Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek-English Dictionary Language

διακρούω

Non-contract Verb; 자동번역 Transliteration:

Principal Part: διακρούω διακρούσω

Structure: δια (Prefix) + κρού (Stem) + ω (Ending)

Sense

  1. to prove by knocking or ringing
  2. to drive from oneself, get rid of, elude, to evade, by delays, to practise evasions, to escape from

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διακρούω διακρούεις διακρούει
Dual διακρούετον διακρούετον
Plural διακρούομεν διακρούετε διακρούουσιν*
SubjunctiveSingular διακρούω διακρούῃς διακρούῃ
Dual διακρούητον διακρούητον
Plural διακρούωμεν διακρούητε διακρούωσιν*
OptativeSingular διακρούοιμι διακρούοις διακρούοι
Dual διακρούοιτον διακρουοίτην
Plural διακρούοιμεν διακρούοιτε διακρούοιεν
ImperativeSingular διακρούε διακρουέτω
Dual διακρούετον διακρουέτων
Plural διακρούετε διακρουόντων, διακρουέτωσαν
Infinitive διακρούειν
Participle MasculineFeminineNeuter
διακρουων διακρουοντος διακρουουσα διακρουουσης διακρουον διακρουοντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διακρούομαι διακρούει, διακρούῃ διακρούεται
Dual διακρούεσθον διακρούεσθον
Plural διακρουόμεθα διακρούεσθε διακρούονται
SubjunctiveSingular διακρούωμαι διακρούῃ διακρούηται
Dual διακρούησθον διακρούησθον
Plural διακρουώμεθα διακρούησθε διακρούωνται
OptativeSingular διακρουοίμην διακρούοιο διακρούοιτο
Dual διακρούοισθον διακρουοίσθην
Plural διακρουοίμεθα διακρούοισθε διακρούοιντο
ImperativeSingular διακρούου διακρουέσθω
Dual διακρούεσθον διακρουέσθων
Plural διακρούεσθε διακρουέσθων, διακρουέσθωσαν
Infinitive διακρούεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
διακρουομενος διακρουομενου διακρουομενη διακρουομενης διακρουομενον διακρουομενου

Future tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διακρούσω διακρούσεις διακρούσει
Dual διακρούσετον διακρούσετον
Plural διακρούσομεν διακρούσετε διακρούσουσιν*
OptativeSingular διακρούσοιμι διακρούσοις διακρούσοι
Dual διακρούσοιτον διακρουσοίτην
Plural διακρούσοιμεν διακρούσοιτε διακρούσοιεν
Infinitive διακρούσειν
Participle MasculineFeminineNeuter
διακρουσων διακρουσοντος διακρουσουσα διακρουσουσης διακρουσον διακρουσοντος
Middle
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διακρούσομαι διακρούσει, διακρούσῃ διακρούσεται
Dual διακρούσεσθον διακρούσεσθον
Plural διακρουσόμεθα διακρούσεσθε διακρούσονται
OptativeSingular διακρουσοίμην διακρούσοιο διακρούσοιτο
Dual διακρούσοισθον διακρουσοίσθην
Plural διακρουσοίμεθα διακρούσοισθε διακρούσοιντο
Infinitive διακρούσεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
διακρουσομενος διακρουσομενου διακρουσομενη διακρουσομενης διακρουσομενον διακρουσομενου

Imperfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διέκρουον διέκρουες διέκρουεν*
Dual διεκρούετον διεκρουέτην
Plural διεκρούομεν διεκρούετε διέκρουον
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular διεκρουόμην διεκρούου διεκρούετο
Dual διεκρούεσθον διεκρουέσθην
Plural διεκρουόμεθα διεκρούεσθε διεκρούοντο

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • ἀναπιμπλάμενα γῆσ, τὰ δὲ ῥέοντα φεύγει καὶ διακρούεται τὴν προσφερομένην· (Plutarch, Quaestiones Convivales, book 8, 10:2)

Synonyms

  1. to prove by knocking or ringing

Derived

Similar forms

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.

Find this word at Perseus Greek Word Study Tool

SEARCH

MENU NAVIGATION