Aristides, Aelius, Orationes, Εἰσ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος)

πέλαγοσ δὲ οὐδείσ πω διὰ τέλουσ ᾖσεν οὔτε ποιητὴσ οὔτε λογογράφοσ, ἀλλ’ Ὅμηροσ λέγει ἰοειδέα πόντον καὶ οἴνοπα πόντον, καὶ Εὐριπίδησ ἅλα πορφυρέην, καὶ εἰ δή τισ ἄλλοσ ἄλλο τι τοιοῦτον· τὰ δὲ πολλὰ καὶ βλασφημοῦσιν εἰσ τὴν θάλατταν, ἁλμυρὰν καὶ βαρύβρομον καὶ τὰ τοιαῦτ’ ὀνομάζοντεσ.

ἡμεῖσ δὲ τὸν μὲν ὑπὲρ πάσησ τῆσ θαλάττησ λόγον ὅσην καὶ οἱάν χρείαν ἀνθρώποισ ἔχει καὶ ὑπὲρ ἡλίκων αὐτὴν ἐποίησεν ὁ θεὸσ ἐάσομεν ἐν τῷ παρόντι, τῷ δὲ Αἰγαίῳ τὸ ὀφείλημα ἀποδώσομεν καὶ ὑμνήσομεν, πρῶτον ὅτι θέσεωσ ἄριστα εἴληχεν, ὡσ καὶ πόλεωσ ἄν τισ ἐπαινέσειε πρῶτον τὴν θέσιν. ἐν γὰρ τῷ μέσῳ τῆσ πάσησ οἰκουμένησ τε καὶ θαλάττησ μάλιστα ἵδρυται, πρὸσ ἄρκτον μὲν Ἑλλήσποντον καὶ Προποντίδα καὶ πόντον καταλιπὼν, πρὸσ δὲ μεσημβρίαν τὴν λοιπὴν θάλατταν, διαιρῶν μὲν τὴν Ἀσίαν ἀπὸ τῆσ Εὐρώπησ, ᾗ πρῶτον μεθ’ Ἑλλήσποντον διίστασθον· γένη δὲ τὰ ἐνδοξότατα καὶ ἡμερώτατα ἐφ’ ἑκατέρασ τῆσ ἀκτῆσ ἔχων, ἔνθεν μὲν Ιὠνίαν καὶ τὴν Αἰολίδα γῆν, ἑτέρωθεν δὲ τὴν Ἑλλάδα. ὥστε μόνον τοῦτο ἂν εἰή πελαγῶν μέσον εἶναι τῆσ πάσησ Ἑλλάδοσ ἄξιον εἰπεῖν, εἴ τισ ἓν τοῦτο γένοσ Ἑλλήνων ἐφ’ ἑκατέρασ τῆσ ἠπείρου τιθείη. καίτοι εἰ ποταμῶν εὐδοκιμοῦσιν ὄχθαι δένδρα ἔχουσαι καὶ λειμῶνασ, ἦ που σφόδρα γε τὰσ τοῦ Αἰγαίου δίκαιον εὐδοκιμεῖν ἀκτὰσ, τοιούτοισ γένεσι κεκοσμημένασ, καὶ ταῦτα ἐν αὐτοῖσ τοῖσ προσοικοῦσιν Ἕλλησιν· ἐπεὶ καὶ τοῦ ἀέροσ τὸ μετριώτατον καὶ πρὸσ πάσασ τὰσ ὡρ́ασ τὸ αὐτὸ ἀνεκτότατον, τοῦτ’ ἂν εἰή τὸ ὑπερέχον τὸν Αἰγαῖον, καὶ περὶ ταύτασ τὰσ χώρασ μάλιστα ἱδρυμένον. δῆλον δὲ κατ’ ἀμφοτέρουσ τοὺσ λόγουσ. οἵ τε γὰρ τὴν Ἀττικὴν ἐν τῷ καλλίστῳ τοῦ οὐρανοῦ φάσκοντεσ εἶναι οἵ τ’ αὖ τὴν Ιὠνίαν ὁμολογοῦσι δήπουθεν ἀμφότεροι περὶ τοῦτον ὅλωσ τὸν τόπον εἶναι τὸ βέλτιστον. καθότι γὰρ ἀμφοτέρασ παρατείνει τὰσ ἀκτὰσ, ὁποτέραν ἄν τισ αὐτῶν τιθῇ κρατεῖν, ἔχει ταύτην, καὶ εἰ δεήσειεν αὖ κατὰ τὰσ ἄλλασ ἀμφισβητήσεισ ἐπιχωρήσαντασ ἀλλήλοισ ἐπὶ τὸ μέσον ἐλθεῖν, ὅπερ εἶπον, ὁ Αἰγαῖόσ ἐστι τοῦτο. ὥστε τὸ κάλλιστον τῶν ἀέρων οὗτοσ εἴληχεν. ἡ μὲν δὴ θέσισ αὐτοῦ τοιαύτη τε καὶ ἐν τοιούτῳ τοῦ παντόσ·

ἡ δὲ φύσισ θαυμαστή. τὸ μὲν γὰρ μέγεθοσ τοῦ πελάγουσ ἐν τοῖσ πρώτοισ ἐλλόγιμόν τε καὶ πάντη τεταμένον, εἴ τισ ἀκριβῶσ αὐτὸ ἀπὸ τῆσ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ ἐξετάζοι πανταχῆ, καὶ περὶ κύκλῳ πλέοντι ἡμερῶν πλῆθοσ ἀμύθητον τριφθήσεται. οὐ μὴν ἐψίλωταί γε οὐδ’ εἰσ ἀπέραντον καθιστῶν τὴν ὄψιν ἀθυμίαν καὶ ἀπορίαν παρέχει, ἀλλὰ πολλὰ μὲν Αἰγαίου πελάγη, πολλοὶ δὲ κόλποι, ἄλλο δὲ ἀλλαχοῦ θαλάττησ εἶδοσ. προκαταλύσαισ δ’ ἂν καὶ ἐν μέσῳ τῷ πελάγει τὸν πλοῦν καὶ ἐντύχοισ ἂν καὶ γῇ καὶ πόλεσι καὶ χωρίοισ ὥσπερ τισὶ μικραῖσ ἠπείροισ περιρρύτοισ, καὶ ταμίασ ἂν γένοιο αὐτὸσ τοῦ πλοῦ, καὶ πρὶν ἐκπερᾶσαι πᾶν τὸ πέλαγοσ, αὖθισ ἂν ὀπίσω κομίζοιο, ὁμοίωσ ἐκτελέσασ τὸν σκοπόν. οὐ γὰρ κατὰ τὸ Ὁμήρου πέλαγοσ δι’ ἐρήμου δεῖ διελθεῖν καὶ ἐπί τι τῶν οἰκουμένων ἀνύσαι, ὥστε μηδενὶ θεῶν κεχαρισμένην εἶναι τὴν ὁδὸν ὑπὸ τῆσ ἐρημίασ, ἀλλ’ ἐνταῦθα γὰρ δὴ καὶ Νηρῄδων χοροὶ κάλλιστον ἴχνοσ ἐξελίσσουσιν ποδί· ὅτι τὸ μάλιστα οἰκούμενον καὶ ἀκμάζον τῆσ θαλάττησ τοῦτό ἐστι, καὶ τοσαῦτά ἐστι πλεῖν ὁπόσα τισ βούλεται, καὶ τοσαῦτά γε αὖ πεζεῦσαι ὁπόσα τισ μὴ περιπλεῖν βούλεται, ἀλλὰ διεξελθὼν ἐπ’ ἄλλην ἀκτὴν κατάρασ ἐκεῖθεν ἀφιέναι. μόνον γὰρ τοῦτο πελαγῶν οὐχ ἧττον οἰκεῖται ἢ αὐτὴ ἡ γῆ· πόλεισ τε ἔχει τοσοῦτον ἀλλήλων διεχούσασ ὅσον ἂν καὶ τὰσ ἐν τῇ ἠπείρῳ πόλεισ αἱ μεταξὺ χῶραι διακρίνοιεν. ὥστε διὰ μὲν ὀξύτητά τε τοῦ πελάγουσ καὶ πλῆθοσ τοῦ παντὸσ πλοῦ φοβερώτατόσ ἐστι, διὰ δ’ αὖ τὰσ ἀναπαύσεισ ἡμερώτατοσ. τάχιστα δὲ κινούμενοσ μάλιστα καὶ σώζει τὸ θεῖον διαφυλάττων. δεῖ γὰρ αὐτὸ φρικῶδεσ μὲν δι’ ἰσχὺν, σωτήριον δὲ εἶναι διὰ πραότητα. ἠχεῖ δὲ πελαγῶν λιγυρώτατον περὶ τὰ ἑαυτοῦ δῶρά τε καὶ γεννήματα· οἱο͂́ν περ τοὺσ Πᾶνασ καὶ Σατύρουσ φασὶ ποιηταὶ κατά τε τὰ ὄρη καὶ περὶ τὰ δένδρα ἠχεῖν ὡρ́ᾳ ἔτουσ τερπομένουσ, ἅτε καὶ τοὺσ μουσικωτάτουσ τῶν θεῶν ἑαυτοῦ πολίτασ τε καὶ ἐνοίκουσ ἔχων Ἀπόλλω τε καὶ Ἄρτεμιν, οὓσ ὁ πάντων πατὴρ Ζεὺσ ὡσ ἐν καλλίστῳ τούτῳ τῆσ οἰκουμένησ ἔφυσεν, ἵν’ εἰε͂ν τέλειοι τὴν μουσικὴν, καὶ τὴν Λητὼ διὰ τριῶν ἑτέρων νήσων ἤγαγεν εἰσ μέσην ἐν μέσῳ τῷ Αἰγαίῳ τὴν Δῆλον, Ἀθηνᾶν ἡγεμόνα ποιησάμενοσ αὐτῇ τῆσ ὁδοῦ. δῆλον δὲ καὶ παντὶ τοῦ πελάγουσ τὸ φύσει μουσικὸν, ὅ γε εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ ἀνῆκεν ὥσπερ ἄλλον τινὰ χορὸν τὸν τῶν νήσων, αἳ διειληφυῖαι τὸ πέλαγοσ πολλαὶ πρὸσ ἀλλήλασ κεκλιμέναι παντὸσ κύκλου διθυραμβικοῦ θέαμα ἱερώτερον ναύταισ τε καὶ ἐπιβάταισ φαίνονται, κινδύνων τε παραψυχὴ καὶ κατὰ νοῦν ἰόντοσ πλοῦ ψυχαγωγία θαυμαστή. πᾶσαι γὰρ ἀλλήλων ἔξω τε καὶ μέσαι εἰσὶν, ὥσπερ ὅταν θέρουσ ὡρ́ᾳ καὶ πρὶν ζέφυρον κατιέναι πλοῖα κατ’ ἰχθύων θήραν σαλεύῃ πολλὰ, καὶ παρελθόντι εἴσω τά τε ἐκ πρύμνησ καὶ τὰ ἐκ πρῴρασ καὶ τοῖχοσ ἑκάτεροσ πάντα ὁμοίωσ εἰσ νῆσον τελευτᾷ, ὥστε ἀπορῆσαι τὴν πρώτην ὅπη καὶ χρὴ διεξελθεῖν. ὅπερ δὲ τὰ ἐπιβοηθοῦντα σκάφη, τοῦτο αὗται ποιοῦσιν αἱ νῆσοι τοῖσ χειμαζομένοισ, ἀπαντῶσιν οἱο͂ν χεῖρα ὀρέγουσαι καὶ καλοῦσαι παρ’ αὑτάσ. τοιαῦτα τοῦ Αἰγαίου τὰ φιλοτεχνήματα, ἀναμίξαντοσ ὁμοῦ τῷ πελάγει τὴν γῆν, ὥσπερ αἱ στικταί τε ἔλαφοι καὶ τῶν παρδαλέων δοραὶ τὰσ χρόασ καὶ τοὺσ κύκλουσ ἀναμὶξ ἔχουσιν, οἷσπερ περιλάμπεται μὲν αἴγλῃ πᾶσα ἡ ταύτῃ θάλαττα, ἀπολείπονται δὲ λειμῶνεσ ἐν ἠπείροισ ἀνθῶν κατάπλεῳ, καὶ ὅ τισ ἄλλο ἐπινοήσειε ταύτησ τῆσ ὡρ́ασ καὶ τούτων τῶν ποικιλμάτων· εἰκότωσ.

τὰ μὲν γὰρ κατ’ ἤπειρον πάντα καὶ ἐνταῦθα ἐστὶν ἐν ταῖσ ἐν μέσῳ χώραισ, τὸ δὲ τούτου κάλλοσ ἐκείναισ οὐ πρόσεστιν. ὥσπερ δὲ οὐρανὸσ τοῖσ ἄστροισ κεκόσμηται, οὕτω καὶ τὸ τοῦ Αἰγαίου πέλαγοσ ταῖσ νήσοισ κεκόσμηται· ὥσθ’ ὅτῳ καὶ μὴ δεῖ πλοῦ, τούτου γ’ ἂν ἕνεκα αὐτοῦ πλεύσειεν εἰκότωσ, τοῦ δι’ Αἰγαίου κομισθῆναι· οὕτω καὶ πελαγῶν καὶ τῶν ἐν τῇ γῇ πάντων οὗτοσ ὡραιότατοσ.

ὥστε καὶ σύμβολόν ἐστι τοῦ Αἰγαίου τὸ τῆσ εὐμορφίασ ἴδιον καὶ ἐντεῦθεν ἄρχεται ὅθεν ὡσ εἰπεῖν αἱ νῆσοι εἶναι ἄρχονται τὴν ψιλὴν ὑπερβάλλοντι θάλατταν. μόνον δὲ Αἰγαῖον οὐδὲ ἀτρύγετον ἔξεστιν εἰπεῖν, οὐ γὰρ γυμνὸσ οὐδὲ ἄκαρπόσ ἐστιν, ἀλλὰ διαφερόντωσ μὲν εὐοίνοσ, εὔφοροσ καὶ σίτου καὶ πάντων ὁπόσα ὡρ͂αι φύουσιν, εὐίχθυσ δὲ καὶ εὔθηροσ οἱάν μάλιστα Ὅμηροσ εἶναι ἔφη τὴν τῶν εὐδαιμόνων δεῖν θάλατταν, χρείασ πάσασ καὶ πάσασ ἡδονὰσ καὶ θεάματα ἔχων, μεστὸσ μὲν λιμένων, μεστὸσ δὲ ἱερῶν, μεστὸσ δ’ αὐλῶν καὶ παιάνων καὶ πηγῶν καὶ ποταμῶν, Διονύσου μὲν τροφεὺσ ὢν, Διοσκούροισ δὲ καὶ Νύμφαισ ὁμοίωσ κεχαρισμένοσ· βίουσ εὐδαίμονασ ἀπὸ παντὸσ εἴδουσ παρεχόμενοσ, ἐνοίκοισ τε αὐτοῦ καὶ ἐμπόροισ ἐπικερδὴσ καὶ σωτήριοσ οἷσ ἂν εὐμενὴσ ᾖ. ὥσπερ δὲ καλοῦ σώματοσ εἰσὶν ἀρχαὶ καὶ τέλη πρέποντα, οὕτω καὶ τούτου τοῦ πελάγουσ κινδυνεύει μόνου καὶ ἀρχὴ καὶ τέλοσ εἶναι κεχαρισμένον. ἄρχεται μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ πρώτου στοίχου τῶν νήσων τῶν πρὸσ μεσημβρίαν, τελευτᾷ δὲ εἰσ τὸν Ἑλλησπόντιον πορθμὸν, ὃν περιρρυεὶσ τὴν ἀξιοθέατον χερρόνησον ποιεῖ. ὥστε τὸ δὴ λεγόμενον ἐκ κεφαλῆσ εἰσ πόδασ αὐτῷ διήκει τὸ κάλλοσ. τοὺσ δ’ ἀπόρρουσ αὐτοῦ καὶ κόλπουσ οὔτε ὅσοι τὸ πλῆθοσ οὔτε οἱοῖ τὸ κάλλοσ ἔστιν εἰπεῖν. μάλιστα δὲ Αἰγαῖον πέλαγοσ δεδιότεσ μάλιστα καὶ ποθοῦσιν ἅπαντεσ δεύτερον περαιωθῆναι, ἐπεὶ καὶ ἐπ’ αἰτίαισ ἡδίσταισ τοῦτον ἄνθρωποι περαιοῦνται. ἀγῶνεσ καὶ μυστήρια καὶ τὰ τῆσ Ἑλλάδοσ καλὰ πληροῖ τοῦτον τὸν στόλον, καὶ τῶν πανταχόθεν φιλοκάλων καὶ γενναίων οὗτόσ ἐστι συναγωγεὺσ καὶ πληρωτὴσ τῶν ἡδίστων θεαμάτων τοῖσ ἐπιφανεστάτοισ τῶν θεῶν τὰ κάλλιστα ὑπηρετῶν. ταῦτά σοι παρ’ ἡμῶν, ὦ φίλε σωτὴρ Αἰγαῖε, ᾔσθω τῇ ἡμετέρᾳ μουσικῇ. σὺ δὲ ἡσθεὶσ σῶζε ἀεὶ σαυτόν τε καὶ σύμπλουσ.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION