Homer, Iliad, Book 6

(호메로스, 일리아스, Book 6)

Τρώων δ’ οἰώθη καὶ Ἀχαιῶν φύλοπισ αἰνή· πολλὰ δ’ ἄρ’ ἔνθα καὶ ἔνθ’ ἴθυσε μάχη πεδίοιο ἀλλήλων ἰθυνομένων χαλκήρεα δοῦρα μεσσηγὺσ Σιμόεντοσ ἰδὲ Ξάνθοιο ῥοάων. Αἰάσ δὲ πρῶτοσ Τελαμώνιοσ ἑρ́κοσ Ἀχαιῶν Τρώων ῥῆξε φάλαγγα, φόωσ δ’ ἑτάροισιν ἔθηκεν, ἄνδρα βαλὼν ὃσ ἄριστοσ ἐνὶ Θρῄκεσσι τέτυκτο υἱὸν Εὐ̈σσώρου Ἀκάμαντ’ ἠύ̈ν τε μέγαν τε.

τόν ῥ’ ἔβαλε πρῶτοσ κόρυθοσ φάλον ἱπποδασείησ, ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε, πέρησε δ’ ἄρ’ ὀστέον εἴσω αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψεν. Ἄξυλον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ Τευθρανίδην, ὃσ ἔναιεν ἐϋκτιμένῃ ἐν Ἀρίσβῃ ἀφνειὸσ βιότοιο, φίλοσ δ’ ἦν ἀνθρώποισι.

πάντασ γὰρ φιλέεσκεν ὁδῷ ἔπι οἰκία ναίων. ἀλλά οἱ οὔ τισ τῶν γε τότ’ ἤρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον πρόσθεν ὑπαντιάσασ, ἀλλ’ ἄμφω θυμὸν ἀπηύρα αὐτὸν καὶ θεράποντα Καλήσιον, ὅσ ῥα τόθ’ ἵππων ἔσκεν ὑφηνίοχοσ· τὼ δ’ ἄμφω γαῖαν ἐδύτην. Δρῆσον δ’ Εὐρύαλοσ καὶ Ὀφέλτιον ἐξενάριξε·

βῆ δὲ μετ’ Αἴσηπον καὶ Πήδασον, οὕσ ποτε νύμφη νηὶ̈σ Ἀβαρβαρέη τέκ’ ἀμύμονι Βουκολίωνι. Βουκολίων δ’ ἦν υἱὸσ ἀγαυοῦ Λαομέδοντοσ πρεσβύτατοσ γενεῇ, σκότιον δέ ἑ γείνατο μήτηρ· ποιμαίνων δ’ ἐπ’ ὀέσσι μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, ἣ δ’ ὑποκυσαμένη διδυμάονε γείνατο παῖδε. καὶ μὲν τῶν ὑπέλυσε μένοσ καὶ φαίδιμα γυῖα Μηκιστηϊάδησ καὶ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα. Ἀστύαλον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε μενεπτόλεμοσ Πολυποίτησ·

Πιδύτην δ’ Ὀδυσεὺσ Περκώσιον ἐξενάριξεν ἔγχεϊ χαλκείῳ, Τεῦκροσ δ’ Ἀρετάονα δῖον. Ἀντίλοχοσ δ’ Ἄβληρον ἐνήρατο δουρὶ φαεινῷ Νεστορίδησ, Ἔλατον δὲ ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· ναῖε δὲ Σατνιόεντοσ ἐϋρρείταο παρ’ ὄχθασ Πήδασον αἰπεινήν. Φύλακον δ’ ἕλε Λήϊτοσ ἡρ́ωσ φεύγοντ’· Εὐρύπυλοσ δὲ Μελάνθιον ἐξενάριξεν. Ἄδρηστον δ’ ἄρ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ ζωὸν ἕλ’·

ἵππω γάρ οἱ ἀτυζομένω πεδίοιο ὄζῳ ἔνι βλαφθέντε μυρικίνῳ ἀγκύλον ἁρ́μα ἄξαντ’ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ αὐτὼ μὲν ἐβήτην πρὸσ πόλιν, ᾗ περ οἱ ἄλλοι ἀτυζόμενοι φοβέοντο, αὐτὸσ δ’ ἐκ δίφροιο παρὰ τροχὸν ἐξεκυλίσθη πρηνὴσ ἐν κονίῃσιν ἐπὶ στόμα· πὰρ δέ οἱ ἔστη Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἔχων δολιχόσκιον ἔγχοσ. Ἄδρηστοσ δ’ ἄρ’ ἔπειτα λαβὼν ἐλίσσετο γούνων· ζώγρει Ἀτρέοσ υἱέ, σὺ δ’ ἄξια δέξαι ἄποινα· πολλὰ δ’ ἐν ἀφνειοῦ πατρὸσ κειμήλια κεῖται χαλκόσ τε χρυσόσ τε πολύκμητόσ τε σίδηροσ, τῶν κέν τοι χαρίσαιτο πατὴρ ἀπερείσι’ ἄποινα εἴ κεν ἐμὲ ζωὸν πεπύθοιτ’ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθε·

καὶ δή μιν τάχ’ ἔμελλε θοὰσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν δώσειν ᾧ θεράποντι καταξέμεν· ἀλλ’ Ἀγαμέμνων ἀντίοσ ἦλθε θέων, καὶ ὁμοκλήσασ ἔποσ ηὔδα· ὦ πέπον ὦ Μενέλαε, τί ἢ δὲ σὺ κήδεαι οὕτωσ ἀνδρῶν; ἦ σοὶ ἄριστα πεποίηται κατὰ οἶκον πρὸσ Τρώων; τῶν μή τισ ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον χεῖράσ θ’ ἡμετέρασ, μηδ’ ὅν τινα γαστέρι μήτηρ κοῦρον ἐόντα φέροι, μηδ’ ὃσ φύγοι, ἀλλ’ ἅμα πάντεσ Ἰλίου ἐξαπολοίατ’ ἀκήδεστοι καὶ ἄφαντοι. ὣσ εἰπὼν ἔτρεψεν ἀδελφειοῦ φρένασ ἡρ́ωσ αἴσιμα παρειπών·

ὃ δ’ ἀπὸ ἕθεν ὤσατο χειρὶ ἡρ́ω’ Ἄδρηστον· τὸν δὲ κρείων Ἀγαμέμνων οὖτα κατὰ λαπάρην· ὃ δ’ ἀνετράπετ’, Ἀτρεί̈δησ δὲ λὰξ ἐν στήθεσι βὰσ ἐξέσπασε μείλινον ἔγχοσ. Νέστωρ δ’ Ἀργείοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ·

ὦ φίλοι ἡρ́ωεσ Δαναοὶ θεράποντεσ Ἄρηοσ μή τισ νῦν ἐνάρων ἐπιβαλλόμενοσ μετόπισθε μιμνέτω ὥσ κε πλεῖστα φέρων ἐπὶ νῆασ ἵκηται, ἀλλ’ ἄνδρασ κτείνωμεν· ἔπειτα δὲ καὶ τὰ ἕκηλοι νεκροὺσ ἂμ πεδίον συλήσετε τεθνηῶτασ. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

ἔνθά κεν αὖτε Τρῶεσ ἀρηϊφίλων ὑπ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσανέβησαν ἀναλκείῃσι δαμέντεσ, εἰ μὴ ἄρ’ Αἰνείᾳ τε καὶ Ἕκτορι εἶπε παραστὰσ Πριαμίδησ Ἕλενοσ οἰωνοπόλων ὄχ’ ἄριστοσ· Αἰνεία τε καὶ Ἕκτορ, ἐπεὶ πόνοσ ὔμμι μάλιστα Τρώων καὶ Λυκίων ἐγκέκλιται, οὕνεκ’ ἄριστοι πᾶσαν ἐπ’ ἰθύν ἐστε μάχεσθαί τε φρονέειν τε, στῆτ’ αὐτοῦ, καὶ λαὸν ἐρυκάκετε πρὸ πυλάων πάντῃ ἐποιχόμενοι πρὶν αὖτ’ ἐν χερσὶ γυναικῶν φεύγοντασ πεσέειν, δηί̈οισι δὲ χάρμα γενέσθαι. αὐτὰρ ἐπεί κε φάλαγγασ ἐποτρύνητον ἁπάσασ, ἡμεῖσ μὲν Δαναοῖσι μαχησόμεθ’ αὖθι μένοντεσ, καὶ μάλα τειρόμενοί περ· ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει· Ἕκτορ ἀτὰρ σὺ πόλιν δὲ μετέρχεο, εἰπὲ δ’ ἔπειτα μητέρι σῇ καὶ ἐμῇ· ἣ δὲ ξυνάγουσα γεραιὰσ νηὸν Ἀθηναίησ γλαυκώπιδοσ ἐν πόλει ἄκρῃ οἴξασα κληῖ̈δι θύρασ ἱεροῖο δόμοιο πέπλον, ὅσ οἱ δοκέει χαριέστατοσ ἠδὲ μέγιστοσ εἶναι ἐνὶ μεγάρῳ καί οἱ πολὺ φίλτατοσ αὐτῇ, θεῖναι Ἀθηναίησ ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο, καί οἱ ὑποσχέσθαι δυοκαίδεκα βοῦσ ἐνὶ νηῷ ἤνισ ἠκέστασ ἱερευσέμεν, αἴ κ’ ἐλεήσῃ ἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχουσ καὶ νήπια τέκνα, ὥσ κεν Τυδέοσ υἱὸν ἀπόσχῃ Ἰλίου ἱρῆσ ἄγριον αἰχμητὴν κρατερὸν μήστωρα φόβοιο, ὃν δὴ ἐγὼ κάρτιστον Ἀχαιῶν φημι γενέσθαι. οὐδ’ Ἀχιλῆά ποθ’ ὧδέ γ’ ἐδείδιμεν ὄρχαμον ἀνδρῶν, ὅν πέρ φασι θεᾶσ ἐξέμμεναι· ἀλλ’ ὅδε λίην μαίνεται, οὐδέ τίσ οἱ δύναται μένοσ ἰσοφαρίζειν. ὣσ ἔφαθ’, Ἕκτωρ δ’ οὔ τι κασιγνήτῳ ἀπίθησεν.

αὐτίκα δ’ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε, πάλλων δ’ ὀξέα δοῦρα κατὰ στρατὸν ᾤχετο πάντῃ ὀτρύνων μαχέσασθαι, ἔγειρε δὲ φύλοπιν αἰνήν. οἳ δ’ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν· Ἀργεῖοι δ’ ὑπεχώρησαν, λῆξαν δὲ φόνοιο, φὰν δέ τιν’ ἀθανάτων ἐξ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ Τρωσὶν ἀλεξήσοντα κατελθέμεν, ὡσ ἐλέλιχθεν. Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ· Τρῶεσ ὑπέρθυμοι τηλεκλειτοί τ’ ἐπίκουροι ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ, ὄφρ’ ἂν ἐγὼ βείω προτὶ Ἴλιον, ἠδὲ γέρουσιν εἴπω βουλευτῇσι καὶ ἡμετέρῃσ ἀλόχοισι δαίμοσιν ἀρήσασθαι, ὑποσχέσθαι δ’ ἑκατόμβασ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

ἀμφὶ δέ μιν σφυρὰ τύπτε καὶ αὐχένα δέρμα κελαινὸν ἄντυξ ἣ πυμάτη θέεν ἀσπίδοσ ὀμφαλοέσσησ. Γλαῦκοσ δ’ Ἱππολόχοιο πάϊσ καὶ Τυδέοσ υἱὸσ ἐσ μέσον ἀμφοτέρων συνίτην μεμαῶτε μάχεσθαι.

οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντε, τὸν πρότεροσ προσέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· τίσ δὲ σύ ἐσσι φέριστε καταθνητῶν ἀνθρώπων; οὐ μὲν γάρ ποτ’ ὄπωπα μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ τὸ πρίν· ἀτὰρ μὲν νῦν γε πολὺ προβέβηκασ ἁπάντων σῷ θάρσει, ὅ τ’ ἐμὸν δολιχόσκιον ἔγχοσ ἔμεινασ· δυστήνων δέ τε παῖδεσ ἐμῷ μένει ἀντιόωσιν. εἰ δέ τισ ἀθανάτων γε κατ’ οὐρανοῦ εἰλήλουθασ, οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖσιν ἐπουρανίοισι μαχοίμην. οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντοσ υἱὸσ κρατερὸσ Λυκόοργοσ δὴν ἦν, ὅσ ῥα θεοῖσιν ἐπουρανίοισιν ἔριζεν· ὅσ ποτε μαινομένοιο Διωνύσοιο τιθήνασ σεῦε κατ’ ἠγάθεον Νυσήϊον· αἳ δ’ ἅμα πᾶσαι θύσθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ’ ἀνδροφόνοιο Λυκούργου θεινόμεναι βουπλῆγι· Διώνυσοσ δὲ φοβηθεὶσ δύσεθ’ ἁλὸσ κατὰ κῦμα, Θέτισ δ’ ὑπεδέξατο κόλπῳ δειδιότα· κρατερὸσ γὰρ ἔχε τρόμοσ ἀνδρὸσ ὁμοκλῇ. τῷ μὲν ἔπειτ’ ὀδύσαντο θεοὶ ῥεῖα ζώοντεσ, καί μιν τυφλὸν ἔθηκε Κρόνου πάϊσ· οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν ἦν, ἐπεὶ ἀθανάτοισιν ἀπήχθετο πᾶσι θεοῖσιν· οὐδ’ ἂν ἐγὼ μακάρεσσι θεοῖσ ἐθέλοιμι μάχεσθαι. εἰ δέ τίσ ἐσσι βροτῶν οἳ ἀρούρησ καρπὸν ἔδουσιν, ἆσσον ἴθ’ ὥσ κεν θᾶσσον ὀλέθρου πείραθ’ ἵκηαι. τὸν δ’ αὖθ’ Ἱππολόχοιο προσηύδα φαίδιμοσ υἱόσ·

Τυδεί̈δη μεγάθυμε τί ἢ γενεὴν ἐρεείνεισ; οἱή περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν. φύλλα τὰ μέν τ’ ἄνεμοσ χαμάδισ χέει, ἄλλα δέ θ’ ὕλη τηλεθόωσα φύει, ἐάροσ δ’ ἐπιγίγνεται ὡρ́η· ὣσ ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει ἣ δ’ ἀπολήγει. εἰ δ’ ἐθέλεισ καὶ ταῦτα δαήμεναι ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῇσ ἡμετέρην γενεήν, πολλοὶ δέ μιν ἄνδρεσ ἴσασιν· ἔστι πόλισ Ἐφύρη μυχῷ Ἄργεοσ ἱπποβότοιο, ἔνθα δὲ Σίσυφοσ ἔσκεν, ὃ κέρδιστοσ γένετ’ ἀνδρῶν, Σίσυφοσ Αἰολίδησ· ὃ δ’ ἄρα Γλαῦκον τέκεθ’ υἱόν, αὐτὰρ Γλαῦκοσ τίκτεν ἀμύμονα Βελλεροφόντην· τῷ δὲ θεοὶ κάλλόσ τε καὶ ἠνορέην ἐρατεινὴν ὤπασαν·

αὐτάρ οἱ Προῖτοσ κακὰ μήσατο θυμῷ, ὅσ ῥ’ ἐκ δήμου ἔλασσεν, ἐπεὶ πολὺ φέρτεροσ ἠε͂ν, Ἀργείων· Ζεὺσ γάρ οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ ἐδάμασσε. τῷ δὲ γυνὴ Προίτου ἐπεμήνατο δῖ’ Ἄντεια κρυπταδίῃ φιλότητι μιγήμεναι· ἀλλὰ τὸν οὔ τι πεῖθ’ ἀγαθὰ φρονέοντα δαί̈φρονα Βελλεροφόντην. ἣ δὲ ψευσαμένη Προῖτον βασιλῆα προσηύδα· τεθναίησ ὦ Προῖτ’, ἢ κάκτανε Βελλεροφόντην, ὅσ μ’ ἔθελεν φιλότητι μιγήμεναι οὐκ ἐθελούσῃ. ὣσ φάτο, τὸν δὲ ἄνακτα χόλοσ λάβεν οἱο͂ν ἄκουσε· κτεῖναι μέν ῥ’ ἀλέεινε, σεβάσσατο γὰρ τό γε θυμῷ, πέμπε δέ μιν Λυκίην δέ, πόρεν δ’ ὅ γε σήματα λυγρὰ γράψασ ἐν πίνακι πτυκτῷ θυμοφθόρα πολλά, δεῖξαι δ’ ἠνώγειν ᾧ πενθερῷ ὄφρ’ ἀπόλοιτο. αὐτὰρ ὁ βῆ Λυκίην δὲ θεῶν ὑπ’ ἀμύμονι πομπῇ. ἀλλ’ ὅτε δὴ Λυκίην ἷξε Ξάνθόν τε ῥέοντα, προφρονέωσ μιν τῖεν ἄναξ Λυκίησ εὐρείησ· ἐννῆμαρ ξείνισσε καὶ ἐννέα βοῦσ ἱέρευσεν. ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὢσ καὶ τότε μιν ἐρέεινε καὶ ᾔτεε σῆμα ἰδέσθαι ὅττί ῥά οἱ γαμβροῖο πάρα Προίτοιο φέροιτο. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σῆμα κακὸν παρεδέξατο γαμβροῦ, πρῶτον μέν ῥα Χίμαιραν ἀμαιμακέτην ἐκέλευσε πεφνέμεν· ἣ δ’ ἄρ’ ἐήν θεῖον γένοσ οὐδ’ ἀνθρώπων, πρόσθε λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ χίμαιρα, δεινὸν ἀποπνείουσα πυρὸσ μένοσ αἰθομένοιο, καὶ τὴν μὲν κατέπεφνε θεῶν τεράεσσι πιθήσασ. δεύτερον αὖ Σολύμοισι μαχέσσατο κυδαλίμοισι· καρτίστην δὴ τήν γε μάχην φάτο δύμεναι ἀνδρῶν. τὸ τρίτον αὖ κατέπεφνεν Ἀμαζόνασ ἀντιανείρασ. τῷ δ’ ἄρ’ ἀνερχομένῳ πυκινὸν δόλον ἄλλον ὕφαινε· κρίνασ ἐκ Λυκίησ εὐρείησ φῶτασ ἀρίστουσ εἷσε λόχον· τοὶ δ’ οὔ τι πάλιν οἶκον δὲ νέοντο· πάντασ γὰρ κατέπεφνεν ἀμύμων Βελλεροφόντησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ γίγνωσκε θεοῦ γόνον ἠὺ̈ν ἐόντα αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ’ ὅ γε θυγατέρα ἥν, δῶκε δέ οἱ τιμῆσ βασιληί̈δοσ ἥμισυ πάσησ·

ταύτησ τοι γενεῆσ τε καὶ αἵματοσ εὔχομαι εἶναι. καὶ μέν οἱ Λύκιοι τέμενοσ τάμον ἔξοχον ἄλλων καλὸν φυταλιῆσ καὶ ἀρούρησ, ὄφρα νέμοιτο. ἣ δ’ ἔτεκε τρία τέκνα δαί̈φρονι Βελλεροφόντῃ Ἴσανδρόν τε καὶ Ἱππόλοχον καὶ Λαοδάμειαν. Λαοδαμείῃ μὲν παρελέξατο μητίετα Ζεύσ, ἣ δ’ ἔτεκ’ ἀντίθεον Σαρπηδόνα χαλκοκορυστήν. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖνοσ ἀπήχθετο πᾶσι θεοῖσιν, ἤτοι ὃ κὰπ πεδίον τὸ Ἀλήϊον οἰο͂σ ἀλᾶτο ὃν θυμὸν κατέδων, πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων· Ἴσανδρον δέ οἱ υἱὸν Ἄρησ ἆτοσ πολέμοιο μαρνάμενον Σολύμοισι κατέκτανε κυδαλίμοισι· τὴν δὲ χολωσαμένη χρυσήνιοσ Ἄρτεμισ ἔκτα. Ἱππόλοχοσ δέ μ’ ἔτικτε, καὶ ἐκ τοῦ φημι γενέσθαι· πέμπε δέ μ’ ἐσ Τροίην, καί μοι μάλα πόλλ’ ἐπέτελλεν αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδὲ γένοσ πατέρων αἰσχυνέμεν, οἳ μέγ’ ἄριστοι ἔν τ’ Ἐφύρῃ ἐγένοντο καὶ ἐν Λυκίῃ εὐρείῃ. ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

ἔγχοσ μὲν κατέπηξεν ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ, αὐτὰρ ὃ μειλιχίοισι προσηύδα ποιμένα λαῶν· ἦ ῥά νύ μοι ξεῖνοσ πατρώϊόσ ἐσσι παλαιόσ· Οἰνεὺσ γάρ ποτε δῖοσ ἀμύμονα Βελλεροφόντην ξείνισ’ ἐνὶ μεγάροισιν ἐείκοσιν ἤματ’ ἐρύξασ· οἳ δὲ καὶ ἀλλήλοισι πόρον ξεινήϊα καλά· Οἰνεὺσ μὲν ζωστῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν, Βελλεροφόντησ δὲ χρύσεον δέπασ ἀμφικύπελλον καί μιν ἐγὼ κατέλειπον ἰὼν ἐν δώμασ’ ἐμοῖσι. Τυδέα δ’ οὐ μέμνημαι, ἐπεί μ’ ἔτι τυτθὸν ἐόντα κάλλιφ’, ὅτ’ ἐν Θήβῃσιν ἀπώλετο λαὸσ Ἀχαιῶν. τὼ νῦν σοὶ μὲν ἐγὼ ξεῖνοσ φίλοσ Ἄργεϊ μέσσῳ εἰμί, σὺ δ’ ἐν Λυκίῃ ὅτε κεν τῶν δῆμον ἵκωμαι. ἔγχεα δ’ ἀλλήλων ἀλεώμεθα καὶ δι’ ὁμίλου· πολλοὶ μὲν γὰρ ἐμοὶ Τρῶεσ κλειτοί τ’ ἐπίκουροι κτείνειν ὅν κε θεόσ γε πόρῃ καὶ ποσσὶ κιχείω, πολλοὶ δ’ αὖ σοὶ Ἀχαιοὶ ἐναιρέμεν ὅν κε δύνηαι. τεύχεα δ’ ἀλλήλοισ ἐπαμείψομεν, ὄφρα καὶ οἵδε γνῶσιν ὅτι ξεῖνοι πατρώϊοι εὐχόμεθ’ εἶναι. ὣσ ἄρα φωνήσαντε καθ’ ἵππων ἀί̈ξαντε χεῖράσ τ’ ἀλλήλων λαβέτην καὶ πιστώσαντο·

ἔνθ’ αὖτε Γλαύκῳ Κρονίδησ φρένασ ἐξέλετο Ζεύσ, ὃσ πρὸσ Τυδεί̈δην Διομήδεα τεύχε’ ἄμειβε χρύσεα χαλκείων, ἑκατόμβοι’ ἐννεαβοίων. Ἕκτωρ δ’ ὡσ Σκαιάσ τε πύλασ καὶ φηγὸν ἵκανεν, ἀμφ’ ἄρα μιν Τρώων ἄλοχοι θέον ἠδὲ θύγατρεσ εἰρόμεναι παῖδάσ τε κασιγνήτουσ τε ἔτασ τε καὶ πόσιασ·

ὃ δ’ ἔπειτα θεοῖσ εὔχεσθαι ἀνώγει πάσασ ἑξείησ· πολλῇσι δὲ κήδε’ ἐφῆπτο. ἀλλ’ ὅτε δὴ Πριάμοιο δόμον περικαλλέ’ ἵκανε ξεστῇσ αἰθούσῃσι τετυγμένον·

αὐτὰρ ἐν αὐτῷ πεντήκοντ’ ἔνεσαν θάλαμοι ξεστοῖο λίθοιο πλησίον ἀλλήλων δεδμημένοι, ἔνθα δὲ παῖδεσ κοιμῶντο Πριάμοιο παρὰ μνηστῇσ ἀλόχοισι, κουράων δ’ ἑτέρωθεν ἐναντίοι ἔνδοθεν αὐλῆσ δώδεκ’ ἔσαν τέγεοι θάλαμοι ξεστοῖο λίθοιο πλησίον ἀλλήλων δεδμημένοι, ἔνθα δὲ γαμβροὶ κοιμῶντο Πριάμοιο παρ’ αἰδοίῃσ ἀλόχοισιν· ἔνθά οἱ ἠπιόδωροσ ἐναντίη ἤλυθε μήτηρ Λαοδίκην ἐσάγουσα θυγατρῶν εἶδοσ ἀρίστην· ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τέκνον τίπτε λιπὼν πόλεμον θρασὺν εἰλήλουθασ; ἦ μάλα δὴ τείρουσι δυσώνυμοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν μαρνάμενοι περὶ ἄστυ· σὲ δ’ ἐνθάδε θυμὸσ ἀνῆκεν ἐλθόντ’ ἐξ ἄκρησ πόλιοσ Διὶ χεῖρασ ἀνασχεῖν. ἀλλὰ μέν’ ὄφρά κέ τοι μελιηδέα οἶνον ἐνείκω, ὡσ σπείσῃσ Διὶ πατρὶ καὶ ἄλλοισ ἀθανάτοισι πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὐτὸσ ὀνήσεαι αἴ κε πίῃσθα. ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι μένοσ μέγα οἶνοσ ἀέξει, ὡσ τύνη κέκμηκασ ἀμύνων σοῖσιν ἔτῃσι. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

εἰ κεῖνόν γε ἴδοιμι κατελθόντ’ Αἴ̈δοσ εἴσω φαίην κε φρέν’ ἀτέρπου ὀϊζύοσ ἐκλελαθέσθαι. μή μοι οἶνον ἀείρε μελίφρονα πότνια μῆτερ, μή μ’ ἀπογυιώσῃσ μένεοσ, ἀλκῆσ τε λάθωμαι· χερσὶ δ’ ἀνίπτοισιν Διὶ λείβειν αἴθοπα οἶνον ἅζομαι· οὐδέ πῃ ἔστι κελαινεφέϊ Κρονίωνι αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον εὐχετάασθαι. ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸσ νηὸν Ἀθηναίησ ἀγελείησ ἔρχεο σὺν θυέεσσιν ἀολλίσσασα γεραιάσ· πέπλον δ’, ὅσ τίσ τοι χαριέστατοσ ἠδὲ μέγιστοσ ἔστιν ἐνὶ μεγάρῳ καί τοι πολὺ φίλτατοσ αὐτῇ, τὸν θὲσ Ἀθηναίησ ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο, καί οἱ ὑποσχέσθαι δυοκαίδεκα βοῦσ ἐνὶ νηῷ ἤνισ ἠκέστασ ἱερευσέμεν, αἴ κ’ ἐλεήσῃ ἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχουσ καὶ νήπια τέκνα, αἴ κεν Τυδέοσ υἱὸν ἀπόσχῃ Ἰλίου ἱρῆσ ἄγριον αἰχμητὴν κρατερὸν μήστωρα φόβοιο. ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸσ νηὸν Ἀθηναίησ ἀγελείησ ἔρχευ, ἐγὼ δὲ Πάριν μετελεύσομαι ὄφρα καλέσσω αἴ κ’ ἐθέλῃσ’ εἰπόντοσ ἀκουέμεν· ὥσ κέ οἱ αὖθι γαῖα χάνοι· μέγα γάρ μιν Ὀλύμπιοσ ἔτρεφε πῆμα Τρωσί τε καὶ Πριάμῳ μεγαλήτορι τοῖό τε παισίν. ὣσ ἔφαθ’, ἣ δὲ μολοῦσα ποτὶ μέγαρ’ ἀμφιπόλοισι κέκλετο·

ταὶ δ’ ἄρ’ ἀόλλισσαν κατὰ ἄστυ γεραιάσ. αὐτὴ δ’ ἐσ θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα, ἔνθ’ ἔσάν οἱ πέπλοι παμποίκιλα ἔργα γυναικῶν Σιδονίων, τὰσ αὐτὸσ Ἀλέξανδροσ θεοειδὴσ ἤγαγε Σιδονίηθεν ἐπιπλὼσ εὐρέα πόντον, τὴν ὁδὸν ἣν Ἑλένην περ ἀνήγαγεν εὐπατέρειαν· τῶν ἕν’ ἀειραμένη Ἑκάβη φέρε δῶρον Ἀθήνῃ, ὃσ κάλλιστοσ ἐήν ποικίλμασιν ἠδὲ μέγιστοσ, ἀστὴρ δ’ ὣσ ἀπέλαμπεν· ἔκειτο δὲ νείατοσ ἄλλων. βῆ δ’ ἰέναι, πολλαὶ δὲ μετεσσεύοντο γεραιαί. αἳ δ’ ὅτε νηὸν ἵκανον Ἀθήνησ ἐν πόλει ἄκρῃ, τῇσι θύρασ ὠί̈ξε Θεανὼ καλλιπάρῃοσ Κισσηὶ̈σ ἄλοχοσ Ἀντήνοροσ ἱπποδάμοιο·

τὴν γὰρ Τρῶεσ ἔθηκαν Ἀθηναίησ ἱέρειαν. αἳ δ’ ὀλολυγῇ πᾶσαι Ἀθήνῃ χεῖρασ ἀνέσχον· ἣ δ’ ἄρα πέπλον ἑλοῦσα Θεανὼ καλλιπάρῃοσ θῆκεν Ἀθηναίησ ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο, εὐχομένη δ’ ἠρᾶτο Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο· πότνι’ Ἀθηναίη ἐρυσίπτολι δῖα θεάων ἆξον δὴ ἔγχοσ Διομήδεοσ, ἠδὲ καὶ αὐτὸν πρηνέα δὸσ πεσέειν Σκαιῶν προπάροιθε πυλάων, ὄφρά τοι αὐτίκα νῦν δυοκαίδεκα βοῦσ ἐνὶ νηῷ ἤνισ ἠκέστασ ἱερεύσομεν, αἴ κ’ ἐλεήσῃσ ἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχουσ καὶ νήπια τέκνα. ὣσ ἔφατ’ εὐχομένη, ἀνένευε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη.

ὣσ αἳ μέν ῥ’ εὔχοντο Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο, Ἕκτωρ δὲ πρὸσ δώματ’ Ἀλεξάνδροιο βεβήκει καλά, τά ῥ’ αὐτὸσ ἔτευξε σὺν ἀνδράσιν οἳ τότ’ ἄριστοι ἦσαν ἐνὶ Τροίῃ ἐριβώλακι τέκτονεσ ἄνδρεσ, οἵ οἱ ἐποίησαν θάλαμον καὶ δῶμα καὶ αὐλὴν ἐγγύθι τε Πριάμοιο καὶ Ἕκτοροσ ἐν πόλει ἄκρῃ. ἔνθ’ Ἕκτωρ εἰσῆλθε Διὶ̈ φίλοσ, ἐν δ’ ἄρα χειρὶ ἔγχοσ ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ· πάροιθε δὲ λάμπετο δουρὸσ αἰχμὴ χαλκείη, περὶ δὲ χρύσεοσ θέε πόρκησ. τὸν δ’ εὑρ͂’ ἐν θαλάμῳ περικαλλέα τεύχε’ ἕποντα ἀσπίδα καὶ θώρηκα, καὶ ἀγκύλα τόξ’ ἁφόωντα· Ἀργείη δ’ Ἑλένη μετ’ ἄρα δμῳῇσι γυναιξὶν ἧστο καὶ ἀμφιπόλοισι περικλυτὰ ἔργα κέλευε. τὸν δ’ Ἕκτωρ νείκεσσεν ἰδὼν αἰσχροῖσ ἐπέεσσι· δαιμόνι’ οὐ μὲν καλὰ χόλον τόνδ’ ἔνθεο θυμῷ, λαοὶ μὲν φθινύθουσι περὶ πτόλιν αἰπύ τε τεῖχοσ μαρνάμενοι· σέο δ’ εἵνεκ’ ἀϋτή τε πτόλεμόσ τε ἄστυ τόδ’ ἀμφιδέδηε· σὺ δ’ ἂν μαχέσαιο καὶ ἄλλῳ, ὅν τινά που μεθιέντα ἴδοισ στυγεροῦ πολέμοιο. ἀλλ’ ἄνα μὴ τάχα ἄστυ πυρὸσ δηί̈οιο θέρηται. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν Ἀλέξανδροσ θεοειδήσ·

κιχήσεσθαι δέ σ’ ὀί̈ω. Ἕκτορ ἐπεί με κατ’ αἶσαν ἐνείκεσασ οὐδ’ ὑπὲρ αἶσαν, τοὔνεκά τοι ἐρέω· σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον· οὔ τοι ἐγὼ Τρώων τόσσον χόλῳ οὐδὲ νεμέσσι ἥμην ἐν θαλάμῳ, ἔθελον δ’ ἄχεϊ προτραπέσθαι. νῦν δέ με παρειποῦσ’ ἄλοχοσ μαλακοῖσ ἐπέεσσιν ὁρ́μησ’ ἐσ πόλεμον· δοκέει δέ μοι ὧδε καὶ αὐτῷ λώϊον ἔσσεσθαι· νίκη δ’ ἐπαμείβεται ἄνδρασ. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐπίμεινον, Ἀρήϊα τεύχεα δύω· ἢ ἴθ’, ἐγὼ δὲ μέτειμι· ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

τὸν δ’ Ἑλένη μύθοισι προσηύδα μειλιχίοισι· δᾶερ ἐμεῖο κυνὸσ κακομηχάνου ὀκρυοέσσησ, ὥσ μ’ ὄφελ’ ἤματι τῷ ὅτε με πρῶτον τέκε μήτηρ οἴχεσθαι προφέρουσα κακὴ ἀνέμοιο θύελλα εἰσ ὄροσ ἢ εἰσ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ, ἔνθά με κῦμ’ ἀπόερσε πάροσ τάδε ἔργα γενέσθαι. αὐτὰρ ἐπεὶ τάδε γ’ ὧδε θεοὶ κακὰ τεκμήραντο, ἀνδρὸσ ἔπειτ’ ὤφελλον ἀμείνονοσ εἶναι ἄκοιτισ, ὃσ ᾔδη νέμεσίν τε καὶ αἴσχεα πόλλ’ ἀνθρώπων.

τούτῳ δ’ οὔτ’ ἂρ νῦν φρένεσ ἔμπεδοι οὔτ’ ἄρ’ ὀπίσσω ἔσσονται· τὼ καί μιν ἐπαυρήσεσθαι ὀί̈ω. ἀλλ’ ἄγε νῦν εἴσελθε καὶ ἕζεο τῷδ’ ἐπὶ δίφρῳ δᾶερ, ἐπεί σε μάλιστα πόνοσ φρένασ ἀμφιβέβηκεν εἵνεκ’ ἐμεῖο κυνὸσ καὶ Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἄτησ, οἷσιν ἐπὶ Ζεὺσ θῆκε κακὸν μόρον, ὡσ καὶ ὀπίσσω ἀνθρώποισι πελώμεθ’ ἀοίδιμοι ἐσσομένοισι. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ μή με κάθιζ’ Ἑλένη φιλέουσά περ·

οὐδέ με πείσεισ· ἤδη γάρ μοι θυμὸσ ἐπέσσυται ὄφρ’ ἐπαμύνω Τρώεσσ’, οἳ μέγ’ ἐμεῖο ποθὴν ἀπεόντοσ ἔχουσιν. ἀλλὰ σύ γ’ ὄρνυθι τοῦτον, ἐπειγέσθω δὲ καὶ αὐτόσ, ὥσ κεν ἔμ’ ἔντοσθεν πόλιοσ καταμάρψῃ ἐόντα. καὶ γὰρ ἐγὼν οἶκον δὲ ἐλεύσομαι ὄφρα ἴδωμαι οἰκῆασ ἄλοχόν τε φίλην καὶ νήπιον υἱόν. οὐ γὰρ οἶδ’ εἰ ἔτι σφιν ὑπότροποσ ἵξομαι αὖτισ, ἦ ἤδη μ’ ὑπὸ χερσὶ θεοὶ δαμόωσιν Ἀχαιῶν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκανε δόμουσ εὖ ναιετάοντασ, οὐδ’ εὑρ͂’ Ἀνδρομάχην λευκώλενον ἐν μεγάροισιν, ἀλλ’ ἥ γε ξὺν παιδὶ καὶ ἀμφιπόλῳ ἐϋπέπλῳ πύργῳ ἐφεστήκει γοόωσά τε μυρομένη τε. Ἕκτωρ δ’ ὡσ οὐκ ἔνδον ἀμύμονα τέτμεν ἄκοιτιν ἔστη ἐπ’ οὐδὸν ἰών, μετὰ δὲ δμῳῇσιν ἐείπεν· εἰ δ’ ἄγε μοι δμῳαὶ νημερτέα μυθήσασθε· πῇ ἔβη Ἀνδρομάχη λευκώλενοσ ἐκ μεγάροιο; ἠέ πῃ ἐσ γαλόων ἢ εἰνατέρων ἐϋπέπλων ἢ ἐσ Ἀθηναίησ ἐξοίχεται, ἔνθά περ ἄλλαι Τρῳαὶ ἐϋπλόκαμοι δεινὴν θεὸν ἱλάσκονται; τὸν δ’ αὖτ’ ὀτρηρὴ ταμίη πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

Ἕκτορ ἐπεὶ μάλ’ ἄνωγασ ἀληθέα μυθήσασθαι, οὔτέ πῃ ἐσ γαλόων οὔτ’ εἰνατέρων ἐϋπέπλων οὔτ’ ἐσ Ἀθηναίησ ἐξοίχεται, ἔνθά περ ἄλλαι Τρῳαὶ ἐϋπλόκαμοι δεινὴν θεὸν ἱλάσκονται, ἀλλ’ ἐπὶ πύργον ἔβη μέγαν Ἰλίου, οὕνεκ’ ἄκουσε τείρεσθαι Τρῶασ, μέγα δὲ κράτοσ εἶναι Ἀχαιῶν. ἣ μὲν δὴ πρὸσ τεῖχοσ ἐπειγομένη ἀφικάνει μαινομένῃ ἐϊκυῖα· φέρει δ’ ἅμα παῖδα τιθήνη. ἦ ῥα γυνὴ ταμίη, ὃ δ’ ἀπέσσυτο δώματοσ Ἕκτωρ τὴν αὐτὴν ὁδὸν αὖτισ ἐϋκτιμένασ κατ’ ἀγυιάσ.

εὖτε πύλασ ἵκανε διερχόμενοσ μέγα ἄστυ Σκαιάσ, τῇ ἄρ’ ἔμελλε διεξίμεναι πεδίον δέ, ἔνθ’ ἄλοχοσ πολύδωροσ ἐναντίη ἦλθε θέουσα Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ηἐτίωνοσ Ηἐτίων ὃσ ἔναιεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ Θήβῃ Ὑποπλακίῃ Κιλίκεσσ’ ἄνδρεσσιν ἀνάσσων· τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθ’ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ. ἥ οἱ ἔπειτ’ ἤντησ’, ἅμα δ’ ἀμφίπολοσ κίεν αὐτῇ παῖδ’ ἐπὶ κόλπῳ ἔχουσ’ ἀταλάφρονα νήπιον αὔτωσ Ἑκτορίδην ἀγαπητὸν ἀλίγκιον ἀστέρι καλῷ, τόν ῥ’ Ἕκτωρ καλέεσκε Σκαμάνδριον, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι Ἀστυάνακτ’· οἰο͂σ γὰρ ἐρύετο Ἴλιον Ἕκτωρ. ἤτοι ὃ μὲν μείδησεν ἰδὼν ἐσ παῖδα σιωπῇ· Ἀνδρομάχη δέ οἱ ἄγχι παρίστατο δάκρυ χέουσα, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· δαιμόνιε φθίσει σε τὸ σὸν μένοσ, οὐδ’ ἐλεαίρεισ παῖδά τε νηπίαχον καὶ ἔμ’ ἄμμορον, ἣ τάχα χήρη σεῦ ἔσομαι· τάχα γάρ σε κατακτανέουσιν Ἀχαιοὶ πάντεσ ἐφορμηθέντεσ· ἐμοὶ δέ κε κέρδιον εἰή σεῦ ἀφαμαρτούσῃ χθόνα δύμεναι· οὐ γὰρ ἔτ’ ἄλλη ἔσται θαλπωρὴ ἐπεὶ ἂν σύ γε πότμον ἐπίσπῃσ ἀλλ’ ἄχε’· οὐδέ μοι ἔστι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ. ἤτοι γὰρ πατέρ’ ἁμὸν ἀπέκτανε δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἐκ δὲ πόλιν πέρσεν Κιλίκων εὖ ναιετάουσαν Θήβην ὑψίπυλον·

κατὰ δ’ ἔκτανεν Ηἐτίωνα, οὐδέ μιν ἐξενάριξε, σεβάσσατο γὰρ τό γε θυμῷ, ἀλλ’ ἄρα μιν κατέκηε σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισιν ἠδ’ ἐπὶ σῆμ’ ἔχεεν· περὶ δὲ πτελέασ ἐφύτευσαν νύμφαι ὀρεστιάδεσ κοῦραι Διὸσ αἰγιόχοιο. οἳ δέ μοι ἑπτὰ κασίγνητοι ἔσαν ἐν μεγάροισιν οἳ μὲν πάντεσ ἰῷ κίον ἤματι Αἴ̈δοσ εἴσω· πάντασ γὰρ κατέπεφνε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ βουσὶν ἐπ’ εἰλιπόδεσσι καὶ ἀργεννῇσ ὀί̈εσσι. μητέρα δ’, ἣ βασίλευεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ, τὴν ἐπεὶ ἂρ δεῦρ’ ἤγαγ’ ἅμ’ ἄλλοισι κτεάτεσσιν, ἂψ ὅ γε τὴν ἀπέλυσε λαβὼν ἀπερείσι’ ἄποινα, πατρὸσ δ’ ἐν μεγάροισι βάλ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα. Ἕκτορ ἀτὰρ σύ μοί ἐσσι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ ἠδὲ κασίγνητοσ, σὺ δέ μοι θαλερὸσ παρακοίτησ· ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐλέαιρε καὶ αὐτοῦ μίμν’ ἐπὶ πύργῳ, μὴ παῖδ’ ὀρφανικὸν θήῃσ χήρην τε γυναῖκα· λαὸν δὲ στῆσον παρ’ ἐρινεόν, ἔνθα μάλιστα ἀμβατόσ ἐστι πόλισ καὶ ἐπίδρομον ἔπλετο τεῖχοσ. τρὶσ γὰρ τῇ γ’ ἐλθόντεσ ἐπειρήσανθ’ οἱ ἄριστοι ἀμφ’ Αἰάντε δύω καὶ ἀγακλυτὸν Ἰδομενῆα ἠδ’ ἀμφ’ Ἀτρεί̈δασ καὶ Τυδέοσ ἄλκιμον υἱόν· ἤ πού τίσ σφιν ἔνισπε θεοπροπίων ἐὺ̈ εἰδώσ, ἤ νυ καὶ αὐτῶν θυμὸσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

ἦ καὶ ἐμοὶ τάδε πάντα μέλει γύναι· ἀλλὰ μάλ’ αἰνῶσ αἰδέομαι Τρῶασ καὶ Τρῳάδασ ἑλκεσιπέπλουσ, αἴ κε κακὸσ ὣσ νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο· οὐδέ με θυμὸσ ἄνωγεν, ἐπεὶ μάθον ἔμμεναι ἐσθλὸσ αἰεὶ καὶ πρώτοισι μετὰ Τρώεσσι μάχεσθαι ἀρνύμενοσ πατρόσ τε μέγα κλέοσ ἠδ’ ἐμὸν αὐτοῦ. εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· ἔσσεται ἦμαρ ὅτ’ ἄν ποτ’ ὀλώλῃ Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ ἐϋμμελίω Πριάμοιο. ἀλλ’ οὔ μοι Τρώων τόσσον μέλει ἄλγοσ ὀπίσσω, οὔτ’ αὐτῆσ Ἑκάβησ οὔτε Πριάμοιο ἄνακτοσ οὔτε κασιγνήτων, οἵ κεν πολέεσ τε καὶ ἐσθλοὶ ἐν κονίῃσι πέσοιεν ὑπ’ ἀνδράσι δυσμενέεσσιν, ὅσσον σεῦ, ὅτε κέν τισ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων δακρυόεσσαν ἄγηται ἐλεύθερον ἦμαρ ἀπούρασ· καί κεν ἐν Ἄργει ἐοῦσα πρὸσ ἄλλησ ἱστὸν ὑφαίνοισ, καί κεν ὕδωρ φορέοισ Μεσσηί̈δοσ ἢ Ὑπερείησ πόλλ’ ἀεκαζομένη, κρατερὴ δ’ ἐπικείσετ’ ἀνάγκη· καί ποτέ τισ εἴπῃσιν ἰδὼν κατὰ δάκρυ χέουσαν· Ἕκτοροσ ἥδε γυνὴ ὃσ ἀριστεύεσκε μάχεσθαι Τρώων ἱπποδάμων ὅτε Ἴλιον ἀμφεμάχοντο. ὥσ ποτέ τισ ἐρέει· σοὶ δ’ αὖ νέον ἔσσεται ἄλγοσ χήτεϊ τοιοῦδ’ ἀνδρὸσ ἀμύνειν δούλιον ἦμαρ. ἀλλά με τεθνηῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι πρίν γέ τι σῆσ τε βοῆσ σοῦ θ’ ἑλκηθμοῖο πυθέσθαι. ὣσ εἰπὼν οὗ παιδὸσ ὀρέξατο φαίδιμοσ Ἕκτωρ·

ἂψ δ’ ὃ πάϊσ πρὸσ κόλπον ἐϋζώνοιο τιθήνησ ἐκλίνθη ἰάχων πατρὸσ φίλου ὄψιν ἀτυχθεὶσ ταρβήσασ χαλκόν τε ἰδὲ λόφον ἱππιοχαίτην, δεινὸν ἀπ’ ἀκροτάτησ κόρυθοσ νεύοντα νοήσασ. ἐκ δ’ ἐγέλασσε πατήρ τε φίλοσ καὶ πότνια μήτηρ· αὐτίκ’ ἀπὸ κρατὸσ κόρυθ’ εἵλετο φαίδιμοσ Ἕκτωρ, καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐπὶ χθονὶ παμφανόωσαν· αὐτὰρ ὅ γ’ ὃν φίλον υἱὸν ἐπεὶ κύσε πῆλέ τε χερσὶν εἶπε δ’ ἐπευξάμενοσ Διί τ’ ἄλλοισίν τε θεοῖσι· Ζεῦ ἄλλοι τε θεοὶ δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι παῖδ’ ἐμὸν ὡσ καὶ ἐγώ περ ἀριπρεπέα Τρώεσσιν, ὧδε βίην τ’ ἀγαθόν, καὶ Ἰλίου ἶφι ἀνάσσειν· καί ποτέ τισ εἴποι πατρόσ γ’ ὅδε πολλὸν ἀμείνων ἐκ πολέμου ἀνιόντα· φέροι δ’ ἔναρα βροτόεντα κτείνασ δήϊον ἄνδρα, χαρείη δὲ φρένα μήτηρ. ὣσ εἰπὼν ἀλόχοιο φίλησ ἐν χερσὶν ἔθηκε παῖδ’ ἑόν·

ἣ δ’ ἄρα μιν κηώδεϊ δέξατο κόλπῳ δακρυόεν γελάσασα· πόσισ δ’ ἐλέησε νοήσασ, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· δαιμονίη μή μοί τι λίην ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ τίσ μ’ ὑπὲρ αἶσαν ἀνὴρ Αἴ̈δι προϊάψει· μοῖραν δ’ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν, οὐ κακὸν οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται. ἀλλ’ εἰσ οἶκον ἰοῦσα τὰ σ’ αὐτῆσ ἔργα κόμιζε ἱστόν τ’ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε ἔργον ἐποίχεσθαι· πόλεμοσ δ’ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα δ’ ἐμοί, τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν. ὣσ ἄρα φωνήσασ κόρυθ’ εἵλετο φαίδιμοσ Ἕκτωρ ἵππουριν·

ἄλοχοσ δὲ φίλη οἶκον δὲ βεβήκει ἐντροπαλιζομένη, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέουσα. αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκανε δόμουσ εὖ ναιετάοντασ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο, κιχήσατο δ’ ἔνδοθι πολλὰσ ἀμφιπόλουσ, τῇσιν δὲ γόον πάσῃσιν ἐνῶρσεν. αἳ μὲν ἔτι ζωὸν γόον Ἕκτορα ᾧ ἐνὶ οἴκῳ· οὐ γάρ μιν ἔτ’ ἔφαντο ὑπότροπον ἐκ πολέμοιο ἵξεσθαι προφυγόντα μένοσ καὶ χεῖρασ Ἀχαιῶν. οὐδὲ Πάρισ δήθυνεν ἐν ὑψηλοῖσι δόμοισιν, ἀλλ’ ὅ γ’, ἐπεὶ κατέδυ κλυτὰ τεύχεα ποικίλα χαλκῷ, σεύατ’ ἔπειτ’ ἀνὰ ἄστυ ποσὶ κραιπνοῖσι πεποιθώσ.

ὡσ δ’ ὅτε τισ στατὸσ ἵπποσ ἀκοστήσασ ἐπὶ φάτνῃ δεσμὸν ἀπορρήξασ θείῃ πεδίοιο κροαίνων εἰωθὼσ λούεσθαι ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο κυδιόων· ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει, ἀμφὶ δὲ χαῖται ὤμοισ ἀί̈σσονται· ὃ δ’ ἀγλαί̈ηφι πεποιθὼσ ῥίμφά ἑ γοῦνα φέρει μετά τ’ ἤθεα καὶ νομὸν ἵππων· ὣσ υἱὸσ Πριάμοιο Πάρισ κατὰ Περγάμου ἄκρησ τεύχεσι παμφαίνων ὥσ τ’ ἠλέκτωρ ἐβεβήκει καγχαλόων, ταχέεσ δὲ πόδεσ φέρον· αἶψα δ’ ἔπειτα Ἕκτορα δῖον ἔτετμεν ἀδελφεὸν εὖτ’ ἄρ’ ἔμελλε στρέψεσθ’ ἐκ χώρησ ὅθι ᾗ ὀάριζε γυναικί. τὸν πρότεροσ προσέειπεν Ἀλέξανδροσ θεοειδήσ· ἠθεῖ’ ἦ μάλα δή σε καὶ ἐσσύμενον κατερύκω δηθύνων, οὐδ’ ἦλθον ἐναίσιμον ὡσ ἐκέλευεσ; τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

δαιμόνι’ οὐκ ἄν τίσ τοι ἀνὴρ ὃσ ἐναίσιμοσ εἰή ἔργον ἀτιμήσειε μάχησ, ἐπεὶ ἄλκιμόσ ἐσσι· ἀλλὰ ἑκὼν μεθιεῖσ τε καὶ οὐκ ἐθέλεισ· τὸ δ’ ἐμὸν κῆρ ἄχνυται ἐν θυμῷ, ὅθ’ ὑπὲρ σέθεν αἴσχε’ ἀκούω πρὸσ Τρώων, οἳ ἔχουσι πολὺν πόνον εἵνεκα σεῖο. ἀλλ’ ἰόμεν· τὰ δ’ ὄπισθεν ἀρεσσόμεθ’, αἴ κέ ποθι Ζεὺσ δώῃ ἐπουρανίοισι θεοῖσ αἰειγενέτῃσι κρητῆρα στήσασθαι ἐλεύθερον ἐν μεγάροισιν ἐκ Τροίησ ἐλάσαντασ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION