Anonymous, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀφροδίτην

(익명 저작, Homeric Hymns, Εἲσ Ἀφροδίτην)

μοῦσά μοι ἔννεπε ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτησ, Κύπριδοσ, ἥτε θεοῖσιν ἐπὶ γλυκὺν ἵμερον ὦρσε καί τ’ ἐδαμάσσατο φῦλα καταθνητῶν ἀνθρώπων οἰωνούσ τε διιπετέασ καὶ θηρία πάντα, ἠμὲν ὅσ’ ἤπειροσ πολλὰ τρέφει ἠδ’ ὅσα πόντοσ· πᾶσιν δ’ ἔργα μέμηλεν ἐυστεφάνου Κυθερείησ. τρισσὰσ δ’ οὐ δύναται πεπιθεῖν φρένασ οὐδ’ ἀπατῆσαι·

κούρην τ’ αἰγιόχοιο Διόσ, γλαυκῶπιν Ἀθήνην· οὐ γὰρ οἱ εὐάδεν ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτησ, ἀλλ’ ἄρα οἱ πόλεμοί τε ἅδον καὶ ἔργον Ἄρηοσ ὑσμῖναί τε μάχαι τε καὶ ἀγλαὰ ἔργ’ ἀλεγύνειν. πρώτη τέκτονασ ἄνδρασ ἐπιχθονίουσ ἐδίδαξε ποιῆσαι σατίνασ τε καὶ ἁρ́ματα ποικίλα χαλκῷ. ἣ δέ τε παρθενικὰσ ἁπαλόχροασ ἐν μεγάροισιν ἀγλαὰ ἔργ’ ἐδίδαξεν ἐπὶ φρεσὶ θεῖσα ἑκάστῃ. οὐδέ ποτ’ Ἀρτέμιδα χρυσηλάκατον, κελαδεινὴν δάμναται ἐν φιλότητι φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη. καὶ γὰρ τῇ ἅδε τόξα καὶ οὔρεσι θῆρασ ἐναίρειν, φόρμιγγέσ τε χοροί τε διαπρύσιοί τ’ ὀλολυγαὶ ἄλσεά τε σκιόεντα δικαίων τε πτόλισ ἀνδρῶν. οὐδὲ μὲν αἰδοίῃ κούρῃ ἅδε ἔργ’ Ἀφροδίτησ, Ἱστίῃ, ἣν πρώτην τέκετο Κρόνοσ ἀγκυλομήτησ, αὖτισ δ’ ὁπλοτάτην, βουλῇ Διὸσ αἰγιόχοιο, πότνιαν, ἣν ἐμνῶντο Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων· ἣ δὲ μαλ’ οὐκ ἔθελεν, ἀλλὰ στερεῶσ ἀπέειπεν· ὤμοσε δὲ μέγαν ὁρ́κον, ὃ δὴ τετελεσμένοσ ἐστίν, ἁψαμένη κεφαλῆσ πατρὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο, παρθένοσ ἔσσεσθαι πάντ’ ἤματα, δῖα θεάων. τῇ δὲ πατὴρ Ζεὺσ δῶκε καλὸν γέρασ ἀντὶ γάμοιο καὶ τε μέσῳ οἴκῳ κατ’ ἄρ’ ἕζετο πῖαρ ἑλοῦσα. πᾶσιν δ’ ἐν νηοῖσι θεῶν τιμάοχόσ ἐστι καὶ παρὰ πᾶσι βροτοῖσι θεῶν πρέσβειρα τέτυκται. τάων οὐ δύναται πεπιθεῖν φρένασ οὐδ’ ἀπατῆσαι·

τῶν δ’ ἄλλων οὔ πέρ τι πεφυγμένον ἔστ’ Ἀφροδίτην οὔτε θεῶν μακάρων οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων. καί τε παρὲκ Ζηνὸσ νόον ἤγαγε τερπικεραύνου, ὅστε μέγιστόσ τ’ ἐστὶ μεγίστησ τ’ ἔμμορε τιμῆσ. καί τε τοῦ, εὖτ’ ἐθέλοι, πυκινὰσ φρένασ ἐξαπαφοῦσα ῥηιδίωσ συνέμιξε καταθνητῇσι γυναιξίν, Ἥρησ ἐκλελαθοῦσα, κασιγνήτησ ἀλόχου τε, ἣ μέγα εἶδοσ ἀρίστη ἐν ἀθανάτῃσι θεῇσι. κυδίστην δ’ ἄρα μιν τέκετο Κρόνοσ ἀγκυλομήτησ μήτηρ τε Ῥείη· Ζεὺσ δ’ ἄφθιτα μήδεα εἰδὼσ αἰδοίην ἄλοχον ποιήσατο κέδν’ εἰδυῖαν. τῇ δὲ καὶ αὐτῇ Ζεὺσ γλυκὺν ἵμερον ἔμβαλε θυμῷ ἀνδρὶ καταθνητῷ μιχθήμεναι, ὄφρα τάχιστα μηδ’ αὐτὴ βροτέησ εὐνῆσ ἀποεργμένη εἰή, καί ποτ’ ἐπευξαμένη εἴπῃ μετὰ πᾶσι θεοῖσιν ἡδὺ γελοιήσασα, φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη, ὤσ ῥα θεοὺσ συνέμιξε καταθνητῇσι γυναιξί, καί τε καταθνητοὺσ υἱεῖσ τέκον ἀθανάτοισιν, ὥσ τε θεὰσ ἀνέμιξε καταθνητοῖσ ἀνθρώποισ.

Ἀγχίσεω δ’ ἄρα οἱ γλυκὺν ἵμερον ἔμβαλε θυμῷ, ὃσ τότ’ ἐν ἀκροπόλοισ ὄρεσιν πολυπιδάκου Ἴδησ βουκολέεσκεν βοῦσ δέμασ ἀθανάτοισιν ἐοικώσ.

τὸν δὴ ἔπειτα ἰδοῦσα φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη ἠράσατ’, ἔκπαγλοσ δὲ κατὰ φρένασ ἵμεροσ εἷλεν. ἐσ Κύπρον δ’ ἐλθοῦσα θυώδεα νηὸν ἔδυνεν, ἐσ Πάφον· ἔνθα δέ οἱ τέμενοσ βωμόσ τε θυώδησ. ἐνθ’ ἥ γ’ εἰσελθοῦσα θύρασ ἐπέθηκε φαεινάσ· ἔνθα δέ μιν Χάριτεσ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ ἀμβρότῳ, οἱᾶ θεοὺσ ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντασ, ἀμβροσίῳ ἑδανῷ, τό ῥά οἱ τεθυωμένον ἠε͂ν. ἑσσαμένη δ’ εὖ πάντα περὶ χροὶ̈ εἵματα καλὰ χρυσῷ κοσμηθεῖσα φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη σεύατ’ ἐπὶ Τροίησ προλιποῦσ’ εὐώδεα Κύπρον, ὕψι μετὰ νέφεσιν ῥίμφα πρήσσουσα κέλευθον. Ἴδην δ’ ἵκανεν πολυπίδακα, μητέρα θηρῶν, βῆ δ’ ἰθὺσ σταθμοῖο δι’ οὔρεοσ· οἳ δὲ μετ’ αὐτὴν σαίνοντεσ πολιοί τε λύκοι χαροποί τε λέοντεσ, ἄρκτοι παρδάλιέσ τε θοαὶ προκάδων ἀκόρητοι ἠίσαν· ἣ δ’ ὁρόωσα μετὰ φρεσὶ τέρπετο θυμὸν καὶ τοῖσ ἐν στήθεσσι βάλ’ ἵμερον· οἳ δ’ ἅμα πάντεσ σύνδυο κοιμήσαντο κατὰ σκιόεντασ ἐναύλουσ· αὐτὴ δ’ ἐσ κλισίασ εὐποιήτουσ ἀφίκανε·

ὁρ́μοι δ’ ἀμφ’ ἁπαλῇ δειρῇ περικαλλέεσ ἦσαν. τὸν δ’ εὑρ͂ε σταθμοῖσι λελειμμένον οἰο͂ν ἀπ’ ἄλλων Ἀγχίσην ἡρ́ωα, θεῶν ἄπο κάλλοσ ἔχοντα. οἳ δ’ ἅμα βουσὶν ἕποντο νομοὺσ κατὰ ποιήεντασ πάντεσ· ὃ δὲ σταθμοῖσι λελειμμένοσ οἰο͂σ ἀπ’ ἄλλων πωλεῖτ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διαπρύσιον κιθαρίζων. στῆ δ’ αὐτοῦ προπάροιθε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη παρθένῳ ἀδμήτῃ μέγεθοσ καὶ εἶδοσ ὁμοίη, μή μιν ταρβήσειεν ἐν ὀφθαλμοῖσι νοήσασ. Ἀγχίσησ δ’ ὁρόων ἐφράζετο θαύμαινέν τε εἶδόσ τε μέγεθόσ τε καὶ εἵματα σιγαλόεντα. πέπλόν μὲν γὰρ ἑέστο φαεινότερον πυρὸσ αὐγῆσ, καλόν, χρύσειον, παμποίκιλον· ὡσ δὲ σελήνη στήθεσιν ἀμφ’ ἁπαλοῖσιν ἐλάμπετο, θαῦμα ἰδέσθαι· εἶχε δ’ ἐπιγναμπτὰσ ἕλικασ κάλυκάσ τε φαεινάσ· Ἀγχίσην δ’ ἔροσ εἷλεν, ἔποσ δέ μιν ἀντίον ηὔδα·

χαῖρε, ἄνασσ’, ἥ τισ μακάρων τάδε δώμαθ’ ἱκάνεισ, Ἄρτεμισ ἢ Λητὼ ἠὲ χρυσέη Ἀφροδίτη ἢ Θέμισ ἠυγενὴσ ἠὲ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ἤ πού τισ Χαρίτων δεῦρ’ ἤλυθεσ, αἵτε θεοῖσι πᾶσιν ἑταιρίζουσι καὶ ἀθάνατοι καλέονται, ἤ τισ Νυμφάων, αἵτ’ ἄλσεα καλὰ νέμονται ἢ Νυμφῶν, αἳ καλὸν ὄροσ τόδε ναιετάουσι καὶ πηγὰσ ποταμῶν, καὶ πίσεα ποιήεντα. σοὶ δ’ ἐγὼ ἐν σκοπιῇ, περιφαινομένῳ ἐνὶ χώρῳ, βωμὸν ποιήσω, ῥέξω δέ τοι ἱερὰ καλὰ ὡρ́ῃσιν πάσῃσι. σὺ δ’ εὔφρονα θυμὸν ἔχουσα δόσ με μετὰ Τρώεσσιν ἀριπρεπέ’ ἔμμεναι ἄνδρα, ποίει δ’ ἐξοπίσω θαλερὸν γόνον, αὐτὰρ ἔμ’ αὐτὸν δηρὸν ἐὺ ζώειν καὶ ὁρᾶν φάοσ ἠελίοιο, ὄλβιον ἐν λαοῖσ, καὶ γήραοσ οὐδὸν ἱκέσθαι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη·

Ἀγχίση, κύδιστε χαμαιγενέων ἀνθρώπων, οὔ τίσ τοι θεόσ εἰμι· τί μ’ ἀθανάτῃσιν ἐίσκεισ; ἀλλὰ καταθνητή τε, γυνὴ δέ με γείνατο μήτηρ. Ὀτρεὺσ δ’ ἐστὶ πατὴρ ὀνομακλυτόσ, εἴ που ἀκούεισ, ὃσ πάσησ Φρυγίησ εὐτειχήτοιο ἀνάσσει. γλῶσσαν δ’ ὑμετέρην τε καὶ ἡμετέρην σάφα οἶδα. Τρῳὰσ γὰρ μεγάρῳ με τροφὸσ τρέφεν· ἣ δὲ διαπρὸ σμικρὴν παῖδ’ ἀτίταλλε, φίλησ παρὰ μητρὸσ ἑλοῦσα. ὣσ δή τοι γλῶσσάν γε καὶ ὑμετέρην εὖ οἶδα. νῦν δέ μ’ ἀνήρπαξε χρυσόρραπισ Ἀργειφόντησ ἐκ χοροῦ Ἀρτέμιδοσ χρυσηλακάτου, κελαδεινῆσ. πολλαὶ δὲ νύμφαι καὶ παρθένοι ἀλφεσίβοιαι παίζομεν, ἀμφὶ δ’ ὅμιλοσ ἀπείριτοσ ἐστεφάνωτο. ἔνθεν μ’ ἡρ́παξε χρυσόρραπισ Ἀργειφόντησ· πολλὰ δ’ ἔπ’ ἤγαγεν ἔργα καταθνητῶν ἀνθρώπων, πολλὴν δ’ ἄκληρόν τε καὶ ἄκτιτον, ἣν διὰ θῆρεσ ὠμοφάγοι φοιτῶσι κατὰ σκιόεντασ ἐναύλουσ· οὐδὲ ποσὶ ψαύσειν ἐδόκουν φυσιζόου αἰήσ· Ἀγχίσεω δέ με φάσκε παραὶ λέχεσιν καλέεσθαι κουριδίην ἄλοχον, σοὶ δ’ ἀγλαὰ τέκνα τεκεῖσθαι. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ δεῖξε καὶ ἔφρασεν, ἦ τοι ὅ γ’ αὖτισ ἀθανάτων μετὰ φῦλ’ ἀπέβη κρατὺσ Ἀργειφόντησ· αὐτὰρ ἐγώ σ’ ἱκόμην, κρατερὴ δέ μοι ἔπλετ’ ἀνάγκη. ἀλλά σε πρὸσ Ζηνὸσ γουνάζομαι ἠδὲ τοκήων ἐσθλῶν· οὐ μὲν γάρ κε κακοὶ τοιόνδε τέκοιεν· ἀδμήτην μ’ ἀγαγὼν καὶ ἀπειρήτην φιλότητοσ πατρί τε σῷ δεῖξον καὶ μητέρι κέδν’ εἰδυίῃ σοῖσ τε κασιγνήτοισ, οἵ τοι ὁμόθεν γεγάασιν. οὔ σφιν ἀεικελίη νυὸσ ἔσσομαι, ἀλλ’ εἰκυῖα. πέμψαι δ’ ἄγγελον ὦκα μετὰ Φρύγασ αἰολοπώλουσ εἰπεῖν πατρί τ’ ἐμῷ καὶ μητέρι κηδομένῃ περ· οἳ δέ κε τοι χρυσόν τε ἅλισ ἐσθῆτά θ’ ὑφαντὴν πέμψουσιν· σὺ δὲ πολλὰ καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα. ταῦτα δὲ ποιήσασ δαίνυ γάμον ἱμερόεντα, τίμιον ἀνθρώποισι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. ὣσ εἰποῦσα θεὰ γλυκὺν ἵμερον ἔμβαλε θυμῷ.

Ἀγχίσην δ’ ἔροσ εἷλεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· εἰ μὲν θνητή τ’ ἐσσι, γυνὴ δέ σε γείνατο μήτηρ, Ὀτρεὺσ δ’ ἐστὶ πατὴρ ὀνομακλυτόσ, ὡσ ἀγορεύεισ, ἀθανάτου δὲ ἕκητι διακτόρου ἐνθάδ’ ἱκάνεισ Ἑρμέω, ἐμὴ δ’ ἄλοχοσ κεκλήσεαι ἤματα πάντα·

οὔ τισ ἔπειτα θεῶν οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων ἐνθάδε με σχήσει, πρὶν σῇ φιλότητι μιγῆναι αὐτίκα νῦν· οὐδ’ εἴ κεν ἑκηβόλοσ αὐτὸσ Ἀπόλλων τόξου ἀπ’ ἀργυρέου προί̈ῃ βέλεα στονόεντα. βουλοίμην κεν ἔπειτα, γύναι ἐικυῖα θεῇσι, σῆσ εὐνῆσ ἐπιβὰσ δῦναι δόμον Αἴδοσ εἴσω. ὣσ εἰπὼν λάβε χεῖρα·

φιλομμειδὴσ δ’ Ἀφροδίτη ἑρ́πε μεταστρεφθεῖσα κατ’ ὄμματα καλὰ βαλοῦσα ἐσ λέχοσ εὔστρωτον, ὅθι περ πάροσ ἔσκεν ἄνακτι χλαίνῃσιν μαλακῇσ ἐστρωμένον· αὐτὰρ ὕπερθεν ἄρκτων δέρματ’ ἔκειτο βαρυφθόγγων τε λεόντων, τοὺσ αὐτὸσ κατέπεφνεν ἐν οὔρεσιν ὑψηλοῖσιν. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν λεχέων εὐποιήτων ἐπέβησαν, κόσμον μέν οἱ πρῶτον ἀπὸ χροὸσ εἷλε φαεινόν, πόρπασ τε γναμπτάσ θ’ ἕλικασ κάλυκάσ τε καὶ ὁρ́μουσ. λῦσε δέ οἱ ζώνην ἰδὲ εἵματα σιγαλόεντα ἔκδυε καὶ κατέθηκεν ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου Ἀγχίσησ· ὃ δ’ ἔπειτα θεῶν ἰότητι καὶ αἴσῃ ἀθανάτῃ παρέλεκτο θεᾷ βροτόσ, οὐ σάφα εἰδώσ. ἦμοσ δ’ ἂψ εἰσ αὖλιν ἀποκλίνουσι νομῆεσ βοῦσ τε καὶ ἴφια μῆλα νομῶν ἐξ ἀνθεμοέντων·

τῆμοσ ἄρ’ Ἀγχίσῃ μὲν ἐπὶ γλυκὺν ὕπνον ἔχευε νήδυμον, αὐτὴ δὲ χροὶ̈ ἕννυτο εἵματα καλά. ἑσσαμένη δ’ εὖ πάντα περὶ χροὶ̈ δῖα θεάων ἔστη πὰρ κλισίῃ, κεὐποιήτοιο μελάθρου κῦρε κάρη· κάλλοσ δὲ παρειάων ἀπέλαμπεν ἄμβροτον, οἱο͂́ν τ’ ἐστὶν ἐυστεφάνου Κυθερείησ, ἐξ ὕπνου τ’ ἀνέγειρεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· ὄρσεο, Δαρδανίδη·

τί νυ νήγρετον ὕπνον ἰαύεισ; καὶ φράσαι, εἴ τοι ὁμοίη ἐγὼν ἰνδάλλομαι εἶναι, οἱήν δή με τὸ πρῶτον ἐν ὀφθαλμοῖσι νόησασ; ὣσ φάθ’·

ὃ δ’ ἐξ ὕπνοιο μάλ’ ἐμμαπέωσ ὑπάκουσεν. ὡσ δὲ ἴδεν δειρήν τε καὶ ὄμματα κάλ’ Ἀφροδίτησ, τάρβησέν τε καὶ ὄσσε παρακλιδὸν ἔτραπεν ἄλλῃ· ἂψ δ’ αὖτισ χλαίνῃ τε καλύψατο καλὰ πρόσωπα καί μιν λισσόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· αὐτίκα σ’ ὡσ τὰ πρῶτα, θεά, ἴδον ὀφθαλμοῖσιν, ἔγνων ὡσ θεὸσ ἦσθα·

σὺ δ’ οὐ νημερτὲσ ἐείπεσ. ἀλλά σε πρὸσ Ζηνὸσ γουνάζομαι αἰγιόχοιο, μή με ζῶντ’ ἀμενηνὸν ἐν ἀνθρώποισιν ἐάσῃσ ναίειν, ἀλλ’ ἐλέαιρ’· ἐπεὶ οὐ βιοθάλμιοσ ἀνὴρ γίγνεται, ὅσ τε θεαῖσ εὐνάζεται ἀθανάτῃσι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη·

Ἀγχίση, κύδιστε καταθνητῶν ἀνθρώπων, θάρσει, μηδέ τι σῇσι μετὰ φρεσὶ δείδιθι λίην· οὐ γάρ τοί τι δέοσ παθέειν κακὸν ἐξ ἐμέθεν γε, οὐδ’ ἄλλων μακάρων· ἐπεὶ ἦ φίλοσ ἐσσὶ θεοῖσι. σοὶ δ’ ἔσται φίλοσ υἱόσ, ὃσ ἐν Τρώεσσιν ἀνάξει καὶ παῖδεσ παίδεσσι διαμπερὲσ ἐκγεγάοντεσ· τῷ δὲ καὶ Αἰνείασ ὄνομ’ ἔσσεται, οὕνεκα μ’ αἰνὸν ἔσχεν ἄχοσ, ἕνεκα βροτοῦ ἀνέροσ ἔμπεσον εὐνῇ· ἀγχίθεοι δὲ μάλιστα καταθνητῶν ἀνθρώπων αἰεὶ ἀφ’ ὑμετέρησ γενεῆσ εἶδόσ τε φυήν τε. ἦ τοι μὲν ξανθὸν Γανυμήδεα μητιέτα Ζεὺσ ἡρ́πασε ὃν διὰ κάλλοσ, ἵν’ ἀθανάτοισι μετείη καί τε Διὸσ κατὰ δῶμα θεοῖσ ἐπιοινοχοεύοι, θαῦμα ἰδεῖν, πάντεσσι τετιμένοσ ἀθανάτοισι, χρυσέου ἐκ κρητῆροσ ἀφύσσων νέκταρ ἐρυθρόν.

Τρῶα δὲ πένθοσ ἄλαστον ἔχε φρένασ, οὐδέ τι ᾔδει, ὅππη οἱ φίλον υἱὸν ἀνήρπασε θέσπισ ἀέλλα· τὸν δὴ ἔπειτα γόασκε διαμπερὲσ ἤματα πάντα καί μιν Ζεὺσ ἐλέησε, δίδου δέ οἱ υἱο͂σ ἄποινα, ἵππουσ ἀρσίποδασ, τοί τ’ ἀθανάτουσ φορέουσι. τούσ οἱ δῶρον ἔδωκεν ἔχειν· εἶπεν δὲ ἕκαστα Ζηνὸσ ἐφημοσύνῃσι διάκτοροσ Ἀργειφόντησ, ὡσ ἐοί ἀθάνατοσ καὶ ἀγήρωσ ἶσα θεοῖσιν. αὐτὰρ ἐπειδὴ Ζηνὸσ ὅ γ’ ἔκλυεν ἀγγελιάων, οὐκέτ’ ἔπειτα γόασκε, γεγήθει δὲ φρένασ ἔνδον, γηθόσυνοσ δ’ ἵπποισιν ἀελλοπόδεσσιν ὀχεῖτο. ὣσ δ’ αὖ Τιθωνὸν χρυσόθρονοσ ἡρ́πασεν Ηὤσ, ὑμετέρησ γενεῆσ, ἐπιείκελον ἀθανάτοισι.

Βῆ δ’ ἴμεν αἰτήσουσα κελαινεφέα Κρονίωνα, ἀθάνατόν τ’ εἶναι καὶ ζώειν ἤματα πάντα· τῇ δὲ Ζεὺσ ἐπένευσε καὶ ἐκρήηνεν ἐέλδωρ. νηπίη, οὐδ’ ἐνόησε μετὰ φρεσὶ πότνια Ηὢσ ἥβην αἰτῆσαι ξῦσαί τ’ ἄπο γῆρασ ὀλοιόν. τὸν δ’ ἦ τοι εἱώσ μὲν ἔχεν πολυήρατοσ ἥβη, Ηοἶ τερπόμενοσ χρυσοθρόνῳ, ἠριγενείῃ ναῖε παρ’ Ὠκεανοῖο ῥοῇσ ἐπὶ πείρασι γαίησ· αὐτὰρ ἐπεὶ πρῶται πολιαὶ κατέχυντο ἔθειραι καλῆσ ἐκ κεφαλῆσ εὐηγενέοσ τε γενείου, τοῦ δ’ ἦ τοι εὐνῆσ μὲν ἀπείχετο πότνια Ηὤσ, αὐτὸν δ’ αὖτ’ ἀτίταλλεν ἐνὶ μεγάροισιν ἔχουσα, σίτῳ τ’ ἀμβροσίῃ τε καὶ εἵματα καλὰ διδοῦσα. ἀλλ’ ὅτε δὴ πάμπαν στυγερὸν κατὰ γῆρασ ἔπειγεν, οὐδέ τι κινῆσαι μελέων δύνατ’ οὐδ’ ἀναεῖραι, ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή· ἐν θαλάμῳ κατέθηκε, θύρασ δ’ ἐπέθηκε φαεινάσ. τοῦ δ’ ἦ τοι φωνὴ ῥέει ἄσπετοσ, οὐδέ τι κῖκυσ ἔσθ’, οἱή πάροσ ἔσκεν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσιν. οὐκ ἂν ἐγώ γε σὲ τοῖον ἐν ἀθανάτοισιν ἑλοίμην ἀθάνατόν τ’ εἶναι καὶ ζώειν ἤματα πάντα.

ἀλλ’ εἰ μὲν τοιοῦτοσ ἐὼν εἶδόσ τε δέμασ τε ζώοισ ἡμέτερόσ τε πόσισ κεκλημένοσ εἰήσ, οὐκ ἂν ἔπειτά μ’ ἄχοσ πυκινὰσ φρένασ ἀμφικαλύπτοι. νῦν δέ σε μὲν τάχα γῆρασ ὁμοίιον ἀμφικαλύψει νηλειέσ, τό τ’ ἔπειτα παρίσταται ἀνθρώποισιν, οὐλόμενον, καματηρόν, ὅτε στυγέουσι θεοί περ. αὐτὰρ ἐμοὶ μέγ’ ὄνειδοσ ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσιν ἔσσεται ἤματα πάντα διαμπερὲσ εἵνεκα σεῖο, οἳ πρὶν ἐμοὺσ ὀάρουσ καὶ μήτιασ, αἷσ ποτε πάντασ ἀθανάτουσ συνέμιξα καταθνητῇσι γυναιξί, τάρβεσκον·

πάντασ γὰρ ἐμὸν δάμνασκε νόημα. νῦν δὲ δὴ οὐκέτι μοι στόμα χείσεται ἐξονομῆναι τοῦτο μετ’ ἀθανάτοισιν, ἐπεὶ μάλα πολλὸν ἀάσθην, σχέτλιον, οὐκ ὀνοταστόν, ἀπεπλάγχθην δὲ νόοιο, παῖδα δ’ ὑπὸ ζώνῃ ἐθέμην βροτῷ εὐνηθεῖσα. τὸν μέν, ἐπὴν δὴ πρῶτον ἴδῃ φάοσ ἠελίοιο, Νύμφαι μιν θρέψουσιν ὀρεσκῷοι βαθύκολποι, αἳ τόδε ναιετάουσιν ὄροσ μέγα τε ζάθεόν τε· αἵ ῥ’ οὔτε θνητοῖσ οὔτ’ ἀθανάτοισιν ἕπονται. δηρὸν μὲν ζώουσι καὶ ἄμβροτον εἶδαρ ἔδουσι καί τε μετ’ ἀθανάτοισι καλὸν χορὸν ἐρρώσαντο. τῇσι δὲ Σειληνοὶ καὶ ἐύσκοποσ Ἀργειφόντησ μίσγοντ’ ἐν φιλότητι μυχῷ σπείων ἐροέντων. τῇσι δ’ ἅμ’ ἢ ἐλάται ἠὲ δρύεσ ὑψικάρηνοι γεινομένῃσιν ἔφυσαν ἐπὶ χθονὶ βωτιανείρῃ, καλαί, τηλεθάουσαι, ἐν οὔρεσιν ὑψηλοῖσιν. ἑστᾶσ’ ἠλίβατοι, τεμένη δέ ἑ κικλήσκουσιν ἀθανάτων· τὰσ δ’ οὔ τι βροτοὶ κείρουσι σιδήρῳ· ἀλλ’ ὅτε κεν δὴ μοῖρα παρεστήκῃ θανάτοιο, ἀζάνεται μὲν πρῶτον ἐπὶ χθονὶ δένδρεα καλά, φλοιὸσ δ’ ἀμφιπεριφθινύθει, πίπτουσι δ’ ἄπ’ ὄζοι, τῶν δέ θ’ ὁμοῦ ψυχὴ λείπει φάοσ ἠελίοιο. αἳ μὲν ἐμὸν θρέψουσι παρὰ σφίσιν υἱὸν ἔχουσαι. τὸν μὲν ἐπὴν δὴ πρῶτον ἕλῃ πολυήρατοσ ἥβη, ἄξουσίν σοι δεῦρο θεαὶ δείξουσί τε παῖδα. σοὶ δ’ ἐγώ, ὄφρα κε ταῦτα μετὰ φρεσὶ πάντα διέλθω, ἐσ πέμπτον ἔτοσ αὖτισ ἐλεύσομαι υἱὸν ἄγουσα. τὸν μὲν ἐπὴν δὴ πρῶτον ἴδῃσ θάλοσ ὀφθαλμοῖσι, γηθήσεισ ὁρόων· μάλα γὰρ θεοείκελοσ ἔσται· ἄξεισ δ’ αὐτίκα νιν ποτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν. ἢν δέ τισ εἴρηταί σε καταθνητῶν ἀνθρώπων, ἥ τισ σοι φίλον υἱὸν ὑπὸ ζώνῃ θέτο μήτηρ, τῷ δὲ σὺ μυθεῖσθαι μεμνημένοσ, ὥσ σε κελεύω· φάσθαι τοι Νύμφησ καλυκώπιδοσ ἔκγονον εἶναι, αἳ τόδε ναιετάουσιν ὄροσ καταειμένον ὕλῃ. εἰ δέ κεν ἐξείπῃσ καὶ ἐπεύξεαι ἄφρονι θυμῷ ἐν φιλότητι μιγῆναι ἐυστεφάνῳ Κυθερείῃ, Ζεύσ σε χολωσάμενοσ βαλέει ψολόεντι κεραυνῷ. εἴρηταί τοι πάντα· σὺ δὲ φρεσὶ σῇσι νοήσασ, ἴσχεο μηδ’ ὀνόμαινε, θεῶν δ’ ἐποπίζεο μῆνιν. ὣσ εἰποῦσ’ ἠίξε πρὸσ οὐρανὸν ἠνεμόεντα.

χαῖρε, θεά, Κύπροιο ἐυκτιμένησ μεδέουσα·

σεῦ δ’ ἐγὼ ἀρξάμενοσ μεταβήσομαι ἄλλον ἐσ ὕμνον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION