헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́18́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸ φρέαρ τοῦ Ἀσκληπιοῦ)

τί δ’ ἂν εἴποισ τὸ φρέαρ τὸ ἱερόν; ὃ γὰρ ἐξ ἁπάντων χωρίων εἵλετο ὁ θεὸσ ὡσ ὑγιεινότατον καὶ καθαρώτατον, καὶ ὃ ταῖσ εὐεργεσίαισ ταῖσ παρ’ αὑτοῦ πεποίηκεν ἁπάντων ἐκφανέστατον, ἦ που σφόδρα τοῦτο κάλλιστόν ἐστι τῶν ἐν γῇ πάντων. ἢ δῆλον ὅτι τὴν τοῦ λόγου μέμφει φύσιν ὡσ οὐχ ἱκανῶσ ἐπὶ πάντα ἀφικνουμένην οὐδ’ ἐνδείξασθαι δυναμένην ἐνίοτε ἀρκούντωσ τὸ ὄν; τοῦτο γοῦν οὐδ’ ἂν εἷσ λόγοσ ὁποῖόν τι τὸ κάλλοσ καὶ τὴν ἡδονήν ἐστιν ἐνδείξαιτο, ἀλλ’ ἀμείνουσ ἐσμὲν πίνειν τούτου τοῦ ὕδατοσ καὶ λούεσθαι καὶ προσορᾶν ἡδέωσ ἢ ἔχειν εἰπεῖν τι περὶ αὐτοῦ, ὥσπερ οἱ τῶν καλῶν ἐρῶντεσ, οἳ τῇ μὲν δυνάμει τοῦ κάλλουσ ἑαλώκασι καὶ ἴσασιν οἱών ἐρῶσιν, ἐὰν δέ τισ αὐτοὺσ ἔρηται, οὐκ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν περὶ ἀπόντων, παρόντασ δὲ οἶμαι δείξαιεν ἄν. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ φρέατοσ πεπόνθαμεν, καὶ ἐσμὲν ἐρασταὶ μὲν αὐτοῦ πάμπολλοι, μᾶλλον δὲ πάντεσ σχεδὸν, ὁποίου δὲ ὄντοσ οὐκ ἔχομεν εἰπεῖν. ἀλλ’ ἐάν τινα ἡμῶν ἀπολαβών τισ ἐρωτᾷ, παραλαβόντεσ ἂν αὐτὸν ἄγειν ἀξιοίημεν ἐπ’ αὐτὸ καὶ δεικνύοιμεν. τῷ δὲ οὐδὲ τοῦτο ἀποχρήσει, γευσάμενοσ δὲ καὶ πειραθεὶσ τοῦ παρ’ Ὁμήρῳ λωτοῦ γεγεῦσθαι δόξει, μένειν ἐθέλων καὶ χαλεπῶσ ἀξιῶν ἀποχωρεῖν ἀπ’ αὐτοῦ. ἀλλ’ οὐ μὲν δὴ χρὴ τὸ τῶν διψώντων, φασὶ, πίνειν σιωπῇ, ἀλλ’ ἐπικοσμῆσαί τι καὶ λόγῳ, καὶ προσειπεῖν τόν τε σωτῆρα θεὸν, οὗ καὶ τόδ’ ἐστὶν ἔργον τε καὶ ποίημα, καὶ τὰσ ἐχούσασ αὐτὸ Νύμφασ καὶ συνεργαζομένασ, καὶ ἡμῖν χρῆσθαι τῇ χάριτι τοῦ θεοῦ χαριζομένασ τε καὶ συνυπηρετούσασ. τίσ οὖν δὴ γένοιτ’ ἂν ἀρχὴ, ἢ ὥσπερ ἡνίκ’ ἂν ἀπ’ αὐτοῦ πίνωμεν, προσθέντεσ τοῖσ χείλεσι τὴν κύλικα οὐκέτι ἀφίσταμεν, ἀλλ’ ἀθρόον εἰσεχεάμεθα, οὕτω καὶ ὁ λόγοσ ἀθρόα πάνθ’ ἕξει λεγόμενα; ἔστω δὲ ἀντὶ τῆσ τῷ χείλει προσαγωγῆσ ἐκεῖνο ἡμῖν, ὅτι ἐν τῷ καλλίστῳ τῆσ πάσησ οἰκουμένησ ἐστίν. καὶ γὰρ οὐχ ὥσπερ ἄλλοι ἄλλοισ τόποισ θεοὶ ἐξ ἀρχῆσ ἐγγενεῖσ εἰσι, καίτοι καὶ τούτουσ τιμίουσ οἶμαι χρὴ δοκεῖν κατ’ αὐτὸ τὸ λαχεῖν αὐτοὺσ τοὺσ θεοὺσ, ἀλλὰ τοῦτό γε μεῖζόν ἐστιν ὅτι ἀπ’ αὐτῆσ τῆσ Ἐπιδαύρου δεῦρο ὁρμηθεὶσ ὁ θεὸσ ἠράσθη δὴ μάλιστα, ὡσ δῆλόν ἐστιν ὅτι ἑλόμενόσ τε αὐτὸ ἐγκατέμεινε τὸ λοιπὸν καὶ προκρίνασ τῶν ἄλλων.

ᾧ δὲ θεὸσ καὶ θεῶν ὁ πραότατόσ τε καὶ φιλανθρωπότατοσ προσέχειν ἔκρινε, πῶσ ἡμῖν γε, καὶ ταῦτα τοῖσ τούτου θεράπουσιν, ἄλλο τι λέγειν ἔνεστιν ἢ ὡσ τοῦτ’ ἐστὶ τὸ βέλτιστον; ἐν καλλίστῳ μὲν δὴ τῆσ οἰκουμένησ οὕτωσ ἔστιν εἰπεῖν. ἔτι δ’ αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ ὅσοσ ὑπαίθριοσ χῶροσ καὶ βάσιμοσ ἐν τῷ καλλίστῳ ἐστί· μέσον γὰρ ἐν μέσῳ ἵδρυται. τὸ δὲ ὕδωρ εἰ μὲν βούλει, ἀπὸ πλατάνου ῥεῖ, ὥσπερ γὰρ ἄλλο τι σύμβολον καὶ τοῦτο παραπέφυκεν, εἰ δὲ βούλει, τὸ ἔτι κάλλιόν τε καὶ ἱερώτερον, ἀπ’ αὐτῶν τῶν βάθρων ἐκρεῖ, ἐφ’ ὧν ὁ νεὼσ ἕστηκεν. ὥστε παντί γε ταύτην τὴν δόξαν καὶ πίστιν ὑπεῖναι, ὅτι ἀπὸ ὑγιεινοῦ καὶ ὑγιείασ χορηγοῦ χωρίου φέρεται, ἀπό γε τοῦ ἱεροῦ καὶ τῶν ποδῶν τοῦ σωτῆροσ ὁρμώμενον· οὐ γὰρ ἄν τι ἐξ ὑγιεινοτέρων ἢ καθαρωτέρων τόπων ὕδωρ ῥυείη ἢ τοῦτο ἐκ τούτων ῥέον. ἐν τοιούτῳ δὴ φαινόμενον καὶ ἀπὸ τοιούτων ὁρμώμενον, ὡσ τὸ εἰκὸσ ἔχει, κάλλιστόν ἐστι. πρῶτον μέν γε λεπτότατον ἐγγυτάτω ἀέροσ, ἔπειτα ὃ τούτῳ ἕπεται, κουφότατόν τε καὶ πραότατον, τρίτον γλυκύτατόν τε καὶ ποτιμώτατον, αὐτόχυτον, ὃ πίνων οὐκ ἂν οἴνου προσδεηθείησ. Ὅμηροσ μὲν γὰρ ἔφη τὸν Τιταρήσιον ἐπιρρεῖν ἐπὶ τοῦ Πηνειοῦ, ὥσπερ ἄνδρα ἐπινηχόμενον ὑπὸ κουφότητοσ τοῦ ὕδατοσ· τὸ δέ μοι δοκεῖν εἰ ἐπιρρήξαισ αὐτῷ ὕδωρ ἕτερον, ἀντάνεισιν εἰσ τὸ ἄνω, τὸ δὲ δύεται ὥσπερ ὕφαλοι νεύοντεσ εἰσ μυχὸν ἐκ τοῦ μετεώρου· εἰ μὴ καὶ τοῦτ’ ἔστιν εἰπεῖν ὅτι μοι δοκεῖ κἂν τὸ ἐπεγχυθὲν ὑψῶσαι τῇ ἑαυτοῦ κουφότητι. ὡσ δὲ οὐ κομπάζομεν, σταθμῷ κρίνεται. καίτοι τί ἂν εἴποι ὁ τῆσ Στυγὸσ ἀπορρὼξ ὅταν ἀνθιστάμενοσ ῥέπῃ; πρόσεστι δὲ τούτῳ ὅτι οὔτε Στυγόσ ἐστιν ἀπορρὼξ τόδε τὸ ῥεῦμα οὔτε ἄλλο ἔχει φρικῶδεσ οὐδὲν, ἀλλ’ ὑγιείασ ἂν αὐτὸ προσείποισ, ἢ νέκταροσ, ἤ τινοσ τῶν τοιούτων ἀπορρῶγα. τεκμηριοῖ δὲ καὶ τοῦτο, ὁ χρόνοσ γοῦν αὐτοῦ οὐχ ἅπτεται, ἀλλ’ ἀπαντληθὲν τὸ ὕδωρ καὶ ἔξω γενόμενον τὸ αὐτὸ ποιεῖ οἱο͂́ν περ τὸ ἀεὶ λειπόμενον ἐν τῷ φρέατι, ἄσηπτον καὶ ἀπαθὲσ μένει.

πλῆθοσ δ’ αὖ τοῦ φρέατοσ τούτου τοσοῦτον ὅσον ὡσ ἔποσ εἰπεῖν οὐδενὸσ ἑτέρου φρέατοσ· μάλα ἀκμῆτασ εἶναι δεῖ τοὺσ ἀρυτομένουσ καὶ νοῦν ἔχοντασ, ἵνα μὴ φθάνῃ τὸ ἐγκαταλαμβάνον. μόνον γοῦν τοῦτο πάντων φρεάτων ἀρυτομένων καὶ ἐώντων τὸ ἴσον ἀεὶ μέτρον παρέχεται, τῷ τετρημένῳ πίθῳ τὸ ἀντίστροφον ποιοῦν. ὁ μὲν γὰρ οὐδέποτε πληροῦται, τὸ δὲ ἀεὶ τοῦ χείλουσ ἐγγύσ ἐστιν. ἅτε γὰρ ὂν διάκονόν τε καὶ συνεργὸν τοῦ φιλανθρωποτάτου τῶν θεῶν ἑτοιμότατον πρὸσ τὴν ὑπηρεσίαν καὶ ἀεὶ πλῆρέσ ἐστι, καὶ οὔτε ἐκεῖνοσ ἄγει σχολὴν ἄλλο τι πράττειν ἢ σώζειν ἀνθρώπουσ καὶ τοῦτο μιμούμενον τὸν δεσπότην ἀεὶ πληροῖ τὴν τῶν δεομένων χρείαν, καὶ ἔστιν ὥσπερ ἄλλο τι θρέμμα ἢ δῶρον Ἀσκληπιοῦ, ὥσπερ Ὅμηροσ ἐποίησεν ὅπλα καὶ ἔργα Ἡφαίστου, πρὸσ τὸ ἐκείνῳ δοκοῦν κινούμενα. ἐπεὶ δὲ ἐνταῦθα ἤδη ἐγενόμην, ποῖον ὕδωρ ἂν τῶν κατ’ ἀνθρώπουσ τούτῳ παραβληθείη χρείασ ἕνεκα; οὐ γὰρ μόνον πόμα, τὸ δ’ αὐτὸ καὶ λουτρόν ἐστιν ἥδιστον καὶ ἀβλαβέστατον, οὐδ’ ἀντέστραπται πρὸσ τὰσ ὡρ́ασ τοῦ ἔτουσ, θέρουσ μὲν ψυχρότατον ὂν αὐτὸ αὑτοῦ, χειμῶνοσ δὲ ὡσ ἠπιώτατον γιγνόμενον, τὰ τοῦ παρόντοσ ἀεὶ καιροῦ δυσχερῆ λῦον καὶ παραμυθούμενον, οἱάν χρὴ τὴν Ἀσκληπιοῦ πηγὴν ἱερὰν εἶναι. καλὰ μὲν γὰρ ταῦτα καὶ ἡδέα καὶ αὐτῷ χρωμένῳ καὶ ἑτέρουσ ὁρῶντι τοῦτο μὲν θέρουσ ὡρ́ᾳ περὶ τὰ χείλη τοῦ φρέατοσ περιεστηκότασ ἑξῆσ ὥσπερ ἐσμὸν μελιττῶν ἢ μυίασ περὶ γάλα, ἐξ ἑώ ζητοῦντασ τὸ πνῖγοσ προκαταλαβεῖν ἀντ’ ἄλλου πόματοσ τῶν κωλυόντων τὸ δίψοσ καὶ ἰσχόντων, τοῦτο δὲ ὅταν τισ κρυστάλλου πεπηγότοσ τὴν χεῖρα προτείνασ ἀπονιψάμενοσ θερμότεροσ αὐτὸσ αὑτοῦ καὶ ἡδίων γένηται· ἀλλὰ καὶ τἄλλα ὁ θεὸσ αὐτῷ χρῆται ὥσπερ ἄλλῳ τῳ συνεργῷ, καὶ πολλοῖσ ἤδη πολλάκισ τὸ φρέαρ τοῦτο συνεβάλετο εἰσ τὸ τυχεῖν ὧν ἔχρῃζον παρὰ τοῦ θεοῦ.

ἔτι δὲ τὰ μὲν ἄλλα ἱερὰ ὕδατα τὴν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων χρῆσιν πέφευγεν, οἱο͂ν τὸ ἐπὶ Δήλῳ καὶ εἴ τί που ἄλλοθι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστι, τὸ δὲ τῷ σώζειν τοὺσ χρωμένουσ, οὐ τῷ μηδένα αὐτοῦ ψαύειν, ἱερόν ἐστι· ὥσπερ γὰρ οἱ παῖδεσ οἱ τῶν ἰατρῶν τε καὶ τῶν θαυματοποιῶν γεγυμνασμένοι πρὸσ τὰσ διακονίασ εἰσὶ καὶ συμπράττοντεσ ἐκπλήττουσι τοὺσ θεωμένουσ καὶ χρωμένουσ, οὕτω τοῦ μεγάλου θαυματοποιοῦ καὶ πάντα ἐπὶ σωτηρίᾳ πράττοντοσ ἀνθρώπων εὑρ́ημα τοῦτο καὶ κτῆμά ἐστι καὶ συμπράττει δὴ πρὸσ ἅπαντα αὐτῷ καὶ γίγνεται πολλοῖσ ἀντὶ φαρμάκου. πολλοὶ μὲν γὰρ τούτῳ λουσάμενοι ὀφθαλμοὺσ ἐκομίσαντο, πολλοὶ δὲ πιόντεσ στέρνον ἰάθησαν καὶ τὸ ἀναγκαῖον πνεῦμα ἀπέλαβον, τῶν δὲ πόδασ ἐξώρθωσε, τῶν δὲ ἄλλο τι. ἤδη δέ τισ πιὼν ἐξ ἀφώνου φωνὴν ἀφῆκεν, ὥσπερ οἱ τῶν ἀπορρήτων ὑδάτων πιόντεσ μαντικοὶ γιγνόμενοι. τοῖσ δὲ καὶ αὐτὸ τὸ ἀρύτεσθαι ἀντ’ ἄλλησ σωτηρίασ καθέστηκε. καὶ τοῖσ τε δὴ νοσοῦσιν οὕτωσ ἀλεξιφάρμακον καὶ σωτήριόν ἐστι καὶ τοῖσ ὑγιαίνουσιν ἐνδιαιτωμένοισ παντὸσ ἄλλου χρῆσιν ὕδατοσ οὐκ ἄμεμπτον ποιεῖ. πάντα γὰρ ἤδη μετὰ τοῦτο τὸ ὕδωρ γίγνεται πειρωμένοισ, οἱο͂ν εἴ τισ μετὰ ἀνθοσμίαν οἶνον τῶν ἐξεστηκότων τινὰ πίνοι. μόνον δὲ τοῦτο τὸ αὐτὸ νοσοῦσι καὶ ὑγιαίνουσιν ὁμοίωσ ἥδιστον καὶ λυσιτελέστατον ἑκατέροισ τε καὶ συναμφοτέροισ ἐστὶ, καὶ οὔτ’ ἂν γάλα παραβάλοισ οὔτ’ ἂν οἶνον ποθήσαισ, ἀλλ’ ἐστὶν ὥσπερ Πίνδαροσ τὸ νέκταρ ἐποίησεν αὐτόχυτον, πότιμον θείᾳ τινὶ κράσει κεκραμένον ἀρκούντωσ. ὥστε εἰ δύο εἰε͂ν κύλικεσ, ἡ μὲν ἑτέρου τε ὕδατοσ καὶ οἴνου τοῦ καλλίστου, ἡ δὲ τούτου τοῦ ὕδατοσ, ἀπορήσαισ ἂν πότερον λάβοισ. καὶ τὸ αὐτὸ καθαρσίοισ τε ἐξαρκεῖ τοῖσ περὶ τὸ ἱερὸν καὶ ἀνθρώποισ καὶ πίνειν καὶ λούεσθαι καὶ προσορῶσιν εὐφραίνεσθαι.

ἐγὼ μὲν οὔτε Κύδνον οὔτε Χοάσπην, ὅθεν βασιλεὺσ ἔπινε, περιφέρων, οὔτε ᾧ τοὺσ καλλίστουσ στεφάνουσ ἀνῆκεν ἡ γῆ περὶ τὴν ὄχθην ἑκατέραν Πηνειὸν, οὔτε πηγὴν ἄβυσσον, οὔθ’ ὅ τι ἐρεῖσ ἕτερον ὕδωρ παραβάλοιμ’ ἂν τούτῳ τῷ πάντα ἱερῷ, ἀλλ’ εἶναι φαίην ἂν αὐτὸ ἐν ὕδασι τοσούτῳ νικῶν ὅσῳ περ τὸν προστάτην αὐτοῦ θεὸν ἐν θεοῖσ. λοιπὸν ἓν εἰπεῖν, ὅτι καὶ ὅσια ἂν ποιοῖμεν οὕτω κρίνοντεσ· ὁ γὰρ θεὸσ πρῶτοσ περὶ αὐτοῦ ταύτην τὴν ψῆφον ἤνεγκεν, ὥσ φασιν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Εἰσ τὸ φρέαρ τοῦ Ἀσκληπιοῦ

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸ φρέαρ τοῦ Ἀσκληπιοῦ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION