헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηέ9́

(데모스테네스, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Γ)

πολλῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, λόγων γιγνομένων ὀλίγου δεῖν καθ’ ἑκάστην ἐκκλησίαν περὶ ὧν Φίλιπποσ, ἀφ’ οὗ τὴν εἰρήνην ἐποιήσατο, οὐ μόνον ὑμᾶσ, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἄλλουσ ἀδικεῖ, καὶ πάντων οἶδ’ ὅτι φησάντων γ’ ἄν, εἰ καὶ μὴ ποιοῦσι τοῦτο, καὶ λέγειν δεῖν καὶ πράττειν ὅπωσ ἐκεῖνοσ παύσεται τῆσ ὕβρεωσ καὶ δίκην δώσει, εἰσ τοῦθ’ ὑπηγμένα πάντα τὰ πράγματα καὶ προειμέν’ ὁρῶ, ὥστε δέδοικα μὴ βλάσφημον μὲν εἰπεῖν, ἀληθὲσ δ’ ᾖ· εἰ καὶ λέγειν ἅπαντεσ ἐβούλονθ’ οἱ παριόντεσ καὶ χειροτονεῖν ὑμεῖσ ἐξ ὧν ὡσ φαυλότατ’ ἔμελλε τὰ πράγμαθ’ ἕξειν, οὐκ ἂν ἡγοῦμαι δύνασθαι χεῖρον ἢ νῦν διατεθῆναι. πολλὰ μὲν οὖν ἴσωσ ἐστὶν αἴτια τούτων, καὶ οὐ παρ’ ἓν οὐδὲ δύ’ εἰσ τοῦτο τὰ πράγματ’ ἀφῖκται, μάλιστα δ’, ἄνπερ ἐξετάζητ’ ὀρθῶσ, εὑρήσετε διὰ τοὺσ χαρίζεσθαι μᾶλλον ἢ τὰ βέλτιστα λέγειν προαιρουμένουσ, ὧν τινεσ μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἐν οἷσ εὐδοκιμοῦσιν αὐτοὶ καὶ δύνανται, ταῦτα φυλάττοντεσ οὐδεμίαν περὶ τῶν μελλόντων πρόνοιαν ἔχουσιν, οὐκοῦν οὐδ’ ὑμᾶσ οἰόνται δεῖν ἔχειν, ἕτεροι δὲ τοὺσ ἐπὶ τοῖσ πράγμασιν ὄντασ αἰτιώμενοι καὶ διαβάλλοντεσ οὐδὲν ἄλλο ποιοῦσιν ἢ ὅπωσ ἡ μὲν πόλισ αὐτὴ παρ’ αὑτῆσ δίκην λήψεται καὶ περὶ τοῦτ’ ἔσται, Φιλίππῳ δ’ ἐξέσται καὶ λέγειν καὶ πράττειν ὅ τι βούλεται.

αἱ δὲ τοιαῦται πολιτεῖαι συνήθεισ μέν εἰσιν ὑμῖν, αἴτιαι δὲ τῶν κακῶν.

ἀξιῶ δ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἄν τι τῶν ἀληθῶν μετὰ παρρησίασ λέγω, μηδεμίαν μοι διὰ τοῦτο παρ’ ὑμῶν ὀργὴν γενέσθαι. σκοπεῖτε γὰρ ὡδί. ὑμεῖσ τὴν παρρησίαν ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων οὕτω κοινὴν οἰέσθε δεῖν εἶναι πᾶσι τοῖσ ἐν τῇ πόλει, ὥστε καὶ τοῖσ ξένοισ καὶ τοῖσ δούλοισ αὐτῆσ μεταδεδώκατε, καὶ πολλοὺσ ἄν τισ οἰκέτασ ἴδοι παρ’ ἡμῖν μετὰ πλείονοσ ἐξουσίασ ὅ τι βούλονται λέγοντασ ἢ πολίτασ ἐν ἐνίαισ τῶν ἄλλων πόλεων, ἐκ δὲ τοῦ συμβουλεύειν παντάπασιν ἐξεληλάκατε. εἶθ’ ὑμῖν συμβέβηκεν ἐκ τούτου ἐν μὲν ταῖσ ἐκκλησίαισ τρυφᾶν καὶ κολακεύεσθαι πάντα πρὸσ ἡδονὴν ἀκούουσιν, ἐν δὲ τοῖσ πράγμασι καὶ τοῖσ γιγνομένοισ περὶ τῶν ἐσχάτων ἤδη κινδυνεύειν.

εἰ μὲν οὖν καὶ νῦν οὕτω διάκεισθε, οὐκ ἔχω τί λέγω· εἰ δ’ ἃ συμφέρει χωρὶσ κολακείασ ἐθελήσετ’ ἀκούειν, ἕτοιμοσ λέγειν. καὶ γὰρ εἰ πάνυ φαύλωσ τὰ πράγματ’ ἔχει καὶ πολλὰ προεῖται, ὅμωσ ἔστιν, ἐὰν ὑμεῖσ τὰ δέοντα ποιεῖν βούλησθε, ἔτι πάντα ταῦτ’ ἐπανορθώσασθαι. καὶ παράδοξον μὲν ἴσωσ ἐστὶν ὃ μέλλω λέγειν, ἀληθὲσ δέ·

τὸ χείριστον ἐν τοῖσ παρεληλυθόσι, τοῦτο πρὸσ τὰ μέλλοντα βέλτιστον ὑπάρχει. τί οὖν ἐστι τοῦτο; ὅτι οὔτε μικρὸν οὔτε μέγ’ οὐδὲν τῶν δεόντων ποιούντων ὑμῶν κακῶσ τὰ πράγματ’ ἔχει, ἐπεί τοι, εἰ πάνθ’ ἃ προσῆκε πραττόντων οὕτωσ διέκειτο, οὐδ’ ἂν ἐλπὶσ ἦν αὐτὰ γενέσθαι βελτίω. νῦν δὲ τῆσ ῥᾳθυμίασ τῆσ ὑμετέρασ καὶ τῆσ ἀμελίασ κεκράτηκε Φίλιπποσ, τῆσ πόλεωσ δ’ οὐ κεκράτηκεν· οὐδ’ ἥττησθ’ ὑμεῖσ, ἀλλ’ οὐδὲ κεκίνησθε. εἰ μὲν οὖν ἅπαντεσ ὡμολογοῦμεν Φίλιππον τῇ πόλει πολεμεῖν καὶ τὴν εἰρήνην παραβαίνειν, οὐδὲν ἄλλ’ ἔδει τὸν παριόντα λέγειν καὶ συμβουλεύειν ἢ ὅπωσ ἀσφαλέστατα καὶ ῥᾷστ’ αὐτὸν ἀμυνούμεθα·

ἐπειδὴ δ’ οὕτωσ ἀτόπωσ ἔνιοι διάκεινται, ὥστε πόλεισ καταλαμβάνοντοσ ἐκείνου καὶ πολλὰ τῶν ὑμετέρων ἔχοντοσ καὶ πάντασ ἀνθρώπουσ ἀδικοῦντοσ ἀνέχεσθαί τινων ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ λεγόντων πολλάκισ ὡσ ἡμῶν τινέσ εἰσιν οἱ ποιοῦντεσ τὸν πόλεμον, ἀνάγκη φυλάττεσθαι καὶ διορθοῦσθαι περὶ τούτου· ἔστι γὰρ δέοσ μήποθ’ ὡσ ἀμυνούμεθα γράψασ τισ καὶ συμβουλεύσασ εἰσ τὴν αἰτίαν ἐμπέσῃ τοῦ πεποιηκέναι τὸν πόλεμον.

ἐγὼ δὴ τοῦτο πρῶτον ἁπάντων λέγω καὶ διορίζομαι· εἰ ἐφ’ ἡμῖν ἐστι τὸ βουλεύεσθαι περὶ τοῦ πότερον εἰρήνην ἄγειν ἢ πολεμεῖν δεῖ. εἰ μὲν οὖν ἔξεστιν εἰρήνην ἄγειν τῇ πόλει καὶ ἐφ’ ἡμῖν ἐστι τοῦτο, ἵν’ ἐντεῦθεν ἄρξωμαι, φήμ’ ἔγωγ’ ἄγειν ἡμᾶσ δεῖν, καὶ τὸν ταῦτα λέγοντα γράφειν καὶ πράττειν καὶ μὴ φενακίζειν ἀξιῶ·

εἰ δ’ ἕτεροσ τὰ ὅπλ’ ἐν ταῖσ χερσὶν ἔχων καὶ δύναμιν πολλὴν περὶ αὑτὸν τοὔνομα μὲν τὸ τῆσ εἰρήνησ ὑμῖν προβάλλει, τοῖσ δ’ ἔργοισ αὐτὸσ τοῖσ τοῦ πολέμου χρῆται, τί λοιπὸν ἄλλο πλὴν ἀμύνεσθαι; φάσκειν δ’ εἰρήνην ἄγειν εἰ βούλεσθε, ὥσπερ ἐκεῖνοσ, οὐ διαφέρομαι. εἰ δέ τισ ταύτην εἰρήνην ὑπολαμβάνει, ἐξ ἧσ ἐκεῖνοσ πάντα τἄλλα λαβὼν ἐφ’ ἡμᾶσ ἥξει, πρῶτον μὲν μαίνεται, ἔπειτ’ ἐκείνῳ παρ’ ὑμῶν, οὐχ ὑμῖν παρ’ ἐκείνου τὴν εἰρήνην λέγει·

τοῦτο δ’ ἐστὶν ὃ τῶν ἀναλισκομένων χρημάτων πάντων Φίλιπποσ ὠνεῖται, αὐτὸσ μὲν πολεμεῖν ὑμῖν, ὑφ’ ὑμῶν δὲ μὴ πολεμεῖσθαι. καὶ μὴν εἰ μέχρι τούτου περιμενοῦμεν, ἑώσ ἂν ἡμῖν ὁμολογήσῃ πολεμεῖν, πάντων ἐσμὲν εὐηθέστατοι·

οὐδὲ γὰρ ἂν ἐπὶ τὴν Ἀττικὴν αὐτὴν βαδίζῃ καὶ τὸν Πειραιᾶ, τοῦτ’ ἐρεῖ, εἴπερ οἷσ πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ πεποίηκε δεῖ τεκμαίρεσθαι. τοῦτο μὲν γὰρ Ὀλυνθίοισ, τετταράκοντ’ ἀπέχων τῆσ πόλεωσ στάδια, εἶπεν ὅτι δεῖ δυοῖν θάτερον, ἢ ἐκείνουσ ἐν Ὀλύνθῳ μὴ οἰκεῖν ἢ αὑτὸν ἐν Μακεδονίᾳ, πάντα τὸν ἄλλον χρόνον, εἴ τισ αὐτὸν αἰτιάσαιτό τι τοιοῦτον, ἀγανακτῶν καὶ πρέσβεισ πέμπων τοὺσ ἀπολογησομένουσ·

τοῦτο δ’ εἰσ Φωκέασ ὡσ πρὸσ συμμάχουσ ἐπορεύετο, καὶ πρέσβεισ Φωκέων ἦσαν οἳ παρηκολούθουν αὐτῷ πορευομένῳ, καὶ παρ’ ἡμῖν ἤριζον οἱ πολλοὶ Θηβαίοισ οὐ λυσιτελήσειν τὴν ἐκείνου πάροδον. καὶ μὴν καὶ Φερὰσ πρώην ὡσ φίλοσ καὶ σύμμαχοσ εἰσ Θετταλίαν ἐλθὼν ἔχει καταλαβών, καὶ τὰ τελευταῖα τοῖσ ταλαιπώροισ Ὠρείταισ τουτοισὶ ἐπισκεψομένουσ ἔφη τοὺσ στρατιώτασ πεπομφέναι κατ’ εὔνοιαν·

πυνθάνεσθαι γὰρ αὐτοὺσ ὡσ νοσοῦσι καὶ στασιάζουσιν, συμμάχων δ’ εἶναι καὶ φίλων ἀληθινῶν ἐν τοῖσ τοιούτοισ καιροῖσ παρεῖναι. εἶτ’ οἰέσθ’ αὐτόν, οἳ ἐποίησαν μὲν οὐδὲν ἂν κακόν, μὴ παθεῖν δ’ ἐφυλάξαντ’ ἂν ἴσωσ, τούτουσ μὲν ἐξαπατᾶν αἱρεῖσθαι μᾶλλον ἢ προλέγοντα βιάζεσθαι, ὑμῖν δ’ ἐκ προρρήσεωσ πολεμήσειν, καὶ ταῦθ’ ἑώσ ἂν ἑκόντεσ ἐξαπατᾶσθε;

οὐκ ἔστι ταῦτα·

καὶ γὰρ ἂν ἀβελτερώτατοσ εἰή πάντων ἀνθρώπων, εἰ τῶν ἀδικουμένων ὑμῶν μηδὲν ἐγκαλούντων αὐτῷ, ἀλλ’ ὑμῶν αὐτῶν τινὰσ αἰτιωμένων, ἐκεῖνοσ ἐκλύσασ τὴν πρὸσ ἀλλήλουσ ἔριν ὑμῶν καὶ φιλονικίαν ἐφ’ αὑτὸν προείποι τρέπεσθαι, καὶ τῶν παρ’ ἑαυτοῦ μισθοφορούντων τοὺσ λόγουσ ἀφέλοιτο, οἷσ ἀναβάλλουσιν ὑμᾶσ, λέγοντεσ ὡσ ἐκεῖνόσ γ’ οὐ πολεμεῖ τῇ πόλει. ἀλλ’ ἔστιν, ὦ πρὸσ τοῦ Διόσ, ὅστισ εὖ φρονῶν ἐκ τῶν ὀνομάτων μᾶλλον ἢ τῶν πραγμάτων τὸν ἄγοντ’ εἰρήνην ἢ πολεμοῦνθ’ αὑτῷ σκέψαιτ’ ἄν;

οὐδεὶσ δήπου. ὁ τοίνυν Φίλιπποσ ἐξ ἀρχῆσ, ἄρτι τῆσ εἰρήνησ γεγονυίασ, οὔπω Διοπείθουσ στρατηγοῦντοσ οὐδὲ τῶν ὄντων ἐν Χερρονήσῳ νῦν ἀπεσταλμένων, Σέρριον καὶ Δορίσκον ἐλάμβανε καὶ τοὺσ ἐκ Σερρείου τείχουσ καὶ Ιἑροῦ ὄρουσ στρατιώτασ ἐξέβαλλεν, οὓσ ὁ ὑμέτεροσ στρατηγὸσ κατέστησεν. καίτοι ταῦτα πράττων τί ἐποίει;

εἰρήνην μὲν γὰρ ὠμωμόκει. καὶ μηδεὶσ εἴπῃ, τί δὲ ταῦτ’ ἐστίν, ἢ τί τούτων μέλει τῇ πόλει; εἰ μὲν γὰρ μικρὰ ταῦτα, ἢ μηδὲν ὑμῖν αὐτῶν ἔμελεν, ἄλλοσ ἂν εἰή λόγοσ οὗτοσ· τὸ δ’ εὐσεβὲσ καὶ τὸ δίκαιον, ἄν τ’ ἐπὶ μικροῦ τισ ἄν τ’ ἐπὶ μείζονοσ παραβαίνῃ, τὴν αὐτὴν ἔχει δύναμιν. φέρε δὴ νῦν, ἡνίκ’ εἰσ Χερρόνησον, ἣν βασιλεὺσ καὶ πάντεσ οἱ Ἕλληνεσ ὑμετέραν ἐγνώκασιν εἶναι, ξένουσ εἰσπέμπει καὶ βοηθεῖν ὁμολογεῖ καὶ ἐπιστέλλει ταῦτα, τί ποιεῖ; φησὶ μὲν γὰρ οὐ πολεμεῖν, ἐγὼ δὲ τοσούτου δέω ταῦτα ποιοῦντ’ ἐκεῖνον ἄγειν ὁμολογεῖν τὴν πρὸσ ὑμᾶσ εἰρήνην, ὥστε καὶ Μεγάρων ἁπτόμενον κἀν Εὐβοίᾳ τυραννίδα κατασκευάζοντα καὶ νῦν ἐπὶ Θρᾴκην παριόντα καὶ τἀν Πελοποννήσῳ σκευωρούμενον καὶ πάνθ’ ὅσα πράττει μετὰ τῆσ δυνάμεωσ ποιοῦντα, λύειν φημὶ τὴν εἰρήνην καὶ πολεμεῖν ὑμῖν, εἰ μὴ καὶ τοὺσ τὰ μηχανήματ’ ἐφιστάντασ εἰρήνην ἄγειν φήσετε, ἑώσ ἂν αὐτὰ τοῖσ τείχεσιν ἤδη προσαγάγωσιν.

ἀλλ’ οὐ φήσετε· ὁ γὰρ οἷσ ἂν ἐγὼ ληφθείην, ταῦτα πράττων καὶ κατασκευαζόμενοσ, οὗτοσ ἐμοὶ πολεμεῖ, κἂν μήπω βάλλῃ μηδὲ τοξεύῃ. τίσιν οὖν ὑμεῖσ κινδυνεύσαιτ’ ἄν, εἴ τι γένοιτο;

τῷ τὸν Ἑλλήσποντον ἀλλοτριωθῆναι, τῷ Μεγάρων καὶ τῆσ Εὐβοίασ τὸν πολεμοῦνθ’ ὑμῖν γενέσθαι κύριον, τῷ Πελοποννησίουσ τἀκείνου φρονῆσαι. εἶτα τὸν τοῦτο τὸ μηχάνημ’ ἐπὶ τὴν πόλιν ἱστάντα, τοῦτον εἰρήνην ἄγειν ἐγὼ φῶ πρὸσ ὑμᾶσ; πολλοῦ γε καὶ δεῖ, ἀλλ’ ἀφ’ ἧσ ἡμέρασ ἀνεῖλε Φωκέασ, ἀπὸ ταύτησ ἔγωγ’ αὐτὸν πολεμεῖν ὁρίζομαι.

ὑμᾶσ δ’, ἐὰν ἀμύνησθ’ ἤδη, σωφρονήσειν φημί, ἐὰν δ’ ἐάσητε, οὐδὲ τοῦθ’ ὅταν βούλησθε δυνήσεσθαι ποιῆσαι. καὶ τοσοῦτόν γ’ ἀφέστηκα τῶν ἄλλων, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῶν συμβουλευόντων, ὥστ’ οὐδὲ δοκεῖ μοι περὶ Χερρονήσου νῦν σκοπεῖν οὐδὲ Βυζαντίου, ἀλλ’ ἐπαμῦναι μὲν τούτοισ, καὶ διατηρῆσαι μή τι πάθωσι, καὶ τοῖσ οὖσιν ἐκεῖ νῦν στρατιώταισ πάνθ’ ὅσων ἂν δέωνται ἀποστεῖλαι, βουλεύεσθαι μέντοι περὶ πάντων τῶν Ἑλλήνων ὡσ ἐν κινδύνῳ μεγάλῳ καθεστώτων. βούλομαι δ’ εἰπεῖν πρὸσ ὑμᾶσ ἐξ ὧν ὑπὲρ τῶν πραγμάτων οὕτω φοβοῦμαι, ἵν’, εἰ μὲν ὀρθῶσ λογίζομαι, μετάσχητε τῶν λογισμῶν καὶ πρόνοιάν τιν’ ὑμῶν γ’ αὐτῶν, εἰ μὴ καὶ τῶν ἄλλων ἄρα βούλεσθε, ποιήσησθε, ἂν δὲ ληρεῖν καὶ τετυφῶσθαι δοκῶ, μήτε νῦν μήτ’ αὖθισ ὡσ ὑγιαίνοντί μοι προσέχητε.

ὅτι μὲν δὴ μέγασ ἐκ μικροῦ καὶ ταπεινοῦ τὸ κατ’ ἀρχὰσ Φίλιπποσ ηὔξηται, καὶ ἀπίστωσ καὶ στασιαστικῶσ ἔχουσι πρὸσ αὑτοὺσ οἱ Ἕλληνεσ, καὶ ὅτι πολλῷ παραδοξότερον ἦν τοσοῦτον αὐτὸν ἐξ ἐκείνου γενέσθαι ἢ νῦν, ὅθ’ οὕτω πολλὰ προείληφε, καὶ τὰ λοιπὰ ὑφ’ αὑτῷ ποιήσασθαι, καὶ πάνθ’ ὅσα τοιαῦτ’ ἂν ἔχοιμι διεξελθεῖν, παραλείψω.

ἀλλ’ ὁρῶ συγκεχωρηκότασ ἅπαντασ ἀνθρώπουσ, ἀφ’ ὑμῶν ἀρξαμένουσ, αὐτῷ, ὑπὲρ οὗ τὸν ἄλλον ἅπαντα χρόνον πάντεσ οἱ πόλεμοι γεγόνασιν οἱ Ἑλληνικοί.

τί οὖν ἐστι τοῦτο; τὸ ποιεῖν ὅ τι βούλεται, καὶ καθ’ ἕν’ οὑτωσὶ περικόπτειν καὶ λωποδυτεῖν τῶν Ἑλλήνων, καὶ καταδουλοῦσθαι τὰσ πόλεισ ἐπιόντα. καίτοι προστάται μὲν ὑμεῖσ ἑβδομήκοντ’ ἔτη καὶ τρία τῶν Ἑλλήνων ἐγένεσθε, προστάται δὲ τριάκονθ’ ἑνὸσ δέοντα Λακεδαιμόνιοι·

ἴσχυσαν δέ τι καὶ Θηβαῖοι τουτουσὶ τοὺσ τελευταίουσ χρόνουσ μετὰ τὴν ἐν Λεύκτροισ μάχην. ἀλλ’ ὅμωσ οὔθ’ ὑμῖν οὔτε Θηβαίοισ οὔτε Λακεδαιμονίοισ οὐδεπώποτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, συνεχωρήθη τοῦθ’ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων, ποιεῖν ὅ τι βούλοισθε, οὐδὲ πολλοῦ δεῖ· ἀλλὰ τοῦτο μὲν ὑμῖν, μᾶλλον δὲ τοῖσ τότ’ οὖσιν Ἀθηναίοισ, ἐπειδή τισιν οὐ μετρίωσ ἐδόκουν προσφέρεσθαι, πάντεσ ᾤοντο δεῖν, καὶ οἱ μηδὲν ἐγκαλεῖν ἔχοντεσ αὐτοῖσ, μετὰ τῶν ἠδικημένων πολεμεῖν·

καὶ πάλιν Λακεδαιμονίοισ ἄρξασι καὶ παρελθοῦσιν εἰσ τὴν αὐτὴν δυναστείαν ὑμῖν, ἐπειδὴ πλεονάζειν ἐπεχείρουν καὶ πέρα τοῦ μετρίου τὰ καθεστηκότ’ ἐκίνουν, πάντεσ εἰσ πόλεμον κατέστησαν, καὶ οἱ μηδὲν ἐγκαλοῦντεσ αὐτοῖσ. καὶ τί δεῖ τοὺσ ἄλλουσ λέγειν;

ἀλλ’ ἡμεῖσ αὐτοὶ καὶ Λακεδαιμόνιοι, οὐδὲν ἂν εἰπεῖν ἔχοντεσ ἐξ ἀρχῆσ ὅ τι ἠδικούμεθ’ ὑπ’ ἀλλήλων, ὅμωσ ὑπὲρ ὧν τοὺσ ἄλλουσ ἀδικουμένουσ ἑωρῶμεν, πολεμεῖν ᾠόμεθα δεῖν. καίτοι πάνθ’ ὅσ’ ἐξημάρτηται καὶ Λακεδαιμονίοισ ἐν τοῖσ τριάκοντ’ ἐκείνοισ ἔτεσιν καὶ τοῖσ ἡμετέροισ προγόνοισ ἐν τοῖσ ἑβδομήκοντα, ἐλάττον’ ἐστίν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ὧν Φίλιπποσ ἐν τρισὶ καὶ δέκ’ οὐχ ὅλοισ ἔτεσιν, οἷσ ἐπιπολάζει, ἠδίκηκε τοὺσ Ἕλληνασ, μᾶλλον δ’ οὐδὲ μέροσ τούτων ἐκεῖνα. καὶ τοῦτ’ ἐκ βραχέοσ λόγου ῥᾴδιον δεῖξαι.

Ὄλυνθον μὲν δὴ καὶ Μεθώνην καὶ Ἀπολλωνίαν καὶ δύο καὶ τριάκοντα πόλεισ ἐπὶ Θρᾴκησ ἐῶ, ἃσ ἁπάσασ οὕτωσ ὠμῶσ ἀνῄρηκεν ὥστε μηδ’ εἰ πώποτ’ ᾠκήθησαν προσελθόντ’ εἶναι ῥᾴδιον εἰπεῖν· καὶ τὸ Φωκέων ἔθνοσ τοσοῦτον ἀνῃρημένον σιωπῶ. ἀλλὰ Θετταλία πῶσ ἔχει; οὐχὶ τὰσ πολιτείασ καὶ τὰσ πόλεισ αὐτῶν παρῄρηται καὶ τετραρχίασ κατέστησεν, ἵνα μὴ μόνον κατὰ πόλεισ ἀλλὰ καὶ κατ’ ἔθνη δουλεύωσιν; αἱ δ’ ἐν Εὐβοίᾳ πόλεισ οὐκ ἤδη τυραννοῦνται, καὶ ταῦτ’ ἐν νήσῳ πλησίον Θηβῶν καὶ Ἀθηνῶν;

οὐ διαρρήδην εἰσ τὰσ ἐπιστολὰσ γράφει ἐμοὶ δ’ ἐστὶν εἰρήνη πρὸσ τοὺσ ἀκούειν ἐμοῦ βουλομένουσ; καὶ οὐ γράφει μὲν ταῦτα, τοῖσ δ’ ἔργοισ οὐ ποιεῖ, ἀλλ’ ἐφ’ Ἑλλήσποντον οἴχεται, πρότερον ἧκεν ἐπ’ Ἀμβρακίαν, Ἦλιν ἔχει τηλικαύτην πόλιν ἐν Πελοποννήσῳ, Μεγάροισ ἐπεβούλευσεν πρώην, οὔθ’ ἡ Ἑλλὰσ οὔθ’ ἡ βάρβαροσ τὴν πλεονεξίαν χωρεῖ τἀνθρώπου. ἀλλὰ μείζω γιγνόμενον τὸν ἄνθρωπον περιορῶμεν, τὸν χρόνον κερδᾶναι τοῦτον ὃν ἄλλοσ ἀπόλλυται ἕκαστοσ ἐγνωκώσ, ὥσ γ’ ἐμοὶ δοκεῖ, οὐχ ὅπωσ σωθήσεται τὰ τῶν Ἑλλήνων σκοπῶν οὐδὲ πράττων, ἐπεί, ὅτι γ’ ὥσπερ περίοδοσ ἢ καταβολὴ πυρετοῦ ἢ ἄλλου τινὸσ κακοῦ καὶ τῷ πάνυ πόρρω δοκοῦντι νῦν ἀφεστάναι προσέρχεται, οὐδεὶσ ἀγνοεῖ.

καὶ μὴν κἀκεῖνό γ’ ἴστε, ὅτι ὅσα μὲν ὑπὸ Λακεδαιμονίων ἢ ὑφ’ ἡμῶν ἔπασχον οἱ Ἕλληνεσ, ἀλλ’ οὖν ὑπὸ γνησίων γ’ ὄντων τῆσ Ἑλλάδοσ ἠδικοῦντο, καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον ἄν τισ ὑπέλαβεν τοῦτο, ὥσπερ ἂν εἰ υἱὸσ ἐν οὐσίᾳ πολλῇ γεγονὼσ γνήσιοσ διῴκει τι μὴ καλῶσ μηδ’ ὀρθῶσ, κατ’ αὐτὸ μὲν τοῦτ’ ἄξιον μέμψεωσ εἶναι καὶ κατηγορίασ, ὡσ δ’ οὐ προσήκων ἢ ὡσ οὐ κληρονόμοσ τούτων ὢν ταῦτ’ ἐποίει, οὐκ ἐνεῖναι λέγειν.

εἰ δέ γε δοῦλοσ ἢ ὑποβολιμαῖοσ τὰ μὴ προσήκοντ’ ἀπώλλυε καὶ ἐλυμαίνετο, Ἡράκλεισ ὅσῳ μᾶλλον δεινὸν καὶ ὀργῆσ ἄξιον πάντεσ ἂν ἔφησαν εἶναι.

ἀλλ’ οὐχ ὑπὲρ Φιλίππου καὶ ὧν ἐκεῖνοσ πράττει νῦν, οὐχ οὕτωσ ἔχουσιν, οὐ μόνον οὐχ Ἕλληνοσ ὄντοσ οὐδὲ προσήκοντοσ οὐδὲν τοῖσ Ἕλλησιν, ἀλλ’ οὐδὲ βαρβάρου ἐντεῦθεν ὅθεν καλὸν εἰπεῖν, ἀλλ’ ὀλέθρου Μακεδόνοσ, ὅθεν οὐδ’ ἀνδράποδον σπουδαῖον οὐδὲν ἦν πρότερον πρίασθαι. καίτοι τί τῆσ ἐσχάτησ ὕβρεωσ ἀπολείπει;

οὐ πρὸσ τῷ πόλεισ ἀνῃρηκέναι τίθησι μὲν τὰ Πύθια, τὸν κοινὸν τῶν Ἑλλήνων ἀγῶνα, κἂν αὐτὸσ μὴ παρῇ, τοὺσ δούλουσ ἀγωνοθετήσοντασ πέμπει; κύριοσ δὲ Πυλῶν καὶ τῶν ἐπὶ τοὺσ Ἕλληνασ παρόδων ἐστί, καὶ φρουραῖσ καὶ ξένοισ τοὺσ τόπουσ τούτουσ κατέχει; ἔχει δὲ καὶ τὴν προμαντείαν τοῦ θεοῦ, παρώσασ ἡμᾶσ καὶ Θετταλοὺσ καὶ Δωριέασ καὶ τοὺσ ἄλλουσ Ἀμφικτύονασ, ἧσ οὐδὲ τοῖσ Ἕλλησιν ἅπασι μέτεστι; γράφει δὲ Θετταλοῖσ ὃν χρὴ τρόπον πολιτεύεσθαι;

πέμπει δὲ ξένουσ τοὺσ μὲν εἰσ Πορθμόν, τὸν δῆμον ἐκβαλοῦντασ τὸν Ἐρετριέων, τοὺσ δ’ ἐπ’ Ὠρεόν, τύραννον Φιλιστίδην καταστήσοντασ; ἀλλ’ ὅμωσ ταῦθ’ ὁρῶντεσ οἱ Ἕλληνεσ ἀνέχονται, καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον ὥσπερ τὴν χάλαζαν ἔμοιγε δοκοῦσιν θεωρεῖν, εὐχόμενοι μὴ καθ’ ἑαυτοὺσ ἕκαστοι γενέσθαι, κωλύειν δ’ οὐδεὶσ ἐπιχειρῶν. οὐ μόνον δ’ ἐφ’ οἷσ ἡ Ἑλλὰσ ὑβρίζεται ὑπ’ αὐτοῦ, οὐδεὶσ ἀμύνεται, ἀλλ’ οὐδ’ ὑπὲρ ὧν αὐτὸσ ἕκαστοσ ἀδικεῖται·

τοῦτο γὰρ ἤδη τοὔσχατόν ἐστιν. οὐ Κορινθίων ἐπ’ Ἀμβρακίαν ἐλήλυθε καὶ Λευκάδα; οὐκ Ἀχαιῶν Ναύπακτον ὀμώμοκεν Αἰτωλοῖσ παραδώσειν; οὐχὶ Θηβαίων Ἐχῖνον ἀφῄρηται, καὶ νῦν ἐπὶ Βυζαντίουσ πορεύεται συμμάχουσ ὄντασ; οὐχ ἡμῶν, ἐῶ τἄλλα, ἀλλὰ Χερρονήσου τὴν μεγίστην ἔχει πόλιν Καρδίαν;

ταῦτα τοίνυν πάσχοντεσ ἅπαντεσ μέλλομεν καὶ μαλκίομεν καὶ πρὸσ τοὺσ πλησίον βλέπομεν, ἀπιστοῦντεσ ἀλλήλοισ, οὐ τῷ πάντασ ἡμᾶσ ἀδικοῦντι. καίτοι τὸν ἅπασιν ἀσελγῶσ οὕτω χρώμενον τί οἰέσθε, ἐπειδὰν καθ’ ἕν’ ἡμῶν ἑκάστου κύριοσ γένηται, τί ποιήσειν; τί οὖν αἴτιον τουτωνί;

οὐ γὰρ ἄνευ λόγου καὶ δικαίασ αἰτίασ οὔτε τόθ’ οὕτωσ εἶχον ἑτοίμωσ πρὸσ ἐλευθερίαν οἱ Ἕλληνεσ οὔτε νῦν πρὸσ τὸ δουλεύειν. ἦν τι τότ’, ἦν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἐν ταῖσ τῶν πολλῶν διανοίαισ, ὃ νῦν οὐκ ἔστιν, ὃ καὶ τοῦ Περσῶν ἐκράτησε πλούτου καὶ ἐλευθέραν ἦγε τὴν Ἑλλάδα καὶ οὔτε ναυμαχίασ οὔτε πεζῆσ μάχησ οὐδεμιᾶσ ἡττᾶτο, νῦν δ’ ἀπολωλὸσ ἅπαντα λελύμανται καὶ ἄνω καὶ κάτω πεποίηκε τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα. τί οὖν ἦν τοῦτο;

οὐδὲν ποικίλον οὐδὲ σοφόν, ἀλλ’ ὅτι τοὺσ παρὰ τῶν ἄρχειν βουλομένων ἢ διαφθείρειν τὴν Ἑλλάδα χρήματα λαμβάνοντασ ἅπαντεσ ἐμίσουν, καὶ χαλεπώτατον ἦν τὸ δωροδοκοῦντ’ ἐλεγχθῆναι, καὶ τιμωρίᾳ μεγίστῃ τοῦτον ἐκόλαζον, καὶ παραίτησισ οὐδεμί’ ἦν οὐδὲ συγγνώμη. τὸν οὖν καιρὸν ἑκάστου τῶν πραγμάτων, ὃν ἡ τύχη καὶ τοῖσ ἀμελοῦσιν κατὰ τῶν προσεχόντων πολλάκισ παρασκευάζει, οὐκ ἦν πρίασθαι παρὰ τῶν λεγόντων οὐδὲ τῶν στρατηγούντων, οὐδὲ τὴν πρὸσ ἀλλήλουσ ὁμόνοιαν, οὐδὲ τὴν πρὸσ τοὺσ τυράννουσ καὶ τοὺσ βαρβάρουσ ἀπιστίαν, οὐδ’ ὅλωσ τοιοῦτον οὐδέν.

νῦν δ’ ἅπανθ’ ὥσπερ ἐξ ἀγορᾶσ ἐκπέπραται ταῦτα, ἀντεισῆκται δ’ ἀντὶ τούτων ὑφ’ ὧν ἀπόλωλε καὶ νενόσηκεν ἡ Ἑλλάσ.

ταῦτα δ’ ἐστὶ τί; ζῆλοσ, εἴ τισ εἴληφέ τι· γέλωσ, ἂν ὁμολογῇ· συγγνώμη τοῖσ ἐλεγχομένοισ· μῖσοσ, ἂν τούτοισ τισ ἐπιτιμᾷ· τἄλλα πάνθ’ ὅσ’ ἐκ τοῦ δωροδοκεῖν ἤρτηται. ἐπεὶ τριήρεισ γε καὶ σωμάτων πλῆθοσ καὶ χρημάτων καὶ τῆσ ἄλλησ κατασκευῆσ ἀφθονία, καὶ τἄλλ’ οἷσ ἄν τισ ἰσχύειν τὰσ πόλεισ κρίνοι, νῦν ἅπασι καὶ πλείω καὶ μείζω ἐστὶ τῶν τότε πολλῷ.

ἀλλὰ ταῦτ’ ἄχρηστα, ἄπρακτα, ἀνόνητα ὑπὸ τῶν πωλούντων γίγνεται. ὅτι δ’ οὕτω ταῦτ’ ἔχει τὰ μὲν νῦν ὁρᾶτε δήπου καὶ οὐδὲν ἐμοῦ προσδεῖσθε μάρτυροσ·

τὰ δ’ ἐν τοῖσ ἄνωθεν χρόνοισ ὅτι τἀναντί’ εἶχεν ἐγὼ δηλώσω, οὐ λόγουσ ἐμαυτοῦ λέγων, ἀλλὰ γράμματα τῶν προγόνων τῶν ὑμετέρων ἁκεῖνοι κατέθεντ’ εἰσ στήλην χαλκῆν γράψαντεσ εἰσ ἀκρόπολιν, οὐχ ἵν’ αὐτοῖσ ᾖ χρήσιμα καὶ γὰρ ἄνευ τούτων τῶν γραμμάτων τὰ δέοντ’ ἐφρόνουν, ἀλλ’ ἵν’ ὑμεῖσ ἔχηθ’ ὑπομνήματα καὶ παραδείγματα ὡσ ὑπὲρ τῶν τοιούτων σπουδάζειν προσήκει. τί οὖν λέγει τὰ γράμματα;

Ἄρθμιοσ φησὶ Πυθώνακτοσ Ζελείτησ ἄτιμοσ καὶ πολέμιοσ τοῦ δήμου τοῦ Ἀθηναίων καὶ τῶν συμμάχων αὐτὸσ καὶ γένοσ. εἶθ’ ἡ αἰτία γέγραπται, δι’ ἣν ταῦτ’ ἐγένετο· ὅτι τὸν χρυσὸν τὸν ἐκ Μήδων εἰσ Πελοπόννησον ἤγαγεν. ταῦτ’ ἐστὶ τὰ γράμματα. λογίζεσθε δὴ πρὸσ θεῶν, τίσ ἦν ποθ’ ἡ διάνοια τῶν Ἀθηναίων τῶν τότε, ταῦτα ποιούντων, ἢ τί τὸ ἀξίωμα.

ἐκεῖνοι Ζελείτην τινά, Ἄρθμιον, δοῦλον βασιλέωσ ἡ γὰρ Ζέλειά ἐστι τῆσ Ἀσίασ, ὅτι τῷ δεσπότῃ διακονῶν χρυσίον ἤγαγεν εἰσ Πελοπόννησον, οὐκ Ἀθήναζε, ἐχθρὸν αὑτῶν ἀνέγραψαν καὶ τῶν συμμάχων αὐτὸν καὶ γένοσ, καὶ ἀτίμουσ. τοῦτο δ’ ἐστὶν οὐχ ἣν οὑτωσί τισ ἂν φήσειεν ἀτιμίαν·

τί γὰρ τῷ Ζελείτῃ, τῶν Ἀθηναίων κοινῶν εἰ μὴ μεθέξειν ἔμελλεν; ἀλλ’ ἐν τοῖσ φονικοῖσ γέγραπται νόμοισ, ὑπὲρ ὧν ἂν μὴ διδῷ φόνου δικάσασθαι, ἀλλ’ εὐαγὲσ ᾖ τὸ ἀποκτεῖναι, καὶ ἄτιμοσ φησὶ τεθνάτω. τοῦτο δὴ λέγει, καθαρὸν τὸν τούτων τιν’ ἀποκτείναντ’ εἶναι. οὐκοῦν ἐνόμιζον ἐκεῖνοι τῆσ πάντων τῶν Ἑλλήνων σωτηρίασ αὑτοῖσ ἐπιμελητέον εἶναι·

οὐ γὰρ ἂν αὐτοῖσ ἔμελ’ εἴ τισ ἐν Πελοποννήσῳ τινὰσ ὠνεῖται καὶ διαφθείρει, μὴ τοῦθ’ ὑπολαμβάνουσιν· ἐκόλαζον δ’ οὕτω καὶ ἐτιμωροῦνθ’ οὓσ αἴσθοιντο, ὥστε καὶ στηλίτασ ποιεῖν. ἐκ δὲ τούτων εἰκότωσ τὰ τῶν Ἑλλήνων ἦν τῷ βαρβάρῳ φοβερά, οὐχ ὁ βάρβαροσ τοῖσ Ἕλλησιν. ἀλλ’ οὐ νῦν· οὐ γὰρ οὕτωσ ἔχεθ’ ὑμεῖσ οὔτε πρὸσ τὰ τοιαῦτ’ οὔτε πρὸσ τἄλλα, ἀλλὰ πῶσ; ἴστ’ αὐτοί·

τί γὰρ δεῖ περὶ πάντων ὑμῶν κατηγορεῖν; παραπλησίωσ δὲ καὶ οὐδὲν βέλτιον ὑμῶν ἅπαντεσ οἱ λοιποὶ Ἕλληνεσ· διόπερ φήμ’ ἔγωγε καὶ σπουδῆσ πολλῆσ καὶ βουλῆσ ἀγαθῆσ τὰ παρόντα πράγματα προσδεῖσθαι. τίνοσ; εἴπω κελεύετε; καὶ οὐκ ὀργιεῖσθε; Ἐκ τοῦ Γραμματείου Ἀναγιγνώσκει ἔστι τοίνυν τισ εὐήθησ λόγοσ παρὰ τῶν παραμυθεῖσθαι βουλομένων τὴν πόλιν, ὡσ ἄρ’ οὔπω Φίλιππόσ ἐστιν οἱοῖ́ ποτ’ ἦσαν Λακεδαιμόνιοι, οἳ θαλάττησ μὲν ἦρχον καὶ γῆσ ἁπάσησ, βασιλέα δὲ σύμμαχον εἶχον, ὑφίστατο δ’ οὐδὲν αὐτούσ· ἀλλ’ ὅμωσ ἠμύνατο κἀκείνουσ ἡ πόλισ καὶ οὐκ ἀνηρπάσθη.

ἐγὼ δ’ ἁπάντων ὡσ ἔποσ εἰπεῖν πολλὴν εἰληφότων ἐπίδοσιν, καὶ οὐδὲν ὁμοίων ὄντων τῶν νῦν τοῖσ πρότερον, οὐδὲν ἡγοῦμαι πλέον ἢ τὰ τοῦ πολέμου κεκινῆσθαι κἀπιδεδωκέναι. πρῶτον μὲν γὰρ ἀκούω Λακεδαιμονίουσ τότε καὶ πάντασ τοὺσ ἄλλουσ, τέτταρασ μῆνασ ἢ πέντε, τὴν ὡραίαν αὐτήν, ἐμβαλόντασ ἂν καὶ κακώσαντασ τὴν χώραν ὁπλίταισ καὶ πολιτικοῖσ στρατεύμασιν ἀναχωρεῖν ἐπ’ οἴκου πάλιν·

οὕτω δ’ ἀρχαίωσ εἶχον, μᾶλλον δὲ πολιτικῶσ, ὥστ’ οὐδὲ χρημάτων ὠνεῖσθαι παρ’ οὐδενὸσ οὐδέν, ἀλλ’ εἶναι νόμιμόν τινα καὶ προφανῆ τὸν πόλεμον. νυνὶ δ’ ὁρᾶτε μὲν δήπου τὰ πλεῖστα τοὺσ προδότασ ἀπολωλεκότασ, οὐδὲν δ’ ἐκ παρατάξεωσ οὐδὲ μάχησ γιγνόμενον·

ἀκούετε δὲ Φίλιππον οὐχὶ τῷ φάλαγγ’ ὁπλιτῶν ἄγειν βαδίζονθ’ ὅποι βούλεται, ἀλλὰ τῷ ψιλούσ, ἱππέασ, τοξότασ, ξένουσ, τοιοῦτον ἐξηρτῆσθαι στρατόπεδον. ἐπειδὰν δ’ ἐπὶ τούτοισ πρὸσ νοσοῦντασ ἐν αὑτοῖσ προσπέσῃ καὶ μηδεὶσ ὑπὲρ τῆσ χώρασ δι’ ἀπιστίαν ἐξίῃ, μηχανήματ’ ἐπιστήσασ πολιορκεῖ.

καὶ σιωπῶ θέροσ καὶ χειμῶνα, ὡσ οὐδὲν διαφέρει, οὐδ’ ἐστὶν ἐξαίρετοσ ὡρ́α τισ ἣν διαλείπει. ταῦτα μέντοι πάντασ εἰδότασ καὶ λογιζομένουσ οὐ δεῖ προσέσθαι τὸν πόλεμον εἰσ τὴν χώραν, οὐδ’ εἰσ τὴν εὐήθειαν τὴν τοῦ τότε πρὸσ Λακεδαιμονίουσ πολέμου βλέποντασ ἐκτραχηλισθῆναι, ἀλλ’ ὡσ ἐκ πλείστου φυλάττεσθαι τοῖσ πράγμασι καὶ ταῖσ παρασκευαῖσ, ὅπωσ οἴκοθεν μὴ κινήσεται σκοποῦντασ, οὐχὶ συμπλακέντασ διαγωνίζεσθαι.

πρὸσ μὲν γὰρ πόλεμον πολλὰ φύσει πλεονεκτήμαθ’ ἡμῖν ὑπάρχει, ἄν περ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ποιεῖν ἐθέλωμεν ἃ δεῖ, ἡ φύσισ τῆσ ἐκείνου χώρασ, ἧσ ἄγειν καὶ φέρειν ἔστι πολλὴν καὶ κακῶσ ποιεῖν, ἄλλα μυρία·

εἰσ δ’ ἀγῶνα ἄμεινον ἡμῶν ἐκεῖνοσ ἤσκηται. οὐ μόνον δὲ δεῖ ταῦτα γιγνώσκειν, οὐδὲ τοῖσ ἔργοισ ἐκεῖνον ἀμύνεσθαι τοῖσ τοῦ πολέμου, ἀλλὰ καὶ τῷ λογισμῷ καὶ τῇ διανοίᾳ τοὺσ παρ’ ὑμῖν ὑπὲρ αὐτοῦ λέγοντασ μισῆσαι, ἐνθυμουμένουσ ὅτι οὐκ ἔνεστι τῶν τῆσ πόλεωσ ἐχθρῶν κρατῆσαι, πρὶν ἂν τοὺσ ἐν αὐτῇ τῇ πόλει κολάσηθ’ ὑπηρετοῦντασ ἐκείνοισ.

ὃ μὰ τὸν Δία καὶ τοὺσ ἄλλουσ θεοὺσ οὐ δυνήσεσθ’ ὑμεῖσ ποιῆσαι, ἀλλ’ εἰσ τοῦτ’ ἀφῖχθε μωρίασ ἢ παρανοίασ ἢ οὐκ ἔχω τί λέγω πολλάκισ γὰρ ἔμοιγ’ ἐπελήλυθε καὶ τοῦτο φοβεῖσθαι, μή τι δαιμόνιον τὰ πράγματ’ ἐλαύνῃ, ὥστε λοιδορίασ, φθόνου, σκώμματοσ, ἧστινοσ ἂν τύχηθ’ ἕνεκ’ αἰτίασ ἀνθρώπουσ μισθωτούσ, ὧν οὐδ’ ἂν ἀρνηθεῖεν ἔνιοι ὡσ οὐκ εἰσὶ τοιοῦτοι, λέγειν κελεύετε, καὶ γελᾶτε, ἄν τισι λοιδορηθῶσιν.

καὶ οὐχί πω τοῦτο δεινόν, καίπερ ὂν δεινόν·

ἀλλὰ καὶ μετὰ πλείονοσ ἀσφαλείασ πολιτεύεσθαι δεδώκατε τούτοισ ἢ τοῖσ ὑπὲρ ὑμῶν λέγουσιν. καίτοι θεάσασθε ὅσασ συμφορὰσ παρασκευάζει τὸ τῶν τοιούτων ἐθέλειν ἀκροᾶσθαι. λέξω δ’ ἔργα ἃ πάντεσ εἴσεσθε. ἦσαν ἐν Ὀλύνθῳ τῶν ἐν τοῖσ πράγμασιν τινὲσ μὲν Φιλίππου καὶ πάνθ’ ὑπηρετοῦντεσ ἐκείνῳ, τινὲσ δὲ τοῦ βελτίστου καὶ ὅπωσ μὴ δουλεύσουσιν οἱ πολῖται πράττοντεσ.

πότεροι δὴ τὴν πατρίδ’ ἐξώλεσαν; ἢ πότεροι τοὺσ ἱππέασ προὔδοσαν, ὧν προδοθέντων Ὄλυνθοσ ἀπώλετο; οἱ τὰ Φιλίππου φρονοῦντεσ, καὶ ὅτ’ ἦν ἡ πόλισ τοὺσ τὰ βέλτιστα λέγοντασ συκοφαντοῦντεσ καὶ διαβάλλοντεσ οὕτωσ, ὥστε τόν γ’ Ἀπολλωνίδην καὶ ἐκβαλεῖν ὁ δῆμοσ ὁ τῶν Ὀλυνθίων ἐπείσθη. οὐ τοίνυν παρὰ τούτοισ μόνον τὸ ἔθοσ τοῦτο πάντα κάκ’ εἰργάσατο, ἄλλοθι δ’ οὐδαμοῦ·

ἀλλ’ ἐν Ἐρετρίᾳ, ἐπειδὴ ἀπαλλαγέντοσ Πλουτάρχου καὶ τῶν ξένων ὁ δῆμοσ εἶχε τὴν πόλιν καὶ τὸν Πορθμόν, οἱ μὲν ἐφ’ ὑμᾶσ ἦγον τὰ πράγματα, οἱ δ’ ἐπὶ Φίλιππον. ἀκούοντεσ δὲ τούτων τὰ πολλά, μᾶλλον δὲ τὰ πάνθ’ οἱ ταλαίπωροι καὶ δυστυχεῖσ Ἐρετριεῖσ, τελευτῶντεσ ἐπείσθησαν τοὺσ ὑπὲρ αὑτῶν λέγοντασ ἐκβαλεῖν. καὶ γάρ τοι πέμψασ Ἱππόνικον ὁ σύμμαχοσ αὐτοῖσ Φίλιπποσ καὶ ξένουσ χιλίουσ, τὰ τείχη περιεῖλε τοῦ Πορθμοῦ καὶ τρεῖσ κατέστησε τυράννουσ, Ἵππαρχον, Αὐτομέδοντα, Κλείταρχον·

καὶ μετὰ ταῦτ’ ἐξελήλακεν ἐκ τῆσ χώρασ δὶσ ἤδη βουλομένουσ σῴζεσθαι, τότε μὲν πέμψασ τοὺσ μετ’ Εὐρυλόχου ξένουσ, πάλιν δὲ τοὺσ μετὰ Παρμενίωνοσ. καὶ τί δεῖ τὰ πολλὰ λέγειν;

ἀλλ’ ἐν Ὠρεῷ Φιλιστίδησ μὲν ἔπραττε Φιλίππῳ καὶ Μένιπποσ καὶ Σωκράτησ καὶ Θόασ καὶ Ἀγαπαῖοσ, οἵπερ νῦν ἔχουσι τὴν πόλιν καὶ ταῦτ’ ᾔδεσαν ἅπαντεσ, Εὐφραῖοσ δέ τισ ἄνθρωποσ καὶ παρ’ ἡμῖν ποτ’ ἐνθάδ’ οἰκήσασ, ὅπωσ ἐλεύθεροι καὶ μηδενὸσ δοῦλοι ἔσονται. οὗτοσ τὰ μὲν ἄλλ’ ὡσ ὑβρίζετο καὶ προυπηλακίζεθ’ ὑπὸ τοῦ δήμου, πόλλ’ ἂν εἰή λέγειν·

ἐνιαυτῷ δὲ πρότερον τῆσ ἁλώσεωσ ἐνέδειξεν ὡσ προδότην τὸν Φιλιστίδην καὶ τοὺσ μετ’ αὐτοῦ, αἰσθόμενοσ ἃ πράττουσιν. συστραφέντεσ δ’ ἄνθρωποι πολλοὶ καὶ χορηγὸν ἔχοντεσ Φίλιππον καὶ πρυτανευόμενοι ἀπάγουσι τὸν Εὐφραῖον εἰσ τὸ δεσμωτήριον, ὡσ συνταράττοντα τὴν πόλιν. ὁρῶν δὲ ταῦθ’ ὁ δῆμοσ ὁ τῶν Ὠρειτῶν, ἀντὶ τοῦ τῷ μὲν βοηθεῖν, τοὺσ δ’ ἀποτυμπανίσαι, τοῖσ μὲν οὐκ ὠργίζετο, τὸν δ’ ἐπιτήδειον ταῦτα παθεῖν ἔφη καὶ ἐπέχαιρεν.

μετὰ ταῦθ’ οἱ μὲν ἐπ’ ἐξουσίασ ὁπόσησ ἐβούλοντ’ ἔπραττον ὅπωσ ἡ πόλισ ληφθήσεται, καὶ κατεσκευάζοντο τὴν πρᾶξιν· τῶν δὲ πολλῶν εἴ τισ αἴσθοιτο, ἐσίγα καὶ κατεπέπληκτο, τὸν Εὐφραῖον οἷ’ ἔπαθεν μεμνημένοι. οὕτω δ’ ἀθλίωσ διέκειντο, ὥστ’ οὐ πρότερον ἐτόλμησεν οὐδεὶσ τοιούτου κακοῦ προσιόντοσ ῥῆξαι φωνήν, πρὶν διασκευασάμενοι πρὸσ τὰ τείχη προσῇσαν οἱ πολέμιοι· τηνικαῦτα δ’ οἱ μὲν ἠμύνοντο, οἱ δὲ προὐδίδοσαν. τῆσ πόλεωσ δ’ οὕτωσ ἁλούσησ αἰσχρῶσ καὶ κακῶσ οἱ μὲν ἄρχουσι καὶ τυραννοῦσι, τοὺσ τότε σῴζοντασ ἑαυτοὺσ καὶ τὸν Εὐφραῖον ἑτοίμουσ ὁτιοῦν ποιεῖν ὄντασ τοὺσ μὲν ἐκβαλόντεσ, τοὺσ δ’ ἀποκτείναντεσ, ὁ δ’ Εὐφραῖοσ ἐκεῖνοσ ἀπέσφαξεν ἑαυτόν, ἔργῳ μαρτυρήσασ ὅτι καὶ δικαίωσ καὶ καθαρῶσ ὑπὲρ τῶν πολιτῶν ἀνθειστήκει Φιλίππῳ.

τί οὖν ποτ’ αἴτιον, θαυμάζετ’ ἴσωσ, τὸ καὶ τοὺσ Ὀλυνθίουσ καὶ τοὺσ Ἐρετριέασ καὶ τοὺσ Ὠρείτασ ἥδιον πρὸσ τοὺσ ὑπὲρ Φιλίππου λέγοντασ ἔχειν ἢ τοὺσ ὑπὲρ αὑτῶν;

ὅπερ καὶ παρ’ ὑμῖν, ὅτι τοῖσ μὲν ὑπὲρ τοῦ βελτίστου λέγουσιν οὐδὲ βουλομένοισ ἔνεστιν ἐνίοτε πρὸσ χάριν οὐδὲν εἰπεῖν· τὰ γὰρ πράγματ’ ἀνάγκη σκοπεῖν ὅπωσ σωθήσεται· οἱ δ’ ἐν αὐτοῖσ οἷσ χαρίζονται Φιλίππῳ συμπράττουσιν. εἰσφέρειν ἐκέλευον, οἱ δ’ οὐδὲν δεῖν ἔφασαν·

πολεμεῖν καὶ μὴ πιστεύειν, οἱ δ’ ἄγειν εἰρήνην, ἑώσ ἐγκατελήφθησαν. τἄλλα τὸν αὐτὸν τρόπον οἶμαι πάνθ’, ἵνα μὴ καθ’ ἕκαστα λέγω· οἱ μὲν ἐφ’ οἷσ χαριοῦνται, ταῦτ’ ἔλεγον, οἱ δ’ ἐξ ὧν ἔμελλον σωθήσεσθαι. πολλὰ δὲ καὶ τὰ τελευταῖα οὐχ οὕτωσ πρὸσ χάριν οὐδὲ δι’ ἄγνοιαν οἱ πολλοὶ προσίεντο, ἀλλ’ ὑποκατακλινόμενοι, ἐπειδὴ τοῖσ ὅλοισ ἡττᾶσθαι ἐνόμιζον. ὃ νὴ τὸν Δία καὶ τὸν Ἀπόλλω δέδοικ’ ἐγὼ μὴ πάθηθ’ ὑμεῖσ, ἐπειδὰν εἰδῆτ’ ἐκλογιζόμενοι μηδὲν ἔθ’ ὑμῖν ἐνόν.

καίτοι μὴ γένοιτο μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὰ πράγματ’ ἐν τούτῳ· τεθνάναι δὲ μυριάκισ κρεῖττον ἢ κολακείᾳ τι ποιῆσαι Φιλίππου καὶ προέσθαι τῶν ὑπὲρ ὑμῶν λεγόντων τινάσ. καλήν γ’ οἱ πολλοὶ νῦν ἀπειλήφασιν Ὠρειτῶν χάριν, ὅτι τοῖσ Φιλίππου φίλοισ ἐπέτρεψαν αὑτούσ, τὸν δ’ Εὐφραῖον ἐώθουν· καλήν γ’ ὁ δῆμοσ ὁ Ἐρετριέων, ὅτι τοὺσ ὑμετέρουσ πρέσβεισ ἀπήλασε, Κλειτάρχῳ δ’ ἐνέδωκεν αὑτόν·

δουλεύουσί γε μαστιγούμενοι καὶ σφαττόμενοι. καλῶσ Ὀλυνθίων ἐφείσατο τῶν τὸν μὲν Λασθένην ἵππαρχον χειροτονησάντων, τὸν δ’ Ἀπολλωνίδην ἐκβαλόντων. μωρία καὶ κακία τὰ τοιαῦτ’ ἐλπίζειν, καὶ κακῶσ βουλευομένουσ καὶ μηδὲν ὧν προσήκει ποιεῖν ἐθέλοντασ, ἀλλὰ τῶν ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν λεγόντων ἀκροωμένουσ, τηλικαύτην ἡγεῖσθαι πόλιν οἰκεῖν τὸ μέγεθοσ ὥστε <μηδέν>, μηδ’ ἂν ὁτιοῦν ᾖ, δεινὸν πείσεσθαι.

καὶ μὴν ἐκεῖνό γ’ αἰσχρόν, ὕστερόν ποτ’ εἰπεῖν τίσ γὰρ ἂν ᾠήθη ταῦτα γενέσθαι;

νὴ τὸν Δί’, ἔδει γὰρ τὸ καὶ τὸ ποιῆσαι καὶ τὸ μὴ ποιῆσαι. πόλλ’ ἂν εἰπεῖν ἔχοιεν Ὀλύνθιοι νῦν, ἃ τότ’ εἰ προείδοντο, οὐκ ἂν ἀπώλοντο· πόλλ’ ἂν Ὠρεῖται, πολλὰ Φωκεῖσ, πολλὰ τῶν ἀπολωλότων ἕκαστοι. ἀλλὰ τί τούτων ὄφελοσ αὐτοῖσ;

ἑώσ ἂν σῴζηται τὸ σκάφοσ, ἄν τε μεῖζον ἄν τ’ ἔλαττον ᾖ, τότε χρὴ καὶ ναύτην καὶ κυβερνήτην καὶ πάντ’ ἄνδρ’ ἑξῆσ προθύμουσ εἶναι, καὶ ὅπωσ μήθ’ ἑκὼν μήτ’ ἄκων μηδεὶσ ἀνατρέψει, τοῦτο σκοπεῖσθαι· ἐπειδὰν δ’ ἡ θάλαττα ὑπέρσχῃ, μάταιοσ ἡ σπουδή. καὶ ἡμεῖσ τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἑώσ ἐσμὲν σῷοι, πόλιν μεγίστην ἔχοντεσ, ἀφορμὰσ πλείστασ, ἀξίωμα κάλλιστον, τί ποιῶμεν;

πάλαι τισ ἡδέωσ ἂν ἴσωσ ἐρωτήσασ κάθηται. ἐγὼ νὴ Δί’ ἐρῶ, καὶ γράψω δέ, ὥστ’ ἂν βούλησθε χειροτονήσετε. αὐτοὶ πρῶτον ἀμυνόμενοι καὶ παρασκευαζόμενοι, τριήρεσι καὶ χρήμασι καὶ στρατιώταισ λέγω· καὶ γὰρ ἂν ἅπαντεσ δήπου δουλεύειν συγχωρήσωσιν οἱ ἄλλοι, ἡμῖν γ’ ὑπὲρ τῆσ ἐλευθερίασ ἀγωνιστέον· ταῦτα δὴ πάντ’ αὐτοὶ παρεσκευασμένοι καὶ ποιήσαντεσ φανερὰ τοὺσ ἄλλουσ ἤδη παρακαλῶμεν, καὶ τοὺσ ταῦτα διδάξοντασ ἐκπέμπωμεν πρέσβεισ πανταχοῖ, εἰσ Πελοπόννησον, εἰσ Ῥόδον, εἰσ Χίον, ὡσ βασιλέα λέγω οὐδὲ γὰρ τῶν ἐκείνῳ συμφερόντων ἀφέστηκε τὸ μὴ τοῦτον ἐᾶσαι πάντα καταστρέψασθαι, ἵν’ ἐὰν μὲν πείσητε, κοινωνοὺσ ἔχητε καὶ τῶν κινδύνων καὶ τῶν ἀναλωμάτων, ἄν τι δέῃ, εἰ δὲ μή, χρόνουσ γ’ ἐμποιῆτε τοῖσ πράγμασιν.

ἐπειδὴ γάρ ἐστι πρὸσ ἄνδρα καὶ οὐχὶ συνεστώσησ πόλεωσ ἰσχὺν ὁ πόλεμοσ, οὐδὲ τοῦτ’ ἄχρηστον, οὐδ’ αἱ πέρυσιν πρεσβεῖαι περὶ τὴν Πελοπόννησον ἐκεῖναι καὶ κατηγορίαι, ἃσ ἐγὼ καὶ Πολύευκτοσ ὁ βέλτιστοσ ἐκεινοσὶ καὶ Ἡγήσιπποσ καὶ οἱ ἄλλοι πρέσβεισ περιήλθομεν, καὶ ἐποιήσαμεν ἐπισχεῖν ἐκεῖνον καὶ μήτ’ ἐπ’ Ἀμβρακίαν ἐλθεῖν μήτ’ εἰσ Πελοπόννησον ὁρμῆσαι.

οὐ μέντοι λέγω μηδὲν αὐτοὺσ ὑπὲρ αὑτῶν ἀναγκαῖον ἐθέλοντασ ποιεῖν, τοὺσ ἄλλουσ παρακαλεῖν·

καὶ γὰρ εὐήθεσ τὰ οἰκεῖ’ αὐτοὺσ προϊεμένουσ τῶν ἀλλοτρίων φάσκειν κήδεσθαι, καὶ τὰ παρόντα περιορῶντασ ὑπὲρ τῶν μελλόντων τοὺσ ἄλλουσ φοβεῖν. οὐ λέγω ταῦτα, ἀλλὰ τοῖσ μὲν ἐν Χερρονήσῳ χρήματ’ ἀποστέλλειν φημὶ δεῖν καὶ τἄλλ’ ὅσ’ ἀξιοῦσι ποιεῖν, αὐτοὺσ δὲ παρασκευάζεσθαι, τοὺσ δ’ ἄλλουσ Ἕλληνασ συγκαλεῖν, συνάγειν, διδάσκειν, νουθετεῖν· ταῦτ’ ἐστὶν πόλεωσ ἀξίωμ’ ἐχούσησ ἡλίκον ὑμῖν ὑπάρχει. εἰ δ’ οἰέσθε Χαλκιδέασ τὴν Ἑλλάδα σώσειν ἢ Μεγαρέασ, ὑμεῖσ δ’ ἀποδράσεσθαι τὰ πράγματα, οὐκ ὀρθῶσ οἰέσθε·

ἀγαπητὸν γὰρ ἐὰν αὐτοὶ σῴζωνται τούτων ἑκάστοισ. ἀλλ’ ὑμῖν τοῦτο πρακτέον· ὑμῖν οἱ πρόγονοι τοῦτο τὸ γέρασ ἐκτήσαντο καὶ κατέλιπον μετὰ πολλῶν καὶ μεγάλων κινδύνων. εἰ δ’ ὃ βούλεται ζητῶν ἕκαστοσ καθεδεῖται, καὶ ὅπωσ μηδὲν αὐτὸσ ποιήσει σκοπῶν, πρῶτον μὲν οὐδὲ μήποθ’ εὑρ́ῃ τοὺσ ποιήσοντασ, ἔπειτα δέδοιχ’ ὅπωσ μὴ πάνθ’ ἅμ’ ὅσ’ οὐ βουλόμεθα ποιεῖν ἡμῖν ἀνάγκη γενήσεται.

ἐγὼ μὲν δὴ ταῦτα λέγω, ταῦτα γράφω·

καὶ οἰόμαι καὶ νῦν ἔτ’ ἐπανορθωθῆναι ἂν τὰ πράγματα τούτων γιγνομένων. εἰ δέ τισ ἔχει τούτων τι βέλτιον, λεγέτω καὶ συμβουλευέτω. ὅ τι δ’ ὑμῖν δόξει, τοῦτ’, ὦ πάντεσ θεοί, συνενέγκοι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Demosthenes, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Γ

(데모스테네스, Speeches, Κατὰ Φιλίππου Γ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION