Aristides, Aelius, Orationes, Περὶ τοῦ πέμπειν βοήθειαν τοῖσ ἐν Σικελίᾳ

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Περὶ τοῦ πέμπειν βοήθειαν τοῖσ ἐν Σικελίᾳ)

τὸ μὲν κατηγορεῖν, ὦ Ἀθηναῖοι, Νικίου καὶ λέγειν ὡσ οὔτ’ ἐξ ἀρχῆσ ἐκπλεῖν ἐνθένδε ἐβούλετο νῦν τε δυοῖν θάτερον, ἢ πλείω καὶ μείζω τὰ δυσχερῆ ποιεῖ τῷ λόγῳ, ἢ εἰ τὰ μάλιστα ταῦθ’ οὕτωσ ἔχει, πάντωσ αὐτόσ ἐστ’ αἴτιοσ, ἄλλῳ παρίημι. καὶ γὰρ οὔτε φύσει πρὸσ ἀνδρὸσ σώφρονοσ προχείρωσ ἐθέλειν αἰτιᾶσθαι καὶ ὁντιναοῦν τῶν πολιτῶν, Νικίᾳ τε εἰσ εὔνοιαν πλείων μερὶσ παρὰ πάντων ἡμῶν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων, ἂν τὰ δίκαια ποιῶμεν, ὀφείλεται. καὶ ὅπωσ γε εἰδῆτε, ὦ Ἀθηναῖοι, ὅσον φιλονεικίασ ἢ τοῦ βασκαίνειν τὸν ἄνδρα ἀφέστηκα, τὴν ἀρχὴν ἀπὸ τούτου ποιήσομαι. δυοῖν γὰρ ὄντοιν ὑπὲρ ὧν βουλεύεσθε, ἑνὸσ μὲν καὶ πρώτου πότερα χρὴ μεταπέμπεσθαι τὴν στρατιὰν, ἢ πέμπειν βοήθειαν, ἑτέρου δὲ τοῦ παραλύειν ἢ μὴ Νικίαν τῆσ ἀρχῆσ, ἐὰν τὸ πέμπειν κρατῇ, φημὶ χρῆναι Νικίαν ἄρχειν πρὸσ οἷσ ἂν προέλησθε νυνὶ καὶ μηδὲν πράττειν ἐκείνου χωρίσ. ὡσ δὲ οὔτ’ ἐγχωρεῖ τοὺσ ἐκεῖθεν καλεῖν, πέμπειν τε ἀνάγκη τοὺσ βοηθήσοντασ, ταῦτα ἀκούσατε. ἔστι δὴ πρῶτον, ὦ Ἀθηναῖοι, τῆσ συμβουλῆσ ἐπανεῖναι τὴν παροῦσαν ἀθυμίαν, λογιζομένουσ ὡσ οὐδενὶ τῶν παρ’ ἡμῶν οὕτω τἀκεῖ διάκειται. οὔτε γὰρ ταῖσ παρασκευαῖσ ἡττήμεθα τῶν πολεμίων οὔτε τὰσ φύσεισ δή που χείρουσ ἂν εἶναι φήσαιμεν, ἀλλ’ ἕνεκα μὲν τούτων κἂν πάλαι πέρασ εἶχε τὰ πράγματα, καὶ οὐ χεῖρον ἤ τισ ἂν ηὔξατο ἦν. τὸ δὲ μήτε ταχεῖαν τὴν ἐπιχείρησιν γενέσθαι μήτ’ ἐπ’ αὐτὰσ εὐθὺσ πλεῦσαι τοὺσ στρατηγοὺσ τὰσ Συρακούσασ, συμβῆναί τε νεώτερα ἐν τῷ στρατοπέδῳ, Ἀλκιβιάδου μὲν ἀπελθόντοσ, Λαμάχου δὲ τελευτήσαντοσ, Γυλίππου δὲ ἐπελθόντοσ, ταῦτ’ ἐστὶν ἃ τὴν τοῦ χρόνου τριβὴν ἐμπεποίηκεν. οὐ γὰρ πλέον γε οὐδὲν, σὺν θεοῖσ εἰρῆσθαι, φοβοῦμαι.

ποῦ γὰρ ἂν ἢ τὸ παρατείχισμα τοῦτο τὸ νῦν ἐνοχλοῦν ἐξῳκοδόμητο, μὴ τῆσ ἐκ Λακεδαίμονοσ βοηθείασ ἐπελθούσησ; ἢ τὴν βοήθειαν μὴ ὅτι ταύτην, ἀλλά τινα σχολὴν τοῦ μεταπέμψασθαι Συρακόσιοι πότ’ ἂν ἔσχον, εἴ τισ ἢ τότε ἐξ ἀρχῆσ ἐπέκειτο, ἢ παραγιγνομένην γε οἱ ταχθέντεσ ἐκώλυον, εἰ προῄσθοντο καὶ μὴ παρεῖσάν τι τοῖσ ἡμετέροισ, ἐξ ἴσου τῶν ἐν Σικελίᾳ; νῦν δὲ τὰ μὲν βραδυτὴσ ἑνὸσ ἀνδρὸσ καὶ δυοῖν, τὰ δὲ καιροῦ τύχη βουλεύεσθαι περὶ τῶν ἑτοίμων ἡμᾶσ πεποίηκεν· ἐπεὶ τοῖσ γε ὅλοισ ὁπόσῳ τινὶ κρείττουσ γεγενήμεθα καὶ Νικίασ αὐτὸσ μαρτυρεῖ. τίνοσ οὖν ἕνεκα ταῦτα λέγω νῦν; οὐ κατηγορίασ ἕνεκα Νικίου, οὐδ’ ὅτι ἧττον ἔχει τὰ πράγματα ὡσ ἔχει, εἴθ’ οὕτωσ εἴθ’ ἑτέρωσ ἐνταῦθα ἐλήλυθεν, ἀλλ’ ὅτι παμπόλλῳ πρόσ γε τὸ μέλλον διαφέρει. εἰ μὲν γὰρ ὅλωσ ἡμῶν ὑπερεῖχον οἱ πολέμιοι, κἂν αὐτὸσ ὤκνουν· ἐπεὶ δ’ ἐν ἅπασι καὶ πανταχοῦ κεκρατήκαμεν αὐτῶν καλῶσ ποιοῦντεσ, τά γ’ ἐν μέρει ταῦτ’ ἔνι δή που τοῦ λοιποῦ καὶ φυλάξασθαι καὶ διορθώσασθαι. ἐνθυμηθῶμεν δὲ ὡσ πόλλ’ ἄττα τῶν ἐκεῖ πραγμάτων ἐστὶν οὐκ ἐῶνθ’ ἡμᾶσ ἀποστῆναι. πρῶτον μὲν, ὦ Ἀθηναῖοι, καὶ πᾶσιν ἰδεῖν κοινότατον τὸ μὴ χρῆναι καταλύειν τὰ δεδογμένα, μηδ’ ὥσπερ παῖδασ ῥᾳδίωσ μὲν ἐπιθυμοῦντασ, προχείρωσ δὲ καταλείποντασ. ἴσωσ μὲν γὰρ καὶ παρὰ τουτοισὶ Μεγαρεῦσι καὶ Βοιωτοῖσ καὶ πᾶσιν ὅσοι μικρὰσ ἢ μείζουσ πόλεισ οἰκοῦσιν ἰσχυρὸν τὸ δεῖν τοῖσ ἐγνωσμένοισ ἐμμένειν, καὶ πέρασ εἶναι τῶν ἀμφισβητησίμων ἁπάντων τὸ ψηφίσασθαι, οὐ μὴν οὐδέσι μᾶλλον ἢ ὑμῖν τοῦτο προσῆκον φανεῖται. ὅσῳ γάρ ἐστε σοφώτατοι τῶν Ἑλλήνων αὐτοί τε ἐφ’ ὑμῶν αὐτῶν ἄριστοι λογίσασθαι τὰ δέοντα καὶ ἑτέρου λέγοντοσ κρῖναι τοσούτῳ πλέονοσ κληρονομεῖν ἀνάγκη τῆσ αἰσχύνησ, εἴ τι φαίνοισθε λύοντεσ ὧν ἐγνώκατε. δεῖ γὰρ δυοῖν θάτερον, ἢ τὸ πρῶτον ψηφιζομένουσ ἔξω τοῦ φρονεῖν εἶναι δοκεῖν, ἢ τὰ δεύτερα ἁμαρτάνειν. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ἔστ’ εἰπεῖν, ὡσ ἄρα ὀλίγοι περὶ τούτων ἐξ ἀρχῆσ ἐγένοντο λόγοι παρ’ ἡμῖν, ἢ μιᾶσ ἡμέρασ μέρει μικρῷ τὸ πᾶν ἐπετρέψαμεν. ἀλλ’ ὡσ μὲν καὶ κατ’ ἀρχὰσ ἔτι τοῦ πολέμου καὶ Συρακοσίουσ ἐχθροὺσ εἶναι καὶ τῶν Ἑλλήνων τῶν ἐκεῖ τοῖσ δεομένοισ βοηθεῖν ἐψηφίσασθε, καὶ τοὺσ ἀποστόλουσ οὓσ ἐπέμψατε πείρασ ἕνεκα τοῦ παντὸσ, ἐάσω·

ἀλλ’ ἡνίκα τὸν μέγαν τουτονὶ στόλον πέμπειν διενοούμεθα, τίσ λόγοσ οὐκ ἐρρήθη παρ’ ἡμῖν; ἢ τίσ οὐκ ἐτρίβη χρόνοσ; ἢ τίνι τῶν πάντων εἰπεῖν οὐκ ἀπεδώκαμεν; οἳ καὶ τὸ τελευταῖον περὶ τῆσ παρασκευῆσ αὐτῆσ ἐκκλησίαν ποιοῦντεσ, παρελθόντοσ Νικίου καὶ πάλιν ἀντιλέγοντοσ ἐξ ἀρχῆσ σχεδὸν ταῦθ’ ἅπερ καὶ νῦν ἐν τοῖσ γράμμασιν, ὡσ ἡ Σικελία πολλὴ καὶ οὔτε λαβεῖν ῥᾳδία οὔτε κατασχεῖν, ἐὰν ἄρα κτησώμεθα, ἀμφότερ’ εἰπεῖν ἔστιν, ὦ Ἀθηναῖοι· οὔτε γὰρ ὀργὴν οὐδ’ ἡντινοῦν ἐποιησάμεθ’, ὥστ’ εἰπεῖν τὰ δοκοῦντα κωλῦσαι, καὶ διὰ πάντων ἀκούσαντεσ ἔτ’ ἄμεινον ἔγνωμεν ὡσ χρὴ πλεῖν. εἰκότωσ, ὦ Ἀθηναῖοι. πολὺ γὰρ μᾶλλον προτρεπόντων καὶ κινούντων οἱ τοιοῦτοι λόγοι πάντεσ ἢ κωλυόντων εἰσὶν ὡσ οἱο͂́ν τε. τό τε γὰρ μέγεθοσ τῆσ νήσου καὶ ὁ περίπλουσ ἆθλόν ἐστι τοῦ τολμήματοσ ἄξιον τό τε συμμίκτουσ εἶναι τοὺσ ἔχοντασ αὐτὴν καὶ μὴ ταυτὸν φρονεῖν πρὸσ ἡμῶν ἐστιν. ἓν μὲν γὰρ ὄντεσ γένοσ πάντεσ χαλεποὶ καὶ παραπεῖσαι καὶ βιάσασθαι διὰ τέλουσ ἂν ἦσαν, σύγκλυδεσ δὲ καὶ πανταχόθεν συμπεφορημένοι συμμάχων οὐχ ἧττον ἡμῖν ἔχουσι τάξιν ἢ πολεμίων. οὐ γὰρ ἂν γένοιντο καθ’ ἓν, ὥστε ὑπάρχειν τοὺσ ἑτέρουσ κατὰ τῶν ἑτέρων ἔχειν. ὥσπερ γὰρ πόλιν οἶμαι στασιάζουσαν ῥᾷόν ἐστι παραστήσασθαι, οὕτω καὶ νῆσον, ἥτισ ἐξ ἀρχῆσ διῄρηται. ἔτι δ’, ὦ Ἀθηναῖοι, πρὶν μὲν παραβαλεῖν ἡμέτερον ναυτικὸν εἰσ Σικελίαν, ἦν τισ ἀφορμὴ Συρακοσίοισ ἀπὸ τῶν συμμάχων, παρούσησ δὲ ἀποστροφῆσ οἱ πρότερον κατ’ ἀνάγκασ ἐκείνων ἀκούοντεσ σφαλεροὶ μὲν, εἰ παραμένοιεν, κοινωνοὶ τῶν πραγμάτων αὐτοῖσ, χαλεποὶ δ’, εἰ μετασταῖεν, γίγνονται πολέμιοι· διεκίνησε δ’ αὐτὰ καλῶσ ὁ πόλεμοσ.

νῦν μὲν οὖν πρὸσ τὴν ἐξαίφνησ εὐημερίαν αὐτῶν καὶ τὸ παρ’ ἐλπίδα δοκεῖν ἀνενηνοχέναι συνεσταλμένοι σχηματίζονται. εἰ δ’ αὖθισ ἄλλοσ στόλοσ φανείη, δι’ ὀλίγου εὑρήσετε, ὦ Ἀθηναῖοι, τὴν Σικελίαν τὴν πολλὴν καὶ πολυάνθρωπον ὑμετέραν οὖσαν. τὸ μὲν τοίνυν ἐξ ἀρχῆσ πείθειν ὑμᾶσ πλεῖν λόγου ἐδεῖτο ἴσωσ καὶ πλείονοσ τῆσ ἐξετάσεωσ· νῦν δ’ εἰσ τὰ πράγματ’ αὐτὰ βλέψασ ἄν τισ εὑρ́οι πανταχῆ καὶ συμφέροντα καὶ οὐ μείζονα ἢ καταπρᾶξαι δύνασθαι καὶ οὐκ ἀδύνατα εἰσ τὸ πραχθῆναι βεβουλευμένουσ ὑμᾶσ. τῆσ τε γὰρ θαλάττησ κεκρατήκαμεν τοσοῦτον ὅσον πλεῖστον ἐξῆν, κατὰ γῆν τε μάχην ἥντινα οὐ πολλῷ νενικήκαμεν οὐδεὶσ ἂν εἰπεῖν ἔχοι τοσούτων τῶν πασῶν ἄχρι τούτου γεγενημένων. καίτοι πῶσ οὐκ ἄτοπον εἰ διότι μὲν τοσαῦτα νενικήκαμεν ἑξῆσ μὴ θαρρεῖν οἰησόμεθα χρῆναι, ὅτι δ’ ἡ νῦν οὐ κατὰ νοῦν ἐχώρησε μάχη μία, τοῦτ’ εἰσ ἄφυκτον θήσομεν; καὶ Συρακόσιοι μὲν ἴσασι θαρρεῖν οὕτω πολλὰ καὶ συνεχῆ δυστυχήσαντεσ, ἡμεῖσ δ’ οἷσ τοσαῦτα ἀπ’ ἐκείνων ἕστηκε τρόπαια, ταυτὸν τοῦτ’ οὐχὶ ποιήσομεν; οὐδ’ ἀπ’ αὐτῶν ὧν προσπταῖσαι δοκοῦμεν εἰσόμεθα ὡσ οὐκ ἀγαθὸν τὸ ῥᾳδίωσ ὑφίεσθαι; φέρε γὰρ πρὸσ Διὸσ, εἴ τισ ἐν Συρακοσίοισ λέγων, ὅτε πάντ’ ἐφεξῆσ ἀπετύγχανον, ὡσ δεῖ καταλύσασθαι τὸν πόλεμον καὶ παραδοῦναι τὴν πόλιν ἡμῖν, εἶτ’ ἔπεισεν, ἔσθ’ ὅπωσ ἂν ἢ Γύλιπποσ ἦλθεν αὐτοῖσ πρῶτον, ἢ νὴ Δί’ ἐπελθὼν εἶχεν ὃ ποιοίη; καὶ πῶσ ἄν; οὐδαμῶσ. νῦν δ’ οἶμαι τὰσ ἐλπίδασ ἐκτείναντεσ καὶ τῶν ἐν ποσὶ δυσκόλων ἀεὶ κρείττουσ ταῖσ δόξαισ γενόμενοι τοσοῦτον γοῦν κεκερδάκασιν, ὅσον δοκεῖν ἤδη περὶ τῶν ἴσων αὐτοῖσ εἶναι τὸν λόγον. οὐ τοίνυν τὸ κεχωρηκέναι τι τῶν πάντων κατὰ νοῦν αὐτοῖσ φοβητέον μᾶλλον ἢ τοῦτ’ αὐτὸ ποιησαμένουσ παράδειγμα τοῖσ πράγμασι βοηθητέον ἐρρωμένωσ, ὡσ μήτε χείρουσ ἐκείνων ἐλπίζειν φανείημεν, καὶ ταῦτα πάντων ἀνθρώπων οὐ μόνον καταπρᾶξαι τὰ δοκοῦντα κρατίστουσ ἡμᾶσ ὑπειληφότων, ἀλλὰ κἀν τοῖσ δεινοῖσ ἐπὶ πλεῖστον διαφέρειν, μήθ’ ἃ τοῦ παρελθόντοσ ἡμῖν κέρδη γέγονε χρόνου, ταῦτ’ εἰκῆ διαφθείραιμεν. καὶ μὴν ὅτε Νικίου γε ἡγουμένου, ἐναντιώτατα τῷ στόλῳ ἔχοντοσ, καὶ χρόνων τριβέντων, ὅμωσ τοσαύταισ πλεονεξίαισ ἐπὶ τῶν πραγμάτων κεχρήμεθα, εὔδηλον ὡσ ἐξ ἀρχῆσ γε οὐδὲν ἡμάρτομεν οἷσ ἐψηφισάμεθα. εἰ δ’ αὖ μηδενὸσ ἡμῖν τοσούτου προκεκομμένου λόγον εἶχεν ἡ πεῖρα, εὔδηλον ὡσ αὐταῖσ γε ταῖσ Συρακούσαισ νῦν προσκαθημένων καὶ τῆσ ἔξω χώρασ ὑφ’ ἡμῖν οὔσησ ῥᾳδίωσ ἕτεροσ στόλοσ παρακύψασ ἅπαν τὸ λοιπὸν ἐξεργάσεται.

μὴ γὰρ οἰέσθε Συρακοσίουσ μὲν ἐπελθόντοσ Γυλίππου δυοῖν τριήροιν ἀναθαρρῆσαι, τοὺσ δ’ ἡμετέρουσ στρατιώτασ, ὅσην εἰκὸσ πεμψάντων ὑμῶν δύναμιν, μὴ πολὺ μείζουσ τὰσ γνώμασ ἔσεσθαι, οἷσ ἅμα τῇ τῶν οἰκείων ὄψει καὶ τὸ συνειδέναι τὸ πλῆθοσ ὧν ἐφ’ αὑτῶν κατώρθωσαν μεγάλη πρὸσ εὐθυμίαν προϋπάρχει ῥοπή. καὶ μὴν, ὦ Ἀθηναῖοι, τὸ μὲν ἐξ ἀρχῆσ ἀποψηφίσασθαι τὸν πλοῦν γνώμῃ κεχρημένων, τὸ δ’ οὐ μόνον ἐψηφισμένουσ, ἀλλὰ καὶ δύναμιν τοσαύτην ἀποστείλαντασ καὶ πᾶσι περιφανεῖσ ἐφ’ οἷσ διενοήθημεν γεγενημένουσ. εἶτ’ ἀνακαλεῖν, δυοῖν ἅπασιν ἔσται σημεῖον, ἀβουλίασ καὶ ἀνανδρείασ· ἀβουλίασ μὲν, εἰ μηδὲν τούτων ἐξ ἀρχῆσ εἴδομεν, ἀνανδρείασ δ’, εἰ φεύγειν Συρακοσίουσ δόξομεν. καίτοι κέρδοσ μὲν οὐδὲν οὕτω τῶν πάντων δή που τίμιον ὥσθ’ ἕνεκα αὐτοῦ τοσαύτην αἰσχύνην ὑποστῆναι, καὶ ταῦτ’ Ἀθηναίουσ ὄντασ, οἷσ οὐκ εἴ τι πεισόμεθα εἰσ πλείω λόγον ἥκει σκοπεῖν, ἀλλὰ τί πράξαντεσ ἐν καλῷ τοῦ σχήματοσ εἰήμεν ἄν. οὐ μὴν οὐδὲ τοῦτό γ’ ἂν εἴποι τισ, ὡσ ἔσθ’ ὅ τι κερδανοῦμεν, ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ὀνείδη νῦν ὑποστάντεσ. ἐχθρῶσ μὲν γὰρ οὐδὲν ἧττον δή που τούσ γε ἐπιβουλευθέντασ ἀνάγκη κεκινῆσθαι, ἐάν τε ἐξεργασώμεθα τὴν ἐπιχείρησιν ἐάν τε μὴ, τῇ δὲ ἔχθρᾳ τὸ δοκεῖν χείρουσ εἶναι προστιθέμεθα. οὐκοῦν αἰσχύνη πλέον, οὐ κέρδοσ τὸ φυγεῖν γίγνεται· οὐκ, ἐάν γε ἐμοὶ πείθησθε. ἀλλ’ ἐπειδὴ ἀναγκαῖον τὸ τῆσ ἔχθρασ, ἔργου τινὸσ αὐτὸ τιμησόμεθα ἀξίου, κἀκεῖνο εἰσόμεθα ὅτι ἐπεξιόντεσ μὲν οἷσ ἐγνώκαμεν πολεμίων ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἀπαλλάττομεν, ἀποδράντεσ δὲ ἀπὸ τῶν πραγμάτων πολεμίουσ ἡμῖν αὐτοῖσ ὑπολείπομεν. οὕτω τὸ μὲν πρέπον αἱρούμενοι καὶ τὴν ὠφέλειαν ἅμ’ αὐτῷ κτώμεθα, τῷ δ’ αἰσχρῷ τὴν βλάβην ἐπισπώμεθα. καὶ μηδεὶσ ὑμῶν ἐκεῖνο ἐνθυμηθῇ, ὡσ οὐχ ὁμοίων τῶν πραγμάτων ὄντων τότε πρῶτον ἐπέμψαμεν καὶ νῦν ἐπανάξομεν, ἂν ταῦτα νικήσῃ.

οὐδὲ γὰρ τότε ταῖσ σπονδαῖσ ταῖσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ θαρροῦντεσ ἐπέμπομεν. μέγα δὲ, ὦ Ἀθηναῖοι, τούτου σημεῖον· ἔτι γὰρ τοῦ πολέμου συνεστηκότοσ καὶ πολὺ πρότερον τῶν σπονδῶν ἐνεχειρήσαμεν τοῖσ πράγμασιν. ἀλλὰ τί δὴ ποιῆσαν ἡμᾶσ προθύμουσ εἰσ τὴν στρατείαν ἦν; ὅπερ, ὦ Ἀθηναῖοι, καὶ δικαιότατον καὶ πᾶσ τισ εὔνουσ ὢν ὑμῖν συνεύχετο, τὸ θαρρεῖν τοῖσ ὑπάρχουσι καὶ τὸ προσήκειν ἡγεῖσθαι τῇ τῆσ θαλάττησ ἀρχῇ τὴν προσθήκην ταύτην, ἣ τά τε ἡμέτερα αὐξήσειν ἔμελλεν οὐκ ὀλίγῳ τινὶ καὶ τῇ Πελοποννήσῳ πολλὰσ ποιήσειν τὰσ ἀπορίασ. οὐ δὴ τοῦτο σκεπτέον, εἰ τότε εἰρήνην ἤγομεν, ἀλλ’ εἰ τοῖσ τοῦ πολέμου πράγμασι συμφέρει τἀκεῖ δι’ ἡμῶν εἶναι, καὶ ὅτι γ’ εἰ τὰ σφόδρα πρῶτα δεῖ ζητεῖν, ἐν ἀκμῇ τοῦ πολέμου ταῦθ’ ὑμῖν ἔδοξε. καὶ μὴν οὐδὲ τὴν ἐπιτείχισιν οὐδὲ τὰσ αὐτομολίασ ἄξιον ἐμποδὼν θέσθαι. εἰ μὲν γὰρ ἐμέλλομεν παραλαβόντεσ τοὺσ ὄντασ ἡμῶν ἐν Σικελίᾳ κατὰ γῆν συμβαλεῖν Πελοποννησίοισ, ἦν ἄν τι τοῦτο· εἰ δὲ ἀνάγκη μένειν εἴσω τείχουσ, κἂν δὶσ τοσούτουσ μεταπεμψώμεθα, οὐχ ὁρῶ τὸ κέρδοσ ὃ τῇ κλήσει πρόσεστιν, εἰ μὴ καὶ τοῦτο πάντων ἐναντιώτατον τῇ πολιορκίᾳ, ἥν φασί τινεσ ἡμᾶσ πολιορκεῖσθαι, πάντασ ἐν ταὐτῷ συνειλεγμένουσ ἀργεῖν. ἡγοῦμαι δ’ ἔγωγε οὐδὲ τοὺσ οἰκέτασ τοῦ πλήθουσ ἡμῶν ὑπερορῶντασ νῦν ἀποδιδράσκειν, ἀλλὰ τὰ μὲν τῷ λήσειν ἐξ ἀρχῆσ πιστεύοντασ, τὰ δ’ εἰ γένοιντο ἅπαξ ἐν τοῖσ πολεμίοισ, οὐδὲν πείσεσθαι νομίζοντασ, ὅλωσ δὲ τῇ δούλων φύσει χρωμένουσ, ἣ καθάπερ τῷ προσρήματι τοῖσ δεσπόταισ ἐναντία, οὕτω κἀν τοῖσ βουλήμασιν. ἀντὶ γὰρ ὧν εὖ πάσχουσι μισοῦσι καὶ δίκην ἐθέλουσι λαμβάνειν ὧν χάριν ἐκτίνειν εἰκὸσ ἦν. αὕτη δέ ἐστι μὴ παντάπασιν ἔχειν εὐμενῶσ τοῖσ δεσπόταισ. ἐγὼ τοίνυν καὶ πρὸσ αὐτὰσ τὰσ αὐτομολίασ ἐπιτηδειότερον τὸν ἀπόστολον εὑρίσκω. ὁρῶντεσ μὲν γὰρ ἡμᾶσ αὐτοὺσ δραπετεύοντασ, ἐπιθήσονται καταφρονήσαντεσ, θαρροῦντασ δὲ ἂν αἴσθωνται, τάχ’ ἂν, εἰ τύχοιεν, ἀμείνουσ τῆσ φύσεωσ γένοιντο. ἔτι δ’ οὓσ ἂν κομίζωμεν αὐτῶν ἐν ταῖσ ναυσὶν, οὐχ ἕξουσιν ἐκεῖ ποιεῖν ὃ νῦν ἐνταῦθα, ἀλλ’ ὥσπερ νῦν πρὸσ τοὺσ πολεμίουσ ἀπέρχονται κρατοῦντασ τῆσ χώρασ, οὕτωσ ἐκεῖ γε κρατούντων τῆσ χώρασ πάλιν ἡμῶν καὶ τῶν πολεμίων ταυτὸν τοῦθ’ ὅπερ ἡμεῖσ ἐνταῦθα πεπονθότων, οὐχ ἕξουσιν ὅπωσ μεταστήσονται, ἀλλ’ ἔκ γε τῶν εἰκότων οἱ παρ’ ἐκείνων μᾶλλον ὡσ ἡμᾶσ ἀφίξονται.

χωρὶσ δὲ τούτων οὐκ εἴ τι τῶν πάντων ἢ μεῖζον ἢ ἔλαττον ὑπομενοῦμεν, τοῦτο σκεπτέον, ἀλλ’ εἰ ταῦτα πάντα ὑπὲρ μεγάλων καρτερήσαιμεν, καὶ τὸν μισθὸν παρὰ τῶν πραγμάτων κομιούμεθα. πολὺ γάρ τοι βέλτιον οἶμαι τοῖσ ὕστερον χρηστοῖσ λῦσαι τὰ νῦν δυσχερῆ ἢ ταῦτά τε μή πω δύνασθαι κἀκείνων ἐθελοντὰσ ἀποστῆναι. ὅλωσ δὲ παντὶ τῷ σχήματι τοῦ πολέμου συμβαῖνόν ἐστιν ἡ πρὸσ τὴν Σικελίαν ἐξαγωγὴ τῶν πραγμάτων. εἰ μὲν γὰρ τοῦτον τὸν τρόπον ἡμῖν ἐδέδοκτο πολεμεῖν πρὸσ Λακεδαιμονίουσ, ὃν ἐκεῖνοι προὐκαλοῦντο, ἄλλοσ ἂν ἦν λόγοσ· νῦν δὲ τί ἡμῖν ἔδοξεν ἀπ’ ἀρχῆσ; ἐκείνουσ μὲν ἐμβάλλειν ἐᾶν, αὐτοὺσ δὲ ταῖσ ναυσὶ χρῆσθαι, καὶ τῆσ μὲν γῆσ δῃουμένησ μὴ προτιμᾶν, πολλὴν ἔχοντασ τὴν ἄλλην, τῇ Πελοποννήσῳ δ’ ἐγκεῖσθαι, ὡσ οὐ τὸ τοῖσ πρὸ ποδῶν μάχεσθαι τοῦτο σῶσον τὰ πράγματα, ἀλλὰ τὸ τὰσ ἔξω δυνάμεισ κακοῦν αὐτῶν. μὴ τοίνυν ἧττόν τι τοῖσ ὅλοισ συμφέρειν νομίσητε τἀν τῇ Σικελίᾳ κατεργασθέντα ἢ τὸ πλεῖν περὶ Πελοπόννησον, μηδ’ ἄλλωσ ἂν ἄμεινον τοὺσ ἐκ Δεκελείασ ἀπαγαγεῖν ἢ τὰσ ἔξωθεν ἀφορμὰσ αὐτῶν εἰ παρελοίμεθα. εἰ γὰρ μήτε πέμπειν εἰσ Σικελίαν ἕξουσι μήθ’ ὑποδέχεσθαι τῶν ἐκεῖθεν μηδὲν, ὑμῖν δ’ αὖ διὰ χειρὸσ ἅπαντα ταῦτα καταστήσεται, οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ἂν ἄμεινον καταλυθεῖεν οὐδ’ ὅπωσ ἂν μᾶλλον ἀπορήσαιεν ὅ τι χρήσαιντο. καὶ μὴν εἰ τὸν Ἑλλήσποντον περὶ πλείονοσ τῆσ Ἀττικῆσ ποιούμεθα τῆσ σιτοπομπίασ ἕνεκα, πόσῳ τοῦ γε Ἑλλησπόντου Σικελίαν εἰκόσ; ὁ μέν γε τῶν ἐκ τοῦ Πόντου πλοίων τὴν παραπομπὴν ἡμῖν ἔχει, ἡ δ’ ἀντ’ ἀμφοῖν τῶν χωρίων τούτων γίγνεται· τῶν γὰρ ἐξ ἁπάσησ τῆσ Σικελίασ τὴν κομιδὴν ἀσφαλῆ μέχρι τοῦ Πειραιῶσ ἔχει.

εἰ δέ γε ἢ τὸν Ἄθω ἀκούοντεσ μεταποιούμενον ἢ τὸν Ἑλλήσποντον εὐθὺσ ἐξεπλάγησαν ὥσπερ ἐν τραγῳδίᾳ, ἢ καὶ μετὰ ταῦθ’ ὡσ ἐνίκησαν τὰσ ἐπ’ Ἀρτεμισίῳ νίκασ, ἀναγκαζόμενοι φεύγειν εἰσ τὸ εἴσω τῆσ Ἑλλάδοσ διὰ πλῆθοσ τῶν ἐπιουσῶν νεῶν, ἐνεθυμήθησαν ὡσ ἀπέραντα πονοῦσι καὶ περισχήσει σφᾶσ ὁ πόλεμοσ, καὶ πολλῷ γε μᾶλλον ὡσ εἶδον ἤδη πᾶσαν τὴν Ἀττικὴν πολεμίων καὶ πυρὸσ μεστὴν, εἰ μὴ ταῦτα πάντα καὶ τοῖσ ὀφθαλμοῖσ καὶ τῇ γνώμῃ γενναίωσ καὶ περαιτέρω τῆσ ἀνθρωπείασ, εἰ οἱο͂́ν τε εἰπεῖν, φύσεωσ διήνεγκαν, ποῦ μὲν ἂν τρόπαια τοσαῦτα, ποῦ δ’ ἡγεμονία τῶν Ἑλλήνων, ποῦ δ’ αὐτὸ τὸ τοὺσ Ἕλληνασ εἶναι; πρὸσ δὲ τοὺσ βαρέωσ ἔχοντασ τοῖσ ἐνθάδε πράγμασι καὶ τῷ Δεκέλειαν τετειχίσθαι πρῶτον μὲν ἐκεῖνο ἂν εἴποιμι, ὅτι πάντων ἔστ’ ἀτοπώτατον τῆσ μὲν Ἀττικῆσ ὅλησ παραχωρῆσαι, ὑπὲρ δὲ τοῦ Δεκελείασ τείχουσ ἀγανακτεῖν, ὥσπερ οὐ τοὺσ ἐκ τοῦ τείχουσ πλείω πράγματα ἔχοντασ ἡμῶν. ἔπειτ’ ἐνθυμηθῶμεν, τρέποιτο δ’ εἰσ ἑτέρουσ ἡ βλασφημία, πότερον νῦν χεῖρον ἔχει τὰ πράγματα τῇ πόλει καὶ φόβων ἔστ’ ἀξία πλειόνων, ἢ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον, ἡνίχ’ ἧκον μὲν Πελοποννήσιοι πάντεσ αὐτοὶ καὶ οἱ σύμμαχοι καὶ τὴν χώραν ἐδῄουν, ἐνέκειτο δὲ ὁ λοιμὸσ, εἰρήνην τὰ πρὸσ τοὺσ πολεμίουσ εἶναι δοκεῖν ποιῶν, πάντα δ’ ἦν μεστὰ καπνοῦ, πυρκαϊᾶσ, φθορᾶσ τῆσ μὲν ἔξω, τῆσ δὲ ἔνδον κατὰ τὴν πόλιν. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐδ’ ἐν ἅπαντι τῷ πολέμῳ τοσούτουσ ἡμῶν εὑρίσκω τοὺσ τεθνεῶτασ, μηδέ γ’ ἄλλοτε συμβαίη, Ζεῦ σῶτερ, ὅσουσ ἡ νόσοσ αὕτη διέφθειρεν. εἰ τοίνυν τότ’ ἀπαλγήσαντεσ κατελυσάμεθα, ὥσπερ τινὲσ ἡμᾶσ ἔπειθον, ἔσθ’ ὅπωσ ἄν τι τῶν μετὰ ταῦτα ἔργων πολλῶν καὶ καλῶν ἐπέπρακτο; οὐχ οἱο͂́ν τε. ἀλλ’ οἶμαι τὰ μὲν παρόντα λογισμῷ διενεγκόντεσ, τὸ δὲ μέλλον ταῖσ ἀμείνοσι τῶν ἐλπίδων ἐπιτρέψαντεσ, πολλὰσ μὲν ναυμαχίασ αὐτοὺσ κατεναυμαχήσαμεν, τελευτῶντεσ δὲ ἐν Πύλῳ ζῶντασ λαβόντεσ ἠγάγομεν δεῦρο αὐτοῖσ ὅπλοισ. τοιαῦτα ὁ πόλεμοσ τοῖσ ἐθέλουσι πονεῖν καὶ ταλαιπωρεῖν ἐθέλει χαρίζεσθαι. καὶ ταῦτ’ οὐ μόνον ἡμεῖσ οἱ νῦν οὕτωσ ἔγνωμεν, ἀλλὰ καὶ τὸ τῶν πατέρων ὑπάρχει παράδειγμα παμμέγεθεσ, οἱ καὶ τέκνα καὶ γυναῖκασ καὶ τὴν πόλιν αὐτὴν καὶ τὴν χώραν προεῖντο, οὐδὲν τοῦ παρ’ ἀξίαν εἶξαι νομίσαντεσ φοβερώτερον. τί τούτων ὑπῆρξεν ἂν ὧν, ὡσ ἐπὶ πραχθεῖσιν εἰπεῖν, ζῆν οὐ καλὸν χωρίσ;

δεῖ τοίνυν τοῖσ ὑπάρχουσι παραδείγμασι χρωμένουσ μὴ χείρουσ εἶναι πρὸσ τὰ μέλλοντα, εἰδότασ ὡσ ἡ ῥᾳστώνη καὶ τὸ καθ’ ἡδονὴν ἀπὸ τῶν πόνων περιγίγνεται καὶ τὰ μέγιστα τῶν ἔργων τοὺσ ἀρίστουσ μένει. λέγουσι δέ τινεσ καὶ περὶ τῶν Ἐγεσταίων ὡσ ἐψεύσαντο ἃ εἶπον περὶ τῶν χρημάτων. ἐγὼ δ’ εἰ μὲν Ἐγεσταίων χάριν τὸν στόλον τοῦτον ἐποιησάμεθα, ὁμολογῶ δεῖν ἀποδέχεσθαι τοὺσ κατ’ ἐκείνων λόγουσ· εἰ δὲ τὸ μὲν σχῆμα τῆσ στρατείασ Ἐγεσταῖοι καὶ Λεοντῖνοι παρεῖχον, οἱ δὲ κρατῆρεσ ἄλλο τι βουλομένων ἦσαν καὶ ἡ μέχρι Αἰγίνησ ἅμιλλα, τί ταῦτα ληροῦμεν; οὐ γὰρ εἰ φαῦλοι περὶ ἡμᾶσ Ἐγεσταῖοι γεγόνασι, διὰ τοῦτο καὶ ἡμᾶσ ἀκολουθῆσαι προσήκει, οὐδ’ ὅτι ἐκεῖνοι κατ’ ἀνάγκασ ἐψεύσαντο, διὰ τοῦτο καὶ ἡμᾶσ ἐξεπίτηδεσ ἐναντία ἡμῖν αὐτοῖσ ψηφίζεσθαι· οὐδ’ ἐπειδὴ ἐπὶ τῶν ἐν Ἐγέστῃ διημάρτομεν, καὶ τῶν ἄλλων εὐποριῶν τῶν πολλῶν καὶ οὐδὲν ὁμοίων τοῖσ παρ’ ἐκείνων ἐλπισθεῖσιν ἑκόντασ ἀποστερηθῆναι. τοσοῦτον δ’ εἰπεῖν ἔτι βούλομαι· εἰ τοῖσ παρ’ Ἐγεσταίων, ὦ Ἀθηναῖοι, χρήμασι καὶ ταῖσ ἐλπίσιν ἃσ ἐκεῖνοι παρίστασαν, εἰ τούτοισ πιστεύσαντεσ ἀφορμὴν ἱκανὴν ἔσεσθαι τῷ πολέμῳ στρατεύειν ἐπήρθημεν, ἀφιστώμεθα τῆσ Σικελίασ, καλῶμεν τοὺσ ἐκεῖθεν, ἔστω πᾶσ ἀχρεῖοσ λόγοσ, ὅστισ μὴ ταῦτα συμφήσει. εἰ δ’ ἐκεῖνοι μὲν ἅτε ὄντεσ βάρβαροι προσυπισχνοῦντο ὑπὲρ τοῦ τινὲσ εἶναι δοκεῖν, ἡμῖν δ’ ἑτέρωθεν τὸ ἰσχυρὸν ἦν [ἐστὶν ὁ λόγοσ λοιπόν]. ἀναμνησθῶμεν δ’ ἡμετέρου τινὸσ αὐτῶν ἔργου, φέροντοσ εἰσ τὰ παρόντα. ἦν γάρ ποτε χρόνοσ, ὦ Ἀθηναῖοι, ὅθ’ οἱ μὲν τὴν βασιλέωσ κακῶσ ἡμῶν ἐποίουν τριήρεσι τριακοσίαισ καὶ ἔτι πλείοσιν, οἱ δὲ Αἰγίνῃ προσεκάθηντο, Κορίνθιοι δ’ ἐπαρθέντεσ ἧκον εἰσ Μέγαρα, ὡσ ἢ κινήσοντεσ τοὺσ ἐπ’ Αἰγίνησ, ἢ Μεγαρέασ αἱρήσοντεσ ἐρήμουσ βοηθῶν. ἡμεῖσ δὲ τρίτην στρατείαν ἐξεύρομεν, ἧσ ἦρχε Μυρωνίδησ· οὗτοι δ’ ἦσαν οἱ πρεσβύτατοι καὶ νεώτατοι τῶν ἐν τῇ πόλει, καὶ συμβαλόντεσ Κορινθίοισ ἐκρατοῦμεν πρὸ Μεγάρων·

καὶ πάλιν ὡσ ἠναίνοντο, ἑτέραν τὴν περὶ τοῦ τροπαίου· εἰσ ἃ βλέψαντασ καὶ δεδόσθαι τῇ πόλει παρὰ τῆσ ἀγαθῆσ τύχησ νομίσαντασ τὸ τολμᾶν, οὐ τοὺσ ἐκ Σικελίασ ἐνταῦθα χρὴ μεταπέμπεσθαι φοβηθέντασ· οὐ γὰρ οἱ πρὸσ τῷ πρυτανείῳ κάλλιστα τὰσ Ἀθήνασ φυλάξουσιν· ἀλλ’ εἰ προσδεῖ τοῖσ ἐκεῖ βοηθείασ, ὥσπερ ἔγωγε οὐκ ἀντιλέγω, πέμπειν ἥτισ μετρία, καὶ τάσ τε ναῦσ τὰσ διαβρόχουσ ἰᾶσθαι ταῖσ διαδοχαῖσ, αἳ παρέξουσι σχολὴν ἀναψύχειν, καὶ τὸν Γύλιππον μὴ φοβεῖσθαι, στρατιὰν ἐκ τῆσ Σικελίασ συλλέγοντα, ἀλλ’ οἵτινεσ ἀντιπρεσβεύσαντεσ διακωλύσουσιν, ἢ καὶ ἑτέραν ἡμῖν ποριοῦσι, τὴν μὲν ἐξ αὐτῆσ Σικελίασ, τὴν δ’ ὅθεν ἂν συμβῇ, ταῦτα σκοπεῖσθαι, καὶ τοῖσ λόγοισ ἐκείνοισ ἐρρῶσθαι λέγειν, ὡσ οὐδ’ εἰ λάβοιμεν τὴν Σικελίαν, ῥᾳδίωσ ἂν φυλάξαιμεν. ἐγὼ γὰρ, ὦ Ἀθηναῖοι, βουλοίμην ἂν οὕτωσ ἔχειν ἤδη Σικελίαν, ὡσ κεκτῆσθαί γε βεβαίωσ ἐπιτηδειοτάτην ἁπασῶν ὑπολαμβάνω. βλέψωμεν δὲ εἰσ τὸ τοῦ βασιλέωσ παράδειγμα, ὃσ ἔχει Κύπρον, τοσοῦτον ἀπέχων οὐ Κύπρου μόνον, ἀλλὰ καὶ θαλάττησ ὅλωσ, καὶ ταῦτα διὰ τοῦ Φοινίκων ναυτικοῦ· καὶ προσέτι γε αὐτοὺσ τοὺσ Φοίνικασ τοὺσ ἔχοντασ τὰσ ναῦσ, αὐτὸσ οὐκ ἔχων οἰκείαν οὐδεμίαν, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν. καὶ ἐῶ λέγειν Κίλικασ καὶ τὸ κύκλῳ τοῦτο πᾶν. τί δὴ τὸ αἴτιον, ὦ Ἀθηναῖοι, ὅτι κἂν μὴ τοῖσ ὁμοίοισ ἰσχυρὸσ ᾖ τισ, τῇ δὲ ὅλῃ δυνάμει κρατῇ, πάντα δουλοῦται καὶ κατέχει ῥᾳδίωσ ἀφορμῇ τῷ φόβῳ χρώμενοσ; ἐπὶ τούτοισ γε, ὦ Ἀθηναῖοι, τοῖσ λόγοισ οὐκ ἔσθ’ ἥτισ ἂν πώποτε ἀρχὴ μεγάλη συνέστη, εἴ τινεσ ἐξεφόβουν τοὺσ ἐπιχειροῦντασ, ὡσ οὐδ’ εἰ προχωροίη, κατασχήσουσι. νῦν δ’ ἐνταῦθα δὴ καὶ κάλλιστα ἴδοι τισ ἂν ὡσ θεῖον τὸ χρῆμα τῆσ ἀρχῆσ· αὐτὴ γὰρ ἑαυτὴν σώζει.

ὥσπερ γὰρ ἐν τοῖσ ἰδίοισ οἴκοισ ἑνὶ μὲν καὶ δυοῖν οἰκέταιν χαλεπὸν χρήσασθαι, οἱ δὲ πολλοὶ κατὰ ἀλλήλων ὑπάρχουσιν, οὕτω κἀν ταῖσ δυναστείαισ τὸ πλῆθοσ τῶν δεδουλωμένων βεβαιοῖ τὴν ἰσχὺν τοῖσ προειληφόσι· πάντεσ γὰρ ἐν κύκλῳ δεδίασιν ἀλλήλουσ. οὕτω δὴ καὶ ἡ Σικελία τοῖσ ἐνταῦθ’ ἡμῖν οὖσι προσγενομένη αὐτή τε διὰ τούτων σωθήσεται καὶ τἀνταῦθα ἀκριβώσει καὶ σύνδεσμοσ, εἰ χρὴ τἀληθὲσ εἰπεῖν, τῆσ ἀρχῆσ καθεστήξει. χειρωθέντεσ γὰρ ἄνθρωποι πολλοὶ καὶ παντοδαποὶ γένοσ, οὐχ ἕξουσιν ἀποστροφὴν, ἀλλὰ πᾶν τὸ μὴ περαιτέρω τοῦ παρόντοσ κακὸν ὥσπερ ἑρ́μαιον ἡγήσονται τοῖσ ὅλοισ ἀπειπόντεσ. ἀλλ’ ἐνταῦθα γὰρ ἤδη τῶν φόβων εἰήμεν· ἐγὼ δὲ ἑτέρουσ ἐγγυτέρω τούτων ὁρῶ, τὸ ναυτικὸν εἰ κινήσαιμεν, ὦ Ἀθηναῖοι, νῦν ἐκ Σικελίασ. καὶ οὐκ ἐκ τῶν Βάκιδοσ χρησμῶν οὐδ’ Ἀμφιλύτου μαθεῖν δεῖ με, ἀλλ’ αὐτὸσ εὖ εἰδὼσ ὑμῖν προλέγω Συρακοσίουσ καὶ Σελινουντίουσ καὶ πάντασ τοὺσ ἐκεῖθεν πολεμίουσ δεῦρ’ ἥξοντασ, ἂν αὐτοὺσ καλέσωμεν. τούτουσ γὰρ οὐχ ἧττον καλοῦμεν ἢ τοὺσ ἡμετέρουσ αὐτῶν, ἂν ἅ τινεσ κελεύουσι ψηφιζώμεθα. οὐ γὰρ ἐξαρκέσει Συρακοσίοισ, εἴ γε μηδὲν πεπόνθασιν, ἀλλὰ τοῦτο μὲν τῇ τύχῃ καὶ Λακεδαιμονίοισ λογιοῦνται τοῖσ ἀφῃρημένοισ, ἡμᾶσ δὲ ἐχθροὺσ μὲν ὁμοίωσ ὥσπερ ἂν εἰ παρεστησάμεθα αὐτοὺσ, δυνατὸν δ’ εἶναι νῦν μόνωσ ἀμύνασθαι, κρινοῦσι. καίτοι θαυμαστὸν εἴ τισ, ὦ Ἀθηναῖοι, τὸ μὲν ἐν τῷ Συρακοσίων λιμένι τριήρεισ ἡμετέρασ εἶναι φοβερὸν κρίνει τῇ πόλει, τὸ δὲ τὰσ τῶν Συρακοσίων καὶ τῶν συμμάχων εἰσ τὸν Πειραιᾶ καταπλεῦσαι, τοῦθ’ ὥσπερ σωτήριον τοῖσ πράγμασι προσδοκᾷ. εἰ μὲν γὰρ ἔστι τισ ἡμῖν ἐγγυητὴσ, ὡσ ἐκεῖνοι τὴν ἡσυχίαν ἄξουσι, καὶ οὐκ ἐθελήσουσι τὴν αὐτὴν ἀποδοῦναι χάριν Λακεδαιμονίοισ ἧσπερ οὗτοι νῦν ὑπῆρξαν εἰσ αὐτοὺσ, ἐφ’ ἡμῖν εἶναι νομίζωμεν ὁπότερ’ ἂν βουλώμεθα τούτων. εἰ δ’ οὐχ οὕτω φευξόμεθα αὐτοὺσ, ὡσ μὴ ὅποι ποτ’ ἂν ἡμῖν ἐπίωσιν, ἐνταῦθα ἀναγκαίωσ ἔχειν ἀμύνασθαι, τί τὴν Ἀττικὴν ταραχῆσ ἐμπίπλαμεν ἀμελήσαντεσ τῆσ Σικελίασ; καὶ τί μεθίσταμεν ἐνταῦθα τὸν πόλεμον, ἐξὸν κατέχειν ἐκείνουσ, ὅπωσ μήθ’ ἑκόντεσ μήτ’ ἄκοντεσ προί̈ωσι τῆσ αὑτῶν; ἢ τὸ μὲν ἡμᾶσ βουλεύεσθαι περὶ ἐκείνων δυσχερὲσ, τὸ δ’ ἐκείνοισ ἐγγενέσθαι περὶ ἡμῶν οὐκέτ’ ἔσχατον ἁπάντων; καὶ μὴν οὐ μόνον τοὺσ ἐκεῖθεν δέοσ ἐστὶν ἐπισπάσασθαι, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἐνταῦθα μηκέθ’ ὅσον πρότερον δοκεῖν ἀξίουσ εἶναι.

ἀγανακτῶ δ’ ἔγωγε, εἰ Πελοποννήσιοι μὲν οὐκ ἀποκνήσουσι ναῦσ ἑτέρασ πληροῦν ὑπὲρ τῶν ἐν Σικελίᾳ, ἡμεῖσ δ’ ὑπὲρ ἡμῶν αὐτῶν οὐ τολμήσομεν. καὶ τῶν μὲν στρατηγῶν φυγὴν κατέγνωμεν Πυθοδώρου καὶ Σοφοκλέουσ, καὶ τὸν τρίτον αὐτῶν χρήματα ἐπραξάμεθα, ὅτι ἀνέστρεψαν ἐκ Σικελίασ καὶ μετέσχον τῶν ἐκεῖ σπονδῶν, αὐτοὶ δὲ τοσαύτην στρατιὰν ἄπρακτον ἀνάξομεν, ἣν οὐ κατὰ σπονδὰσ δεήσει κομισθῆναι, ἀλλ’, αἰσχύνομαι μὲν εἰπεῖν, φεύγουσα δὲ ὀφθήσεται. καίτοι ὅταν, ὦ Ἀθηναῖοι, τοὺσ τειχήρεισ φεύγωμεν, καὶ ὅταν ἐκ νήσου δραπετεύωμεν, κέρδοσ τὴν σωτηρίαν ἡγούμενοι, ποῦ λοιπὸν ἰσχυριούμεθα; ἢ τίσ λοιπὸν ἔσται πόλεμοσ; οὐκ ἀναμνησθησόμεθα, ὦ Ἀθηναῖοι, τῆσ ἡμέρασ ἐκείνησ ἐν ᾗ τὰσ ναῦσ ἀπεστέλλομεν παιᾶνασ ᾄδοντεσ καὶ κρατῆρασ ἱστάντεσ καὶ πομπὴν καὶ χάριν ἔργων τετελεσμένων ἀπομιμούμενοι; οὐκ αἰσχυνούμεθα τουτονὶ τὸν ἥλιον, εἰ δυοῖν οὕτωσ ἀνομοίων ἡμῖν ἔσται μάρτυσ, τότε μὲν τοσαύτησ λαμπρότητοσ καὶ ὑπερηφανίασ, νῦν δὲ ταπεινότητοσ; ποῖα λάφυρα κομίζοντασ, ὦ Ἀθηναῖοι, δεξόμεθ’ αὐτοὺσ, ἢ ποῖα χαριστήρια τῶν ἔργων τοῖσ θεοῖσ, ἢ ποίουσ ἐπινίκουσ ἅμ’ αὐτοῖσ ἐνταῦθα ᾀσόμεθα; ἢ ποίαν ἅμιλλαν ἁμιλλήσονται πρὸσ ἀλλήλουσ ἀναπλέοντεσ, ὁμοίαν τῇ πρώην; οὐ γὰρ ἄλλο γε οὐδὲν ἢ σιωπῇ καὶ τῶν κελευσμάτων κομισθήσονται, μόνον οὐκ αἰσχυνόμενοι τὴν θάλατταν. εἶτα τοὺσ μὲν ἐν τοῖσ γυμνικοῖσ ἀγῶσι πρὸ ὡρ́ασ ἀπαγορεύοντασ καὶ παρ’ ἀξίαν μικροῦ μισοῦμεν, ἄλλωσ τε κἂν πρὸσ αὐτῷ τῷ στεφάνῳ ποιήσωνται τὴν ἀπόρρησιν· αὐτοὶ δ’ ἀγῶνα τοσοῦτον ἀράμενοι καὶ μικροῦ πάντα κατειργασμένοι συγκεκλεικότεσ Συρακοσίουσ, ἔχοντεσ τὴν Σικελίαν, μόνον οὐκ ἐν ταῖσ χερσὶ τὸν στέφανον, εἶτα ἀπορρίψομεν; μὴ δῆτα, ὦ Ἀθηναῖοι. εὖ γὰρ ἴστε, ὀφθῆναι μόνον ἀρκέσει τοῖσ δευτέροισ καὶ πάντ’ οἴχεται τὰ Συρακοσίων πράγματα· καὶ τοσοῦτον ἀπολαύσονται τοῦ Γυλίππου, ὅσον μακροτέραν αὐτοῖσ γε γεγενῆσθαι τὴν πολιορκίαν. πάντων δ’ ἀτοπώτατον, εἰ Νικίασ μὲν, οὗ τί χρὴ πρὸσ τὰ τοιαῦτ’ ἀργότερον ἐξευρεῖν, ὅμωσ ἐφ’ ὑμῖν τὴν αἱρ́εσιν πεποίηκε, δυοῖν θάτερον λείπεσθαι φάσκων, ἢ πέμπειν ἑτέρουσ, ἢ καλεῖν σφᾶσ, καὶ οὐκ ἀφῄρηται τὴν καθάπαξ ἐλπίδα, καὶ ταῦτα αὐτὸσ ὢν ὁ φοβῶν, προσθήσω δὲ καὶ ὁ φοβούμενοσ εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ, ὑμεῖσ δ’ οἱ παρ’ ἐκείνου ταῦτ’ ἀκούοντεσ καὶ οἱ τότ’ ἐκεῖνον ἄκοντα κινήσαντεσ προκαταγνώσεσθε μηδὲν ἔτ’ εἶναι τῶν ἐκεῖ κατασχεῖν·

μηδαμῶσ. ἀλλὰ τῶν τότε εἰρημένων ἀναμνησθέντεσ καὶ τοὺσ ἄγαν ἀσφαλεῖσ τοσοῦτον ἐρωτήσαντεσ, πότερ’ ἐξ ἀρχῆσ ταύτην εἶχον τὴν γνώμην, ἢ μεθ’ ὑμῶν ἦσαν, εἰ μὲν τὰ αὐτὰ φρονεῖν ὑμῖν φήσουσι, κατηγόρουσ αὑτῶν εἶναι νομίζετε τῇ μεταβολῇ, εἰ δ’ ἑτέρωσ ἐγίγνωσκον, ἐξ ἀμφοτέρων ἁμαρτάνειν ἡγεῖσθε, τοῦτο μὲν εἰ πρὶν ψηφίσασθαι συμβουλεύειν δέον ἐξελεῖν, τοῦτο δ’ εἰ περὶ ὧν ἥττηνται βιάζονται. ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅσον ἀσφαλείασ τῇ γνώμῃ περίεστι, κεφάλαιον ἀκούσατε. ἀπανιστάμενοι μὲν ἐκεῖθεν πάσασ καταλύσετε τὰσ ἐλπίδασ καὶ οὐδὲ ὄναρ ὑμῖν τῶν ἐκεῖ πραγμάτων ἐπιλείπεται· πέμποντεσ δὲ τὴν βοήθειαν οὐχ ἁμαρτήσεσθε δυοῖν θατέρου· ἢ γὰρ ἕξετε, ὡσ ἐγὼ νομίζω, Σικελίαν, ἢ εἰ τοῦτ’ ἀδύνατον, τό γ’ ἐξεῖναι δεῦρ’ ἀναπλεῖν σώζεται. καίτοι ὅτε τοῦ χείρονοσ νικῶντοσ μένει τοῦθ’ ὅ τινεσ νῦν ὡσ βέλτιστον εἰσηγοῦνται, πόσον τὸ μεταξὺ χρὴ δοκεῖν εἶναι τῆσ γνώμησ ἑκατέρασ; πέμπειν δὲ στρατηγοὺσ, οἵτινεσ τοῦ Νικίου γήρωσ καὶ τῆσ ἐμπειρίασ ἀπολαύσαντεσ τὴν νωθείαν ὑπερβήσονται· καὶ μὴν ὅ γε ἀρέσκει μοι τῆσ ἐπιστολῆσ, τὸ δεῖν οὕτωσ ποιεῖν, ὅπωσ μὴ δεύτεροι τῶν πολεμίων ἔλθοιμεν· ὡσ εἰ φθάσαιμεν αὐτοὺσ πρὸσ τοῖσ πράγμασι γενόμενοι, δυοῖν θάτερον, ἢ οὐ κινήσονται τὸ παράπαν, ἢ πλέον οὐδὲν ἕξουσιν.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION