헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́03́09́

(에픽테토스, Works, book 1, Πῶσ ἀπὸ τοῦ συγγενεῖσ ἡμᾶσ εἶναι τῷ θεῷ ἐπέλθοι ἄν τισ ἐπὶ τὰ ἑξῆσ.)

Εἰ ταῦτά ἐστιν ἀληθῆ τὰ περὶ τῆσ συγγενείασ τοῦ θεοῦ καὶ ἀνθρώπων λεγόμενα ὑπὸ τῶν φιλοσόφων, τί ἄλλο ἀπολείπεται τοῖσ ἀνθρώποισ ἢ τὸ τοῦ Σωκράτουσ, μηδέποτε πρὸσ τὸν πυθόμενον ποδαπόσ ἐστιν εἰπεῖν ὅτι Ἀθηναῖοσ ἢ Κορίνθιοσ, ἀλλ’ ὅτι κόσμιοσ; διὰ τί γὰρ λέγεισ Ἀθηναῖον εἶναι σεαυτόν, οὐχὶ δ’ ἐξ ἐκείνησ μόνον τῆσ γωνίασ, εἰσ ἣν ἐρρίφη γεννηθέν σου τὸ σωμάτιον;

ἢ δῆλον ὅτι ἀπὸ τοῦ κυριωτέρου καὶ περιέχοντοσ οὐ μόνον αὐτὴν ἐκείνην τὴν γωνίαν, ἀλλὰ καὶ ὅλην σου τὴν οἰκίαν καὶ ἁπλῶσ ὅθεν σου τὸ γένοσ τῶν προγόνων εἰσ σὲ κατελήλυθεν ἐντεῦθέν ποθεν καλεῖσ σεαυτὸν Ἀθηναῖον καὶ Κορίνθιον;

ὅτι κοινωνεῖν μόνον ταῦτα πέφυκεν τῷ θεῷ τῆσ συναναστροφῆσ κατὰ τὸν λόγον ἐπι πεπλεγμένα", διὰ τί μὴ εἴπῃ [τισ] αὑτὸν κόσμιον;

διὰ τί μὴ υἱὸν τοῦ θεοῦ;

διὰ τί δὲ φοβηθήσεταί τι τῶν γιγνομένων ἐν ἀνθρώποισ; ἀλλὰ πρὸσ μὲν τὸν Καίσαρα ἡ συγγένεια ἢ ἄλλον τινὰ τῶν μέγα δυναμένων ἐν Ῥώμῃ ἱκανὴ παρέχειν ἐν ἀσφαλείᾳ διάγοντασ καὶ ἀκαταφρονήτουσ καὶ δεδοικότασ μηδ’ ὁτιοῦν, τὸ δὲ τὸν θεὸν ποιητὴν ἔχειν καὶ πατέρα καὶ κηδεμόνα οὐκέτι ἡμᾶσ ἐξαιρήσεται λυπῶν καὶ φόβων;

‐ Καὶ πόθεν φάγω, φησίν, μηδὲν ἔχων;

‐ Καὶ πῶσ οἱ δοῦλοι, πῶσ οἱ δραπέται, τίνι πεποιθότεσ ἐκεῖνοι ἀπαλλάττονται τῶν δεσποτῶν; τοῖσ ἀγροῖσ. ἢ τοῖσ οἰκέταισ ἢ τοῖσ ἀργυρώμασιν; οὐδενί, ἀλλ’ ἑαυτοῖσ· καὶ ὅμωσ οὐκ ἐπιλείπουσιν αὐτοὺσ τροφαί. τὸν δὲ φιλόσοφον ἡμῖν δεήσει ἄλλοισ θαρροῦντα καὶ ἐπαναπαυόμενον ἀποδημεῖν καὶ μὴ ἐπιμελεῖσθαι αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τῶν θηρίων τῶν ἀλόγων εἶναι χείρονα καὶ δειλότερον, ὧν ἕκαστον αὐτὸ αὑτῷ ἀρκούμενον οὔτε τροφῆσ ἀπορεῖ τῆσ οἰκείασ οὔτε διεξαγωγῆσ τῆσ καταλλήλου[σ] καὶ κατὰ φύσιν;

ἀλλὰ μή τινεσ ἐμπίπτωσιν τοιοῦτοι νέοι, οἳ ἐπιγνόντεσ τὴν πρὸσ τοὺσ θεοὺσ συγγένειαν καὶ ὅτι δεσμά τινα ταῦτα προσηρτήμεθα τὸ σῶμα καὶ τὴν κτῆσιν αὐτοῦ καὶ ὅσα τούτων ἕνεκα ἀναγκαῖα ἡμῖν γίνεται εἰσ οἰκονομίαν καὶ ἀναστροφὴν τὴν ἐν τῷ βίῳ, ὡσ βάρη τινὰ καὶ ἀνιαρὰ καὶ ἄχρηστα ἀπορρῖψαι θέλωσιν καὶ ἀπελθεῖν πρὸσ τοὺσ συγγενεῖσ.

καὶ τοῦτον ἔδει τὸν ἀγῶνα ἀγωνίζεσθαι τὸν διδάσκαλον ὑμῶν καὶ παιδευτήν, εἴ τισ ἄρα ἦν·

ὑμᾶσ μὲν ἔρχεσθαι λέγοντασ "Ἐπίκτητε, οὐκέτι ἀνεχόμεθα μετὰ τοῦ σωματίου τούτου δεδεμένοι καὶ τοῦτο τρέφοντεσ καὶ ποτίζοντεσ καὶ ἀναπαύοντεσ καὶ καθαίροντεσ, εἶτα δι’ αὐτὸ συμπεριφερόμενοι τοῖσδε καὶ τοῖσδε. οὐκ ἀδιάφορα ταῦτα καὶ οὐδὲν πρὸσ ἡμᾶσ καὶ ὁ θάνατοσ οὐ κακόν;

καὶ συγγενεῖσ τινεσ τοῦ θεοῦ ἐσμεν κἀκεῖθεν ἐληλύθαμεν; ἄφεσ ἡμᾶσ ἀπελθεῖν ὅθεν ἐληλύθαμεν, ἄφεσ λυθῆναί ποτε τῶν δεσμῶν τούτων τῶν ἐξηρτημένων καὶ βαρούντων.

ἐνταῦθα λῃσταὶ καὶ κλέπται καὶ δικαστήρια καὶ οἱ καλούμενοι τύραννοι δοκοῦντεσ ἔχειν τινὰ ἐφ’ ἡμῖν ἐξουσίαν διὰ τὸ σωμάτιον καὶ τὰ τούτου κτήματα.

ἄφεσ δείξωμεν αὐτοῖσ, ὅτι οὐδενὸσ ἔχουσιν ἐξουσίαν" 3· ἐμὲ δ’ ἐν τῷδε λέγειν ὅτι "ἄνθρωποι, ἐκδέξασθε τὸν θεόν.

ὅταν ἐκεῖνοσ σημήνῃ καὶ ἀπολύσῃ ὑμᾶσ ταύτησ τῆσ ὑπηρεσίασ, τότ’ ἀπολύεσθε πρὸσ αὐτόν· ἐπὶ δὲ τοῦ παρόντοσ ἀνάσχεσθε ἐνοικοῦντεσ ταύτην τὴν χώραν, εἰσ ἣν ἐκεῖνοσ ὑμᾶσ ἔταξεν. ὀλίγοσ ἄρα χρόνοσ οὗτοσ ὁ τῆσ οἰκήσεωσ καὶ ῥᾴδιοσ τοῖσ οὕτω διακειμένοισ.

ποῖοσ γὰρ ἔτι τύραννοσ ἢ ποῖοσ κλέπτησ ἢ ποῖα δικαστήρια φοβερὰ τοῖσ οὕτωσ παρ’ οὐδὲν πεποιημένοισ τὸ σῶμα καὶ τὰ τούτου κτήματα; μείνατε, μὴ ἀλογίστωσ ἀπέλθητε". Τοιοῦτόν τι ἔδει γίνεσθαι παρὰ τοῦ παιδευτοῦ πρὸσ τοὺσ εὐφυεῖσ τῶν νέων.

νῦν δὲ τί γίνεται;

νεκρὸσ μὲν ὁ παιδευτήσ, νεκροὶ δ’ ὑμεῖσ. ὅταν χορτασθῆτε σήμερον, κάθησθε κλάοντεσ περὶ τῆσ αὔριον, πόθεν φάγητε. ἀνδράποδον, ἂν σχῇσ, ἕξεισ·

ἂν μὴ σχῇσ, ἐξελεύσῃ· ἤνοικται ἡ θύρα. τί πενθεῖσ; ποῦ ἔτι τόποσ δακρύοισ; τίσ ἔτι κολακείασ ἀφορμή; διὰ τί ἄλλοσ ἄλλῳ φθονήσει; διὰ τί πολλὰ κεκτημένουσ θαυμάσει ἢ τοὺσ ἐν δυνάμει τεταγμένουσ, μάλιστ’ ἂν καὶ ἰσχυροὶ ὦσιν καὶ ὀργίλοι; τί γὰρ ἡμῖν ποιήσουσιν;

ἃ δύνανται ποιῆσαι, τούτων οὐκ ἐπιστρεψόμεθα· ὧν ἡμῖν μέλει, ταῦτα οὐ δύνανται. τίσ οὖν ἔτι ἄρξει τοῦ οὕτωσ διακειμένου; πῶσ Σωκράτησ εἶχεν πρὸσ ταῦτα;

πῶσ γὰρ ἄλλωσ ἢ ὡσ ἔδει τὸν πεπεισμένον ὅτι ἐστὶ τῶν θεῶν συγγενήσ; , ἀποκρινοῦμαι ὅτι γελοῖοί ἐστε, οἵτινεσ ἀξιοῦτε, εἰ μέν με ὁ στρατηγὸσ ὁ ὑμέτεροσ ἔταξεν εἴσ τινα τάξιν, ὅτι ἔδει με τηρεῖν αὐτὴν καὶ φυλάττειν καὶ μυριάκισ πρότερον αἱρεῖσθαι ἀποθνῄσκειν ἢ ἐγκαταλιπεῖν αὐτήν, εἰ δ’ ὁ θεὸσ ἔν τινι χώρᾳ καὶ ἀναστροφῇ κατατέταχεν, ταύτην δ’ ἐγκαταλιπεῖν δεῖ ἡμᾶσ.

" τοῦτ’ ἔστιν ἄνθρωποσ ταῖσ ἀληθείαισ συγγενὴσ τῶν θεῶν. ἡμεῖσ οὖν ὡσ κοιλίαι, ὡσ ἔντερα, ὡσ αἰδοῖα, οὕτω περὶ αὑτῶν διανοούμεθα, ὅτι φοβούμεθα, ὅτι ἐπιθυμοῦμεν·

τοὺσ εἰσ ταῦτα συνεργεῖν δυναμένουσ κολακεύομεν, τοὺσ αὐτοὺσ τούτουσ δεδοίκαμεν.

Ἐμέ τισ ἠξίωκεν ὑπὲρ αὐτοῦ γράψαι εἰσ τὴν Ῥώμην ὡσ ἐδόκει τοῖσ πολλοῖσ ἠτυχηκὼσ καὶ πρότερον μὲν ἐπιφανὴσ ὢν καὶ πλούσιοσ, ὕστερον δ’ ἐκπεπτωκὼσ ἁπάντων καὶ διάγων ἐνταῦθα.

κἀγὼ ἔγραψα ὑπὲρ αὐτοῦ ταπεινῶσ.

ὁ δ’ ἀναγνοὺσ τὴν ἐπιστολὴν ἀπέδωκέν μοι αὐτὴν καὶ ἔφη ὅτι "Ἐγὼ βοηθηθῆναί τι ὑπὸ σοῦ ἤθελον, οὐχὶ ἐλεηθῆναι· κακὸν δέ μοι οὐθέν ἐστιν". 3Συμβήσεταί σοι τοῦτο καὶ τοῦτο ὑπὸ τοῦ δεσπότου" 3.

κἀμοῦ πρὸσ αὐτὸν ἀποκριναμένου ὅτι "Ἀνθρώπινα" "Τί οὖν ἔτι ἐκεῖνον παρακαλῶ παρὰ σοῦ αὐτὰ λαβεῖν δυνάμενοσ"; ὃ ἐξ αὑτοῦ τισ ἔχει, περισσὸσ καὶ μάταιοσ παρ’ ἄλλου λαμβάνων.

ἐγὼ οὖν ἔχων ἐξ ἐμαυτοῦ λαβεῖν τὸ μεγαλόψυχον καὶ γενναῖον, ἀγρὸν παρὰ σοῦ λάβω καὶ ἀργύριον ἢ ἀρχήν τινα;

μὴ γένοιτο. οὐχ οὕτωσ ἀναίσθητοσ ἔσομαι τῶν ἐμῶν κτημάτων. ἀλλ’ ὅταν τισ ᾖ δειλὸσ καὶ ταπεινόσ, ὑπὲρ τούτου τί ἄλλο ἢ ἀνάγκη γράφειν ἐπιστολὰσ ὡσ ὑπὲρ νεκροῦ "τὸ πτῶμα ἡμῖν χάρισαι τοῦ δεῖνοσ καὶ ξέστην αἱματίου" 3;

τῷ γὰρ ὄντι πτῶμα ὁ τοιοῦτόσ ἐστι καὶ ξέστησ αἱματίου, πλέον δ’ οὐδέν.

εἰ δ’ ἦν πλέον τι, ᾐσθάνετ’ ἄν, ὅτι ἄλλοσ δι’ ἄλλον οὐ δυστυχεῖ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Epictetus, Works, book 1, Πῶσ ἀπὸ τοῦ συγγενεῖσ ἡμᾶσ εἶναι τῷ θεῷ ἐπέλθοι ἄν τισ ἐπὶ τὰ ἑξῆσ.

(에픽테토스, Works, book 1, Πῶσ ἀπὸ τοῦ συγγενεῖσ ἡμᾶσ εἶναι τῷ θεῷ ἐπέλθοι ἄν τισ ἐπὶ τὰ ἑξῆσ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION