Homer, Iliad, Book 8

(호메로스, 일리아스, Book 8)

Ηὢσ μὲν κροκόπεπλοσ ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν, Ζεὺσ δὲ θεῶν ἀγορὴν ποιήσατο τερπικέραυνοσ ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδοσ Οὐλύμποιο· αὐτὸσ δέ σφ’ ἀγόρευε, θεοὶ δ’ ὑπὸ πάντεσ ἄκουον· κέκλυτέ μευ πάντέσ τε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι, ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει. μήτέ τισ οὖν θήλεια θεὸσ τό γε μήτέ τισ ἄρσην πειράτω διακέρσαι ἐμὸν ἔποσ, ἀλλ’ ἅμα πάντεσ αἰνεῖτ’, ὄφρα τάχιστα τελευτήσω τάδε ἔργα. ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε θεῶν ἐθέλοντα νοήσω ἐλθόντ’ ἢ Τρώεσσιν ἀρηγέμεν ἢ Δαναοῖσι πληγεὶσ οὐ κατὰ κόσμον ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ· ἤ μιν ἑλὼν ῥίψω ἐσ Τάρταρον ἠερόεντα τῆλε μάλ’, ἧχι βάθιστον ὑπὸ χθονόσ ἐστι βέρεθρον, ἔνθα σιδήρειαί τε πύλαι καὶ χάλκεοσ οὐδόσ, τόσσον ἔνερθ’ Αἴ̈δεω ὅσον οὐρανόσ ἐστ’ ἀπὸ γαίησ· γνώσετ’ ἔπειθ’ ὅσον εἰμὶ θεῶν κάρτιστοσ ἁπάντων. εἰ δ’ ἄγε πειρήσασθε θεοὶ ἵνα εἴδετε πάντεσ· σειρὴν χρυσείην ἐξ οὐρανόθεν κρεμάσαντεσ πάντέσ τ’ ἐξάπτεσθε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι· ἀλλ’ οὐκ ἂν ἐρύσαιτ’ ἐξ οὐρανόθεν πεδίον δὲ Ζῆν’ ὕπατον μήστωρ’, οὐδ’ εἰ μάλα πολλὰ κάμοιτε. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ ἐγὼ πρόφρων ἐθέλοιμι ἐρύσσαι, αὐτῇ κεν γαίῃ ἐρύσαιμ’ αὐτῇ τε θαλάσσῃ· σειρὴν μέν κεν ἔπειτα περὶ ῥίον Οὐλύμποιο δησαίμην, τὰ δέ κ’ αὖτε μετήορα πάντα γένοιτο. τόσσον ἐγὼ περί τ’ εἰμὶ θεῶν περί τ’ εἴμ’ ἀνθρώπων. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι·

μάλα γὰρ κρατερῶσ ἀγόρευσεν. ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη ὕπατε κρειόντων εὖ νυ καὶ ἡμεῖσ ἴδμεν ὅ τοι σθένοσ οὐκ ἐπιεικτόν· ἀλλ’ ἔμπησ Δαναῶν ὀλοφυρόμεθ’ αἰχμητάων, οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντεσ ὄλωνται. ἀλλ’ ἤτοι πολέμου μὲν ἀφεξόμεθ’ ὡσ σὺ κελεύεισ· βουλὴν δ’ Ἀργείοισ ὑποθησόμεθ’ ἥ τισ ὀνήσει, ὡσ μὴ πάντεσ ὄλωνται ὀδυσσαμένοιο τεοῖο. τὴν δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

θάρσει Τριτογένεια φίλον τέκοσ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοσ εἶναι. ὣσ εἰπὼν ὑπ’ ὄχεσφι τιτύσκετο χαλκόποδ’ ἵππω ὠκυπέτα χρυσέῃσιν ἐθείρῃσιν κομόωντε, χρυσὸν δ’ αὐτὸσ ἔδυνε περὶ χροί̈, γέντο δ’ ἱμάσθλην χρυσείην εὔτυκτον, ἑοῦ δ’ ἐπεβήσετο δίφρου, μάστιξεν δ’ ἐλάαν·

τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην μεσσηγὺσ γαίησ τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ. Ἴδην δ’ ἵκανεν πολυπίδακα μητέρα θηρῶν Γάργαρον, ἔνθά τέ οἱ τέμενοσ βωμόσ τε θυήεισ. ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε λύσασ ἐξ ὀχέων, κατὰ δ’ ἠέρα πουλὺν ἔχευεν. αὐτὸσ δ’ ἐν κορυφῇσι καθέζετο κύδεϊ γαίων εἰσορόων Τρώων τε πόλιν καὶ νῆασ Ἀχαιῶν. οἳ δ’ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ ῥίμφα κατὰ κλισίασ, ἀπὸ δ’ αὐτοῦ θωρήσσοντο.

Τρῶεσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἀνὰ πτόλιν ὁπλίζοντο παυρότεροι· μέμασαν δὲ καὶ ὧσ ὑσμῖνι μάχεσθαι χρειοῖ ἀναγκαίῃ, πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν. πᾶσαι δ’ ὠί̈γνυντο πύλαι, ἐκ δ’ ἔσσυτο λαόσ, πεζοί θ’ ἱππῆέσ τε· πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει. οἳ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐσ χῶρον ἕνα ξυνιόντεσ ἵκοντο σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούσ, σὺν δ’ ἔγχεα καὶ μένε’ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων·

ἀτὰρ ἀσπίδεσ ὀμφαλόεσσαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃσι, πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει. ἔνθα δ’ ἅμ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ’ αἵματι γαῖα. ὄφρα μὲν ἠὼσ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ, τόφρα μάλ’ ἀμφοτέρων βέλε’ ἥπτετο, πῖπτε δὲ λαόσ.

ἦμοσ δ’ Ηἔλιοσ μέσον οὐρανὸν ἀμφιβεβήκει, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα· ἐν δ’ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέοσ θανάτοιο Τρώων θ’ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ’ αἴσιμον ἦμαρ Ἀχαιῶν. αἳ μὲν Ἀχαιῶν κῆρεσ ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ ἑζέσθην, Τρώων δὲ πρὸσ οὐρανὸν εὐρὺν ἀέρθεν· αὐτὸσ δ’ ἐξ Ἴδησ μεγάλ’ ἔκτυπε, δαιόμενον δὲ ἧκε σέλασ μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν· οἳ δὲ ἰδόντεσ θάμβησαν, καὶ πάντασ ὑπὸ χλωρὸν δέοσ εἷλεν. ἔνθ’ οὔτ’ Ἰδομενεὺσ τλῆ μίμνειν οὔτ’ Ἀγαμέμνων, οὔτε δύ’ Αἰάντεσ μενέτην θεράποντεσ Ἄρηοσ·

Νέστωρ οἰο͂σ ἔμιμνε Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν οὔ τι ἑκών, ἀλλ’ ἵπποσ ἐτείρετο, τὸν βάλεν ἰῷ δῖοσ Ἀλέξανδροσ Ἑλένησ πόσισ ἠϋκόμοιο ἄκρην κὰκ κορυφήν, ὅθι τε πρῶται τρίχεσ ἵππων κρανίῳ ἐμπεφύασι, μάλιστα δὲ καίριόν ἐστιν. ἀλγήσασ δ’ ἀνέπαλτο, βέλοσ δ’ εἰσ ἐγκέφαλον δῦ, σὺν δ’ ἵππουσ ἐτάραξε κυλινδόμενοσ περὶ χαλκῷ. ὄφρ’ ὁ γέρων ἵπποιο παρηορίασ ἀπέταμνε φασγάνῳ ἀί̈σσων, τόφρ’ Ἕκτοροσ ὠκέεσ ἵπποι ἦλθον ἀν’ ἰωχμὸν θρασὺν ἡνίοχον φορέοντεσ Ἕκτορα· καί νύ κεν ἔνθ’ ὁ γέρων ἀπὸ θυμὸν ὄλεσσεν εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· σμερδαλέον δ’ ἐβόησεν ἐποτρύνων Ὀδυσῆα· διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ πῇ φεύγεισ μετὰ νῶτα βαλὼν κακὸσ ὣσ ἐν ὁμίλῳ; μή τίσ τοι φεύγοντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πήξῃ· ἀλλὰ μέν’ ὄφρα γέροντοσ ἀπώσομεν ἄγριον ἄνδρα. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἐσάκουσε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἀλλὰ παρήϊξεν κοίλασ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν.

Τυδεί̈δησ δ’ αὐτόσ περ ἐὼν προμάχοισιν ἐμίχθη, στῆ δὲ πρόσθ’ ἵππων Νηληϊάδαο γέροντοσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ γέρον ἦ μάλα δή σε νέοι τείρουσι μαχηταί, σὴ δὲ βίη λέλυται, χαλεπὸν δέ σε γῆρασ ὀπάζει, ἠπεδανὸσ δέ νύ τοι θεράπων, βραδέεσ δέ τοι ἵπποι. ἀλλ’ ἄγ’ ἐμῶν ὀχέων ἐπιβήσεο, ὄφρα ἴδηαι οἱοῖ Τρώϊοι ἵπποι ἐπιστάμενοι πεδίοιο κραιπνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέβεσθαι, οὕσ ποτ’ ἀπ’ Αἰνείαν ἑλόμην μήστωρε φόβοιο. τούτω μὲν θεράποντε κομείτων, τώδε δὲ νῶϊ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισ ἰθύνομεν, ὄφρα καὶ Ἕκτωρ εἴσεται εἰ καὶ ἐμὸν δόρυ μαίνεται ἐν παλάμῃσιν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ.

Νεστορέασ μὲν ἔπειθ’ ἵππουσ θεράποντε κομείτην ἴφθιμοι Σθένελόσ τε καὶ Εὐρυμέδων ἀγαπήνωρ. τὼ δ’ εἰσ ἀμφοτέρω Διομήδεοσ ἁρ́ματα βήτην· Νέστωρ δ’ ἐν χείρεσσι λάβ’ ἡνία σιγαλόεντα, μάστιξεν δ’ ἵππουσ· τάχα δ’ Ἕκτοροσ ἄγχι γένοντο. τοῦ δ’ ἰθὺσ μεμαῶτοσ ἀκόντισε Τυδέοσ υἱόσ· καὶ τοῦ μέν ῥ’ ἀφάμαρτεν, ὃ δ’ ἡνίοχον θεράποντα υἱὸν ὑπερθύμου Θηβαίου Ἠνιοπῆα ἵππων ἡνί’ ἔχοντα βάλε στῆθοσ παρὰ μαζόν. ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη ψυχή τε μένοσ τε. Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχοσ πύκασε φρένασ ἡνιόχοιο· τὸν μὲν ἔπειτ’ εἰάσε καὶ ἀχνύμενόσ περ ἑταίρου κεῖσθαι, ὃ δ’ ἡνίοχον μέθεπε θρασύν· οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν ἵππω δευέσθην σημάντοροσ· αἶψα γὰρ εὑρ͂εν Ἰφιτίδην Ἀρχεπτόλεμον θρασύν, ὅν ῥα τόθ’ ἵππων ὠκυπόδων ἐπέβησε, δίδου δέ οἱ ἡνία χερσίν. ἔνθά κε λοιγὸσ ἐήν καὶ ἀμήχανα ἔργα γένοντο, καί νύ κε σήκασθεν κατὰ Ἴλιον ἠύ̈τε ἄρνεσ, εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·

βροντήσασ δ’ ἄρα δεινὸν ἀφῆκ’ ἀργῆτα κεραυνόν, κὰδ δὲ πρόσθ’ ἵππων Διομήδεοσ ἧκε χαμᾶζε· δεινὴ δὲ φλὸξ ὦρτο θεείου καιομένοιο, τὼ δ’ ἵππω δείσαντε καταπτήτην ὑπ’ ὄχεσφι· Νέστορα δ’ ἐκ χειρῶν φύγον ἡνία σιγαλόεντα, δεῖσε δ’ ὅ γ’ ἐν θυμῷ, Διομήδεα δὲ προσέειπε· Τυδεί̈δη ἄγε δ’ αὖτε φόβον δ’ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ. ἦ οὐ γιγνώσκεισ ὅ τοι ἐκ Διὸσ οὐχ ἕπετ’ ἀλκή; νῦν μὲν γὰρ τούτῳ Κρονίδησ Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει σήμερον· ὕστερον αὖτε καὶ ἡμῖν, αἴ κ’ ἐθέλῃσι, δώσει· ἀνὴρ δέ κεν οὔ τι Διὸσ νόον εἰρύσσαιτο οὐδὲ μάλ’ ἴφθιμοσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐστι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα γέρον κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχοσ κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει· Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει ἐνὶ Τρώεσσ’ ἀγορεύων· Τυδεί̈δησ ὑπ’ ἐμεῖο φοβεύμενοσ ἵκετο νῆασ. ὥσ ποτ’ ἀπειλήσει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

ὤ μοι Τυδέοσ υἱὲ δαί̈φρονοσ, οἱο͂ν ἐείπεσ. εἴ περ γάρ σ’ Ἕκτωρ γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φήσει, ἀλλ’ οὐ πείσονται Τρῶεσ καὶ Δαρδανίωνεσ καὶ Τρώων ἄλοχοι μεγαθύμων ἀσπιστάων, τάων ἐν κονίῃσι βάλεσ θαλεροὺσ παρακοίτασ. ὣσ ἄρα φωνήσασ φύγαδε τράπε μώνυχασ ἵππουσ αὖτισ ἀν’ ἰωχμόν·

ἐπὶ δὲ Τρῶέσ τε καὶ Ἕκτωρ ἠχῇ θεσπεσίῃ βέλεα στονόεντα χέοντο. τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ· Τυδεί̈δη περὶ μέν σε τίον Δαναοὶ ταχύπωλοι ἕδρῃ τε κρέασίν τε ἰδὲ πλείοισ δεπάεσσι· νῦν δέ σ’ ἀτιμήσουσι· γυναικὸσ ἄρ’ ἀντὶ τέτυξο. ἔρρε κακὴ γλήνη, ἐπεὶ οὐκ εἴξαντοσ ἐμεῖο πύργων ἡμετέρων ἐπιβήσεαι, οὐδὲ γυναῖκασ ἄξεισ ἐν νήεσσι· πάροσ τοι δαίμονα δώσω. ὣσ φάτο, Τυδεί̈δησ δὲ διάνδιχα μερμήριξεν ἵππουσ τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι.

τρὶσ μὲν μερμήριξε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τρὶσ δ’ ἄρ’ ἀπ’ Ἰδαίων ὀρέων κτύπε μητίετα Ζεὺσ σῆμα τιθεὶσ Τρώεσσι μάχησ ἑτεραλκέα νίκην. Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ· Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. γιγνώσκω δ’ ὅτι μοι πρόφρων κατένευσε Κρονίων νίκην καὶ μέγα κῦδοσ, ἀτὰρ Δαναοῖσί γε πῆμα· νήπιοι οἳ ἄρα δὴ τάδε τείχεα μηχανόωντο ἀβλήχρ’ οὐδενόσωρα· τὰ δ’ οὐ μένοσ ἁμὸν ἐρύξει· ἵπποι δὲ ῥέα τάφρον ὑπερθορέονται ὀρυκτήν. ἀλλ’ ὅτε κεν δὴ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι γένωμαι, μνημοσύνη τισ ἔπειτα πυρὸσ δηί̈οιο γενέσθω, ὡσ πυρὶ νῆασ ἐνιπρήσω, κτείνω δὲ καὶ αὐτοὺσ Ἀργείουσ παρὰ νηυσὶν ἀτυζομένουσ ὑπὸ καπνοῦ. ὣσ εἰπὼν ἵπποισιν ἐκέκλετο φώνησέν τε·

Ξάνθέ τε καὶ σὺ Πόδαργε καὶ Αἴθων Λάμπέ τε δῖε νῦν μοι τὴν κομιδὴν ἀποτίνετον, ἣν μάλα πολλὴν Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ηἐτίωνοσ ὑμῖν πὰρ προτέροισι μελίφρονα πυρὸν ἔθηκεν οἶνόν τ’ ἐγκεράσασα πιεῖν, ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι, ἢ ἐμοί, ὅσ πέρ οἱ θαλερὸσ πόσισ εὔχομαι εἶναι. ἀλλ’ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον ὄφρα λάβωμεν ἀσπίδα Νεστορέην, τῆσ νῦν κλέοσ οὐρανὸν ἵκει πᾶσαν χρυσείην ἔμεναι, κανόνασ τε καὶ αὐτήν, αὐτὰρ ἀπ’ ὤμοιιν Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο δαιδάλεον θώρηκα, τὸν Ἥφαιστοσ κάμε τεύχων. εἰ τούτω κε λάβοιμεν, ἐελποίμην κεν Ἀχαιοὺσ αὐτονυχὶ νηῶν ἐπιβησέμεν ὠκειάων. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, νεμέσησε δὲ πότνια Ἥρη, σείσατο δ’ εἰνὶ θρόνῳ, ἐλέλιξε δὲ μακρὸν Ὄλυμπον, καί ῥα Ποσειδάωνα μέγαν θεὸν ἀντίον ηὔδα·

ὢ πόποι ἐννοσίγαι’ εὐρυσθενέσ, οὐδέ νυ σοί περ ὀλλυμένων Δαναῶν ὀλοφύρεται ἐν φρεσὶ θυμόσ. οἳ δέ τοι εἰσ Ἑλίκην τε καὶ Αἰγὰσ δῶρ’ ἀνάγουσι πολλά τε καὶ χαρίεντα· σὺ δέ σφισι βούλεο νίκην. εἴ περ γάρ κ’ ἐθέλοιμεν, ὅσοι Δαναοῖσιν ἀρωγοί, Τρῶασ ἀπώσασθαι καὶ ἐρυκέμεν εὐρύοπα Ζῆν, αὐτοῦ κ’ ἔνθ’ ἀκάχοιτο καθήμενοσ οἰο͂σ ἐν Ἴδῃ. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη κρείων ἐνοσίχθων·

Ἥρη ἀπτοεπὲσ ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. οὐκ ἂν ἔγωγ’ ἐθέλοιμι Διὶ Κρονίωνι μάχεσθαι ἡμέασ τοὺσ ἄλλουσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐστιν. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

τῶν δ’ ὅσον ἐκ νηῶν ἀπὸ πύργου τάφροσ ἐέργε πλῆθεν ὁμῶσ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν ἀσπιστάων εἰλομένων· εἴλει δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ Ἕκτωρ Πριαμίδησ, ὅτε οἱ Ζεὺσ κῦδοσ ἔδωκε. καί νύ κ’ ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέῳ νῆασ ἐί̈σασ, εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκ’ Ἀγαμέμνονι πότνια Ἥρη αὐτῷ ποιπνύσαντι θοῶσ ὀτρῦναι Ἀχαιούσ. βῆ δ’ ἰέναι παρά τε κλισίασ καὶ νῆασ Ἀχαιῶν πορφύρεον μέγα φᾶροσ ἔχων ἐν χειρὶ παχείῃ, στῆ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆοσ μεγακήτεϊ νηὶ̈ μελαίνῃ, ἥ ῥ’ ἐν μεσσάτῳ ἔσκε γεγωνέμεν ἀμφοτέρωσε, ἠμὲν ἐπ’ Αἰάντοσ κλισίασ Τελαμωνιάδαο ἠδ’ ἐπ’ Ἀχιλλῆοσ, τοί ῥ’ ἔσχατα νῆασ ἐί̈σασ εἴρυσαν, ἠνορέῃ πίσυνοι καὶ κάρτεϊ χειρῶν· ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώσ· αἰδὼσ Ἀργεῖοι, κάκ’ ἐλέγχεα, εἶδοσ ἀγητοί· πῇ ἔβαν εὐχωλαί, ὅτε δὴ φάμεν εἶναι ἄριστοι, ἃσ ὁπότ’ ἐν Λήμνῳ κενεαυχέεσ ἠγοράασθε, ἔσθοντεσ κρέα πολλὰ βοῶν ὀρθοκραιράων πίνοντεσ κρητῆρασ ἐπιστεφέασ οἴνοιο, Τρώων ἄνθ’ ἑκατόν τε διηκοσίων τε ἕκαστοσ στήσεσθ’ ἐν πολέμῳ· νῦν δ’ οὐδ’ ἑνὸσ ἄξιοί εἰμεν Ἕκτοροσ, ὃσ τάχα νῆασ ἐνιπρήσει πυρὶ κηλέῳ. Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τιν’ ἤδη ὑπερμενέων βασιλήων τῇδ’ ἄτῃ ἀάσασ καί μιν μέγα κῦδοσ ἀπηύρασ; οὐ μὲν δή ποτέ φημι τεὸν περικαλλέα βωμὸν νηὶ̈ πολυκλήϊδι παρελθέμεν ἐνθάδε ἔρρων, ἀλλ’ ἐπὶ πᾶσι βοῶν δημὸν καὶ μηρί’ ἔκηα ἱέμενοσ Τροίην εὐτείχεον ἐξαλαπάξαι. ἀλλὰ Ζεῦ τόδε πέρ μοι ἐπικρήηνον ἐέλδωρ· αὐτοὺσ δή περ ἐάσον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι, μηδ’ οὕτω Τρώεσσιν ἐά δάμνασθαι Ἀχαιούσ. ὣσ φάτο, τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δάκρυ χέοντα, νεῦσε δέ οἱ λαὸν σόον ἔμμεναι οὐδ’ ἀπολέσθαι.

αὐτίκα δ’ αἰετὸν ἧκε τελειότατον πετεηνῶν, νεβρὸν ἔχοντ’ ὀνύχεσσι τέκοσ ἐλάφοιο ταχείησ· πὰρ δὲ Διὸσ βωμῷ περικαλλέϊ κάββαλε νεβρόν, ἔνθα πανομφαίῳ Ζηνὶ ῥέζεσκον Ἀχαιοί. οἳ δ’ ὡσ οὖν εἴδονθ’ ὅ τ’ ἄρ’ ἐκ Διὸσ ἤλυθεν ὄρνισ, μᾶλλον ἐπὶ Τρώεσσι θόρον, μνήσαντο δὲ χάρμησ. ἔνθ’ οὔ τισ πρότεροσ Δαναῶν πολλῶν περ ἐόντων εὔξατο Τυδεί̈δαο πάροσ σχέμεν ὠκέασ ἵππουσ τάφρου τ’ ἐξελάσαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι, ἀλλὰ πολὺ πρῶτοσ Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστὴν Φραδμονίδην Ἀγέλαον·

ὃ μὲν φύγαδ’ ἔτραπεν ἵππουσ· τῷ δὲ μεταστρεφθέντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πῆξεν ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσεν· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. τὸν δὲ μετ’ Ἀτρεί̈δαι Ἀγαμέμνων καὶ Μενέλαοσ, τοῖσι δ’ ἐπ’ Αἰάντεσ θοῦριν ἐπιειμένοι ἀλκήν, τοῖσι δ’ ἐπ’ Ἰδομενεὺσ καὶ ὀπάων Ἰδομενῆοσ Μηριόνησ ἀτάλαντοσ Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ, τοῖσι δ’ ἐπ’ Εὐρύπυλοσ Εὐαίμονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ·

Τεῦκροσ δ’ εἴνατοσ ἦλθε παλίντονα τόξα τιταίνων, στῆ δ’ ἄρ’ ὑπ’ Αἰάντοσ σάκεϊ Τελαμωνιάδαο. ἔνθ’ Αἰάσ μὲν ὑπεξέφερεν σάκοσ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ παπτήνασ, ἐπεὶ ἄρ τιν’ ὀϊστεύσασ ἐν ὁμίλῳ βεβλήκοι, ὃ μὲν αὖθι πεσὼν ἀπὸ θυμὸν ὄλεσσεν, αὐτὰρ ὃ αὖτισ ἰὼν πάϊσ ὣσ ὑπὸ μητέρα δύσκεν εἰσ Αἰάνθ’· ὃ δέ μιν σάκεϊ κρύπτασκε φαεινῷ. ἔνθα τίνα πρῶτον Τρώων ἕλε Τεῦκροσ ἀμύμων;

Ὀρσίλοχον μὲν πρῶτα καὶ Ὄρμενον ἠδ’ Ὀφελέστην Δαίτορά τε Χρομίον τε καὶ ἀντίθεον Λυκοφόντην καὶ Πολυαιμονίδην Ἀμοπάονα καὶ Μελάνιππον, πάντασ ἐπασσυτέρουσ πέλασε χθονὶ πουλυβοτείρῃ. τὸν δὲ ἰδὼν γήθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων τόξου ἄπο κρατεροῦ Τρώων ὀλέκοντα φάλαγγασ· στῆ δὲ παρ’ αὐτὸν ἰὼν καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· Τεῦκρε φίλη κεφαλή, Τελαμώνιε κοίρανε λαῶν βάλλ’ οὕτωσ, αἴ κέν τι φόωσ Δαναοῖσι γένηαι πατρί τε σῷ Τελαμῶνι, ὅ σ’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα, καί σε νόθον περ ἐόντα κομίσσατο ᾧ ἐνὶ οἴκῳ· τὸν καὶ τηλόθ’ ἐόντα ἐϋκλείησ ἐπίβησον. σοὶ δ’ ἐγὼ ἐξερέω ὡσ καὶ τετελεσμένον ἔσται· αἴ κέν μοι δώῃ Ζεύσ τ’ αἰγίοχοσ καὶ Ἀθήνη Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐϋκτίμενον πτολίεθρον, πρώτῳ τοι μετ’ ἐμὲ πρεσβήϊον ἐν χερὶ θήσω, ἢ τρίποδ’ ἠὲ δύω ἵππουσ αὐτοῖσιν ὄχεσφιν ἠὲ γυναῖχ’, ἥ κέν τοι ὁμὸν λέχοσ εἰσαναβαίνοι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε Τεῦκροσ ἀμύμων·

Ἀτρεί̈δη κύδιστε τί με σπεύδοντα καὶ αὐτὸν ὀτρύνεισ; οὐ μέν τοι ὅση δύναμίσ γε πάρεστι παύομαι, ἀλλ’ ἐξ οὗ προτὶ Ἴλιον ὠσάμεθ’ αὐτοὺσ ἐκ τοῦ δὴ τόξοισι δεδεγμένοσ ἄνδρασ ἐναίρω. ὀκτὼ δὴ προέηκα τανυγλώχινασ ὀϊστούσ, πάντεσ δ’ ἐν χροὶ̈ πῆχθεν ἀρηϊθόων αἰζηῶν· τοῦτον δ’ οὐ δύναμαι βαλέειν κύνα λυσσητῆρα. ἦ ῥα καὶ ἄλλον ὀϊστὸν ἀπὸ νευρῆφιν ἰάλλεν Ἕκτοροσ ἀντικρύ, βαλέειν δέ ἑ ἱέτο θυμόσ·

καὶ τοῦ μέν ῥ’ ἀφάμαρθ’, ὃ δ’ ἀμύμονα Γοργυθίωνα υἱὸν ἐὺ̈ν Πριάμοιο κατὰ στῆθοσ βάλεν ἰῷ, τόν ῥ’ ἐξ Αἰσύμηθεν ὀπυιομένη τέκε μήτηρ καλὴ Καστιάνειρα δέμασ ἐϊκυῖα θεῇσι. μήκων δ’ ὡσ ἑτέρωσε κάρη βάλεν, ἥ τ’ ἐνὶ κήπῳ καρπῷ βριθομένη νοτίῃσί τε εἰαρινῇσιν, ὣσ ἑτέρωσ’ ἤμυσε κάρη πήληκι βαρυνθέν. Τεῦκροσ δ’ ἄλλον ὀϊστὸν ἀπὸ νευρῆφιν ἰάλλεν Ἕκτοροσ ἀντικρύ, βαλέειν δέ ἑ ἱέτο θυμόσ.

ἀλλ’ ὅ γε καὶ τόθ’ ἅμαρτε· παρέσφηλεν γὰρ Ἀπόλλων· ἀλλ’ Ἀρχεπτόλεμον θρασὺν Ἕκτοροσ ἡνιοχῆα ἱέμενον πόλεμον δὲ βάλε στῆθοσ παρὰ μαζόν· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη ψυχή τε μένοσ τε. Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχοσ πύκασε φρένασ ἡνιόχοιο· τὸν μὲν ἔπειτ’ εἰάσε καὶ ἀχνύμενόσ περ ἑταίρου, Κεβριόνην δ’ ἐκέλευσεν ἀδελφεὸν ἐγγὺσ ἐόντα ἵππων ἡνί’ ἑλεῖν· ὃ δ’ ἄρ’ οὐκ ἀπίθησεν ἀκούσασ. αὐτὸσ δ’ ἐκ δίφροιο χαμαὶ θόρε παμφανόωντοσ σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρί, βῆ δ’ ἰθὺσ Τεύκρου, βαλέειν δέ ἑ θυμὸσ ἀνώγει. ἤτοι ὃ μὲν φαρέτρησ ἐξείλετο πικρὸν ὀϊστόν, θῆκε δ’ ἐπὶ νευρῇ· τὸν δ’ αὖ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ αὐερύοντα παρ’ ὦμον, ὅθι κληὶ̈σ ἀποέργει αὐχένα τε στῆθόσ τε, μάλιστα δὲ καίριόν ἐστι, τῇ ῥ’ ἐπὶ οἷ μεμαῶτα βάλεν λίθῳ ὀκριόεντι, ῥῆξε δέ οἱ νευρήν· νάρκησε δὲ χεὶρ ἐπὶ καρπῷ, στῆ δὲ γνὺξ ἐριπών, τόξον δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. Αἰάσ δ’ οὐκ ἀμέλησε κασιγνήτοιο πεσόντοσ, ἀλλὰ θέων περίβη καί οἱ σάκοσ ἀμφεκάλυψε. τὸν μὲν ἔπειθ’ ὑποδύντε δύω ἐρίηρεσ ἑταῖροι Μηκιστεὺσ Ἐχίοιο πάϊσ καὶ δῖοσ Ἀλάστωρ νῆασ ἔπι γλαφυρὰσ φερέτην βαρέα στενάχοντα. ἂψ δ’ αὖτισ Τρώεσσιν Ὀλύμπιοσ ἐν μένοσ ὦρσεν·

οἳ δ’ ἰθὺσ τάφροιο βαθείησ ὦσαν Ἀχαιούσ· Ἕκτωρ δ’ ἐν πρώτοισι κίε σθένεϊ βλεμεαίνων. ὡσ δ’ ὅτε τίσ τε κύων συὸσ ἀγρίου ἠὲ λέοντοσ ἅπτηται κατόπισθε ποσὶν ταχέεσσι διώκων ἰσχία τε γλουτούσ τε, ἑλισσόμενόν τε δοκεύει, ὣσ Ἕκτωρ ὤπαζε κάρη κομόωντασ Ἀχαιούσ, αἰὲν ἀποκτείνων τὸν ὀπίστατον· οἳ δὲ φέβοντο. αὐτὰρ ἐπεὶ διά τε σκόλοπασ καὶ τάφρον ἔβησαν φεύγοντεσ, πολλοὶ δὲ δάμεν Τρώων ὑπὸ χερσίν, οἳ μὲν δὴ παρὰ νηυσὶν ἐρητύοντο μένοντεσ, ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρασ ἀνίσχοντεσ μεγάλ’ εὐχετόωντο ἕκαστοσ· Ἕκτωρ δ’ ἀμφιπεριστρώφα καλλίτριχασ ἵππουσ Γοργοῦσ ὄμματ’ ἔχων ἠδὲ βροτολοιγοῦ Ἄρηοσ. τοὺσ δὲ ἰδοῦσ’ ἐλέησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, αἶψα δ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ οὐκέτι νῶϊ ὀλλυμένων Δαναῶν κεκαδησόμεθ’ ὑστάτιόν περ; οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντεσ ὄλωνται ἀνδρὸσ ἑνὸσ ῥιπῇ, ὃ δὲ μαίνεται οὐκέτ’ ἀνεκτῶσ Ἕκτωρ Πριαμίδησ, καὶ δὴ κακὰ πολλὰ ἐόργε. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

καὶ λίην οὗτόσ γε μένοσ θυμόν τ’ ὀλέσειε χερσὶν ὑπ’ Ἀργείων φθίμενοσ ἐν πατρίδι γαίῃ· ἀλλὰ πατὴρ οὑμὸσ φρεσὶ μαίνεται οὐκ ἀγαθῇσι σχέτλιοσ, αἰὲν ἀλιτρόσ, ἐμῶν μενέων ἀπερωεύσ· οὐδέ τι τῶν μέμνηται, ὅ οἱ μάλα πολλάκισ υἱὸν τειρόμενον σώεσκον ὑπ’ Εὐρυσθῆοσ ἀέθλων. ἤτοι ὃ μὲν κλαίεσκε πρὸσ οὐρανόν, αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺσ τῷ ἐπαλεξήσουσαν ἀπ’ οὐρανόθεν προί̈αλλεν. εἰ γὰρ ἐγὼ τάδε ᾔδε’ ἐνὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσιν εὖτέ μιν εἰσ Αἴ̈δαο πυλάρταο προὔπεμψεν ἐξ Ἐρέβευσ ἄξοντα κύνα στυγεροῦ Αἴ̈δαο, οὐκ ἂν ὑπεξέφυγε Στυγὸσ ὕδατοσ αἰπὰ ῥέεθρα. νῦν δ’ ἐμὲ μὲν στυγέει, Θέτιδοσ δ’ ἐξήνυσε βουλάσ, ἥ οἱ γούνατ’ ἔκυσσε καὶ ἔλλαβε χειρὶ γενείου, λισσομένη τιμῆσαι Ἀχιλλῆα πτολίπορθον. ἔσται μὰν ὅτ’ ἂν αὖτε φίλην γλαυκώπιδα εἴπῃ. ἀλλὰ σὰ μὲν νῦν νῶϊν ἐπέντυε μώνυχασ ἵππουσ, ὄφρ’ ἂν ἐγὼ καταδῦσα Διὸσ δόμον αἰγιόχοιο τεύχεσιν ἐσ πόλεμον θωρήξομαι, ὄφρα ἴδωμαι ἢ νῶϊ Πριάμοιο πάϊσ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ γηθήσει προφανέντε ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρασ, ἦ τισ καὶ Τρώων κορέει κύνασ ἠδ’ οἰωνοὺσ δημῷ καὶ σάρκεσσι, πεσὼν ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη.

ἣ μὲν ἐποιχομένη χρυσάμπυκασ ἔντυεν ἵππουσ Ἥρη πρέσβα θεὰ θυγάτηρ μεγάλοιο Κρόνοιο· αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸσ ἐπ’ οὔδει ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν, ἣ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸσ νεφεληγερέταο τεύχεσιν ἐσ πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα. ἐσ δ’ ὄχεα φλόγεα ποσὶ βήσετο, λάζετο δ’ ἔγχοσ βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχασ ἀνδρῶν ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. Ἥρη δὲ μάστιγι θοῶσ ἐπεμαίετ’ ἄρ’ ἵππουσ· αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ ἃσ ἔχον Ὧραι, τῇσ ἐπιτέτραπται μέγασ οὐρανὸσ Οὔλυμπόσ τε ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν νέφοσ ἠδ’ ἐπιθεῖναι. τῇ ῥα δι’ αὐτάων κεντρηνεκέασ ἔχον ἵππουσ. Ζεὺσ δὲ πατὴρ Ἴδηθεν ἐπεὶ ἴδε χώσατ’ ἄρ’ αἰνῶσ, Ἶριν δ’ ὄτρυνε χρυσόπτερον ἀγγελέουσαν·

βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα, πάλιν τρέπε μηδ’ ἐά ἄντην ἔρχεσθ’· οὐ γὰρ καλὰ συνοισόμεθα πτόλεμον δέ. ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· γυιώσω μέν σφωϊν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, αὐτὰσ δ’ ἐκ δίφρου βαλέω κατά θ’ ἁρ́ματα ἄξω· οὐδέ κεν ἐσ δεκάτουσ περιτελλομένουσ ἐνιαυτοὺσ ἕλκε’ ἀπαλθήσεσθον, ἅ κεν μάρπτῃσι κεραυνόσ· ὄφρα ἰδῇ γλαυκῶπισ ὅτ’ ἂν ᾧ πατρὶ μάχηται. Ἥρῃ δ’ οὔ τι τόσον νεμεσίζομαι οὐδὲ χολοῦμαι· αἰεὶ γάρ μοι ἐώθεν ἐνικλᾶν ὅττί κεν εἴπω. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρισ ἀελλόποσ ἀγγελέουσα, βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐσ μακρὸν Ὄλυμπον.

πρώτῃσιν δὲ πύλῃσι πολυπτύχου Οὐλύμποιο ἀντομένη κατέρυκε, Διὸσ δέ σφ’ ἔννεπε μῦθον· πῇ μέματον; τί σφῶϊν ἐνὶ φρεσὶ μαίνεται ἦτορ; οὐκ ἐάᾳ Κρονίδησ ἐπαμυνέμεν Ἀργείοισιν. ὧδε γὰρ ἠπείλησε Κρόνου πάϊσ, ᾗ τελέει περ, γυιώσειν μὲν σφῶϊν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, αὐτὰσ δ’ ἐκ δίφρου βαλέειν κατά θ’ ἁρ́ματα ἄξειν· οὐδέ κεν ἐσ δεκάτουσ περιτελλομένουσ ἐνιαυτοὺσ ἕλκε’ ἀπαλθήσεσθον, ἅ κεν μάρπτῃσι κεραυνόσ· ὄφρα ἰδῇσ γλαυκῶπι ὅτ’ ἂν σῷ πατρὶ μάχηαι. Ἥρῃ δ’ οὔ τι τόσον νεμεσίζεται οὐδὲ χολοῦται· αἰεὶ γάρ οἱ ἐώθεν ἐνικλᾶν ὅττι κεν εἴπῃ· ἀλλὰ σύ γ’ αἰνοτάτη κύον ἀδεὲσ εἰ ἐτεόν γε τολμήσεισ Διὸσ ἄντα πελώριον ἔγχοσ ἀεῖραι. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πόδασ ὠκέα Ἶρισ, αὐτὰρ Ἀθηναίην Ἥρη πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ, οὐκέτ’ ἔγωγε νῶϊ ἐῶ Διὸσ ἄντα βροτῶν ἕνεκα πτολεμίζειν· τῶν ἄλλοσ μὲν ἀποφθίσθω, ἄλλοσ δὲ βιώτω, ὅσ κε τύχῃ· κεῖνοσ δὲ τὰ ἃ φρονέων ἐνὶ θυμῷ Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι δικαζέτω, ὡσ ἐπιεικέσ. ὣσ ἄρα φωνήσασα πάλιν τρέπε μώνυχασ ἵππουσ·

τῇσιν δ’ Ὧραι μὲν λῦσαν καλλίτριχασ ἵππουσ, καὶ τοὺσ μὲν κατέδησαν ἐπ’ ἀμβροσίῃσι κάπῃσιν, ἁρ́ματα δ’ ἔκλιναν πρὸσ ἐνώπια παμφανόωντα· αὐταὶ δὲ χρυσέοισιν ἐπὶ κλισμοῖσι κάθιζον μίγδ’ ἄλλοισι θεοῖσι, φίλον τετιημέναι ἦτορ. Ζεὺσ δὲ πατὴρ Ἴδηθεν ἐύ̈τροχον ἁρ́μα καὶ ἵππουσ Οὔλυμπον δὲ δίωκε, θεῶν δ’ ἐξίκετο θώκουσ.

τῷ δὲ καὶ ἵππουσ μὲν λῦσε κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ, ἁρ́ματα δ’ ἂμ βωμοῖσι τίθει κατὰ λῖτα πετάσσασ· αὐτὸσ δὲ χρύσειον ἐπὶ θρόνον εὐρύοπα Ζεὺσ ἕζετο, τῷ δ’ ὑπὸ ποσσὶ μέγασ πελεμίζετ’ Ὄλυμποσ. αἳ δ’ οἰαῖ Διὸσ ἀμφὶσ Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη ἥσθην, οὐδέ τί μιν προσεφώνεον οὐδ’ ἐρέοντο· αὐτὰρ ὃ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· τίφθ’ οὕτω τετίησθον Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη; οὐ μέν θην κάμετόν γε μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ ὀλλῦσαι Τρῶασ, τοῖσιν κότον αἰνὸν ἔθεσθε. πάντωσ, οἱο͂ν ἐμόν γε μένοσ καὶ χεῖρεσ ἀάπτοι, οὐκ ἄν με τρέψειαν ὅσοι θεοί εἰσ’ ἐν Ὀλύμπῳ. σφῶϊν δὲ πρίν περ τρόμοσ ἔλλαβε φαίδιμα γυῖα πρὶν πόλεμόν τε ἰδεῖν πολέμοιό τε μέρμερα ἔργα. ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δέ κεν τετελεσμένον ἠε͂ν· οὐκ ἂν ἐφ’ ὑμετέρων ὀχέων πληγέντε κεραυνῷ ἂψ ἐσ Ὄλυμπον ἵκεσθον, ἵν’ ἀθανάτων ἕδοσ ἐστίν. ὣσ ἔφαθ’, αἳ δ’ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη·

πλησίαι αἵ γ’ ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε σκυζομένη Διὶ πατρί, χόλοσ δέ μιν ἄγριοσ ᾕρει· Ἥρῃ δ’ οὐκ ἔχαδε στῆθοσ χόλον, ἀλλὰ προσηύδα· αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. εὖ νυ καὶ ἡμεῖσ ἴδμεν ὅ τοι σθένοσ οὐκ ἀλαπαδνόν· ἀλλ’ ἔμπησ Δαναῶν ὀλοφυρόμεθ’ αἰχμητάων, οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντεσ ὄλωνται. ἀλλ’ ἤτοι πολέμου μὲν ἀφεξόμεθ’, εἰ σὺ κελεύεισ· βουλὴν δ’ Ἀργείοισ ὑποθησόμεθ’ ἥ τισ ὀνήσει, ὡσ μὴ πάντεσ ὄλωνται ὀδυσσαμένοιο τεοῖο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἠοῦσ δὴ καὶ μᾶλλον ὑπερμενέα Κρονίωνα ὄψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα, βοῶπισ πότνια Ἥρη ὀλλύντ’ Ἀργείων πουλὺν στρατὸν αἰχμητάων· οὐ γὰρ πρὶν πολέμου ἀποπαύσεται ὄβριμοσ Ἕκτωρ πρὶν ὄρθαι παρὰ ναῦφι ποδώκεα Πηλεί̈ωνα, ἤματι τῷ ὅτ’ ἂν οἳ μὲν ἐπὶ πρύμνῃσι μάχωνται στείνει ἐν αἰνοτάτῳ περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ· ὣσ γὰρ θέσφατόν ἐστι· σέθεν δ’ ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω χωομένησ, οὐδ’ εἴ κε τὰ νείατα πείραθ’ ἵκηαι γαίησ καὶ πόντοιο, ἵν’ Ιἄπετόσ τε Κρόνοσ τε ἥμενοι οὔτ’ αὐγῇσ Ὑπερίονοσ Ηἐλίοιο τέρποντ’ οὔτ’ ἀνέμοισι, βαθὺσ δέ τε Τάρταροσ ἀμφίσ· οὐδ’ ἢν ἔνθ’ ἀφίκηαι ἀλωμένη, οὔ σευ ἔγωγε σκυζομένησ ἀλέγω, ἐπεὶ οὐ σέο κύντερον ἄλλο. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη λευκώλενοσ Ἥρη.

ἐν δ’ ἔπεσ’ Ὠκεανῷ λαμπρὸν φάοσ ἠελίοιο ἕλκον νύκτα μέλαιναν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν. Τρωσὶν μέν ῥ’ ἀέκουσιν ἔδυ φάοσ, αὐτὰρ Ἀχαιοῖσ ἀσπασίη τρίλλιστοσ ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή. Τρώων αὖτ’ ἀγορὴν ποιήσατο φαίδιμοσ Ἕκτωρ νόσφι νεῶν ἀγαγὼν ποταμῷ ἔπι δινήεντι, ἐν καθαρῷ ὅθι δὴ νεκύων διεφαίνετο χῶροσ.

ἐκ πόλιοσ δ’ ἄξεσθε βόασ καὶ ἴφια μῆλα καρπαλίμωσ, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζεσθε σῖτόν τ’ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεσθε, ὥσ κεν παννύχιοι μέσφ’ ἠοῦσ ἠριγενείησ καίωμεν πυρὰ πολλά, σέλασ δ’ εἰσ οὐρανὸν ἵκῃ, μή πωσ καὶ διὰ νύκτα κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ φεύγειν ὁρμήσωνται ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ. ἐξ ἵππων δ’ ἀποβάντεσ ἐπὶ χθόνα μῦθον ἄκουον τόν ῥ’ Ἕκτωρ ἀγόρευε Διὶ̈ φίλοσ· ἐν δ’ ἄρα χειρὶ ἔγχοσ ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ· πάροιθε δὲ λάμπετο δουρὸσ αἰχμὴ χαλκείη, περὶ δὲ χρύσεοσ θέε πόρκησ, τῷ ὅ γ’ ἐρεισάμενοσ ἔπεα Τρώεσσι μετηύδα· κέκλυτέ μευ Τρῶεσ καὶ Δάρδανοι ἠδ’ ἐπίκουροι· νῦν ἐφάμην νῆάσ τ’ ὀλέσασ καὶ πάντασ Ἀχαιοὺσ ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· ἀλλὰ πρὶν κνέφασ ἦλθε, τὸ νῦν ἐσάωσε μάλιστα Ἀργείουσ καὶ νῆασ ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἀλλ’ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ δόρπά τ’ ἐφοπλισόμεσθα· ἀτὰρ καλλίτριχασ ἵππουσ λύσαθ’ ὑπὲξ ὀχέων, παρὰ δέ σφισι βάλλετ’ ἐδωδήν· μὴ μὰν ἀσπουδί γε νεῶν ἐπιβαῖεν ἕκηλοι, ἀλλ’ ὥσ τισ τούτων γε βέλοσ καὶ οἴκοθι πέσσῃ βλήμενοσ ἢ ἰῷ ἢ ἔγχεϊ ὀξυόεντι νηὸσ ἐπιθρῴσκων, ἵνα τισ στυγέῃσι καὶ ἄλλοσ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισι φέρειν πολύδακρυν Ἄρηα.

κήρυκεσ δ’ ἀνὰ ἄστυ Διὶ̈ φίλοι ἀγγελλόντων παῖδασ πρωθήβασ πολιοκροτάφουσ τε γέροντασ λέξασθαι περὶ ἄστυ θεοδμήτων ἐπὶ πύργων· θηλύτεραι δὲ γυναῖκεσ ἐνὶ μεγάροισιν ἑκάστη πῦρ μέγα καιόντων· φυλακὴ δέ τισ ἔμπεδοσ ἔστω μὴ λόχοσ εἰσέλθῃσι πόλιν λαῶν ἀπεόντων. ὧδ’ ἔστω Τρῶεσ μεγαλήτορεσ ὡσ ἀγορεύω· μῦθοσ δ’ ὃσ μὲν νῦν ὑγιὴσ εἰρημένοσ ἔστω, τὸν δ’ ἠοῦσ Τρώεσσι μεθ’ ἱπποδάμοισ ἀγορεύσω. ἔλπομαι εὐχόμενοσ Διί τ’ ἄλλοισίν τε θεοῖσιν ἐξελάαν ἐνθένδε κύνασ κηρεσσιφορήτουσ, οὓσ κῆρεσ φορέουσι μελαινάων ἐπὶ νηῶν. ἀλλ’ ἤτοι ἐπὶ νυκτὶ φυλάξομεν ἡμέασ αὐτούσ, πρῶϊ δ’ ὑπηοῖοι σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεσ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα. εἴσομαι εἴ κέ μ’ ὁ Τυδεί̈δησ κρατερὸσ Διομήδησ πὰρ νηῶν πρὸσ τεῖχοσ ἀπώσεται, ἤ κεν ἐγὼ τὸν χαλκῷ δῃώσασ ἔναρα βροτόεντα φέρωμαι. αὔριον ἣν ἀρετὴν διαείσεται, εἴ κ’ ἐμὸν ἔγχοσ μείνῃ ἐπερχόμενον· ἀλλ’ ἐν πρώτοισιν ὀί̈ω κείσεται οὐτηθείσ, πολέεσ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι ἠελίου ἀνιόντοσ ἐσ αὔριον· εἰ γὰρ ἐγὼν ὣσ εἰήν ἀθάνατοσ καὶ ἀγήρωσ ἤματα πάντα, τιοίμην δ’ ὡσ τίετ’ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων, ὡσ νῦν ἡμέρη ἥδε κακὸν φέρει Ἀργείοισιν. ὣσ Ἕκτωρ ἀγόρευ’, ἐπὶ δὲ Τρῶεσ κελάδησαν.

οἳ δ’ ἵππουσ μὲν λῦσαν ὑπὸ ζυγοῦ ἱδρώοντασ, δῆσαν δ’ ἱμάντεσσι παρ’ ἁρ́μασιν οἷσιν ἕκαστοσ· ἐκ πόλιοσ δ’ ἄξοντο βόασ καὶ ἴφια μῆλα καρπαλίμωσ, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζοντο, σῖτόν τ’ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγοντο. κνίσην δ’ ἐκ πεδίου ἄνεμοι φέρον οὐρανὸν εἴσω. οἳ δὲ μέγα φρονέοντεσ ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρασ εἰάτο παννύχιοι, πυρὰ δέ σφισι καίετο πολλά.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην φαίνετ’ ἀριπρεπέα, ὅτε τ’ ἔπλετο νήνεμοσ αἰθήρ· ἔκ τ’ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονεσ ἄκροι καὶ νάπαι· οὐρανόθεν δ’ ἄρ’ ὑπερράγη ἄσπετοσ αἰθήρ, πάντα δὲ εἴδεται ἄστρα, γέγηθε δέ τε φρένα ποιμήν· τόσσα μεσηγὺ νεῶν ἠδὲ Ξάνθοιο ῥοάων Τρώων καιόντων πυρὰ φαίνετο Ἰλιόθι πρό. χίλι’ ἄρ’ ἐν πεδίῳ πυρὰ καίετο, πὰρ δὲ ἑκάστῳ εἰάτο πεντήκοντα σέλᾳ πυρὸσ αἰθομένοιο. ἵπποι δὲ κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρασ ἑσταότεσ παρ’ ὄχεσφιν ἐύ̈θρονον Ηὦ μίμνον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION