Aristides, Aelius, Orationes, εἰσ Ἐτεωνέα ἐπικήδειος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, εἰσ Ἐτεωνέα ἐπικήδειος)

ἡ μὲν ἐπίδειξισ οὐδαμῶσ εὐτυχὴσ οὐδὲ κατ’ ἐλπίδασ, ἀναγκαία δὲ τῆσ τε πόλεωσ ἕνεκα καὶ τῶν οἰκείων τῶν Ἐτεωνέωσ καὶ προσέτι γε ἡμῶν αὐτῶν παραμυθίασ. οἶμαι δ’ εἰ καὶ μήπω πρόσθεν θρῆνοι κατ’ ἀνθρώπουσ ἐνομίσθησαν, νῦν γε ἐπὶ τῷδε δικαίωσ ἂν ἄρξασθαι. τί γὰρ οὐκ ἄν τισ ὀδύραιτο; πότερον τὴν ἡλικίαν ἣν ἔχων οἴχεται καὶ τὴν ἀνδρείαν ἣ κέκρυπται κακῶσ, ἢ τὴν σωφροσύνην ἧσ οὐδ’ ἂν παράδειγμα ῥᾳδίωσ εὑρ́οι τισ, ἢ τὰσ ἐλπίδασ ὧν στέρεται μὲν αὐτὸσ, στέρονται δὲ οἰκέται καὶ φίλοι καὶ πόλισ καὶ πᾶν ὅσον εἰσ τὴν νῦν Ἀσίαν τελεῖ; ποῖοσ ταῦτα Σιμωνίδησ θρηνήσει; τίσ Πίνδαροσ ποῖον μέλοσ ἢ λόγον τοιοῦτον ἐξευρών; τίσ Στησίχοροσ ἄξιον φθέγξεται τοιούτου πάθουσ; ποία δὲ δύσηρισ Θετταλὴ τοσοῦτον πένθοσ ἐπένθησεν ἐπ’ Ἀντιόχῳ τελευτήσαντι, ὅσον νῦν μητρὶ τῇ τούτου πένθοσ πρόκειται; οὐ μὴν ἀρκέσει σιωπῇ θρηνεῖν, οὐδ’ ὅσον βοῶντασ τοὔνομα, ἀλλά τι καὶ κόσμου τῷ θρήνῳ προσέσται. τί γὰρ καὶ φοβηθησόμεθα μὴ λέγοντεσ ψευσώμεθα οὗ τὸ μὲν γένοσ τοσοῦτον πρῶτον ἔν τε τῇ πόλει καὶ τῇ Ἀσίᾳ, ὥστε μηδ’ ἂν ἕν’ ἀμφισβητῆσαι·

ἃ δ’ ἤκουσε παραχρῆμα ἠπίστατο, ἰδὼν δ’ εὐθὺσ ἂν ἔγνω ποῖόσ τισ ἀνὴρ καὶ πότερον ἀσπάζεσθαι χρὴ ἢ φυλάττεσθαι. πάντεσ γὰρ ὡσ εἰπεῖν καθ’ ἕνα πρωτεύουσι· καὶ μὴν τῷ γε πρὸσ πατρὸσ τὸ πρὸσ μητρὸσ ἐφάμιλλον. αὐτοὶ δὲ οἱ γονεῖσ ὁ μὲν ἀνδρῶν γνωριμώτατοσ, ἡ δὲ γυναικῶν σωφρονεστάτη, ἀλλὰ καὶ εἰσ παίδων τῶν αὑτῆσ ἐπιμέλειαν κρείττων ἢ γυνή. τροφὴ δὲ καὶ φύσισ ἀξία τῆσ γενέσεωσ, ᾧ γε τροφὸσ μὲν καὶ φύλαξ ἡ μήτηρ, σῶμα δὲ καὶ ψυχὴ πρέποντα ἀλλήλοισ. ἰδεῖν μέν γε κάλλιστοσ καὶ μέγιστοσ καὶ τελεώτατοσ τῶν ἐν τῇ ἡλικίᾳ καὶ πλεῖστον ἡδονῆσ τῷ θεωμένῳ προσβάλλων, τὸν δὲ τρόπον κοσμιώτατοσ καὶ ἐλευθεριώτατοσ, μεγαλοπρεπείᾳ μετ’ ἀφελείασ ἐμπρέπων, ὥστ’ οὐκ ἦν εἰκάσαι πότερον παῖσ ἐστιν ἢ νεανίασ ἢ πρεσβύτησ. τὸ μὲν γὰρ ἀποίητον παιδὸσ, ἡ δὲ ἀκμὴ νεανίου, φρόνησισ δὲ πρεσβύτου. ἦν δ’ ἀγασθῆναι τῆσ μὲν συνέσεωσ τὸ μηδαμῆ θρασὺ μηδὲ ἰταμὸν μηδὲ αὔθαδεσ, ἀλλ’ ἐν σχολαίῳ τῷ ἤθει τὸ ἀγχίνουν εἶναι, τῆσ δ’ αὖ σωφροσύνησ τὸ μηδαμῆ νωθρὸν μηδὲ ὕπτιον μηδὲ ναρκῶδεσ, ἀλλ’ ὥσπερ ὡρ́ασ ἠρινῆσ εὖ κεκραμένησ ἐξ ἴσου τὴν ὀξύτητα τῇ πραότητι καθεστάναι, καὶ μήτε τὴν σωφροσύνην μήτε τὴν χάριν εἰσ ἄλληλα βλάπτεσθαι. ὅσ γε τῆσ μὲν μητρὸσ οὕτωσ εἴχετο ὥσπερ οἱ πρὸσ τῷ μαστῷ παῖδεσ, τὸν δὲ ἀδελφὸν ὡσ παῖδα ἠσπάζετο, τῶν δὲ μαθημάτων οὕτωσ εἴχετο ὥσπερ οὐκ ἐξὸν ἄλλωσ αὐτὸν ζῆν. καὶ τοὺσ διδασκάλουσ τοὺσ πολλοὺσ εἰσ ἀμαθίαν μᾶλλον φέρειν, προείλετο μὲν διδάσκαλον ἐξ ἁπάντων ὅντινα δὴ καὶ προείλετο, οὐ γὰρ ἔμοιγε εὐπρεπέστατόν ἐστι λέγειν, τούτῳ δ’ οὕτωσ προσέκειτο ὥστε ἅπαντα πράττων ὅσα τὸν φιλομαθέστατον καὶ φιλοστοργότατον προσῆκεν οὐδεπώποτε ἔδοξεν ἑαυτῷ τῆσ ἀξίασ ἐγγὺσ εἶναι.

καὶ συνὼν μέν γε οὕτωσ ἔχαιρεν ὡσ μόνον τοῦτον βιώσιμον ὄντα αὑτῷ τοῦ βίου τὸν χρόνον· εἰ δέ τι κωλύσειεν, ἠνιᾶτο μὲν, ᾐτιᾶτο δ’ οὐδεπώποτε. ἀκροώμενοσ τοίνυν οὕτωσ σφόδρα τῶν λόγων ἦν ὥστ’ οὐκ ἐσχόλαζεν ἐπαινεῖν, ἀλλ’ ὥσπερ οἱ διψῶντεσ σιωπῇ πίνουσιν, οὕτωσ ἐκείνῳ ἤρκει δέχεσθαι τὰ λεγόμενα, τῷ σχήματι καὶ τῷ νεύματι καὶ τῇ φαιδρότητι τὴν χαρὰν ἐμφανίζοντι, ἣν ἐπὶ τοῖσ λόγοισ εἶχεν. ἀεὶ δ’ ἂν εὑρ͂εσ αὐτὸν ἢ βιβλίον μεταχειριζόμενον, ἢ λόγουσ ποιοῦντα, ἢ τὴν μητέρα εὐφραίνοντα οἷσ διηγεῖτο, ἢ οἷσ ἐπεδείκνυτο, πάντωσ δ’ ἐν τούτῳ τῷ σχήματι πᾶν πράττοντα ὃ καὶ γραφῇ μιμήσασθαι κάλλιστον ἦν. ἃ δὲ τοῖσ ἐνταῦθα ἥκουσιν ἡλικίασ ἐφ’ ἡμέρᾳ καὶ νυκτὶ ἑκάστῃ παίζεται, ταῦτ’ ἐκείνῳ καθάπερ μῦθοί τινεσ ἦσαν. ἀλλὰ γυναικῶν μὲν μία σύσσιτοσ ἦν ἡ μήτηρ, παίδων δὲ εἷσ ἀδελφὸσ, φίλοι δὲ οἱ ταὐτὰ προῃρημένοι καὶ κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ συνιόντεσ λόγουσ· ὁ δ’ ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων. ἄγαλμα δ’ ἄν τισ ἔφησε τῆσ Αἰδοῦσ αὐτὸν εἶναι, ᾧ γε τὰ μὲν πολλὰ σιωπᾶν ἐξήρκει, εἰ δέ τι φθέγγοιτο, ἔδει φλέγεσθαι. οὔκουν ἄλλωσ γ’ ἂν ἤκουσασ αὐτοῦ φωνὴν, ἀλλὰ χρῆν ἢ ἐρυθριάσαντα εἰπεῖν, ἢ εἰπόντα ἐρυθριᾶν· οὕτωσ ἀθέατοσ καὶ ἀνήκοοσ καὶ ἄπειροσ ἁπάντων τῶν αἰσχίστων διεβίω. λόγουσ δὲ καὶ παιδείαν εἶδε μόνα, ὃσ καὶ τελευτῶν εἰσ ταῦτα ἐτελεύτησεν, πανηγυρικὸν καὶ μελέτασ βοῶν. ὦ πάντα σὺ κάλλιστε παίδων, ὦ τῆσ μὲν προσηκούσησ ἡλικίασ οὐκ ἐπιλαβόμενοσ, τῆσ δ’ ὑπαρχούσησ σεμνότεροσ καὶ πρεσβύτεροσ φανεὶσ, σὲ ποθοῦσι μὲν ἡλικιωτῶν χοροὶ, ποθοῦσι δὲ πρεσβύτεροι, ποθεῖ δὲ ἡ τὰ μέγιστα ἐπὶ σοὶ πόλισ ἐλπίσασα, ἣν σὺ πρώην πρῶτα δὴ καὶ τελευταῖα εὔφρανασ. μητρὶ δὲ ποῖαι νύκτεσ, ἢ τίνεσ ἡμέραι λοιπὸν, ἣ πρὶν μὲν ὡσ καλλίπαισ ᾔδετο, νῦν δ’ ἐξελήλεγκται ὡσ δυστοκήσασα.

ὦ κύκλοι μὲν ὀφθαλμῶν ἐκείνων κεκλειμένοι τὸν ἅπαντα ἤδη χρόνον, κεφαλὴ δὲ ἡ πρότερον χαριεστάτη νῦν ἐν κόνει. χεῖρεσ δὲ ἀφανεῖσ. ὦ πόδεσ οἱο͂ν φέροντεσ τὸν δεσπότην ὑπεδώκατε. ὦ νυμφίου τ’ ἐλεινότεροσ ἄρτι καομένου καὶ στεφάνοισ μᾶλλον πρέπων ἢ θρήνοισ, οἱάν ἐν ὡρ́ᾳ τὴν ἀωρίαν ἐκίνησασ, ὡσ πρὶν ὑμέναιον ᾀσθῆναί σοι καιρὸν εἶναι τοὺσ θρήνουσ ᾄδειν κατέλαβεν. ὦ σχῆμα κάλλιστον. ὦ φθέγμα κοινὸν τοῖσ Ἕλλησιν αὐξανόμενον, οἴχει δὴ προοιμιασάμενοσ, τοσοῦτον εὐφράνασ ὅσον λυπῆσαι μειζόνωσ. ἐπέρχεταί μοι τὸ τοῦ Πινδάρου προσθεῖναι, Ἄστρα τε καὶ ποταμοὶ καὶ κύματα πόντου τὴν ἀωρίαν τὴν σὴν ἀνακαλεῖ. ὢ τοῦ δευτέρου πτώματοσ, οἱο͂σ ἐφ’ οἱῴ τῷ νέῳ κεῖσαι. ὢ τῆσ ἐπιθήκησ, οἱο͂ν αὖ τὸ δεύτερον ἡμῖν ἔσεισεν. ὢ τοῦ τραγικοῦ δαίμονοσ, ὃσ προδείξασ ἀρτίωσ βουλευτήρια καὶ λόγουσ καὶ ζῆλον καὶ χαρὰν πόρρω τούτων ἐν βραχεῖ τὸ δρᾶμα κατέκλεισεν. ὦ συμφοραὶ κοιναὶ λογίων καὶ χθονίων θεῶν. τί ποτε καὶ ἀποκρίνωμαι πρὸσ τὰ ψηφίσματα; ἢ τοῦτο ὅτι Ἐτεωνεὺσ οἴχεται παρὰ τοὺσ κρείττονασ; ὦ δεξιώτατε παίδων, οἱο͂́ν σοι πέμπω βιβλίον, οἱών τὰ νῦν ἀπολαύεισ λόγων. ἀλλὰ γὰρ ὥσπερ ἐν τραγῳδίᾳ τινὶ ὡσ ἀληθῶσ μεταξὺ τῶν ὀδυρμῶν δοκῶ μοι κατακούειν φωνῆσ ἀπὸ μηχανῆσ θεοῦ τινοσ μεταβάλλοντοσ τὸν θρῆνον εἰσ εὐφημίαν, ὡδὶ λέγοντοσ, παύσασθε ὦ ἄνθρωποι, οὐκ οἰκτρὸσ ὁ παῖσ, μᾶλλον δὲ ἀνὴρ, οὐδὲ ἐλεεῖσθαι δίκαιοσ τῆσ πορείασ ἣν ἐστείλατο, ἀλλ’ εἴπερ τισ ἄλλοσ ἔχει καλῶσ γε δὴ τὰ ἀνθρώπεια. οὐ γὰρ Κωκυτὸσ οὐδὲ Ἀχέρων τοῦτόν γε εἰλήφασιν, οὐδὲ θήκη κρύψει παραλαβοῦσα, ἀλλ’ εὐκλεὴσ καὶ ἀγήρωσ ἤδη τὸν λοιπὸν ἅπαντα χρόνον περίεισιν ἡρ́ωσ, Κυζίκου πάρεδροσ, τιμηθεὶσ ὑπὸ Ἀπόλλωνοσ πατρῴου κατὰ ταῦτα Ἀμύκλᾳ καὶ Ναρκίσσῳ καὶ Υἁκίνθῳ καὶ εἰ δή τισ ἄλλοσ ἐπὶ εἴδει καλῷ κρείττονα ἢ κατ’ ἄνθρωπον ἀρετὴν ἐκτήσατο.

ἑτέραισ οὖν ἤδη τιμαῖσ αὐτὸν τιμητέον καὶ ἑτέρωσ παραπεμπτέον, ὡσ κρείττω δακρύων ὄντα καὶ τὴν ἀποικίαν οὐκ ἄνευ θείασ μοίρασ πεποιημένον. πάντωσ δὲ ἡ μὲν τελευτὴ κοινὸσ ἅπασιν ὁρ́οσ πρόκειται, τὸ δὲ τῶν καλλίστων ἑαυτὸν ἀξιώσαντα μετ’ εὐκλείασ καταλῦσαι θεοῖσ τε καὶ ἀνθρώποισ ἄμεμπτον. τοῦτο δὲ οὐκ ἐπὶ πάντασ, ἀλλ’ ὀλίγοισ δή τισι τῶν πάντων ἀπεδόθη. βίοσ δὲ πᾶσ ἀνθρώπου βραχὺσ καὶ οὐ πολλοῦ τινοσ ἄξιοσ εἰσ ἀριθμοῦ λόγον, ἀλλ’ ἐάν τε Ἀργανθώνιον ἐάν τε Τιθωνὸν λέγῃ τισ ἐάν τε τὸν τὰσ τρεῖσ γενεὰσ διαρκέσαντα Νέστορα τὸν Πύλιον, πάντασ τούτουσ τοὺσ χρόνουσ συνθεὶσ εὑρήσεισ ἔλαττον μέροσ ὄντασ τοῦ παντὸσ αἰῶνοσ ἢ ὅσον εἰπεῖν. οὐ δεῖ δὴ φιλοψυχεῖν οὐδὲ τὴν εὐδαιμονίαν τούτῳ μετρεῖν, εἴ τισ ὡσ πλεῖστα ἔσχε πράγματα, οὐδ’ εἴ τισ τοῦ μακροῦ γήρωσ ἀπέλαυσεν, οἱᾶ δὴ ἀπολαύειν εἰώθασιν ἄνθρωποι, ἀλλ’ ἡγεῖσθαι τούτῳ κάλλιστ’ ἔχειν ὅστισ τὴν δοθεῖσαν ἑαυτῷ τοῦ βίου μοῖραν ἐν τοῖσ καλλίστοισ ἐξέπλησε καὶ ὅστισ ὥσπερ ποιητὴσ ποθούντων ἀκούειν ἔτι καὶ ὁρᾶν κατέλυσε τὸ δρᾶμα. ὁδὶ δὲ εὐδαίμων τε καὶ ζηλωτὸσ ἅπασι καὶ νεωτέροισ καὶ πρεσβύταισ πορεύεται, τοσαῦτα ἀπολαύσασ τοῦ βίου, ἐφ’ οἷσ μόνοισ εὐκτὸν ἦν γεννᾶσθαι, ἀπαθὴσ κακῶν, ἄπειροσ πραγμάτων, εὐκλεὴσ, ἐν λόγοισ καὶ μαθήμασι καὶ ἐπαίνοισ τραφεὶσ, ἀπὸ τῆσ φίλησ καὶ ὁμοσκήνου μητρὸσ, στειλάμενοσ παρὰ τὴν ἀρχαίαν μητέρα. εἰ δέ τῳ μὴ ἱκανῶσ δοκεῖ τῆσ δόξησ ἀπολαῦσαι, ἀναπληροῦν χρὴ νῦν ἐπικοσμοῦντασ ὡσ ἡρ́ωα. ἀπόντων δὲ ἐν ἀσφαλεῖ τῶν ἐπαίνων ἤδη ταῦτα χρὴ δοκεῖν ἀκούειν τῶν κρειττόνων, καὶ οὕτωσ ἔχοντασ τῆσ ἀληθείασ ἂν μᾶλλον τυγχάνειν νομίζειν κἀκείνῳ ποιεῖν κεχαρισμένα. λέγοντασ, ἀλλ’ εἴπερ τισ ἄλλοσ ἐν μέσοισ ἀναστρέφει τοῖσ εἰδόσι καὶ πολίταισ καὶ ξένοισ.

ὦ βιοὺσ μὲν ὡσ ἐν ἱεροῖσ καὶ τελευτήσασ κρεῖττον ἢ κατ’ ἄνθρωπον. ὦ κόσμοσ καὶ φίλοισ καὶ γένει καὶ πόλει, ὦ πρῶτα τῆσ καθ’ ἡλικίαν ἀρετῆσ ἔχων. τάδε σοι τὰ παρ’ ἡμῶν, τὰ δὲ λοιπὰ μελήσει τῇ πόλει κοινῇ.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION