Aristides, Aelius, Orationes, συμμαχικὸσ β πρὸσ Θηβαίουσ περὶ τῆσ συμμαχίας

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, συμμαχικὸσ β πρὸσ Θηβαίουσ περὶ τῆσ συμμαχίας)

ἀφικόμεθα μὲν οὐ λόγῳ πρὸσ Φίλιππον ἀγωνιούμενοι, ἀλλ’ ἔργῳ βοηθήσοντεσ ὑμῖν τε καὶ τοῖσ ὑπολοίποισ τῶν Ἑλλήνων πράγμασι. πολλῷ δ’ ἔτι νυνὶ σαφέστερον, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, γιγνώσκομεν ὡσ ὀρθῶσ ὑπὲρ ὑμῶν ηὐλαβήθημεν. τὸ γὰρ εἰσ τοῦθ’ ἥκειν Φίλιππον τόλμησ καὶ δεινότητοσ ὥστε πρῶτον μὲν ὅλωσ πρέσβεισ ὡσ ὑμᾶσ, εἶτα βοήθειαν αἰτήσοντασ ἀπεσταλκέναι, ἵν’ ὑμᾶσ τε ἀμαχεὶ λάβῃ καὶ τὰ πρὸσ ἡμᾶσ ὡσ βούλεται διοικήσηται, σφόδρα τῆσ τ’ ἐκείνου συνηθείασ οἶμαι καὶ προνοίασ ὑμῖν ἄξιον.

τὸ μὲν οὖν πρᾶγμα καινὸν ἴσωσ εἶναι δοκεῖ ὑμῖν, τῶν πολεμίων προσαγόντων, ἑτέρουσ ὑπὲρ ὑμῶν ἥκειν πεφοβημένουσ, καὶ μὴ μόνον αὐτεπάγγελτον ἔχειν ὑμᾶσ τὴν βοήθειαν, ἀλλὰ καὶ παράκλησιν προσεῖναι τοῦ ταῦτα δέξασθαι· αἰτούμεθα δ’ ὑμᾶσ τοσοῦτον μιμήσασθαι τὴν τῶν Ἀθηναίων πόλιν εἰσ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν καὶ μὴ παρ’ αὐτοῖσ τουτοισὶ τοῖσ πρέσβεσι πρώτοισ αἰσχύνην ὀφλῆσαι. εἰ γὰρ ἡμεῖσ μὲν οἷσ οὗτοί φασι τοσαῦτα πρὸσ ὑμᾶσ ὑπάρχειν ὑπεναντία, πάντα ταῦτ’ ἀνελόντεσ ἥκομεν συσσώζειν ὑμῖν ἀξιοῦντεσ τὴν πόλιν, ὑμεῖσ δ’ οἱ μηδὲν ἔχοντεσ ὑμῖν αὐτοῖσ μέμψασθαι πάντ’ ἀκονιτὶ προήσεσθε, πῶσ οὐ πάντων ἀλογώτατα πράξετε; ἔστι δ’ οὐχ ὅσον τισ ἂν εἴποι τὸ διάφορον τῆσ παρούσησ ἡμέρασ, ἀλλ’ εἰσ ἔσχατον ἧκον, δουλεύειν μὲν αὐτοὺσ Φιλίππῳ, συγκαταδουλοῦσθαι δὲ τοὺσ ἄλλουσ Ἕλληνασ, ἀγροικίσασθαι δ’ εἰσ τοὺσ ὑπάρξαντασ χρηστότητι, τριῶν δὲ τῶν αἰσχίστων δόξαν παρὰ πᾶσι λαβεῖν, σκαιότητοσ, πλεονεξίασ, ἀχαριστίασ· ἢ μετὰ τοῦ πατρίου σχήματοσ οἰκεῖν τὴν πόλιν, τῆσ κοινῆσ ἐλευθερίασ προστάντασ μεθ’ ἡμῶν. ὃ καὶ θαυμάζω, εἰ τοὺσ μὲν ἐκεῖνα τούτων μᾶλλον ὑμῖν προσήκειν ἡγουμένουσ μισεῖν ἂν δικαίωσ ἀξιοίητε, Φίλιππον δ’ ἡμῶν περὶ πλείονοσ ποιήσεσθε, ὃσ ἐκείνοισ ἐνόχουσ ὑμᾶσ καθίστησι καὶ τοὺσ λόγῳ βλασφημοῦντασ ἐχθροὺσ ἂν νομίζοντεσ, ἐκεῖνον εἰσ συμμάχου τάξιν θήσετε, ὃσ ἔργῳ τὰ χείριστα καθ’ ὑμῶν βεβαιοῖ. εἰ τοίνυν καὶ τὸ ταὐτὰ συμφέρειν ἱκανὴ πίστισ οἰκειότητοσ, καὶ τὸ ταὐτὰ προσήκειν ἡγεῖσθαι βέβαιον δή που φιλίασ σύμβολον. ἡμεῖσ τοίνυν ἅπερ ἡμῖν αὐτοῖσ προσήκειν ἡγούμεθα, ταῦτα καὶ ὑμῖν, εὐδοξεῖν, προβουλεύειν, προτιμᾶσθαι τῶν ἄλλων Ἑλλήνων. ὥστε πῶσ ἂν δικαίωσ ἑτέρουσ εὐνουστέρουσ ἡμῶν νομίζοιτε;

οὐ γὰρ ἄλλα μὲν ἡμᾶσ ἆθλα ἐὰν νικήσωμεν, ἄλλα δ’ ἐστὶν ἃ ὑμᾶσ μένει, ἀλλ’ ἃ βουλοίμεθ’ ἂν ἡμῖν γενέσθαι ταῦτα πρὸσ ὑμᾶσ κοινούμεθα. ὥστε ἃ τῇ ἡμετέρᾳ αὐτῶν πόλει παρὰ τῶν θεῶν αἰτοῦμεν, ταῦτα τῇ ὑμετέρᾳ συνευχόμεθα, ἥκιστα ἐγχωροῦν οἶμαι Φιλίππῳ πρᾶγμα, τὰσ αὐτὰσ εὐχὰσ ὑπὲρ αὑτοῦ καὶ τῶν ἄλλων τινὸσ ποιήσασθαι. τοιοῦτον γάρ ἐστιν ὁ δυνάστησ, μηδένα τῆσ ἴσησ τιμᾶσθαι· εἰκότωσ, μᾶλλον δ’ ἀναγκαίωσ. ἅμα γὰρ τῶν ἴσων ἑτέρῳ μετέσται, καὶ αὐτὸσ ὃ ζητεῖ, τοῦτ’ ἀπολώλεκε. δεῖ γὰρ οἶμαι τὸν μὲν ἄρχειν, τοὺσ δὲ ἄρχεσθαι· ταῦτα δ’ ἀμφότερ’ οὐ ταυτὸν βούλεται. καὶ ταῦτ’ οὐχ ἡμᾶσ ἐλέγχειν δεῖ τοῖσ λόγοισ, ἀλλὰ Φίλιπποσ ἔργῳ πιστοῦται. τίσ γάρ ἐστι τούτου σύμμαχοσ, ὅστισ οὐ χεῖρον πράττει τῶν πολεμίων; τοὺσ μὲν οὖν ἐν μέρει πολέμουσ δι’ ἀπορρήτων ὡσ τὰ πολλὰ ποιεῖται, ὥσπερ νῦν ἐφ’ ὑμᾶσ ἥκει συγκρύπτων ὡσ οἱο͂́ν τε τἀληθέσ· ἣν δ’ ἐν τῷ καθάπαξ ἔχει γνώμην, ὁμολογεῖ πρὸσ ἅπαντασ καὶ καταμηνύει δι’ ἑνὸσ ῥήματοσ, ἄν τισ ὀρθῶσ τηρῇ. ὅταν γὰρ ἐν ταῖσ ἐπιστολαῖσ αὐτῷ καὶ ταῖσ συνθήκαισ πρῶτον ἁπάντων ᾖ, βασιλεὺσ Μακεδόνων, πῶσ οὐκ εἰσ ἅπαντασ κηρύττει τότε τὰ ἀπόρρητα τῆσ γνώμησ, καὶ τὸ μηδενὶ τῶν ἐλευθερίασ ἐπιθυμούντων εἶναι τούτῳ χρῆσθαι μηδὲ πιστεύειν; οὐ γὰρ οὕτω γ’ ἀναίσθητοσ οὐδεὶσ οὐδ’ ἔξω τοῦ φρονεῖν, ὅστισ ἑνὸσ μὲν ἔθνουσ καὶ τούτου κακῶν μεστοῦ καὶ οὗ μυρίοι βασιλεῖσ ἤδη γεγόνασιν, ἀγάλλεσθαι κρατοῦντ’ αὐτὸν ἡγεῖται, τῆσ δ’ Ἑλλάδοσ, ἣ μόνη τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον οὐδένα πώποτ’ ἔσχεν αὑτῆσ κύριον, ταύτησ δ’ οὔτ’ ἐπιθυμεῖν βασιλέα κληθῆναι οὔθ’ ἃ πράττει πρὸσ ἄλλο τι τῶν πάντων ἔχειν τὴν ἀναφορὰν, ἢ ταῦτ’ ἐφεξῆσ τὰ ῥήματα συνθεῖναι, Βασιλεὺσ Ἑλλήνων Φίλιπποσ. μὴ δῆτα, ἀλεξίκακε Ζεῦ καὶ θεοί. θάτερα γὰρ καλλίω καὶ δικαιότερα, ἡμᾶσ εἶναι τῶν ἐκείνου κυρίουσ. εἶτα λέγουσιν ὡσ τὰ τῆσ Ἀττικῆσ βοσκήματα εἰσ τὴν Βοιωτίαν ἥξει, καθάπερ χρησμούσ τινασ ἐξηγούμενοι. Φίλιπποσ δέ γε οἶδε μὴ ὅτι τἀκ τῆσ Ἀττικῆσ, ἀλλὰ καὶ τἀκ τῆσ Μακεδονίασ βοσκήματα ὑπὲρ τῶν ἑαυτῷ συμφερόντων διδόναι. γνῶτε δὲ εἰσ τὸν Ἀνθεμοῦντα βλέψαντεσ, ὃν τοῖσ Ὀλυνθίοισ προεῖτο κατ’ ἀρχάσ.

εἶτά γ’ οἶμαι μεγάλουσ ἀνταπαιτεῖ τοὺσ μισθοὺσ ὕστερον· οὐ γὰρ μόνον βοσκήματα, ἀλλὰ καὶ παῖδασ καὶ γυναῖκασ καὶ τείχη καὶ πόλεισ καὶ πάντ’ ἔχει συλλαβὼν, ὥσπερ τοῖσ ἐπιορκήσασιν Ὅμηροσ ἔφη συμβαίνειν, σὺν πολλοῖσ καὶ μεγάλοισ ὕστερον ἐκτίνειν τὰσ δίκασ. διαφέρει δὲ τοσοῦτον, ὅτι οὐ τοῖσ ἐπιορκοῦσι ταῦτα συμβαίνει νῦν, ἀλλ’ οὗτοσ ταῦτ’ ἐπιορκῶν ἐργάζεται. καὶ πρόσ γε τοῖσ βοσκήμασιν οἶδε καὶ χρυσίον τὸ ἐκ τῆσ Μακεδονίασ διδοὺσ οὕτω τὰσ πράξεισ ὠνεῖσθαι, ὥσπερ τοὺσ Ὀλυνθίων ἱππέασ τούτων ἐπρίατο· καὶ ξύλων γε, ὥσ φασιν, εὐφυῶν ἐκ τῆσ Μακεδονίασ, ἃ τοῖσ ὑπάρχοισ αὐτῶν προεῖτο. ἀλλ’ ὅμωσ οὐδὲν ἦν πλέον τοῖσ Ὀλυνθίοισ, τῶν ἐκ Μακεδονίασ ξύλων ὡσ αὐτοὺσ ἐλθόντων, ἀλλ’ ἀνθ’ ὧν ἤρεψέ τισ αὐτῶν τὴν οἰκίαν ἑαυτοῦ, ἀντὶ τούτων ἡ πόλισ πᾶσα καθῃρεῖτο εἰσ ἔδαφοσ. καὶ μὴν ὁ καὶ τὴν Ποτίδαιάν γε αὐτοῖσ δεδωκὼσ τἀκ τῆσ Ἀττικῆσ τρόπον τινὰ βοσκήματα ἐδεδώκει, ἐδεδώκει γὰρ τὰ ἡμέτερα· εἶτά γε αὐτοῖσ ὡσ βοσκήμασιν οἶμαι τοῦθ’ ὅ τι ἐβούλετο ἐχρῆτο. ταῦτ’ οὖν πότερον δωρεὰσ καὶ φιλανθρωπίαν καὶ κέρδη τῶν λαβόντων, καὶ ὡσ ἄν τισ εὐφήμωσ ὑποκορίσαιτο, ἢ δέλεαρ καὶ πάγην καὶ πραγμάτων θήραν καὶ τιμὴν τῶν ἀτίμων καὶ τῶν ὑπαχθέντων ὄλεθρον καὶ συμφορῶν ὑποθέσεισ καὶ μηχανήματα ἐπὶ τοῖσ Ἕλλησι καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα ἄμεινον καλεῖν; ὥσπερ τὸν ἵππον φασὶ τὸν δούρειον δῶρον τοῖσ Τρωσὶ δοθῆναι παρὰ τῶν Ἀχαιῶν. οὐκοῦν ταῦτ’ ἐστὶ τὰ τοῦ κακοδαίμονοσ δῶρα καὶ ὧν ἥκιστ’ ἄν τισ ἑκὼν εἶναι πόλει δέξαιτο καὶ ταύτασ τὰσ δωρεὰσ, ἐπεὶ καὶ τῶν πρὸσ Φωκέασ πραγμάτων ‐ καὶ μηδεὶσ ὑμῶν ἐξαίφνησ ἀκούσασ ἐκπλαγῇ, ἀλλ’ ἑπέσθω τῷ λόγῳ καθάπερ ψήφουσ τιθεὶσ ἀεὶ τὸ δεύτερον τῷ προτέρῳ συναρμόττων ‐ καὶ τούτων δίκην ὑποσχεῖν, ἀλλ’ οὐ χάριν κομίσασθαι δίκαιοσ ὢν, ἐὰν ὀρθῶσ ἐξετάζητε, φανήσεται. εἰ μὲν γὰρ ἐκείνουσ ὑμῖν συγκαθελὼν, μετὰ ταῦτ’ ἦγεν ἡσυχίαν καὶ μηδὲν περιειργάζετο, τάχ’ ἄν τισ ἔφη συμφέρονθ’ ὑμῖν αὐτὸν εἰργάσθαι· εἰ δ’ ἀρχῆσ τῶν Ἑλλήνων ἐπιθυμῶν, καὶ ἵν’ ἐφ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἀδεέστερον καὶ ῥᾷον ὁπηνίκα βούλοιτο ἀφίκοιτο, τί οὐκ ἀπ’ ἐκείνησ τῆσ ἡμέρασ ἐχθρὸν αὐτὸν ὅμοιον τίθεσθε ἀφ’ ἧσ τοὺσ Φωκέασ προανεῖλεν;

θαυμαστὰ δέ μοι δοκοῦσι λέγειν οἱ πρέσβεισ καὶ παντάπασιν ἐναντία ἑαυτοῖσ, οἵτινεσ τῷ μὲν Φιλίππῳ φασὶ δεῖν χάριν ὑμᾶσ ἔχειν, εἴ τι πώποτ’ ἐποίησεν ὑμᾶσ εὖ, αὐτοὺσ δὲ κελεύουσι προέσθαι πάντα τὰ πράγματα ἐφ’ ὑμῖν ὄντα, καὶ τοσούτῳ χείρουσ Φιλίππου γενέσθαι περὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὥσθ’ ὁ μὲν εἰ καὶ μὴ τοῦτ’ ἐβούλετο, ἀλλ’ οὖν τινά γ’ ὑμῖν ἔπραξεν εἰσ καιρὸν, ὑμεῖσ δ’ ὧν οὐκ ἂν ἔχοιτε μείζω, ταῦθ’ ἑκόντεσ εἰσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐξαμαρτήσεσθε, καὶ τοσοῦτον ἀφέξετε τοῦ μιμεῖσθαι ἐκεῖνον, ὥσθ’ ὁ μὲν ὑμῖν τοὺσ πολεμίουσ παρέδωκεν, ὑμεῖσ δ’ ἐὰν ἃ πείθουσιν οὗτοι ποιῆτε, ὑμᾶσ αὐτοὺσ τοῖσ πολεμίοισ παραδώσετε. οὐ γὰρ μᾶλλον τοὺσ Φωκέασ ὑπὲρ ὑμῶν ἐτιμωρεῖτο ἢ νῦν ἐφ’ ὑμᾶσ ὑπὲρ Φωκέων ἀφικνεῖται. καὶ γὰρ οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ἔστ’ εἰπεῖν ὡσ οἱ μὲν Φωκεῖσ φόβον αὐτῷ παρεῖχον καὶ συμφέρειν ἡγεῖτο ἀνελεῖν αὐτοὺσ, ἅτε καὶ πρότερον περὶ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἀρχῆσ διανοηθέντασ καὶ δόξαν θαυμαστὴν ἐπὶ τοῖσ ἔργοισ λαβόντασ, τὴν δὲ τῶν Θηβαίων πόλιν, οὗ ποθ’ ὡμήρευσε, παρὰ φαῦλον ἡγεῖτο δι’ αὑτοῦ ποιήσασθαι καὶ κατασχεῖν. τρεῖσ γάρ εἰσι πόλεισ πρὸσ ἃσ ἀναγκαῖον αὐτῷ συντείνειν τοὺσ λογισμούσ· ὧν ἡ μὲν Λακεδαιμονίων πορρωτάτω καὶ ὑφ’ ὑμῶν ἤδη σχεδὸν ἐξεληλεγμένη καὶ δι’ ἄμφω ταῦτα ἐλάττονοσ αὐτῷ λόγου, τὴν δ’ ἡμετέραν οὐδ’ αὐτὸσ ἐγχειρεῖ λέγειν ὡσ οὐκ ἐχθρὰν ἄγει· ἡ δ’ ὑμετέρα τῇ τε θέσει πρώτη καὶ κατὰ τοῦτ’ ἀναγκαία προλαβεῖν, καὶ τύχησ ἕνεκα οὐκ ἀδεὲσ τοῦτο, οὐδ’ ἧττον τῆσ ἡμετέρασ ὕποπτοσ, ἣν ἑτέρωσε ὁρῶσαν λαβεῖν ζητεῖ καὶ τοὺσ εἰωθότασ μισθοὺσ τῶν εὐεργεσιῶν κομίσασθαι. διὰ ταῦτα οἱ Φωκεῖσ καὶ τὸ Τιλφωσσαῖον ὑμνεῖται. οἷσ γὰρ λογισμοῖσ ἐχαρίζετο, τούτοισ ἀναμιμνήσκει τὴν χρείαν ὠνούμενοσ, ὥσπερ ἂν εἰ καὶ οἱ θηρευταὶ πρὸσ τοὺσ ὄρνιθασ λέγοιεν ὡσ οὐκ ὀλίγον πόνον δι’ αὐτοὺσ ἐπόνησαν, καὶ ἅμα δεικνύντεσ τὸ δέλεαρ τὴν χάριν ἀνταπαιτοῖεν. ὃν χρῆν εἰ τὰ μάλιστα ταῦθ’ ὑπὲρ ὑμῶν ἐτύγχανεν εἰργασμένοσ, αὐτὸν, ἀλλὰ μὴ ὑμᾶσ, ἀναμιμνήσκειν, νῦν δ’ ἅπαντα ταῦτα ὑπερβὰσ προσάγει μεθ’ ὅπλων τὴν αὑτοῦ κακίαν ἐπιδεικνὺσ καὶ τὰ τέλη καθάπερ δράματοσ παρ’ ἐλπίδασ ἐξάγων. τίνοσ οὖν ἕνεκ’ εἰπέ μοι λοιπὸν τῷ Φιλίππῳ χάριν ἕξετε, εἰ μηδὲν ὑμῖν τοῦ σώζεσθαι μέλει;

ἐγὼ μὲν γὰρ ἐξ ἀμφοτέρων ἡγοῦμαι τῇ τότε κοινωνίᾳ τὴν νῦν ἐναντίαν εἶναι. εἰ μὲν γὰρ ὡσ ἀληθῶσ εὔνουσ ὢν ὑμῖν ἐκεῖνα προὐθυμεῖτο, αἰσχρὸν ἐκεῖνον μὲν ἐπαινεῖν τῆσ προθυμίασ, ὑμῶν δ’ αὐτῶν ἀμελῆσαι· εἰ δὲ πεῖρα καθ’ ὑμῶν ἦν καὶ παρασκευὴ τοῦ μέλλοντοσ χρόνου, δυοῖν, οὐχ ἑνὸσ ὑμῖν ὀφείλει δίκην, τοῦ τ’ ἐπ’ ἐκείνων φενακίζειν καὶ τοῦ νῦν μεθ’ ὅπλων ἐπέρχεσθαι. ὥστ’ οὐ δι’ ἐκεῖνα ταῦθ’ ὑπακουστέον, ἀλλ’ ὑπὲρ ἀμφοῖν τῇ τιμωρίᾳ χρηστέον ἡνίκ’ εἴληπται. εὖ δ’ ἂν ἔχοι τῇ πονηρίᾳ τοῦ Φιλίππου χρησαμένουσ ὃ πρόσεστι ζημίασ αὐτῇ φυλάξασθαι. οὐδεὶσ ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ δικαίωσ Φωκέασ ἀπολωλέναι, ἀλλ’ οὐ διὰ τοῦτο δίκαιοσ πιστεύεσθαι Φίλιπποσ. ἀλλ’ εἴ τι δεῖ καὶ περὶ Φωκέων εἰπεῖν, τῷ μὲν καθ’ αὑτοὺσ μέρει δικαίωσ ταῦτα πεπόνθασιν, ὅσα δ’ εἰσ Φίλιππον οὐκ ὀρθῶσ. ὅταν γὰρ μὴ τοῦ θεοῦ χάριν μηδ’ ὑμῶν, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆσ αὑτοῦ πλεονεξίασ, ἣν ἐν ἅπασι δείκνυσι, φαίνηται ταῦτα συμπράξασ, ἐκεῖνοι μὲν ἴσωσ δικαίωσ ἀπολώλασιν, οὗτοσ δ’ οὐχὶ δικαίωσ ἀνῄρηκε. μὴ τοίνυν τῷ Φωκέασ εἰκότωσ ἀπολωλέναι τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν εἰκῆ πρόησθε, μηδὲ συγκαταγνῶτε ὑμῶν αὐτῶν παθεῖν ἅπερ Φωκεῖσ. καὶ γὰρ ἐκείνουσ μὲν ἔχοιμεν ἂν εἰπεῖν ὡσ προσήκοντα ἔπαθον πλημμελήσαντεσ περὶ τὸν θεὸν, ὑμεῖσ δ’ ἀνθ’ ὅτου ταύτην ὑφέξετε νῦν τὴν δίκην οὐχὶ σύνισμεν ἡμεῖσ γε. δεινὸν δέ μοι φαίνεται καὶ τοῦτο εἰ Φωκεῖσ μὲν ὤφειλον δίκην, ἐπειδὴ τὸ ἱερὸν τὸ ἐν Δελφοῖσ κατέλαβον, ὁ δ’ οὐ μόνον τὸ ἐν Δελφοῖσ ἱερὸν σεσυληκὼσ, ἀλλ’ ἀντὶ μὲν τοῦ συλῆσαι τὸ ἱερὸν ἄγων τὰ Πύθια καὶ τοῖσ Ἕλλησιν ἐξηγούμενοσ τὰ μηδὲν ἑαυτῷ προσήκοντα, ἀντὶ δὲ τοῦ τὸ ἐν Δελφοῖσ μόνον συλῆσαι δύο μὲν καὶ τριάκοντα ὁμοῦ πόλεων ἱερὰ ἐπὶ Θρᾴκησ οὐ σεσυληκὼσ, ἀλλ’ ἀνῃρηκὼσ, χωρὶσ δὲ τούτων ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα συλῶν καὶ οὐδὲν ἐξαίρετον ποιούμενοσ, οὐ νεὼσ, οὐκ ἀναθήματα, οὐ τείχη, οὐχ ἵππουσ, οὐχ ὅπλα, οὐ χρήματα, οὐ σώματα, οὐ λιμένασ, οὐ πολιτείαν, ἀλλὰ πάντα ὥσπερ ὑπὸ βροντῆσ κινῶν, καὶ τὰ μὲν ἄρδην ἀφανίζων, τοῖσ δ’ ὅ τι ἂν βούληται χρώμενοσ, οὗτοσ δ’ οὐχὶ δίκην ὀφείλειν δόξει τούτων, ἀλλ’ ὡσ εὐεργέτησ στεφανώσεται, καὶ ταῦθ’ ὑφ’ ὑμῶν, ὧν τῇ τάξει λελύμανται. εἰ δὲ μὴ, πότε βέλτιον ἐπράττετε, ὅπωσ δὲ μηδὲν ἀχθεσθῆτε, πότερον ἡνίκα Ἐπαμεινώνδασ καὶ Γοργίδασ καὶ Πελοπίδασ ὑμῶν ἡγοῦντο καὶ Φίλιππον ὁμηρεύοντα ἐγιγνώσκετε, ἢ τούτου παρελθόντοσ εἰσ τὴν ἀρχὴν καὶ ἡνίχ’ ὑμῶν οὗτοσ ἡγεῖτο τοσαῦτα χαριζόμενοσ, δι’ ὧν ἔμελλεν εἰσαῦθισ ἀσθενεστέροισ χρήσεσθαι;

τί γὰρ ἂν γένοιτο ἀλογώτερον ἢ κατηγορεῖν μὲν εἴ τι πρὸσ ἀλλήλουσ ἡμῖν ὑπάρχει δύσκολον, εἰ δέ τι χρηστὸν νῦν πράξομεν συστάντεσ, ἀσχάλλειν καὶ μὴ συνιέναι τοῖσ αὑτῶν λόγοισ ἐλεγχομένουσ; οἶμαι δ’ εἰ κατ’ ἀρχὰσ εὐθὺσ τοῦτον μισθὸν ὑμᾶσ Φίλιπποσ ᾔτησε τῆσ βοηθείασ, ὑποκύψαι καὶ παραδοῦναι τὴν πόλιν αὑτῷ, μηδένα ἂν τοσούτου τιμήσασθαι τὴν πρὸσ Φωκέασ φιλονεικίαν. μὴ τοίνυν ἅ γ’ ἐξ ἀρχῆσ οὐκ ἂν ἠνέσχεσθε, ταῦτα νῦν ἀντ’ ἐκείνων δῶτε, ἀλλ’ ἐνθυμεῖσθ’ ὅτι πρῶτον μὲν οὐδὲν ἧττον ὑμῖν ἃ βούλεσθε πέπρακται, ὥστε μηδὲν σφόδρα τούτου δεῖν ἔτι· ἔπειτ’ εἰ καὶ δυοῖν αἱρ́εσισ ἦν, ἄμεινον Φωκεῦσι πολεμεῖν ἢ τοῦτον εἰσφρήσεσθαι. ἐκείνων μὲν γὰρ ἂν καὶ καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐκρατήσατε καὶ μεθ’ ἡμῶν, ὥσπερ Λακεδαιμονίων πρότερον, καί τιν’ ἄλλον ἴσωσ τρόπον· εἰ δ’ ἅπαξ οὗτοσ ἐγκρατὴσ ὑμῶν ἔσται, οὐκ οἶδ’ ὅ τι μεῖζον παρ’ ὑμῶν αὐτῶν εἰσαῦθισ εὑρήσετε. εἶτα κἀκεῖνο μὲν ἦν ἂν μὴ λαβεῖν δίκην παρὰ Φωκέων, τοῦτο δ’ αὐτοὺσ σῶσαι μὴ βεβουλῆσθαι. βέλτιον δὲ δήπουθεν ἄλλων φείσασθαι δι’ αὑτοὺσ ἢ δι’ ἄλλουσ αὑτοὺσ ἀξιοῦν ἀπολωλέναι. οὐ τοίνυν οὐδ’ ὅσ’ ἐβλασφήμησαν οὗτοι περὶ ἡμῶν οὐδένα νοῦν ἔχει. εἰ μὲν γὰρ ὀρθῶσ ἐκεῖνα πέπρακται, τί κατηγοροῦσιν;

εἰ δ’ ἡμάρτηται, τί οὐ τὰ βελτίω νῦν, ἐπειδή γ’ ἔξεστι, προαιρούμεθα; ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνα ἐπιτιμήσεωσ ἄξια, οὕτω τά γ’ ἐναντία τοῦ κρείττονόσ ἐστι λόγου. ἡγοῦμαι δὲ νοῦν ἐχόντων εἶναι ὅσα μὲν τῶν ὑπαρχόντων καλῶσ ἔχει, ταῦτα καὶ πρὸσ τὸ λοιπὸν ἀξιοῦν μιμεῖσθαι καὶ τηρεῖν ὡσ οἱο͂́ν τε δι’ ἀσφαλείασ, ἃ δ’ οὐδ’ ὅλωσ πεπρᾶχθαι προσῆκε, τούτοισ ὡσ ἥκιστ’ ἀκολουθεῖν. οὐ γὰρ ἐπεξαμαρτάνειν ἦν ἄρα πάντων ἄριστον, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆσ τὰ δέοντα βουλεύεσθαι, τούτων δ’ ἀμφοτέρων μέσον ἂν ἁμάρτημά τι συμβῇ, μεταγνῶναι. καὶ μὴν εἰ μὲν ὥσπερ ἡμῖν πρὸσ ὑμᾶσ, οὕτω καὶ ὑμῖν εἰσ ἡμᾶσ πέπρακταί τινα δυσχερῆ, τί μᾶλλον ἡμῶν ἢ ὑμῶν ταῦτα κατηγορήκασιν; εἰ δ’ οὐδὲν πώποτ’ εἰσ ἡμᾶσ ἡμάρτετε, τοῦ χάριν νῦν ἀξιώσετε πρῶτον, ἐν ᾧ καὶ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν συμπροήσεσθε; θαυμάζω δ’ εἰ παρ’ αὐτὰ μὲν τὰ ἐγκλήματα καὶ τὰ μέγιστα τῶν ἐναντιωμάτων ἡμεῖσ τε παρ’ ὑμᾶσ ἦμεν καὶ ὑμεῖσ ἡμῖν ἐπεκέχρησθε, ἐπεὶ δ’ ἐκεῖνά τε τῷ χρόνῳ κεκούφισται καὶ ταῦτ’ ἐπ’ ἐκείνοισ γεγένηται, εἶτ’ ἐξ ἀρχῆσ ἀγανακτήσομεν, καὶ χωρὶσ μὲν παραδείγματοσ σωφρονεῖν ἐπιστησόμεθα, τοσούτων δ’ ὑπαρχόντων οὐδὲν βελτίουσ ἐσόμεθα. ἀλλ’ εἰ μέν τισ τοῖσ ἑτέρων παραδείγμασιν ἐχρῆτο ὑπὲρ σωτηρίασ, ᾤμεθ’ ἂν δεῖν προσέχειν, παρ’ ἡμῶν δ’ αὐτῶν ἔχοντεσ τοσαῦτα πῶσ οὐ δεινὸν εἰ μὴ χρησόμεθα; καὶ μὴν εἰ μὲν ὅλωσ οὐδενὸσ δεῖ μεμνῆσθαι, τοῦ χάριν ταῦτ’ ἀνακινοῦσιν; εἰ δ’ ὀρθῶσ ἔχει, μνημονεύειν ἄμεινον τῶν ἐπὶ σωτηρίᾳ καὶ μὴ τὰ βελτίω παρέντασ ἑκόντασ ἔχεσθαι τῶν χειρόνων. ἡγοῦμαι δ’ εἰ πάντα τἀναντιώτατα ἡμῖν ἐπέπρακτο πρὸσ ἀλλήλουσ, ἀφ’ οὗ τὰσ πόλεισ οἰκοῦμεν, καὶ πάντα πρὸσ Φίλιππον ὑπῆρχεν οἰκειόταθ’ ὑμῖν ἄχρι τούτου, τήν γε παροῦσαν ἡμέραν εἰκότωσ ἂν ἅπαντα μεταστῆσαι. ὁ μὲν γὰρ ἐφέστηκεν ὑμῖν τελευταῖα ταῦτα κελεύων βουλεύσασθαι, ἡμεῖσ δ’ ἥκομεν συνδιαλύσοντεσ ἅπαντα τὸν κίνδυνον. ὥστ’ εἴπερ ἔδει καὶ μνησικακεῖν, ἐκεῖνόσ γ’ οὐκ εἰά. ἡδέωσ δ’ ἂν ἐροίμην τοὺσ τἀναντία πρεσβευομένουσ, πότερον ἀπὸ τοῦ μέλλοντοσ χρόνου ταῦτ’ ἀξιοῦσι κριθῆναι, ἢ τοῦ παρελθόντοσ. εἰ μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ μέλλοντοσ, τὰ μὲν παρ’ ἡμῶν ἐλευθερία, σωτηρία, τὸ πρώτουσ ἐν τοῖσ Ἕλλησι τετάχθαι, πάντ’ ἐστὶ τὰ κάλλιστα·

τὰ δ’ ἐξ ἐκείνου τί τισ ἂν λέγοι, πλὴν ὅσον αὐτῷ τρέπειν εἰσ κεφαλὴν τοὺσ θεούσ; ἀλλὰ μὴν εἴ γ’ ἀπὸ τοῦ παρελθόντοσ χρόνου δεῖ κριθῆναι, δειξάτω πάνθ’ ὅσα πώποτ’ ἔπραξε Φίλιπποσ εἰσ ὑμᾶσ δυοῖν βοηθείαιν ἡμετέραιν ἀντάξια, τῆσ τε εἰσ Ἁλίαρτον προτέρασ καὶ τῆσ ἐπὶ τὴν φρουρὰν ὕστερον· ὧν ἡ μὲν τῆσ Βοιωτίασ, ἡ δὲ τῆσ Καδμείασ Λακεδαιμονίουσ ἐξήλασεν. ἆρ’ ὅμοια ταῦτα τῷ πρὸσ Φωκέασ βοηθῆσαι; οὐκ ἴσθ’ ὅτι πρὸσ μὲν ἐκείνουσ ἐκ περιουσίασ ἠγωνίζεσθε, ἐν αἷσ δ’ ἦτε ἀνάγκαισ, τότε οὐδένων ἄλλων πλὴν ἡμῶν ἐδεῖσθε, παρεξετάζετε δὲ καὶ τίνεσ οἱ Φωκεῖσ παρὰ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ καὶ πῶσ ἔχοντεσ αὐτῶν ἑκάτεροι. οὐχ οἱ μὲν τῶν Ἑλλήνων ἄρχοντεσ, οἱ δ’ οὐδένων ἄμεινον πράττοντεσ; καὶ ἐῶ λέγειν ὅτι Λακεδαιμόνιοι μὲν ὡσπερεὶ διὰ τῆσ Ἀττικῆσ εἰσ τὴν Βοιωτίαν ἐνέβαλον, τὸ ἄστυ παρεξιόντεσ ἡμῶν, καὶ ταῦτ’ ἀτείχιστον ὂν τὸ κατ’ ἀρχάσ· Φιλίππῳ δ’ οὐδὲν ἦν πρᾶγμα ἀπὸ Φωκέων, ἀλλ’ ἐν μέσοισ τοῖσ αὐτὸσ ἑαυτοῦ συμμάχοισ εἶχε Φωκέασ. ἀλλὰ μὴν οἰκειότερον μὲν τὸ μέλλον ἅπασι τοῦ παρελθόντοσ ‐ τὸ μὲν γὰρ ἀπηλλοτρίωται καὶ οὔτε χεῖρον οὔτε βέλτιον ἄν τισ πράξειεν ὑπ’ αὐτοῦ, τὸ δὲ μέλλον ἐπέρχεται ‐ ἡμεῖσ δ’ ἐξ ἀμφοτέρων τῶν καιρῶν τοσοῦτον νικῶμεν, ὥστ’ ἐν μὲν ἐκείνῳ πολὺ τούτου κρείττουσ περὶ ὑμᾶσ γεγενήμεθα, ἐκ δὲ τούτου μία ψῆφοσ ὑμῖν ἀπόκειται μεθ’ ἡμῶν γίγνεσθαι. οὕτωσ ἀμφοτέροισ νικῶντεσ τῷ κυριωτέρῳ μειζόνωσ περίεσμεν. ἀλλὰ γὰρ ἕν τι χρηστὸν ὅμωσ τῆσ πρεσβείασ ἐστὶν αὐτοῦ. δείκνυσι γὰρ ὅπωσ πεφόβηται τὰσ πόλεισ καὶ ὅτι συστάντων ἡμῶν οὐδ’ ἡντινοῦν ἐλπίδ’ ἔχει περὶ τῶν πραγμάτων. ἡμέτερον τοίνυν ἐστὶν ὁρῶντασ τὸν φόβον αὐτοῦ καὶ ὅπη σαθρόσ ἐστι μηδὲν ἀνεῖναι ῥώμησ, ἀλλ’ ἐπικεῖσθαι καὶ παρελέσθαι τὰσ λαβὰσ καὶ μὴ τἀκείνῳ συμφέροντα προκρῖναι. οὐ γὰρ εἴ τι δύσκολον ἡμῖν ὑπάρχει πρὸσ ἀλλήλουσ, τοῦτ’ αὐτὸν ἄγει νῦν ὑπὲρ ὑμῶν ἀγανακτοῦντα, ἀλλ’ ἵν’ ἀμφοτέροισ ἀποχρήσηται, διὰ τοῦτο ταῦτ’ ἀναζητεῖ.

ὥσθ’ ὅσῳ ἂν πλεόνων εὐπορήσῃ, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπιστητέον αὐτῷ. οὕτω τοίνυν οὐδ’ ἐκεῖνοσ ὑμῖν πιστεύει, ὥστ’ οὐχ ἁπλῶσ αἰτῶν πέπομφε τὴν βοήθειαν, ὡσ ἄν τισ θαρρῶν τοῖσ ὑπάρχουσιν, ἀλλ’ ἑλέσθαι φησὶν ὁπότερα βούλεσθε, ἢ συνεμβαλεῖν εἰσ τὴν Ἀττικὴν, ἢ διεῖναι, ὡσ ἄν τισ μηδετέρου δικαίωσ τύχοι. λογίζεσθε γὰρ, εἰ μὲν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, συνεμβάλοιτε, καὶ τοῦτον τὸν τρόπον αὐτῷ χαρίσασθαι προέλοισθε, πλέονι χείρουσ γενέσθαι ἢ ’κεῖνοσ ἐπήγγελκεν. ὅταν γὰρ ἐκεῖνοσ μὲν ἐξ ἴσου ποιῆται, ἄν θ’ ἡσυχίαν ἄγειν βούλησθε ἄν τε συστρατεύεσθαι, ὑμεῖσ δὲ τὸ μεῖζον αἱρῆσθε, ὃ προστίθετ’ οἶμαι, τοῦτ’ εἰσ ὑπερβολὴν φαυλότητοσ γίγνεται. καίτοι πῶσ ἀνεκτὸν, ἢ πῶσ δόξαν μετρίαν ἔχον, ὅταν μηδ’ ἀκούειν καθάπαξ τῶν δυναστῶν δέον, καὶ ταῦτ’ ἐπὶ τοῖσ Ἕλλησι καὶ τοῖσ ὁμοφύλοισ, ὑμεῖσ ὧν ἐφ’ ὑμῖν ποιοῦνται τὰ μείζω χαρίζησθε καὶ παρέρχηται τὴν χρείαν ἡ προδοσία; ἀλλὰ μὴν εἴ γε διήσετε, οὐκ εἰσ χάριν ὑμῖν, ἀλλ’ εἰσ ἔγκλημα ἀφίξεται τῷ χρόνῳ. νῦν μὲν γὰρ οἶμαι τὸν καιρὸν θεραπεύων στέρξειν ἐπαγγέλλεται, εἰ δ’ ἀπαλλαγείη τῆσ πρὸσ ἡμᾶσ ἔχθρασ, πρόφασιν τὸ μὴ συστρατεύσασθαι ποιήσεται. καὶ τοῦτο παρ’ αὐτῶν τῶν ἤδη συμβεβηκότων ἔξεστι μαθεῖν. ὑμῖν γὰρ, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, Λακεδαιμόνιοι τοῦτό ποτ’ ἐγκαλέσαντεσ τὸ μὴ συνεισβαλεῖν εἰσ τὸν Πειραιᾶ εἰσ πόλεμον κατέστησαν. καὶ ὅτι παῖδεσ Λακεδαιμόνιοι πρὸσ Φίλιππον εἰσ δεινότητοσ λόγον καὶ τοῦ κακουργεῖν πάντεσ σύνισμεν δή που. καὶ μὴν κἀκεῖνο ἴσμεν περὶ Λακεδαιμονίων, ἐπεὶ καὶ τούτων ἐμνήσθην, ὅτι ἡνίκα μὲν τὸν πόλεμον τὸν πρὸσ ἡμᾶσ ἐπολέμουν, ὑπὲρ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἔφασκον ἐλευθερίασ πολεμεῖν, καὶ τούτῳ τοὺσ πολλοὺσ προσήγοντο· ἐπειδὴ δ’ ἔπραξαν ἃ ἐβούλοντο, ἐπ’ αὐτοὺσ τοὺσ συμμάχουσ πρώτουσ ἐτράποντο καὶ τὸν πόλεμον εἰσ ἐκείνουσ μετέστησαν. Χίουσ μέν γε προθυμοτάτουσ τῶν νησιωτῶν περὶ αὐτοὺσ γενομένουσ καὶ σχεδὸν πᾶσι τοῖσ Ἕλλησιν ἄρξαντασ τῆσ ἀφ’ ἡμῶν ἀποστάσεωσ τὴν πολιτείαν καὶ τὰ τείχη παρείλοντο, καὶ τοσούτων φυγῶν καὶ σφαγῶν ἐνέπλησαν, ὥστε εἰρήνην αὐτοῖσ εἶναι δόξαι πάσασ τὰσ τοῦ πολέμου ταλαιπωρίασ·

ἆρ’ οὖν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, τῶν αὐτῶν ἐστι τότε μὲν τῷ μηδὲν περὶ ἡμῶν ἐψηφίσθαι δυσχερὲσ ἰσχυρίζεσθαι καὶ τὴν αἰτίαν εἰσ ἕτερον τρέπειν, νῦν δ’ ὃν ἴστε καθ’ ἡμῶν παριόντα ἐπὶ τῷ ποιῆσαι τοῦθ’ ὅ τι ἂν δύνηται, τούτῳ συμπράττοντασ ἑκόντασ ὀφθῆναι; βασιλέα δὲ τὸν μέγαν ἐκ γῆσ καὶ θαλάττησ ἐπολιόρκουν, φρουρὰν δ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἔφαινον, καὶ μικρὸν ὕστερον εἰσ Κόρινθον παρῆσαν. ἂν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, καὶ νῦν ὁ Φίλιπποσ ἴδῃ τὰ ἐν χερσὶν ἀφέντασ περὶ τῶν ὕστερον βουλεύεσθαι, τὸν πρὸσ ἡμᾶσ πόλεμον θέμενοσ κατὰ νοῦν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ μιμῆται καί τινοσ εὐπορήσασ προφάσεωσ, ἢ καὶ χαίρειν ἁπάσασ τὰσ προφάσεισ ἐάσασ, ἁπλῶσ οὕτωσ ὑμῖν ἐπιχειρῇ, πότερον καθ’ ἡμῶν τῶν Ἀθηναίων αὐτῷ ταῦθ’ ὑπηρετηκότεσ εἶναι φήσετε, ἢ καθ’ ὑμῶν αὐτῶν; ποτέρωσ δ’ ἂν ἄμεινον ὦ πρὸσ Διὸσ αὐτὸν ἐφ’ ὑμᾶσ ἐλθεῖν οἰέσθε καὶ προθυμότερον, πότερον εὐθενούντων ἡμῶν καὶ τὴν τάξιν ἐχόντων ἥνπερ νῦν, ἢ μόνων ὑμῶν λειφθέντων καὶ μηδενὸσ ὄντοσ ἀφ’ ἡμῶν φόβου τῷ τι νεωτερίζειν ἐπιχειροῦντι; καὶ μὴν τοσοῦτόν γ’ ἐπίστασθε, ὅτι εἰ τότ’ ἐν τοῖσ Ἕλλησιν ἐνίκησε τὰ λεχθέντα ὑπό τινων, ὡσ χρὴ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀνδραποδίσασθαι καὶ τὴν χώραν ἀνεῖναι μηλόβοτον, οὐκ ἂν ὅθ’ οἱ Λακεδαιμόνιοι τὴν ἐφ’ ὑμᾶσ στρατείαν ἐποιοῦντο, ὡσ οὕστινασ ἔλθητε εἴχετε. νῦν δὲ τὸ σωθῆναι καὶ περιγενέσθαι τὴν πόλιν ἡμῶν εἰσ δέον οὐ μόνον ὑμῖν, ἀλλὰ καὶ πᾶσιν, ὡσ ἐοίκε, τοῖσ Ἕλλησι κατέστη. οὐκοῦν εὔδηλον ὡσ οὐδ’ εἰ νῦν τι πάθοιμεν, τὰ καθ’ ὑμᾶσ ἀκίνδυνα, οὐδ’ εἰ μηδέπω πρότεροι κινδυνεύετε, ἀλλὰ μί’ ἡμέρα τά τ’ ἐκεῖ, καλὸν γὰρ οὕτω λέγειν, καὶ τἀνταῦθ’ εἰσ τὸ δέον καταστήσει. σκέψασθε δὴ κἀκεῖνο ὅτι ὑμᾶσ ᾐτιάσαντό τινεσ τὴν γνώμην ἐκείνην καθ’ ἡμῶν εἰπεῖν, ὑμεῖσ δ’ ἐλθόντεσ παρῃτεῖσθε, λέγοντεσ ἀληθῆ, ὡσ οὐκ ἀπὸ τοῦ κοινοῦ τῆσ πόλεωσ ἡ ψῆφοσ ἠνέχθη, ἀλλ’ εἷσ ἀνὴρ εἶπε συνεδρεύων· ὥστ’ οὔτ’ ἐγκαλεῖν εἴχομεν ἔτι, βοηθεῖν τ’ ἐψηφισάμεθα. καὶ μὴν εἰ μὲν ἀληθεῖσ τισ ἐκείνουσ εἶναι δοίη τοὺσ λόγουσ ὑμῶν, οἷσ ἀπολύεσθε τὴν μέμψιν, ὥσπερ ἡμεῖσ γε πεπείσμεθα, οὐ μόνον αἰσχρὰ ταῦτα, ἀλλὰ κἀκείνοισ ὑπεναντία·

εἰ δὲ ψεύδεσθαι φήσετε, οὐχὶ πρέπονθ’ ὑμῖν αὐτοῖσ ἀναθήσετε. μὴ τοίνυν ἐξὸν καὶ τότ’ ἀληθεύειν δοκεῖν καὶ νῦν τὰ δίκαια πράττειν, τρία ταῦτ’ ἀνθέλησθε τὰ χείριστα, ἐξ ἀρχῆσ τε κακοὶ γνώμην γενέσθαι περὶ ἡμᾶσ καὶ ληφθέντεσ ἀναισχυντεῖν καὶ νῦν αὖθισ ἐξεπίτηδεσ πονηρεύεσθαι, μηδ’ ἀνθ’ ὧν ἥκομεν ἡμεῖσ ὑμῖν ἐθέλοντεσ τοῦ κινδύνου κοινωνεῖν, ἀντὶ τούτων ὑμεῖσ Φιλίππῳ συνεμβάλλοντεσ ἐφ’ ἡμᾶσ φανεροὶ γένησθε. οὔτε γὰρ τῶν ἀρχαίων κοινωνιῶν ἄξιον οὔθ’, ἵνα πάντα τἄλλ’ ἀφῶ, τῆσ παρούσησ γνώμησ ἡμῶν. ὅτι τοίνυν καὶ χεῖρον περὶ ὑμῶν αὐτῶν ἢ περὶ ἡμῶν βουλεύσεσθε ἀποκλίναντεσ πρὸσ ἐκεῖνον ἐνθένδε λογίσασθε. εἰ γάρ τισ ἔροιθ’ ὑμᾶσ ὑπὲρ ὅτου νῦν ἡμῖν ἐστι πόλεμοσ πρὸσ Φίλιππον, ὑπὲρ τῆσ ἐλευθερίασ καὶ τοῦ μὴ ποιεῖν τὸ κελευόμενον πάντεσ ἂν οἶδ’ ὅτι φήσαιτε. εἰε͂ν· πότεροι δὲ κρατήσουσιν, ἡμεῖσ ἢ Φίλιπποσ, ἄδηλον οἶμαι παντὶ, πλὴν εἰ μὴ τοῖσ θεοῖσ. οὐκοῦν ὅτ’ ἄδηλον εἰ κρατησόμεθα, ἄδηλον εἰ δουλεύσομεν; καὶ μὴν ὅτι γ’, ἂν πρόσθησθε Φιλίππῳ, τὸ κελευόμενον καὶ πεποιήκατε καὶ ποιήσετε παντὶ γνώριμον. δεῖ γὰρ οἶμαι μετὰ τῶν ἄλλων ἕπεσθαι καὶ πράττειν ἃ ἂν ἐκείνῳ δοκῇ. πῶσ οὖν οὐ χείρουσ περὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἢ περὶ ἡμᾶσ ἔσεσθε, εἴ γ’ ἃ τῷ πολέμῳ σφαλεῖσιν, ὃ μὴ γένοιτο, ἡμῖν ἀπόκειται, ταῦθ’ ὑμεῖσ ἐν τῇ τοῦ ποτέροισ δεῖ συμπολεμεῖν αἱρέσει πείσεσθε καὶ πρότερον δουλεύσετε πρὶν πότεροι κρατήσουσι γιγνώσκειν; δύο γὰρ δή που, κἂν ἄλλο τι συμβαίνῃ, παρά γ’ ὑμᾶσ κερδαίνομεν· πρῶτον μὲν τὸν χρόνον, ὃν περὶ τούτων ἀγωνιζόμεθα, ἔπειτα τὸ μὴ δοκεῖν ἡμῶν αὐτῶν ἑκόντεσ τὰ χείριστα κατεγνωκέναι. ὥσθ’ ἃ μὲν ἡ τύχη δίδωσιν ἀνεκτὰ τοῖσ εὖ φρονοῦσι, τὸ δ’ αὑτοὺσ τῶν χειρίστων ἑκόντασ τιμᾶν οὐδὲν αἰσχύνησ ἐλλείπει· καὶ γὰρ δικαίωσ αὑτῷ καὶ μὴ ποιεῖν εἰσ ταυτὸν τελεῖ.

καὶ μὴν εἰ μηδεὶσ ὑμῶν ἄχρι τούτου νομίζει πρὸσ Φίλιππον ἡμῖν εἶναι τὸν ἀγῶνα, ἄχρι τοῦ τὸ κελευόμενον ποιεῖν ἢ μὴ, ἀλλ’ ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ἐδάφουσ καὶ τῶν ἐσχάτων ἔσεσθαι καὶ φύσει ταῦτα τοῖσ ἀλλοφύλοισ ὀφείλεσθαι, πρῶτον μὲν οὐκ εἰσ καλὸν ὑμᾶσ αὐτοὺσ σχῆμα καθίστατε, ὅταν τῷ τοιούτῳ αὐτὰ συμπράττητε· ἔπειτα πῶσ ὑμῖν γε θαρρεῖν ὑπὲρ τῆσ ἐλευθερίασ ἔξεστιν, ὅταν μηδὲ δουλεύειν ἀλλήλοισ ἐξῇ, ἀλλὰ δέῃ καθάπαξ ἀπολωλέναι Φίλιππον, ἔγωγε προσθείην ἂν, ὦ Ζεῦ; τίσ δὲ καὶ ὁ νοῦσ ἔσται τῆσ συμμαχίασ; εἰ μὲν γὰρ οὐκ ἐπιτρέψετε τούτῳ ταῦτα ποιεῖν, πῶσ ἄξιον συνάρασθαι; εἰ δ’ ἄχρι παντὸσ συμπράξετε, πῶσ ἄξια ταῦτα τοῦ Διονύσου καὶ τοῦ Ἡρακλέουσ, οἳ παρ’ ὑμῖν φύντεσ ὑφ’ ἡμῶν πρῶτον ἐθαυμάσθησαν; οἷσ νῦν ὑμεῖσ πολλῷ δικαιότερον σπένδοιτ’ ἂν μεθ’ ἡμῶν καὶ ὑπὲρ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἐλευθερίασ ἢ καθ’ ὑμῶν αὐτῶν καὶ τῶν ὑπ’ ἐκείνων προκριθέντων. κἀκεῖνο μέμνησθε ὅτι νῦν Φίλιπποσ ὑμῶν ἐγγυτέρω ὥσπερ νέφοσ ἢ πῦρ, καὶ ὅτι οὐ διὰ τῆσ Ἀττικῆσ εἰσ τὴν Βοιωτίαν βαδιεῖται, ἀλλ’ εἰσ τὴν Ἀττικὴν διὰ τῆσ Βοιωτίασ. οὐ βαδιεῖται δὲ, ἐὰν οἵ τε θεοὶ τὰ δίκαια ποιῶσι καὶ ὑμεῖσ σωφρονῆτε. καὶ τὰ μὲν ἄλλα λόγουσ καὶ χρόνουσ ἐστὶν ἐνδεχόμενα, ἅττα ποτ’ αὐτῷ περὶ ἡμῶν πράττειν ἔπεισι, τοῦτο δὲ ὁρῶμεν, πρὸσ τοῖσ ὁρ́οισ ὑμῶν ἁνὴρ, οὐκέτ’ εἰσ Φωκέασ ἐμβάλλων ὥσπερ πρὸ τοῦ, ἀλλ’ αὐτοῖσ ὑμῖν τὰ ὅπλα, ἐπισείων, πάντωσ ἐπιβησόμενοσ τῶν Θηβῶν, ἂν δέχησθε· ὁμοιότατον πείθων ὥσπερ ἂν εἰ δυοῖν ἀνδροῖν ἑστώτων ἐπιὼν τὸν μέσον καὶ πρὸ αὑτοῦ τοῦτ’ ἀνέπειθεν, ὅτι δι’ αὐτοῦ τὸ σιδήριον ὤσασ ἀποκτενεῖ τὸν ἕτερον, αὐτοῦ δὲ ἀφέξεται. [καὶ ἐφ’ ὑμᾶσ τὰ πρῶτα τῆσ πληγῆσ, ἡμεῖσ δὲ δεύτεροι. ] θώμεθα ὅ τι βούλεσθε ὄνομα τῷ πράγματι, ἢ δέξασθαι ἡμᾶσ συμμάχουσ, ἢ γενέσθαι αὐτοὶ σύμμαχοι, οὐδὲν διοισόμεθα· τὸν δ’ ἐπ’ ἀμφοτέρουσ ἰόντα κωλύοιμεν ἀμφότεροι, μάλιστα μὲν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, τοῖσ θεοῖσ τοῖσ κοινοῖσ τῶν Ἑλλήνων πιστεύσαντεσ, οἷσ ἡμεῖσ τόνδε τὸν χρόνον λειτουργήσομεν ‐ οὐ γὰρ ἄλλο γε οὐδὲν ἢ ὑπὲρ τοῦ γένουσ τοῦ παντὸσ ὁ ἀγὼν ἔσται καὶ ἱερῶν καὶ τάφων καὶ τῶν ὑπολοίπων ἐλπίδων, ὧν πολὺ δή που μᾶλλον οἰέσθαι χρὴ μέλειν τοῖσ θεοῖσ ἢ τῆσ Φιλίππου πλεονεξίασ ‐ ἔπειτα καὶ τοῖσ πρότερον παραδείγμασι χρώμενοι, ὅσον αἱ πόλεισ ἠδυνήθησαν ἐν ταὐτῷ γενόμεναι. καὶ γὰρ τὸ μήτε Φιλίππῳ προσγενέσθαι συμμάχουσ, ὥσπερ νῦν ὑμᾶσ καθ’ ἡμῶν ἐθέλει λαβεῖν, ἡμᾶσ τε ἀλλήλοισ ὑπάρξαι μεγάλη ῥοπὴ καὶ μερὶσ εἰσ τὸ θαρρούντωσ δέχεσθαι τὰ ἀναγκαῖα.

καίτοι καὶ τοὐναντίον οὐχ ἧττον εἰκότωσ ὑμᾶσ προτρέπει. εἰ γὰρ καὶ νῦν μεθ’ ἡμῶν γιγνομένοισ ἔνι τισ φόβοσ, ἦ που κομιδῆ καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ οὐ θαρρήσετε, ἄλλωσ τε κἂν τὰ ἡμέτερα ἐκποδὼν, ὃ μὴ συμβαίη, γένηται. ἃ χρὴ πάντα συλλογιζομένουσ μὴ πρὸσ ἀθυμίαν τρέψαι τὸν φόβον, ἀλλ’ εἰσ τὸ προθύμωσ ἃ γένοιτ’ ἂν, εἰ ῥᾳθυμήσομεν, κωλῦσαι, καὶ μὴ τὸν κίνδυνον νομίζειν χαλεπὸν, ἀλλὰ τὸ μὴ κινδυνεῦσαι περὶ τηλικούτων. πῶσ γὰρ οὐκ αἰσχρὸν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, ὑπὲρ μὲν τῆσ Μεσσηνίων κατοικήσεωσ τοιοῦτον πόλεμον Λακεδαιμονίοισ πολεμῆσαι, καὶ φιλοτιμεῖσθαι τῇ πόλει ταύτῃ δι’ ὑμῶν οἰκουμένῃ, καὶ ὑπὲρ τῶν ἐν Ἀρκαδίᾳ φίλων εἰσ Πελοπόννησον διαβαίνειν, καὶ μηδ’ ἐκείνων ἐπιτρέπειν τοῖσ βουλομένοισ μεταγνῶναι, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ καλοῦ καὶ δικαίου πάντα κίνδυνον αἱρεῖσθαι, ὑπὲρ δὲ τῆσ ὑμετέρασ αὐτῶν ἐλευθερίασ ἅμα καὶ σωτηρίασ, μᾶλλον δὲ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, μὴ τολμῆσαι προβαλέσθαι τὰ ὅπλα, ἀπαντήσαντασ πρὸσ τὰ ὁρ́ια Βοιωτίασ, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐγνωκότων τοὺσ Ἕλληνασ ἐλευθεροῦν κωλυτὰσ καὶ προδότασ γενέσθαι, καὶ λυμήνασθαι μὴ μόνον τοῖσ κοινοῖσ πράγμασιν, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ὑμετέροισ αὐτῶν ἔργοισ, ἀφ’ ὧν βεβόησθε. πολλὰ δὲ λοιδορησαμένων ἡμῖν Θετταλῶν καὶ Πύθωνοσ ἐν τοῖσ λόγοισ, Θετταλοὺσ μὲν ἐάσωμεν· ἱκανὴ γὰρ ἣν Φιλίππῳ διδόασι δίκην, ὥστ’ οὐ χαλεπαίνειν αὐτοῖσ ἄμεινον ἢ συνάχθεσθαι καὶ συνεύχεσθαι γενέσθαι γνώμησ κυρίουσ. ὑμεῖσ δὲ τοσοῦτον ἐνθυμεῖσθε, ὅτι, ἂν μὲν ἡμῖν πείθησθε, ἡμῖν ὁμοίωσ διακείσεσθε, ἐὰν δὲ Θετταλοῖσ, τούτοισ.

οὗτοι μὲν τοίνυν τετραδαρχίασ οἴκοι καταλιπόντεσ ἥκουσιν, ἡμεῖσ δ’ οὐδένα δεσπότην πλὴν τῶν νόμων εἰδότεσ. καὶ μὴν καὶ κατ’ αὐτοὺσ τοὺσ λόγουσ οὗτοι μὲν ταῦτα συμβουλεύουσιν ἐξ ὧν βεβαιότερον δουλεύσετε, ἡμεῖσ δ’ ἐξ ὧν τὴν ὑπάρχουσαν εὐδαιμονίαν αὐξήσετε. ἀλλὰ μὴν πρὸσ Πύθωνα τὸν χρηστὸν μικρὰ ἀποκρινούμεθα. οὗτόσ ἐστιν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, Βυζάντιοσ· καὶ σκέψασθε μὴ πόρρωθεν ἡμᾶσ οἵτινεσ φύσιν, καὶ ταῦτα οὐδαμῶσ φιλικῶσ ἡμῖν ἐκ τῶν ἔμπροσθεν δοκεῖ μένειν, ἡμεῖσ τε οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οὗτοσ, ἀλλ’ ἀπ’ αὐτῆσ τῆσ τούτου πατρίδοσ. οὗτοσ μὲν τοίνυν τοὺσ οἴκοι προδοὺσ Φιλίππῳ ζῇ, ἡμεῖσ δ’ ἐπὶ Βυζάντιον ἐλθόντοσ Φιλίππου βοηθήσαντεσ ἐλύσαμεν τὴν πολιορκίαν καὶ τὴν πόλιν διετηρήσαμεν. οὗτοσ μὲν οὖν ἃ τοῖσ αὑτοῦ πολίταισ εἰσηγεῖται τὸ καθ’ αὑτὸν, ταῦτα καὶ ὑμῖν προξενεῖ, δουλεύειν, ἀκροᾶσθαι τοῦ χείρονοσ, ἐν προσθήκησ εἶναι μέρει· ἡμεῖσ δ’ ἃ τοῖσ τούτου πολίταισ δι’ ἡμῶν ἐγένετο, ταῦτα καὶ ὑμῖν ἂν βουλοίμεθα, οἶμαι δὲ καὶ πολὺ μειζόνωσ, ὅσῳ τιμιώτερον ἡμῖν ἐξ ἀρχῆσ τὸ τῶν Θηβαίων ἔδαφοσ καὶ πρὸσ τὰ παρόντα πράγματα μᾶλλον τοῖσ Ἕλλησιν ἐν καιρῷ. ἡμῖν μὲν οὖν καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ τὰ μὲν ἠγώνισται, τὰ δ’, ὡσ ἐοίκεν, ἀγωνισθήσεται· ὡρ́α δὲ καὶ ἡμῖν ἤδη βεβουλεῦσθαι καὶ πρὶν ἰδεῖν Φίλιππον ὃ πράξετε ἐπιστῆναι μετὰ τῶν ὅπλων, ἵν’ εἰδῇ σωζομένασ τοῖσ Ἕλλησι τὰσ χεῖρασ, ἑώσ ἂν Ἀθῆναι καὶ Θῆβαι συνασπίζωσιν.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION