헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́38́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Συμμαχικὸσ α#)

οὔτε Φιλίππου θαυμάσαι τισ ἂν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, τὰ εἰωθότα πράττοντοσ· πολὺ γὰρ πλείουσ ἐξαπατῶν ἢ τοῖσ ὅπλοισ κεχείρωται, ὃ καὶ νῦν καθ’ ὑμῶν ἐλπίζων πάρεστιν· ὅ τε δῆμοσ ὁ τῶν Ἀθηναίων τὴν εἰωθυῖαν ἑαυτῷ καὶ πάτριον τάξιν φυλάττων ἀπέστειλεν ἡμᾶσ δεῦρο, εἰ μὲν ἀγνοεῖτε, ἐν ὅτοισ εἰήτε διδάξοντασ, εἰ δ’ ἐπίστασθε, ὑφεξομένουσ τὴν βοήθειαν καὶ νὴ Δία δείξοντασ ὁμοῦ τοῖσ λόγοισ. ὑμέτερον δ’ ἐστὶ μὴ χείρουσ γενέσθαι τῆσ τύχησ, μηδ’ ὅσα μὲν καθ’ ὑμῶν ὁ καιρὸσ ἔχει συγκαταστῆσαι κύρια, ἃ δ’ ἀντίρροπα τούτων ὑπάρχει προεμένουσ ὕστερον ζητεῖν. ἓν μὲν οὖν εὖ ποιῶν ὡμολόγηκε Φίλιπποσ, τὰ πολλὰ ταῦτα καὶ θαυμαστὰ ἃ διεξῄεσαν ἀρτίωσ οἱ πρέσβεισ, αὐτοῦ χάριν, οὐχ ὑμῶν εἰργάσθαι· οὐ γὰρ ἂν ἐνταῦθ’ ἔληγεν οὐδ’ ᾔτει ταῦθ’ ἅπερ νυνί. ὑμεῖσ δ’ εἰ μὲν ἴσα ἀντ’ ἴσων ἀποδώσειν μέλλετε, οὐ νεμεσῶμεν, ἀλλ’ ἔστω ταυτὸν ἐκείνῳ τὸ δοκοῦν καὶ ὑμῖν δίκαιον· εἰ δ’ ἡ χάρισ δουλεύειν ἐστὶν, οὐδέτερόν μοι δοκῶ γιγνώσκειν, οὔθ’ ὁποῖον τοιοῦτον ἐκεῖνοσ ὑμᾶσ εὖ πεποίηκεν οὔθ’ ὅ τι τοσοῦτον μέμψασθε ὑμῖν αὐτοῖσ, ὥστε τοσαύτην ἐθελοντὰσ δοῦναι δίκην. σκέψασθε δ’ εὐθὺσ ἀπ’ αὐτοῦ τούτου τὸ διάφορον τῆσ πρεσβείασ ἑκατέρασ. Φίλιπποσ μὲν γὰρ ἀπέσταλκεν, αὑτῷ βοηθεῖν ἀξιῶν ὑμᾶσ, ἡμεῖσ δ’ ἥκομεν αὐτοὶ βοηθεῖν ὑμῖν ἐθέλοντεσ, ἐὰν δέχησθε. ὅτι δ’ οὐδὲν καινὸν οὐδ’ ἔξω τῶν εἰωθότων πράττομεν, ἕν τι τῶν πᾶσι γνωρίμων ἀναμνήσθητε. ὅτε γὰρ πρῶτον ἀπηλλάγητε Λακεδαιμονίων μετὰ τὴν πολλὴν ἐκείνην φιλίαν καὶ συνήθειαν, ἣν οὐχ ὑμεῖσ ἐλύσατε, ἀλλ’ ἐκεῖνοι, ταυτὸν Φιλίππῳ διανοηθέντεσ περὶ ὑμῶν, τότε τῶν πάντων Ἑλλήνων οὐδεὶσ, οὔθ’ ὅσοι τὴν Εὐρώπην οἰκοῦσι λέγω οὔθ’ ὅσοι τὴν Ἀσίαν, μεθ’ ὑμῶν ἐγένοντο πλὴν ἡμῶν τουτωνί· τοσοῦτον εἰσ τὸ πρόσω προβέβηκε τὸ νῦν παρόν.

τότε μὲν γὰρ ὑμῶν ἐλθόντων ὡσ ἡμᾶσ ὑπηκούσαμεν, νυνὶ δ’ ἥκομεν αὐτεπάγγελτοι, τὴν τῶν παρ’ ὑμῶν συμβούλων τάξιν εἰληφότεσ, εἰ δὲ βούλεσθε, προειληφότεσ. τοσοῦτον γὰρ ἡμῖν εἶναι δοκεῖ τὸ περιὸν τῶν φόβων ἁπάσῃ τῇ Ἑλλάδι ὥστε ἀγαπητὸν ποιούμεθα, εἰ καὶ προσδεηθείσ τισ οἱο͂́σ τε ἔσται πεῖσαι τοὺσ ὑπολοίπουσ ἐθελῆσαι σωθῆναι. καὶ ταῦτ’ οὐ νῦν πρῶτον γιγνώσκομεν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν τοῦ βαρβάρου τὸ πάλαι στρατείαν ἅπαντασ ὅσουσ οἱοῖ́ τ’ ἦμεν ἐπηγείραμεν, καὶ οὐκ ᾐσχυνόμεθα ὑπὲρ τῶν κοινῇ συμφερόντων δεόμενοι. πρὸσ μὲν οὖν τοὺσ ταὐτὰ γιγνώσκοντασ ἡμῖν βραχὺσ ἀρκεῖ λόγοσ καὶ τοσοῦτοσ ἴσωσ, ὅτι τοὺσ ἱππέασ καὶ τοὺσ ὁπλίτασ κατελείπομεν· πρὸσ δὲ τοὺσ οὔπω τοῦ μέλλοντοσ οὐδὲν ἐνθυμουμένουσ, ἀλλ’ ἔτι τῆσ ἀπάτησ καὶ τῶν ἐλπίδων ὄντασ, ἓν μὲν ἐκεῖνο λέγω, ὅτι καὶ τοὺσ λόγουσ αὐτοὺσ βλάβοσ ἡγοῦμαι τοῖσ πράγμασιν, εἰ μή τισ αὐτοὺσ ὡσ εἰσ ἐλάχιστον καταστήσει· ἔπειθ’ ὅσα καιρὸσ ἤδη δίειμι. εἰ μὲν ἐν ὑμῖν πρώτοισ ὁ Φίλιπποσ ἐκρίνετο, τῶν μὲν ἄλλων Ἑλλήνων εὐτύχημ’ ἂν ἦν· τοῦτο δ’ ὑμῖν ἴσωσ εἶχε κίνδυνον, οὐχὶ προειδόσιν οὐδ’ ἑορακόσιν ἔξω τὸν τρόπον αὐτοῦ. νῦν δὲ τὰ τῶν ἄλλων πταίσματα ὑμῖν ἐν εὐτυχίασ γενέσθω μέρει, καὶ τοὺσ λόγουσ τοὺσ παρ’ ἀμφοτέρων ἀνελόντεσ τοῖσ ἔργοισ τοῖσ ἐκείνου πιστεύσατε. ὡσ μὴ ὤφελε μὲν τοιαῦτα ὑπάρχειν τοῖσ Ἕλλησιν ἀπ’ ἀλλήλων παραδείγματα, ἀλλὰ πάντασ ἐν ἡσυχίᾳ μετ’ εὐδαιμονίασ τὰσ πόλεισ οἰκεῖν. τὸ δὲ μηδ’ ἐξ ὧν ἑοράκαμεν ἀξιοῦν πεπαιδεῦσθαι πᾶσα ἂν εἰή συμφορά. ἦν ὅτ’ ἦσαν Ὀλύνθιοι. τούτοισ πῶσ ἐχρῆτο Φίλιπποσ; ἐγὼ μὲν οἶμαι φιλανθρωπότερον ἢ ’κείνοισ ἦν δεομένοισ. καὶ πάντα μὲν τίσ ἂν εἴποι; ἀλλ’ εἶχον μὲν τὸν Ἀνθεμοῦντα τῆσ ἐκείνου χώρασ, οὗ μηδ’ ἐπιβῆναι πρόσθεν αὐτοῖσ ἦν. οὕτω δὲ πλείω λόγον τῆσ πρὸσ ἐκείνουσ φιλίασ ἢ τῆσ πρὸσ ἡμᾶσ ἔχθρασ ἐποιεῖτο ὥστε Ποτίδαιαν ἡμῶν ἀποστερήσασ ἐκείνοισ ἔδωκε, καὶ τὸν μὲν κίνδυνον αὑτοῦ, τὸ δ’ ἆθλον ἐκείνων ἐποιήσατο. τί οὖν ἐλυσιτέλησε τοῖσ Ὀλυνθίοισ ταῦτα;

ἦ καλούσ τινασ ἤνεγκε τοὺσ καρπούσ; ἀλλ’ ὁ πρόσθεν ἃ μηδεὶσ ᾔτει διδοὺσ, οὗτόσ ἐστιν ὁ μηδὲν ὕστερον λιπὼν αὐτοῖσ, ἀλλ’ ἀντὶ μὲν τοῦ τότε δοῦναι τὴν Ποτίδαιαν αὐτοὺσ οὐ παραδοὺσ ἑτέροισ, ἀλλ’ ἀνελὼν ὅλωσ, ἀντὶ δὲ τοῦ στῆσαι τὴν πλεονεξίαν ἐν Ὀλύνθῳ δύο καὶ τριάκοντα πόλεισ ἐπιλαβὼν καὶ τὴν Σκυθῶν ἐρημίαν τοῖσ ἐπὶ Θρᾴκησ Ἕλλησι ποιήσασ. καίτοι πρὸσ θεῶν πόσου ποτ’ ἂν ἡγεῖσθε πρίασθαι τοὺσ Ὀλυνθίουσ, ἡνίκ’ ἀπώλλυντο καὶ τὰ πολλὰ καὶ δεινὰ ἐκεῖνα ἔπασχον, ἐκγενέσθαι γνῶναι ταῦθ’ ἑαυτοῖσ πρότερον καὶ βουλεύσασθαι βέλτιον περὶ τῶν πραγμάτων; ἐγὼ μὲν οἶμαι τοῦ παντόσ. τοῦτο τοίνυν ἐκείνοισ μὲν, ὡσ ἐοίκεν, οὐκ ἐξεγένετο, ἀλλ’ ἅμ’ ἐγίγνωσκον καὶ ἀπολώλεσαν. ὑμεῖσ δ’ ἑώσ ἐστὲ κύριοι, χρήσασθε τῷ παραδείγματι καὶ μὴ βούλεσθ’ ἑτέροισ αὐτοὶ γενέσθαι τῶν ὁμοίων. ἀλλ’ ὅταν ὑμῖν τὸ Τιλφωσσαῖον καὶ ἡ τῶν Φωκέων χώρα θαυμαστόν τι κέρδοσ φαίνηται, τότε τὴν ὑμετέραν αὐτῶν πόλιν καὶ χώραν καὶ ἱερὰ καὶ τάφουσ καὶ ἔθη καὶ δόξαν καὶ πάνθ’ ὅσα τοιαῦτ’ ἂν εἴποι τισ ἀντιθέντεσ κρίνετε, καὶ ἐρωτᾶτε ὑμᾶσ αὐτοὺσ, εἰ οὐ πλείονοσ ἄξια· ὧν πάντων, εἰ πρὸσ ἐκεῖνα βλέψετε, στέρεσθαι πρόκειται. ἄτοπον γὰρ τοῖσ μὲν δανείζουσι μὴ ὅπωσ χάριν ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ προσελθεῖν ἐθέλειν πρῶτον, ἂν ἐπὶ πολλῷ τοῦτο ποιῶσι, τοῖσ δ’ ἐπὶ τοιούτῳ τῷ τέλει χαριζομένοισ καὶ τοσαῦτ’ ἀνταπαιτοῦσι μὴ μῖσοσ μηδ’ ἀπιστίαν ἀξιοῦν παρὰ πάντων ὀφείλεσθαι. ἐνθυμεῖσθε δὲ τοῖσ τῶν Ὀλυνθίων ὁμοιοῦντεσ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν, πλὴν τῆσ τύχησ. μὴ γὰρ εἰ τὰ ὀνόματα ἕτερα τῶν χωρίων, τά γε πράγματα ἡγεῖσθε διαφέρειν. ἀλλ’ ἢ ἔδωκεν ἐκείνοισ δωρεὰσ ὥσπερ ὑμῖν, ἢ οὐκ ἔδωκε; καὶ πολλάσ. καὶ συνήνεγκεν ἐκείνοισ εἰσ τέλοσ, ἢ οὐ συνήνεγκε; φέρε δὴ κἀκεῖνο σκέψασθε πῶσ αὖ πρὸσ ἡμᾶσ εἶχον κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ οἱ Ὀλύνθιοι. ὡσ ἂν μάλιστα Φίλιπποσ ηὔξατο, προσθήσω δὲ καὶ διέθηκεν· ἠπίστουν, ἐμίσουν, οὐδ’ ὄνομ’ ἠνείχοντο. τί οὖν;

ἐπεὶ πρὸσ τὸν εὐεργέτην ἐκινδύνευον καὶ περιειστήκει κακῶν αὐτοὺσ Ἰλιὰσ, τίνεσ αὐτοῖσ ἧκον εἰσ σωτηρίαν; οὐδένεσ οὔτε πρὸ ἡμῶν οὔτε μεθ’ ἡμᾶσ. ἀλλ’ ἐνταῦθα καὶ κάλλιστα ἐδείχθη τὸ μέσον τῆσ τε ἡμετέρασ καλοκἀγαθίασ καὶ τῆσ ἐκείνου πλεονεξίασ. οἱ μὲν γὰρ ἐν ἐχθρῶν μοίρᾳ κριθέντεσ ὑπ’ αὐτῶν, ἡνίκ’ ἀληθινῶν φίλων ἐδέησε, παρῆμεν πρῶτοι καὶ μόνοι, ὁ δὲ πάντ’ ἐλάττω διδοὺσ ἢ ἐβούλετο, οὑτοσὶ πάντα συλλαβὼν εἶχεν, αὐτοὺσ, τὰ ὅπλα, τὴν πόλιν, τὴν χώραν· καὶ διὰ μέν γε Φίλιππον ἠρήμωνται, διὰ δὲ τὴν ἡμετέραν ἀρετὴν οἱ διαφυγόντεσ Ἀθήνησι σώζονται. ἆρ’ οὐχ ἡμεῖσ πολέμιοι βελτίουσ ἢ Φίλιπποσ φίλοσ καὶ πλείω χάριν ἡμῖν τῆσ ἔχθρασ ἢ Φιλίππῳ δεῖ τῶν εὐεργεσιῶν ἔχειν; καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ἔστ’ εἰπεῖν ὡσ ὑμεῖσ τι τοιοῦτον ἐνδείξεσθε φιλανθρώπευμα Φιλίππῳ, διὸ καὶ παρὰ τὴν ὑπάρχουσαν φύσιν αὐτῷ φείσαιτ’ ἂν ὑμῶν. οὔτε γὰρ τῆσ ἀξίασ τῆσ ὑμετέρασ τοὺσ ἔξω θαυμάζειν οὔθ’ ὑπερβάλλοισθ’ ἂν Ἀμφιπολίτασ καὶ Πυδναίουσ, ὧν οἱ μὲν ἔθυον ὡσ θεῷ, οἱ δὲ τοῦ πατρὸσ αὐτοῦ νεὼν εἶχον δεικνύναι. ἀλλ’ ὅμωσ τοὺσ μὲν ἐξέβαλεν, ἡνίκ’ αὐτῶν ἦν διακορὴσ, τοὺσ δ’ ἀπέσφαττεν ἐν τῷ νεῷ τοῦ πατρὸσ, ὀμνὺσ ἔτι, καὶ τὰσ σπονδὰσ αἱ σφαγαὶ κατελάμβανον. καίτοι μὴ νομίζετ’ αὐτὸν τοῖσ μὲν ἔξω Πυλῶν καὶ τοῖσ ἐπὶ Θρᾴκησ ἐποικοῦσιν οὕτω χαλεπῶσ ἔχειν καὶ φθονεῖν, οἳ τίνοσ αὐτοὺσ εἶναι δεῖ σκοποῦντεσ ἀεὶ διαγεγόνασιν, ὑμῶν δὲ τῶν σὺν ἡμῖν τοῖσ Ἕλλησιν ἐξεταζομένων καὶ ὧν οἱ τῶν Ἑλλήνων ποτ’ ἄρχοντεσ μίαν πληγὴν οὐχ ὑπήνεγκαν μηδένα ποιεῖσθαι λόγον, ἀλλ’ ἡδέωσ ἂν ἄμεινον ὁρᾶν πράττοντασ ἢ ’κείνῳ συμφέρει· οὐχ οὕτω ταπεινὸν οὐδὲν σύνιστε ὑμῖν αὐτοῖσ, ὥστε ἢ μὴ δεῖσαι τὸν Φίλιππον, ἢ μὴ πιστεύειν ἐκείνῳ τοῦτ’ ἐνεῖναι πρὸσ ὑμᾶσ, ἀλλ’ ἐξ ὧνπερ ἡμᾶσ, ἐκ τῶν αὐτῶν οἶμαι καὶ ὑμᾶσ κρῖναι πολεμίουσ. ἡμᾶσ τε γὰρ οἶδεν οὐδαμῶσ ἂν ὑπείξοντασ ἐν δούλων μοίρᾳ ὑμᾶσ τε ἑτέρουσ τοιούτουσ ὑπολαμβάνων ἐχθροὺσ εἰκότωσ ἡγεῖται. εἰ μὲν οὖν οὐδ’ ἐφ’ ἡμᾶσ ἔρχεται, ἀλλὰ ψεύδεται κατὰ τοῦτο τὸ μέροσ, θάτερον αὐτῷ πιστεύετε, ὡσ οὐδὲν ὑμῖν γε ὑπεναντίον πράξει·

εἰ δ’ οἷσ γε ὡμολόγηκεν οὐκ εἰκὸσ ἀπιστεῖν, τοῖσ αὐτοῖσ καὶ περὶ ὧν ἔξαρνόσ ἐστιν ἐλέγχεται. ὥστε δυοῖν θάτερον, εἰ μὲν οὐ πολεμήσετε, δουλεύσετε, εἰ δ’ οὐκ ἀξιώσετε δουλεύειν, πολεμήσετε. καὶ μὴν εἰ μὲν τὸ φιλανθρώπωσ ἔχειν ποτὲ κωλύει τὰσ ἐπιβουλὰσ, οὐδὲ πρὸσ ἡμᾶσ αὐτῷ νῦν ἐστι πόλεμοσ, ἐπεὶ καὶ ἡμῖν αἰχμαλώτουσ ποτ’ ἀφῆκε καὶ φιλίασ συνέθετο· εἰ δ’ ἡ πλεονεξία δεινὸν, τί λέγειν δεῖ τοὺσ Φωκέασ; οὐ γὰρ ὑπὲρ τῶν ὑμῖν συμφερόντων ἀνεῖλε τοὺσ Φωκέασ, οὒ, ἀλλ’ ἀφορμῆσ ἕνεκα τοῖσ αὑτοῦ πράγμασιν, οὐδ’ ἵν’ ὑμᾶσ ἰσχυροτέρουσ ποιήσειεν, ἀλλ’ ἵνα τοὺσ Ἕλληνασ ἀσθενεστέρουσ κοινῇ, εἰ μὴ καὶ δύο καὶ τριάκοντα πόλεισ ἐπὶ Θρᾴκησ ὑπὲρ ὑμῶν ἀνῃρηκέναι φήσει, καὶ Θετταλίαν ἅπασαν ἔχειν φρουραῖσ καὶ τετραδαρχίαισ κατειληφὼσ, ἵν’ ὑμεῖσ ἀκριβῶσ τὴν πολιτείαν φυλάττητε, καὶ Μεγάροισ ὑπὲρ ὑμῶν ἐπιχειρῆσαι, καὶ τὴν Εὔβοιαν ἀφαρπάζειν δι’ ὑμᾶσ, καὶ τἀν Πελοποννήσῳ σκευωρεῖσθαι καὶ σφαγὰσ ποιεῖν, ἵν’ ὑμεῖσ ὡσ ἥκιστα κινδυνεύητε, καὶ Παίοσί γε καὶ Τριβαλλοῖσ καὶ τοῖσ ἔξω τῶν ἄρκτων ἐνοχλεῖν καὶ πᾶσιν ἀνθρώποισ παρέχειν πράγματα, ἵν’ ἡ τῶν Θηβαίων πόλισ εὐθενῇ καὶ μηδὲν αὐτῇ φοβερόν ποτ’ ἐκ τῆσ ὑπερορίασ ἐπιστῇ, καὶ νῦν ἐπ’ Ἀθηναίουσ ὑπὲρ ὑμῶν ἔρχεται· πάνυ γε ὡσ ἐκ τῶν ἄλλων δείκνυται. τί ποτ’ οὖν βουλόμενοσ οὐ προσομολογεῖ τὸ καθ’ ὑμῶν, ἀλλ’ ἀποκρύπτεται; μάλιστα μὲν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, Φίλιπποσ ἐξῄρηκε τοὺσ κήρυκασ ἐκ τῶν πολέμων καὶ μέχρι τοῦ θεάτρου μόνου χρῆται. ἡγεῖται γὰρ, οἶμαι, πολλὴν εἶναι φλυαρίαν ἐν μὲν τοῖσ γυμνικοῖσ· ἀγῶσι μὴ προλέγειν τὰ παλαίσματα μηδὲ τί δεῖ φυλάξασθαι, ἐν δὲ κατασκευῇ πολέμου καὶ συστάσει πραγμάτων προπέμπειν τὸν κωλυτὴν ὥσπερ δεδοικότα ὑπὲρ τῶν πολεμίων. οὔκουν οὔτ’ Ὀλυνθίοισ προεῖπεν ἃ ἐβούλετο, πρὶν ὥσπερ τι νόσημα αὐτῶν καὶ δὴ τῶν σωμάτων ἥπτετο, εἴσ τε Φωκέασ παριὼν τὴν τοῦ φίλοσ αὐτοῖσ ἔρχεσθαι δόξαν προκαθίει. εἰ μὲν οὖν, οἶμαι, καὶ νῦν ὑμῖν οἱο͂́σ τ’ ἦν σιωπῇ προσελθεῖν, πλείστου τοῦτ’ ἂν ἐτιμήσατο, ἐπεὶ δ’ ἀναγκαῖον ἦν φανερὸν γενέσθαι διὰ τῆσ Βοιωτίασ βαδίζοντα, τὰ μὲν τῆσ ἀνάγκησ ἥττηται, τὰ δὲ τῇ φύσει χρῆται, καὶ φησὶν ἐφ’ ἡμᾶσ ἔρχεσθαι, οὐχ ἵν’ ἐξείπῃ τὸν πόλεμον τὸν πρὸσ ἡμᾶσ, ἀλλ’ ἵνα τὸν πρὸσ ὑμᾶσ ἐπικρύψηται, νομίζων οὐ μικρὸν διαφέρειν πρὸσ ἀμφοτέρουσ, ἢ πρὸσ τοὺσ ἑτέρουσ ἀγωνίζεσθαι.

ἂν δὲ δὴ καὶ τοῦτ’ αὐτῷ προσυπάρξῃ τὸ πρὸσ οὓσ ἔδει κινδυνεύειν αὐτὸν μεθ’ ἡμῶν ὄντασ, μετὰ τούτων ἡμῖν ἐπέρχεσθαι θαυμαστὸν εἶναι τὸ εὑρ́ημα. διὰ ταῦτ’ ἐκεῖνο μὲν ὡμολόγηκε, τοῦτο δ’ ἀρνεῖται. πρὸσ δὲ τούτοισ ὑπελάμβανεν, εἰ μὲν ἄντικρυσ ὑμῖν πολέμου νόμῳ συμπλέκοιτο, ἡμᾶσ ἀφίξεσθαι καὶ διακωλύσειν, εἰ δὲ διαστήσαι τὰσ πόλεισ, ὑμᾶσ μὲν ἕξειν πρὶν ἀντᾶραι, πρὸσ δὲ ἡμᾶσ παρατάξεσθαι μόνουσ. πράττει δὲ οὐ νῦν πρῶτον τοῦτο, ἀλλ’ ἐξ ἅπαντοσ τοῦ χρόνου καὶ διὰ πάντων πραγμάτων, ὅπωσ μηδέποθ’ αἱ πόλεισ ἐν ταὐτῷ γενήσονται· ἐπεὶ καὶ τῶν περὶ Φωκέασ τότε πραγμάτων προϊόντων εἰσ χρόνον, προειδὼσ ὅτι χρήσεσθε ἡμῖν συμμάχοισ ὥσπερ εἰώθειτε, ἀμφοτέρουσ ἐξέκρουσεν, ἡμῖν μὲν εἰρήνην προβαλὼν, ὑμᾶσ δ’ ὡσ φίλουσ προσέμενοσ. τότε μὲν τοίνυν ἀρχαϊκῶσ ἀμφότεροι καὶ φαύλωσ ὑπήχθημεν, νῦν δὲ φανῶμεν μὴ χείρουσ ἐκείνου λογίζεσθαι. ἀλλ’ ὅμωσ ἀπαιτεῖ χάριν ὑμᾶσ τῆσ αὑτοῦ πλεονεξίασ αὐτὸσ ἅπασαν ἀνῃρηκὼσ τὴν χάριν. ὃσ γὰρ ἀνθ’ ὧν τότε μικρὸν ἔδωκε, νῦν ἥκει πάνθ’ ἁπλῶσ ὑμᾶσ ἀφαιρησόμενοσ, τίν’ αὑτῷ λέλοιπε παρ’ ὑμῖν χάριν; ὥσπερ ἂν εἰ καὶ Φωκέασ ἐπιχειροῖ χάριν ὧν πεπόνθασιν ἀπαιτεῖν. οὐ γὰρ εἰ καὶ Φωκέασ ἀνεῖλε, διὰ τοῦθ’ ὑμῖν εὐμενῶσ ἔχειν αὐτὸν ἡγεῖσθαι προσήκει, ἀλλ’ ὅτι καὶ Φωκέασ ἀνεῖλε καθ’ ὑμῶν, καὶ νῦν ὑμῖν ὡσ τότ’ ἐκείνοισ βούλεται χρῆσθαι καὶ φυλάξασθαι καὶ μὴ δι’ ἐκεῖνα καὶ ταῦτα συγχωρεῖν, ἀλλ’ ἐκ τῶν νῦν τούτων κἀκεῖνα μισῆσαι. ἀλλὰ μὴν πρόσ γε τὰσ αἰτίασ καὶ τὰσ διαβολὰσ, αἷσ ἐχρήσαντο καθ’ ἡμῶν οἱ πρέσβεισ, ἐνθυμεῖσθ’ ὅτι πρῶτον μὲν ἑαυτοῖσ περιπίπτουσιν, εἰ τἀληθῆ λέγουσιν.

‐ οὕτω γὰρ καὶ λέγειν ἄξιον περὶ αὐτῶν ‐ ἀλλὰ νομίζειν τοὺσ μὲν τῶν Ἑλλήνων πρὸσ ἀλλήλουσ πολέμουσ καὶ τὰ ἐγκλήματα ταῖσ στάσεσι προσεοικέναι, καὶ δεῖν μάλιστα μὲν, εἰ οἱο͂́ν τε, σκοπεῖν ὅπωσ μὴ συμβήσεται, εἰ δ’ ἄρα, τὴν ταχίστην ἀπαλλάττεσθαι, τὸν δὲ πρὸσ τοὺσ βαρβάρουσ καὶ πάλαι κακόνουσ πόλεμον φύσει προσειρῆσθαι, καὶ μὴ καιρῶν εἶναι ταῦτα νοσήματα καὶ φορὰν, ἀλλ’ ἀθανάτουσ ἑστάναι τούτων τοὺσ ὁρ́ουσ, ὥσπερ ὅταν τῳ χρέοσ ὀφείληται. εἰ γὰρ ἡμεῖσ ἀλλήλων ἔχομέν τι κατηγορῆσαι, ἡμῶν ταῦτ’ ἂν εἰή πρὸσ ἀλλήλουσ διαφορὰ, ἀλλ’ οὐ τοῦ μηδὲν μετέχοντοσ τῶν ἐγκλημάτων. ὥστ’ οὐκ ἐκεῖνον πέμπειν ὡσ ὑμᾶσ παροξυνοῦντα προσῆκεν, ἀλλ’ ὑμᾶσ εἴπερ ᾤεσθε δεῖν μνησικακεῖν, κἀκεῖνον καὶ πάντασ ὅσουσ ἠδύνασθ’ ἐφ’ ἡμᾶσ καλεῖν. ὅτε δ’ αὐτοὶ καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ σωφρονεῖν ἐπίστασθε, πῶσ ἐκείνῳ γε ταράττοντι προσέξετε; εἰ μὴ τοῦτό τισ εἴποι, ὡσ ὑπὲρ μὲν ὑμῶν αὐτῶν πράωσ οἴσετε, ὑπὲρ δ’ ἐκείνου μνησικακήσετε, καὶ ταῦτ’ ἐν οἷσ ὑμεῖσ, οὐκ ἐκεῖνοσ, ὕβρισθε, εἴ γε δεῖ τι τούτων εἰπεῖν. ἔπειτα κἀκεῖνο σκοπεῖτε, ὅπωσ μὴ ἅμα θ’ ὑμεῖσ ὀργιζόμενοι φανήσεσθε καὶ τὴν δίκην παρ’ ὑμῶν αὐτῶν εἰληφότεσ, καὶ τοσούτῳ χείρουσ ἡμῶν περὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ γεγενημένοι, ὥσθ’ ἡμεῖσ μὲν ἥκομεν συσσώζειν ὑμῖν ὄντεσ ἕτοιμοι τὰ πράγματα, ὑμεῖσ δὲ ‐ τί δ’ ἄν τισ λέγοι τὸ βλάσφημον; καὶ γὰρ εἰ μὲν τούτων ἕνεκα ὅσα πώποθ’ ὑμεῖσ ἐμέμψασθε καὶ δι’ ἅ φασι δεῖν ὑμᾶσ ἀγανακτεῖν ὁ Φίλιπποσ ἐπέρχεται, δῶμέν τι λέγειν τούτοισ· εἰ δ’ ὑπὸ τοῦ μὴ δύνασθαι κατέχειν ἑαυτὸν, δειξάτω Πύθων, εἰ καὶ ὑμῶν αὐτῶν τι τοσοῦτον κατεγνώκατε, ὥστε μνησικακοῦντεσ ὑμῖν αὐτοῖσ ὀρθῶσ ἂν ἡγεῖσθαι βουλεύεσθαι. χωρὶσ δὲ τούτων ἅπαντασ ἂν οἶμαι συμφῆσαι τὸ μὲν ἡμᾶσ ὄντασ Ἕλληνασ καὶ ὁμοφύλουσ ἐρίζειν πρὸσ ἀλλήλουσ ὑπὲρ ἀρχῆσ καὶ τάξεωσ ἀνεπίφθονον εἶναι καὶ τῶν νενομισμένων, τὸν δ’ ὅλωσ ἀλλότριον μηδεμιᾶσ ὀργῆσ μηδ’ ἔριδοσ χρῆναι προσίεσθαι, ἀλλὰ τὸν αὐτὸν τρόπον ὥσπερ ἂν εἰ δύ’ ἀδελφοὶ πρωτείων ἠμφισβήτουν ἐν σφίσιν αὐτοῖσ, ἕν γ’ ἂν ἐκεῖνο ταυτὸν ἐγίγνωσκον, εἴ τισ ξένοσ καὶ μηδὲν προσήκων ἐβιάζετο, κοιναῖσ ταῖσ θύραισ ἀποκλείειν, οὕτωσ ἐπὶ τῶν Ἑλληνικῶν μηδενὶ τῶν ἔξωθεν λαβὴν εἶναι τὰ καθ’ ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἀπόρρητα· ὅλωσ δ’ εἰ μὲν ἔξεστι μνησικακεῖν, δίκαιον μὲν οὒ, χρῆσθε δ’, εἰ βούλεσθε, τούτῳ·

εἰ δὲ κρείττων ὁ καιρὸσ τῆσ τοιαύτησ μικροψυχίασ, ἐπὶ θάτερα συμβούλῳ τῷ Φιλίππῳ χρησώμεθα καὶ νομίσωμεν ἥκειν αὐτὸν οἱο͂ν ἀκούσιον διαλλακτήν. ἡμῖν μέν γε εἰ μηδὲν ἄλλο, μέμψασθαί γε τὸ κοινὸν τοῦτο ἔχοι τισ ἄν. Φίλιπποσ δὲ οὐδαμοῦ καταλείπει τὸν οἱᾶ πέπονθεν ἐροῦνθ’ ὑφ’ αὑτοῦ οὕτω κακῶσ ἀπολογεῖσθαι περὶ τούτων μελετᾷ. καὶ μὴν εἰ μὲν ἐν αὐτοῖσ τοῖσ καιροῖσ τῶν ἐγκλημάτων ἐμέλλετε ἀγνωμονήσειν τι πρὸσ ἡμᾶσ, τάχ’ ἄν τισ ἦν συγγνώμη· νῦν δὲ σκέψασθε οἱᾶ παιδεύουσιν ὑμᾶσ, ὡσ οὔτε δίκαια οὔθ’ ὑμῖν συμφέροντα. εἰ γὰρ ἡνίκα μὲν δι’ ἀπεχθείασ ἀλλήλοισ ἦμεν, κατείχετε ὑμᾶσ αὐτοὺσ, ὅτε δ’ ἔργῳ πάντα ὑφ’ ἡμῶν λέλυται καὶ συστρατεύεσθαι βουλόμενοι πάρεσμεν, τηνικαῦτα ὀργιεῖσθε, σκοπεῖσθε μὴ θάτερον οὗ βούλεσθε ποιήσητε. οὐ γὰρ τοῖσ ἀδικοῦσι δόξετε μνησικακεῖν, ἀλλὰ τοῖσ εὖ ποιεῖν προῃρημένοισ ὀργίζεσθαι. καὶ μὴν ἀμφοτέροισ οὕτω γ’ ἂν ἐναντίωσ τοῦ δέοντοσ χρήσαισθε, [καὶ ὑμῖν ἀμφοτέρωσ τοῦ δέοντοσ ἐναντίωσ] τὸν μὲν καθ’ ὑμῶν ἥκοντα τῶν ὑπὲρ ὑμῶν προκρίναντεσ, ἡμῖν δ’ αὖ μετριώτερον ἐχθροῖσ οὖσιν ἢ φίλοισ χρώμενοι. πάντων δ’ ἀτοπώτατον τὰ μὲν ἐγκλήματα κοινὰ ἑκατέρωθεν εἶναι, τὸ δ’ ὀργίζεσθαι παρ’ ὑμῖν μόνοισ, καὶ ταῦτα τοῦ στρατεύματοσ ὄντοσ οὐκ ἐπὶ ζωστῆρι οὐδ’ ἐν μεθορίοισ τῆσ Ἀττικῆσ καὶ τῆσ Βοιωτίασ, ἀλλ’ ἐν μεθορίοισ τῆσ Φωκίδοσ καὶ τῆσ ὑμετέρασ, ἐν προθύροισ οὑτωσὶ τῶν Θηβῶν, ὥστε με φρίττειν νυνὶ περὶ ταῖσ πύλαισ. τί ποτ’ οὖν ὑμετέρου τοῦ πράγματοσ ὄντοσ ἡμεῖσ ἥκομεν τεταραγμένοι; μάλιστα μὲν οἶμαι τύχη τισ ἀμφοῖν ταῖν πόλεσιν ἀγαθὴ στρατηγεῖ, ἔπειτ’ αἴσχιστον ἦν ἔργῳ μὲν σώζειν ὑμᾶσ ἐγνωκέναι, λόγῳ δ’ ὀκνῆσαι διδάξαι τὰ δέοντα, ἄλλωσ τε καὶ προσδοκίασ οὔσησ ἐγχειριεῖν ἐκεῖνον διαστρέφειν τἀληθὲσ, ὅπερ εὑρήκαμεν. πρὸσ μὲν οὖν τὴν πρεσβείαν, οἶμαι, τὴν παρ’ ἐκείνου πρέσβεων ἡμετέρων ἔδει, τῷ δὲ στρατεύματι στράτευμα ἀντιπροσέρχεται.

εἰ δέ τισ ἡγεῖται παράδοξον ἡμᾶσ ὑπὲρ ὑμῶν πεφοβημένουσ ἥκειν, ἐνθυμείσθω κἀκεῖνο, ὡσ παράδοξον Φίλιππον ἐφ’ ἡμᾶσ ὑπὲρ τῶν ὑμετέρων ἐγκλημάτων ἔρχεσθαι. μὴ τοίνυν δυοῖν παραδόξοιν ὃ μέν ἐστι καθ’ ὑμῶν ἰσχυρὸν ποιήσητε, ὃ δ’ εἰσ σωτηρίαν ὑπάρχει διαφθείρητε. ἡμεῖσ δὲ πῶσ οὐκ ἐμέλλομεν αἰσχυνεῖσθαι, εἰ Βυζαντίουσ μὲν πρώην ἀφειλόμεθα κινδύνου καὶ Περινθίουσ καὶ Χερρονησίτασ, ἔτι δ’ Εὐβοέασ καὶ Χαλκιδέασ, τό γ’ ἐφ’ ἡμῖν, ἔχοντεσ εἰπεῖν περὶ πάντων τούτων ὡσ οὐ κάλλισθ’ ἡμᾶσ ἐδεδράκεσαν, ὑμᾶσ δὲ ψυχρῶν ἂν ἕνεκ’ ἐγκλημάτων περιίδοιμεν πᾶσι τοῖσ οὖσι κινδυνεύοντασ· ὧν τίσ συνηθέστεροσ ἡμῖν ἐν ἅπασι τοῖσ Ἕλλησι; θαυμάζω δὲ Πύθωνοσ, εἰ τῶν μὲν δυσχερῶν ὑμᾶσ ἀξιοίη μνημονεύειν ἃ παρ’ ἀμφοτέρων ἀκουσίωσ γεγένηται, τῶν δ’ εἰσ οἰκειότητα καὶ πίστιν φερόντων ἐκ τοῦ παντὸσ χρόνου τοσούτων τὸ πλῆθοσ οὐχὶ νομίζει ποιήσεσθαι λόγον, καὶ ταῦτα πάντων ἀνθρώπων συνειδότων ὡσ ἐν καλῷ γεγόνασιν ἀλλήλαισ ἐπὶ τῶν χρειῶν αἱ πόλεισ. ὡσ μὲν οὖν Οἰδίπουν ἐδεξάμεθ’ ἡμεῖσ καὶ ὡσ Διόνυσοσ παρ’ ὑμῶν ὁρμηθεὶσ Ἰκαρίῳ συγγίγνεται, καὶ τὴν δωρεὰν ἣν ἔδωκε, καὶ ὡσ Ἡρακλῆσ ἐμυήθη ξένων πρῶτοσ, καὶ ὡσ πρῶτοι νεὼν ἱδρυσάμεθ’ αὐτῷ, καὶ τῶν παίδων ὡσ προὔστημεν, καὶ πάνθ’ ὅσα τοιαῦτα, ἐάσομεν· ἀλλ’ ὧν ἔτι ζῶσιν οἱ μάρτυρεσ, τοῦτο μὲν ἡμεῖσ ὅτ’ ἠτύχησεν ὁ δῆμοσ, ὡσ δεῦρ’ ἐλθόντεσ πατρίδα τὰσ Θήβασ εἴχομεν, καὶ Λακεδαιμονίων μετὰ τοῦτο κελευόντων ὑμᾶσ συνεμβάλλειν εἰσ τὴν Ἀττικὴν ἅπαντεσ ἀπεψηφίσασθε, τοῦτο δ’ ὑμεῖσ, ἡνίκ’ αὖθισ ἐφ’ ὑμᾶσ ἐβάδιζον Λακεδαιμόνιοι, τοσοῦτον ἀπέσχομεν τοῦ στρατεῦσαι μετ’ ἐκείνων, ὥστ’ ἀτειχίστου τῆσ πόλεωσ οὔσησ ἐκστρατευσάμενοι καὶ μάχῃ νικήσαντεσ μεθ’ ὑμῶν ἠλευθερώσαμεν τὴν Βοιωτίαν, ἀνάγκῃ μὲν οὐδεμιᾶσ συμμαχίασ, γνώμῃ δ’ ὑμᾶσ εὖ ποιεῖν ἑλόμενοι. καὶ πάλιν τῆσ εἰρήνησ γενομένησ τῆσ ἐπὶ Ἀνταλκίδου, καὶ Φοιβίδου τὴν Καδμείαν καταλαβόντοσ, τήν τε φυγὴν ἐδεχόμεθα καὶ ἐπειδὴ τῶν ὅπλων ἔδει, παρῆμεν πανδημεὶ, καὶ οὐκ ἔφθημεν ἐλθόντεσ, καὶ Λακεδαιμονίουσ ὑποσπόνδουσ ἀπηλλάξαμεν, καὶ μυρία ἄν τισ ἔχοι λέγειν, ὡσ ἀγαθὴ τύχη πεφύκασιν αἱ πόλεισ ἀλλήλαισ.

οὐ τοίνυν μόνον πόλει πρὸσ πόλιν ἡμῖν πλεῖστα ὑπάρχει πρὸσ ἀλλήλουσ, ἀλλὰ καὶ τῶν ἰδίων φιλιῶν τὰσ παρ’ ὑμῶν τε καὶ ἡμῶν ἰσχυροτάτασ εἶναι συμβέβηκε. τί γὰρ ἐνδοξότερον τῆσ Ἡρακλέουσ καὶ Θησέωσ ἑταιρίασ, ἢ τί μᾶλλον τοῖσ Ἕλλησιν ἐν καιρῷ; οἳ σκευήν τε τὴν αὐτὴν ἐφόρησαν καὶ ταὐτὰ γνόντεσ ἡμέρουν τὴν γῆν. καὶ ὅτε τοίνυν Ἡρακλεῖ φίλου ἐδέησε, Θησεὺσ αὐτὸν Ἀθήναζε ἀγαγὼν ἀνακτᾶται. ὡσ ἔδει γε, ὦ Ζεῦ καὶ Πόσειδον καὶ πάντεσ θεοὶ, νῦν ὡσ ἀληθῶσ, νῦν τῆσ ἐκείνων συστάσεωσ καὶ μελέτησ καὶ φιλοτιμίασ. οἶμαι γὰρ οὔτε τὴν ἐπ’ Ἀμαζόνασ στρατείαν οὔτ’ ἄλλον οὐδένα ἂν αὐτοὺσ προελέσθαι πόλεμον, πρὶν μίαν ταυτηνὶ κεφαλὴν κοινῇ συνεξελεῖν, ἧσ οὔτε Ἰσθμὸσ ἀπείρατοσ οὔτε ἔθνοσ οὐδὲν, ἀλλὰ καὶ γῆ καὶ θάλαττα ἐπιλείπει λῃστευομένη. νῦν τοίνυν ἐκεῖνοι μὲν ἀθλοθέται τοῦ πολέμου, ἀγωνισταὶ δ’ ἡμεῖσ ἐξ ἁπάντων προὐκρίθημεν. τί οὖν οὐ μιμούμεθα τοὺσ ἀρχηγέτασ; καλὴν μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, κἀκείνην κοινωνίαν συνέστημεν, ἧσ μικρῷ πρόσθεν ἐμνήσθην, ἡνίκα Λακεδαιμονίουσ γῆσ καὶ θαλάττησ ἄρχοντασ οὐ κατεδείσαμεν· οὐ μὴν ἐγένετο ἡμέρα τῆσ ἐπιούσησ ταύτησ ἀναγκαιοτέρα οὐδὲ καιρὸσ ἀμείνων οὐδ’ ἐν ᾧ μᾶλλον ἔδει συστῆναι καὶ πόλεισ καὶ ἡρ́ωασ καὶ θεοὺσ αὐτούσ. ἀνὴρ ὑβριστὴσ ἐκ τοῦ βαράθρου τῆσ γῆσ ὁρμώμενοσ κακῇ μοίρᾳ τῶν Ἑλλήνων, μᾶλλον δ’ αὑτοῦ τραφεὶσ, κωμάζει συχνὸν ἤδη χρόνον οὐ φορητὰ, πόλεισ ἀναιρῶν, πολιτείασ μετατιθεὶσ, φυγὰσ ἐναλλάττων, ἐμβατεύων εἰσ τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα, ὥσπερ εἰληφὼσ ὑπερήμερον τὴν Ἑλλάδα, κωλύει δ’ οὐδεὶσ οὐδὲ κινεῖται, ἀλλ’ ὥσπερ ἄνω καταρρακτῶν ἢ περὶ τὴν ἐρυθρὰν τούτων γιγνομένων, ἢ πρὸσ ἅπαντασ ἀνθρώπουσ μᾶλλον ἢ πρὸσ ἡμᾶσ ὄντων, ὕπνοσ θαυμαστὸσ ἅπασι καὶ ῥᾳθυμία κατακέχυται, καὶ καθάπερ τὰ ἐν ταῖσ ἱστορίαισ παράδοξα οὕτωσ ἀκούομεν, θαυμάζοντεσ τὰ γιγνόμενα, οὐχ ὅπωσ παύσεται ζητοῦντεσ· καὶ γέγονε πάνθ’ ὥσπερ ἐν Εὐρίπῳ τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα, νύκια καὶ ἡμέραν ἄνω καὶ κάτω στρεφόμενα, καὶ κατέχει συνήθησ ἀκοὴ τῶν κακῶν, ἐν πορθμῷ Φίλιπποσ, ἐν Μεγάροισ Φίλιπποσ, Ἀρκαδία νοσεῖ, Χαλκιδεῖσ ἀπολώλασι, Θετταλία δεδούλωται, πολιορκεῖ Βυζάντιον, Ἦλιν εἴληφεν, Ὁμήρου κατάλογοσ ἁρπαζομένων γέγονε τῶν Ἑλλήνων.

καὶ τοσούτων χρημάτων καὶ σωμάτων καὶ τόπων ἀπολωλότων καὶ πάντων πάντα σεσυλημένων οὐδέν ἐστι τῶν πάντων φοβερώτερον οὐδ’ ἐφ’ ᾧ μεῖζον ἄν τισ στενάξειεν ἢ ὅτι τὰσ γνώμασ ἡμῶν καὶ τὸ λογίζεσθαι σεσύληκε, καὶ τοσαύτῃ φαρμάκων περιουσίᾳ καὶ γοητείᾳ κέχρηται ὥστε πάντασ ἅπαντ’ αὐτῷ καθ’ αὑτῶν συμπράττειν ἀναπέπεικεν, ὥσπερ ἐὰν ἀπόλωνται κερδανοῦντασ, καὶ γέγονε τῶν Ἑλλήνων ἔρισ ὅστισ πρότεροσ ἐκείνου γένηται, καὶ περίεστι τοσοῦτον ἡμῖν, ὅσον τοῖσ ἐκ πληγῆσ ἤ τινοσ ἄλλου κακοῦ σφαλλομένοισ βαδίζουσιν οἷσ τὸ μὲν κατενεχθήσεσθαι πρόδηλον, τὸ δὲ μέλλειν ἔτι, τοῦτ’ ἐστὶν ἡ δύναμισ. ὁ δ’ ὥσπερ τυφὼσ ἢ πρηστὴρ ἐμπεσὼν ἐλαύνει κατάκρασ αἰγίδι λαμπρᾷ πάντα τὰ πράγματα, οὐδὲν παριεὶσ, τοῖσ μὲν ὅπλα, τοῖσ δὲ λόγουσ προσφέρων, μόνον οὐκ ἐπαναγκάζων ἅπαντασ ἀναστῆναι. ἀλλ’ ὅμωσ οὐδείσ πω τοῦθ’ ὑπήκουσεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὥσπερ ὁμίχλησ ἢ ζόφου πάντα κατειληφότοσ οὔθ’ ἡμᾶσ αὐτοὺσ οὔτ’ ἐκεῖνον γνῶναι δυνάμεθα, ἀλλ’ εἰδότεσ μὲν τὸ μέλλον, οὐ βουλόμενοι δὲ εἰδέναι δοκεῖν, ἑκούσιοι τὰσ ἀνάγκασ ἀναμένομεν. καὶ φάσματοσ μὲν ἄλλου του συμβάντοσ οἱᾶ κατ’ οὐρανὸν, ἢ σεισμῶν ἢ πνευμάτων ἔξω τοῦ μετρίου κατασχόντων, ἔδει μὲν δεδιέναι πάντασ, ἔδει δ’ ἀλλήλουσ συγκαλεῖν, ἰέναι δὲ θεωροὺσ εἰσ Δελφοὺσ καὶ Δωδώνην καὶ παρ’ Ἀμφιάρεων περὶ σωτηρίασ, Φιλίππου δ’ ἐπιπολάζοντοσ τοσοῦτον ἤδη χρόνον καὶ τὴν Ἑλλάδα ἐκ βάθρων κινοῦντοσ καὶ τοσαύτην γῆν ἐπερχομένου, ὅσην οὐδέπω κῦμα ἐπέκλυσεν, οὐδεὶσ οὐ λόγοσ, οὐ σύλλογοσ, οὐκ εὐχὴ πρέπουσα, οὐκ ἐρώτημα Ἑλληνικὸν, ἀλλ’ ὥσπερ νεφέλῃ κεκαλυμμένοσ, ἢ τὴν τῶν ποιητῶν ἄτοπον κυνῆν περικείμενοσ, δρᾶσαι φανερὸσ, παθεῖν δ’ ἀφανὴσ, περιέρχεται δημαγωγῶν τοὺσ Ἕλληνασ, πάντα ἐκζητῶν, πάντα εὑρίσκων εἴ τί τῳ πέπρακται δυσχερὲσ εἰσ τὸ πλησίον, εἰ ῥῆμά τισ ἔφθεγκται μόνον, διαβάλλων ἐν μέρει πάντασ, ὥσπερ παισὶ τοῖσ Ἕλλησι διαλεγόμενοσ. σοὶ δὲ τί τούτων, ὦ κακῶσ ἀμφικτύων;

ἅπαντα ταῦθ’ ἕν ἐστι, δεινὸν πλεονάζων Φίλιπποσ. τίνεσ οὖν ἄλλοι ταῦτα κωλύσουσι; τίνων, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, χρὴ τοῦτο γενέσθαι τὸ ἑρ́μαιον; ἡμῖν τὰσ ἀνάγκασ ταύτασ οἱ θεοὶ προὐξενήκασι. σκέψασθε δὴ καὶ περὶ τῆσ παλαιᾶσ αἰτίασ ὡσ καλῶσ αὐτὴν ἀπελύσασθε, λέγοντεσ οὐκ εἶναι τὴν πόλιν αὑτῆσ, ἀλλὰ τοὺσ κρατοῦντασ τῶν πραγμάτων μηδίσαι. τούτοισ μέντοι τοῖσ λόγοισ οὐκ ἀκολουθεῖ τὸ νυνὶ δέξασθαι Φίλιππον. ἀλλ’ ἢ κἀκεῖνα δεῖ ψεύδεσθαι δοκεῖν, ἢ τούτοισ λόγοσ οὐ λείπεται. ὅτι τοίνυν οὐκ ἔστιν ἐφ’ ὑμῖν, οὐδ’ ἐὰν βούλησθε, ἁμαρτεῖν σκέψασθε. νυνὶ δυοῖν θάτερον αἰτεῖ Φίλιπποσ, ἢ συνεμβαλεῖν, ἢ διεῖναι. διέντεσ μὲν τοίνυν ἡμᾶσ μὲν ὁμοίωσ προδεδώκατε, ἐκείνῳ δ’ οὐχ ὅσον βούλεται χαρίζεσθε. ὥσθ’ ἥ τε παρ’ ἡμῶν ὑπάρχει μέμψισ καὶ ἡ παρ’ ἐκείνου προσγίγνεται. ἂν οὖν διοικήσηται τὰ πρὸσ ἡμᾶσ, ἔστ’ ἐφ’ ὅτουσ πρώτουσ εἶσιν ἢ ὑμᾶσ; ἢ τοῦτο μὲν κἂν εἰ μηδὲν ἔχοι μέμψασθαι πρόδηλον, πρὸσ Διὸσ, ἂν δ’ εἰσέλθῃ μὲν ὡσ εὔνουσ καὶ φίλοσ, εἰσελθὼν δ’ ἔχῃ καὶ μὴ ἀνίῃ τὴν πόλιν ‐ ἴσμεν δ’ ὃν τρόπον εἴληφε Φερὰσ καὶ χωρὶσ τῶν Φερῶν ἴσμεν ὃν τρόπον Φοιβίδασ ἔσχε τὴν Καδμείαν ταυτηνὶ ‐ ἂν οὖν ὡσ τότ’ ἐκεῖνοσ παριὼν ὡσ ἐπ’ Ὀλύνθου τὸ πρῶτον ἑρ́μαιον ἠξίωσε μὴ παρεῖναι, οὕτω καὶ νῦν οὗτοσ πρὶν εἰσ Ἀττικὴν ἐλθεῖν, ἀξιοῖ τὰσ Θήβασ ἔχειν, κλητεύσετ’ αὐτὸν εἰσ τοὺσ Ἕλληνασ, ἢ τί χρήσεσθε; τί δ’ ἂν διαστήσασ τὰσ πόλεισ καὶ φανεροὺσ ἐπιδείξασ ὑμᾶσ ἐκ τοῦ φανεροῦ διιέντασ, ἐπ’ αὐτοὺσ ὑμᾶσ τρέπηται προτέρουσ, ποῦ τὸ καθ’ ὑμᾶσ θήσετε;

εἰ μὲν τοίνυν τοῖσ ἴσοισ ὑμᾶσ ἀμυνούμεθα, οὐ βοηθήσομεν, εἰ δ’ οὐδὲν μᾶλλον μνησικακήσομεν, πῶσ οὐκ εἰσ ἔσχατον αἰσχύνησ ἀφίξεσθε; εἰε͂ν. διεῖναι μὲν δὴ διὰ ταῦτα οὐκ ἔστιν ἁπλῶσ, λοιπὸν δ’ ἐστὶ συνεισβαλεῖν καὶ κινδυνεύειν, εἴπερ ἐκεῖνοσ ὑμῖν ἢ ὑμεῖσ ἐκείνῳ πιστεύειν μέλλετε. σκοπεῖτε δὴ πότερον βελτίουσ ἂν εἰήτε ὑπὲρ τῆσ δουλείασ τῆσ ὑμετέρασ αὐτῶν καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων κινδυνεύοντεσ, ἢ παρόντοσ τοῦ κινδυνεύειν ὑπὲρ τῆσ ἐλευθερίασ τῆσ θ’ ὑμετέρασ αὐτῶν καὶ τῶν ἄλλων τούτῳ χρώμενοι. ἡγοῦμαι δ’ εἰ μὲν συνεισβάλοιτε, πλείουσ ἐλπίδασ ὑμῖν εἶναι κρατηθεῖσιν ἐλευθέροισ γενέσθαι ἢ νικῶσιν. ἡμεῖσ μὲν γὰρ ἐγκλήματα πολλοῖσ ἤδη παρήκαμεν, Φίλιπποσ δ’ ὧνπερ φίλοσ, τῶν αὐτῶν καὶ δεσπότησ ἐστί. καὶ μὴν καὶ τὴν συμμαχίαν πρὸσ μὲν ἡμᾶσ ἐν τῇ ἴσῃ δή που καὶ ὁμοίᾳ ποιήσεσθε ὥσπερ ἀεί· Φιλίππῳ δ’ ἀκολουθεῖν ἀνάγκη. τοῦτο δὲ ὅσον διαφέρει γνῶτε. εἰ μὲν γὰρ ἡμεῖσ πέμψαντεσ, μὴ γένοιτο δὲ οὐδ’ ἔσται, τοσοῦτον εἴποιμεν πρὸσ Φίλιππον, ὅτι ἀκολουθεῖν ἐγνώκαμεν αὐτῷ καὶ ὑπηρετεῖν ὅ τι ἂν παραγγέλλῃ, ἔσθ’ ὑπὲρ οὗ λοιπὸν ἡμῖν ἀξιώσει πολεμεῖν; οὐδ’ ἂν εἷσ εἴποι. οὐκοῦν οὐ μικρόν τι μέροσ προί̈εσθε, ἀλλὰ τοσούτῳ χεῖρον περὶ ὑμῶν αὐτῶν ἢ περὶ ἡμῶν βουλεύσεσθε, ὥσθ’ ἡμῖν μὲν, εἰ μηδὲν ἄλλο, τὸ γοῦν ἀγωνίσασθαι περὶ τῆσ ἐλευθερίασ λείπεται, ὑμᾶσ δὲ δεῖ πρότερον δουλεύειν συγκεχωρηκέναι, πρὶν παρατάξασθαι πρὸσ ἡμᾶσ. εἶθ’ ὃ τοῦ πολεμοῦντασ ἁμαρτεῖν ἐστι πέρασ, τοῦτ’ ἐξ ἀρχῆσ ὑμῖν αὐτοῖσ ἀναθήσετε, καὶ τοῖσ τοῦ πολέμου κινδύνοισ τὰσ τῆσ προδοσίασ ἀδοξίασ ἀναμίξετε; μηδαμῶσ· ἀλλ’ ἐνθυμηθέντεσ παρ’ ὑμῖν αὐτοῖσ ὅτι Φίλιππον μὲν αἱρούμενοι, βάρβαρον ἄνθρωπον καὶ φύσει κεχωρισμένον αἱρεῖσθε, κἂν διαρραγῇ τὰ Πύθια ἐξορχούμενοσ, καὶ πρὸσ τούτοισ τύραννον καὶ ἀλάστορα τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ νῦν ἐφ’ ὑμᾶσ ἥκοντα, ἡμᾶσ δ’ οἰκειούμενοι πρῶτον μὲν Ἕλληνασ καὶ ὁμοφύλουσ, ἔπειτ’ ἀστυγείτονασ καὶ συνήθεισ ἐκ παλαιοῦ καὶ νῦν ὑπὲρ ὑμῶν πεφοβημένουσ οἰκειοῦσθε, χρήσασθε τῷ καιρῷ, σκεψάμενοι πρὸσ ἅπασι τοῖσ ἄλλοισ καὶ τὸ τῆσ πρεσβείασ ἑκατέρασ σχῆμα. ἡμεῖσ μὲν τοίνυν ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ νόμοισ τραφέντεσ παραπλησίοισ ὑμῖν ἥκομεν αὐτοί τε ὑπὲρ τούτων ἕτοιμοι παρατάττεσθαι καὶ ὑμᾶσ ἀξιοῦντεσ τοιούτουσ ἑτέρουσ εἶναι·

τούτων δ’ οἱ μὲν προδόται τῶν ἑαυτῶν πατρίδων ἥκουσιν, αἰσχρὸν παράδειγμα πᾶσι τοῖσ Ἕλλησιν, οἱ δ’ ὑπ’ ἀνάγκησ ἀπεσταλμένοι, ἥδιστ’ ἂν εἰ κύριοι νεύματοσ ἦσαν, αὐτὰ τἀναντία ὑμῖν προδείξοντεσ. καίτοι πότερ’ ὑμεῖσ Θετταλοὺσ εἰσ ἐλευθερίαν ἐξαιρούμενοι βελτίουσ ἂν εἰήτε, ἢ οὗτοι πείθοντεσ ὑμᾶσ εἰσ τὴν δουλείαν ἑαυτοῖσ συνεμβῆναι; σκέψασθε δὴ κἀκεῖνο, εἰ περιῆν Ἐπαμεινώνδασ, πότερ’ ἂν τούτων ὑμῖν συνεβούλευε, πότερον συγκαταδουλοῦσθαι τοὺσ Ἕλληνασ Φιλίππῳ καὶ ζῆν ἐν προσθήκησ μέρει τούτῳ, ὅσ ποθ’ ὡμήρευε παρ’ ὑμῖν, ἢ τἀναντία τούτων; νῦν τοίνυν ἀντ’ ἐκείνου τὴν ἐκείνου δόξαν αἰσχυνθέντεσ καὶ τὴν ἐν Λεύκτροισ μάχην, εὐξάμενοι τῷ Διὶ τῷ ἐλευθερίῳ καὶ Ἡρακλεῖ τῷ ἀλεξικάκῳ καὶ Ἀπόλλωνι τῷ Πυθίῳ καὶ Ἰσμηνίῳ καὶ θεοῖσ καὶ ἡρ́ωσι τοῖσ κοινοῖσ τῶν Ἑλλήνων, ἀξιώσατε ὑμᾶσ αὐτοὺσ μεθ’ ἡμῶν ὀφθῆναι· καὶ πειραθῶμεν τοῖσ μεθ’ ἡμᾶσ ἀρετῆσ παραδείγματα μὴ χείρω καταλιπεῖν ἢ παρὰ τῶν προτέρων αὐτοὶ παρελάβομεν. οὕτωσ εἰ προσθῇ τισ ἀπὸ τῆσ στρατείασ, θαρρῶμεν, ἐπειγώμεθα· εἰ δέ τισ ᾤετο τοῖσ πωλοῦσι τὰσ πατρίδασ μόνοισ εἶναι θαρρεῖν, οὐκ ὀρθῶσ ἐγίγνωσκεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Συμμαχικὸσ α#

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Συμμαχικὸσ α#)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION