헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΠηοενισ́07́

(에우리피데스, Phoenissae, episode)

ἡγοῦ πάροιθε, θύγατερ· ὡσ τυφλῷ ποδὶ ὀφθαλμὸσ εἶ σύ, ναυβάταισιν ἄστρον ὥσ· δεῦρ’ ἐσ τὸ λευρὸν πέδον ἴχνοσ τιθεῖσ’ ἐμόν, πρόβαινε, μὴ σφαλῶμεν· ἀσθενὴσ πατήρ· κλήρουσ τέ μοι φύλασσε παρθένῳ χερί, οὓσ ἔλαβον οἰωνίσματ’ ὀρνίθων μαθὼν θάκοισιν ἐν ἱεροῖσιν, οὗ μαντεύομαι. τέκνον Μενοικεῦ, παῖ Κρέοντοσ, εἰπέ μοι πόση τισ ἡ ’πίλοιποσ ἄστεωσ ὁδὸσ πρὸσ πατέρα τὸν σόν· ὡσ ἐμὸν κάμνει γόνυ, πυκνὴν δὲ βαίνων ἤλυσιν μόλισ περῶ. θάρσει· πέλασ γάρ, Τειρεσία, φίλοισι σοῖσ ἐξώρμισαι σὸν πόδα· λαβοῦ δ’ αὐτοῦ, τέκνον· ὡσ πᾶσ’ ἀπήνη πούσ τε πρεσβύτου φιλεῖ χειρὸσ θυραίασ ἀναμένειν κουφίσματα. εἰε͂̔ν, πάρεσμεν· τί με καλεῖσ σπουδῇ, Κρέον; οὔπω λελήσμεθ’· ἀλλὰ σύλλεξαι σθένοσ καὶ πνεῦμ’ ἄθροισον, αἶποσ ἐκβαλὼν ὁδοῦ. κόπῳ παρεῖμαι γοῦν Ἐρεχθειδῶν ἄπο δεῦρ’ ἐκκομισθεὶσ τῆσ πάροιθεν ἡμέρασ· κἀκεῖ γὰρ ἦν τισ πόλεμοσ Εὐμόλπου δορόσ, οὗ καλλινίκουσ Κεκροπίδασ ἔθηκ’ ἐγώ· καὶ τόνδε χρυσοῦν στέφανον, ὡσ ὁρᾷσ, ἔχω λαβὼν ἀπαρχὰσ πολεμίων σκυλευμάτων. οἰωνὸν ἐθέμην καλλίνικα σὰ στέφη· ἐν γὰρ κλύδωνι κείμεθ’, ὥσπερ οἶσθα σύ, δορὸσ Δαναϊδῶν, καὶ μέγασ Θήβαισ ἀγών. βασιλεὺσ μὲν οὖν βέβηκε κοσμηθεὶσ ὅπλοισ ἤδη πρὸσ ἀλκὴν Ἐτεοκλῆσ Μυκηνίδα· ἐμοὶ δ’ ἐπέσταλκ’ ἐκμαθεῖν σέθεν πάρα, τί δρῶντεσ ἂν μάλιστα σώσαιμεν πόλιν. Ἐτεοκλέουσ μὲν οὕνεκ’ ἂν κλῄσασ στόμα χρησμοὺσ ἐπέσχον·

σοὶ δ’, ἐπεὶ χρῄζεισ μαθεῖν, λέξω. νοσεῖ γὰρ ἥδε γῆ πάλαι, Κρέον, ἐξ οὗ ’τεκνώθη Λάιοσ βίᾳ θεῶν πόσιν τ’ ἔφυσε μητρὶ μέλεον Οἰδίπουν· αἵ θ’ αἱματωποὶ δεργμάτων διαφθοραὶ θεῶν σόφισμα κἀπίδειξισ Ἑλλάδι. ἃ συγκαλύψαι παῖδεσ Οἰδίπου χρόνῳ χρῄζοντεσ, ὡσ δὴ θεοὺσ ὑπεκδραμούμενοι, ἥμαρτον ἀμαθῶσ· οὔτε γὰρ γέρα πατρὶ οὔτ’ ἔξοδον διδόντεσ, ἄνδρα δυστυχῆ ἐξηγρίωσαν· ἐκ δ’ ἔπνευσ’ αὐτοῖσ ἀρὰσ δεινάσ, νοσῶν τε καὶ πρὸσ ἠτιμασμένοσ. ἁγὼ τί <οὐ> δρῶν, ποῖα δ’ οὐ λέγων ἔπη ἐσ ἔχθοσ ἦλθον παισὶ τοῖσιν Οἰδίπου; ἐγγὺσ δὲ θάνατοσ αὐτόχειρ αὐτοῖσ, Κρέον· πολλοὶ δὲ νεκροὶ περὶ νεκροῖσ πεπτωκότεσ Ἀργεῖα καὶ Καδμεῖα μείξαντεσ βέλη πικροὺσ γόουσ δώσουσι Θηβαίᾳ χθονί. σύ τ’ ὦ τάλαινα συγκατασκάπτῃ πόλι, εἰ μὴ λόγοισι τοῖσ ἐμοῖσ τὶσ πείσεται. ἐκεῖνο μὲν γὰρ πρῶτον ἦν, τῶν Οἰδίπου μηδένα πολίτην μηδ’ ἄνακτ’ εἶναι χθονόσ, ὡσ δαιμονῶντασ κἀνατρέψοντασ πόλιν. ἐπεὶ δὲ κρεῖσσον τὸ κακόν ἐστι τἀγαθοῦ, μί’ ἔστιν ἄλλη μηχανὴ σωτηρίασ. ἀλλ’ ‐ οὐ γὰρ εἰπεῖν οὔτ’ ἐμοὶ τόδ’ ἀσφαλὲσ πικρόν τε τοῖσι τὴν τύχην κεκτημένοισ πόλει παρασχεῖν φάρμακον σωτηρίασ ‐ ἄπειμι. χαίρεθ’· εἷσ γὰρ ὢν πολλῶν μέτα τὸ μέλλον, εἰ χρή, πείσομαι· τί γὰρ πάθω; ἐπίσχεσ αὐτοῦ, πρέσβυ. μὴ ’πιλαμβάνου. μεῖνον, τί φεύγεισ; ἡ τύχη σ’, ἀλλ’ οὐκ ἐγώ. φράσον πολίταισ καὶ πόλει σωτηρίαν. βούλῃ σὺ μέντοι κοὐχὶ βουλήσῃ τάχα. καὶ πῶσ πατρῴαν γαῖαν οὐ σῷσαι θέλω; θέλεισ ἀκοῦσαι δῆτα καὶ σπουδὴν ἔχεισ; ἐσ γὰρ τί μᾶλλον δεῖ προθυμίαν ἔχειν; κλύοισ ἂν ἤδη τῶν ἐμῶν θεσπισμάτων. πρῶτον δ’ ἐκεῖνο βούλομαι σαφῶσ μαθεῖν, ποῦ ’στιν Μενοικεύσ, ὅσ με δεῦρ’ ἐπήγαγεν; ὅδ’ οὐ μακρὰν ἄπεστι, πλησίον δὲ σοῦ. ἀπελθέτω νυν θεσφάτων ἐμῶν ἑκάσ. ἐμὸσ πεφυκὼσ παῖσ ἃ δεῖ σιγήσεται. βούλῃ παρόντοσ δῆτά σοι τούτου φράσω; κλύων γὰρ ἂν τέρποιτο τῆσ σωτηρίασ. ἄκουε δή νυν θεσφάτων ἐμῶν ὁδόν·

ἃ δρῶντεσ ἂν σώσαιτε Καδμείων πόλιν σφάξαι Μενοικέα τόνδε δεῖ σ’ ὑπὲρ πάτρασ, σὸν παῖδ’, ἐπειδὴ τὴν τύχην αὐτὸσ καλεῖσ. τί φῄσ; τίν’ εἶπασ τόνδε μῦθον, ὦ γέρον; ἅπερ πέφυκε, ταῦτα κἀνάγκη σὲ δρᾶν. ὦ πολλὰ λέξασ ἐν βραχεῖ χρόνῳ κακά. σοί γ’, ἀλλὰ πατρίδι μεγάλα καὶ σωτήρια. οὐκ ἔκλυον, οὐκ ἤκουσα· χαιρέτω πόλισ. ἁνὴρ ὅδ’ οὐκέθ’ αὑτόσ· ἐκνεύει πάλιν. χαίρων ἴθ’· οὐ γὰρ σῶν με δεῖ μαντευμάτων. ἀπόλωλεν ἡ ἀλήθει’, ἐπεὶ σὺ δυστυχεῖσ; ὦ πρόσ σε γονάτων καὶ γερασμίου τριχὸσ ‐ τί προσπίτνεισ με; δυσφύλακτ’ αἰτῇ κακά. σίγα· πόλει δὲ τούσδε μὴ λέξῃσ λόγουσ. ἀδικεῖν κελεύεισ μ’· οὐ σιωπήσαιμεν ἄν. τί δή με δράσεισ; παῖδά μου κατακτενεῖσ; ἄλλοισ μελήσει ταῦτ’, ἐμοὶ δ’ εἰρήσεται. ἐκ τοῦ δ’ ἐμοὶ τόδ’ ἦλθε καὶ τέκνῳ κακόν; ὀρθῶσ μ’ ἐρωτᾷσ κεἰσ ἀγῶν’ ἔρχῃ λόγων. δεῖ τόνδε θαλάμαισ, οὗ δράκων ὁ γηγενὴσ ἐγένετο Δίρκησ ναμάτων ἐπίσκοποσ, σφαγέντα φόνιον αἷμα γῇ δοῦναι χοὰσ Κάδμου, παλαιῶν Ἄρεοσ ἐκ μηνιμάτων, ὃσ γηγενεῖ δράκοντι τιμωρεῖ φόνον. καὶ ταῦτα δρῶντεσ σύμμαχον κτήσεσθ’ Ἄρη. χθὼν δ’ ἀντὶ καρποῦ καρπὸν ἀντί θ’ αἵματοσ αἷμ’ ἢν λάβῃ βρότειον, ἕξετ’ εὐμενῆ γῆν, ἥ ποθ’ ἡμῖν χρυσοπήληκα στάχυν σπαρτῶν ἀνῆκεν· ἐκ γένουσ δὲ δεῖ θανεῖν τοῦδ’, ὃσ δράκοντοσ γένυοσ ἐκπέφυκε παῖσ. σὺ δ’ ἐνθάδ’ ἡμῖν λοιπὸσ εἶ σπαρτῶν γένουσ ἀκέραιοσ, ἔκ τε μητρὸσ ἀρσένων τ’ ἄπο, οἱ σοί τε παῖδεσ.

Αἵμονοσ μὲν οὖν γάμοι σφαγὰσ ἀπείργουσ’. οὐ γάρ ἐστιν ᾔθεοσ· κεἰ μὴ γὰρ εὐνῆσ ἥψατ’, ἀλλ’ ἔχει λέχοσ. οὗτοσ δὲ πῶλοσ τῇδ’ ἀνειμένοσ πόλει θανὼν πατρῴαν γαῖαν ἐκσώσειεν ἄν. πικρὸν δ’ Ἀδράστῳ νόστον Ἀργείοισί τε θήσει, μέλαιναν κῆρ’ ἐπ’ ὄμμασιν βαλών, κλεινάσ τε Θήβασ. τοῖνδ’ ἑλοῦ δυοῖν πότμοιν τὸν ἕτερον· ἢ γὰρ παῖδα σῷσον ἢ πόλιν. τὰ μὲν παρ’ ἡμῶν πάντ’ ἔχεισ·

ἡγοῦ, τέκνον, πρὸσ οἶκον. ὅστισ δ’ ἐμπύρῳ χρῆται τέχνῃ, μάταιοσ· ἢν μὲν ἐχθρὰ σημήνασ τύχῃ, πικρὸσ καθέστηχ’ οἷσ ἂν οἰωνοσκοπῇ· ψευδῆ δ’ ὑπ’ οἴκτου τοῖσι χρωμένοισ λέγων ἀδικεῖ τὰ τῶν θεῶν. Φοῖβον ἀνθρώποισ μόνον χρῆν θεσπιῳδεῖν, ὃσ δέδοικεν οὐδένα. Κρέον, τί σιγᾷσ γῆρυν ἄφθογγον σχάσασ;

κἀμοὶ γὰρ οὐδὲν ἧσσον ἔκπληξισ πάρα. τί δ’ ἄν τισ εἴποι; δῆλον οἵ γ’ ἐμοὶ λόγοι. ἐγὼ γὰρ οὔποτ’ ἐσ τόδ’ εἶμι συμφορᾶσ, ὥστε σφαγέντα παῖδα προσθεῖναι πόλει. πᾶσιν γὰρ ἀνθρώποισι φιλότεκνοσ βίοσ, οὐδ’ ἂν τὸν αὑτοῦ παῖδά τισ δοίη κτανεῖν. μή μ’ εὐλογείτω τἀμά τισ κτείνων τέκνα. αὐτὸσ δ’ ‐ ἐν ὡραίῳ γὰρ ἕσταμεν βίου ‐ θνῄσκειν ἕτοιμοσ πατρίδοσ ἐκλυτήριον. ἀλλ’ εἰᾶ, τέκνον, πρὶν μαθεῖν πᾶσαν πόλιν, ἀκόλαστ’ ἐάσασ μάντεων θεσπίσματα, φεῦγ’ ὡσ τάχιστα τῆσδ’ ἀπαλλαχθεὶσ χθονόσ·

λέξει γὰρ ἀρχαῖσ καὶ στρατηλάταισ τάδε, πύλασ ἐφ’ ἑπτὰ καὶ λοχαγέτασ μολών· κἂν μὲν φθάσωμεν, ἔστι σοι σωτηρία· ἢν δ’ ὑστερήσῃσ, οἰχόμεσθα, κατθανῇ. ποῖ δῆτα φεύγω; τίνα πόλιν; τίνα ξένων; ὅπου χθονὸσ τῆσδ’ ἐκποδὼν μάλιστ’ ἔσῃ. οὐκοῦν σὲ φράζειν εἰκόσ, ἐκπονεῖν δ’ ἐμέ. Δελφοὺσ περάσασ ‐ ποῖ με χρή, πάτερ, μολεῖν; Αἰτωλίδ’ ἐσ γῆν. ἐκ δὲ τῆσδε ποῖ περῶ; Θεσπρωτὸν οὖδασ. σεμνὰ Δωδώνησ βάθρα; ἔγνωσ. τί δὴ τόδ’ ἔρυμά μοι γενήσεται; πόμπιμοσ ὁ δαίμων. χρημάτων δὲ τίσ πόροσ; ἐγὼ πορεύσω χρυσόν. εὖ λέγεισ, πάτερ. χώρει νυν· ὡσ σὴν πρὸσ κασιγνήτην μολών, ἧσ πρῶτα μαστὸν εἵλκυσ’, Ιὀκάστην λέγω, μητρὸσ στερηθεὶσ ὀρφανόσ τ’ ἀποζυγείσ ‐ προσηγορήσων εἶμι καὶ σῴσων βίον. ἀλλ’ εἰᾶ, χώρει· μὴ τὸ σὸν κωλυέτω. ‐ γυναῖκεσ, ὡσ εὖ πατρὸσ ἐξεῖλον φόβον, κλέψασ λόγοισιν, ὥσθ’ ἃ βούλομαι τυχεῖν· ὅσ μ’ ἐκκομίζει, πόλιν ἀποστερῶν τύχησ, καὶ δειλίᾳ δίδωσι.

καὶ συγγνωστὰ μὲν γέροντι, τοὐμὸν δ’ οὐχὶ συγγνώμην ἔχει, προδότην γενέσθαι πατρίδοσ ἥ μ’ ἐγείνατο. ὡσ οὖν ἂν εἰδῆτ’, εἶμι καὶ σῴσω πόλιν ψυχήν τε δώσω τῆσδ’ ὑπερθανεῖν χθονόσ. αἰσχρὸν γάρ· οἱ μὲν θεσφάτων ἐλεύθεροι κοὐκ εἰσ ἀνάγκην δαιμόνων ἀφιγμένοι στάντεσ παρ’ ἀσπίδ’ οὐκ ὀκνήσουσιν θανεῖν, πύργων πάροιθε μαχόμενοι πάτρασ ὕπερ· ἐγὼ δέ, πατέρα καὶ κασίγνητον προδοὺσ πόλιν τ’ ἐμαυτοῦ, δειλὸσ ὣσ ἔξω χθονὸσ ἄπειμ’· ὅπου δ’ ἂν ζῶ, κακὸσ φανήσομαι. μὰ τὸν μετ’ ἄστρων Ζῆν’ Ἄρη τε φοίνιον, ὃσ τοὺσ ὑπερτείλαντασ ἐκ γαίασ ποτὲ Σπαρτοὺσ ἄνακτασ τῆσδε γῆσ ἱδρύσατο.

ἀλλ’ εἶμι καὶ στὰσ ἐξ ἐπάλξεων ἄκρων σφάξασ ἐμαυτὸν σηκὸν ἐσ μελαμβαθῆ δράκοντοσ, ἔνθ’ ὁ μάντισ ἐξηγήσατο, ἐλευθερώσω γαῖαν· εἴρηται λόγοσ. στείχω δέ, θανάτου δῶρον οὐκ αἰσχρὸν πόλει δώσων, νόσου δὲ τήνδ’ ἀπαλλάξω χθόνα. εἰ γὰρ λαβὼν ἕκαστοσ ὅ τι δύναιτό τισ χρηστὸν διέλθοι τοῦτο κἀσ κοινὸν φέροι πατρίδι, κακῶν ἂν αἱ πόλεισ ἐλασσόνων πειρώμεναι τὸ λοιπὸν εὐτυχοῖεν ἄν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Euripides, Phoenissae, episode

(에우리피데스, Phoenissae, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION