헬라어 문장 검색 - Διογεν́Λιϝεσοφ́2́17́

(디오게네스 라에르티오스, Lives of Eminent Philosophers, B, Kef. iz'. MENEDHMOS)

[Μενέδημοσ] Οὗτοσ τῶν ἀπὸ Φαίδωνοσ, Κλεισθένουσ τοῦ τῶν Θεοπροπιδῶν καλουμένων υἱόσ, ἀνδρὸσ εὐγενοῦσ μέν, ἀρχιτέκτονοσ δὲ καὶ πένητοσ· οἱ δὲ καὶ σκηνογράφον αὐτὸν εἶναί φασι καὶ μαθεῖν ἑκάτερα τὸν Μενέδημον· ὅθεν γράψαντοσ αὐτοῦ ψήφισμά τι καθήψατό τισ Ἀλεξίνειοσ, εἰπὼν ὡσ οὔτε σκηνὴν οὔτε ψήφισμα προσήκει τῷ σοφῷ γράφειν. πεμφθεὶσ δὲ φρουρὸσ ὁ Μενέδημοσ ὑπὸ τῶν Ἐρετριέων εἰσ Μέγαρα ἀνῆλθεν εἰσ Ἀκαδημείαν πρὸσ Πλάτωνα, καὶ θηραθεὶσ κατέλιπε τὴν στρατείαν. Ἀσκληπιάδου δὲ τοῦ Φλιασίου περισπάσαντοσ αὐτὸν ἐγένετο ἐν Μεγάροισ παρὰ Στίλπωνι, οὗπερ ἀμφότεροι διήκουσαν·

κἀντεῦθεν πλεύσαντεσ εἰσ Ἦλιν Ἀγχιπύλῳ καὶ Μόσχῳ τοῖσ ἀπὸ Φαίδωνοσ παρέβαλον. καὶ μέχρι μὲν τούτων, ὡσ προείρηται ἐν τῷ περὶ Φαίδωνοσ, Ἠλιακοὶ προσηγορεύοντο· Ἐρετρικοὶ δ’ ἐκλήθησαν ἀπὸ τῆσ πατρίδοσ τοῦ περὶ οὗ ὁ λόγοσ. Φαίνεται δὴ ὁ Μενέδημοσ σεμνὸσ ἱκανῶσ γενέσθαι· ὅθεν αὐτὸν Κράτησ παρῳδῶν φησι· Φλιάσιόν τ’ Ἀσκληπιάδην καὶ ταῦρον Ἐρέτρην. ὁ δὲ Τίμων οὕτωσ· ὄγκον ἀναστήσασ ὠφρυωμένοσ ἀφροσιβόμβαξ. οὕτω δ’ ἦν σεμνὸσ ὡσ Εὐρύλοχον τὸν Κασανδρέα μετὰ Κλεϊππίδου Κυζικηνοῦ μειρακίου κληθέντα ὑπ’ Ἀντιγόνου ἀντειπεῖν·

φοβεῖσθαι γὰρ μὴ Μενέδημοσ αἴσθοιτο. ἦν γὰρ καὶ ἐπικόπτησ καὶ παρρησιαστήσ. μειρακίου γοῦν καταθρασυνομένου εἶπε μὲν οὐδέν· λαβὼν δὲ κάρφοσ διέγραφεν εἰσ τοὔδαφοσ περαινομένου σχῆμα· ἑώσ ὁρώντων πάντων συνὲν τὸ μειράκιον τὴν ὕβριν ἀπηλλάγη. Ιἑροκλέουσ δὲ τοῦ ἐπὶ τοῦ Πειραιῶσ συνανακάμπτοντοσ αὐτῷ ἐν Ἀμφιαράου καὶ πολλὰ λέγοντοσ περὶ τῆσ ἁλώσεωσ τῆσ Ἐρετρίασ, ἄλλο μὲν οὐδὲν εἶπεν, ἠρώτησε δὲ εἰσ τί αὐτὸν Ἀντίγονοσ περαίνει. Πρὸσ δὲ τὸν θρασυνόμενον μοιχόν, "ἀγνοεῖσ," ἔφη, "ὅτι οὐ μόνον κράμβη χυλὸν ἔχει χρηστόν, ἀλλὰ καὶ ῥαφανίσ;

πρὸσ δὲ τὸν νεώτερον κεκραγότα, " σκέψαι," ἔφη, " μή τι ὄπισθεν ἔχων λέληθασ. " Ἀντιγόνου δὲ συμβουλευομένου εἰ ἐπὶ κῶμον ἀφίκοιτο, σιωπήσασ τἄλλα μόνον ἐκέλευσεν ἀπαγγεῖλαι ὅτι βασιλέωσ υἱόσ ἐστι. πρὸσ δὲ τὸν ἀναίσθητον ἀναφέροντά τι αὐτῷ εἰκαίωσ, ἠρώτησεν εἰ ἀγρὸν ἔχοι· φήσαντοσ δὲ καὶ πάμπλειστα κτήματα, "πορεύου τοίνυν," ἔφη, "κἀκείνων ἐπιμελοῦ, μὴ συμβῇ σοι καὶ ταῦτα καταφθεῖραι καὶ κομψὸν ἰδιώτην ἀποβαλεῖν. " πρὸσ δὲ τὸν πυθόμενον εἰ γήμαι ὁ σπουδαῖοσ, ἔφη, "πότερον ἐγώ σοι σπουδαῖοσ δοκῶ ἢ οὔ; φήσαντοσ δ’ εἶναι, "ἐγὼ τοίνυν," εἶπε, "γεγάμηκα. πρὸσ δὲ τὸν εἰπόντα πολλὰ τὰ ἀγαθὰ ἐπύθετο πόσα τὸν ἀριθμὸν καὶ εἰ νομίζοι πλείω τῶν ἑκατόν.

μὴ δυνάμενοσ δὲ τῶν καλούντων ἐπὶ δεῖπνόν τινοσ περιελεῖν τὴν πολυτέλειαν, κληθείσ ποτε οὐδὲν μὲν εἶπε· σιωπῶν δ’ αὐτὸν ἐνουθέτησε μόνασ ἐλαίασ προσενεγκάμενοσ. διὰ δὴ οὖν τὸ παρρησιαστικὸν τοῦτο μικροῦ καὶ ἐκινδύνευσεν ἐν Κύπρῳ παρὰ Νικοκρέοντι σὺν Ἀσκληπιάδῃ τῷ φίλῳ. τοῦ γάρ τοι βασιλέωσ ἐπιμήνιον ἑορτὴν τελοῦντοσ καὶ καλέσαντοσ καὶ τούτουσ ὥσπερ τοὺσ ἄλλουσ φιλοσόφουσ, τὸν Μενέδημον εἰπεῖν ὡσ εἰ καλὸν ἦν ἡ τῶν τοιούτων ἀνδρῶν συναγωγή, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἔδει γίνεσθαι τὴν ἑορτήν· εἰ δ’ οὔ, περιττῶσ καὶ νῦν. πρὸσ δὲ τοῦτο ἀπαντήσαντοσ τοῦ τυράννου καὶ εἰπόντοσ ὡσ ταύτην τὴν ἡμέραν ἔχοι σχολάζουσαν πρὸσ τὸ διακούειν φιλοσόφων, ἔτι καὶ μᾶλλον αὐστηρότερον ἐνέκειτο, δεικνὺσ ἐπὶ τῆσ θυσίασ ὡσ χρὴ πάντα καιρὸν φιλοσόφων ἀκούειν·

ὥστ’ εἰ μή τισ αὐλητὴσ αὐτοὺσ διεπέμψατο, κἂν ἀπώλοντο. ὅθεν χειμαζομένων ἐν τῷ πλοίῳ τὸν Ἀσκληπιάδην φασὶν εἰπεῖν ὡσ ἡ μὲν τοῦ αὐλητοῦ εὐμουσία σέσωκεν αὐτούσ, ἡ δὲ τοῦ Μενεδήμου παρρησία ἀπολώλεκεν. Ἦν δέ, φασί, καὶ ἐκκλίτησ καὶ τὰ τῆσ σχολῆσ ἀδιάφοροσ, οὔτε τάξιν γοῦν τινὰ ἦν παρ’ αὐτῷ βλέπειν οὔτε βάθρα κύκλῳ διέκειτο, ἀλλ’ οὗ ἂν ἕκαστοσ ἔτυχε περιπατῶν ἢ καθήμενοσ ἤκουε, καὶ αὐτοῦ τοῦτον τὸν τρόπον διακειμένου. ἀγωνιάτησ μέντοι, φασίν, ἦν ἄλλωσ καὶ φιλόδοξοσ ὥστε τὸ πρότερον τέκτονι συνοικοδομοῦντεσ αὐτόσ τε καὶ ὁ Ἀσκληπιάδησ, ὁ μὲν Ἀσκληπιάδησ ἐφαίνετο γυμνὸσ ἐπὶ τοῦ τέγουσ τὸν πηλὸν παραφέρων, ὁ δὲ εἴ τιν’ ἴδοι ἐρχόμενον, παρεκρύπτετο.

ἐπεὶ δ’ ἥψατο τῆσ πολιτείασ, οὕτωσ ἦν ἀγωνιάτησ ὥστε καὶ τὸν λιβανωτὸν τιθεὶσ διήμαρτε τοῦ θυμιατηρίου. καί ποτε Κράτητοσ περιισταμένου αὐτὸν καὶ καθαπτομένου εἰσ τὸ ὅτι πολιτεύεται, ἐκέλευσέ τισιν εἰσ τὸ δεσμωτήριον αὐτὸν ἐμβαλεῖν· τὸν δὲ μηδὲν ἧττον τηρεῖν παριόντα καὶ ὑπερκύπτοντα Ἀγαμεμνόνειόν τε καὶ Ἡγησίπολιν ἀποκαλεῖν. Ἦν δέ πωσ ἠρέμα καὶ δεισιδαιμονέστεροσ σὺν γοῦν Ἀσκληπιάδῃ κατ’ ἄγνοιαν ἐν πανδοκείῳ ποτὲ κρεάτων ῥιπτουμένων φαγών, ἐπειδὴ μάθοι, ἐναυτία τε καὶ ὠχρία·

ἑώσ Ἀσκληπιάδησ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὡσ οὐδὲν [εἰπὼν] ἠνώχλησεν αὐτὸν τὰ κρέα, ἀλλ’ ἡ περὶ τούτων ὑπόνοια. τὰ δ’ ἄλλα μεγαλόψυχοσ ἀνὴρ ἦν καὶ ἐλευθέριοσ. κατά τε τὴν ἕξιν τὴν σωματικὴν ἤδη καὶ πρεσβύτησ ὑπάρχων οὐδὲν ἧττον ἀθλητοῦ στερεόσ τε καὶ ἐπι‐ κεκαυμένοσ τὸ εἶδοσ, πίων τε καὶ τετριμμένοσ τὸ δὲ μέγεθοσ σύμμετροσ, ὡσ δῆλον ἐκ τοῦ εἰκονίου τοῦ ἐν Ἐρετρίᾳ ἐν τῷ ἀρχαίῳ σταδίῳ. ἔστι γάρ, ὡσ ἐπίτηδεσ, παράγυμνον, τὰ πλεῖστα μέρη φαῖνον τοῦ σώματοσ. Ἦν δὲ καὶ φιλυπόδοχοσ καὶ διὰ τὸ νοσῶδεσ τῆσ Ἐρετρίασ πλείω συνάγων συμπόσια·

ἐν οἷσ καὶ ποιητῶν καὶ μουσικῶν. ἠσπάζετο δὲ καὶ Ἄρατον καὶ Λυκόφρονα τὸν τῆσ τραγῳδίασ ποιητὴν καὶ τὸν Ῥόδιον Ἀνταγόραν· μάλιστα δὲ πάντων Ὁμήρῳ προσεῖχεν· εἶτα καὶ τοῖσ μελικοῖσ· ἔπειτα Σοφοκλεῖ, καὶ δὴ καὶ Ἀχαιῷ, ᾧπερ καὶ τὸ δευτερεῖον ἐν τοῖσ Σατύροισ, Αἰσχύλῳ δὲ τὸ πρωτεῖον ἀπεδίδου. ὅθεν καὶ πρὸσ τοὺσ ἀντιπολιτευομένουσ ταῦτα, φασί, προεφέρετο· ἡλίσκετ’ ἆρα καὶ πρὸσ ἀσθενῶν ταχύσ, καὶ πρὸσ χελώνησ ἀετὸσ βραχεῖ χρόνῳ. ταῦτα δ’ ἐστὶν Ἀχαιοῦ ἐκ τῆσ σατυρικῆσ Ὀμφάλησ·

ὥστε πταίουσιν οἱ λέγοντεσ μηδὲν αὐτὸν ἀνεγνωκέναι πλὴν τῆσ Μηδείασ τῆσ Εὐριπίδου, ἣν ἔνιοι Νεόφρονοσ εἶναι τοῦ Σικυωνίου φασί. Τῶν δὲ διδασκάλων τοὺσ περὶ Πλάτωνα καὶ Ξενοκράτην, ἔτι τε Παραιβάτην τὸν Κυρηναῖον κατεφρόνει, Στίλπωνα δ’ ἐτεθαυμάκει· καί ποτε ἐρωτηθεὶσ περὶ αὐτοῦ ἄλλο μὲν οὐδὲν εἶπε πλὴν ὅτι ἐλευθέριοσ. ἦν δὲ καὶ δυσκατανόητοσ ὁ Μενέδημοσ καὶ ἐν τῷ συνθέσθαι δυσανταγώνιστοσ· ἐστρέφετό τε πρὸσ πάντα καὶ εὑρεσιλόγει· ἐριστικώτατόσ τε, καθά φησιν Ἀντισθένησ ἐν Δια‐ δοχαῖσ, ἦν. καὶ δὴ καὶ τόδε ἐρωτᾶν εἰώθει· "τὸ ἕτερον τοῦ ἑτέρου ἕτερόν ἐστι; "ναί. " "ἕτερον δέ ἐστι τὸ ὠφελεῖν τοῦ ἀγαθοῦ; "ναί. " "οὐκ ἄρα τὸ ὠφελεῖν ἀγαθόν ἐστιν. Ἀνῄρει δέ, φασί, καὶ τὰ ἀποφατικὰ τῶν ἀξιωμάτων, καταφατικὰ τιθείσ·

καὶ τούτων τὰ ἁπλᾶ προσδεχόμενοσ τὰ οὐχ ἁπλᾶ ἀνῄρει, λέγω δὲ συνημμένα καὶ συμπεπλεγμένα. φησὶ δ’ Ἡρακλείδησ ἐν μὲν τοῖσ δόγμασι Πλατωνικὸν εἶναι αὐτόν, διαπαίζειν δὲ τὰ διαλεκτικά· ὥστε Ἀλεξίνου ποτὲ ἐρωτήσαντοσ εἰ πέπαυται τὸν πατέρα τύπτων, "ἀλλ’ οὔτ’ ἔτυπτον," φάναι, "οὔτε πέπαυμαι. " πάλιν τ’ ἐκείνου λέγοντοσ ὡσ ἐχρῆν εἰπόντα ναί ἢ οὔ λῦσαι τὴν ἀμφιβολίαν, "γελοῖον," εἶπε, "τοῖσ ὑμετέροισ νόμοισ ἀκολουθεῖν, ἐξὸν ἐν πύλαισ ἀντιβῆναι. " Βίωνόσ τε ἐπιμελῶσ κατατρέχοντοσ τῶν μάντεων, νεκροὺσ αὐτὸν ἐπισφάττειν ἔλεγε. Καί ποτέ τινοσ ἀκούσασ ὡσ μέγιστον ἀγαθὸν εἰή τὸ πάντων ἐπιτυγχάνειν ὧν τισ ἐπιθυμεῖ, εἶπε, "πολὺ δὲ μεῖζον τὸ ἐπιθυμεῖν ὧν δεῖ.

" φησὶ δ’ Ἀντίγονοσ ὁ Καρύστιοσ γράψαι αὐτὸν μηδὲν μηδὲ συντάξαι, ὥστε μηδ’ ἐπὶ δόγματόσ τινοσ στηρίζειν. ἐν δὲ ταῖσ ζητήσεσι, φησίν, ὧδε μάχιμοσ ἦν ὥστ’ ὑπώπια φέρων ὑπῄει. ὅμωσ δ’ οὖν τοιοῦτοσ ἐν τοῖσ λόγοισ ὑπάρχων ἐν τοῖσ ἔργοισ πρᾳότατοσ ἦν. Ἀλεξῖνον γοῦν πολλὰ καταπαίζων καὶ σκληρῶσ ἐπισκώπτων, ὅμωσ αὐτὸν εὖ ἐποίησε τὴν γυναῖκα παραπέμψασ ἐκ Δελφῶν ἑώσ Χαλκίδοσ, εὐλαβουμένην τὰσ κλωπείασ τε καὶ τὰσ καθ’ ὁδὸν λῃστείασ. Φίλοσ τε ἦν μάλιστα, ὡσ δῆλον ἐκ τῆσ πρὸσ Ἀσκληπιάδην συμπνοίασ, οὐδέν τι διαφερούσησ τῆσ Πυλάδου φιλοστοργίασ.

ἀλλὰ πρεσβύτεροσ Ἀσκληπιάδησ, ὡσ λέγεσθαι ποιητὴν μὲν αὐτὸν εἶναι, ὑποκριτὴν δὲ Μενέδημον. καί ποτέ φασιν Ἀρχιπόλιδοσ τρισχιλίασ αὐτοῖσ διαγράψαντοσ στηριζομένουσ περὶ τοῦ τίσ δεύτεροσ ἀρεῖ, μηδέτερον λαβεῖν. λέγεται δὲ καὶ γυναῖκασ ἀγαγέσθαι αὐτούσ· ὧν τὴν μὲν θυγατέρα Ἀσκληπιάδην, τὴν δὲ μητέρα Μενέδημον. κἀπειδὴ τελευτῆσαι τῷ Ἀσκληπιάδῃ τὸ γύναιον, λαβεῖν τὸ τοῦ Μενεδήμου· ἐκεῖνόν τε, ἐπειδὴ προὔστη τῆσ πολιτείασ, πλουσίαν γῆμαι· οὐδὲν μέντοι ἧττον μιᾶσ οὔσησ οἰκίασ ἐπιτρέψαι τὸν Μενέδημον τὴν διοίκησιν τῇ προτέρᾳ γυναικί. ὁ μέντοι Ἀσκληπιάδησ προκατέστρεψεν ἐν Ἐρετρίᾳ γηραιὸσ ἤδη, συζήσασ τῷ Μενεδήμῳ σφόδρα εὐτελῶσ ἀπὸ μεγάλων·

ὅτε καὶ μετὰ χρόνον ἐλθόντοσ ἐπὶ κῶμον ἐρωμένου τοῦ Ἀσκληπιάδου καὶ τῶν νεανίσκων ἀποκλειόντων αὐτόν, ὁ Μενέδημοσ ἐκέλευσεν εἰσδέξασθαι, εἰπὼν ὅτι Ἀσκληπιάδησ αὐτῷ καὶ κατὰ γῆσ ὢν τὰσ θύρασ ἀνοίγει. ἦσαν δ’ οἱ σωματοποιήσαντεσ αὐτοὺσ Ἱππόνικόσ τε ὁ Μακεδὼν καὶ Ἀγήτωρ ὁ Λαμιεύσ· ὁ μὲν ἑκατέρῳ δοὺσ τριάκοντα μνᾶσ, ὁ δ’ Ἱππόνικοσ Μενεδήμῳ εἰσ ἔκδοσιν τῶν θυγατέρων δισχιλίασ δραχμάσ. ἦσαν δὲ τρεῖσ, καθά φησιν Ἡρακλείδησ, ἐξ Ὠρωπίασ αὐτῷ γυναικὸσ γεγεννημέναι. Τὰ δὲ συμπόσια τοῦτον ἐποιεῖτο τὸν τρόπον·

τράγημα θέρμοσ ἢ κύαμοσ, ἔστι δ’ ὅτε καὶ τῶν ὡρίων ἄπιοσ ἢ ῥοιὰ ἢ ὦχροι ἢ νὴ Δί’ ἰσχάδεσ. προηρίστα μετὰ δυοῖν ἢ τριῶν ἑώσ βραδέωσ ἦν τῆσ ἡμέρασ· ἔπειτά τισ ἐκάλει τοὺσ παραγενομένουσ καὶ αὐτοὺσ ἤδη δεδειπνηκότασ· ὥστ’ εἴ τισ ἔλθοι θᾶττον, ἀνακάμπτων ἐπυνθάνετο τῶν ἐξιόντων τί εἰή παρακείμενον καὶ πῶσ ἔχοι τὸ τοῦ χρόνου· εἰ μὲν οὖν λαχάνιον ἢ ταρίχιον, ἀνεχώρουν· εἰ δὲ κρεᾴδιον, εἰσῄεσαν. ἦν δὲ τοῦ μὲν θέρουσ ψίαθοσ ἐπὶ τῶν κλινῶν, τοῦ δὲ χειμῶνοσ κώδιον· προσκεφάλαιον αὑτῷ φέρειν ἔδει. τό τε περιαγόμενον ποτήριον οὐ μεῖζον ἦν κοτυλιαίου· ἃ πάντα φησὶν ὁ Λυκόφρων ἐν τοῖσ πεποιημένοισ σατύροισ αὐτῷ, οὓσ Μενέδημοσ ἐπέγραψεν, ἐγκώμιον τοῦ φιλοσόφου ποιήσασ τὸ δρᾶμα·

ὧν καί τινά ἐστι τοιαυτί· ὡσ ἐκ βραχείασ δαιτὸσ ἡ βαιὰ κύλιξ αὐτοῖσ κυκλεῖται πρὸσ μέτρον, τράγημα δὲ ὁ σωφρονιστὴσ τοῖσ φιληκόοισ λόγοσ. Τὰ μὲν οὖν πρῶτα κατεφρονεῖτο, κύων καὶ λῆροσ ὑπὸ τῶν Ἐρετριέων ἀκούων· ὕστερον δ’ ἐθαυμάσθη, ὥστε καὶ τὴν πόλιν ἐγχειρίσασθαι. ἐπρέσβευσε δὲ καὶ πρὸσ Πτολεμαῖον καὶ Λυσίμαχον, τιμώμενοσ πανταχοῦ· οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ πρὸσ Δημήτριον. καὶ τῆσ πόλεωσ διακόσια τάλαντα τελούσησ πρὸσ ἔτοσ αὐτῷ, τὰ πεντήκοντα ἀφεῖλε· πρὸσ ὃν διαβληθεὶσ ὡσ τὴν πόλιν ἐγχειρίζων Πτολεμαίῳ, ἀπολογεῖται δι’ ἐπιστολῆσ ἧσ ἡ ἀρχή· "Μενέδημοσ βασιλεῖ Δημητρίῳ χαίρειν.

ἀκούω πρὸσ σὲ ἀνατεθῆναι περὶ ἡμῶν. " λόγοσ δὲ διαβεβληκέναι αὐτὸν τῶν ἀντιπολιτευομένων τινὰ Αἰσχύλον. δοκεῖ δ’ ἐμβριθέστατα πρεσβεῦσαι πρὸσ Δημήτριον ὑπὲρ τοῦ Ὠρωποῦ, ὡσ καὶ Εὔφαντοσ ἐν Ἱστορίαισ μνημονεύει. ἠγάπα δὲ αὐτὸν καὶ Ἀντίγονοσ καὶ μαθητὴν ἀνεκήρυττεν αὑτόν. καὶ ἡνίκα ἐνίκα τοὺσ βαρβάρουσ περὶ Λυσιμαχίαν, γράφει ψήφισμα αὐτῷ Μενέδημοσ ἁπλοῦν τε καὶ ἀκόλακον, οὗ ἡ ἀρχή· "οἱ στρατηγοὶ καὶ οἱ πρόβουλοι εἶπον.

ἐπειδὴ βασιλεὺσ Ἀντίγονοσ μάχῃ νικήσασ τοὺσ βαρβάρουσ παραγίνεται εἰσ τὴν ἰδίαν, καὶ τὰ ἄλλα πάντα πράσσει κατὰ γνώμην· ἔδοξε τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ. " Διὰ ταῦτα δὴ καὶ τὴν ἄλλην φιλίαν ὑποπτευθεὶσ προδιδόναι τὴν πόλιν αὐτῷ, διαβάλλοντοσ Ἀριστοδήμου ὑπεξῆλθε· καὶ διέτριβεν ἐν Ὠρωπῷ ἐν τῷ τοῦ Ἀμφιάρεω ἱερῷ· ἔνθα χρυσῶν ποτηρίων ἀπολομένων, καθά φησιν Ἕρμιπποσ, δόγματι κοινῷ τῶν Βοιωτῶν ἐκελεύσθη μετελθεῖν. ἐντεῦθεν ἀθυμήσασ λαθραίωσ παρεισδὺσ εἰσ τὴν πατρίδα καὶ τήν τε γυναῖκα καὶ τὰσ θυγατέρασ παραλαβὼν πρὸσ Ἀντίγονον ἐλθὼν ἀθυμίᾳ τὸν βίον κατέστρεψε. Φησὶ δ’ Ἡρακλείδησ αὐτὸν πᾶν τοὐναντίον, πρόβουλον γενόμενον τῶν Ἐρετριέων πολλάκισ ἐλευθερῶσαι τὴν πόλιν ἀπὸ τῶν τυράννων ἐπαγόμενον Δημήτριον·

οὐκ ἂν δὴ οὖν προδοῦναι αὐτὸν Ἀντιγόνῳ τὴν πόλιν, ἀλλὰ διαβολὴν ἀναλαβεῖν ψευδῆ· φοιτᾶν τε πρὸσ τὸν Ἀντίγονον καὶ βούλεσθαι ἐλευθερῶσαι τὴν πατρίδα· τοῦ δὲ μὴ εἴκοντοσ ὑπ’ ἀθυμίασ ἀσιτήσαντα ἑπτὰ ἡμέρασ τὸν βίον μεταλλάξαι. τὰ ὅμοια τούτῳ καὶ Ἀντίγονοσ ὁ Καρύστιοσ ἱστορεῖ. μόνῳ δὲ Περσαίῳ διαπρύσιον εἶχε πόλεμον· ἐδόκει γὰρ Ἀντιγόνου βουλομένου τὴν δημοκρατίαν ἀποκαταστῆσαι τοῖσ Ἐρετριεῦσι χάριν Μενεδήμου κωλῦσαι. διὸ καί ποτε παρὰ πότον ὁ Μενέδημοσ ἐλέγξασ αὐτὸν τοῖσ λόγοισ τά τε ἄλλα ἔφη καὶ δὴ καὶ "φιλόσοφοσ μὲν [τοι] τοιοῦτοσ, ἀνὴρ δὲ καὶ τῶν ὄντων καὶ τῶν γενησομένων κάκιστοσ.

" Ἐτελεύτα δὲ κατὰ τὸν Ἡρακλείδην τέταρτον καὶ ἑβδομηκοστὸν ἔτοσ βιούσ. καὶ εἰσ αὐτὸν ἡμῶν ἐστιν οὕτωσ ἔχον· ἔκλυον, Μενέδημε, τεὸν μόρον, ὡσ ἑκὼν ἀπέσβησ ἐν ἡμέρῃσιν ἑπτὰ μηδὲν ἐσθίων. κᾆτ’ ἔργον ἔρεξασ Ἐρετρικόν, ἀλλ’ ὅμωσ ἄνανδρον· ἀψυχίη γὰρ ἡγεμὼν ἔπειγέ σε. Καὶ οὗτοι μὲν οἱ Σωκρατικοὶ καὶ οἱ ἀπ’ αὐτῶν. μετιτέον δὲ ἐπὶ Πλάτωνα τὸν τῆσ Ἀκαδημείασ κατάρξαντα, καὶ τοὺσ ἀπ’ αὐτοῦ, ὁπόσοι γεγόνασιν ἐλλόγιμοι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, B, Kef. iz'. MENEDHMOS

(디오게네스 라에르티오스, Lives of Eminent Philosophers, B, Kef. iz'. MENEDHMOS)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION