοισιν Ἀπόλλωνοσ ἑκάτοιο νήπιοσ, οὐδέ τί οἱ χραισμήσει λυγρὸν ὄλεθρον. ἀλλὰ τί ἢ νῦν οὗτοσ ἀναίτιοσ ἄλγεα πάσχει μὰψ ἕνεκ’ ἀλλοτρίων ἀχέων, κεχαρισμένα δ’ αἰεὶ δῶρα θεοῖσι δίδωσι τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν; ἀλλ’ ἄγεθ’ ἡμεῖσ πέρ μιν ὑπὲκ θανάτου ἀγάγωμεν, μή πωσ καὶ Κρονίδησ κεχολώσεται, αἴ κεν Ἀχιλλεὺσ τόνδε κατακτείνῃ· μόριμον δέ οἵ ἐστ’ ἀλέασθαι, ὄφρα μὴ ἄσπερμοσ γενεὴ καὶ ἄφαντοσ ὄληται Δαρδάνου, ὃν Κρονίδησ περὶ πάντων φίλατο παίδων οἳ ἕθεν ἐξεγένοντο γυναικῶν τε θνητάων. ἤδη γὰρ Πριάμου γενεὴν ἔχθηρε Κρονίων· νῦν δὲ δὴ Αἰνείαο βίη Τρώεσσιν ἀνάξει καὶ παίδων παῖδεσ, τοί κεν μετόπισθε γένωνται. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη·

ἐννοσίγαι’, αὐτὸσ σὺ μετὰ φρεσὶ σῇσι νόησον Αἰνείαν ἤ κέν μιν ἐρύσσεαι ἦ κεν ἐάσῃσ Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ δαμήμεναι, ἐσθλὸν ἐόντα. ἤτοι μὲν γὰρ νῶϊ πολέασ ὠμόσσαμεν ὁρ́κουσ πᾶσι μετ’ ἀθανάτοισιν ἐγὼ καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη μή ποτ’ ἐπὶ Τρώεσσιν ἀλεξήσειν κακὸν ἦμαρ, μηδ’ ὁπότ’ ἂν Τροίη μαλερῷ πυρὶ πᾶσα δάηται καιομένη, καίωσι δ’ ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, βῆ ῥ’ ἴμεν ἄν τε μάχην καὶ ἀνὰ κλόνον ἐγχειάων, ἷξε δ’ ὅθ’ Αἰνείασ ἠδ’ ὃ κλυτὸσ ἠε͂ν Ἀχιλλεύσ.

οὐ μὲν γάρ τίσ σ’ ἄλλοσ Ἀχαιῶν ἐξεναρίξει. αὐτίκα τῷ μὲν ἔπειτα κατ’ ὀφθαλμῶν χέεν ἀχλὺν Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ· ὃ δὲ μελίην εὔχαλκον ἀσπίδοσ ἐξέρυσεν μεγαλήτοροσ Αἰνείαο· καὶ τὴν μὲν προπάροιθε ποδῶν Ἀχιλῆοσ ἔθηκεν, Αἰνείαν δ’ ἔσσευεν ἀπὸ χθονὸσ ὑψόσ’ ἀείρασ. πολλὰσ δὲ στίχασ ἡρώων, πολλὰσ δὲ καὶ ἵππων Αἰνείασ ὑπερᾶλτο θεοῦ ἀπὸ χειρὸσ ὀρούσασ, ἷξε δ’ ἐπ’ ἐσχατιὴν πολυάϊκοσ πολέμοιο, ἔνθά τε Καύκωνεσ πόλεμον μέτα θωρήσσοντο. τῷ δὲ μάλ’ ἐγγύθεν ἦλθε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Αἰνεία, τίσ σ’ ὧδε θεῶν ἀτέοντα κελεύει ἀντία Πηλεί̈ωνοσ ὑπερθύμοιο μάχεσθαι, ὃσ σεῦ ἅμα κρείσσων καὶ φίλτεροσ ἀθανάτοισιν; ἀλλ’ ἀναχωρῆσαι ὅτε κεν συμβλήσεαι αὐτῷ, μὴ καὶ ὑπὲρ μοῖραν δόμον Αἴ̈δοσ εἰσαφίκηαι. αὐτὰρ ἐπεί κ’ Ἀχιλεὺσ θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ, θαρσήσασ δὴ ἔπειτα μετὰ πρώτοισι μάχεσθαι· ὣσ εἰπὼν λίπεν αὐτόθ’, ἐπεὶ διεπέφραδε πάντα.

ἀλλ’ ἄγε δὴ Δαναοῖσι φιλοπτολέμοισι κελεύσασ τῶν ἄλλων Τρώων πειρήσομαι ἀντίοσ ἐλθών. αἶψα δ’ ἔπειτ’ Ἀχιλῆοσ ἀπ’ ὀφθαλμῶν σκέδασ’ ἀχλὺν θεσπεσίην· ὃ δ’ ἔπειτα μέγ’ ἔξιδεν ὀφθαλμοῖσιν, ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι· ἔγχοσ μὲν τόδε κεῖται ἐπὶ χθονόσ, οὐδέ τι φῶτα λεύσσω, τῷ ἐφέηκα κατακτάμεναι μενεαίνων. ἦ ῥα καὶ Αἰνείασ φίλοσ ἀθανάτοισι θεοῖσιν ἠε͂ν· ἀτάρ μιν ἔφην μὰψ αὔτωσ εὐχετάασθαι. ἐρρέτω· οὔ οἱ θυμὸσ ἐμεῦ ἔτι πειρηθῆναι ἔσσεται, ὃσ καὶ νῦν φύγεν ἄσμενοσ ἐκ θανάτοιο. ἦ, καὶ ἐπὶ στίχασ ἆλτο, κέλευε δὲ φωτὶ ἑκάστῳ·

μηκέτι νῦν Τρώων ἑκὰσ ἕστατε δῖοι Ἀχαιοί, ἀλλ’ ἄγ’ ἀνὴρ ἄντ’ ἀνδρὸσ ἴτω, μεμάτω δὲ μάχεσθαι. ἀργαλέον δέ μοί ἐστι καὶ ἰφθίμῳ περ ἐόντι τοσσούσδ’ ἀνθρώπουσ ἐφέπειν καὶ πᾶσι μάχεσθαι· οὐδέ κ’ Ἄρησ, ὅσ περ θεὸσ ἄμβροτοσ, οὐδέ κ’ Ἀθήνη τοσσῆσδ’ ὑσμίνησ ἐφέποι στόμα καὶ πονέοιτο· ἀλλ’ ὅσσον μὲν ἐγὼ δύναμαι χερσίν τε ποσίν τε καὶ σθένει, οὔ μ’ ἔτι φημὶ μεθησέμεν οὐδ’ ἠβαιόν, ἀλλὰ μάλα στιχὸσ εἶμι διαμπερέσ, οὐδέ τιν’ οἰώ Τρώων χαιρήσειν, ὅσ τισ σχεδὸν ἔγχεοσ ἔλθῃ. ὣσ φάτ’ ἐποτρύνων·

Τρώεσσι δὲ φαίδιμοσ Ἕκτωρ κέκλεθ’ ὁμοκλήσασ, φάτο δ’ ἴμεναι ἄντ’ Ἀχιλῆοσ· Τρῶεσ ὑπέρθυμοι μὴ δείδιτε Πηλεί̈ωνα. καί κεν ἐγὼ ἐπέεσσι καὶ ἀθανάτοισι μαχοίμην, ἔγχεϊ δ’ ἀργαλέον, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰσιν. οὐδ’ Ἀχιλεὺσ πάντεσσι τέλοσ μύθοισ ἐπιθήσει, ἀλλὰ τὸ μὲν τελέει, τὸ δὲ καὶ μεσσηγὺ κολούει. τοῦ δ’ ἐγὼ ἀντίοσ εἶμι καὶ εἰ πυρὶ χεῖρασ ἐοίκεν, εἰ πυρὶ χεῖρασ ἐοίκε, μένοσ δ’ αἴθωνι σιδήρῳ. ὣσ φάτ’ ἐποτρύνων, οἳ δ’ ἀντίοι ἔγχε’ ἀείραν Τρῶεσ·

τῶν δ’ ἄμυδισ μίχθη μένοσ, ὦρτο δ’ ἀϋτή. καὶ τότ’ ἄρ’ Ἕκτορα εἶπε παραστὰσ Φοῖβοσ Ἀπόλλων· Ἕκτορ μηκέτι πάμπαν Ἀχιλλῆϊ προμάχιζε, ἀλλὰ κατὰ πληθύν τε καὶ ἐκ φλοίσβοιο δέδεξο, μή πώσ σ’ ἠὲ βάλῃ ἠὲ σχεδὸν ἀόρι τύψῃ. ὣσ ἔφαθ’, Ἕκτωρ δ’ αὖτισ ἐδύσετο οὐλαμὸν ἀνδρῶν ταρβήσασ, ὅτ’ ἄκουσε θεοῦ ὄπα φωνήσαντοσ.

ἐν δ’ Ἀχιλεὺσ Τρώεσσι θόρε φρεσὶν εἱμένοσ ἀλκὴν σμερδαλέα ἰάχων, πρῶτον δ’ ἕλεν Ἰφιτίωνα ἐσθλὸν Ὀτρυντεί̈δην πολέων ἡγήτορα λαῶν, ὃν νύμφη τέκε νηὶ̈σ Ὀτρυντῆϊ πτολιπόρθῳ Τμώλῳ ὕπο νιφόεντι Ὕδησ ἐν πίονι δήμῳ· τὸν δ’ ἰθὺσ μεμαῶτα βάλ’ ἔγχεϊ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ μέσσην κὰκ κεφαλήν· ἣ δ’ ἄνδιχα πᾶσα κεάσθη, δούπησεν δὲ πεσών, ὃ δ’ ἐπεύξατο δῖοσ Ἀχιλλεύσ· κεῖσαι Ὀτρυντεί̈δη πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀνδρῶν· ἐνθάδε τοι θάνατοσ, γενεὴ δέ τοί ἐστ’ ἐπὶ λίμνῃ Γυγαίῃ, ὅθι τοι τέμενοσ πατρώϊόν ἐστιν Ὕλλῳ ἐπ’ ἰχθυόεντι καὶ Ἕρμῳ δινήεντι. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε.

τὸν μὲν Ἀχαιῶν ἵπποι ἐπισσώτροισ δατέοντο πρώτῃ ἐν ὑσμίνῃ· ὃ δ’ ἐπ’ αὐτῷ Δημολέοντα ἐσθλὸν ἀλεξητῆρα μάχησ Ἀντήνοροσ υἱὸν νύξε κατὰ κρόταφον, κυνέησ διὰ χαλκοπαρῄου. οὐδ’ ἄρα χαλκείη κόρυσ ἔσχεθεν, ἀλλὰ δι’ αὐτῆσ αἰχμὴ ἱεμένη ῥῆξ’ ὀστέον, ἐγκέφαλοσ δὲ ἔνδον ἅπασ πεπάλακτο· δάμασσε δέ μιν μεμαῶτα. Ἱπποδάμαντα δ’ ἔπειτα καθ’ ἵππων ἀί̈ξαντα πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μετάφρενον οὔτασε δουρί. αὐτὰρ ὃ θυμὸν ἀί̈σθε καὶ ἤρυγεν, ὡσ ὅτε ταῦροσ ἤρυγεν ἑλκόμενοσ Ἑλικώνιον ἀμφὶ ἄνακτα κούρων ἑλκόντων· γάνυται δέ τε τοῖσ ἐνοσίχθων· ὣσ ἄρα τόν γ’ ἐρυγόντα λίπ’ ὀστέα θυμὸσ ἀγήνωρ· αὐτὰρ ὃ βῆ σὺν δουρὶ μετ’ ἀντίθεον Πολύδωρον Πριαμίδην. τὸν δ’ οὔ τι πατὴρ εἰάσκε μάχεσθαι, οὕνεκά οἱ μετὰ παισὶ νεώτατοσ ἔσκε γόνοιο, καί οἱ φίλτατοσ ἔσκε, πόδεσσι δὲ πάντασ ἐνίκα δὴ τότε νηπιέῃσι ποδῶν ἀρετὴν ἀναφαίνων θῦνε διὰ προμάχων, εἱο͂σ φίλον ὤλεσε θυμόν. τὸν βάλε μέσσον ἄκοντι ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ νῶτα παραί̈σσοντοσ, ὅθι ζωστῆροσ ὀχῆεσ χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόοσ ἤντετο θώρηξ· ἀντικρὺ δὲ διέσχε παρ’ ὀμφαλὸν ἔγχεοσ αἰχμή, γνὺξ δ’ ἔριπ’ οἰμώξασ, νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυψε κυανέη, προτὶ οἷ δ’ ἔλαβ’ ἔντερα χερσὶ λιασθείσ. Ἕκτωρ δ’ ὡσ ἐνόησε κασίγνητον Πολύδωρον ἔντερα χερσὶν ἔχοντα λιαζόμενον ποτὶ γαίη κάρ ῥά οἱ ὀφθαλμῶν κέχυτ’ ἀχλύσ·

οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ ἔτλη δηρὸν ἑκὰσ στρωφᾶσθ’, ἀλλ’ ἀντίοσ ἦλθ’ Ἀχιλῆϊ ὀξὺ δόρυ κραδάων φλογὶ εἴκελοσ· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ὡσ εἶδ’, ὣσ ἀνεπᾶλτο, καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· ἐγγὺσ ἀνὴρ ὃσ ἐμόν γε μάλιστ’ ἐσεμάσσατο θυμόν, ὅσ μοι ἑταῖρον ἔπεφνε τετιμένον· οὐδ’ ἂν ἔτι δὴν ἀλλήλουσ πτώσσοιμεν ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρασ. ἦ, καὶ ὑπόδρα ἰδὼν προσεφώνεεν Ἕκτορα δῖον·

ἆσσον ἴθ’ ὥσ κεν θᾶσσον ὀλέθρου πείραθ’ ἵκηαι. τὸν δ’ οὐ ταρβήσασ προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

Πηλεί̈δη μὴ δὴ ἐπέεσσί με νηπύτιον ὣσ ἔλπεο δειδίξεσθαι, ἐπεὶ σάφα οἶδα καὶ αὐτὸσ ἠμὲν κερτομίασ ἠδ’ αἴσυλα μυθήσασθαι. οἶδα δ’ ὅτι σὺ μὲν ἐσθλόσ, ἐγὼ δὲ σέθεν πολὺ χείρων. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται, αἴ κέ σε χειρότερόσ περ ἐὼν ἀπὸ θυμὸν ἕλωμαι δουρὶ βαλών, ἐπεὶ ἦ καὶ ἐμὸν βέλοσ ὀξὺ πάροιθεν. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δόρυ, καὶ τό γ’ Ἀθήνη πνοιῇ Ἀχιλλῆοσ πάλιν ἔτραπε κυδαλίμοιο ἦκα μάλα ψύξασα·

τὸ δ’ ἂψ ἵκεθ’ Ἕκτορα δῖον, αὐτοῦ δὲ προπάροιθε ποδῶν πέσεν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ἐμμεμαὼσ ἐπόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων, σμερδαλέα ἰάχων· τὸν δ’ ἐξήρπαξεν Ἀπόλλων ῥεῖα μάλ’ ὥσ τε θεόσ, ἐκάλυψε δ’ ἄρ’ ἠέρι πολλῇ. τρὶσ μὲν ἔπειτ’ ἐπόρουσε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἔγχεϊ χαλκείῳ, τρὶσ δ’ ἠέρα τύψε βαθεῖαν. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ, δεινὰ δ’ ὁμοκλήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἐξ αὖ νῦν ἔφυγεσ θάνατον κύον· ἦ τέ τοι ἄγχι ἦλθε κακόν· νῦν αὖτέ σ’ ἐρύσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων, ᾧ μέλλεισ εὔχεσθαι ἰὼν ἐσ δοῦπον ἀκόντων. ἦ θήν σ’ ἐξανύω γε καὶ ὕστερον ἀντιβολήσασ, εἴ πού τισ καὶ ἔμοιγε θεῶν ἐπιτάρροθόσ ἐστι. νῦν αὖ τοὺσ ἄλλουσ ἐπιείσομαι, ὅν κε κιχείω. ὣσ εἰπὼν Δρύοπ’ οὖτα κατ’ αὐχένα μέσσον ἄκοντι·

ἤριπε δὲ προπάροιθε ποδῶν· ὃ δὲ τὸν μὲν ἐάσε, Δημοῦχον δὲ Φιλητορίδην ἠύ̈ν τε μέγαν τε κὰγ γόνυ δουρὶ βαλὼν ἠρύκακε. τὸν μὲν ἔπειτα οὐτάζων ξίφεϊ μεγάλῳ ἐξαίνυτο θυμόν· αὐτὰρ ὃ Λαόγονον καὶ Δάρδανον υἱε͂ Βίαντοσ ἄμφω ἐφορμηθεὶσ ἐξ ἵππων ὦσε χαμᾶζε, τὸν μὲν δουρὶ βαλών, τὸν δὲ σχεδὸν ἀόρι τύψασ. Τρῶα δ’ Ἀλαστορίδην, ὃ μὲν ἀντίοσ ἤλυθε γούνων, εἴ πώσ εὑ πεφίδοιτο λαβὼν καὶ ζωὸν ἀφείη μηδὲ κατακτείνειεν ὁμηλικίην ἐλεήσασ, νήπιοσ, οὐδὲ τὸ ᾔδη ὃ οὐ πείσεσθαι ἔμελλεν· οὐ γάρ τι γλυκύθυμοσ ἀνὴρ ἦν οὐδ’ ἀγανόφρων, ἀλλὰ μάλ’ ἐμμεμαώσ· ὃ μὲν ἥπτετο χείρεσι γούνων ἱέμενοσ λίσσεσθ’, ὃ δὲ φασγάνῳ οὖτα καθ’ ἧπαρ· ἐκ δέ οἱ ἧπαρ ὄλισθεν, ἀτὰρ μέλαν αἷμα κατ’ αὐτοῦ κόλπον ἐνέπλησεν· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε θυμοῦ δευόμενον· ὃ δὲ Μούλιον οὖτα παραστὰσ δουρὶ κατ’ οὖσ· εἶθαρ δὲ δι’ οὐάτοσ ἦλθ’ ἑτέροιο αἰχμὴ χαλκείη· ὃ δ’ Ἀγήνοροσ υἱὸν Ἔχεκλον μέσσην κὰκ κεφαλὴν ξίφει ἤλασε κωπήεντι, πᾶν δ’ ὑπεθερμάνθη ξίφοσ αἵματι· τὸν δὲ κατ’ ὄσσε ἔλλαβε πορφύρεοσ θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή. Δευκαλίωνα δ’ ἔπειθ’, ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντεσ ἀγκῶνοσ, τῇ τόν γε φίλησ διὰ χειρὸσ ἔπειρεν αἰχμῇ χαλκείῃ· ὃ δέ μιν μένε χεῖρα βαρυνθεὶσ πρόσθ’ ὁρόων θάνατον· ὃ δὲ φασγάνῳ αὐχένα θείνασ τῆλ’ αὐτῇ πήληκι κάρη βάλε· μυελὸσ αὖτε σφονδυλίων ἔκπαλθ’, ὃ δ’ ἐπὶ χθονὶ κεῖτο τανυσθείσ. αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ’ ἰέναι μετ’ ἀμύμονα Πείρεω υἱὸν Ῥίγμον, ὃσ ἐκ Θρῄκησ ἐριβώλακοσ εἰληλούθει· τὸν βάλε μέσσον ἄκοντι, πάγη δ’ ἐν νηδύϊ χαλκόσ, ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων· ὃ δ’ Ἀρηί̈θοον θεράποντα ἂψ ἵππουσ στρέψαντα μετάφρενον ὀξέϊ δουρὶ νύξ’, ἀπὸ δ’ ἁρ́ματοσ ὦσε· κυκήθησαν δέ οἱ ἵπποι. ὡσ δ’ ἀναμαιμάει βαθέ’ ἄγκεα θεσπιδαὲσ πῦρ οὔρεοσ ἀζαλέοιο, βαθεῖα δὲ καίεται ὕλη, πάντῃ τε κλονέων ἄνεμοσ φλόγα εἰλυφάζει, ὣσ ὅ γε πάντῃ θῦνε σὺν ἔγχεϊ δαίμονι ἶσοσ κτεινομένουσ ἐφέπων·

ῥέε δ’ αἵματι γαῖα μέλαινα. ὡσ δ’ ὅτε τισ ζεύξῃ βόασ ἄρσενασ εὐρυμετώπουσ τριβέμεναι κρῖ λευκὸν ἐϋκτιμένῃ ἐν ἀλωῇ, ῥίμφά τε λέπτ’ ἐγένοντο βοῶν ὑπὸ πόσσ’ ἐριμύκων, ὣσ ὑπ’ Ἀχιλλῆοσ μεγαθύμου μώνυχεσ ἵπποι στεῖβον ὁμοῦ νέκυάσ τε καὶ ἀσπίδασ· αἵματι δ’ ἄξων νέρθεν ἅπασ πεπάλακτο καὶ ἄντυγεσ αἳ περὶ δίφρον, ἃσ ἄρ’ ἀφ’ ἱππείων ὁπλέων ῥαθάμιγγεσ ἔβαλλον αἵ τ’ ἀπ’ ἐπισσώτρων· ὃ δὲ ἱέτο κῦδοσ ἀρέσθαι Πηλεί̈δησ, λύθρῳ δὲ παλάσσετο χεῖρασ ἀάπτουσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 20

(호메로스, 일리아스, Book 20)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION