헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́08́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸν Σάραπιν)

εὔδαιμόν γε τὸ τῶν ποιητῶν ἐστι γένοσ καὶ πραγμάτων ἀπήλλακται πανταχῆ. οὐ γὰρ μόνον αὐτοῖσ ἔξεστι τὰσ ὑποθέσεισ τοιαύτασ ὁποίασ ἂν αὐτοὶ βουληθῶσιν ἑκάστοτε ἐνστήσασθαι, οὔτε ἀληθεῖσ οὔτε ἐνίοτε πιθανὰσ, ἀλλ’ οὐδὲ ἐχούσασ σύστασιν τὸ παράπαν, εἴ τισ ὀρθῶσ βούλοιτο σκοπεῖν, ἀλλὰ καὶ διαχειρίζουσι ταύτασ οὕτωσ ὅπωσ ἂν αὐτοῖσ δόξῃ νοήμασί τε καὶ ἐνθυμήμασιν, ὧν ἔνια, εἴ τισ τὰ πρὸ αὐτῶν τε καὶ μετὰ ταῦτα ἀφέλοι, οὐδὲ μαθεῖν ἔστιν αὐτά γε καθ’ αὑτὰ ὅ τι δηλοῖ. ὁμοῦ δὲ πάντων λεχθέντων συνέντεσ ἀπεδεξάμεθα ὥσπερ ἀγαπήσαντεσ ὅτι συνήκαμεν. ἐνίων δὲ τὰσ ἀρχὰσ εἰπόντεσ τὸ λοιπὸν ἀφῆκαν, ὥσπερ καταγνόντεσ, τὰ δὲ τῆσ ἀρχῆσ στερήσαντεσ, ἄλλων δὲ τὰ μέσα ἐξελόντεσ, ἀποχρῆν ᾠήθησαν, ὥσπερ τύραννοί τινεσ τῶν νοημάτων ὄντεσ. ἔπειτα δὲ οὐδὲν αὐτοῖσ ἀτόλμητον οὐδ’ ἄπορόν ἐστιν, ἀλλὰ θεοὺσ ἀπὸ μηχανῆσ αἴρουσι, καὶ εἰσ πλοῦν ἐμβιβάζουσι συμπλεῖν οἷσ ἂν αὐτοῖσ δοκῇ, καὶ ποιοῦσιν οὐ μόνον συγκαθημένουσ, ἂν οὕτω τύχῃ, τοῖσ ἀνθρώποισ, ἀλλὰ καὶ συμπίνοντασ καὶ λύχνουσ ἔχοντασ φῶσ ποιοῦντασ. καὶ ταῦτα δὴ οὕτω μεγαλοπρεπεῖσ εἰσιν, ἀφ’ οὗ πᾶσ ὅδε λόγοσ ὡρμήθη, ὡσ εἰσὶν εὐδαίμονεσ κατ’ αὐτὸν τὸν Ὅμηρον ῥεῖα ζώοντεσ, ἐπειδὰν ποιῶσι τοὺσ ὕμνουσ καὶ παιᾶνασ τοῖσ θεοῖσ. αἱ δὲ στροφαὶ ἢ περίοδοι ἀπεπλήρωσαν τὸ πᾶν. καὶ Δᾶλον ἀμφιρρύταν εἰπόντεσ, ἢ Δία τερπικέραυνον, ἢ πόντον ἐρίβρομον, καὶ παρελθόντεσ ὡσ Ἡρακλῆσ εἰσ Ὑπερβορέουσ ἀφίκετο, καὶ ὡσ Ιἄμοσ ἦν μάντισ παλαιὸσ, ἢ ὡσ τὸν Ἀνταῖον Ἡρακλῆσ, ἢ Μίνωα, ἢ Ῥαδάμυνθυν προσθέντεσ, ἢ Φᾶσιν, ἢ Ἴστρον, ἢ ὡσ αὐτοὶ θρέμματα Μουσῶν εἰσι καὶ ἄμαχοί τινεσ εἰσ σοφίαν ἀναφθεγξάμενοι, αὐταρκῶσ σφίσιν ὑμνῆσθαι νομίζουσι, καὶ οὐδὲ τῶν ἰδιωτῶν οὐδεὶσ πλέον ἐπιζητεῖ παρ’ αὐτῶν. οὕτω δὲ σφόδρα αὐτοὺσ ἱεροὺσ ἄγομεν καὶ σεμνύνομεν ὥστε καὶ αὐτὸ τὸ ποιεῖν τοὺσ ὕμνουσ τοῖσ θεοῖσ καὶ προσαγορεύειν τούτοισ παρακεχωρήκαμεν, ὥσπερ προφήταισ ὡσ ἀληθῶσ οὖσι τῶν θεῶν. καὶ οὐδὲ ᾧ τὸ προσῆκον ὀρθῶσ ὑποθέσθαι καὶ διαχειρίσαι τοῖσ πᾶσιν ἐξητασμένωσ ἐστὶ καὶ διὰ πάσησ ἐλθεῖν ἀκριβείασ εἰσ ὅσον ἀνθρώπῳ δυνατὸν τέτακται, οὐδὲν ἡγούμεθα δεῖν πρόσ γε τοὺσ θεοὺσ χρῆσθαι, ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τὰ ἄλλα πάντα ἀγωνίσματα τῷ λόγῳ χρώμεθα, καὶ πανηγύρεισ τε ἐγκωμιάζομεν καὶ πράξεισ ἀνδρῶν καὶ πολέμουσ ἀφηγούμεθα, καὶ μύθουσ ποιοῦμεν, κἀν τοῖσ δικαστηρίοισ ἀγωνιζόμεθα, καὶ πρὸσ πάνθ’, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, ἡμῖν ἔπεισιν ὁ λόγοσ, πρὸσ δὲ τοὺσ θεοὺσ αὐτοὺσ τοὺσ δόντασ ἡμῖν αὐτὸν οὐ παντάπασιν ἀξιοῦμεν χρῆσθαι τούτῳ. ἀλλ’ ὑπὲρ μὲν τῶν ἱερῶν αὐτῶν καὶ τῶν τελουμένων θυσιῶν λόγῳ πεζῷ διῃρήκαμεν ἃ χρὴ ποιεῖν, νόμουσ γράψαντεσ. ὕμνουσ δὲ οὐχ ἡγούμεθα δεῖν κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον ποιεῖν.

πότερον οἱ μὲν ποιηταὶ χρῄζουσι τῶν θεῶν, ἡμεῖσ δὲ ὃ μὴ θέμισ εἰπεῖν; ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε καὶ παρ’ αὐτῶν τῶν ποιητῶν μαρτυρεῖται, ὅτι πάντεσ δὲ θεῶν χατέουσ’ ἄνθρωποι. πάντασ οὖν καὶ τιμᾶν αὐτοὺσ εἰκὸσ ἀπὸ τῆσ ὑπαρχούσησ ἑκάστοισ δυνάμεωσ. ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ μόνοι θεοφιλεῖσ εἰσι καὶ παρὰ τούτων οἱ θεοὶ ἥδιστα δέχονται τὰ δῶρα; τί οὖν οὐ καὶ ἱερέασ τῶν θεῶν μόνουσ τοὺσ ποιητὰσ ἐποιήσαμεν; ἀλλ’ ὅτι νὴ Δία καὶ οἱ προφῆται τῶν θεῶν ὁπόσοι μαντικοὶ μέτρῳ σημαίνουσιν ἃ χρὴ ποιεῖν; τὰ δέ γε πλείω νὴ Δία χωρὶσ μέτρου ἡ πρόμαντισ αὐτὴ ἡ ἐν Δελφοῖσ, αἱ ἐν Δωδώνῃ ἱέρειαι, Τροφώνιοσ, τὰ ἐξ Ἀσκληπιοῦ καὶ Σαράπιδοσ ὀνείρατα. ἀλλὰ μὴν κατὰ φύσιν γε μᾶλλόν ἐστιν ἀνθρώπῳ πεζῷ λόγῳ χρῆσθαι, ὥσπερ γε καὶ βαδίζειν, οἶμαι, μᾶλλον ἢ ὀχούμενον φέρεσθαι. οὐ γὰρ μέτρα πρῶτον ἐγένετο, εἶθ’ οὕτωσ εὑρέθη λόγοσ καὶ διαλέγεσθαι, οὐδὲ ποιηταὶ γενόμενοι τὰ ὀνόματα οἷσ δεῖ χρῆσθαι διέθηκαν, ἀλλ’ ὄντων ὀνομάτων καὶ λόγου πεζοῦ χάριτόσ τινοσ ἕνεκα καὶ ψυχαγωγίασ ἡ τούτων ἐργάτισ ὕστερον εἰσῆλθε ποιητική.

καὶ μάλιστα οὐδ’ ὀκνητέον διὰ τὴν τοῦ ὀνόματοσ εὐφημίαν, ὡσ τῶν ποιητῶν μόνων εἰδότων τὸ μέτρον τῶν λόγων. ὥστ’ εἰ τὴν φύσιν τιμῶμεν, τὴν αὐτῶν τῶν θεῶν διάταξιν καὶ βούλησιν τιμῶντεσ ἂν εἰήμεν καὶ τὸ πρότερον καὶ πρεσβύτερον καὶ κατ’ αὐτοὺσ ἄμεινον τοὺσ ποιητὰσ τιμιώτερον ἂν ποιοῖμεν τῇ τοιᾷδε προσρήσει προσαγορεύοντεσ τοὺσ ἅπαντα ταῦτα διαθέντασ θεοὺσ, ὥσπερ γε καὶ ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἄνευ μέτρων προσαγορεύοντεσ οὐκ αἰσχυνόμεθα. ταῦτα οὐ τὸ τῶν ποιητῶν ἀτιμάζων γένοσ εἶπον οὐδ’ ἀφαιρούμενοσ ἣν ἔχει τάξιν, ἀλλ’ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐκείνοισ συγκεχωρημένων ἀποδεικνὺσ ὅτι καὶ ταῦτα δικαίωσ ἂν προσνομίζοιμεν ὥσπερ ἱερεῖα πρὸσ τοῖσ οὖσι. καὶ εἰ τὸ κατὰ φύσιν ἐφ’ ὅτου ποτ’ ἂν εἴπῃσ μᾶλλον κεχαρισμένον τοῖσ θεοῖσ, μᾶλλον ἂν ἐκ τῶν εἰκότων χαριζοίμεθα αὐτοῖσ οὕτω τιμῶντεσ ἢ ’κείνωσ, καὶ μᾶλλόν γ’ ἂν ἡμᾶσ οἱ θεοὶ τιμῷεν, εἰ τὰ πρεσβεῖα ἀποδιδοῖμεν τοῖσ αὐτοῖσ οἷσπερ ἐκεῖνοι, ἐπεὶ καὶ τὸ μέτρον αὐτὸ τὴν μὲν εὐφημίαν τοῦ ὀνόματοσ τοῖσ ποιηταῖσ νέμει, τῇ δὲ χρείᾳ πολὺ μᾶλλον ἡμέτερόν ἐστιν. ἐκεῖ μὲν γὰρ τὸ ἔποσ ἰαμβεῖον μετρεῖ μόνον, εἰ πληροῖ τὸν τόνον, ἐνταῦθα δὲ ὅλον καταμετρεῖ τὸν λόγον καὶ διὰ παντὸσ ὡσ ἀληθῶσ δίεισι, καὶ ἄρχεταί γε εὐθὺσ ἐκ τοῦ ὀνόματοσ. οὔτε γὰρ ὑπερβαλεῖν οὔτ’ ἐνδοτέρω τῆσ ἀξίασ ἐλθεῖν ἐᾷ, ἀλλ’ ἑκάστῳ τὸ γιγνόμενον ἀποδιδόναι κελεύει. ἔπειτα παρεμβαλεῖν οὐκ ἐᾷ περιττὰ, ὃ γελοῖόν ἐστιν, ἕνεκα τοῦ μέτρου· ἔπειτα ἐπὶ τὰσ περιόδουσ ἐλθὸν ἀπαιτεῖ τὸ αὔταρκεσ, ἁπάντων, οἶμαι, μέτρων χαλεπώτατον, καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἂν δὴ τοῦθ’ ὃ προεῖπον, εἰ τὰ σύμπαντα συμμετρίαν ἔχει, καὶ τὸν σκοπὸν τὸν προτεθέντα εἰ πεπλήρωκεν ἐπισκοπεῖ. ὥσπερ οὖν τὰ κατ’ ἀγορὰν μέτρα οἷσ νομίζομεν ἔστιν, οἶμαι, τοῦθ’ ὃ καλεῖται, οὐ μέντοι τό γε τοῦ μέτρου τυγχάνειν παρὰ τοῖσ καπήλοισ μάλιστ’ ἂν φήσαιμεν εἶναι, ὅτι χοίνικα καὶ κοτύλην κέκτηνται, ἀλλὰ ταῦτα μέν ἐστι τὰ καθ’ ἕκαστα μέτρα, μᾶλλον δὲ ὀνόματα ὡσ εἰπεῖν μέτρου, τὸ δὲ ὅλον μέτρον, εἰσ ὃ καὶ τούτων δεῖ πολλάκισ καὶ πρὸσ ὃ πάντα ἀναφέρειν χρὴ περὶ παντὸσ πράγματοσ καὶ τὸ ὡσ ἀληθῶσ τοῦ παντὸσ ἄξιον καὶ φέρον εἰσ ἀρετὴν ἄλλο τι καὶ εἰδέναι καὶ ἔχειν φαῖμεν ἂν, οὕτω καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὰ μέτρα παρὰ τοῖσ ποιηταῖσ τὰ καθ’ ἕκαστα, οἶμαι, ταῦτα, οὐ μέντοι τό γε ὅλον μέτρον παρ’ αὐτοῖσ. ἔνι γὰρ καὶ χωρὶσ μέτρων τῶν γε τοιούτων τυγχάνειν τοῦ μέτρου καὶ τοὐναντίον, ὥσπερ ἰατρὸν ἄνευ σταθμῶν καὶ μέτρων ἔνεστι τὸ δέον συλλογίσασθαι καὶ αὖ τὸν τούτοισ χρώμενον διαμαρτεῖν ἀπειρίᾳ τοῦ πράγματοσ εἰσ ὃ δεῖ τῶν μέτρων.

καὶ πάντα γὰρ πανταχοῦ διὰ σοῦ τε καὶ διὰ σὲ ἡμῖν γίγνεται ἃ μάλιστ’ ἂν ἡμῖν γίγνεσθαι βουλοίμεθα. ἐγὼ δὲ οὐκ ἀγνοῶ μὲν, ὅπερ εἶπον, ὡσ πολὺ ῥᾷον δι’ ᾠδῆσ ἢ λόγῳ ταῦτα ποιεῖν, καὶ ὡσ τοῖσ ποιηταῖσ παρακεχώρηται τῶν τοιούτων ἀγωνισμάτων· εἰκότωσ. πολλὰ γὰρ αὐτοῖσ ὑπάρχει πλεονεκτήματα καὶ εἰσὶν αὐτοκράτορεσ ὅ τι ἂν βούλωνται ποιεῖν. ἡμῖν δὲ οὔτε ἀνοῖξαι πίθον ὕμνων οὔθ’ ἁρ́μα μουσαῖον οὔθ’ ὁλκάδα μυριοφόρον οὔτε νεφέλασ, οὐ γρῦπασ οὐδὲ τῶν τοιούτων οὐδὲν ἔξεστιν εἰπεῖν, οὔτε θρασύνασθαι οὔτ’ ἐπεμβαλεῖν λόγον ἔξω τοῦ πράγματοσ, ἀλλ’ ὡσ ἀληθῶσ δεῖ μένειν ἐν τῷ μέτρῳ καὶ μεμνῆσθαι παρὰ πάντα ἑαυτοῦ, οἱο͂ν ἐπὶ στρατείασ τὴν τάξιν φυλάττοντα. ὅμωσ δὲ πειρατέον τήν γε πρόσρησιν ἐκτελέσαι, ἄλλωσ τε καὶ εὐχὴν ἀποπληροῦντασ, ἐπειδήπερ ἐσώθημεν, καὶ ἅμα διατρίβειν περὶ μέτρου διαλεγομένουσ οὐ συμβαῖνόν ἐστιν. εἰε͂ν. σὲ γὰρ δὴ πᾶσ τισ ἐν παντὶ καιρῷ βοηθὸν καλεῖ, Σάραπι· δὸσ λέξαι τὸν λόγον εὐμενῶσ, πάντωσ οὐδέν γε σοὶ ἀδύνατον, ἀρχήν τε ἥτισ σοι φίλη πορίζειν, καὶ ὥσπερ τὰ πρῶτα ἔδωκασ, οὕτω καὶ τὰ δεύτερα εἰσακούσασ γενοῦ. ὅστισ μὲν δὴ καὶ ἥντινα τὴν φύσιν ἔχων ἐστὶν ὁ θεὸσ ἱερεῦσί τε καὶ λογίοισ Αἰγυπτίων παρείσθω λέγειν τε καὶ εἰδέναι, ὅσων δὲ καὶ οἱών ἀγαθῶν αἴτιοσ ἀνθρώποισ δείκνυται, ἀρκούντωσ τ’ ἂν ἐγκωμιάζοιμεν ὡσ ἐν τῷ παρόντι λέγοντεσ καὶ ἅμα καὶ τὴν φύσιν αὐτοῦ διὰ τῶν αὐτῶν τούτων ἔξεστιν ἐπισκοπεῖσθαι.

ἂν γὰρ ἃ δύναταί τισ καὶ διαδίδωσιν εἴπωμεν, καὶ τὸ ὅστισ ἐστὶ καὶ τὸ ἥντινα ἔχει τὴν φύσιν σχεδὸν εἰρήκαμεν. οὐ γὰρ ἀλλοῖόσ ἐστιν ἢ οἱο͂σ ἐκ τῶν ἔργων ἐπιφαίνει καὶ δείκνυται. τίνα οὖν ἔργα Σαράπιδοσ; οὐκ ἀνθρωπείασ μοι δοκεῖ δεῖσθαι τοῦτ’ ἔτι τῆσ ἀποκρίσεωσ. ἀλλ’ Ὅμηροσ δέκα γλώττασ καὶ δέκα στόματα οὐκ ἄν φησιν οἱο͂́σ τε εἶναι λαβὼν τὸν τῶν νεῶν ἀριθμὸν εἰπεῖν ὅσαι τοῖσ Ἀχαιοῖσ εἵποντο, εἰ μὴ αἱ Μοῦσαι εἴποιεν αὐτῷ καὶ ἡγήσαιντο τοῦ λόγου· ἐμοὶ δὲ τὰ τοῦ μεγίστου τῶν θεῶν ἔργα τε καὶ δῶρα εἰσ ἀνθρώπουσ ἀεὶ τελούμενα ἦ που σφόδρα ἀμήχανον ἁπάντων ἀνθρώπων στόματα καὶ πᾶσαν ὅση ἀνθρωπίνη φωνὴ κτησαμένῳ, εἰ μὴ θεοί τινεσ ὡσ ἀληθῶσ ἡγεμόνεσ τῷ λόγῳ γένοιντο. καὶ δὴ θεοὶ μὲν κεκλήσθων αὖθισ, τὰ δὲ ἔργα τοῦ θεοῦ λέγωμεν· βούλεται γὰρ καὶ δίδωσι λέγειν αὐτοῖσ οἷσ ὁ τῶν ἀνθρώπων βίοσ διοικεῖται καὶ σώζεται, ταῦτά ἐστιν ἔργα Σαράπιδοσ. ἀρκτέον δὲ, φασὶν, ἐξ ἀρχῆσ. τρία ταῦτα ἐπὶ παντὸσ ἀνθρώπου θεωρεῖται καὶ συνέχει τὸν βίον, ψυχὴ, σῶμα, ὅσα τούτων ἐκτὸσ εἰσ χρείαν ἔρχεται. τούτοισ δὴ πᾶσιν ἐφέστηκεν οὗτοσ ὁ θεὸσ, ἐξ ἀρχῆσ τε ἡμᾶσ ἄγων εἰσ φῶσ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἀρχὴν καὶ γενομένοισ ὅπωσ ἕκαστα ὑπάρξει προνοούμενοσ, τὴν μὲν ψυχὴν σοφίᾳ κοσμῶν ἡμῶν, ἣ μόνη τὴν πρὸσ θεοὺσ συγγένειαν ἀνθρώποισ δείκνυσι καὶ ᾗ τῶν ἄλλων θνητῶν ἢ ζώων διαφέρομεν, ἣ θεῶν τε αὐτῶν ἔννοιαν ἔδωκεν ἀνθρώποισ καὶ ἱερὰ καὶ τελετὰσ καὶ τιμὰσ πάσασ εὑρ͂εν, ἔτι δὲ νόμουσ καὶ πολιτείαν καὶ μηχανήματα πάντα καὶ τέχνασ πάσασ ἐδίδαξε καὶ κατεστήσατο, καὶ ψευδοῦσ καὶ ἀληθοῦσ ἔδωκε διάγνωσιν, ὡσ δ’ εἰπεῖν, ἐποίησε τὸν βίον· τὴν μὲν δὴ ψυχὴν, ὅπερ εἶπον, σοφίᾳ καθαίρων, τὸ δὲ σῶμα ὑγίειαν διδοὺσ σώζει, ἧσ χωρὶσ οὔτε τοῖσ τῆσ ψυχῆσ ἀγαθοῖσ χρῆσθαι οὔτ’ ἄλλησ οὐδεμιᾶσ εὐτυχίασ ἀπολαύειν ἔστι.

τοσαύτην δ’ ἔχει δύναμιν καὶ τιμὴν παρὰ θεοῖσ καὶ ἀνθρώποισ ὥστε ἐκ μὲν θεῶν οἴκων οὐδὲ ἐξέρχεται, οὐ πρότερόν γε ἢ ἄστρα τε ἐξ οὐρανοῦ καὶ αὐτὸσ οὐρανὸσ ἐξέλθοι ποτ’ ἂν τῆσ αὑτοῦ χώρασ, ἀνθρώπων δὲ οὓσ ἂν προλίπῃ ζῶντεσ οἰκτείρονται μᾶλλον ἢ τελευτήσαντεσ. μόνοσ δὲ ὁμοίωσ μὲν βασιλεῦσιν, ὁμοίωσ δὲ ἰδιώταισ τίμιοσ, ὁμοίωσ δὲ σοφοῖσ καὶ φαύλοισ, καὶ μεγάλοισ καὶ ἐλάττοσι, καὶ καλῶσ καὶ τοὐναντίον πράττουσι, τοῖσ μὲν τῆσ ὑπαρχούσησ εὐδαιμονίασ ὄνησιν διδοὺσ, τοῖσ δὲ ἀντὶ τῶν ἄλλων δυσχερῶν μόνοσ γιγνόμενοσ. τὴν δ’ αὖ μεθ’ ὑγίειαν περισπούδαστον ἀνθρώποισ χρημάτων κτῆσιν καὶ ταύτην Σάραπισ δίδωσιν ἄνευ πολέμων καὶ μάχησ καὶ κινδύνων· οὕτω διὰ παντὸσ ἡμῖν εὐμενήσ ἐστι τοῦ βίου καὶ οὐδεμία ἀργὸσ χώρα παρείθη τῷ θεῷ τούτῳ, ἀλλὰ μεθ’ ὧν ἄνθρωπον δεῖ νοεῖν, πάνθ’ οὗτοσ ἐξετάζει καὶ κατὰ πᾶν μέροσ εὐεργεσίαν ἔχει, ἀπὸ τῆσ ψυχῆσ ἀρξάμενοσ καὶ τελευτῶν εἰσ τὰσ ἔξωθεν εὐπορίασ. καὶ πεποίηκεν ἡμῖν οἱο͂ν ἁρμονίαν τὸν βίον καὶ συνῆψε ταῖσ δωρεαῖσ, σοφίασ ἐρᾶν δι’ ὑγιείασ ποιήσασ, ὑγίειαν δὲ ἡδίω σὺν εὐπορίᾳ καταστήσασ, τῷ δὲ μέσῳ τὰ ἄκρα οἱο͂ν γόμφῳ συλλαβὼν καὶ βεβαιωσάμενοσ τῇ ὑγιείᾳ τὰ τῆσ ψυχῆσ ἀγαθὰ καὶ τὴν τῶν ὄντων ὄνησιν. πῶσ οὖν οὐ τοῦτον ἀνακηρύττειν χρὴ ἐν πανηγύρεσί τε καὶ πάσαισ ἡμέραισ κηδεμόνα καὶ σωτῆρα πάντων ἀνθρώπων αὐτάρκη θεόν; καὶ μὴν καὶ τὰ ὅλα γε τοῦ βίου μέτρα συνέχων ἀνθρώποισ καὶ ταμίασ ὢν τοῦ βιωσίμου, κατὰ τοῦτ’ ἂν δικαίωσ ἅπαντα περιειληφέναι νομίζοιτο καὶ πάντα οἱο͂ν κυβερνᾶν ἡμῶν τὸν βίον.

οἱ μὲν δὴ τῆσ μεγάλησ πρὸσ Αἰγύπτῳ πόλεωσ πολῖται καὶ ἕνα τοῦτον ἀνακαλοῦσι Δία, ὅτι οὐκ ἀπολέλειπται δυνάμει περιττῇ, ἀλλὰ διὰ πάντων ἥκει καὶ τὸ πᾶν πεπλήρωκε. τῶν μὲν γὰρ ἄλλων θεῶν διῄρηνται αἱ δυνάμεισ τε καὶ αἱ τιμαὶ, καὶ ἄλλουσ ἐπ’ ἄλλα ἄνθρωποι καλοῦσιν, ὁ δὲ ὥσπερ κορυφαῖοσ πάντων ἀρχὰσ καὶ πέρατα ἔχει. μόνοσ δὲ καὶ ἕτοιμοσ τῷ τινὸσ δεομένῳ τοῦτον καλεῖν· ὥστε καὶ ἄνθρωποι περὶ μὲν τῶν ἄλλων οὐ κατὰ τὰ αὐτὰ φέρονται, ἀλλὰ τιμῶσιν ἄλλοι ἄλλουσ θεοὺσ, τοῦτον δὲ μόνον πάντεσ ὁμοίωσ τοῖσ σφετέροισ νομίζουσι. διὰ γὰρ τὸ τὰσ πάντων ἔχειν δυνάμεισ οἱ μὲν ἀντὶ πάντων τοῦτον θεραπεύουσιν, οἱ δὲ οἷσ νομίζουσιν ἐφ’ ὁτῳοῦν καὶ τοῦτον προσνομίζουσιν ὡσ κοινὸν ἁπάσησ ὄντα τῆσ γῆσ ἐξαίρετον. οὐ μόνον δὲ τὰσ ἐν τῇ γῇ πάσασ ἔχει δυνάμεισ οὗτοσ εἷσ ὢν καθ’ ἑκάστην, οὐδ’ ὥσπερ ἄλλοσ ἄλλῃ τέτακται θεὸσ, οὐδὲ κατὰ τὸν Ὁμήρου κλῆρον τριῶν μοῖραν ἔλαχε λαβὼν, ὡσ τὸν Δία καὶ τὸν Ποσειδῶ καὶ τὸν Πλούτωνα ἐκεῖνοσ ἔφη διαλαχεῖν, ἀλλὰ καὶ ἐν θαλάττῃ μέγασ οὗτοσ ὁ θεὸσ καὶ ὁλκάδεσ καὶ τριήρεισ ὑπὸ τούτῳ κυβερνῶνται καὶ ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλαισ, ἐκείνῳ μέλειν γῆσ καὶ θαλάττησ ἀνάγκησ λόγοσ αἱρεῖ. Ὅμηροσ μὲν οὖν ἔφη τὴν γῆν ἐπίκοινον λελεῖφθαι καὶ τὸν Ὄλυμπον τοῖσ θεοῖσ, ὁ δὲ γῆσ τε κληροῦχοσ αὐτὸσ διαφέρων καὶ τῶν ἰδίων αὖ τῶν ἄλλων μερῶν κοινωνὸσ ἑκάστῳ προσφαίνεται, πάντα αὐτὸσ εἷσ ὢν ἅπασιν, εἷσ ταυτὸν δυνάμενοσ, πάσασ πράξεισ καὶ πάσασ εὐπορίασ ἐν ἅπασι καιροῖσ καὶ τόποισ συγκατεργαζόμενοσ, γῆσ καὶ θαλάττησ, φαῖεν ἂν ποιηταὶ, κλῇδασ ἔχων, ἐπεὶ καὶ μετὰ τὴν ἀναγκαίαν τοῦ βίου τελευτὴν ἔτι οὗτοσ ἄρχων ἀνθρώποισ μένει. καὶ παρὰ τοῦτον δεῖ βαδίζειν παρ’ αὐτοῦ, τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον οἴκοθεν οἴκαδε, ὡσ αὐτόν.

χώρουσ τε ὁ διαιρῶν ἑκάστοισ οὗτόσ ἐστι πρὸσ ἀξίαν τῆσ ἐν τῇ γῇ διαίτησ καὶ δίκησ τῆσ τῶν ὕστερον γιγνομένων, ἡμέρασ μὲν τὰ ὑπὲρ γῆσ ἐπιὼν, νυκτὸσ δὲ τὰσ ἀθεάτουσ ζῶσι κρίσεισ ποιούμενοσ, σωτὴρ αὐτὸσ καὶ ψυχοπομπὸσ, ἄγων εἰσ φῶσ καὶ πάλιν δεχόμενοσ, πανταχῆ πάντασ περιέχων. εἰ δέ του θεῶν, καὶ Σαράπιδοσ μνησθεὶσ ἀνὴρ εὐθυμίασ ἅμα καὶ δέουσ ἐμπίπλαται. φιλανθρωπότατοσ γὰρ θεῶν καὶ φοβερώτατοσ αὐτὸσ, τὸν λυσιτελῆ φόβον ἀνθρώποισ ἔχων, ὅπωσ μήτε ποιήσουσι μήτε πείσονται κακῶσ ἀλλήλουσ μηδ’ ὑπ’ ἀλλήλων. πρὸσ δ’ οὖν τὸν ἔλεον μᾶλλον τέτραπται καὶ ὅπερ εἶπε περὶ πάντων τῶν θεῶν Ὅμηροσ, στρεπτοὺσ εἶναι καὶ παραιτητοὺσ, μάλιστα οὗτοσ βεβαιοῖ, τοσαύτασ στρέφεται στροφὰσ ἐπὶ σωτηρίᾳ τῶν ἀεὶ δεομένων. καὶ τοίνυν καὶ θυσιῶν μόνῳ τούτῳ θεῷ διαφερόντωσ κοινωνοῦσιν ἄνθρωποι τὴν ἀκριβῆ κοινωνίαν, καλοῦντέσ τε ἐφ’ ἑστίαν καὶ προϊστάμενοι δαιτυμόνα αὐτὸν καὶ ἑστιάτορα, ὥστε ἄλλων ἄλλουσ ἐράνουσ πληρούντων κοινὸσ ἁπάντων ἐράνων οὗτόσ ἐστι πληρωτὴσ, συμποσιάρχου τάξιν ἔχων τοῖσ ἀεὶ κατὰ ταυτὸν συλλεγομένοισ. ὥσπερ Ὅμηροσ ἔφη τὴν Ἀθηνᾶν αὐτὴν ἅμα σπένδειν τε καὶ τελεῖν ἕκαστα, αὐτὸσ ὢν ὁμόσπονδόσ τε καὶ ὁ τὰσ σπονδὰσ δεχόμενοσ, ἐπὶ κῶμόν τε ἀφικνούμενοσ καὶ καλῶν ὡσ αὑτὸν κωμαστὰσ, οἳ χορεύοντεσ ὑπ’ αὐτῷ τὴν ἀδεᾶ κακῶν χορείαν, ἅμα τοῖσ στεφάνοισ τὴν ἀγαθὴν εὐθυμίαν οἴκαδε εἰσενεγκάμενοι, τὴν δευτέραν ἀποδιδόασιν ἐπικαλεσάμενοι. παραπλησία δὲ καὶ ἡ κατὰ τὰ ἄλλα πρὸσ αὐτὸν κοινωνία ὁμότιμοσ, οὐ πρὸσ ὁμότιμον, οἱο͂ν ἐμπόρων καὶ ναυκλήρων, οὐ μόνον δεκάτασ ἀναγόντων, ἀλλὰ καὶ μερίτην ἐξ ἴσου ποιουμένων, ὥσπερ συνέμπορον καὶ κοινωνὸν τῶν διὰ μέσου πάντων· ἐπὶ τοσοῦτον ἀνθρώποισ ἐγκαταμέμικται.

οὗτόσ ἐστιν ὁ τῷ ὄντι ταμίασ ἀνέμων πολὺ μᾶλλον ἢ ὁ νησιώτησ, ὃν Ὅμηροσ ἐποίησεν, οὗτοσ κύριοσ ἠμὲν παυέμεναι ἠδ’ ὀρνύμεν ὅν κ’ ἐθέλῃσιν· οὗτοσ ὕδωρ ἀνῆκε πότιμον ἐν μέσῃ θαλάττῃ, οὗτοσ κειμένουσ ἀνέστησεν, οὗτοσ περισπούδαστον ἡλίου φῶσ τοῖσ θεαταῖσ ἔδειξεν, ὧν ἱεραὶ θῆκαι βίβλων ἱερῶν ἀπείρουσ ἀριθμοὺσ ἔχουσι. μεσταὶ δὲ ἀγοραὶ, φασὶ, καὶ λιμένεσ καὶ τὰ εὐρύχωρα τῶν πόλεων τῶν καθ’ ἕκαστα ἐξηγουμένων. ἐμοὶ δ’ ἐγχειροῦντι λέγειν ἀπέραντον ἡμερῶν πλῆθοσ ἐπιρρυὲν ἀτέλεστον ὁμοίωσ ἕξει τὸν κατάλογον. οὐδὲ γὰρ ἕστηκεν αὐτοῦ τὰ ἔργα, οὐδὲ τοσαῦτά ἐστιν ὁπόσα γέγονεν, ἀλλ’ ἐφ’ ἡμέρᾳ καὶ νυκτὶ πρόσεισιν ἄλλα ἐπ’ ἄλλοισ. καὶ ὥσπερ τοῦ παντὸσ αἰῶνοσ καθ’ ἡμέραν ἑκάστην προϊόντοσ οὐκ ἔστιν εἰπεῖν τὸ ἀπανηλωμένον, ἀλλ’ ἀεὶ τὸ ἴσον λείπεται, οὕτωσ οὐδ’ ὧν ὁ θεὸσ ἔργων ἐργάζεται οὐκ ἔνεστιν εἰπεῖν πότερ’ ἃ εἰλήφαμέν ἐστι τὰ πλείω, ἢ τὰ μέλλοντα ἔσεσθαι· τοσαῦτα γίγνεται. εἰ δή τισ οὖν ταῦτα καταλέγειν ἐπιχειροίη, τὰ ἐκφεύγοντα διώξεται, οἱο͂ν οἱ τὰ τῶν ποταμῶν ῥεύματα κατόπιν διώκοντεσ, καὶ ὅμοιον ποιήσει ὥσπερ ἂν εἰ πάντα τὸν αἰῶνα ἀξιοίη ζῆν· πάντωσ γὰρ αὐτῷ δεήσει. ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἀνὰ χρόνουσ ἄλλα ἄλλοι βοήσονται, οἱ μὲν ἐν σφίσιν αὐτοῖσ, οἱ δὲ ἐν ἑτέροισ ὁρῶντεσ γιγνόμενα. καὶ ἡμῖν ἤδη προειρήσθω κοινῷ λόγῳ ὥσπερ ἐν σπονδῶν ἀπαγγελίᾳ. πάντωσ οὐ δέοσ μὴ ψευσώμεθα. ὃ δ’ οὖν ὑπεθέμεθα ἐν ἀρχῇ, διὰ πάντων δείκνυται, οἷσ τὸ ἀνθρώπειον φῦλον ἄγεται, ταῦτ’ εἶναι ἔργα Σαράπιδοσ καὶ μηδέποτε ἐκφεύγειν ἡμᾶσ τὸ τούτου κράτοσ, ἀλλὰ καὶ σώζειν, καὶ ὕστερον εἶναι τὴν παρὰ τούτου πρόνοιαν. προέστηκε δὲ καὶ πάντων ζώων γενέσεωσ καὶ τροφῆσ, καὶ πολλὰ τῶν ἱερῶν θρεμμάτων, ὥσπερ ἄνθρωποι, πρὸσ τοῦτον διαιτᾶται.

οὗτοσ ἄγει Νεῖλον ὡρ́ᾳ θέρουσ, οὗτοσ χειμῶνοσ ἀνακαλεῖ, οὗτοσ δύο καὶ τετταράκοντα ἱερὰ κατ’ Αἴγυπτον, οὗτοσ πάντασ τοὺσ ἐν τῇ γῇ νεὼσ συνέχει τε καὶ κοσμεῖ, φύλαξ τῶν φανερῶν καὶ τῶν ἀπορρήτων, ἡγεμὼν ἀνθρώπων καὶ δαιμόνων· καὶ ἡμῶν ἤδη μεταστρέψει τὸν λόγον πρὸσ αὑτὸν, καὶ προσειποῦσιν ὡρ́α κατεπαύειν. ὦ τὴν καλλίστην ὧν ἐφορᾷσ κατέχων πόλιν, ἥ σοι τὴν δι’ ἔτουσ πανήγυριν πληροῖ, ὦ κοινὸν ἅπασιν ἀνθρώποισ φῶσ, ἡμῖν τε δὴ πρώην περιφανῶσ γενόμενοσ, ὅτ’ ἐπιρρεούσησ τῆσ θαλάττησ καὶ πολλῆσ πάντοθεν αἰρομένησ καὶ οὐδενὸσ ὁρωμένου πλὴν τοῦ μέλλοντοσ καὶ σχεδὸν ἤδη παρόντοσ ὀλέθρου, χεῖρα ἀντάρασ, οὐρανόν τε κεκρυμμένον ἐξέφηνασ καὶ γῆν ἔδωκασ ἰδεῖν καὶ προσορμίσασθαι, τοσοῦτον παρ’ ἐλπίδα ὥστ’ οὐδ’ ἐπιβᾶσι πίστισ ἦν. τούτων τε δή σοι πολλὴ χάρισ, ὦ πολυτίμητε, καὶ τὰ νῦν μὴ πρόῃ με, ἀλλ’ ἀνάσωσον βεβαίωσ, τόν τε ὕμνον τόνδε ὡσ ἐν τοιούτοισ πεποιημένον προσοῦ φαιδρῶσ, χαριστήριον μὲν ἐκείνων τῶν ἔμπροσθεν, ἱκετηρίαν δὲ καὶ παράκλησιν περὶ τῶν μελλόντων, ἡδίω καὶ βελτίω τῶν παρόντων γενέσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Εἰσ τὸν Σάραπιν

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸν Σάραπιν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION