헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́32́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Ἀθηναίουσ εἰρήνης)

ἣν μὲν ἐκ πολλοῦ πάντεσ ἡμέραν ἰδεῖν ἐποθοῦμεν ἥδ’ ἐστὶν, ὦ ἄνδρεσ Λακεδαιμόνιοι, διδοῦσα βουλεύσασθαι περὶ τῶν Ἀθηναίων ὅ τι ἂν βουλώμεθα. δεῖ δὲ μήτ’ ἀγεννὲσ παθεῖν μηδὲν μήτ’, εἰ χρὴ τοῦτ’ εἰπεῖν, ἀτιμάσαι τὰ πεπραγμένα, ἀλλ’ εἰδέναι πόσον τι χρῆμα κατείργασται καὶ ὡσ οὔτε Ἀθηναῖοι συμφορῶν ἐνδεεῖσ οὔθ’ ἡμῖν περίεστιν ὀργίζεσθαι. παρῃτούμην δ’ ἂν ὑμᾶσ μὴ φιλίᾳ τῶν ἀνδρῶν δοκεῖν με λέγειν, εἰ μὴ πολλὰ μὲν τῆσ πρὸσ ὑμᾶσ εὐνοίασ, πολλὰ δὲ τοῦ πρὸσ ἐκείνουσ μίσουσ ὑπῆρχέ μοι σύμβολα, ἃ πάντεσ ὁμοίωσ σύνιστε. οὐ μὴν ἀλλ’ ἅπερ ἐμαυτῷ ὑμῖν ταὐτὰ δεῖν οἶμαι συμβουλεύειν, μὴ πρότερον τί χρὴ παθεῖν ἐκείνουσ ὁρᾶν πρὶν ἡμῖν τί πρᾶξαι καλὸν, μηδ’ ἀγνοεῖν ὅτι οὐ περὶ τῆσ Ἀθηναίων πόλεωσ μᾶλλον ἢ περὶ τῆσ ἡμετέρασ αὐτῶν σκοποῦμεν.

ὡσ ἐὰν μὲν πρεπούσῃ τινὶ γνώμῃ κατακλείσωμεν τὰ πεπραγμένα, ὑπὲρ ἡμῶν αὐτῶν βεβουλεύμεθα καὶ τῷ ὄντι νενικήκαμεν, ἂν δ’ ἅ τινεσ κελεύουσι προαχθῆτε, δέδοιχ’ ὅπωσ μή τι καὶ παράλογον εἰπεῖν ἁρμόσῃ. ἡμᾶσ γὰρ εἴ τισ ἔροιτο ἀνθ’ ὅτου τὸν πόλεμον τὸν μακρὸν καὶ πολὺν τοῦτον ἠράμεθα, οὔθ’ ὡσ λείαν ἡμῶν ἤλασαν οὔθ’ ὡσ χώρασ ἀπετέμοντο, ὥσπερ Ἀργεῖοι, οὔτ’ ἄλλο τῶν τοιούτων οὐδὲν ἂν ἔχοιμεν εἰπεῖν· οὐδέ γ’ ὡσ φθόνῳ τῆσ δυνάμεωσ αὐτῶν καὶ τῆσ εὐδαιμονίασ, ἀλλὰ τοῦτο καὶ πάντων ἥκιστα συγχωρήσαιμεν ἄν. τίνοσ μὴν χάριν λοιπόν; ἐλευθερίασ τῶν Ἑλλήνων φαίημεν ἂν, οἶμαι δὲ μηδ’ ἡμᾶσ ἂν τοῦτό γε χρῆναι λέγειν, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν ἅπαντασ ἂν συμφῆσαι. καὶ μὴν οὐδ’ ὅτι μεῖζον ἡμῖν πλεονέκτημα κατ’ αὐτῶν ὑπῆρξεν ἢ τοῦτο οὐδ’ ἂν εἷσ εἰπεῖν ἔχοι. περιῆν γὰρ τοῖσ μὲν ἐξ ὧν περιειργάζοντο μισεῖσθαι, ἡμῖν δ’ ἐξ ὧν ἐπηγγελλόμεθα. τίνοσ οὖν χάριν, ὦ ἄνδρεσ Λακεδαιμόνιοι, τούτων ὑπέμνησα; ἑνὸσ μὲν, ἵν’ εἰδῆτε ὡσ οὐδὲν ἡμῖν ὑπόλοιπόν ἐστιν, ἀλλ’ ἔχει τὴν γιγνομένην τελευτὴν ὁ πόλεμοσ. ὥσπερ γὰρ ἀπ’ ἀρχῆσ ἐλευθέρων ὄντων οὐδὲν ἦν πλέον ζητεῖν, οὕτω νῦν ἐκπεπλήρωται. κἂν μὲν οὕτω ποιῶμεν, συμβαίνοντα τὰ ἔργα τοῖσ λόγοισ παρεξόμεθα καὶ νίκην ἁπασῶν καλλίστην ἀναιρησόμεθα, συμφέρουσαν μὲν τοῖσ Ἕλλησιν, ἔντιμον δὲ ἡμῖν αὐτοῖσ· εἰ δ’ ἀναιρήσομεν καθάπαξ τὴν πόλιν, οὐ τῶν Ἑλλήνων ὅπωσ ἐλεύθεροι γενήσονται προορώμενοι πολεμῆσαι δόξομεν, ἀλλὰ τῇ πόλει φθονήσαντεσ, καὶ τὴν ἡμετέραν αὐτῶν κακίαν ἐκπιμπλάντεσ, ἀλλ’ οὐ τὴν ἐκείνων ἀμετρίαν δυσχεραίνοντεσ. τοῦτο δὲ παντί που δῆλον ὡσ καθ’ ἡμῶν ἐστιν. ἕτερον δὲ πρὸσ τούτοισ ἐνθυμήθητε, εἰ καί τῳ παράδοξον φανεῖται, τὰ τῶν Ἀθηναίων ἁμαρτήματα ἐκείνουσ μὲν σώζει, φιλανθρωπεύσασθαι δ’ ἡμᾶσ ἀναγκάζει. τί δή ποτε;

ὅτι εἰ τότε τοῖσ Ἀθηναίοισ νεμεσᾶν ᾠόμεθα δεῖν, εἴ τινασ τῶν Ἑλλήνων ὑφ’ αὑτοῖσ ποιοῦνται, κομιδῆ νῦν ἡμῖν αὐτούσ γ’ ἀνελεῖν οὐκ ἔνεστιν. οὔτε γὰρ τῆσ ἐλευθερίασ ἀποστερῆσαι δή που καὶ καθάπαξ διαφθεῖραι παραπλήσιον οὔθ’ ὅτ’ ἐκείνοισ τοὔλαττον οὐχ ἡρ́μοττεν, ὑμῖν γε τὸ μεῖζον ἐγχωρεῖ. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι τοὺσ μὲν ἄλλουσ ἅπαντασ αὐτονόμουσ ἔδει ποιεῖν καὶ κινδυνεύειν ὑπὲρ τούτου, τὸ δὲ τῶν Ἀθηναίων οὕτω σφόδρα ἐν οὐδενὶ θέσθαι ὥστ’ ἄρδην ἀπολέσαι, σῶσαι παρὸν, ἂν μόνον ψηφίσησθε; ὅπου γὰρ εἰ μόνουσ τῶν ἁπάντων ἠξιοῦτε δουλεύειν, οὐ πρὸσ ὑμῶν ἦν, ἦ που τό γ’ ἐξελεῖν οὐδ’ ἐγγύσ. ἃ δ’ αὖ περὶ τοὺσ Σκιωναίουσ καὶ Μηλίουσ ἐξήμαρτον πῶσ οὐκ ἄτοπον κατηγορεῖν μὲν καὶ λέγειν ὡσ ἁμαρτήματα συμβαίη, μιμεῖσθαι δ’ ἀξιοῦν ὡσ ὀρθῶσ ἔχοντα, καὶ μὴ λογίζεσθαι μηδ’ ὁρᾶν ὅτι τοῖσ μὲν Ἀθηναίοισ καὶ λόγοσ τισ ὑπῆν ἴσωσ ταῦτα ποιοῦσι· ‐ καὶ γὰρ ὡσ ὑπ’ ἐλαττόνων ἐδόκουν ὑβρίζεσθαι καὶ ὡσ οὐχὶ δικαίωσ ἐμισοῦντο καὶ ὡσ οὐκ ἔπειθον προκαλούμενοι καὶ ἄλλα τοιαῦτ’ ἴσωσ εἴποιεν ἂν, οὐκ ἰσχυρὰ λέγοντεσ οὐδ’ ἀποχρῶντα, φημὶ κἀγὼ, ὅμωσ δ’ ἔχουσιν ἀναισχυντῆσαι ‐ ἡμῖν δ’ οὐδὲ λόγοσ καταλείπεται τὸ μὴ ταῦτ’ ἔσεσθαι δεδρακότασ ὧν αὐτοὶ κατεψηφίσμεθα καὶ ἃ διωρίσμεθα μὴ δεῖν ἐν τοῖσ Ἕλλησι γίγνεσθαι. τί γὰρ δὴ καὶ τὸ δεινὸν ἐκείνοισ ἔτι δόξει πεπρᾶχθαι παρά γ’ ὑμῖν κριταῖσ, εἴπερ ὑμῖν γε μηδὲν εἶναι δόξει δεινὸν Ἀθήνασ ἀπολωλέναι; οἶμαι δ’, εἰ μέν τισ, ὦ ἄνδρεσ Λακεδαιμόνιοι, τὴν Μαραθῶνι μάχην ἢ τὴν ἐν Σαλαμῖνι ναυμαχίαν Ἀθηναίων ὑμᾶσ κελεύοι μιμεῖσθαι, οὐκ ὀρθῶσ ἔχειν ἀποδέχεσθαι, πλημμελείασ δὲ τοιαύτασ ἥκιστα πάντων. εἰ δ’ αὖ μηδὲ τὰ κάλλιστα τῶν ἔργων ἑτέρωθεν ἡμῖν προσήκει λαμβάνειν, ἀλλ’ αὐτοὺσ μᾶλλον εἶναι παράδειγμα τοῖσ ἄλλοισ, ἦ που τά γε χείριστα τῶν ἐκείνοισ πεπραγμένων κομιδῆ τετυφωμένων ὑμῖν προξενεῖν. ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ ὑπερβολὴ προσγίγνεσθαι δοκεῖ δι’ ἀμφοῖν· οἵ τε γὰρ δρῶντεσ Λακεδαιμόνιοι καὶ οὐκ Ἀθηναῖοι οἵ τε πάσχοντεσ Ἀθηναῖοι καὶ οὐ Σκιωναῖοι, ὧν οὐδὲ τοὔνομα πολλοῖσ γνώριμον.

ἔπειτα καὶ οὗτοί μοι δοκοῦσιν ἡμῶν γε κρατήσαντεσ οὐδὲν ἂν πλέον ζητῆσαι, ἀλλ’ αἰσχυνθέντεσ ἂν τὸ σχῆμα καὶ τὰσ ἀρετὰσ ἐνταῦθά που στῆναι. ἴσμεν δ’ ὅτι καὶ τοὺσ ἐκ Πύλου τρόπον τινὰ ᾐσχύνθησαν. μὴ τοίνυν ἀνθ’ ὅτων αὐτοὺσ τιμωρήσεσθε σκοπεῖτε, ἀλλ’ οὕστινασ ὄντασ καὶ τίνεσ ὄντεσ αὐτοὶ καὶ τὸ μέτρον τῆσ τιμωρίασ. ἔξεστι νῦν Αἰγινήταισ κομίσασθαι τὴν ἑαυτῶν· ἀλλ’ ἐὰν ἡμεῖσ Ἀθηναίουσ αὐτοὺσ μὲν διαφθείρωμεν, τὴν δὲ πόλιν κατασκάψωμεν, οὐδ’ αὐτοῖσ ἡμῖν βουληθεῖσι μεταγνῶναι πλέον οὐδ’ ὁτιοῦν λείπεται. πάντων δ’ ἥκιστα ἔγωγε ᾤμην ἐγχωρεῖν τοῖσ μεμφομένοισ τοὺσ Ἀθηναίουσ ταῦτα εἰσηγεῖσθαι. εἰ μὲν γὰρ δικαίωσ αὐτοῖσ πεποίηται, τί μέμφονται; εἰ δ’ οὐ μέτρια ἐποίουν, πῶσ ὑμῖν γε καλὸν τοσοῦτον παρελθεῖν ἀναλγησίᾳ; οἶμαι γὰρ, ἂν μὲν αὐτῶν φείσησθε, ἔργῳ τὰσ κατηγορίασ βεβαιώσειν καὶ δείξειν ὁποίουσ τινὰσ εἶναι χρῆν περὶ τοὺσ Ἕλληνασ, ἂν δ’ ἀνέλητε, κάλλιστα ὑπὲρ αὐτῶν ἀπολογήσεσθε. ὥσπερ γὰρ ἐν τοῖσ ἄθλοισ οἱ νικήσαντεσ φέρονται τοὔνομα, οὕτωσ ὑμεῖσ, ἂν ὑπερβάλησθε τὴν ἐκείνων εὐχέρειαν, αὐτοὶ τῆσ ἀδοξίασ κληρονομήσετε. οὕτωσ ἐπεξιόντεσ μὲν ἀφίετε αἰτίασ αὐτοὺσ, συγγνόντεσ δὲ ἐλέγχετε. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γε δεῖ λαθεῖν ὑμᾶσ, ὅτι νῦν μὲν πρὸσ ὀργὴν ὧν ἐγκαλοῦσιν ἡδέωσ ἂν αὐτοὺσ ὁτιοῦν παθόντασ ἴδοιεν οἱ Ἕλληνεσ, χρόνου δ’ ἐγγενομένου καὶ λογισμῷ τὸ πρᾶγμα λαβόντεσ τοῖσ μὲν συναλγήσουσιν, ὑμῖν δὲ μέμψονται. πολλαὶ δὲ μεταβολαὶ τῶν πραγμάτων· ἃ χρὴ προσκοπεῖν καὶ νομίζειν τοὺσ προφέροντασ ἐκείνοισ τὰ Μηλίων ἢ Σκιωναίων πάθη καὶ ὑμῖν προφέρειν τὰ Πλαταιέων. ἀλλ’ οὔθ’ ἃ τοῦ πολέμου τοῦ συνεχοῦσ ἦν, ταῦτ’ ἐπὶ τῷ τέλει καὶ ἡνίκ’ ἔξεστι πεπαῦσθαι πράξασι τὴν ἴσην ἔχει συγγνώμην, οὔθ’ ὡσ πλεῖστα δή που τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι καλὸν, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆσ μηδὲν αὐτῶν συμβῆναι. τίσ γὰρ τῶν Ἑλλήνων λειφθήσεται, εἰ διὰ τοὺσ προτέρουσ ἀπολωλότασ οἱ μετ’ ἐκείνουσ ἀεὶ ταυτὸν τοῦτο πείσονται;

πάντεσ δ’ ὥσπερ ἐν δικτύῳ συγκέκλεινται· ὁρᾶτε δὲ κἀν τοῖσ στεφανίταισ ἀγῶσι τοὺσ ἔξω τῶν νομίμων τρόπων μαχομένουσ ὅτι οὔτ’ αὐτοὺσ ἐπαινοῦμεν οὔτ’, ἄν τισ ἐπαιτιάσηται, τοῖσ αὐτοῖσ τούτοισ ἐῶμεν χρῆσθαι, ἀλλ’ ἐμμένοντασ τοῖσ κειμένοισ οὕτωσ ἂν δύνωνται κρατεῖν. καὶ μὴν ὅτι γ’ οἱ πρὸσ ἀλλήλουσ τῶν Ἑλλήνων ἀγῶνεσ οὐ πόρρω τούτων εἰσὶν ὧν εἶπον, ἀλλ’ εἰκότωσ ἂν περὶ νίκησ μόνησ γίγνοιντο, ἡ δὲ ἀναίρεσισ τοῖσ φύσει πολεμίοισ ἂν ὀφείλοιτο, τοῖσ βαρβάροισ, ὅστισ ἑλληνίζειν οἶδεν οὐ μόνον τοῖσ ῥήμασιν, ἀλλὰ καὶ τῇ γνώμῃ, συμφήσειεν ἄν. οἶμαι δ’, εἰ καὶ πάντων ἐχθίστουσ καὶ πολεμιωτάτουσ κρίνομεν τοὺσ ἄνδρασ, οὐχ οὕτω μικρά γε ἡμῖν εἶναι τὰ πεπραγμένα ὥστε προσδεῖσθαι δίκησ ἔτι λοιπῆσ, εἰ περὶ Λακεδαιμονίων καὶ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ δεῖ λέγειν. ἐγὼ γὰρ ἑώσ μὲν ἑώρων τριήρεισ πλείουσ ἢ τριακοσίασ ἐν τῷ Πειραιεῖ καὶ χρήματα φοιτῶντα ἑκάστου τοῦ ἔτουσ τόσα καὶ τόσα καὶ τὴν πλεονεξίαν αὐτῶν μέχρι τῆσ Μαιώτιδοσ λίμνησ διήκουσαν, καὶ τὰ μὲν τῇ δυνάμει, τὰ δὲ ταῖσ γνώμαισ δεδουλωμένουσ, καὶ τὴν τοῦ Ποσειδῶνοσ ἀρχὴν ἑαυτῶν νομίζοντασ καὶ Πελοπόννησον περιπλέοντασ, καὶ τὰ ἐν Σικελίᾳ καὶ Καρχηδόνι καὶ πανταχοῦ περιβλέποντασ καὶ οὐδαμοῦ στῆναι δυναμένουσ, ἀλλὰ πάντα ἑαυτῶν ποιουμένουσ, ἀμφοτέρων τούτων ᾤμην καιρὸν εἶναι, καὶ μίσουσ καὶ φόβου, καὶ δεῖν σωφρονίσαι τὴν αὐθάδειαν αὐτῶν καὶ τὰ πράγματα εἰσ τὸ ἀρχαῖον καταστῆσαι. ἀλλὰ νῦν τίσ ἢ δέουσ ἢ φθόνου καιρόσ; ἢ πρὸσ τί βλέποντεσ φιλονεικήσομεν; οὐ πλείουσ μὲν ἢ τόσασ μυριάδασ σωμάτων ἐν Σικελίᾳ διεφθείραμεν αὐτῶν, πάντασ καταχρησάμενοι τρόπουσ, ἐλίπομεν δὲ οὐχ ἵππον, οὐ βέλοσ, οὐ ναῦν, οὐκ εἶδοσ συμφορᾶσ οὐδέν; αὗται δ’ ἕτεραι διακόσιαι τριήρεισ ἔχονται, τρισχίλιοι δὲ οὑτοιὶ τὸν τῶν ἱεροσύλων ἀπολώλασι τρόπον, οἱ δὲ λοιποὶ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν πίπτουσι τῷ λοιμῷ· τὰ δὲ πολλὰ καὶ λαμπρὰ ἐκεῖνα ὄναρ δὴ διαπτάμενα αὐτοῖσ οἴχεται.

εἶτα τούτοισ ἡμεῖσ ὀργιζώμεθα; μηδαμῶσ. ἀνδρῶν γάρ ἐστι καθ’ ὑμᾶσ τὴν φύσιν τοὺσ μὲν ἀνθεστηκότασ κατείργειν τοῖσ ὅπλοισ, τοὺσ δ’ ὑποπεσόντασ ἠπίωσ μεταχειρίζεσθαι, καὶ τοῦ νικῆσαι μαχομένουσ οὐκ ἐλάττω φιλοτιμίαν ἔχειν ἡγεῖσθαι τὸ καλῶσ χρῆσθαι τοῖσ ὑπάρχουσιν, ἄλλωσ τε καὶ εἰ φαυλότατοι πάντων ἐν τῷ νυνὶ χρόνῳ περὶ τοὺσ Ἕλληνασ γεγόνασιν, ἦν ὅτε οὐδένεσ τούτων βελτίουσ μετά γ’ ἡμᾶσ. ἀλλ’ ἂν ἐξετάζητε ὀρθῶσ, οὐδαμοῦ τὰ νῦν ἐγκλήματα πρὸσ τὰσ τότε αὐτῶν ἀνδραγαθίασ ὄντα φανήσεται καὶ μεγέθει λέγω καὶ πλήθει. νυνὶ μέν γε Σκιώνην καὶ Μῆλον καὶ Τορώνην καὶ δύο καὶ τρεῖσ ἑτέρασ πόλεισ ἀοίκουσ ἐποίησαν, τότε δὲ ἁπάσασ τὰσ πόλεισ συνδιέσωσαν τῇ Ἑλλάδι, ἰδίᾳ μὲν πρὸσ Δᾶτιν, κοινῇ δὲ μεθ’ ἡμῶν πρὸσ Ξέρξην καὶ τοὺσ ὑπάρχουσ ἀγωνισάμενοι. καὶ νῦν μέν γε Αἰγινήτασ ἐξῴκισαν, τότε δ’ ἐξέλιπον τὴν ἑαυτῶν ὑπὲρ τοῦ μηδὲν ἀνήκεστον τοῖσ Ἕλλησι συμβῆναι, καὶ παρὸν αὐτοῖσ ἀποπλεύσασιν οἴχεσθαι, ἢ καὶ τῷ βασιλεῖ προσθέσθαι καθ’ ἡμῶν, οὐκ ἐτόλμησαν. ἆρ’ ἐστὶν ἃ τοὺσ ἄνδρασ ἐξαιτεῖται παρ’ ὑμῶν; καὶ σιωπῶ σίτου μετάδοσιν τὸ ἀρχαῖον καὶ μυστηρίων ἔτι νῦν ἐφ’ ἑκάστῳ τῷ ἔτει γιγνομένων καὶ τῶν καταφευγόντων ὑποδοχὰσ καὶ μυρίασ ἑτέρασ φιλανθρωπίασ. καὶ πρὸσ μὲν τὸ κοινὸν τοιοῦτοι τῆσ Ἑλλάδοσ οἱ νῦν ἐπίφθονοι καὶ βαρεῖσ, πρὸσ δ’ ὑμᾶσ ἰδίᾳ τίνεσ; ὡσ μὲν Ἡρακλείδασ ἐδέξαντο ταύτῃ τῇ πόλει καὶ ὡσ Ἡρακλέα καὶ Διοσκούρουσ πρώτουσ ξένων ἐμύησαν ἐῶ λέγειν· καίτοι κἂν εἰ χωρὶσ εὐεργεσίασ πρὸσ τῶν θεῶν τούτων ὑμᾶσ ἱκέτευον λόγον εἶχεν αἰσχυνθῆναι. ἀλλ’ ἐν τῷ πρὸσ Μεσσηνίουσ πολέμῳ δεηθέντων ἡμῶν τίνεσ ἦσαν οἱ τὸν Τυρταῖον πέμψαντεσ; ἢ τίνεσ οἱ Κίμωνα ὑπὸ τὸν σεισμὸν τετρακισχιλίουσ ὁπλίτασ ἄγοντα; ἆρ’ οὖν τὰ μὲν ἐκείνων τοιαῦτα εἰσ ὑμᾶσ, τὰ δ’ ἡμέτερα ἐλάττω πρὸσ ἐκείνουσ, οἳ Δωριέων μέν ποτ’ ἐπ’ αὐτοὺσ στρατευόντων μόνοι πάντων οὐκ ἠξιώσαμεν, τυραννουμένοισ δὲ μόνοι τῶν πάντων ἐβοηθήσαμεν; εἰσ Μαραθῶνα δ’ οὕτωσ ἠπείχθημεν ὥστ’ ἀνθ’ ἡμεροδρόμων ἐγενόμεθα. ἆρ’ οὖν καλὸν ἢ τοὺσ συσσώσαντασ ἡμῖν τοὺσ ἀρχηγέτασ αὐτοῖσ παισὶ καὶ γυναιξὶ νῦν ὑφ’ ἡμῶν ἀπολέσθαι, ἢ τοὺσ τὴν πόλιν ἐκλιπόντασ ὑπὲρ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἐλευθερίασ ὑφ’ ἡμῶν τῆσ πόλεωσ στερηθῆναι, ἢ τοὺσ ὑπὲρ τῆσ ἐκείνων ἐλευθερίασ τοῖσ τυράννοισ ὑμᾶσ πολεμοῦντασ, καὶ ταῦτα πρὶν ἃσ εἶπον αὐτοὺσ ἀρετὰσ ἐπιδείξασθαι, τούτουσ νῦν πανωλεθρίᾳ τοὺσ αὐτοὺσ τούτουσ διαφθεῖραι;

καὶ τοῖσ μὲν τότε μηδίσασι γενέσθαι παρ’ ὑμῶν συγγνώμην, οὓσ δεκατεύειν πρότερον ἐψηφίσασθε, καὶ τοὺσ Ἀθηναίουσ οὐχ ἥκιστα εἶναι τοὺσ ταῦτα συμπείθοντασ, τοῖσ δὲ μεθ’ ὑμῶν γενομένοισ καὶ μεθ’ ὧν ἐν τοῖσ κοινοῖσ τῶν Ἑλλήνων ἱεροῖσ τετάχθαι προσῆκε τὴν Ἑλλάδα ἐλευθεροῦντασ, τούτοισ ἐνταῦθα τελευτῆσαι τὴν τύχην; καὶ τοὺσ μὲν ἐκ τῶν βαρβάρων περὶ τῆσ βώλου καὶ τοῦ ὕδατοσ ἐλθόντασ, ὡσ συλῶντασ τὰ τῆσ Ἀθηνᾶσ, οὕτωσ ὑπ’ ἐκείνων ἀποθανεῖν, καὶ δύο ταύτασ πόλεισ μόνασ κοσμῆσαι τὸ τῶν Ἑλλήνων γένοσ ὅσοισ ἐψηφίσαντο, τήν τε ἡμετέραν καὶ τὴν ἐκείνων· κατασκαπτομένησ δὲ ἀκροπόλεωσ καὶ ἱερῶν καὶ τῆσ πόλεωσ ἄρδην ἀπολλυμένησ καὶ τῆσ χώρασ οὐκ οἶδ’ οἷστισιν ἀνθρώπων διδομένησ, οὐδὲν τούτων ἄρα οἰέσθε οὔτε πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ θεοὺσ οὔτε πρὸσ τὴν Ἀθηνᾶν εἶναι, ἣ κοινὴ μὲν ἀρχηγέτισ ἀμφοῖν ταῖν πόλεοιν, τῆσ δ’ ἐκείνων τὴν ἐπωνυμίαν ἔχει; μηδαμῶσ, ὦ ἄνδρεσ Λακεδαιμόνιοι, μὴ τοὺσ βαρβάρουσ μιμώμεθα, μηδ’ ἣν ἔρεισμα τῆσ Ἑλλάδοσ πόλιν ᾔδομεν, ταύτην ἀνατρέψωμεν, μηδ’ ὑποσπάσωμεν, μηδ’ ἐκκόψωμεν τῆσ Ἑλλάδοσ τοῖν ὀφθαλμοῖν τὸν ἕτερον, ἀλλ’ ἀναμνησθέντεσ ἐκείνησ τῆσ ἡμέρασ ἐν ᾗ μὴ καταλιπεῖν τοὺσ Ἕλληνασ αὐτῶν δεομένοισ ἡμῖν ὑπήκουσαν, παριδόντεσ μὲν τὰσ τοῦ βασιλέωσ ἐπαγγελίασ, καταφρονήσαντεσ δὲ κινδύνων καὶ φόβων, ἐν καιρῷ νῦν τὴν χάριν αὐτοῖσ ἀπόδοτε, ἕν τι τῶν αἰσχίστων νομίσαντεσ, ἰδίᾳ μὲν εἴ τῳ μείζω τῶν ἐγκλημάτων εἰή τὰ τῆσ ἀνδραγαθίασ εἰδέναι συγγιγνώσκειν, πόλει δὲ τοσαύτῃ τὸ δίκαιον τοῦτο μὴ σωθῆναι. φέρε πρὸσ Διὸσ, οὐδὲν γὰρ ἀπώμοτον, εἰ πάλιν ἐξ ἀρχῆσ ὁ βάρβαροσ ἡμῖν ἐγχειρήσειε, πάντα δ’ ἂν γένοιτο ἐν τῷ μακρῷ χρόνῳ, καὶ τὴν Ἑλλάδα ἴσμεν ὡσ κεκάκωται, τίνασ εἰπέ μοι παραστησώμεθα; πρὸσ τίνασ προτέρουσ ἀποστείλωμεν;

εἰ δὲ μὴ, νικήσωμεν αὐτοὺσ ἀμφοτέροισ, καὶ τοῖσ ὅπλοισ καὶ τῇ φιλανθρωπίᾳ. τίσιν οἱ παρ’ ἡμῶν παρακλητικοὶ μᾶλλον καιρὸν ἕξουσιν; ἂν ἐμοὶ πείθησθε, φείσεσθε μὲν καὶ τῶν Ἀθηναίων, φείσεσθε δὲ ὑμῶν αὐτῶν πρότερον καὶ τῆσ ἁπάσησ Ἑλλάδοσ· καὶ τοὺσ ἀγανακτοῦντασ εἰκότωσ ἂν παραιτήσαισθε, ὑπομιμνήσκοντεσ καὶ κατὰ πόλεισ ὅτι ἡμεῖσ οὐδένα κίνδυνον οὐδὲ ταλαιπωρίαν αὐτῶν ἕνεκα ὠκνήσαμεν καὶ ὅτι ὧν ἔχρῃζον ἔχουσι, Κορίνθιοι μὲν Ποτίδαιαν καὶ τὰσ ἀποικίασ, Αἰγινῆται δὲ τὴν αὑτῶν κομίσασθαι, Μεγαρεῖσ δὲ ἀγοραῖσ καὶ λιμέσι χρῆσθαι τοῖσ Ἀθηναίων. καὶ μὴν καὶ Θηβαίοισ γ’ ἱκανὴ χάρισ τὰ συγχωρηθέντ’ ἐν ἀρχῇ περὶ Πλαταιέασ· ταῦτα δὲ οὐκ εἰκὸσ προσβιάζεσθαι αὐτοὺσ, πολὺ μᾶλλον ὑμῖν εἶξαι, καὶ δοῦναι ταύτην εἰ μή ποτε Ἀθηναίοισ, ἀλλ’ ὑμῖν τὴν χάριν μὴ σφῶν ἕνεκα ἐξαμαρτεῖν, μηδ’ ἀλιτηρίουσ τῆσ τε θεοῦ καὶ τῶν Ἑλλήνων γενέσθαι. ἄγοσ γὰρ τοῦτο πολὺ μᾶλλον ὧν αὐτοί ποτε ἠλαύνετε. κεφάλαιον δ’ εἰπὼν ἀπαλλάξομαι. εἰ μὲν ὁμοίων ἂν καὶ αὐτοὶ τῶν Ἀθηναίων κρατησάντων ἐτύχετε πανταχῆ, καλὸν ὡσ λέγω πρᾶξαι·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Ἀθηναίουσ εἰρήνης

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Ἀθηναίουσ εἰρήνης)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION