Aristides, Aelius, Orationes, Λαλιὰ εἰσ Ἀσκληπιόν

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λαλιὰ εἰσ Ἀσκληπιόν)

ὦ πολλὰ δὴ πολλάκισ ἐν νυξί τε καὶ ἡμέραισ ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ κληθεὶσ ὑφ’ ἡμῶν, Ἀσκληπιὲ δέσποτα, ὡσ ἀσμένοισ καὶ ὑπερποθοῦσιν ἔδωκασ ἡμῖν οἱο͂ν ἐκ πελάγουσ πολλοῦ καὶ κατηφείασ λιμένοσ τε λαβέσθαι γαληνοῦ καὶ προσειπεῖν τὴν κοινὴν τῶν ἀνθρώπων ἑστίαν, ἧσ ἀτέλεστοσ μὲν οὐδεὶσ δή που τῶν ὑφ’ ἡλίῳ, διισχυρίσασθαι δὲ ἔστιν ὡσ Ἑλλήνων γε οὐδείσ πω πλείω μέχρι τοῦδε ἀπέλαυσε. καὶ γὰρ εἰ σφόδρα εἰωθότι ταῦτα ἐμοὶ λέγειν, ὀκνητέον γε οὐδὲν μᾶλλον. οὔκουν τάσ γε προσρήσεισ τὰσ ἐφ’ ἡμέρᾳ ταύτασ ἐλλείπομεν φεύγοντεσ τὴν συνήθειαν, ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτὸ τοῦτο φυλάττομεν, ὅτι εἰθίσθημεν ἐξ ἀρχῆσ. ἐμοὶ δὲ ἐπιμελὴσ μὲν δή που καὶ ἡ διὰ τῶν θυμάτων τε καὶ θυμιαμάτων χάρισ τε καὶ τιμὴ, εἴτε κατὰ τὴν Ἡσιόδου παραίνεσιν γιγνομένη εἴτε καὶ προθυμότερον τῆσ δυνάμεωσ. ἡ δ’ ἐπὶ τοῦ λόγου μοι πολὺ δὴ μάλιστα προσήκειν φαίνεται.

εἰ γὰρ οὖν ὅλωσ μὲν κέρδοσ ἀνθρώπῳ τοῦ βίου καὶ ὡσπερεὶ κεφάλαιον ἡ περὶ τοὺσ λόγουσ διατριβὴ, τῶν δὲ λόγων οἱ περὶ τοὺσ θεοὺσ ἀναγκαιότατοι, φαίνεται δὲ ἡμῖν γε καὶ τὸ κατ’ αὐτοὺσ τοὺσ λόγουσ παρ’ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ γενόμενον, οὔτε τῷ θεῷ καλλίων χάρισ, οἶμαι, τῆσ ἐπὶ τῶν λόγων οὔτε τοῖσ λόγοισ ἔχοιμεν ἂν εἰσ ὅ τι κρεῖττον χρησαίμεθα. καὶ δὴ λέγωμεν ἀπ’ ἀρχῆσ ἀρξάμενοι, κοινὰ μὲν οἶδ’ ὅτι καὶ βοώμενα, πῶσ γὰρ οὔ; τοσούτῳ δ’ ἡμῖν δικαιότερα, ὅσῳ προστιθέντεσ καὶ πλεονάζοντεσ ταῖσ θεραπείαισ ἀμείνουσ ἂν εἰήμεν ἢ παραλείποντεσ ἃ μηδεὶσ τῶν πάντων ἀξιοῖ σιγᾶν. Ἀσκληπιοῦ δυνάμεισ μεγάλαι τε καὶ πολλαὶ, μᾶλλον δ’ ἅπασαι, οὐχ ὅσον ὁ τῶν ἀνθρώπων βίοσ χωρεῖ. καὶ Διὸσ Ἀσκληπιοῦ νεὼν οὐκ ἄλλωσ οἱ τῇδε ἱδρύσαντο. ἀλλ’ εἴπερ ἐμοὶ σαφὴσ ὁ διδάσκαλοσ, εἰκὸσ δὲ παντὸσ μᾶλλον, ἐν ὅτῳ δὲ ταῦτ’ ἐδίδαξε τρόπῳ καὶ ὅπωσ ἐν τοῖσ ἱεροῖσ λόγοισ εἴρηται, οὗτόσ ἐσθ’ ὁ τὸ πᾶν ἄγων καὶ νέμων σωτὴρ τῶν ὅλων καὶ φύλαξ τῶν ἀθανάτων, εἰ δὲ θέλεισ τραγικώτερον εἰπεῖν, ἔφοροσ οἰάκων, σώζων τά τε ὄντα ἀεὶ καὶ τὰ γιγνόμενα. εἰ δ’ Ἀπόλλωνοσ παῖδα καὶ τρίτον ἀπὸ Διὸσ νομίζομεν αὐτὸν, αὖθισ αὖ καὶ συνάπτομεν τοῖσ ὀνόμασιν, ἐπεί τοι καὶ αὐτὸν τὸν Δία γενέσθαι λέγουσί ποτε, πάλιν δὲ αὐτὸν ἀποφαίνουσιν ὄντα τῶν ὄντων πατέρα καὶ ποιητήν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν, ὥσ φησι Πλάτων, ὅπωσ αὐτοῖσ τοῖσ θεοῖσ φίλον ἐχέτω καὶ λεγέσθω. ἐπανέλθωμεν δὲ ὅθεν ἐξέβημεν. πάσασ ἔχων ὁ θεὸσ τὰσ δυνάμεισ διὰ πάντων ἄρα εὐεργετεῖν προείλετο τοὺσ ἀνθρώπουσ ἑκάστῳ τὰ προσήκοντα ἀποδιδούσ. μεγίστην δὲ καὶ κοινοτάτην εὐεργεσίαν εἰσ ἅπαντασ κατέθετο ἀθάνατον ποιήσασ τὸ γένοσ τῇ διαδοχῇ, γάμουσ τε καὶ παίδων γενέσεισ καὶ τροφῶν ἀφορμὰσ καὶ πόρουσ διὰ τῆσ ὑγιείασ ἐργασάμενοσ. τὰ δ’ ἐν μέρει πρὸσ ἄνδρα ὁρῶν ἤδη διεδίδου, οἱο͂ν δὴ τέχνασ καὶ ἐπιτηδεύματα καὶ βίουσ πάντασ, κοινῷ τινι φαρμάκῳ πρὸσ ἅπαντασ πόνουσ καὶ πράξεισ πάσασ τῇ ὑγιείᾳ χρώμενοσ.

ἰατρεῖα δ’ εἰσ τὸ μέσον κατεστήσατο, καὶ φιλοτεχνεῖν ἀνέθηκεν ἑαυτῷ νύκτα καὶ ἡμέραν, ὑπὲρ εὐθυμίασ τῶν ἀεὶ δεομένων τε καὶ δεησομένων. ἄλλοι μὲν οὖν ἄλλα ᾄδουσί τε καὶ ᾄσονται τὸν ἀεὶ χρόνον, ἐγὼ δὲ τῶν εἰσ ἐμαυτὸν οὑτωσὶ μνησθῆναι βούλομαι. εἰσὶν οἵ φασιν ἀναστῆναι κείμενοι, ὁμολογούμενα δή που λέγοντεσ καὶ πάλαι τῷ θεῷ μελετώμενα. ἡμεῖσ τοίνυν οὐχ ἅπαξ, ἀλλ’ οὐδὲ ῥᾴδιον εἰπεῖν ὁσάκισ τῆσ εὐεργεσίασ ταύτησ ἐτύχομεν. ἔτι καὶ χρόνουσ ἔστιν οἷσ ἐπέδωκεν ἐκ προρρήσεωσ· τούτων ἡμεῖσ ἐσμέν· τοῦτο γὰρ εἰπεῖν ἀλυπότατον. ἀλλὰ καὶ μέλη τοῦ σώματοσ αἰτιῶνταί τινεσ, καὶ ἄνδρεσ λέγω καὶ γυναῖκεσ, προνοίᾳ τοῦ θεοῦ γενέσθαι σφίσι, τῶν παρὰ τῆσ φύσεωσ διαφθαρέντων. καὶ καταλέγουσιν ἄλλοσ ἄλλο τι, οἱ μὲν ἀπὸ στόματοσ οὑτωσὶ φράζοντεσ, οἱ δὲ ἐν τοῖσ ἀναθήμασιν ἐξηγούμενοι. ἡμῖν τοίνυν οὐχὶ μέροσ τοῦ σώματοσ, ἀλλ’ ἅπαν τὸ σῶμα συνθείσ τε καὶ συμπήξασ αὐτὸσ ἔδωκε δωρεὰν, ὥσπερ Προμηθεὺσ τἀρχαῖα λέγεται συμπλάσαι τὸν ἄνθρωπον. πολλὰσ ὀδύνασ τε καὶ ἀλγηδόνασ καὶ ἀπορίασ μεθημερινάσ τε καὶ νυκτερινὰσ ἀφεῖλε πολλοῖσ, οὐ μὲν οὖν ἔχοι τισ ἂν εἰπεῖν ὅσοισ. τὰσ δέ γε ἡμετέρασ περὶ ταῦτα τρικυμίασ αὐτὸσ μὲν ἄριστα σύνοιδεν, αὐτὸσ δὲ καὶ παύσασ φαίνεται. καὶ μὴν τό γε παράδοξον πλεῖστον ἐν τοῖσ ὁράμασι τοῦ θεοῦ, οἱο͂ν τὸν μὲν γύψου πίνειν, τὸν δὲ κωνείου, τὸν δὲ γυμνοῦσθαι καὶ λούειν ψυχρῷ, θέρμησ οὐδ’ ὅλωσ, ὡσ ἄν τισ δόξαι, δεόμενον. ἡμᾶσ τοίνυν καὶ τοῦτον τὸν τρόπον τετίμηκε, κατάρρουσ καὶ ψύξεισ ποταμοῖσ καὶ θαλάττῃ παύων, κατακλίσεισ ἀπόρουσ ὁδῶν μήκεσιν ἰώμενοσ, τροφῆσ δ’ ἐνδείᾳ συνεχεῖ τὰσ ἀμυθήτουσ καθάρσεισ προστιθεὶσ, ἀναπνεῖν δὲ ἀποροῦντι λέγειν καὶ γράφειν προστάττων, ὥστ’ εἴ τι καὶ τοῖσ οὕτω θεραπευθεῖσιν ἔπεστιν αὔχημα, μηδ’ ἡμᾶσ ἀμοίρουσ εἶναι τούτου. καὶ μὴν οἱ μὲν καρτερήσεισ ἑαυτῶν διηγοῦνται καὶ ὅσα καὶ οἱᾶ ὑπέμειναν τοῦ θεοῦ καθηγουμένου, οἱ δὲ ὡσ ῥᾳστώνην εὑρ́οντο ὧν ἐδέοντο.

ἡμῖν δὲ πλεῖστα μὲν δή που κεκαρτέρηται κατὰ πολλοὺσ καὶ παντοδαποὺσ τρόπουσ, τὰ δὲ πάνυ κούφωσ ἐν ἡδονῇ γεγένηται, ὡσ μηδαμοῦ τοὺσ τρυφῶντασ ἂν εἶναι, εἰ βούλοιο ἀντεξετάζειν. καὶ τὰσ μὲν ἄλλασ ἂν ἔχων εἰπεῖν πόλεισ Ἀσίασ καὶ Εὐρώπησ καὶ τὰσ περὶ ταύτασ ὁμιλίασ καὶ συνευφραινομένων ὡσ ἐπ’ οἰκείοισ ἀγαθοῖσ, πῶσ οὐκ ἐπέκεινα τρυφῆσ θήσομαι; τί δ’ ἂν εἴποισ θορύβουσ ἐν βουλευτηρίοισ καὶ σπουδὰσ ἔξω παραδείγματοσ, τὸ δὲ καὶ πρὶν εἰπεῖν ὁτιοῦν πεπιστεῦσθαι προέχειν; ἆρ’ οὐ θεία τισ χάρισ καὶ τὰ πρῶτα τῆσ ῥᾳστώνησ ἔχουσα; φαίην ἂν ἔγωγε, εἴπερ εἰή μεμνῆσθαι τῶν κρειττόνων. ἤδη τοίνυν τινῶν ἤκουσα λεγόντων ὡσ αὐτοῖσ πλέουσι καὶ θορυβουμένοισ φανεὶσ ὁ θεὸσ χεῖρα ὤρεξεν. ἕτεροι δέ γε φήσουσιν ὡσ πράγματα ἄττα κατώρθωσαν ὑποθήκαισ ἀκολουθήσαντεσ τοῦ θεοῦ. οὐδὲ ταῦτα ἀκούειν μᾶλλον ἢ λέγειν ἔχομεν πεπειραμένοι. ὅσα δ’ αὐτῶν οἱο͂́ν τε ἀπομνημονεῦσαι ἐν τοῖσ ἱεροῖσ καὶ ταῦτα ἔνεστι λόγοισ. ἀλλὰ καὶ σοφίσματα πυκτικὰ πύκτῃ τινὶ τῶν ἐφ’ ἡμῶν ἐγκαθεύδοντι προειπεῖν λέγεται τὸν θεόν· οἷσ ἔδει χρησάμενον καταβαλεῖν τινα τῶν πάνυ λαμπρῶν ἀνταγωνιστῶν. μαθήματα δὲ ἡμῖν γε καὶ μέλη καὶ λόγων ὑποθέσεισ καὶ πρὸσ τούτοισ ἐννοήματα αὐτὰ καὶ τὴν λέξιν, ὥσπερ οἱ τοῖσ παισὶ τὰ γράμματα. ἐπιθεὶσ τοίνυν ὥσπερ κεφάλαιον τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ θεοῦ καὶ δὴ κατακλείσω τὸν λόγον ἐνταῦθά που. ἐμοὶ γὰρ, ὦ δέσποτα Ἀσκληπιὲ, πολλὰ καὶ παντοῖα, ὥσπερ ὑπεῖπον, παρὰ σοῦ καὶ τῆσ σῆσ φιλανθρωπίασ γεγένηται, μέγιστον δὲ καὶ πλείστησ χάριτοσ ἄξιον καὶ σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν οἰκειότατον οἱ λόγοι. τὸ γὰρ τοῦ Πινδάρου μετέβαλεσ.

ἐκείνου μὲν γὰρ ὁ Πὰν τὸν παιᾶνα ὠρχήσατο, ὡσ λόγοσ, ἐγὼ δὲ, εἰ θέμισ εἰπεῖν, ὧν ὑποκριτὴσ εἶναι· προὔτρεψάσ τε γὰρ αὐτὸσ ἐπ’ αὐτοὺσ καὶ τῆσ ἀσκήσεωσ κατέστησ ἡγεμών. καὶ οὐκ ἀπέχρη ταῦτα, ἀλλ’ ἃ καὶ τούτοισ εἰκὸσ ἦν ἀκολουθῆσαι, καὶ τούτων ἐπεμελήθησ, ὅπωσ ἔσται μοι τὸ ἔργον ἐν δόξῃ. καὶ οὐκ ἔστιν οὐ πόλισ, οὐκ ἰδιώτησ, οὐ τῶν εἰσ ἄρχοντασ τελούντων, ὃσ οὐ καὶ κατὰ μικρὸν ἡμῖν ὁμιλήσασ οὐκ ἠσπάσατο εἰσ ὅσον οἱο͂́σ τε ἦν τὸν ἔπαινον ἐκτείνων, οὐ τῶν ἐμῶν, οἶμαι, λόγων ταῦτα ἐργαζομένων, ἀλλὰ σοῦ τοῦ κυρίου. τὸ δὲ δὴ μέγιστον τῶν περὶ ταῦτα τὸ καὶ τοῖσ θείοισ βασιλεῦσιν εἰσ τοσοῦτον οἰκειῶσαι καὶ χωρὶσ τῆσ ἐπὶ τῶν γραμμάτων συνουσίασ ἀποδεῖξαι λέγοντα ἐν αὐτοῖσ καὶ σπουδαζόμενον ἃ μηδεὶσ πώποτε, καὶ ταῦτα ὁμοίωσ μὲν παρὰ τῶν βασιλέων, ὁμοίωσ δὲ καὶ τῶν βασιλίδων γενέσθαι, καὶ παντὸσ δὴ τοῦ βασιλείου χοροῦ. Ὀδυσσεῖ δὲ ὑπῆρξε παρ’ Ἀθηνᾶσ ἐν Ἀλκινόου καὶ Φαίαξιν ἐπιδείξασθαι. μέγα δή που καὶ τοῦτο καὶ μάλα ἐν καιρῷ. καὶ ταῦτά τε οὕτωσ ἐπέπρακτο καὶ τὸ σύνθημα παρῆν ἀνακαλοῦν, ἔργῳ σοῦ δείξαντοσ ὅτι πολλῶν ἕνεκα προήγαγεσ εἰσ μέσον, ὡσ φανείημεν ἐν τοῖσ λόγοισ, καὶ γένοιντο αὐτήκοοι τῶν κρειττόνων οἱ τελεώτατοι. τούτων καὶ πολλῶν ἑτέρων οὔτε παρ’ αὐτοῖσ ἡμῖν ἰδίᾳ κἀν ταῖσ ὁμιλίαισ ταῖσ πρὸσ τοὺσ ἐντυγχάνοντασ τὴν δυνατὴν ἔχοντεσ χάριν οὐ παυσόμεθα, ἑώσ ἄν τι μνήμησ καὶ τοῦ φρονεῖν μετὸν ἡμῖν τυγχάνῃ. φαίην δ’ ἂν ἔγωγε καὶ ταύτην παρὰ σοῦ κεκομίσθαι τὴν χάριν, τὸ σὲ τὸν πάντα ἄριστον παρεῖναί τε ἡμῖν καὶ ἐπιψηφίζειν τοὺσ λόγουσ.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION