헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́21́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Παλινῳδία ἐπὶ Σμύρνῃ καὶ τῷ ταύτησ ἀνοικισμῷ)

ἐμοὶ δὲ, ὦ ἄνδρεσ Ἕλληνεσ, συνέβη ταυτὸν ὅπερ τοῖσ ἐν ταῖσ τραγῳδίαισ μέχρι πολλοῦ σιωπῶσιν, ἔπειτα καιροῦ παρασχόντοσ φθεγξαμένοισ ἢ πρὸσ χορὸν, ἢ πρὸσ ὁντιναδήποτε. πάντα γὰρ τὸν ἄνω χρόνον κατασχὼν ἐμαυτὸν ἐξ οὗ ταῦθ’ ἃ σύνιστε ἐγένετο, καὶ οὔτε πρὸσ παραμυθίαν τῶν πολιτῶν ὁρμήσασ οὔτ’ ἄλλο πράξασ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ τοῖσ προστάταισ ὅσα καιρὸσ ἦν ἐπιστείλασ καὶ τἀκεῖθεν ἀποσκοπῶν, ἐπειδὴ καλῶσ ποιοῦντεσ οἱ θεοὶ καὶ οἱ θεῶν γνώμῃ βασιλεῖσ ἡμῖν αὐτοί τε κυβερνώμενοι καὶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἄγοντεσ πράγματα τὴν ἀλλοτρίαν τῆσ πόλεωσ ἀπωσάμενοι τύχην τὴν χρηστὴν καὶ πάλαι προσήκουσαν ἀντεισήγαγον, οἶμαί τι κἂν αὐτὸσ ἐν καιρῷ τυχεῖν εἰπών. εἰ μὲν οὖν ἐξῆν ἐμοὶ κινεῖσθαι ὅποι βούλομαι, παρὼν ἂν ὑμῖν διελεγόμην· κατέχοντοσ δὲ τοῦ σωτῆροσ ἡ διὰ τῶν γραμμάτων ὁμιλία κατελείπετο. καὶ τοῦτ’ εἰ μέν ἐστιν εἰσ παράδειγμα ἀνενεγκεῖν, οὐ χρὴ θαυμάσαι· εἰ δ’ ἄλλῳ μὲν οὐδενί πω μέχρι τούτου πέπρακται, προσήκει δὲ ἡμῖν, οὐκ ὀρθῶσ ἔχει νεμεσῆσαι. ἡνίκα μὲν οὖν τὰ συμβάντα ἐπυθόμην, ‐ οὐ γὰρ παρών γε ἔτυχον, ἀλλ’ ἔφθην προεξελθὼν, ὅτου δὲ γνώμῃ λογίζεσθε ‐ μονῳδίασ τινὰσ ᾖδον, ἑώσ ἔλαθον λόγουσ τινὰσ σωθεὶσ ὑπὸ τοῦ πάθουσ.

οὐδὲ γὰρ ἦν ἄλλωσ ἀνταρκέσαι, μὴ τούτοισ ἐφέντα ἑαυτόν. νῦν δ’ ὡρ́α μοι τὸν Στησίχορον μιμήσασθαι τῇ παλινῳδίᾳ, καὶ μὴ τότε ἀβούλητα ᾄδοντα τἀκ τῶν εὐχῶν νυνὶ σιωπῆσαι. τοσοῦτον δὲ τοῦ Στησιχόρου διοίσειν μοι δοκῶ, ὁ μὲν γὰρ ἀνθ’ ὧν κακῶσ εἶπε τὴν Ἑλένην, ἀντὶ τούτων ὕμνησε τὰ δεύτερα, ἐγὼ δὲ ἃ τηνικαῦτα ἐκόσμουν ὀδυρόμενοσ, ταῦτα νῦν ἐπὶ τοῦ γεγηθέναι κοσμήσω, καθαρὰν ὀδυρμοῦ τὴν εὐφημίαν παρεχόμενοσ. ἡμῖν γὰρ, ὦ ἄνδρεσ Ἕλληνεσ, πταῖσαι μὲν συνέβη κατὰ τὴν κοινὴν ἀνθρώπων τύχην, ἣν οὐχ οἱο͂́ν τε ἀμοίρουσ κακῶν εἰσ τέλοσ διεξελθεῖν, ἀναφέρειν δὲ τῇ τῆσ πόλεωσ τύχῃ, δι’ ἣν οὐδενὸσ τῶν καλῶν ἄμοιροσ πώποτε ἐγένετο. γνοίη δ’ ἄν τισ καὶ τῷ χρόνῳ τεκμαιρόμενοσ. τὸ γὰρ ἡνίκ’ ἔμελλεν οὐ πεσοῦσα κείσεσθαι, οὐδ’ ἀνθρώπου τελευτῇ παραπλησίωσ πράξειν, ὥσπερ ἄλλαι τινὲσ ἤδη πρότερον πόλεισ, ἀλλ’ ἐπὶ κρειττόνων κρηπίδων ἀναστήσεσθαι, τηνικαῦτα ὑπολισθεῖν, πῶσ οὐκ εὐτυχίασ μέρει προσθείη τισ ἂν εὖ φρονῶν; συζυγίαν δὲ, ὡσ ἐοίκεν, ὁ δαίμων ἐσκέψατο. τοῖσ τε γὰρ πάντα ἀρίστοισ βασιλεῦσι καὶ πάσασ πόλεισ ὑφ’ ἑαυτοῖσ ἔχουσι τὴν καλλίστην οἰκίσαι φιλοτιμίαν εἶχε, τῇ τε πόλει τὸ διὰ τούτων ἀνεγερθῆναι καὶ τοιούτουσ ἀρχηγέτασ ἐπιγράψασθαι τὴν συμφορὰν εἰσ εὐπραξίαν μετέβαλε. πρότερον μὲν γὰρ Θησέα καὶ Ἀλέξανδρον ᾔδομεν, τὸν μὲν τῶν ἐν Ἕλλησιν, οἶμαι, φιλανθρωπότατον, τὸν δὲ συμπάντων βασιλέων μάλιστα δὴ θαυμασθέντα τῆσ εἰσ τοὺσ πολέμουσ τόλμησ ἕνεκα. νῦν δ’ ἔτι λαμπροτέρουσ καὶ μείζονασ οἰκιστὰσ προσελάβομεν· οἷσ πᾶσα μὲν γῆ καὶ θάλαττα ὑπήκοοσ, ἐκ πατέρων τε καὶ ἐξ ὧν αὐτοὶ προσεκτήσαντο· σοφίασ δὲ καὶ δικαιοσύνησ καὶ ἀληθείασ καὶ χρηστότητοσ οὐκ ἔλαττον, εἰ μὴ καὶ πλέον τῆσ ἐν τοῖσ ὅπλοισ ἰσχύοσ περίεστι.

πρὶν μὲν γὰρ ἐν τούτῳ γενέσθαι τύχησ οὔπω δῆλον ἦν εἰσ ὅσον τιμᾶται οὐδὲ ὅπωσ δέοι πρὸσ αὐτὴν ἔχειν τοὺσ ἄλλουσ, νῦν δὲ τὸ τοῦ Θεμιστοκλέουσ ἔξεστιν εἰπεῖν, εἰ δὴ τοῦτό γε πιστευτέον κατ’ ἐκείνου, ὡσ ἐπὶ ταῖσ δωρεαῖσ ταῖσ παρὰ τοῦ Πέρσου γενομέναισ αὐτῷ φθέγξαιτό τι τοιοῦτον πρὸσ τοὺσ παῖδασ, ὅτι νῦν ἄρα ἐσώθησαν, ἡνίκα ἀπωλώλεσαν. τίσ γὰρ οὕτωσ ἔξω στηλῶν Ἡρακλέουσ ἢ τίσ ὑπὲρ τὸν Καύκασον, ὥστ’ ἀνήκοοσ τῆσ τούτων φιλανθρωπίασ καὶ μεγαλοψυχίασ εἶναι; οἳ καὶ τὸ τῆσ Σμύρνησ ὄνομα οὐ περιεῖδον ἐν μύθου τάξει γενόμενον, ἀλλ’ ἀπορροήν τινα τῆσ αὑτῶν τύχησ ἀφεῖσαν εἰσ αὐτὴν, καὶ παρέσχον οὐ τὸ πτῶμα θρηνεῖν, ἀλλὰ συνοικία ἑορτάζειν. Ἀλεξάνδρου μὲν οὖν ὕπνοσ ᾄδεται, προοίμιον τῆσ κατοικίσεωσ ἔχων· οἱ δὲ τοσαύτην ἄρα τὴν ἐγρήγορσιν παρέσχοντο, ὥστ’ ἔφθησαν ἡμᾶσ ἀνιστάντεσ, πρὶν ἐξελθεῖν τὸν ἐροῦντα πρὸσ αὐτοὺσ ἃ πεπόνθαμεν. ὀργάνοισ δὲ θειοτάτοισ ἅμα καὶ λαμπροτάτοισ ἐχρήσαντο, λόγοισ μὲν παραμυθησάμενοι καὶ δείξαντεσ, ὅ ποτε Ἡσίοδοσ ἐμαντεύσατο, ὅσον τι χρῆμα ἡ μουσικὴ τῇ βασιλικῇ προσγενομένη χορηγίαν δὲ πᾶσαν παρασχόμενοι πρόσ τε τὴν τῶν συμβεβηκότων θεραπείαν καὶ προσέτι ἑτέρων κόσμων περιβολήν. καὶ οὐδὲ ταῦτ’ ἀπέχρησεν, ἀλλ’ ὥσπερ ἐν αὐτῇ τῇ πόλει πολιτευόμενοι χρημάτων τε πόρουσ ἀπεδείκνυσαν καὶ τοὺσ φιλοτιμησομένουσ ὑπ’ ἐλπίδων ἐκήλουν καὶ εἰσ χειρῶν βοήθειαν ἐκάλουν καὶ ἐπηγγέλλοντο βουλομένουσ, οὐκ ἐθέλοντασ δὲ οὐκ ἐνοχλήσειν, κἂν αὐτίκα πρὸσ τούτοισ ἕτερόν τι βουλώμεθα, λέγειν ἐκέλευον, ὡσ χαριούμενοι. ὥστ’ ἐμοὶ μὲν οὐδὲ σύμπαντα τὰ ἐξ ἀνθρώπων χρήματα ἀντάξια τῆσ συνεχείασ ταύτησ εἶναι δοκεῖ· πεποίηκε γὰρ, εἰ θέμισ εἰπεῖν, συνενεγκεῖν τῇ πόλει τὸν σεισμόν. ἀλλ’ οὖν ἐκεῖνοσ μὲν τῆσ πατρίδοσ λέγεται στερηθεὶσ ταῦτα εἰπεῖν·

ἐκείνοισ τοίνυν στερηθεῖσι μὲν τῶν νεῶν, στερηθεῖσι δὲ τῶν τειχῶν καὶ τῆσ ἀρχῆσ ὅλησ καὶ προελθοῦσιν εἰσ τοῦτο ὥστε τὸν δῆμον φυγάδα ἀναγκασθῆναι τῆσ πατρίδοσ γενέσθαι· ἡμῖν δὲ ὁμοῦ τῇ κομιδῇ τῆσ πατρίδοσ χρήματα, κόσμοι, φιλοτιμίαι, βασιλεῖσ οἰκισταί τε καὶ σύμβουλοι, πάντα ὁμοῦ γέγονε τὰ κάλλιστα. ἆρ’ οὐ ταῦτα χρὴ φάναι τῆσ ἐκείνων ἀηττήτου καὶ τῆσ ἀγαθῆσ τῆσ πόλεωσ τύχησ εἶναι, τοῖσ μὲν ἐξ ὧν οἰκίζουσί τε καὶ πράττουσι, τῇ δ’ ἐξ ὧν οἰκίζεται μνήμην ἀθάνατον ποριζούσησ; οἵ γε τοσαύτην ἔσχον ὑπερβολὴν, ὥστ’ οὐδὲ τοσοῦτον ἀρκεῖν ὑπέλαβον, αὐτεπάγγελτοι πρὸσ τὸν οἰκισμὸν ὁρμῆσαι, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ πρέσβεισ παρ’ ἡμῶν ἀναμένειν, αὐτοὶ πρέσβεισ περὶ ἡμῶν πρὸσ τὴν οἴκοι βουλὴν κατέστησαν· ἃ μηδεὶσ ἂν ἡμῶν ἐθάρρησεν αἰτῆσαι, ταῦτ’ ἀξιοῦντεσ ψηφίσασθαι. ἆρ’ οὐχ ἅπασ μὲν θρῆνοσ τούτοισ ἐξαλήλιπται καὶ μνήμη πᾶσα τῶν τε ἰδίων ἑκάστῳ καὶ τῶν κοινῶν δυσχερῶν, ἀντεισῆκται δὲ εὐφροσύνη μετ’ εὐφημίασ καὶ τοῦ ζῆν ἐπιθυμία νῦν, εἴπερ ποτὲ, ἐπὶ ταῖσ μελλούσαισ ἐλπίσι, καὶ χάριτεσ πρέπουσαι τοῖσ θεοῖσ, τοῖσ βασιλεῦσι, τῷ δεξαμένῳ τὰ τῶν κορυφαίων πολιτεύματα χορῷ ἀσμένῳ καὶ μνησθέντι τῆσ Σμύρνησ ἃ προσῆκεν; ἄξιον τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἕλληνεσ, καὶ τοῦ καθ’ ὑμᾶσ τοὺσ ὁμοφύλουσ ἤδη μέρουσ μνησθῆναι, ὡσ τούτοισ τε ἀκολούθωσ διετέθητε καὶ τὴν εὔνοιαν ἣν εἴχετε ἐκ παντὸσ χρόνου τῇ πόλει, σαφέστατα ἐπεδείξασθε. μάθοι δ’ ἄν τισ ἐπισκεψάμενοσ τὰ τῆσ πρώτησ καὶ πρεσβυτάτησ τῶν Ἑλληνίδων πόλεωσ, λέγω δὲ τῆσ Ἀθηναίων, πῶσ ἔσχε παρὰ τὰσ συμφοράσ. καὶ οὐ καθαιρεῖν ἐκείνην ἀξιῶν λέγω ταῦτα, μήποτε σφόδρα οὕτω γενοίμην φιλόπολισ, ἀλλ’ ἅμα τούσ τε πολίτασ παραμυθεῖσθαι βουλόμενοσ καὶ τοῖσ παροῦσιν ἐνδείξασθαι ὅτι τῇ πόλει διὰ πάντων καιρῶν εὖ πράττειν ἐπιχώριον καὶ τῆσ ἀγαπητῆσ μοίρασ ὡσπερεὶ κλῆροσ ἐστίν. τὰ γὰρ ἐν μέσῳ τοσαῦτα σιωπήσομαι·

ἀλλ’ οὕτω γε πράξασι, πλὴν Φαρσάλου τε καὶ Ἄργουσ καὶ Θηβῶν, οὐδένεσ οὔτε μείζονα οὔτε ἐλάττονα ἀπεμνημόνευσαν χάριν τῶν ἐκ τοῦ παντὸσ αἰῶνοσ εὐεργεσιῶν· οὐδ’ ὅτι τοῦ γένουσ ἔρεισμα ἡ πόλισ ᾔδετο. οὗτοι δὲ οὓσ εἶπον τούσ τε φεύγοντασ δεξάμενοι καὶ τοῖσ ἐξαιτοῦσιν ἀντισχόντεσ ταύτην δὴ χάριν τῇ πάντα ὑπερφερούσῃ πόλει κατέθεντο, παρ’ ᾗ τὴν ἀγαθὴν ἱδρῦσθαι τύχην αἱ μαντεῖαι λέγουσι. φέρε δὴ καὶ τὰ τῆσ ἡμετέρασ πόλεωσ ἐπισκεψώμεθα, μή πη τῶν ἐραστῶν αὐτῆσ αἰσχυνθῆναί τῳ προσῆκεν· ἣ μέχρι μὲν τούτων τῶν χρόνων οἱο͂ν πόλεωσ παράδειγμα κάλλουσ εἱστήκει, χειρουμένη μὲν εὐθὺσ ἐξ ὄψεωσ τούσ τε ἀπὸ γῆσ καὶ τοὺσ ἐκ θαλάττησ καταίροντασ, παρελθοῦσι δὲ εἴσω τὰ κάλλιστα ἀποφαίνουσα καὶ παρασκευάζουσα ὧν οὔτ’ ὀφθαλμῶν κόρον ἦν λαβεῖν οὔτε χρόνου διατριβῆσ· ἃ νῦν ἀπέραντον ἂν εἰή καταλέγειν. ἐπεὶ δὲ καὶ τῆσ ἑτέρασ ἔδει μερίδοσ πεῖραν λαβεῖν, ἃ μὲν τοῖσ ἄρχουσιν ἐπῆλθε σπουδάσαι, διήλθομεν ἀρτίωσ· ἀλλ’ ἐν ὑμῖν τοῖσ ὁμοτίμοισ τί τῶν ἁπάντων οὐκ ἐγένετο; οὐ κατὰ πόλεισ τε ὀδυρμοὶ κἀν τοῖσ κοινοῖσ συνεδρίοισ βοώντων τὰ μήκιστα καὶ ποθούντων ἐν πατρίδοσ μοίρᾳ τὴν πόλιν, πανηγύρεισ τε διαλύειν ἀξιούντων καὶ ῥητορευόντων εἰσ αὐτὴν, ὡσ ἕκαστοσ εἶχε δυνάμεωσ; ὥσπερ γὰρ κοινοῦ πτώματοσ τῆσ Ἀσίασ γεγενημένου, οὕτω τὰσ γνώμασ εἴχετε. ἀλλὰ μὴν τά γε τῆσ ἐπὶ τῶν ἔργων αὐτῶν ἐπικουρίασ τίσ πω μέχρι τοῦδε μέμνηται ἐν Ἕλλησι γενόμενα; ἀγοραὶ μὲν ἁπανταχόθεν τοῖσ κατὰ χώραν μένουσιν, ἐκ γῆσ καὶ θαλάττησ εἰσαφικνούμεναι, ἅμιλλα δὲ καὶ σπουδὴ τῶν ἑκατέρωθεν μεγίστων πόλεων, καλούντων τε ὡσ αὑτοὺσ καὶ ὀχήματα καὶ πορείασ ἐπιπεμπόντων, ἔτι δ’ οἰκήσεισ καὶ συνεδρίων κοινωνίασ καὶ πάσασ ἀφορμὰσ παρασκευαζόντων, ὥσπερ γονεῦσιν ἢ παισὶν αὑτῶν, παραπλήσιά τε τῶν μεγέθει μὲν ἀπολειπομένων, προθυμίασ δὲ καὶ τιμῆσ οὐδὲν ἐλλειπόντων. τίσ γὰρ οὐχ ἑρ́μαιον ἑαυτοῦ ἐποιήσατο;

τίσ γὰρ οὐχ εὑρίσκεσθαι μᾶλλον ἢ τίθεσθαι ταύτην χάριν ᾠήθη, δέξασθαι συνοίκουσ τοὺσ τοσοῦτον πρωτεύσαντασ; χρημάτων τοίνυν συντέλειαν καὶ πρὸσ τὰ μέλλοντα ὑποσχέσεισ ἀφ’ ἑκατέρασ τῆσ ἠπείρου καὶ πολλὰσ ἄλλασ φιλανθρωπίασ εἰσ δύναμιν τὴν ἑκάστων γενομένασ τίσ ἂν ἐκπεράνειε διηγούμενοσ; καὶ οὐ τούτου γε ἕνεκα ἡ πόλισ ἠξίωσε πάντα ἐφεξῆσ δέχεσθαι, οὐδ’ ὡσ οἱ διδόντεσ ἐβούλοντο, ἀλλ’ ὡσ αὐτῇ καλὸν ἦν λαβεῖν. καὶ τί δεῖ ταῦτ’ ἐν μέρει καταλέγειν; πάντα γὰρ τὰ ἔθνη τὰ πληροῦνθ’ ἡμῖν τὴν Ἀσίαν φιλοτιμίαν κοινὴν φιλοτιμεῖται πρὸσ τὴν πόλιν, τὰ κράτιστα τῶν ἀρχαίων ἀνιστάντα. ἐπὶ μόνησ δὲ ταύτησ τῆσ πόλεωσ τὸ παλαιὸν ῥῆμα ἐξηλέγχθη ψευδῶσ ἔχον, τὸ κακῶσ πραξάντων λήθην εἶναι παρὰ τοῖσ φίλοισ· τοσοῦτον αὐτῇ καὶ παρὰ τὴν συμφορὰν ἐπιφανείασ καὶ χαρίτων καὶ δόξησ ἐφυλάχθη παρὰ τοῦ δαίμονοσ. νῦν δ’ ὅσα μὲν θρηνώδουσ ἁρμονίασ καὶ σχημάτων ἀχαρίτων καὶ παρὰ τῆσ λύπησ ἔχοντα τὴν εὐφημίαν ἐκποδὼν ἀπελήλυθε, λευχειμονεῖ δὲ ἡ ἤπειροσ, πανηγυρίζει δ’ ἡ Ἑλλὰσ ἐπὶ χρηστῆσ ὑποθέσεωσ, ἡ πόλισ δ’ ὥσπερ ἐν δράματι καὶ δὴ πάλιν ἐξ ἀρχῆσ ἀναφύεται μεταβαλοῦσα τὴν ἡλικίαν, ἡ αὐτὴ παλαιὰ καὶ νέα γενομένη, ὥσπερ τὸν φοίνικα ἀναβιώσκεσθαι λόγοσ αὐτὸν ἐξ αὑτοῦ· οὐ γὰρ δὴ τοῦτ’ ἄρα δόξαι τῷ θεῷ ἕτερον φοίνικα ἀντ’ ἐκείνου τε καὶ μετ’ ἐκεῖνον γενέσθαι. πάντα δ’ ὥσπερ ὁδῷ κεχωρηκέναι φαίνεται. Θησέωσ μὲν γὰρ ἐξ ἀρχῆσ οἰκίσαντοσ, Ἀλέξανδροσ ὕστερον εἰσ τοῦτο τὸ σχῆμα προήγαγε. τρίτη δὲ χεὶρ τῶν πάντα νικώντων ἀνίστησι τὴν αὐτὴν καὶ συντίθησι· μεταθεῖναι μὲν γὰρ οὐκ ἠξίωσαν, ἔρωτι τῆσ ὑπαρχούσησ, οἱ δ’ ἐπὶ τῶν ἰχνῶν ἐγείρουσιν. ἐπόθει δ’ ἄρα καὶ ἡ τῆσ πόλεωσ φύσισ οἰκιστὰσ διττοὺσ, δύο τὰσ ἀρχηγέτιδασ νέμουσα.

καὶ δὴ λιμένεσ τε κομίζονται τὰσ τῆσ φιλτάτησ πόλεωσ ἀγκάλασ καὶ πάλιν αὖ κατακοσμεῖται, καὶ τῷ Μέλητι οὐδὲν ἐμποδὼν τὸ μὴ τοὺσ προσοίκουσ ἔχειν, ἦροσ δὲ πύλαι καὶ θέρουσ ὑπὸ στεφάνων ἀνοίγνυνται. χοροὶ δὲ Νυμφῶν καὶ Μουσῶν ἐν αὐτῇ τε καὶ περὶ αὐτὴν χορεύουσι, ζέφυροι δὲ οὐ λυπήσουσι πνέοντεσ. ὦ μακάριοι μὲν τῶν πρεσβυτέρων οἱ πρὸσ ταύτην ἀφιξόμενοι τὴν ἡμέραν, ἐν ᾗ τὴν Σμύρναν ὄψονται τὸν ἑαυτῆσ ἔχουσαν κόσμον· παῖδεσ δὲ οὐδὲν ζημιωσόμενοι, ἀλλ’ ὀψόμενοι τὴν πατρίδα οἱάν οἱ γονεῖσ ᾤκουν· οἱ δ’ ἐν ἡλικίᾳ τὰ μὲν συμπράξαντέσ τε καὶ συμπονήσαντεσ, τὰ δὲ συνθύσοντεσ καὶ συνεορτάσοντεσ ἑαυτοῖσ τε καὶ τοῖσ εἰσαφικνουμένοισ· ὡσ τῶν παρόντων ἀγαθῶν ἔτι καλλίουσ αἱ τῶν μελλόντων ἐλπίδεσ. ἀλλὰ Ζεῦ πολιεῦ τε καὶ θεαὶ κληροῦχοι τῆσδε τῆσ πόλεωσ καὶ Πόσειδον, ὃσ ἀμφότερα εἴληχασ, κινεῖν τε καὶ σώζειν, καὶ θεοὶ βασίλειοί τε καὶ Ἑλλήνιοι, γενέσθαι τόνδε ἡμῖν τὸν οἰκισμὸν δευτέρων ἀμεινόνων βεβαιοτέρων ἐπὶ πολλῇ μὲν εὐφροσύνῃ καὶ δόξῃ τῶν οἰκιστῶν, χρηστοῖσ δὲ τοῖσ ἀπαντησομένοισ τῇ πόλει διὰ παντὸσ τοῦ μέλλοντοσ χρόνου, εἶναι δέ τι καὶ τοὐμὸν ἐν Ἕλλησι νῦν τε καὶ ὕστερον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Παλινῳδία ἐπὶ Σμύρνῃ καὶ τῷ ταύτησ ἀνοικισμῷ

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Παλινῳδία ἐπὶ Σμύρνῃ καὶ τῷ ταύτησ ἀνοικισμῷ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION