Homer, Iliad, Book 18

(호메로스, 일리아스, Book 18)

ὣσ οἳ μὲν μάρναντο δέμασ πυρὸσ αἰθομένοιο, Ἀντίλοχοσ δ’ Ἀχιλῆϊ πόδασ ταχὺσ ἄγγελοσ ἦλθε. τὸν δ’ εὑρ͂ε προπάροιθε νεῶν ὀρθοκραιράων τὰ φρονέοντ’ ἀνὰ θυμὸν ἃ δὴ τετελεσμένα ἠε͂ν· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγώ, τί τ’ ἄρ’ αὖτε κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ νηυσὶν ἔπι κλονέονται ἀτυζόμενοι πεδίοιο; μὴ δή μοι τελέσωσι θεοὶ κακὰ κήδεα θυμῷ, ὥσ ποτέ μοι μήτηρ διεπέφραδε καί μοι ἐείπε Μυρμιδόνων τὸν ἄριστον ἔτι ζώοντοσ ἐμεῖο χερσὶν ὕπο Τρώων λείψειν φάοσ ἠελίοιο. ἦ μάλα δὴ τέθνηκε Μενοιτίου ἄλκιμοσ υἱὸσ σχέτλιοσ· ἦ τ’ ἐκέλευον ἀπωσάμενον δήϊον πῦρ ἂψ ἐπὶ νῆασ ἴμεν, μηδ’ Ἕκτορι ἶφι μάχεσθαι. εἱο͂σ ὃ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τόφρά οἱ ἐγγύθεν ἦλθεν ἀγαυοῦ Νέστοροσ υἱὸσ δάκρυα θερμὰ χέων, φάτο δ’ ἀγγελίην ἀλεγεινήν·

ὤ μοι Πηλέοσ υἱὲ δαί̈φρονοσ ἦ μάλα λυγρῆσ πεύσεαι ἀγγελίησ, ἣ μὴ ὤφελλε γενέσθαι. κεῖται Πάτροκλοσ, νέκυοσ δὲ δὴ ἀμφιμάχονται γυμνοῦ· ἀτὰρ τά γε τεύχε’ ἔχει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ὣσ φάτο, τὸν δ’ ἄχεοσ νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα·

ἀμφοτέρῃσι δὲ χερσὶν ἑλὼν κόνιν αἰθαλόεσσαν χεύατο κὰκ κεφαλῆσ, χαρίεν δ’ ᾔσχυνε πρόσωπον· νεκταρέῳ δὲ χιτῶνι μέλαιν’ ἀμφίζανε τέφρη. αὐτὸσ δ’ ἐν κονίῃσι μέγασ μεγαλωστὶ τανυσθεὶσ κεῖτο, φίλῃσι δὲ χερσὶ κόμην ᾔσχυνε δαί̈ζων. δμῳαὶ δ’ ἃσ Ἀχιλεὺσ ληί̈σσατο Πάτροκλόσ τε θυμὸν ἀκηχέμεναι μεγάλ’ ἰάχον, ἐκ δὲ θύραζε ἔδραμον ἀμφ’ Ἀχιλῆα δαί̈φρονα, χερσὶ δὲ πᾶσαι στήθεα πεπλήγοντο, λύθεν δ’ ὑπὸ γυῖα ἑκάστησ. Ἀντίλοχοσ δ’ ἑτέρωθεν ὀδύρετο δάκρυα λείβων χεῖρασ ἔχων Ἀχιλῆοσ· ὃ δ’ ἔστενε κυδάλιμον κῆρ· δείδιε γὰρ μὴ λαιμὸν ἀπαμήσειε σιδήρῳ. σμερδαλέον δ’ ᾤμωξεν· ἄκουσε δὲ πότνια μήτηρ ἡμένη ἐν βένθεσσιν ἁλὸσ παρὰ πατρὶ γέροντι, κώκυσέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα· θεαὶ δέ μιν ἀμφαγέροντο πᾶσαι ὅσαι κατὰ βένθοσ ἁλὸσ Νηρηί̈δεσ ἦσαν. ἔνθ’ ἄρ’ ἐήν Γλαύκη τε Θάλειά τε Κυμοδόκη τε Νησαίη Σπειώ τε Θόη θ’ Ἁλίη τε βοῶπισ Κυμοθόη τε καὶ Ἀκταίη καὶ Λιμνώρεια καὶ Μελίτη καὶ Ιαἴρα καὶ Ἀμφιθόη καὶ Ἀγαυὴ Δωτώ τε Πρωτώ τε Φέρουσά τε Δυναμένη τε Δεξαμένη τε καὶ Ἀμφινόμη καὶ Καλλιάνειρα Δωρὶσ καὶ Πανόπη καὶ ἀγακλειτὴ Γαλάτεια Νημερτήσ τε καὶ Ἀψευδὴσ καὶ Καλλιάνασσα· ἔνθα δ’ ἐήν Κλυμένη Ιἄνειρά τε καὶ Ιἄνασσα Μαῖρα καὶ Ὠρείθυια ἐϋπλόκαμόσ τ’ Ἀμάθεια ἄλλαι θ’ αἳ κατὰ βένθοσ ἁλὸσ Νηρηί̈δεσ ἦσαν. τῶν δὲ καὶ ἀργύφεον πλῆτο σπέοσ· αἳ δ’ ἅμα πᾶσαι στήθεα πεπλήγοντο, Θέτισ δ’ ἐξῆρχε γόοιο· κλῦτε κασίγνηται Νηρηί̈δεσ, ὄφρ’ ἐὺ̈ πᾶσαι εἴδετ’ ἀκούουσαι ὅσ’ ἐμῷ ἔνι κήδεα θυμῷ. ὤ μοι ἐγὼ δειλή, ὤ μοι δυσαριστοτόκεια, ἥ τ’ ἐπεὶ ἂρ τέκον υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε ἔξοχον ἡρώων· ὃ δ’ ἀνέδραμεν ἔρνεϊ ἶσοσ· τὸν μὲν ἐγὼ θρέψασα φυτὸν ὣσ γουνῷ ἀλωῆσ νηυσὶν ἐπιπροέηκα κορωνίσιν Ἴλιον εἴσω Τρωσὶ μαχησόμενον· τὸν δ’ οὐχ ὑποδέξομαι αὖτισ οἴκαδε νοστήσαντα δόμον Πηλήϊον εἴσω. ὄφρα δέ μοι ζώει καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο ἄχνυται, οὐδέ τί οἱ δύναμαι χραισμῆσαι ἰοῦσα. ἀλλ’ εἶμ’, ὄφρα ἴδωμι φίλον τέκοσ, ἠδ’ ἐπακούσω ὅττί μιν ἵκετο πένθοσ ἀπὸ πτολέμοιο μένοντα. ὣσ ἄρα φωνήσασα λίπε σπέοσ·

αἳ δὲ σὺν αὐτῇ δακρυόεσσαι ἴσαν, περὶ δέ σφισι κῦμα θαλάσσησ ῥήγνυτο· ταὶ δ’ ὅτε δὴ Τροίην ἐρίβωλον ἵκοντο ἀκτὴν εἰσανέβαινον ἐπισχερώ, ἔνθα θαμειαὶ Μυρμιδόνων εἴρυντο νέεσ ταχὺν ἀμφ’ Ἀχιλῆα. τῷ δὲ βαρὺ στενάχοντι παρίστατο πότνια μήτηρ, ὀξὺ δὲ κωκύσασα κάρη λάβε παιδὸσ ἑοῖο, καί ῥ’ ὀλοφυρομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· τέκνον τί κλαίεισ; τί δέ σε φρένασ ἵκετο πένθοσ; ἐξαύδα, μὴ κεῦθε· τὰ μὲν δή τοι τετέλεσται ἐκ Διόσ, ὡσ ἄρα δὴ πρίν γ’ εὔχεο χεῖρασ ἀνασχὼν πάντασ ἐπὶ πρύμνῃσιν ἀλήμεναι υἱᾶσ Ἀχαιῶν σεῦ ἐπιδευομένουσ, παθέειν τ’ ἀεκήλια ἔργα. τὴν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

μῆτερ ἐμή, τὰ μὲν ἄρ μοι Ὀλύμπιοσ ἐξετέλεσσεν· ἀλλὰ τί μοι τῶν ἦδοσ ἐπεὶ φίλοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ Πάτροκλοσ, τὸν ἐγὼ περὶ πάντων τῖον ἑταίρων ἶσον ἐμῇ κεφαλῇ; τὸν ἀπώλεσα, τεύχεα δ’ Ἕκτωρ δῃώσασ ἀπέδυσε πελώρια θαῦμα ἰδέσθαι καλά· τὰ μὲν Πηλῆϊ θεοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα ἤματι τῷ ὅτε σε βροτοῦ ἀνέροσ ἔμβαλον εὐνῇ. αἴθ’ ὄφελεσ σὺ μὲν αὖθι μετ’ ἀθανάτῃσ ἁλίῃσι ναίειν, Πηλεὺσ δὲ θνητὴν ἀγαγέσθαι ἄκοιτιν. νῦν δ’ ἵνα καὶ σοὶ πένθοσ ἐνὶ φρεσὶ μυρίον εἰή παιδὸσ ἀποφθιμένοιο, τὸν οὐχ ὑποδέξεαι αὖτισ οἴκαδε νοστήσαντ’, ἐπεὶ οὐδ’ ἐμὲ θυμὸσ ἄνωγε ζώειν οὐδ’ ἄνδρεσσι μετέμμεναι, αἴ κε μὴ Ἕκτωρ πρῶτοσ ἐμῷ ὑπὸ δουρὶ τυπεὶσ ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσῃ, Πατρόκλοιο δ’ ἕλωρα Μενοιτιάδεω ἀποτίσῃ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Θέτισ κατὰ δάκρυ χέουσα·

ὠκύμοροσ δή μοι τέκοσ ἔσσεαι, οἷ’ ἀγορεύεισ· αὐτίκα γάρ τοι ἔπειτα μεθ’ Ἕκτορα πότμοσ ἑτοῖμοσ. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

αὐτίκα τεθναίην, ἐπεὶ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ἑταίρῳ κτεινομένῳ ἐπαμῦναι· ὃ μὲν μάλα τηλόθι πάτρησ ἔφθιτ’, ἐμεῖο δὲ δῆσεν ἀρῆσ ἀλκτῆρα γενέσθαι. νῦν δ’ ἐπεὶ οὐ νέομαί γε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν, οὐδέ τι Πατρόκλῳ γενόμην φάοσ οὐδ’ ἑτάροισι τοῖσ ἄλλοισ, οἳ δὴ πολέεσ δάμεν Ἕκτορι δίῳ, ἀλλ’ ἧμαι παρὰ νηυσὶν ἐτώσιον ἄχθοσ ἀρούρησ, τοῖοσ ἐὼν οἱο͂σ οὔ τισ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων ἐν πολέμῳ· ἀγορῇ δέ τ’ ἀμείνονέσ εἰσι καὶ ἄλλοι. ὡσ ἔρισ ἔκ τε θεῶν ἔκ τ’ ἀνθρώπων ἀπόλοιτο καὶ χόλοσ, ὅσ τ’ ἐφέηκε πολύφρονά περ χαλεπῆναι, ὅσ τε πολὺ γλυκίων μέλιτοσ καταλειβομένοιο ἀνδρῶν ἐν στήθεσσιν ἀέξεται ἠύ̈τε καπνόσ· ὡσ ἐμὲ νῦν ἐχόλωσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων. ἀλλὰ τὰ μὲν προτετύχθαι ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ, θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι φίλον δαμάσαντεσ ἀνάγκῃ· νῦν δ’ εἶμ’ ὄφρα φίλησ κεφαλῆσ ὀλετῆρα κιχείω Ἕκτορα· κῆρα δ’ ἐγὼ τότε δέξομαι ὁππότε κεν δὴ Ζεὺσ ἐθέλῃ τελέσαι ἠδ’ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι. οὐδὲ γὰρ οὐδὲ βίη Ἡρακλῆοσ φύγε κῆρα, ὅσ περ φίλτατοσ ἔσκε Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι· ἀλλά ἑ μοῖρα δάμασσε καὶ ἀργαλέοσ χόλοσ Ἥρησ. ὣσ καὶ ἐγών, εἰ δή μοι ὁμοίη μοῖρα τέτυκται, κείσομ’ ἐπεί κε θάνω· νῦν δὲ κλέοσ ἐσθλὸν ἀροίμην, καί τινα Τρωϊάδων καὶ Δαρδανίδων βαθυκόλπων ἀμφοτέρῃσιν χερσὶ παρειάων ἁπαλάων δάκρυ’ ὀμορξαμένην ἁδινὸν στοναχῆσαι ἐφείην, γνοῖεν δ’ ὡσ δὴ δηρὸν ἐγὼ πολέμοιο πέπαυμαι· μὴ δέ μ’ ἔρυκε μάχησ φιλέουσά περ· οὐδέ με πείσεισ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα·

ναὶ δὴ ταῦτά γε τέκνον ἐτήτυμον οὐ κακόν ἐστι τειρομένοισ ἑτάροισιν ἀμυνέμεν αἰπὺν ὄλεθρον. ἀλλά τοι ἔντεα καλὰ μετὰ Τρώεσσιν ἔχονται χάλκεα μαρμαίροντα· τὰ μὲν κορυθαίολοσ Ἕκτωρ αὐτὸσ ἔχων ὤμοισιν ἀγάλλεται· οὐδέ ἕ φημι δηρὸν ἐπαγλαϊεῖσθαι, ἐπεὶ φόνοσ ἐγγύθεν αὐτῷ. ἀλλὰ σὺ μὲν μή πω καταδύσεο μῶλον Ἄρηοσ πρίν γ’ ἐμὲ δεῦρ’ ἐλθοῦσαν ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἴδηαι· ἠῶθεν γὰρ νεῦμαι ἅμ’ ἠελίῳ ἀνιόντι τεύχεα καλὰ φέρουσα παρ’ Ἡφαίστοιο ἄνακτοσ. ὣσ ἄρα φωνήσασα πάλιν τράπεθ’ υἱο͂σ ἑοῖο, καὶ στρεφθεῖσ’ ἁλίῃσι κασιγνήτῃσι μετηύδα·

ὑμεῖσ μὲν νῦν δῦτε θαλάσσησ εὐρέα κόλπον ὀψόμεναί τε γέρονθ’ ἅλιον καὶ δώματα πατρόσ, καί οἱ πάντ’ ἀγορεύσατ’· ἐγὼ δ’ ἐσ μακρὸν Ὄλυμπον εἶμι παρ’ Ἥφαιστον κλυτοτέχνην, αἴ κ’ ἐθέλῃσιν υἱεῖ ἐμῷ δόμεναι κλυτὰ τεύχεα παμφανόωντα. ὣσ ἔφαθ’, αἳ δ’ ὑπὸ κῦμα θαλάσσησ αὐτίκ’ ἔδυσαν·

ἣ δ’ αὖτ’ Οὔλυμπον δὲ θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα ἠί̈εν ὄφρα φίλῳ παιδὶ κλυτὰ τεύχε’ ἐνείκαι. τὴν μὲν ἄρ’ Οὔλυμπον δὲ πόδεσ φέρον·

αὐτὰρ Ἀχαιοὶ θεσπεσίῳ ἀλαλητῷ ὑφ’ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο φεύγοντεσ νῆάσ τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκοντο. οὐδέ κε Πάτροκλόν περ ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἐκ βελέων ἐρύσαντο νέκυν θεράποντ’ Ἀχιλῆοσ· αὖτισ γὰρ δὴ τόν γε κίχον λαόσ τε καὶ ἵπποι Ἕκτωρ τε Πριάμοιο πάϊσ φλογὶ εἴκελοσ ἀλκήν. τρὶσ μέν μιν μετόπισθε ποδῶν λάβε φαίδιμοσ Ἕκτωρ ἑλκέμεναι μεμαώσ, μέγα δὲ Τρώεσσιν ὁμόκλα· τρὶσ δὲ δύ’ Αἰάντεσ θοῦριν ἐπιειμένοι ἀλκὴν νεκροῦ ἀπεστυφέλιξαν· ὃ δ’ ἔμπεδον ἀλκὶ πεποιθὼσ ἄλλοτ’ ἐπαί̈ξασκε κατὰ μόθον, ἄλλοτε δ’ αὖτε στάσκε μέγα ἰάχων· ὀπίσω δ’ οὐ χάζετο πάμπαν. ὡσ δ’ ἀπὸ σώματοσ οὔ τι λέοντ’ αἴθωνα δύνανται ποιμένεσ ἄγραυλοι μέγα πεινάοντα δίεσθαι, ὥσ ῥα τὸν οὐκ ἐδύναντο δύω Αἰάντε κορυστὰ Ἕκτορα Πριαμίδην ἀπὸ νεκροῦ δειδίξασθαι. καί νύ κεν εἴρυσσέν τε καὶ ἄσπετον ἤρατο κῦδοσ, εἰ μὴ Πηλεί̈ωνι ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ ἄγγελοσ ἦλθε θέουσ’ ἀπ’ Ὀλύμπου θωρήσσεσθαι κρύβδα Διὸσ ἄλλων τε θεῶν· πρὸ γὰρ ἧκέ μιν Ἥρη. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὄρσεο Πηλεί̈δη, πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀνδρῶν· Πατρόκλῳ ἐπάμυνον, οὗ εἵνεκα φύλοπισ αἰνὴ ἕστηκε πρὸ νεῶν· οἳ δ’ ἀλλήλουσ ὀλέκουσιν οἳ μὲν ἀμυνόμενοι νέκυοσ πέρι τεθνηῶτοσ, οἳ δὲ ἐρύσσασθαι ποτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν Τρῶεσ ἐπιθύουσι· μάλιστα δὲ φαίδιμοσ Ἕκτωρ ἑλκέμεναι μέμονεν· κεφαλὴν δέ ἑ θυμὸσ ἄνωγε πῆξαι ἀνὰ σκολόπεσσι ταμόνθ’ ἁπαλῆσ ἀπὸ δειρῆσ. ἀλλ’ ἄνα μηδ’ ἔτι κεῖσο· σέβασ δέ σε θυμὸν ἱκέσθω Πάτροκλον Τρῳῇσι κυσὶν μέλπηθρα γενέσθαι· σοὶ λώβη, αἴ κέν τι νέκυσ ᾐσχυμμένοσ ἔλθῃ. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ·

Ἶρι θεὰ τίσ γάρ σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον ἧκε; τὸν δ’ αὖτε προσέειπε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ·

Ἥρη με προέηκε Διὸσ κυδρὴ παράκοιτισ· οὐδ’ οἶδε Κρονίδησ ὑψίζυγοσ οὐδέ τισ ἄλλοσ ἀθανάτων, οἳ Ὄλυμπον ἀγάννιφον ἀμφινέμονται. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

πῶσ τὰρ ἰώ μετὰ μῶλον; ἔχουσι δὲ τεύχε’ ἐκεῖνοι· μήτηρ δ’ οὔ με φίλη πρίν γ’ εἰά θωρήσσεσθαι πρίν γ’ αὐτὴν ἐλθοῦσαν ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἴδωμαι· στεῦτο γὰρ Ἡφαίστοιο πάρ’ οἰσέμεν ἔντεα καλά. ἄλλου δ’ οὔ τευ οἶδα τεῦ ἂν κλυτὰ τεύχεα δύω, εἰ μὴ Αἰάντόσ γε σάκοσ Τελαμωνιάδαο. ἀλλὰ καὶ αὐτὸσ ὅ γ’ ἔλπομ’ ἐνὶ πρώτοισιν ὁμιλεῖ ἔγχεϊ δηϊόων περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ·

εὖ νυ καὶ ἡμεῖσ ἴδμεν ὅ τοι κλυτὰ τεύχε’ ἔχονται· ἀλλ’ αὔτωσ ἐπὶ τάφρον ἰὼν Τρώεσσι φάνηθι, αἴ κέ σ’ ὑποδείσαντεσ ἀπόσχωνται πολέμοιο Τρῶεσ, ἀναπνεύσωσι δ’ ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν τειρόμενοι· ὀλίγη δέ τ’ ἀνάπνευσισ πολέμοιο. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πόδασ ὠκέα Ἶρισ, αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ὦρτο Διὶ̈ φίλοσ·

ἀμφὶ δ’ Ἀθήνη ὤμοισ ἰφθίμοισι βάλ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν, ἀμφὶ δέ οἱ κεφαλῇ νέφοσ ἔστεφε δῖα θεάων χρύσεον, ἐκ δ’ αὐτοῦ δαῖε φλόγα παμφανόωσαν. ὡσ δ’ ὅτε καπνὸσ ἰὼν ἐξ ἄστεοσ αἰθέρ’ ἵκηται τηλόθεν ἐκ νήσου, τὴν δήϊοι ἀμφιμάχωνται, οἵ τε πανημέριοι στυγερῷ κρίνονται Ἄρηϊ ἄστεοσ ἐκ σφετέρου· ἅμα δ’ ἠελίῳ καταδύντι πυρσοί τε φλεγέθουσιν ἐπήτριμοι, ὑψόσε δ’ αὐγὴ γίγνεται ἀί̈σσουσα περικτιόνεσσιν ἰδέσθαι, αἴ κέν πωσ σὺν νηυσὶν ἄρεω ἀλκτῆρεσ ἵκωνται· ὣσ ἀπ’ Ἀχιλλῆοσ κεφαλῆσ σέλασ αἰθέρ’ ἵκανε· στῆ δ’ ἐπὶ τάφρον ἰὼν ἀπὸ τείχεοσ, οὐδ’ ἐσ Ἀχαιοὺσ μίσγετο· μητρὸσ γὰρ πυκινὴν ὠπίζετ’ ἐφετμήν. ἔνθα στὰσ ἠύ̈σ’, ἀπάτερθε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη φθέγξατ’· ἀτὰρ Τρώεσσιν ἐν ἄσπετον ὦρσε κυδοιμόν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀριζήλη φωνή, ὅτε τ’ ἰάχε σάλπιγξ ἄστυ περιπλομένων δηί̈ων ὕπο θυμοραϊστέων, ὣσ τότ’ ἀριζήλη φωνὴ γένετ’ Αἰακίδαο.

οἳ δ’ ὡσ οὖν ἀί̈ον ὄπα χάλκεον Αἰακίδαο, πᾶσιν ὀρίνθη θυμόσ· ἀτὰρ καλλίτριχεσ ἵπποι ἂψ ὄχεα τρόπεον· ὄσσοντο γὰρ ἄλγεα θυμῷ. ἡνίοχοι δ’ ἔκπληγεν, ἐπεὶ ἴδον ἀκάματον πῦρ δεινὸν ὑπὲρ κεφαλῆσ μεγαθύμου Πηλεί̈ωνοσ δαιόμενον· τὸ δὲ δαῖε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη. τρὶσ μὲν ὑπὲρ τάφρου μεγάλ’ ἰάχε δῖοσ Ἀχιλλεύσ, τρὶσ δὲ κυκήθησαν Τρῶεσ κλειτοί τ’ ἐπίκουροι. ἔνθα δὲ καὶ τότ’ ὄλοντο δυώδεκα φῶτεσ ἄριστοι ἀμφὶ σφοῖσ ὀχέεσσι καὶ ἔγχεσιν. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἀσπασίωσ Πάτροκλον ὑπ’ ἐκ βελέων ἐρύσαντεσ κάτθεσαν ἐν λεχέεσσι· φίλοι δ’ ἀμφέσταν ἑταῖροι μυρόμενοι· μετὰ δέ σφι ποδώκησ εἵπετ’ Ἀχιλλεὺσ δάκρυα θερμὰ χέων, ἐπεὶ εἴσιδε πιστὸν ἑταῖρον κείμενον ἐν φέρτρῳ δεδαϊγμένον ὀξέϊ χαλκῷ, τόν ῥ’ ἤτοι μὲν ἔπεμπε σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἐσ πόλεμον, οὐδ’ αὖτισ ἐδέξατο νοστήσαντα. Ηἔλιον δ’ ἀκάμαντα βοῶπισ πότνια Ἥρη πέμψεν ἐπ’ Ὠκεανοῖο ῥοὰσ ἀέκοντα νέεσθαι·

ἠέλιοσ μὲν ἔδυ, παύσαντο δὲ δῖοι Ἀχαιοὶ φυλόπιδοσ κρατερῆσ καὶ ὁμοιί̈ου πολέμοιο. Τρῶεσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἀπὸ κρατερῆσ ὑσμίνησ χωρήσαντεσ ἔλυσαν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, ἐσ δ’ ἀγορὴν ἀγέροντο πάροσ δόρποιο μέδεσθαι.

ὀρθῶν δ’ ἑσταότων ἀγορὴ γένετ’, οὐδέ τισ ἔτλη ἕζεσθαι· πάντασ γὰρ ἔχε τρόμοσ, οὕνεκ’ Ἀχιλλεὺσ ἐξεφάνη, δηρὸν δὲ μάχησ ἐπέπαυτ’ ἀλεγεινῆσ. τοῖσι δὲ Πουλυδάμασ πεπνυμένοσ ἦρχ’ ἀγορεύειν Πανθοί̈δησ· ὃ γὰρ οἰο͂σ ὁρ́α πρόσσω καὶ ὀπίσσω· Ἕκτορι δ’ ἠε͂ν ἑταῖροσ, ἰῇ δ’ ἐν νυκτὶ γένοντο, ἀλλ’ ὃ μὲν ἂρ μύθοισιν, ὃ δ’ ἔγχεϊ πολλὸν ἐνίκα· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· ἀμφὶ μάλα φράζεσθε φίλοι· κέλομαι γὰρ ἔγωγε ἄστυδε νῦν ἰέναι, μὴ μίμνειν ἠῶ δῖαν ἐν πεδίῳ παρὰ νηυσίν· ἑκὰσ δ’ ἀπὸ τείχεόσ εἰμεν. ὄφρα μὲν οὗτοσ ἀνὴρ Ἀγαμέμνονι μήνιε δίῳ τόφρα δὲ ῥηί̈τεροι πολεμίζειν ἦσαν Ἀχαιοί· χαίρεσκον γὰρ ἔγωγε θοῇσ ἐπὶ νηυσὶν ἰαύων ἐλπόμενοσ νῆασ αἱρησέμεν ἀμφιελίσσασ. νῦν δ’ αἰνῶσ δείδοικα ποδώκεα Πηλεί̈ωνα· οἱο͂σ κείνου θυμὸσ ὑπέρβιοσ, οὐκ ἐθελήσει μίμνειν ἐν πεδίῳ, ὅθι περ Τρῶεσ καὶ Ἀχαιοὶ ἐν μέσῳ ἀμφότεροι μένοσ Ἄρηοσ δατέονται, ἀλλὰ περὶ πτόλιόσ τε μαχήσεται ἠδὲ γυναικῶν. ἀλλ’ ἰόμεν προτὶ ἄστυ, πίθεσθέ μοι· ὧδε γὰρ ἔσται· νῦν μὲν νὺξ ἀπέπαυσε ποδώκεα Πηλεί̈ωνα ἀμβροσίη· εἰ δ’ ἄμμε κιχήσεται ἐνθάδ’ ἐόντασ αὔριον ὁρμηθεὶσ σὺν τεύχεσιν, εὖ νύ τισ αὐτὸν γνώσεται· ἀσπασίωσ γὰρ ἀφίξεται Ἴλιον ἱρὴν ὅσ κε φύγῃ, πολλοὺσ δὲ κύνεσ καὶ γῦπεσ ἔδονται Τρώων· αἲ γὰρ δή μοι ἀπ’ οὐάτοσ ὧδε γένοιτο. εἰ δ’ ἂν ἐμοῖσ ἐπέεσσι πιθώμεθα κηδόμενοί περ, νύκτα μὲν εἰν ἀγορῇ σθένοσ ἕξομεν, ἄστυ δὲ πύργοι ὑψηλαί τε πύλαι σανίδεσ τ’ ἐπὶ τῇσ ἀραρυῖαι μακραὶ ἐύ̈ξεστοι ἐζευγμέναι εἰρύσσονται· πρῶϊ δ’ ὑπηοῖοι σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεσ στησόμεθ’ ἂμ πύργουσ· τῷ δ’ ἄλγιον, αἴ κ’ ἐθέλῃσιν ἐλθὼν ἐκ νηῶν περὶ τείχεοσ ἄμμι μάχεσθαι. ἂψ πάλιν εἶσ’ ἐπὶ νῆασ, ἐπεί κ’ ἐριαύχενασ ἵππουσ παντοίου δρόμου ἄσῃ ὑπὸ πτόλιν ἠλασκάζων· εἴσω δ’ οὔ μιν θυμὸσ ἐφορμηθῆναι ἐάσει, οὐδέ ποτ’ ἐκπέρσει· πρίν μιν κύνεσ ἀργοὶ ἔδονται. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

Πουλυδάμα σὺ μὲν οὐκέτ’ ἐμοὶ φίλα ταῦτ’ ἀγορεύεισ, ὃσ κέλεαι κατὰ ἄστυ ἀλήμεναι αὖτισ ἰόντασ. ἦ οὔ πω κεκόρησθε ἐελμένοι ἔνδοθι πύργων; πρὶν μὲν γὰρ Πριάμοιο πόλιν μέροπεσ ἄνθρωποι πάντεσ μυθέσκοντο πολύχρυσον πολύχαλκον· νῦν δὲ δὴ ἐξαπόλωλε δόμων κειμήλια καλά, πολλὰ δὲ δὴ Φρυγίην καὶ Μῃονίην ἐρατεινὴν κτήματα περνάμεν’ ἵκει, ἐπεὶ μέγασ ὠδύσατο Ζεύσ. νῦν δ’ ὅτε πέρ μοι ἔδωκε Κρόνου πάϊσ ἀγκυλομήτεω κῦδοσ ἀρέσθ’ ἐπὶ νηυσί, θαλάσσῃ τ’ ἔλσαι Ἀχαιούσ, νήπιε μηκέτι ταῦτα νοήματα φαῖν’ ἐνὶ δήμῳ· οὐ γάρ τισ Τρώων ἐπιπείσεται· οὐ γὰρ ἐάσω. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω, πειθώμεθα πάντεσ. νῦν μὲν δόρπον ἕλεσθε κατὰ στρατὸν ἐν τελέεσσι, καὶ φυλακῆσ μνήσασθε, καὶ ἐγρήγορθε ἕκαστοσ· Τρώων δ’ ὃσ κτεάτεσσιν ὑπερφιάλωσ ἀνιάζει, συλλέξασ λαοῖσι δότω καταδημοβορῆσαι· τῶν τινὰ βέλτερόν ἐστιν ἐπαυρέμεν ἤ περ Ἀχαιούσ. πρῶϊ δ’ ὑπηοῖοι σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεσ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα. εἰ δ’ ἐτεὸν παρὰ ναῦφιν ἀνέστη δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἄλγιον αἴ κ’ ἐθέλῃσι τῷ ἔσσεται· οὔ μιν ἔγωγε φεύξομαι ἐκ πολέμοιο δυσηχέοσ, ἀλλὰ μάλ’ ἄντην στήσομαι, ἤ κε φέρῃσι μέγα κράτοσ, ἦ κε φεροίμην. ξυνὸσ Ἐνυάλιοσ, καί τε κτανέοντα κατέκτα. ὣσ Ἕκτωρ ἀγόρευ’, ἐπὶ δὲ Τρῶεσ κελάδησαν νήπιοι·

ἐκ γάρ σφεων φρένασ εἵλετο Παλλὰσ Ἀθήνη. Ἕκτορι μὲν γὰρ ἐπῄνησαν κακὰ μητιόωντι, Πουλυδάμαντι δ’ ἄρ’ οὔ τισ ὃσ ἐσθλὴν φράζετο βουλήν. δόρπον ἔπειθ’ εἵλοντο κατὰ στρατόν· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ παννύχιοι Πάτροκλον ἀνεστενάχοντο γοῶντεσ. τοῖσι δὲ Πηλεί̈δησ ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο χεῖρασ ἐπ’ ἀνδροφόνουσ θέμενοσ στήθεσσιν ἑταίρου πυκνὰ μάλα στενάχων ὥσ τε λὶσ ἠϋγένειοσ, ᾧ ῥά θ’ ὑπὸ σκύμνουσ ἐλαφηβόλοσ ἁρπάσῃ ἀνὴρ ὕλησ ἐκ πυκινῆσ· ὃ δέ τ’ ἄχνυται ὕστεροσ ἐλθών, πολλὰ δέ τ’ ἄγκε’ ἐπῆλθε μετ’ ἀνέροσ ἴχνι’ ἐρευνῶν εἴ ποθεν ἐξεύροι· μάλα γὰρ δριμὺσ χόλοσ αἱρεῖ· ὣσ ὃ βαρὺ στενάχων μετεφώνεε Μυρμιδόνεσσιν· ὢ πόποι ἦ ῥ’ ἅλιον ἔποσ ἔκβαλον ἤματι κείνῳ θαρσύνων ἡρ́ωα Μενοίτιον ἐν μεγάροισι·

φῆν δέ οἱ εἰσ Ὀπόεντα περικλυτὸν υἱὸν ἀπάξειν Ἴλιον ἐκπέρσαντα, λαχόντα τε ληί̈δοσ αἶσαν. ἀλλ’ οὐ Ζεὺσ ἄνδρεσσι νοήματα πάντα τελευτᾷ· ἄμφω γὰρ πέπρωται ὁμοίην γαῖαν ἐρεῦσαι αὐτοῦ ἐνὶ Τροίῃ, ἐπεὶ οὐδ’ ἐμὲ νοστήσαντα δέξεται ἐν μεγάροισι γέρων ἱππηλάτα Πηλεὺσ οὐδὲ Θέτισ μήτηρ, ἀλλ’ αὐτοῦ γαῖα καθέξει. νῦν δ’ ἐπεὶ οὖν Πάτροκλε σεῦ ὕστεροσ εἶμ’ ὑπὸ γαῖαν, οὔ σε πρὶν κτεριῶ πρίν γ’ Ἕκτοροσ ἐνθάδ’ ἐνεῖκαι τεύχεα καὶ κεφαλὴν μεγαθύμου σοῖο φονῆοσ· δώδεκα δὲ προπάροιθε πυρῆσ ἀποδειροτομήσω Τρώων ἀγλαὰ τέκνα σέθεν κταμένοιο χολωθείσ. τόφρα δέ μοι παρὰ νηυσὶ κορωνίσι κείσεαι αὔτωσ, ἀμφὶ δὲ σὲ Τρῳαὶ καὶ Δαρδανίδεσ βαθύκολποι κλαύσονται νύκτάσ τε καὶ ἤματα δάκρυ χέουσαι, τὰσ αὐτοὶ καμόμεσθα βίηφί τε δουρί τε μακρῷ πιείρασ πέρθοντε πόλεισ μερόπων ἀνθρώπων. ὣσ εἰπὼν ἑτάροισιν ἐκέκλετο δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν, ὄφρα τάχιστα Πάτροκλον λούσειαν ἄπο βρότον αἱματόεντα.

οἳ δὲ λοετροχόον τρίποδ’ ἵστασαν ἐν πυρὶ κηλέῳ, ἐν δ’ ἄρ’ ὕδωρ ἔχεαν, ὑπὸ δὲ ξύλα δαῖον ἑλόντεσ. γάστρην μὲν τρίποδοσ πῦρ ἄμφεπε, θέρμετο δ’ ὕδωρ· αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ ζέσσεν ὕδωρ ἐνὶ ἤνοπι χαλκῷ, καὶ τότε δὴ λοῦσάν τε καὶ ἤλειψαν λίπ’ ἐλαίῳ, ἐν δ’ ὠτειλὰσ πλῆσαν ἀλείφατοσ ἐννεώροιο· ἐν λεχέεσσι δὲ θέντεσ ἑανῷ λιτὶ κάλυψαν ἐσ πόδασ ἐκ κεφαλῆσ, καθύπερθε δὲ φάρεϊ λευκῷ. παννύχιοι μὲν ἔπειτα πόδασ ταχὺν ἀμφ’ Ἀχιλῆα Μυρμιδόνεσ Πάτροκλον ἀνεστενάχοντο γοῶντεσ· Ζεὺσ δ’ Ἥρην προσέειπε κασιγνήτην ἄλοχόν τε· ἔπρηξασ καὶ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη ἀνστήσασ’ Ἀχιλῆα πόδασ ταχύν· ἦ ῥά νυ σεῖο ἐξ αὐτῆσ ἐγένοντο κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοί. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη·

αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. καὶ μὲν δή πού τισ μέλλει βροτὸσ ἀνδρὶ τελέσσαι, ὅσ περ θνητόσ τ’ ἐστὶ καὶ οὐ τόσα μήδεα οἶδε· πῶσ δὴ ἔγωγ’, ἥ φημι θεάων ἔμμεν ἀρίστη, ἀμφότερον γενεῇ τε καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτισ κέκλημαι, σὺ δὲ πᾶσι μετ’ ἀθανάτοισιν ἀνάσσεισ, οὐκ ὄφελον Τρώεσσι κοτεσσαμένη κακὰ ῥάψαι; ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

Ἡφαίστου δ’ ἵκανε δόμον Θέτισ ἀργυρόπεζα ἄφθιτον ἀστερόεντα μεταπρεπέ’ ἀθανάτοισι χάλκεον, ὅν ῥ’ αὐτὸσ ποιήσατο κυλλοποδίων. τὸν δ’ εὑρ͂’ ἱδρώοντα ἑλισσόμενον περὶ φύσασ σπεύδοντα· τρίποδασ γὰρ ἐείκοσι πάντασ ἔτευχεν ἑστάμεναι περὶ τοῖχον ἐϋσταθέοσ μεγάροιο, χρύσεα δέ σφ’ ὑπὸ κύκλα ἑκάστῳ πυθμένι θῆκεν, ὄφρά οἱ αὐτόματοι θεῖον δυσαίατ’ ἀγῶνα ἠδ’ αὖτισ πρὸσ δῶμα νεοίατο θαῦμα ἰδέσθαι. οἳ δ’ ἤτοι τόσσον μὲν ἔχον τέλοσ, οὐάτα δ’ οὔ πω δαιδάλεα προσέκειτο· τά ῥ’ ἤρτυε, κόπτε δὲ δεσμούσ. ὄφρ’ ὅ γε ταῦτ’ ἐπονεῖτο ἰδυίῃσι πραπίδεσσι, τόφρά οἱ ἐγγύθεν ἦλθε θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα. τὴν δὲ ἴδε προμολοῦσα Χάρισ λιπαροκρήδεμνοσ καλή, τὴν ὤπυιε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ· ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τίπτε Θέτι τανύπεπλε ἱκάνεισ ἡμέτερον δῶ αἰδοίη τε φίλη τε; πάροσ γε μὲν οὔ τι θαμίζεισ. ἀλλ’ ἕπεο προτέρω, ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω. ὣσ ἄρα φωνήσασα πρόσω ἄγε δῖα θεάων.

τὴν μὲν ἔπειτα καθεῖσεν ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου καλοῦ δαιδαλέου· ὑπὸ δὲ θρῆνυσ ποσὶν ἠε͂ν· κέκλετο δ’ Ἥφαιστον κλυτοτέχνην εἶπέ τε μῦθον· Ἥφαιστε πρόμολ’ ὧδε· Θέτισ νύ τι σεῖο χατίζει. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ· ἦ ῥά νύ μοι δεινή τε καὶ αἰδοίη θεὸσ ἔνδον, ἥ μ’ ἐσάωσ’ ὅτε μ’ ἄλγοσ ἀφίκετο τῆλε πεσόντα μητρὸσ ἐμῆσ ἰότητι κυνώπιδοσ, ἥ μ’ ἐθέλησε κρύψαι χωλὸν ἐόντα· τότ’ ἂν πάθον ἄλγεα θυμῷ, εἰ μή μ’ Εὐρυνόμη τε Θέτισ θ’ ὑπεδέξατο κόλπῳ Εὐρυνόμη θυγάτηρ ἀψορρόου Ὠκεανοῖο. τῇσι παρ’ εἰνάετεσ χάλκευον δαίδαλα πολλά, πόρπασ τε γναμπτάσ θ’ ἕλικασ κάλυκάσ τε καὶ ὁρ́μουσ ἐν σπῆϊ γλαφυρῷ· περὶ δὲ ῥόοσ Ὠκεανοῖο ἀφρῷ μορμύρων ῥέεν ἄσπετοσ· οὐδέ τισ ἄλλοσ ᾔδεεν οὔτε θεῶν οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ Θέτισ τε καὶ Εὐρυνόμη ἴσαν, αἵ μ’ ἐσάωσαν. ἣ νῦν ἡμέτερον δόμον ἵκει· τώ με μάλα χρεὼ πάντα Θέτι καλλιπλοκάμῳ ζῳάγρια τίνειν. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν οἱ παράθεσ ξεινήϊα καλά, ὄφρ’ ἂν ἐγὼ φύσασ ἀποθείομαι ὅπλά τε πάντα. ἦ, καὶ ἀπ’ ἀκμοθέτοιο πέλωρ αἰήτον ἀνέστη χωλεύων·

ὑπὸ δὲ κνῆμαι ῥώοντο ἀραιαί. φύσασ μέν ῥ’ ἀπάνευθε τίθει πυρόσ, ὅπλά τε πάντα λάρνακ’ ἐσ ἀργυρέην συλλέξατο, τοῖσ ἐπονεῖτο· σπόγγῳ δ’ ἀμφὶ πρόσωπα καὶ ἄμφω χεῖρ’ ἀπομόργνυ αὐχένα τε στιβαρὸν καὶ στήθεα λαχνήεντα, δῦ δὲ χιτῶν’, ἕλε δὲ σκῆπτρον παχύ, βῆ δὲ θύραζε χωλεύων· ὑπὸ δ’ ἀμφίπολοι ῥώοντο ἄνακτι χρύσειαι ζωῇσι νεήνισιν εἰοικυῖαι. τῇσ ἐν μὲν νόοσ ἐστὶ μετὰ φρεσίν, ἐν δὲ καὶ αὐδὴ καὶ σθένοσ, ἀθανάτων δὲ θεῶν ἄπο ἔργα ἴσασιν. αἳ μὲν ὕπαιθα ἄνακτοσ ἐποίπνυον· αὐτὰρ ὃ ἔρρων πλησίον, ἔνθα Θέτισ περ, ἐπὶ θρόνου ἷζε φαεινοῦ, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τίπτε Θέτι τανύπεπλε ἱκάνεισ ἡμέτερον δῶ αἰδοίη τε φίλη τε; πάροσ γε μὲν οὔ τι θαμίζεισ. αὔδα ὅ τι φρονέεισ· τελέσαι δέ με θυμὸσ ἄνωγεν, εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Θέτισ κατὰ δάκρυ χέουσα·

Ἥφαιστ’, ἦ ἄρα δή τισ, ὅσαι θεαί εἰσ’ ἐν Ὀλύμπῳ, τοσσάδ’ ἐνὶ φρεσὶν ᾗσιν ἀνέσχετο κήδεα λυγρὰ ὅσσ’ ἐμοὶ ἐκ πασέων Κρονίδησ Ζεὺσ ἄλγε’ ἔδωκεν; ἐκ μέν μ’ ἀλλάων ἁλιάων ἀνδρὶ δάμασσεν Αἰακίδῃ Πηλῆϊ, καὶ ἔτλην ἀνέροσ εὐνὴν πολλὰ μάλ’ οὐκ ἐθέλουσα. ὃ μὲν δὴ γήραϊ λυγρῷ κεῖται ἐνὶ μεγάροισ ἀρημένοσ, ἄλλα δέ μοι νῦν, υἱὸν ἐπεί μοι δῶκε γενέσθαί τε τραφέμεν τε ἔξοχον ἡρώων· ὃ δ’ ἀνέδραμεν ἔρνεϊ ἶσοσ· τὸν μὲν ἐγὼ θρέψασα φυτὸν ὣσ γουνῷ ἀλωῆσ νηυσὶν ἐπιπροέηκα κορωνίσιν Ἴλιον εἴσω Τρωσὶ μαχησόμενον· τὸν δ’ οὐχ ὑποδέξομαι αὖτισ οἴκαδε νοστήσαντα δόμον Πηλήϊον εἴσω. ὄφρα δέ μοι ζώει καὶ ὁρᾷ φάοσ ἠελίοιο ἄχνυται, οὐδέ τί οἱ δύναμαι χραισμῆσαι ἰοῦσα. κούρην ἣν ἄρα οἱ γέρασ ἔξελον υἱε͂σ Ἀχαιῶν, τὴν ἂψ ἐκ χειρῶν ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων. ἤτοι ὃ τῆσ ἀχέων φρένασ ἔφθιεν· αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ Τρῶεσ ἐπὶ πρύμνῃσιν ἐείλεον, οὐδὲ θύραζε εἰών ἐξιέναι· τὸν δὲ λίσσοντο γέροντεσ Ἀργείων, καὶ πολλὰ περικλυτὰ δῶρ’ ὀνόμαζον. ἔνθ’ αὐτὸσ μὲν ἔπειτ’ ἠναίνετο λοιγὸν ἀμῦναι, αὐτὰρ ὃ Πάτροκλον περὶ μὲν τὰ ἃ τεύχεα ἕσσε, πέμπε δέ μιν πόλεμον δέ, πολὺν δ’ ἅμα λαὸν ὄπασσε. πᾶν δ’ ἦμαρ μάρναντο περὶ Σκαιῇσι πύλῃσι· καί νύ κεν αὐτῆμαρ πόλιν ἔπραθον, εἰ μὴ Ἀπόλλων πολλὰ κακὰ ῥέξαντα Μενοιτίου ἄλκιμον υἱὸν ἔκταν’ ἐνὶ προμάχοισι καὶ Ἕκτορι κῦδοσ ἔδωκε. τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθ’ ἱκάνομαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα υἱεῖ ἐμῷ ὠκυμόρῳ δόμεν ἀσπίδα καὶ τρυφάλειαν καὶ καλὰσ κνημῖδασ ἐπισφυρίοισ ἀραρυίασ καὶ θώρηχ’· ὃ γὰρ ἦν οἱ ἀπώλεσε πιστὸσ ἑταῖροσ Τρωσὶ δαμείσ· ὃ δὲ κεῖται ἐπὶ χθονὶ θυμὸν ἀχεύων. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ·

θάρσει· μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων. αἲ γάρ μιν θανάτοιο δυσηχέοσ ὧδε δυναίμην νόσφιν ἀποκρύψαι, ὅτε μιν μόροσ αἰνὸσ ἱκάνοι, ὥσ οἱ τεύχεα καλὰ παρέσσεται, οἱᾶ́ τισ αὖτε ἀνθρώπων πολέων θαυμάσσεται, ὅσ κεν ἴδηται. ὣσ εἰπὼν τὴν μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δ’ ἐπὶ φύσασ·

τὰσ δ’ ἐσ πῦρ ἔτρεψε κέλευσέ τε ἐργάζεσθαι. φῦσαι δ’ ἐν χοάνοισιν ἐείκοσι πᾶσαι ἐφύσων παντοίην εὔπρηστον ἀϋτμὴν ἐξανιεῖσαι, ἄλλοτε μὲν σπεύδοντι παρέμμεναι, ἄλλοτε δ’ αὖτε, ὅππωσ Ἥφαιστόσ τ’ ἐθέλοι καὶ ἔργον ἄνοιτο. χαλκὸν δ’ ἐν πυρὶ βάλλεν ἀτειρέα κασσίτερόν τε καὶ χρυσὸν τιμῆντα καὶ ἄργυρον· αὐτὰρ ἔπειτα θῆκεν ἐν ἀκμοθέτῳ μέγαν ἄκμονα, γέντο δὲ χειρὶ ῥαιστῆρα κρατερήν, ἑτέρηφι δὲ γέντο πυράγρην. ποίει δὲ πρώτιστα σάκοσ μέγα τε στιβαρόν τε πάντοσε δαιδάλλων, περὶ δ’ ἄντυγα βάλλε φαεινὴν τρίπλακα μαρμαρέην, ἐκ δ’ ἀργύρεον τελαμῶνα.

πέντε δ’ ἄρ’ αὐτοῦ ἔσαν σάκεοσ πτύχεσ· αὐτὰρ ἐν αὐτῷ ποίει δαίδαλα πολλὰ ἰδυίῃσι πραπίδεσσιν. ἐν μὲν γαῖαν ἔτευξ’, ἐν δ’ οὐρανόν, ἐν δὲ θάλασσαν, ἠέλιόν τ’ ἀκάμαντα σελήνην τε πλήθουσαν, ἐν δὲ τὰ τείρεα πάντα, τά τ’ οὐρανὸσ ἐστεφάνωται, Πληϊάδασ θ’ Υἅδασ τε τό τε σθένοσ Ὠρίωνοσ Ἄρκτόν θ’, ἣν καὶ Ἄμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ’ αὐτοῦ στρέφεται καί τ’ Ὠρίωνα δοκεύει, οἰή δ’ ἄμμορόσ ἐστι λοετρῶν Ὠκεανοῖο.

ἐν δὲ δύω ποίησε πόλεισ μερόπων ἀνθρώπων καλάσ.

ἐν τῇ μέν ῥα γάμοι τ’ ἔσαν εἰλαπίναι τε, νύμφασ δ’ ἐκ θαλάμων δαί̈δων ὕπο λαμπομενάων ἠγίνεον ἀνὰ ἄστυ, πολὺσ δ’ ὑμέναιοσ ὀρώρει· κοῦροι δ’ ὀρχηστῆρεσ ἐδίνεον, ἐν δ’ ἄρα τοῖσιν αὐλοὶ φόρμιγγέσ τε βοὴν ἔχον· αἳ δὲ γυναῖκεσ ἱστάμεναι θαύμαζον ἐπὶ προθύροισιν ἑκάστη. λαοὶ δ’ εἰν ἀγορῇ ἔσαν ἀθρόοι· ἔνθα δὲ νεῖκοσ ὠρώρει, δύο δ’ ἄνδρεσ ἐνείκεον εἵνεκα ποινῆσ ἀνδρὸσ ἀποφθιμένου· ὃ μὲν εὔχετο πάντ’ ἀποδοῦναι δήμῳ πιφαύσκων, ὃ δ’ ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι· ἄμφω δ’ ἱέσθην ἐπὶ ἴστορι πεῖραρ ἑλέσθαι. λαοὶ δ’ ἀμφοτέροισιν ἐπήπυον ἀμφὶσ ἀρωγοί· κήρυκεσ δ’ ἄρα λαὸν ἐρήτυον· οἳ δὲ γέροντεσ εἱάτ’ ἐπὶ ξεστοῖσι λίθοισ ἱερῷ ἐνὶ κύκλῳ, σκῆπτρα δὲ κηρύκων ἐν χέρσ’ ἔχον ἠεροφώνων· τοῖσιν ἔπειτ’ ἠί̈σσον, ἀμοιβηδὶσ δὲ δίκαζον. κεῖτο δ’ ἄρ’ ἐν μέσσοισι δύω χρυσοῖο τάλαντα, τῷ δόμεν ὃσ μετὰ τοῖσι δίκην ἰθύντατα εἴποι. τὴν δ’ ἑτέρην πόλιν ἀμφὶ δύω στρατοὶ ἡάτο λαῶν τεύχεσι λαμπόμενοι·

δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή, ἠὲ διαπραθέειν ἢ ἄνδιχα πάντα δάσασθαι κτῆσιν ὅσην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸσ ἐέργεν· οἳ δ’ οὔ πω πείθοντο, λόχῳ δ’ ὑπεθωρήσσοντο. τεῖχοσ μέν ῥ’ ἄλοχοί τε φίλαι καὶ νήπια τέκνα ῥύατ’ ἐφεσταότεσ, μετὰ δ’ ἀνέρεσ οὓσ ἔχε γῆρασ· οἳ δ’ ἴσαν· ἦρχε δ’ ἄρά σφιν Ἄρησ καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη ἄμφω χρυσείω, χρύσεια δὲ εἵματα ἕσθην, καλὼ καὶ μεγάλω σὺν τεύχεσιν, ὥσ τε θεώ περ ἀμφὶσ ἀριζήλω· λαοὶ δ’ ὑπολίζονεσ ἦσαν. οἳ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι σφίσιν εἶκε λοχῆσαι ἐν ποταμῷ, ὅθι τ’ ἀρδμὸσ ἐήν πάντεσσι βοτοῖσιν, ἔνθ’ ἄρα τοί γ’ ἵζοντ’ εἰλυμένοι αἴθοπι χαλκῷ. τοῖσι δ’ ἔπειτ’ ἀπάνευθε δύω σκοποὶ εἱάτο λαῶν δέγμενοι ὁππότε μῆλα ἰδοίατο καὶ ἕλικασ βοῦσ. οἳ δὲ τάχα προγένοντο, δύω δ’ ἅμ’ ἕποντο νομῆεσ τερπόμενοι σύριγξι· δόλον δ’ οὔ τι προνόησαν. οἳ μὲν τὰ προϊδόντεσ ἐπέδραμον, ὦκα δ’ ἔπειτα τάμνοντ’ ἀμφὶ βοῶν ἀγέλασ καὶ πώεα καλὰ ἀργεννέων οἰῶν, κτεῖνον δ’ ἐπὶ μηλοβοτῆρασ.

οἳ δ’ ὡσ οὖν ἐπύθοντο πολὺν κέλαδον παρὰ βουσὶν εἰράων προπάροιθε καθήμενοι, αὐτίκ’ ἐφ’ ἵππων βάντεσ ἀερσιπόδων μετεκίαθον, αἶψα δ’ ἵκοντο. στησάμενοι δ’ ἐμάχοντο μάχην ποταμοῖο παρ’ ὄχθασ, βάλλον δ’ ἀλλήλουσ χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. ἐν δ’ Ἔρισ ἐν δὲ Κυδοιμὸσ ὁμίλεον, ἐν δ’ ὀλοὴ Κήρ, ἄλλον ζωὸν ἔχουσα νεούτατον, ἄλλον ἀούτον, ἄλλον τεθνηῶτα κατὰ μόθον ἕλκε ποδοῖιν· εἷμα δ’ ἔχ’ ἀμφ’ ὤμοισι δαφοινεὸν αἵματι φωτῶν. ὡμίλευν δ’ ὥσ τε ζωοὶ βροτοὶ ἠδ’ ἐμάχοντο, νεκρούσ τ’ ἀλλήλων ἔρυον κατατεθνηῶτασ. ἐν δ’ ἐτίθει νειὸν μαλακὴν πίειραν ἄρουραν εὐρεῖαν τρίπολον·

πολλοὶ δ’ ἀροτῆρεσ ἐν αὐτῇ ζεύγεα δινεύοντεσ ἐλάστρεον ἔνθα καὶ ἔνθα. οἳ δ’ ὁπότε στρέψαντεσ ἱκοίατο τέλσον ἀρούρησ, τοῖσι δ’ ἔπειτ’ ἐν χερσὶ δέπασ μελιηδέοσ οἴνου δόσκεν ἀνὴρ ἐπιών· τοὶ δὲ στρέψασκον ἀν’ ὄγμουσ, ἱέμενοι νειοῖο βαθείησ τέλσον ἱκέσθαι. ἣ δὲ μελαίνετ’ ὄπισθεν, ἀρηρομένῃ δὲ ἐῴκει, χρυσείη περ ἐοῦσα· τὸ δὴ περὶ θαῦμα τέτυκτο. ἐν δ’ ἐτίθει τέμενοσ βασιλήϊον·

ἔνθα δ’ ἔριθοι ἤμων ὀξείασ δρεπάνασ ἐν χερσὶν ἔχοντεσ. δράγματα δ’ ἄλλα μετ’ ὄγμον ἐπήτριμα πῖπτον ἔραζε, ἄλλα δ’ ἀμαλλοδετῆρεσ ἐν ἐλλεδανοῖσι δέοντο. τρεῖσ δ’ ἄρ’ ἀμαλλοδετῆρεσ ἐφέστασαν· αὐτὰρ ὄπισθε παῖδεσ δραγμεύοντεσ ἐν ἀγκαλίδεσσι φέροντεσ ἀσπερχὲσ πάρεχον· βασιλεὺσ δ’ ἐν τοῖσι σιωπῇ σκῆπτρον ἔχων ἑστήκει ἐπ’ ὄγμου γηθόσυνοσ κῆρ. κήρυκεσ δ’ ἀπάνευθεν ὑπὸ δρυὶ̈ δαῖτα πένοντο, βοῦν δ’ ἱερεύσαντεσ μέγαν ἄμφεπον· αἳ δὲ γυναῖκεσ δεῖπνον ἐρίθοισιν λεύκ’ ἄλφιτα πολλὰ πάλυνον. ἐν δ’ ἐτίθει σταφυλῇσι μέγα βρίθουσαν ἀλωὴν καλὴν χρυσείην·

μέλανεσ δ’ ἀνὰ βότρυεσ ἦσαν, ἑστήκει δὲ κάμαξι διαμπερὲσ ἀργυρέῃσιν. ἀμφὶ δὲ κυανέην κάπετον, περὶ δ’ ἑρ́κοσ ἔλασσε κασσιτέρου· μία δ’ οἰή ἀταρπιτὸσ ἠε͂ν ἐπ’ αὐτήν, τῇ νίσοντο φορῆεσ ὅτε τρυγόῳεν ἀλωήν. παρθενικαὶ δὲ καὶ ἠί̈θεοι ἀταλὰ φρονέοντεσ πλεκτοῖσ ἐν ταλάροισι φέρον μελιηδέα καρπόν. τοῖσιν δ’ ἐν μέσσοισι πάϊσ φόρμιγγι λιγείῃ ἱμερόεν κιθάριζε, λίνον δ’ ὑπὸ καλὸν ἀείδε λεπταλέῃ φωνῇ· τοὶ δὲ ῥήσσοντεσ ἁμαρτῇ μολπῇ τ’ ἰυγμῷ τε ποσὶ σκαίροντεσ ἕποντο. ἐν δ’ ἀγέλην ποίησε βοῶν ὀρθοκραιράων·

αἳ δὲ βόεσ χρυσοῖο τετεύχατο κασσιτέρου τε, μυκηθμῷ δ’ ἀπὸ κόπρου ἐπεσσεύοντο νομὸν δὲ πὰρ ποταμὸν κελάδοντα, παρὰ ῥοδανὸν δονακῆα. χρύσειοι δὲ νομῆεσ ἅμ’ ἐστιχόωντο βόεσσι τέσσαρεσ, ἐννέα δέ σφι κύνεσ πόδασ ἀργοὶ ἕποντο. σμερδαλέω δὲ λέοντε δύ’ ἐν πρώτῃσι βόεσσι ταῦρον ἐρύγμηλον ἐχέτην· ὃ δὲ μακρὰ μεμυκὼσ ἕλκετο· τὸν δὲ κύνεσ μετεκίαθον ἠδ’ αἰζηοί. τὼ μὲν ἀναρρήξαντε βοὸσ μεγάλοιο βοείην ἔγκατα καὶ μέλαν αἷμα λαφύσσετον· οἳ δὲ νομῆεσ αὔτωσ ἐνδίεσαν ταχέασ κύνασ ὀτρύνοντεσ. οἳ δ’ ἤτοι δακέειν μὲν ἀπετρωπῶντο λεόντων, ἱστάμενοι δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ὑλάκτεον ἔκ τ’ ἀλέοντο. ἐν δὲ νομὸν ποίησε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ ἐν καλῇ βήσσῃ μέγαν οἰῶν ἀργεννάων, σταθμούσ τε κλισίασ τε κατηρεφέασ ἰδὲ σηκούσ.

ἐν δὲ χορὸν ποίκιλλε περικλυτὸσ ἀμφιγυήεισ, τῷ ἴκελον οἱο͂́ν ποτ’ ἐνὶ Κνωσῷ εὐρείῃ Δαίδαλοσ ἤσκησεν καλλιπλοκάμῳ Ἀριάδνῃ.

ἔνθα μὲν ἠί̈θεοι καὶ παρθένοι ἀλφεσίβοιαι ὀρχεῦντ’ ἀλλήλων ἐπὶ καρπῷ χεῖρασ ἔχοντεσ. τῶν δ’ αἳ μὲν λεπτὰσ ὀθόνασ ἔχον, οἳ δὲ χιτῶνασ εἱάτ’ ἐϋννήτουσ, ἦκα στίλβοντασ ἐλαίῳ· καί ῥ’ αἳ μὲν καλὰσ στεφάνασ ἔχον, οἳ δὲ μαχαίρασ εἶχον χρυσείασ ἐξ ἀργυρέων τελαμώνων. οἳ δ’ ὁτὲ μὲν θρέξασκον ἐπισταμένοισι πόδεσσι ῥεῖα μάλ’, ὡσ ὅτε τισ τροχὸν ἄρμενον ἐν παλάμῃσιν ἑζόμενοσ κεραμεὺσ πειρήσεται, αἴ κε θέῃσιν· ἄλλοτε δ’ αὖ θρέξασκον ἐπὶ στίχασ ἀλλήλοισι. πολλὸσ δ’ ἱμερόεντα χορὸν περιίσταθ’ ὅμιλοσ τερπόμενοι· δοιὼ δὲ κυβιστητῆρε κατ’ αὐτοὺσ μολπῆσ ἐξάρχοντεσ ἐδίνευον κατὰ μέσσουσ. ἐν δ’ ἐτίθει ποταμοῖο μέγα σθένοσ Ὠκεανοῖο ἄντυγα πὰρ πυμάτην σάκεοσ πύκα ποιητοῖο.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε σάκοσ μέγα τε στιβαρόν τε, τεῦξ’ ἄρα οἱ θώρηκα φαεινότερον πυρὸσ αὐγῆσ, τεῦξε δέ οἱ κόρυθα βριαρὴν κροτάφοισ ἀραρυῖαν καλὴν δαιδαλέην, ἐπὶ δὲ χρύσεον λόφον ἧκε, τεῦξε δέ οἱ κνημῖδασ ἑανοῦ κασσιτέροιο.

αὐτὰρ ἐπεὶ πάνθ’ ὅπλα κάμε κλυτὸσ ἀμφιγυήεισ, μητρὸσ Ἀχιλλῆοσ θῆκε προπάροιθεν ἀείρασ.

ἣ δ’ ἴρηξ ὣσ ἆλτο κατ’ Οὐλύμπου νιφόεντοσ τεύχεα μαρμαίροντα παρ’ Ἡφαίστοιο φέρουσα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION