헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηε

(데모스테네스, Speeches 51-61, Ἐρωτικός)

ἀλλ’ ἐπειδήπερ ἀκούειν βούλει τοῦ λόγου, δείξω σοι καὶ ἀναγνώσομαι. δεῖ δέ σε τὴν προαίρεσιν αὐτοῦ πρῶτον εἰδέναι. βούλεται μὲν γὰρ ὁ τὸν λόγον ποιῶν ἐπαινεῖν Ἐπικράτην, ὃν ᾤετο πολλῶν καὶ καλῶν κἀγαθῶν ὄντων νέων ἐν τῇ πόλει χαριέστατον εἶναι, καὶ πλέον τῇ συνέσει προέχειν ἢ τῷ κάλλει τῶν ἡλικιωτῶν. ὁρῶν δ’ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν τὰ πλεῖστα τῶν ἐρωτικῶν συνταγμάτων αἰσχύνην μᾶλλον ἢ τιμὴν περιάπτοντα τούτοισ περὶ ὧν ἐστι γεγραμμένα, τοῦθ’ ὅπωσ μὴ πείσεται πεφύλακται, καὶ ὅπερ καὶ πεπεῖσθαί φησιν τῇ γνώμῃ, τοῦτο καὶ γέγραφεν, ὡσ δίκαιοσ ἐραστὴσ οὔτ’ ἂν ποιήσειεν οὐδὲν αἰσχρὸν οὔτ’ ἀξιώσειεν. ὃ μὲν οὖν ὡσπερεὶ μάλιστ’ ἂν ἐρωτικὸν λάβοισ τοῦ λόγου, περὶ τοῦτ’ ἔστιν· ὁ δ’ ἄλλοσ λόγοσ τὰ μὲν αὐτὸν ἐπαινεῖ τὸν νεανίσκον, τὰ δ’ αὐτῷ συμβουλεύει περὶ παιδείασ τε καὶ προαιρέσεωσ τοῦ βίου.

πάντα δὲ ταῦτα γέγραπται τὸν τρόπον ὅν τισ ἂν εἰσ βιβλίον καταθεῖτο. τοῖσ μὲν γὰρ λεκτικοῖσ τῶν λόγων ἁπλῶσ καὶ ὁμοίωσ οἷσ ἂν ἐκ τοῦ παραχρῆμά τισ εἴποι πρέπει γεγράφθαι, τοῖσ δ’ εἰσ τὸν πλείω χρόνον τεθησομένοισ ποιητικῶσ καὶ περιττῶσ ἁρμόττει συγκεῖσθαι· τοὺσ μὲν γὰρ πιθανούσ, τοὺσ δ’ ἐπιδεικτικοὺσ εἶναι προσήκει. ἵν’ οὖν μὴ παρὰ τὸν λόγον σοι λέγω, μηδ’ ἃ γιγνώσκω περὶ τούτων αὐτὸσ διεξίω, πρόσεχ’ ὡσ αὐτοῦ τοῦ λόγου ἤδη ἀκουσόμενοσ, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸσ ἥκει, ὃν ἠβουλήθην ἀκούειν, Ἐπικράτησ. τοῖσ δὲ καλῶσ φρονοῦσιν οὐκ ἐπακολουθητέον εἶναι τῇ τούτων ἀπονοίᾳ, μάλιστα μὲν ἐνθυμουμένοισ ὅτι τῶν πραγμάτων οὔτε καλῶν οὔτ’ αἰσχρῶν ἀποτόμωσ ὄντων, ἀλλὰ παρὰ τοὺσ χρωμένουσ τὸ πλεῖστον διαλλαττόντων, ἄλογον μιᾷ γνώμῃ περὶ ἀμφοτέρων χρῆσθαι, ἔπειθ’ ὅτι πάντων ἀτοπώτατόν ἐστιν ζηλοῦν μὲν τοὺσ πλείστουσ φίλουσ καὶ βεβαιοτάτουσ ἔχοντασ, ἀποδοκιμάζειν δὲ τοὺσ ἐραστάσ, ὃ μόνον ἴδιον ἔθνοσ οὐχ ἅπασιν ἀλλὰ τοῖσ καλοῖσ καὶ σώφροσιν οἰκειοῦσθαι πέφυκεν.

ἔτι δὲ τοῖσ μὲν μηδεμίαν πω τοιαύτην φιλίαν ἑορακόσιν καλῶσ ἀποβᾶσαν, ἢ σφόδρα κατεγνωκόσιν αὑτῶν ὡσ οὐκ ἂν δυνηθεῖεν σωφρόνωσ τοῖσ ἐντυγχάνουσιν ὁμιλεῖν, ἴσωσ οὐκ ἄλογον ταύτην ἔχειν τὴν διάνοιαν·

τοῖσ δ’ ὥσπερ σὺ διακειμένοισ, καὶ μήτε παντάπασιν ἀνηκόοισ οὖσιν ὅσαι δὴ χρεῖαι δι’ ἔρωτοσ χωρὶσ αἰσχύνησ ηὐξήθησαν, καὶ μετὰ τῆσ ἀκριβεστάτησ εὐλαβείασ τὸν ἄλλον χρόνον βεβιωκόσιν, οὐδ’ ὑποψίαν ἔχειν εὔλογον ὡσ ἄν τι πράξειαν αἰσχρόν. διὸ δὴ καὶ μᾶλλον ἐπήρθην τοῦτον γράψαι τὸν λόγον, ἡγούμενοσ δυοῖν τοῖν καλλίστοιν οὐ διαμαρτήσεσθαι.

τὰ μὲν γὰρ ὑπάρχοντά σοι ἀγαθὰ διελθὼν ἅμα σέ τε ζηλωτὸν καὶ ἐμαυτὸν οὐκ ἀνόητον ἐπιδείξειν ἐλπίζω, εἴ σε τοιοῦτον ὄντ’ ἀγαπῶ· συμβουλεύσασ δ’ ἃ μάλιστα κατεπείγει, νομίζω τῆσ μὲν εὐνοίασ τῆσ ἐμῆσ δεῖγμα, τῆσ δὲ κοινῆσ φιλίασ ἀφορμὴν ἀμφοτέροισ εἰσοίσειν. καίτοι μ’ οὐ λέληθεν ὅτι χαλεπὸν μέν ἐστιν καὶ τὴν σὴν φύσιν ἀξίωσ τῶν ὑπαρχόντων διελθεῖν, ἔτι δ’ ἐπικινδυνότερον τὸ συμβουλεύειν μέλλονθ’ αὑτὸν ὑπεύθυνον τῷ πεισθέντι καταστῆσαι.

ἀλλὰ νομίζω τοῖσ μὲν δικαίωσ ἐγκωμίων τυγχάνουσιν περιγενέσθαι τῆσ τῶν ἐπαινούντων δυνάμεωσ προσήκειν τῇ τῆσ ἀληθείασ ὑπερβολῇ, τῆσ δὲ συμβουλῆσ οὐ διαμαρτήσεσθαι, συνειδὼσ ὅτι διὰ μὲν ἀνοήτων καὶ παντελῶσ ὑπ’ ἀκρασίασ διεφθαρμένων οὐδὲ τῶν καθ’ ὑπερβολὴν ὀρθῶσ βουλευθέντων οὐδὲν ἂν καλῶσ ἐξενεχθείη, διὰ δὲ τῶν σωφρόνωσ καὶ καθαρῶσ ζῆν αἱρουμένων οὐδὲ τὰ μετρίωσ ἐσκεμμένα διαμαρτάνεσθαι πέφυκεν. τὰσ μὲν οὖν ἐλπίδασ ἔχων τοιαύτασ ἐγχειρῶ τῷ λόγῳ·

ἡγοῦμαι δὲ πάντασ ἂν ὁμολογῆσαί μοι τοῖσ τηλικούτοισ μάλιστα κατεπείγειν κάλλοσ μὲν ἐπὶ τῆσ ὄψεωσ, σωφροσύνην δ’ ἐπὶ τῆσ ψυχῆσ, ἀνδρείαν δ’ ἐπ’ ἀμφοτέρων τούτων, χάριν δ’ ἐπὶ τῶν λόγων διατελεῖν ἔχοντασ. ὧν τὰ μὲν τῆσ φύσεωσ οὕτω καλῶσ ἡ τύχη σοι παραδέδωκεν ὥστε περίβλεπτον καὶ θαυμαζόμενον διατελεῖν, τὰ δ’ αὐτὸσ παρὰ τὴν ἐπιμέλειαν εἰσ τοῦτο προαγαγὼν ἥκεισ ὥστε μηδέν’ ἄν σοι τῶν εὖ φρονούντων ἐπιτιμῆσαι. καίτοι τί χρὴ τὸν τῶν μεγίστων ἐπαίνων ἄξιον;

οὐχ ὑπὸ μὲν τῶν θεῶν ἠγαπημένον φαίνεσθαι, παρὰ δὲ τοῖσ ἀνθρώποισ τὰ μὲν δι’ αὑτόν, τὰ δὲ διὰ τὴν τύχην θαυμάζεσθαι; καθ’ ὅλου μὲν τοίνυν τῶν ὑπαρχόντων σοι πρὸσ ἀρετὴν ἴσωσ ὕστερον ἁρμόσει τὰ πλείω διελθεῖν· ἃ δ’ ἑκάστου τούτων ἐγκώμι’ εἰπεῖν ἔχω, ταῦτα δηλῶσαι πειράσομαι μετ’ ἀληθείασ. ἄρξομαι δὲ πρῶτον ἐπαινεῖν, ὅπερ πρῶτον ἰδοῦσιν ἅπασιν ἔστιν γνῶναί σου, τὸ κάλλοσ, καὶ τούτου τὸ χρῶμα, δι’ οὗ καὶ τὰ μέλη καὶ ὅλον τὸ σῶμα φαίνεται.

ᾧ τίν’ ἁρμόττουσαν εἰκόν’ ἐνέγκω σκοπῶν οὐχ ὁρῶ, ἀλλὰ παρίσταταί μοι δεῖσθαι τῶν ἀναγνόντων τόνδε τὸν λόγον σὲ θεωρῆσαι καὶ ἰδεῖν, ἵνα συγγνώμησ τύχω μηδὲν ὅμοιον ἔχων εἰπεῖν. τῷ γὰρ <ἂν> εἰκάσειέ τισ, ὃ θνητὸν ὂν ἀθάνατον τοῖσ ἰδοῦσιν ἐνεργάζεται πόθον, καὶ ὁρώμενον οὐκ ἀποπληροῖ, καὶ μεταστὰν μνημονεύεται, καὶ τὴν τῶν θεῶν ἀξίαν ἐπ’ ἀνθρώπου φύσιν ἔχει, πρὸσ μὲν τὴν εὐπρέπειαν ἀνθηρόν, πρὸσ δὲ τὰσ αἰτίασ ἀνυπονόητον;

ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ταῦτ’ ἔστιν αἰτιάσασθαι πρὸσ τὴν σὴν ὄψιν, ἃ πολλοῖσ ἄλλοισ ἤδη συνέπεσεν τῶν κάλλουσ μετασχόντων. ἢ γὰρ δι’ ἀρρυθμίαν τοῦ σχήματοσ ἅπασαν συνετάραξαν τὴν ὑπάρχουσαν εὐπρέπειαν, ἢ δι’ ἀτύχημά τι καὶ τὰ καλῶσ πεφυκότα συνδιέβαλον αὐτῷ.

ὧν οὐδενὶ τὴν σὴν ὄψιν εὑρ́οιμεν ἂν ἔνοχον γεγενημένην· οὕτω γὰρ σφόδρ’ ἐφυλάξατο πάσασ τὰσ τοιαύτασ κῆρασ ὅστισ ποτ’ ἦν θεῶν ὁ τῆσ σῆσ ὄψεωσ προνοηθείσ, ὥστε μηδὲν μέμψεωσ ἄξιον, τὰ δὲ πλεῖστα περίβλεπτά σου καταστῆσαι. καὶ μὲν δὴ καὶ τῶν ὁρωμένων ἐπιφανεστάτου μὲν ὄντοσ τοῦ προσώπου, τούτου δ’ αὐτοῦ τῶν ὀμμάτων, ἔτι μᾶλλον ἐν τούτοισ ἐπεδείξατο τὴν εὔνοιαν ἣν εἶχεν εἰσ σὲ τὸ δαιμόνιον.

οὐ γὰρ μόνον πρὸσ τὸ τὰ κατεπείγονθ’ ὁρᾶν αὐτάρκη παρέσχηται, ἀλλ’ ἐνίων οὐδ’ ἐκ τῶν πραττομένων γιγνωσκομένησ τῆσ ἀρετῆσ, σοῦ διὰ τῶν τῆσ ὄψεωσ σημείων τὰ κάλλιστα τῶν ἠθῶν ἐνεφάνισεν, πρᾶον μὲν καὶ φιλάνθρωπον τοῖσ ὁρῶσιν, μεγαλοπρεπῆ δὲ καὶ σεμνὸν τοῖσ ὁμιλοῦσιν, ἀνδρεῖον δὲ καὶ σώφρονα πᾶσιν ἐπιδείξασ. ὃ καὶ μάλιστ’ ἄν τισ θαυμάσειεν·

τῶν γὰρ ἄλλων ἐπὶ μὲν τῆσ πραότητοσ ταπεινῶν, ἐπὶ δὲ τῆσ σεμνότητοσ αὐθαδῶν ὑπολαμβανομένων, καὶ διὰ μὲν τὴν ἀνδρείαν θρασυτέρων, διὰ δὲ τὴν ἡσυχίαν ἀβελτέρων εἶναι δοκούντων, τοσαύτασ ὑπεναντιώσεισ πρὸσ ἄλληλα λαβοῦσ’ ἡ τύχη πρὸσ τὸ δέον ἅπανθ’ ὁμολογούμεν’ ἀπέδωκεν, ὥσπερ εὐχὴν ἐπιτελοῦσ’ ἢ παράδειγμα τοῖσ ἄλλοισ ὑποδεῖξαι βουληθεῖσα, ἀλλ’ οὐ θνητήν, ὡσ εἴθιστο, φύσιν συνιστᾶσα. εἰ μὲν οὖν οἱο͂́ν τ’ ἦν ἐφικέσθαι τῷ λόγῳ τοῦ κάλλουσ τοῦ σοῦ, ἢ τοῦτ’ ἦν μόνον τῶν σῶν ἀξιέπαινον, οὐδὲν ἂν παραλιπεῖν ᾠόμεθα δεῖν ἐπαινοῦντεσ τῶν προσόντων·

νῦν δὲ δέδοικα μὴ πρόσ <τε> τὰ λοίπ’ ἀπειρηκόσι χρησώμεθα τοῖσ ἀκροαταῖσ, καὶ περὶ τούτου μάτην τερθρευώμεθα. πῶσ γὰρ ἄν τισ ὑπερβάλοι τῷ λόγῳ τὴν σὴν ὄψιν, ἧσ μηδ’ ἃ τέχνῃ πεποίηται τῶν ἔργων τοῖσ ἀρίστοισ δημιουργοῖσ δύναται ὑπερτεῖναι;

καὶ θαυμαστὸν οὐδέν· τὰ μὲν γὰρ ἀκίνητον ἔχει τὴν θεωρίαν, ὥστ’ ἄδηλ’ εἶναι τί ποτ’ ἂν ψυχῆσ μετασχόντα φανείη, σοῦ δὲ τὸ τῆσ γνώμησ ἦθοσ ἐν πᾶσιν οἷσ ποιεῖσ μεγάλην εὐπρέπειαν ἐπαυξάνει τῷ σώματι. περὶ μὲν οὖν τοῦ κάλλουσ πολλὰ παραλιπών, τοσαῦτ’ ἐπαινέσαι ἔχω. περὶ δὲ τῆσ σωφροσύνησ κάλλιστον μὲν τοῦτ’ ἔχοιμ’ ἂν εἰπεῖν, ὅτι τῆσ ἡλικίασ τῆσ τοιαύτησ εὐδιαβόλωσ ἐχούσησ, σοὶ μᾶλλον ἐπαινεῖσθαι συμβέβηκεν.

οὐ γὰρ μόνον οὐδὲν ἐξαμαρτάνειν, ἀλλὰ καὶ φρονιμώτερον ἢ κατὰ τὴν ὡρ́αν ζῆν προῄρησαι. καὶ τούτου μέγιστον τεκμήριον ἡ πρὸσ τοὺσ ἀνθρώπουσ ὁμιλία· πολλῶν γὰρ ἐντυγχανόντων σοι καὶ παντοδαπὰσ φύσεισ ἐχόντων, ἔτι δὲ προσαγομένων ἁπάντων ἐπὶ τὰσ ἑαυτῶν συνηθείασ, οὕτω καλῶσ προέστησ τῶν τοιούτων ὥστε πάντασ τὴν πρὸσ σὲ φιλίαν ἠγαπηκότασ ἔχειν. ὃ σημεῖον τῶν ἐνδόξωσ καὶ φιλανθρώπωσ ζῆν προαιρουμένων ἐστίν.

καίτοι τινὲσ ηὐδοκίμησαν ἤδη τῶν τε συμβουλευσάντων ὡσ οὐ χρὴ τὰσ τῶν τυχόντων ὁμιλίασ προσδέχεσθαι, καὶ τῶν πεισθέντων τούτοισ· ἢ γὰρ πρὸσ χάριν ὁμιλοῦντα τοῖσ φαύλοισ ἀναγκαῖον εἶναι διαβάλλεσθαι παρὰ τοῖσ πολλοῖσ, ἢ διευλαβούμενον τὰσ τοιαύτασ ἐπιπλήξεισ ὑπ’ αὐτῶν τῶν ἐντυγχανόντων δυσχεραίνεσθαι συμπίπτειν. ἐγὼ δὲ διὰ τοῦτο καὶ μᾶλλον οἶμαί σε δεῖν ἐγκωμιάζειν, ὅτι τῶν ἄλλων ἕν τι τῶν ἀδυνάτων οἰομένων εἶναι τὸ τοῖσ ἁπάντων τρόποισ ἀρέσκειν, σὺ τοσοῦτο τούτων διήνεγκασ ὥστε τῶν χαλεπῶν καὶ δυσκόλων ἁπάντων περιγεγενῆσθαι, τοῦ μὲν συνεξαμαρτάνειν τισὶν οὐδ’ ὑποψίαν ἐνδοὺσ τοῖσ ἄλλοισ, τῆσ δὲ πρὸσ αὐτοὺσ δυσχερείασ τῇ τῶν τρόπων εὐαρμοστίᾳ κρατήσασ.

πρὸσ τοίνυν τοὺσ ἐραστάσ, εἰ χρὴ καὶ περὶ τούτων εἰπεῖν, οὕτω καλῶσ μοι δοκεῖσ καὶ σωφρόνωσ ὁμιλεῖν, ὥστε τῶν πλείστων οὐδ’ ὃν ἂν προέλωνται μετρίωσ ἐνεγκεῖν δυναμένων, σοὶ πᾶσιν καθ’ ὑπερβολὴν ἀρέσκειν συμβέβηκεν.

ὃ τῆσ σῆσ ἀρετῆσ σημεῖον ἐναργέστατόν ἐστιν. ὧν μὲν γὰρ δίκαιον καὶ καλόν, οὐδεὶσ ἄμοιροσ αὐτῶν παρὰ σοῦ καθέστηκεν· ἃ δ’ εἰσ αἰσχύνην ἥκει, τούτων οὐδ’ εἰσ ἐλπίδ’ οὐδεὶσ ἔρχεται· τοσαύτην τοῖσ μὲν τῶν βελτίστων ὀρεγομένοισ ἐξουσίαν, τοῖσ δ’ ἀποθρασύνεσθαι βουλομένοισ ἀτολμίαν ἡ σὴ σωφροσύνη παρεσκεύακεν. ἔτι τοίνυν τῶν πλείστων ἐκ τῆσ σιωπῆσ, ὅταν ὦσι νέοι, τὴν τῆσ σωφροσύνησ δόξαν θηρωμένων, σὺ τοσοῦτον τῇ φύσει διενήνοχασ, ὥστ’ ἐξ ὧν λέγεισ καὶ ὁμιλεῖσ τοῖσ ἐντυγχάνουσι μηδὲν ἐλάττω τὴν περὶ σεαυτὸν εὐδοξίαν ἢ διὰ πάντα τὰ λοιπὰ πεποιῆσθαι·

τοσαύτη πειθὼ καὶ χάρισ καὶ ἐν οἷσ σπουδάζεισ ἐστί σοι καὶ ἐν οἷσ παίζεισ. καὶ γὰρ εὐήθησ ἀναμαρτήτωσ καὶ δεινὸσ οὐ κακοήθωσ καὶ φιλάνθρωποσ ἐλευθερίωσ, καὶ τὸ σύνολον τοιοῦτοσ εἶ, οἱο͂σ ἂν ἐξ Ἀρετῆσ υἱὸσ Ἔρωτι γένοιτο. τὴν τοίνυν ἀνδρείαν οὐδὲ γὰρ τοῦτ’ ἄξιόν ἐστιν παραλιπεῖν, οὐχ ὡσ οὐ πολλὴν ἐπίδοσιν ἐχούσησ ἔτι τῆσ σῆσ φύσεωσ, καὶ τοῦ μέλλοντοσ χρόνου πλείουσ ἀφορμὰσ παραδώσοντοσ λόγων τοῖσ ἐπαινεῖν σε βουλομένοισ, ἀλλ’ ὡσ καλλίστων ὄντων τῶν μετὰ ταύτησ τῆσ ἡλικίασ ἐπαίνων, ἐν ᾗ τὸ μηδὲν ἐξαμαρτάνειν τοῖσ ἄλλοισ εὐκτόν ἐστι, σοῦ δ’ ἐπὶ πολλῶν μὲν ἄν τισ καὶ ἑτέρων τὴν ἀνδρείαν διέλθοι, μάλιστα δ’ ἐπὶ τῆσ ἀσκήσεωσ, ἧσ καὶ πλεῖστοι γεγένηνται μάρτυρεσ.

ἀνάγκη δ’ ἴσωσ πρῶτον εἰπεῖν, ταύτην τὴν ἀγωνίαν ὡσ καλῶσ προείλου.

τὸ γὰρ ὀρθῶσ, ὅ τι πρακτέον ἐστίν, νέον ὄντα δοκιμάσαι, καὶ ψυχῆσ ἀγαθῆσ καὶ γνώμησ φρονίμου κοινόν ἐστιν σημεῖον· δι’ ὧν οὐδέτερον παραλιπεῖν ἄξιον τὸν τῆσ προαιρέσεωσ ἔπαινον. συνειδὼσ τοίνυν τῶν μὲν ἄλλων ἀθλημάτων καὶ δούλουσ καὶ ξένουσ μετέχοντασ, τοῦ δ’ ἀποβαίνειν μόνοισ μὲν τοῖσ πολίταισ ἐξουσίαν οὖσαν, ἐφιεμένουσ δὲ τοὺσ βελτίστουσ, οὕτωσ ἐπὶ τοῦτον τὸν ἀγῶν’ ὡρ́μησασ. ἔτι δὲ κρίνων τοὺσ μὲν τὰ δρομικὰ γυμναζομένουσ οὐδὲν πρὸσ ἀνδρείαν οὐδ’ εὐψυχίαν ἐπιδιδόναι, τοὺσ δὲ τὴν πυγμὴν καὶ τὰ τοιαῦτ’ ἀσκήσαντασ πρὸσ τῷ σώματι καὶ τὴν γνώμην διαφθείρεσθαι, τὸ σεμνότατον καὶ κάλλιστον τῶν ἀγωνισμάτων καὶ μάλιστα πρὸσ τὴν σεαυτοῦ φύσιν ἁρμόττον ἐξελέξω, τῇ μὲν συνηθείᾳ τῶν ὅπλων καὶ τῇ τῶν δρόμων φιλοπονίᾳ τοῖσ ἐν τῷ πολέμῳ συμβαίνουσιν ὡμοιωμένον, τῇ δὲ μεγαλοπρεπείᾳ καὶ τῇ σεμνότητι τῆσ παρασκευῆσ πρὸσ τὴν τῶν θεῶν δύναμιν εἰκασμένον, πρὸσ δὲ τούτοισ ἡδίστην μὲν θέαν ἔχον, ἐκ πλείστων δὲ καὶ παντο‐ δαπῶν συγκείμενον, μεγίστων δ’ ἄθλων ἠξιωμένον·

πρὸσ γὰρ τοῖσ τιθεμένοισ τὸ γυμνασθῆναι καὶ μελετῆσαι τοιαῦτ’ οὐ μικρὸν ἆθλον προφανήσεται τοῖσ καὶ μετρίωσ ἀρετῆσ ἐφιεμένοισ.

τεκμήριον δὲ μέγιστον ἄν τισ ποιήσαιτο τὴν Ὁμήρου ποίησιν, ἐν ᾗ καὶ τοὺσ Ἕλληνασ καὶ τοὺσ βαρβάρουσ μετὰ τοιαύτησ παρασκευῆσ πολεμήσαντασ πεποίηκεν ἀλλήλοισ· ἔτι δὲ καὶ νῦν τῶν πόλεων τῶν Ἑλληνίδων οὐ ταῖσ ταπεινοτάταισ, ἀλλὰ ταῖσ μεγίσταισ ἐν τοῖσ ἀγῶσι χρῆσθαι σύνηθέσ ἐστιν. ἡ μὲν οὖν προαίρεσισ οὕτω καλὴ καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποισ ἠγαπημένη·

νομίζων δ’ οὐδὲν εἶναι προὔργου τῶν σπουδαιοτάτων ἐπιθυμεῖν οὐδὲ καλῶσ πρὸσ ἅπαντα πεφυκέναι τὸ σῶμα μὴ τῆσ ψυχῆσ φιλοτίμωσ παρεσκευασμένησ, τὴν μὲν φιλοπονίαν ἐν τοῖσ γυμνασίοισ εὐθέωσ ἐπιδειξάμενοσ οὐδ’ ἐν τοῖσ ἔργοισ ἐψεύσω, τὴν δ’ ἄλλην ἐπιφάνειαν τῆσ σαυτοῦ φύσεωσ καὶ τὴν τῆσ ψυχῆσ ἀνδρείαν ἐν τοῖσ ἀγῶσι μάλιστ’ ἐνεδείξω. περὶ ὧν ὀκνῶ μὲν ἄρξασθαι λέγειν, μὴ λειφθῶ τῷ λόγῳ τῶν τότε γεγενημένων, ὅμωσ δ’ οὐ παραλείψω·

καὶ γὰρ αἰσχρὸν ἃ θεωροῦντασ ἡμᾶσ εὐφραίνει, ταῦτ’ ἀπαγγεῖλαι μὴ ’θέλειν. ἅπαντασ μὲν οὖν εἰ διεξιοίην τοὺσ ἀγῶνασ, ἴσωσ ἂν ἄκαιρον μῆκοσ ἡμῖν ἐπιγένοιτο τῷ λόγῳ· ἑνὸσ δέ, ἐν ᾧ πολὺ διήνεγκασ, μνησθεὶσ ταὐτά τε δηλώσω καὶ τῇ τῶν ἀκουόντων δυνάμει συμμετρώτερον φανήσομαι χρώμενοσ. τῶν γὰρ ζευγῶν ἀφεθέντων, καὶ τῶν μὲν προορμησάντων, τῶν δ’ ὑφηνιοχουμένων, ἀμφοτέρων περιγενόμενοσ ὡσ ἑκατέρων προσῆκε, τὴν νίκην ἔλαβεσ, τοιούτου στεφάνου τυχὼν ἐφ’ ᾧ, καίπερ καλοῦ τοῦ νικᾶν ὄντοσ, κάλλιον ἐδόκει καὶ παραλογώτερον εἶναι τὸ σωθῆναι.

φερομένου γὰρ ἐναντίου μέν σοι τοῦ τῶν ἀντι‐ πάλων ἁρ́ματοσ, ἁπάντων δ’ ἀνυπόστατον οἰομένων εἶναι τὴν τῶν ἵππων δύναμιν, ὁρῶν αὐτῶν ἐνίουσ καὶ μηδενὸσ δεινοῦ παρόντοσ ὑπερηγωνιακότασ, οὐχ ὅπωσ ἐξεπλάγησ ἢ κατεδειλίασασ, ἀλλὰ τῇ μὲν ἀνδρείᾳ καὶ τῆσ τοῦ ζεύγουσ ὁρμῆσ κρείττων ἐγένου, τῷ δὲ τάχει καὶ τοὺσ διηυτυχηκότασ τῶν ἀνταγωνιστῶν παρῆλθεσ. καὶ γάρ τοι τοσοῦτον μετήλλαξασ τῶν ἀνθρώπων τὰσ διανοίασ ὥστε πολλῶν θρυλούντων ὡσ ἐν τοῖσ ἱππικοῖσ ἀγῶσιν ἡδίστην θέαν παρέχεται τὰ ναυαγοῦντα, καὶ δοκούντων ἀληθῆ ταῦτα λέγειν, ἐπὶ σοῦ τοὐναντίον τοὺσ θεατὰσ φοβεῖσθαι πάντασ μή τι συμπέσῃ τοιοῦτον περὶ σέ·

τοσαύτην εὔνοιαν καὶ φιλοτιμίαν ἡ σὴ φύσισ αὐτοῖσ παρέσχεν. εἰκότωσ·

καλὸν μὲν γὰρ καὶ τὸ καθ’ ἕν τι περίβλεπτον γενέσθαι, πολὺ δὲ κάλλιον τὸ πάντα περιλαβεῖν ἐφ’ οἷσ ἄν τισ νοῦν ἔχων φιλοτιμηθείη. δῆλον δ’ ἐκεῖθεν· εὑρήσομεν γὰρ Αἰακὸν μὲν καὶ Ῥαδάμανθυν διὰ σωφροσύνην, Ἡρακλέα δὲ καὶ Κάστορα καὶ Πολυδεύκην δι’ ἀνδρείαν, Γανυμήδην δὲ καὶ Ἄδωνιν καὶ ἄλλουσ τοιούτουσ διὰ κάλλοσ ὑπὸ θεῶν ἀγαπηθέντασ. ὥστ’ ἔγωγ’ οὐ θαυμάζω τῶν ἐπιθυμούντων τῆσ σῆσ φιλίασ, ἀλλὰ τῶν μὴ τοῦτον τὸν τρόπον διακειμένων· ὅπου γὰρ ἑνὸσ ἑκάστου τῶν προειρημένων μετασχόντεσ τινὲσ τῆσ τῶν θεῶν ὁμιλίασ ἠξιώθησαν, ἦ που τοῦ γ’ ἁπάντων κυρίου καταστάντοσ εὐκτὸν θνητῷ φύντι φίλον γενέσθαι. δίκαιον μὲν οὖν καὶ πατέρα καὶ μητέρα καὶ τοὺσ ἄλλουσ οἰκείουσ τοὺσ σοὺσ ζηλοῦσθαι, τοσοῦτον ὑπερέχοντοσ σοῦ τῶν ἡλικιωτῶν ἀρετῇ, πολὺ δὲ μᾶλλον οὓσ σὺ ὁ τῶν τηλικούτων ἀγαθῶν ἠξιωμένοσ σαυτοῦ προκρίνασ ἀξίουσ εἶναι φίλουσ ἐξ ἁπάντων αἱρεῖ.

τοὺσ μὲν γὰρ ἡ τύχη σοι μετόχουσ κατέστησεν, τοὺσ δ’ ἡ σφετέρα καλοκἀγαθία προσσυνέστησεν· οὓσ οὐκ οἶδα πότερον ἐραστὰσ ἢ μόνουσ ὀρθῶσ γιγνώσκοντασ προσαγορεῦσαι χρή.

δοκεῖ γάρ μοι καὶ κατ’ ἀρχὰσ ἡ τύχη, τῶν μὲν φαύλων καταφρονοῦσα, τὰσ δὲ τῶν σπουδαίων ἀνδρῶν διανοίασ ἐρεθίσαι βουληθεῖσα, τὴν σὴν φύσιν οὐ πρὸσ ἡδονὴν ἐξαπατηθῆναι καλὴν ποιῆσαι, ἀλλὰ πρὸσ ἀρετὴν εὐδαιμονῆσαι χρήσιμον. πολλὰ δ’ ἔχων ἔτι περὶ σοῦ διελθεῖν, αὐτοῦ καταλύσειν μοι δοκῶ τὸν ἔπαινον, δεδιὼσ μὴ καθ’ ὑπερβολὴν τῆσ ἀνθρωπίνησ φύσεωσ ὑπὲρ σοῦ διαλέγεσθαι δόξω·

τοσοῦτον γὰρ ὡσ ἐοίκεν ἡ τῶν λόγων δύναμισ ἔλαττον ἔχει τῆσ ὄψεωσ, ὥστε τοῖσ μὲν ὁρατοῖσ οὐδεὶσ ἀπιστεῖν ἀξιοῖ, τοὺσ δὲ τούτων ἐπαίνουσ οὐδ’ ἂν ἐλλείπωσιν ἀληθεῖσ εἶναι νομίζουσιν. παυσάμενοσ οὖν περὶ τούτων, ἤδη πειράσομαί σοι συμβουλεύειν ἐξ ὧν ἐντιμότερον ἔτι τὸν σαυτοῦ βίον καταστήσεισ.

βουλοίμην δ’ ἄν σε μὴ πάρεργον ποιήσασθαι τὸ προσέχειν τὸν νοῦν τοῖσ μέλλουσιν ῥηθήσεσθαι, μηδ’ ὑπολαμβάνειν τοῦθ’, ὡσ ἄρ’ ἐγὼ τούτοισ κέχρημαι τοῖσ λόγοισ οὐ τῆσ σῆσ ὠφελίασ ἕνεκα, ἀλλ’ ἐπιδείξεωσ ἐπιθυμῶν, ἵνα μήτε διαμάρτῃσ τῆσ ἀληθείασ, μήτ’ ἀντὶ τῶν βελτίστων τὰ τυχόνθ’ ἑλόμενοσ χεῖρον περὶ σαυτοῦ βουλεύσῃ. καὶ γὰρ τοῖσ μὲν ἀφανῆ καὶ ταπεινὴν τὴν φύσιν ἔχουσιν οὐδ’ ὅταν μὴ καλῶσ τι πράξωσιν ἐπιπλήττομεν, τοῖσ δ’ ὥσπερ σὺ περιβλέπτοισ γεγενημένοισ καὶ τὸ παραμελῆσαί τινοσ τῶν καλλίστων αἰσχύνην φέρει.

ἔτι δ’ οἱ μὲν ἐπὶ τῶν ἄλλων λόγων ψευσθέντεσ καθ’ ἑνὸσ μόνου πράγματοσ οὐ τὰ κράτιστ’ ἔγνωσαν· οἱ δὲ τῆσ τῶν ἐπιτηδευμάτων συμβουλίασ διαμαρτόντεσ ἢ καταφρονήσαντεσ παρ’ ὅλον τὸν βίον τῆσ ἑαυτῶν ἀγνωσίασ ὑπομνήματ’ ἔχουσιν. τούτων μὲν οὐδὲν δεῖ σε παθεῖν, σκοπεῖσθαι δὲ τί τῶν ἀνθρωπείων μεγίστην δύναμιν ἔχει, καὶ τίνοσ καλῶσ μὲν ἀποβάντοσ πλεῖστ’ ἂν κατορθοῖμεν, διαφθαρέντοσ δὲ μέγιστ’ ἂν βλαπτοίμεθα παρὰ τὸν βίον·

οὐ γὰρ ἄδηλον ὅτι τούτου καὶ μάλιστ’ ἐπιμέλειαν ποιητέον, ὃ μεγίστην ῥοπὴν ἐφ’ ἑκάτερον ἐργάζεσθαι πέφυκεν. τῶν μὲν τοίνυν ἐν ἀνθρώποισ διάνοιαν ἁπάντων εὑρήσομεν ἡγεμονεύουσαν, ταύτην δὲ φιλοσοφίαν μόνην παιδεῦσαί τ’ ὀρθῶσ καὶ γυμνάσαι δυναμένην.

καὶ διότι πάντων ἀλογώτατόν ἐστι πρὸσ μὲν χρηματισμὸν καὶ ῥώμην καὶ τὰ τοιαῦτα φιλοτίμωσ ἔχειν καὶ πολλὰσ ὑπομένειν κακοπαθίασ, ἃ πάντα θνήτ’ ἐστὶν καὶ τῇ διανοίᾳ δουλεύειν εἰώθεν, τὴν δ’ ἐπιστατοῦσαν μὲν τῶν ἄλλων, συνδιατελοῦσαν δὲ τοῖσ ἔχουσιν, ὅλου δ’ ἡγεμονεύουσαν τοῦ βίου μὴ ζητεῖν ὅπωσ διακείσεται βέλτιον.

καίτοι καλὸν μὲν καὶ διὰ τύχην ἐν τοῖσ σπουδαιοτάτοισ θαυμάζεσθαι, πολὺ δὲ κάλλιον διὰ τὴν ἐπιμέλειαν τὴν αὑτοῦ μηδενὸσ τῶν ἐνδόξων ἄμοιρον γενέσθαι·

τῆσ μὲν γὰρ ἐνίοτε καὶ τοῖσ φαύλοισ μετασχεῖν συνέβη, τῆσ δ’ οὐκ ἔστιν ἄλλοισ μετουσία πλὴν τοῖσ ἐν ἀνδραγαθίᾳ διαφέρουσιν. ἀλλὰ μὴν περί γε τῆσ φιλοσοφίασ ἀκριβῶσ μὲν ἕκαστα διελθεῖν ἡγοῦμαι τὸν μέλλοντα χρόνον ἡμῖν ἐπιτηδειοτέρουσ καιροὺσ παραδώσειν·

συντόμωσ δ’ εἰπεῖν οὐδὲ νῦν οὐδὲν κωλύσει περὶ αὐτῆσ. ἓν οὖν πρῶτον ἐκεῖνό σε δεῖ καταμαθεῖν ἀκριβῶσ, ὅτι πᾶσα μὲν παιδεία δι’ ἐπιστήμησ καὶ μελέτησ τινὸσ συνέστηκεν, ἡ δὲ φιλοσοφία καὶ μᾶλλον τῶν ἄλλων· ὅσῳ γὰρ φρονιμωτέρουσ ἔχει τοὺσ ἐφεστῶτασ, τοσούτῳ κάλλιον αὐτὴν συγκεῖσθαι προσήκει. καίτοι τί ποτ’ ἂν βουληθείημεν, τῆσ μὲν διανοίασ ἐπὶ τοῦ λέγειν καὶ βουλεύεσθαι τεταγμένησ, τῆσ δὲ φιλοσοφίασ ἑκατέρου τούτων ἐμπειρίαν παραδιδούσησ, μὴ ταύτην κατασχεῖν τὴν πραγματείαν, δι’ ἧσ ἀμφοτέρων τούτων ἐγκρατῶσ ἕξομεν;

τότε γὰρ εἰκὸσ καὶ τὸν βίον ἡμῶν μεγίστην ἐπίδοσιν λαβεῖν, ὅταν τῶν κρατίστων ὀρεγόμενοι τὰ μὲν διδακτὰ τέχνῃ, τὰ δὲ λοιπὰ γυμνασίᾳ καὶ συνηθείᾳ κατασχεῖν δυνηθῶμεν. οὐ γὰρ δήπου τοῦτό γ’ ἔστιν εἰπεῖν, ὡσ οὐδὲν πρὸσ τὸ φρονεῖν εὖ παρὰ τὴν ἐπιστήμην διαφέρομεν ἀλλήλων·

ὅλωσ μὲν γὰρ ἅπασα φύσισ βελτίων γίγνεται παιδείαν προσλαβοῦσα τὴν προσήκουσαν, πολὺ δὲ μάλισθ’ ὅσαισ ἐξ ἀρχῆσ εὐφυέστερον τῶν ἄλλων ἔχειν ὑπῆρξεν· ταῖσ μὲν γὰρ αὑτῶν μόνον βελτίοσιν γίγνεσθαι, ταῖσ δὲ καὶ τῶν ἄλλων συμβαίνει διενεγκεῖν. εὖ δ’ ἴσθι τὴν μὲν ἐκ τῶν πράξεων ἐμπειρίαν γιγνομένην σφαλερὰν οὖσαν καὶ πρὸσ τὸν λοιπὸν βίον ἀχρήστωσ ἔχουσαν, τὴν δ’ ἐκ τοῦ φιλοσοφεῖν παιδείαν πρὸσ ἅπαντα ταῦτ’ εὐκαίρωσ συγκεκραμένην.

καίτοι τινὲσ ἤδη καὶ δι’ εὐτυχίαν πραγμάτων γυμνασθέντεσ ἐθαυμάσθησαν· σοὶ δὲ προσήκει τούτων μὲν καταφρονεῖν, σαυτοῦ δ’ ἐπιμέλειαν ἔχειν· οὐ γὰρ αὐτοσχεδιάζειν, ἀλλ’ ἐπίστασθαί σε δεῖ περὶ τῶν μεγίστων, οὐδ’ ἐπὶ τῶν καιρῶν μελετᾶν, ἀλλ’ ἀγωνίζεσθαι καλῶσ ἐπίστασθαι. νόμιζε δὲ πᾶσαν μὲν τὴν φιλοσοφίαν μεγάλα τοὺσ χρωμένουσ ὠφελεῖν, πολὺ δὲ μάλιστα τὴν περὶ τὰσ πράξεισ καὶ τοὺσ πολιτικοὺσ λόγουσ ἐπιστήμην.

τῆσ γὰρ γεωμετρίασ καὶ τῆσ ἄλλησ τῆσ τοιαύτησ παιδείασ ἀπείρωσ μὲν ἔχειν αἰσχρόν, ἄκρον δ’ ἀγωνιστὴν γενέσθαι ταπεινότερον τῆσ σῆσ ἀξίασ· ἐν ἐκείνῃ δὲ τὸ μὲν διενεγκεῖν ζηλωτόν, τὸ δ’ ἄμοιρον γενέσθαι παντελῶσ καταγέλαστον. γνοίησ δ’ ἂν ἐξ ἄλλων τε πολλῶν, καὶ παραθεωρήσασ τοὺσ πρὸ σαυτοῦ γεγενημένουσ ἐνδόξουσ ἄνδρασ.

τοῦτο μὲν γὰρ Περικλέα τὸν συνέσει πλεῖστον τῶν καθ’ αὑτὸν διενεγκεῖν δόξαντα πάντων, ἀκούσει πλησιάσαντ’ Ἀναξαγόρᾳ τῷ Κλαζομενίῳ καὶ μαθητὴν ἐκείνου γενόμενον ταύτησ τῆσ δυνάμεωσ μετασχόντα· τοῦτο δ’ Ἀλκιβιάδην εὑρήσεισ φύσει μὲν πρὸσ ἀρετὴν πολλῷ χεῖρον διακείμενον, καὶ τὰ μὲν ὑπερηφάνωσ, τὰ δὲ ταπεινῶσ, τὰ δ’ ὑπερακρατῶσ ζῆν προῃρημένον, ἀπὸ δὲ τῆσ Σωκράτουσ ὁμιλίασ πολλὰ μὲν ἐπανορθωθέντα τοῦ βίου, τὰ δὲ λοιπὰ τῷ μεγέθει τῶν ἄλλων ἔργων ἐπικρυψάμενον. εἰ δὲ δεῖ μὴ παλαιὰ λέγοντασ διατρίβειν, ἔχοντασ ὑπογυωτέροισ παραδείγμασιν χρῆσθαι, τοῦτο μὲν Τιμόθεον οὐκ ἐξ ὧν νεώτεροσ ὢν ἐπετήδευσεν, ἀλλ’ ἐξ ὧν Ἰσοκράτει συνδιατρίψασ ἔπραξεν, μεγίστησ δόξησ καὶ πλείστων τιμῶν εὑρήσεισ ἀξιωθέντα·

τοῦτο δ’ Ἀρχύταν τὴν Ταραντίνων πόλιν οὕτω καλῶσ καὶ φιλανθρώπωσ διοικήσαντα κύριον αὐτῆσ καταστάντα, ὥστ’ εἰσ ἅπαντασ τὴν ἐκείνου μνήμην διενεγκεῖν· ὃσ ἐν ἀρχῇ καταφρονούμενοσ, ἐκ τοῦ Πλάτωνι πλησιάσαι τοσαύτην ἔλαβεν ἐπίδοσιν. καὶ τούτων οὐδὲν ἀλόγωσ ἀποβέβηκεν·

πολὺ γὰρ <ἄν> ἦν ἀτοπώτερον, εἰ τὰ μὲν μικρὰ δι’ ἐπιστήμησ καὶ μελέτησ ἠναγκαζόμεθ’ ἐπιτελεῖν, τὰ δὲ μέγιστ’ ἄνευ ταύτησ τῆσ πραγματείασ ἠδυνάμεθα πράττειν. περὶ μὲν οὖν τούτων οὐκ οἶδ’ ὅ τι δεῖ πλείω λέγειν· οὐδὲ γὰρ ἐξ ἀρχῆσ ὡσ παντελῶσ ἀπείρωσ ἔχοντόσ σου περὶ αὐτῶν ἐμνήσθην, ἀλλ’ ἡγούμενοσ τὰσ τοιαύτασ παρακλήσεισ τοὺσ μὲν ἀγνοοῦντασ προτρέπειν, τοὺσ δ’ εἰδότασ παροξύνειν. μηδὲν δ’ ὑπολάβῃσ τοιοῦτον, ὡσ ἄρ’ ἐγὼ ταῦτ’ εἴρηκα διδάξειν αὐτὸσ ἐπαγγελλόμενόσ σέ τι τούτων·

οὐ γὰρ ἂν αἰσχυνθείην εἰπὼν ὅτι πολλὰ μαθεῖν αὐτὸσ ἔτι δέομαι, καὶ μᾶλλον ἀγωνιστὴσ προῄρημαι τῶν πολιτικῶν ἢ διδάσκαλοσ εἶναι τῶν ἄλλων. οὐχ ὡσ ἀναινόμενοσ δὲ ταῦτα διορθοῦμαι τὴν τῶν σοφιστεύειν ἑλομένων δόξαν, ἀλλ’ ὅτι τἀληθὲσ τοῦτον ἔχον τυγχάνει τὸν τρόπον· ἐπεὶ σύνοιδά γε πολλοὺσ μὲν ἐξ ἀδόξων καὶ ταπεινῶν ἐπιφανεῖσ διὰ τῆσ πραγματείασ ταύτησ γεγενημένουσ, Σόλωνα δὲ καὶ ζῶντα καὶ τελευτήσαντα μεγίστησ δόξησ ἠξιωμένον·

τῆσ δ’ ἄλλησ συνέσεωσ τοὺσ νόμουσ, οἷσ ἔτι καὶ νῦν οἱ πλεῖστοι τῶν Ἑλλήνων χρώμενοι διατελοῦσιν, ὅμωσ τοσούτων αὐτῷ καλῶν ὑπαρχόντων, ἐπ’ οὐδενὶ μᾶλλον ἐσπούδασεν ἢ τῶν ἑπτὰ σοφιστῶν ὅπωσ γένηται, νομίζων τὴν φιλοσοφίαν οὐκ ὄνειδοσ, ἀλλὰ τιμὴν τοῖσ χρωμένοισ φέρειν, καλῶσ ἐγνωκὼσ αὐτὸ τοῦτ’ οὐχ ἧττον ἢ καὶ τἄλλ’ ἐφ’ οἷσ διήνεγκεν.

ἐγὼ μὲν οὖν οὔτ’ αὐτὸσ ἄλλωσ γιγνώσκω, σοί τε παραινῶ φιλοσοφεῖν, μεμνημένῳ τῶν ἐξ ἀρχῆσ ὑπαρξάντων σαυτῷ·

τούτου γὰρ ἕνεκα διῆλθον ἐν ἀρχῇ τοῦ λόγου κἀγὼ περὶ αὐτῶν, οὐχ ὡσ ἐκ τοῦ τὴν σὴν φύσιν ἐπαινεῖν ἀνακτήσεσθαί σε προσδοκῶν, ἀλλ’ ἵνα μᾶλλον προτρέψω σε πρὸσ τὴν φιλοσοφίαν, ἐὰν μὴ παρὰ μικρὸν ποιήσῃ, μηδ’ ἐπὶ τοῖσ ὑπάρχουσιν ἀγαθοῖσ μέγα φρονήσασ τῶν μελλόντων ὀλιγωρήσῃσ. μηδ’ εἰ τῶν ἐντυγχανόντων κρείττων εἶ, μηδὲν τῶν ἄλλων ζήτει διενεγκεῖν, ἀλλ’ ἡγοῦ κράτιστον μὲν εἶναι τὸ πρωτεύειν ἐν ἅπασιν, τούτου δ’ ὀρεγόμενον ὀφθῆναι μᾶλλον συμφέρειν ἢ προέχοντ’ ἐν τοῖσ τυχοῦσιν.

καὶ μὴ καταισχύνῃσ τὴν φύσιν, μηδὲ ψευσθῆναι ποιήσῃσ τῶν ἐλπίδων τοὺσ ἐπὶ σοὶ μέγα φρονοῦντασ, ἀλλ’ ὑπερβάλλεσθαι πειρῶ τῇ σαυτοῦ δυνάμει τὴν τῶν εὐνουστάτων ἐπιθυμίαν. καὶ νόμιζε τοὺσ μὲν ἄλλουσ λόγουσ, ὅταν ἐπιεικῶσ ἔχωσιν, τοῖσ εἰποῦσιν δόξαν περιτιθέναι, τὰσ δὲ συμβουλίασ τοῖσ πεισθεῖσιν ὠφέλειαν καὶ τιμὴν προσάπτειν·

καὶ τὰσ μὲν περὶ τῶν ἄλλων κρίσεισ τὴν αἴσθησιν ἣν ἔχομεν δηλοῦν, τὰσ δὲ τῶν ἐπιτηδευμάτων αἱρέσεισ τὴν ὅλην φύσιν ἡμῶν δοκιμάζειν. ἐν οἷσ ἅμα κρίνων αὐτὸσ κριθήσεσθαι προσδόκα παρὰ πᾶσιν, κἀμὲ τὸν οὕτωσ ἐγκωμιάσαντά σ’ ἑτοίμωσ ἐν ἀγῶνι γενήσεσθαι τῆσ σῆσ δοκιμασίασ. δι’ ἃ δεῖ σε τῶν ἐπαίνων ἄξιον εἶναι δόξαντα καὶ ἐμὲ τῆσ σῆσ φιλίασ ἀνεπιτίμητον ἀφεῖναι.

οὐχ οὕτωσ δ’ ἄν σε προθύμωσ ἐπὶ τὴν φιλοσοφίαν παρεκάλουν, εἰ μὴ τῆσ μὲν εὐνοίασ τῆσ ἐμῆσ τοῦτον ἄν σοι κάλλιστον ἔρανον εἰσενεγκεῖν ᾤμην, τὴν δὲ πόλιν ἑώρων διὰ μὲν ἀπορίαν τῶν καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν τοῖσ τυχοῦσιν πολλάκισ χρωμένην, διὰ δὲ τὰσ τούτων ἁμαρτίασ αὐτὴν ταῖσ μεγίσταισ ἀτυχίαισ περιπίπτουσαν. ἵν’ οὖν ἡ μὲν τῆσ σῆσ ἀρετῆσ, σὺ δὲ τῶν παρὰ ταύτησ τιμῶν ἀπολαύσῃσ, προθυμότερόν σοι παρεκελευσάμην.

καὶ γὰρ οὐδ’ ἐπὶ σοὶ νομίζω γενήσεσθαι ζῆν ὡσ ἔτυχεν, ἀλλὰ προστάξειν σοι τὴν πόλιν τῶν αὑτῆσ τι διοικεῖν, καὶ ὅσῳ τὴν φύσιν ἐπιφανεστέραν ἔχεισ, τοσούτῳ μειζόνων ἀξιώσειν καὶ θᾶττον βουλήσεσθαι πεῖράν σου λαμβάνειν. καλὸν οὖν παρεσκευάσθαι τὴν γνώμην, ἵνα μὴ τότε πλημμελῇσ. τοῦτο μὲν οὖν ἐμὸν ἦν ἔργον, εἰπεῖν ἅ σοι συμφέρειν ἡγοῦμαι πεπρᾶχθαι, σὸν δὲ βουλεύσασθαι περὶ αὐτῶν.

προσήκει δὲ καὶ τοὺσ ἄλλουσ τοὺσ ζητοῦντασ οἰκείωσ πρὸσ σὲ διακεῖσθαι μὴ τὰσ ἐπιπολαίουσ ἡδονὰσ καὶ διατριβὰσ ἀγαπᾶν, μηδ’ ἐπὶ ταύτασ προκαλεῖσθαι, ἀλλὰ φιλοπονεῖν καὶ σκοπεῖν ὅπωσ τὸν σὸν βίον ὡσ λαμπρότατον καταστήσουσιν· αὐτοί τε γὰρ οὕτωσ ἂν μάλιστ’ ἐπαινοῖντο καὶ σοὶ πλείστων ἀγαθῶν αἴτιοι γένοιντο. μέμφομαι μὲν οὖν οὐδὲ νῦν οὐδένα τῶν σοὶ πλησιαζόντων·

καὶ γάρ μοι δοκεῖ τῆσ ἄλλησ εὐτυχίασ τῆσ σῆσ καὶ τοῦθ’ ἓν εἶναι, τὸ μηδενὸσ φαύλου τυχεῖν ἐραστοῦ, ἀλλ’ οὓσ ἄν τισ ἕλοιτο βουλόμενοσ φίλουσ ἐκ τῶν ἡλικιωτῶν ἐκλέγεσθαι· παραινῶ μέντοι σοι φιλοφρονεῖσθαι μὲν πρὸσ ἅπαντασ τούτουσ καὶ ἔχειν ἡδέωσ, πείθεσθαι δὲ τοῖσ πλεῖστον νοῦν ἔχουσιν αὐτῶν, ἵνα καὶ τούτοισ αὐτοῖσ ἔτι σπουδαιότεροσ δοκῇσ εἶναι καὶ τοῖσ ἄλλοισ πολίταισ. εὐτύχει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Demosthenes, Speeches 51-61, Ἐρωτικός

(데모스테네스, Speeches 51-61, Ἐρωτικός)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION